เข้าสู่ระบบแชร์
ตัวประกอบที่ไร้ค่า
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-25 14:46:17ส่วนคนที่ได้เจอก่อนตายและมอบความเมตตาจัดพิธีส่งวิญญาณให้เป็นครั้งสุดท้าย คือพระเอกของนิยายเรื่องนั้นที่กลับมาจากสนามรบหลังเสร็จศึกสงคราม และไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นอดีตสามีที่ความจำเสื่อมจำเธอไม่ได้และเริ่มต้นใหม่กับนางเอกอย่างมีความสุข
"เฮ่อ…" สวี่ซือเหยาถอนหายใจ เหยียดขาออกบนที่นอนหนานุ่ม ไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรกับอดีตสามีที่สูญเสียความทรงจำลืมเธอกับลูกไปหมดสิ้น ขณะที่เธอจดจำได้ทุกอย่างและตายอย่างน่าสังเวท แต่นั่นเป็นเรื่องอดีตเพราะเธอตายแล้วคงกลับไปแก้ไขหรือแก้ตัวใหม่ไม่ได้ แม้อยากจะกล่าวขอบคุณพี่ชาย แต่ตะโกนให้ตายเขาก็คงไม่ได้ยิน มีหรือไม่นะ วิธีที่จะส่งความในใจกลับไปหา... สิ่งที่ติดค้างในใจเธอมากที่สุดตอนนี้ คือการที่เธอเข้าใจผิดพี่ชาย ตั้งแต่เขาจากไปจวบจนเธอตายก็ไม่มีโอกาสได้พบหน้าอีกเลย สวี่ซือเหยาดำเนินชีวิตปกติต่อไป แต่เนื้อหาของนิยายเรื่องนั้นยังติดค้างอยู่ในใจจวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต... กลิ่นเหม็นอับที่โชยคลุ้งจมูกเหมือนอยู่ในโรงเตี๊ยมราคาถูก ทำให้สวี่ซือเหยาข่มตานอนต่อไม่ไหว อีกทั้งเสียงโวยวายหลาย ๆ เสียงที่เอ่ยโต้คารมกันอยู่นี้ก็หนวกหูเกินจะหลับลง "ลากนางออกมา ทำงามหน้าเช่นไรถึงได้มาเกลือกกลั้วกับคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเช่นนี้!" "ใจเย็นก่อนเถอะเจ้าค่ะท่านพี่ เดี๋ยวซือเหยาจะตกใจเอานะเจ้าคะ" คล้ายเป็นเสียงแม่เลี้ยงที่ไม่ได้ยินมานานหลายสิบปี นี่นางฝันถึงเรื่องราวเก่า ๆ อย่างนั้นหรือ จะฝันสักทีก็ให้เป็นเรื่องสำราญใจอย่างการได้พบหน้าพี่ชายฝาแฝดอีกครา หรือเป็นภาพฝันในจินตนาการที่ไม่ได้เสียลูกและสามีไปยังดีเสียกว่า ทว่าความฝันก็ไม่ปล่อยให้หญิงสาวใช้ความคิดได้นานนัก "นี่ข้าก็ใจเย็นที่สุดแล้ว เจ้าดูเสียสิ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ ทำตัวสตรีกร้านโลกมากกกอดบุรุษที่ไม่ได้แต่งงานด้วยเสียได้!" เสียงของท่านพ่อจากชาติก่อน ช่างชัดเจนเหมือนพึ่งได้ยินผ่านมาเมื่อวาน "ลากนางออกมา!" เขาสั่งเสียงกร้าว เป็นตอนนี้เองที่สวี่ซือเหยารู้สึกตัว แขนเธอถูกบ่าวหญิงสองคนช่วยกันฉุดกระชากให้ลุกขึ้นและลากกลับไปที่จวน สวี่ซือเหยารู้สึกมึนงงจนเอ่ยอันใดไม่ออก นี่นางเห็นภาพลวงตาหรือนี่เป็นความฝันกันแน่ ทำไมทุกอย่างยังอยู่เหมือนเดิมยันกระเบื้องหลังคาที่แตกออกมุมหนึ่ง แม้จะผ่านกาลเวลาไปนานแต่สิ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจกลับจดจำรายละเอียดได้ดี สวี่ซือเหยาถูกผลักให้คุกเข่าลงกลางห้อง สวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยและผมเผ้าไม่ได้จัดทรงให้เข้าที่ ความเจ็บแสบที่เข่ากระแทกลงพื้นเมื่อครู่นี้ทำให้นางตื่นเต็มตา อา…ข้าเข้าใจแล้ว หากไม่มีประสบการณ์ที่ได้อ่านหนังสือหลากหลายมาก่อนหน้านี้ล่ะก็ เธอคงสติแตกเป็นแน่ สวี่ซือเหยานั่งนิ่งไม่พูดจายามบิดากล่าวโทษ "คิดอะไรอยู่ถึงได้ไปเอาผู้ชายแบบนั้นมาเป็นสามี!" ตัวนางถูกวางยาปลุกกำหนัด ในห้องนั้นก่อนหน้านี้ก็มีแต่กำยานจากหอนางโลมจุดไว้ทุกมุมห้อง แต่พอเช้ามาก็ถูกเก็บออกไปหมด เรื่องที่ดูออกได้อย่างชัดเจนขนาดนี้ แต่ทำไมตอนนั้นนางถึงโง่เง่าเชื่อคำสตรีผู้นั้นไปได้กัน "ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรือไง ทำขายหน้ามาถึงข้าขนาดนี้แล้ว!" บุรุษที่ให้ความสำคัญกับบรรดาศักดิ์มีสิทธิ์อันชอบอะไรมาเรียกร้องทวงถามจากบุตรีที่ไม่เคยเหลียวแล แม้แต่บุตรชายแท้ ๆ ยังขับไล่ไสส่งออกไปได้ แม้สวี่ซือเหยาจะก้มหน้าลงต่ำเหมือนนอบน้อมและยอมรับความผิด แต่ภายใต้เงาหน้าที่ไม่มีใครเห็นนั้น ดวงตาคู่งามกลับมีประกายแน่วแน่ นางปล่อยให้เรื่องดำเนินไปอย่างที่ควรเป็น อย่างน้อยก็จนกว่าจะโดนไล่ออกจากบ้านที่มีแต่งูพิษคอยแว้งกัดนี่ "เอานางไปขังไว้ที่หอบรรพชน!" สวี่ซือเหยาถูกบ่าวลากไปอย่างไม่ให้เกียรติอีกเช่นเคย ประตูปิดสนิทพร้อมเสียงลงกลอนจากด้านนอกทำให้นางผ่อนคลายลงมาก ที่หอบรรพชนนี้มีแต่นางเพียงลำพัง ไม่ต้องมีสายตาคู่ไหนจ้องมองจับผิดตลอดเวลา สวี่ซือเหยาจึงได้ใช้เวลานี้ทบทวนกับตัวเองเพราะมันผ่านมาร่วมสองชาติด้วยกันทำให้นางหลงลืมเรื่องราวบางอย่างไปบ้าง มีเพียงเรื่องของพี่ชายที่ยังติดค้างอยู่ภายในใจ จึงทำให้นางจดจำได้ไม่ลืมแม้จะหมดลมหายใจจากชาติก่อนก็ตาม ในช่วงเวลาเดียวกันนี้ พี่ชายฝาแฝดของนางถูกใส่ร้ายและถูกขับไล่ออกจากตระกูลไป โดยผู้วางแผนอยู่เบื้องหลังก็คือฮูหยินรองที่อดีตนางเคยเชื่อใจนักหนา กระทั่งถูกเป่าหูจนตามืดบอดก็ยังไม่รู้ตัว พาลนึกเกลียดพี่ชายของตนไปด้วยตัวนางช่างโง่เขลาเสียจริงให้คนอื่นจูงจมูกมาตั้งหนึ่งชาติภพ
บทที่เกี่ยวข้อง
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม งานแต่งงานแบบลวกๆ 1
ต้องขอบคุณหนังสือเล่มนั้นที่ทำให้สวี่ซือเหยาได้พบความจริง ไม่อย่างนั้นการกลับมาครั้งนี้อาจเดินหมากพลาดอีกครั้ง ไม่ว่าอะไรก็ตามที่ทำให้นางได้ย้อนกลับมาในโลกใบนี้ แต่ต่อไปนี้นางจะไม่ได้เดินตามเส้นเรื่องของหนังสือเรื่องนั้นอีกเด็ดขาด ใครจะเป็นตัวประกอบก็เป็นไปแต่นางจะใช้ชีวิตในชาตินี้ให้ดี นางลูบท้องของนางอย่างเฝ้าหวังว่าลูกน้อยของนางจะกลับมาเกิดกับนางอีกครั้ง "เทียบเวลาและเหตุการณ์ ตอนนี้พี่ชายน่าจะกำลังเดินทางไปที่ชายแดน ถ้าข้าไม่เป็นอะไร เขาก็ไม่จำเป็นต้องแก้แค้น" สวี่ซือเหยาคำนวนเวลาพร้อมหมายมั่นในใจว่าจะต้องมีชีวิตที่ดีกว่าเดิม หากไม่แล้วคงตกต่ำไม่ต่างจากชาติก่อนที่เลวร้ายบัดซบสิ้นดี "พู่กัน ๆ" นางเอ่ยพึมพำพลางมองหาสิ่งที่ต้องการ ในหอบรรพชนมีพู่กัน หมึก และม้วนกระดาษเตรียมเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว แต่ถูกเก็บไว้ในหีบใบไหนนางก็ไม่มั่นใจ สตรีร่างระหงเดินวนดูตามจุดต่าง ๆ ในหอบรรพชนจนพบกับตู้เก็บสองหลัง เปิดเข้าไปก็พบว่าฝั่งหนึ่งใช้เก็บอุปกรณ์กราบไหว้ อีกฝั่งเป็นม้วนกระดาษและแท่นหมึก "อยู่นี่เอง" คุณหนูของจวนไอค่อกแค่กหลังเผลอสูดฝุ่นเข้าไป หอบรรพชนไม่ได้มีคนมาทำความสะอาดนานขนาดไหนกันจึงทำใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-25ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม งานแต่งงานแบบลวกๆ 2
สวี่ซือเหยายิ้มค้าง ครั้งก่อนนางก็กล่าวเช่นนี้ไม่มีผิดเพี้ยน แต่สุดท้ายก็ยึดเอาทรัพย์สินของนางที่เป็นสินเดิมมารดาไปเป็นของส่วนตัว "จริงสิ เจ้าฝากสินเดิมไว้ที่ข้าเป็นอย่างไร หากเอาของไปด้วยหมดนายท่านอาจสงสัยได้ หากเขาเลิกจับตาดูคนในจวนแล้ว ข้าค่อยแอบส่งให้เจ้าทีละชิ้นสองชิ้นเป็นอย่างไร" หลี่หวางอี้มอบรอยยิ้มที่เป็นดั่งยาพิษเคลือบน้ำตาลให้เด็กสาวผู้นี้มาหลายปี จนตอนนี้เติบใหญ่เป็นหญิงสาวเต็มตัว สร้างความไว้เนื้อเชื่อใจปลอม ๆ มาหลายปี ป่านนี้คงเชื่อฟังไปหมดทุกคำเป็นแน่ อย่างไรนางก็จะถูกไล่ออกไปอยู่แล้ว ทรัพย์สินราคาแพงไม่จำเป็นสำหรับหญิงสาวสามัญชนหรอก เก็บไว้นางยังมีประโยชน์กว่า บุตรสาวของนางก็อยู่ในวัยกำลังแต่งเนื้อแต่งตัว หากไปเข้าตาคุณชายสักคนนางก็พลอยสบายไปด้วย ดังนั้นต้องทำให้บุตรสาวของนางโดดเด่นขึ้นมา และเงินก็เป็นสิ่งจำเป็นอย่างช่วยไม่ได้ "นั่นเป็นความคิดที่ดีมากเจ้าค่ะ" สวี่ซือเหยายิ้มกว้างตอบ หลังสตรีผู้นั้นกลับไปก็มีบ่าวผู้หนึ่งนำของที่ต้องการมาให้ สตรีผู้นี้เคยเป็นผู้ดีตกยาก ตระกูลล้มละลาย และกลายเป็นสาวใช้ในจวน เป็นเพียงไม่กี่คนที่พอจะปฏิบัติต่อนางอย่างไม่ลำเอียงอยู่บ้าง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-25ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม ถูกขับไล่ออกจากจวน 1
สตรีผู้ได้ข้ามภพชาติมาหนึ่งครั้ง นำเครื่องประดับส่วนตัวบางชิ้นยัดใส่อกเสื้อเท่าที่นำไปด้วยได้ ช่วงแรกของการตั้งตัวอย่างไรก็ต้องใช้เงิน ต่อให้นางจะกลับมาทวงคืนภายหลังก็อีกพักใหญ่ หลังดึงผ้าคลุมหน้าลงแล้วเปิดประตูออกมา ก็เห็นบ่าวสองคนรออยู่เพื่อนำทาง บ่าวในเรือนยังทำงานไปตามเดิมเสมือนวันนี้ไม่ได้มีพิธีสำคัญอะไร น่าแปลกที่ชาติก่อนนางโง่เง่าถึงขนาดไม่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงนี้ไปได้ ราวกับว่าถูกสวรรค์ปิดตาให้หน้ามืดตามัวเดินในเส้นทางที่ผิด มาถึงลานกว้างของสวนด้านหน้าเรือนหลัก ก็ถูกสาวใช้ที่ไม่เห็นหัวดันไหล่ให้นั่งลงที่พื้นอย่างเคย ตั้งแต่มารดาเสียไป ตัวนางก็ไม่มีสาวใช้ส่วนตัวค่อยปรนนิบัติด้วยบิดาบอกว่าไม่จำเป็นตามคำยุยงของแม่เลี้ยง บ่าวไพร่ในเรือนจึงไม่มีความยำเกรงให้นาง ปลายปากกาของนักเขียนช่างน่ากลัวเหลือเกิน แต่ไม่เป็นไรชาตินี้นางรู้ตื่นและรู้แจ้งหมดแล้ว ไม่มีใครมาขีดเขียนชีวิตนางได้อีกแล้ว สวี่ซูหยางก้มมองบุตรสาวที่ไม่เคยได้ดั่งใจด้วยสายตาดูแคลน ตรงหน้านางคือแท่นกราบไหว้เทพพระเจ้า ข้างกายคือบุรุษที่นางเคยร่วมเตียง ไม่มีญาติฝ่ายเจ้าบ่าว เช่นนี้เป็นการไม่ให้เกียรติเจ้าสาวอย่างมาก บิด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-27ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม ถูกขับไล่ออกจากจวน 2
"พวกเราแต่งงานแล้ว เรียกแม่นางได้อย่างไรล่ะ" สวี่ซือเหยาหันมายิ้มให้อย่างอ่อนหวานพร้อมเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เอ่อ…" โจวเยี่ยนเฉินอ้ำอึ้งอยู่พักหนึ่ง ใบหน้าเขาแดงระเรื่อเมื่อเห็นสายตาภรรยามองมาก่อนเรียกชื่อนางออกมาดี “ซือเหยา...” “เรียกข้าเหยาเอ๋อร์ ข้าจะเรียกท่านว่าท่านพี่ ตกลงหรือไม่” สวี่ซือเหยาจับมือหนาเอาไว้แล้วเอ่ยถามเสียงหวาน ซึ่งทำให้อีกคนหน้าแดงระเรื่ออย่างเก้อเขินก่อนจะเอ่ยเรียกนางเสียงเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน นางหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้ถือสาที่เขาเขินอาย และต่อไปนี้นางจะทำให้เขาคุ้นเคยกับนางจนกระทั่งรู้สึกว่าชีวิตนี้ขาดนางไม่ได้ “เรามาทำอะไรที่นี่” โจวเยี่ยนเฉินเอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อครู่นี้ถูกโยนออกจากประตูหน้าบ้านแต่ภรรยากลับพามาที่หลังจวนแทน ทำให้เขาอดที่จะสงสัยว่านางย้อนกลับมาทำไมเพราะอย่างไรเวลานี้คนตระกูลสวี่ก็ไม่ต้อนรับพวกเขาแล้ว "จะจากไปทั้งแบบนี้ก็กระไรอยู่ ท่านยกตัวข้าขึ้นพอให้ข้ามกำแพงได้หรือไม่" สวี่ซือเหยาหันไปบอกสามีด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่ยอมจากไปตัวเปล่าแน่ ๆ แม้จะแบ่งสมบัติออกไปบ้างแล้วแต่หากไม่ได้เอาไปจนหมดนางคงรู้สึกไม่สบายใจที่ปล่อยให
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-27ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม สินเดิมของมารดา 1
ระหว่างรอสามีกลับมา สวี่ซือเหยาก็ตรวจดูรายการสินเดิมทั้งหมดว่าอยู่ครบหรือไม่ พวกหีบปิ่นปักที่นางแอบเอาออกไปก่อนนั้นมองข้ามไปได้ ที่ต้องนำออกมาล่วงหน้าก็เป็นความพะวงของนางเอง ฮูหยินรองชอบของสวยงาม ๆ หากชอบใจมากพอก็จะเก็บไว้เองไม่นำไปขาย สวี่ซือเหยากลัวปิ่นมารดาโปรดปรานจะถูกขโมยไปก่อน จึงวานฉางเหลียนนำออกมา ของที่มีอยู่นี้หายไปสี่ห้ารายการ ต้องเป็นฮูหยินรองอย่างไม่ต้องสงสัย ของพวกนั้นมีราคามากก็จริง แต่จะให้ไปตามทวงถามก็คงยากเกิน ไม่แน่ว่าถูกขายไปนานแล้วกระมัง เอาเถอะ หายไปบ้างก็ยังดีกว่าหายไปหมด "โฉนดด้วยเจ้าค่ะท่านพ่อ" แม้จะบอกว่าหายไปบ้างก็ไม่เป็นไร แต่บางอย่างนางจะต้องเอาคืนมาให้ได้โดยเฉพาะที่ดินของมารดาและร้านค้าที่นางเคยมี ชาติก่อนนางไม่ได้อะไรไปเลยแม้จะย้ายไปอยู่ที่ฉางซานก็ไม่มีอะไรติดตัวเพื่อเริ่มต้นใหม่ ได้แต่ใช้เงินของโจวเยี่ยนเฉินอย่างไร้สามัญสำนึก แค่คิดถึงชาติก่อนก็ได้แต่หน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย ไม่คิดว่าตัวเองจะไร้สมองแบบนั้น นั่นต้องไม่ใช่นางแน่ ๆ ต้องเป็นเพราะปลายปากกากำหนดให้นางเป็นโง่แน่ๆ เหมือนกับท่านพ่อตอนนี้ที่เป็นคนโง่ที่ขับไล่ลูกฮูหยินเอกไปจนหมด เหลือแค่ฮูหยิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-27ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม สินเดิมของมารดา 2
บรรยากาศในขบวนเดินทางค่อนข้างกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง เพราะบ่าวหลังเรือนแทบไม่เคยใกล้ชิดคุณหนู อีกทั้งยังเคยถูกเป่าหูมาว่าสวี่ซือเหยาเป็นคนส่งพวกตนไปอยู่เรือนด้านหลังเอง มาวันนี้ความจริงกระจ่าง ว่าคุณหนูของพวกตนก็ถูกรังแกเช่นกัน กระนั้นช่องว่างที่เกิดขึ้นก็ไม่กลบกันได้ง่าย ๆ แต่คนที่ติดตามมาล้วนเต็มใจเดินทางมาด้วย เพราะอยู่ที่นั่นแม้จะเป็นในเมืองใหญ่แต่ก็ถูกบ่าวในเรือนฮูหยินรองกดขี่ขมเหงอยู่บ่อยครั้ง พวกเขาจึงพยายามปรับตัวให้เข้ากับเจ้านาย ระหว่างทางสวี่ซือเหยาได้ให้ฉางเหลียนนำไปเอาหีบที่ซ่อนอยู่ใต้ต้นไม้กลับมาด้วย และได้แลกเปลี่ยนมรดกบางอย่างเป็นตั๋วเงิน ซื้อของใช้จำเป็นสำหรับหลายชีวิตระหว่างทาง ก่อนพลบค่ำวันเดียวกันนั้นก็มาถึงฉางซานในที่สุด "ซือเหยา เหนื่อยหรือไม่" โจวเยี่ยนเฉินยื่นมือมาให้ภรรยาจับประคองลงจากรถม้าที่นั่งมาหลายชั่วยาม "ไม่เป็นไร ข้าไหว" สวี่ซือเหยาสบตาผู้เป็นสามี ดวงตาหงส์ลุ่มลึกนั้นช่างอ่านยากแต่ในใจนางกลับครุ่นคิดว่าต่อให้เจอนางเอกนางก็ไม่ปล่อยมือจากสามีที่ดีแบบนี้เด็ดขาด ความจริงใจที่สื่อมาถึงทำให้เขามองข้ามแววตานั้นไป โจวเยี่ยนเฉินนึกว่านางจะตีโพยตีพายแล้วไม่ย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-27ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม วางแผนอนาคต
สวี่ซือเหยามองบ้านหลังนี้ที่ไร้คนดูแลก็นึกครอบครัวที่ยังเหลืออีกคนหนึ่งขึ้นมา กาลก่อนตอนที่นางหลงเชื่อคำฮูหยินรองจนมีชะตาน่าสมเพช ร้านรวงและไร่นาที่เป็นของมารดาก็ได้น้าชายที่เป็นเป็นน้องต่างมารดาของท่านแม่ของนางช่วยดูแล แต่พอมารดานางจากไปฮูหยินรองก็เข้ามามีบทบาทในการจัดการมรดก เปลี่ยนคนดูแลออกหมดและไล่น้าชายกับครอบครัวของเขาไปอยู่ที่อื่น ตอนที่นางตกต่ำเขาก็ยื่นมือเข้ามาช่วยอย่างไม่นึกรังเเกียจ แต่นางกลับตอนแทนด้วยความหูเบา เข้าข้างคนผิด สวี่ซือเหยายืนมองบ้านหลังนั้นด้วยสีหน้าเหม่อลอย ก่อนจะพาเขากลับมาต้องทำอะไรกับสภาพบ้านนี้ก่อนล่ะนะ "ฉางเหลียน" สวี่ซือเหยาเรียกหาไม่นานฉางเหลียนก็มาปรากฏตัวอย่างรวดเร็ว "เจ้าคะฮูหยิน?" ฉางเหลียนเอ่ยถามพร้อมเปลี่ยนสรรพนามเรียกใหม่เพื่อเป็นตัวอย่างให้บ่าวรับใช้คนอื่นๆ ได้ทำตาม ตอนนี้เจ้านายไม่ใช่คุณหนูใหญ่ตระกูลสวี่อีกต่อไปแล้วแต่เป็นนายหญิงและเป็นฮูหยินของบ้านหลังนี้ "ไปตลาดกับข้า" ได้รับคำสั่งดังนั้นหญิงสาวก็ไปนำตะกร้าและถุงย่ามมาเตรียมพร้อม แต่สวี่ซือเหยาก็บอกให้นางเอาไปเก็บเหมือนเดิม เพราะที่จะไปซื้อครั้งนี้เป็นเครื่องเรือน ถึงห้องของเจ้านายจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-27ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม เยี่ยมน้าชาย 1
"ได้สิ ข้าจะเตรียมตัวไว้" ท่าทางเขาราวกับสุนัขที่กำลังสะบัดหางรัว ๆ แต่พอพ้นหน้านางไปสั่งงานพวกบ่าวก็กลับไปทำหน้าเคร่งขรึมอย่างเดิม สวี่ซือเหยาป้องปากหัวเราะด้วยความเอ็นดูอย่างมีจริต ด้วยการวางตัวที่ถูกพร่ำสอนยังแทรกซึมอยู่ทุกการเคลื่อนไหวทำให้ทุกทวงท่าของนางยังคงความเป็นลูกผู้ดีเอาไว้ เท่าที่นางจำได้ หลังเปลี่ยนคนของตัวเองเข้ามาดูแล ฮูหยินรองก็ไล่น้าชายของนางไปอยู่กระท่อมในป่าชนบท ที่ก็ขนาดไม่เล็กกว้างพอให้อยู่ได้ครอบครัวหนึ่งโดยไม่เบียดเสียดกัน พรุ่งนี้นางคงต้องเตรียมของเยี่ยมไปด้วย ไม่รู้ว่าหากขอร้องให้กลับมาดูแลงานในตระกูลต่อจะยอมใจอ่อนหรือไม่ เพราะตอนที่ฮูหยินรองถือวิสาสะล้ำเส้นนางก็ไม่ได้ออกตัวปกป้องสิทธิ์ของตัวเอง และทำให้ครอบครัวน้าชายเขาใจนางผิดไปด้วย เมื่อคิดว่าต้องมีของดี ๆ ติดมือไปฝากสวี่ซือเหยาจึงเดินไปสั่งคนครัวให้จัดกระเช้าผลไม้อย่างดีให้นางหนึ่งอันก่อนยามสายพรุ่งนี้"ไปสำนักคุ้มภัยมาเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ" เมื่อมีเวลาอยู่ร่วมกันสวี่ซือเหยาจึงเอ่ยถามสามีด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผ่านมาเป็นวัน ๆ ตั้งแต่เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้อง แต่แทบไม่ได้คุยกันเลย แบบนี้ความสัมพันธ์จะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-27
บทล่าสุด
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม บทส่งท้าย ครอบครัวพร้อมหน้า ไม่หวนคืนชะตาเดิม...
พระชายาทำสีหน้าประหลาดใจอยู่เพียงครู่เดียว ก็กลับไปทำสีหน้าอ่อนโยนเช่นปกติของนาง หลายปีที่บุตรชายพลัดพรากไปนั้นจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นบ้างก็ไม่แปลกอะไรเลย นางเคยส่งคนไปตามสืบความเป็นอยู่ในอดีตของเขาแต่ก็รู้เพียงว่าเขาเป็นคนของสำนักคุ้มภัยมาเท่านั้น จึงไม่ได้ใส่ใจสืบหาลึกไปกว่านี้ อีกทั้งบุตรชายก็ไม่มีท่าทีอยากจะตามหาอดีตแม้จะดูเหมือนคนใจลอยอยู่ตลอดเวลาก็ตาม นางลืมคิดไปว่าบุตรชายไม่ได้เติบโตมาด้วยการเลี้ยงดูของนางหรือสามี อาจเป็นคนอ่อนโยนหรือหัวอ่อนกว่าที่คิดก็เป็นได้ ใสซื่อเสียจนไม่น่าเชื่อว่ามีภรรยาแล้ว บุตรชายได้ความซื่อบื้อของสามีนางมากไปจริง ๆ ตัวนางก็ผิดเองที่ไม่รอบคอบสืบหาให้จริงจัง "จำได้หมดแล้วจริง ๆ ใช่หรือไม่" คนพึ่งได้ความทรงจำกลับมาพยักหน้าหงึก ๆ "มาคุยกับแม่ก่อน เป็นคุณหนูบ้านไหน สตรีบ้านใดเล่า" โจวเยี่ยนเฉินเล่าให้มารดาฟังตั้งแต่ต้น รวมถึงเรื่องที่ถูกบ้านเดิมภรรยาปฏิบัติไม่ดีด้วยใส่ทั้งเขาและนาง ฮูหยินอาวุโสจำชื่อตระกูลนี้ได้อย่างแม่นยำเพราะพึ่งมีประกาศลงโทษไปเมื่อไม่กี่วันก่อนนี้เอง "เจ้าก็พักก่อนเถอะ แม่จะไปคุยกับพ่อให้เอง" นางกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังให้เขาวางใจ
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม ฟื้นความทรงจำ 2
สวี่ซือเหยาทำสีหน้าประหลาดใจ ไม่คิดว่าใครจะมีธุระที่ต้องมาหาถึงจวนพี่ชาย นางกับแม่ทัพจ้าวเจี้ยนไม่ได้เปิดเผยออกไปอย่างสาธารณะว่าเป็นพี่น้องกัน แต่ก็ไม่ได้ปิดบังเช่นกัน แต่ว่านางไม่สนิทชิดเชื้อกับคนในเมืองหลวงเลย อีกทั้งนางได้หวนคืนกลับมาความทรงจำบางอย่างก็ลืมเลือนไป ทำให้ไม่ได้สานความสัมพันธ์กับใครไว้ แต่ว่าใครมาหาก็คงไม่สำคัญเพราะอีกไม่นานสวี่ซือเหยาก็ต้องกลับไปดูแลกิจการที่เมืองเกิดมารดา และที่นั่นทำให้นางรู้สึกมีความสุขกว่าเมืองหลวงที่วุ่นวาย และคงมาเยี่ยมพี่ชายได้นาน ๆ ครั้งเท่านั้น จึงไม่ได้ให้สถานที่ติดต่อใครไว้เลย เมื่อนางจะเดินไปแต่พบว่าพี่ชายไม่ได้เดินตามจึงหันมาถาม "ไม่ไปด้วยกันหรือเจ้าคะ?" "ไม่ไปหรอก แขกของเจ้านี่นา" ไม่รู้พี่ชายท่านนี้ตั้งใจกวนประสาทอะไรนางอีก ในเมื่อตั้งใจให้นางไปลำพังนางก็คงต้องไปลำพัง สวี่ซือเหยาเดินมาถึงเรือนกลาง ในห้องรับรองนั้นมีใครบางคนรอนางอยู่ เห็นเพียงแผ่นหลังกว้างและลายปักประณีตบนชุดเนื้อผ้าชั้นดี "คุณชายท่านนี้มีธุระกับข้าหรือเจ้าคะ" นางเอ่ยทักทายอีกฝ่ายไป แขกผู้นั้นหันมาตามเสียงเรียก สวี่ซือเหยาชะงักนิ่งหลังเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร โจวเยี่
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม ฟื้นความทรงจำ 1
ค่ำคืนแห่งงานเลี้ยงจบลง โจวเยี่ยนเฉินกลับถึงจวนก็เข้านอนด้วยความอ่อนเพลียเล็กน้อย เสียงสตรีที่สวมผ้าคลุมหน้าที่ได้ยินวันนี้ แม้สนทนากันไม่กี่ประโยค แต่ก็คุ้นหูนัก เมื่อหนึ่งปีก่อนเขาฟื้นขึ้นมาโดยที่จำอะไรไม่ได้เลย นอกจากชื่อตัวเอง รู้เพียงว่าพลัดพรากจากพ่อแม่แท้ ๆ มานานหลายปี มีคนไปพบเขาหมดสติอยู่ป่า เนื้อตัวเปรอะเปื้อนและบาดเจ็บหนัก เห็นว่าหน้าตามีความคล้ายคลึงผู้เป็นนายจึงช่วยเหลือไว้ก่อน โจวเยี่ยนเฉินใช้เวลาหนึ่งปีหลังจากนั้นด้วยความรู้สึกเหมือนคนที่ไม่ถูกเติมเต็ม ไม่ว่าในหัวของเขาหรือในใจของเขาล้วนมีช่องว่างบางอย่างที่ไม่สามารถกลบได้ คืนนั้นชายหนุ่มเข้าสู่ห้วงฝันด้วยภาพของสตรีที่ได้พบกันในงานแล้วสลัดออกไปจากหัวไม่ได้ เมฆหมอกบริเวณโดยรอบนั้นหนาตา แต่ภาพตรงหน้ากับชัดเจน บ้านหลังใหญ่โตหลังหนึ่งอย่างผู้มีอันจะกินอยู่อาศัยมีส่วนเล็ก ๆ โดยรอบ หรือบางทีอาจใหญ่กว่านั้นแต่ถูกกำแพงหมอกหนากลืนกินเข้ามา สตรีผู้หนึ่งอุ้มเด็กชายคนหนึ่งไว้ยิ้มร่าหัวเราะ ข้าง ๆ กันนั้นมีเด็กชายอีกคนที่ดูโตกว่าวิ่งวนไปรอบ ๆ นาง จวิ้นอ๋องคล้ายว่าสวมบทบาทเป็นคนในภาพความฝันนี้ ตัวเขายิ้มออกมาตัวที่ห้ามไม่ได้ หัว
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม สามีความจำเสื่อม 2
บิดาของเขายังไม่ได้เร่งรัดหาคู่หมั้นหมายให้ เพราะเห็นว่าบุตรชายคนโตพึ่งได้กลับมาสู่ฐานะที่แท้จริง ยังต้องปรับตัวตามขนบวังหลวงและฐานะใหม่อีกหลายอย่าง ซึ่งสวี่ตงหวนก็ยินดีที่มันเป็นเช่นนั้น เพราะหากน้องเขยเกิดมีสตรีอื่นขึ้นมา เขาคงได้กลายร่างเป็นแม่ทัพมารเป็นแน่ บุรุษร่างกำยำควงดาบเล่นพลางวางแผนอยู่ในหัว น้องสาวตนยังมีเยื่อใยต่อสามี หากทำให้พบกันได้อาจช่วยกระตุ้นความทรงจำให้กลับมา ความประทับใจแรกก็สำคัญ แม้จะเป็นครั้งแรกไม่จริงก็ตาม เอาเถอะ ไม่คณามือข้าหรอก แม่ทัพจ้าวเจี้ยนวิ่งวุ่นอยู่กับการวางแผนจนไม่ได้มาหาน้องสาวกับหลาน ๆ เสียหลายวัน กว่าเขาจะมาพบอีกครั้งได้ เทียบเชิญก็อยู่ในมือสวี่ซือเหยาแล้ว "ตอนนี้ข้าเป็นสามัญชน เข้าไปได้หรือเจ้าคะ" นางเอียงคอถาม มองเทียบเชิญที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างไม่แน่ใจ "ไปในฐานะคู่เต้นรำของข้า ไม่เป็นไรหรอก องค์ชายสามยังวิงวอนให้น้องสาวช่วยเป็นคู่ให้เลย" "…ก็พวกเขายังไม่ออกเรือนกันอยู่สองคนนี่เจ้าคะ" นางตอบด้วยสีหน้ามืดมน การหาคู่ควงไปงานเต้นรำหรืองานฉลองในพระราชฐานชั้นนอก หากคู่สามีภรรยาไม่สะดวกไปร่วมงานก็มักพาเครือญาติหรือเพื่อนฝูงไปด้วยแทน ซึ่งส่วนใหญ
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม สามีความจำเสื่อม 1
"เสี่ยวเหยา?" สวี่ตงหวนเอ่ยเรียก เห็นสีหน้านางไม่สู้ดี "ข้าไม่เป็นไร กินต่อเถอะ" นางปรับสีหน้าเรียบเฉยดังเดิมแม้จะรู้สึกร้อน ๆ ที่กระบอกตา เจิ้นหว่านคิดว่าน้องสาวผู้นี้คงตกใจที่อยู่ ๆ ก็ถูกคนแปลกหน้าเข้ามาทัก จึงอธิบายให้ฟังว่าเขาเหล่านั้นเป็นใคร "แม่นางอย่าได้กังวลไป แม้จวิ้นอ๋องจะพึ่งได้รับพระราชทานตำแหน่งมา ก็ไม่บ้าอำนาจเหมือนใครแถวนี้หรอก" สวี่ตงหวนยื่นขาไปเตะหลังเก้าดังปัง แต่คนนั่งอยู่ก็ไม่สะดุ้งสะเทือน "ท่านอ๋องน้อยอาจมีท่าทีเงอะงะไปบ้าง เพราะพึ่งคืนตระกูลเดิมได้ไม่ถึงสองปี ก่อนหน้านี้ก็ไปรบที่ชายแดนใต้มาด้วย ได้รับความดีความชอบพอ ๆ กับพี่เจ้าเลย" "คืนตระกูลเดิมหรือเจ้าคะ?" "บุตรชายฉินอ๋องพลัดพรากไปตั้งแต่ยังเป็นทารกจากเหตุลอบสังหารเมื่อครั้งนั้น ท่านอ๋องตามหาจนหมดหวังแล้ว แต่อยู่ก็มีคนพากลับมา ทำความดีความชอบไว้ก็ได้เลื่อนขั้นทันทีเลย" "เช่นนี้เอง..." ดวงตาของสวี่ซือเหยาร้อนผ่าน นางคิดถึงเขามากเกินกว่าจะพูดออกมาได้ อยากเข้าไปกอดให้หายคิดถึง แต่ก็อย่างที่ปรารถนาไม่ได้สักอย่างเดียว นางไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมเขาจึงเมยเฉยเช่นนี้ ไม่รู้ตัวว่ามีนางอยู่ที่นี่เลยหรือ ความรู้สึกน
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม พบสามีอีกครั้ง...
หลายวันต่อมาก็มีประกาศใหญ่โตถึงเรื่องลงโทษขุนนางทำผิดหลายราย ตอนได้ยินพี่ชายพูดว่าเดี๋ยวจัดการเองนางก็สงสัยอยู่ว่าจะทำอย่างไร ตอนนี้ข่าวมาถึงหูนางแล้วว่าฮ่องเต้ทรงริบยศขุนนางของสวี่ซูหยางและขุนนางชั้นผู้น้อยอีกหลายคนที่มีส่วนเกี่ยวข้อง เรียกคืนจวนพระราชทาน พบความผิดนำของหลวงไปขาย นำป้ายหยกประจำตำแหน่งไปจำนำ ฉ้อโกงเงินบำนาญข้าราชการชั้นผู้น้อย แค่ที่กล่าวมานี้ก็ต้องโทษประหารได้แล้ว แต่ฝ่าบาทยังมีเมตตาสั่งเนรเทศไปนอกแคว้น จากขุนนางผู้มั่งคั่งถือดี วันนี้ไม่เหลืออะไรเลยสักอย่าง หลักฐานทั้งหมดพี่ชายของนางล้วนสืบเสาะหามา ยื่นเรื่องถึงฝ่าบาทด้วยตัวเอง และยังข้อหาเล็กน้อยอีกมากที่ฟังดูไร้สาระ แต่บิดาของนางกับฮูหยินรองก็ได้ละเมิดทำไปจริง ๆ มิน่าเล่า ถึงเป็นตัวร้ายที่ไล่ต้อนพระเอกจนจนมุมเสียหลายครา รุ่งขึ้นพี่ชายก็มาพบนางอีกครั้งในยามสาย โอ้อวดความดีความชอบให้น้องสาวอย่างนางฟัง หากไม่ได้พบกับครอบครัวน้าชาย สวี่ตงหวนก็เหมือนมีน้องสาวเป็นญาติที่เหลือเพียงคนเดียว แต่อยู่ ๆ ครอบครัวก็ใหญ่ขึ้นมาโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว แล้วจะไม่ให้เขาออกหน้าปกป้องได้อย่างไร "มัวแต่ระลึกความหลังกันเรื่อยเปื่อ
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม พบหน้าสวี่ตงหวน 2
แม้แค้นเคืองจนไฟร้อนสุมอก แต่เขาจะผลีผลามเข้าไปโดยไม่วางแผนไม่ได้ สวี่ตงหวนฝากหลานชายทั้งสองไว้กับพ่อบ้านแล้วกลับไปเยี่ยมบ้านเดิมกับน้องสาวตามลำพัง ป้ายจวนเสนาบดีสวี่ ที่ไม่ได้เห็นมานานปรากฏขึ้นแก่สายตา ชายหนุ่มยิ้มเหยียดกว้างถีบประตูเข้าไปจนบานพับสะเทือน "อะไรน่ะ อะไรกัน!" ฮูหยินรองที่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดีมาได้จังหวะเหมาะเจาะนัก "แม่ทัพสวี่" นางเอ่ยพึมพำอย่างไม่เข้าใจสถานการณ์ "แม่ทัพจ้าวเจี้ยนขอรับ" เขาเอ่ยแก้ในยศพระราชทาน มิปรารถนาให้สตรีตรงหน้านี้เอ่ยเรียกด้วยแซ่ "มีธุระอะไรหรือเจ้าคะ" ฮูหยินรองถามอย่างใจเย็น "เปล่าเลย แค่มาทวงความยุติธรรมให้น้องสาวของข้าเท่านั้นเอง"เมื่อเขาพูดประโยคนั้นหลี่หวางอี้จึงเพิ่งเห็นบุคคลอีกบุคคลหนึ่งที่อยู่ตรงนี้ด้วย "สวี่ซือเหยา" นางยิ้มตอบด้วยแววตาหมางเมิน "เรียกกันห่างเหินเสียจริงนะเจ้าคะ คราวก่อนนั้นยังเรียกข้าอาเหยาอยู่เลย" "มะ มีธุระอะไรล่ะ กลับมาทำไมอีก" "ข้าก็ไม่ได้อยากกลับมา แต่พอดีว่าพี่ชายของข้าอยากแสดงออกถึงความไม่พอใจข้าจึงร่วมมาเป็นผู้ชมด้วย" สวี่ซือเหยากล่าวเสียงเนิบนาบ หวังกวนประสาทอยู่ในที นางไม่ได้อยากมาเหยียบจวนหลังนี้อี
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม พบหน้าสวี่ตงหวน 1
"ท่านลุง? เรามีท่านลุงคนอื่นนอกจากท่านลุงหยางด้วยหรือขอรับ?" โจวเจิ้นหรานเงยหน้ามองนางด้วยดวงตากลมโตหลังจากพึ่งบอกไปว่าจะพาไปพบท่านลุงที่ไม่เคยได้พบหน้ากันมาก่อน โจวอี้หมินเห็นพี่ชายทำหน้าประหลาดใจก็เลียนแบบตาม สร้างความขบขันและความน่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก "ใช่แล้วล่ะ แต่แม่จะไปดูเสียก่อนว่าท่านลุงหวนพร้อมรับแขกหรือไม่" "ท่านลุงยุ่งมากหรือขอรับ" "อาจจะไม่ยุ่งเท่าไร แต่อย่างไรแม่ก็ต้องไปดูก่อน" นางวางมือบนศีรษะบุตรชายลูบมันด้วยความรักใคร่เอ็นดู ก่อนจะไปพบหน้าด้วยตัวเองสวี่ซือเหยาได้สาวรับใช้คนสนิทของนางไปสืบความเพิ่มเติม ทุกอย่างเป็นความจริง พี่ชายของนางกลับมาแล้ว กลับมาพร้อมชัยชนะจนได้รับยศแม่ทัพจากฝ่าบาท ดูเหมือนว่าเขาจะยังติดต่อกลับบ้านเดิมอยู่บ้าง แต่ก็ห่างเหินเหมือนคนไม่รู้จัก นางไม่รู้ว่าครอบครัวท่านพ่อเป่าหูอะไรพี่ชายไปบ้าง จะกุเรื่องว่านางตายแล้วเหมือนนิยายหรือไม่ แต่เมื่อคิดแล้วก็คงไม่ต่างกัน มีแต่ต้องไปพบด้วยตัวเองเพื่อยืนยันเท่านั้น คืนนั้นนางให้เด็ก ๆ นอนพักแต่หัววัน ให้นมบุตรสาวคนเล็กเรียบร้อยแล้วก็ให้พี่เลี้ยงรับไปดูแลต่อ พรุ่งนี้คงต้องเตรียมตัวกันแต่เช้า นางฝากฉางเห
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม ตามหาสามี 2
สวี่ซือเหยาได้แต่ยิ้มแห้ง เห็นพวกท่านรักกันดี ที่มีปากเสียงนี้ก็ไม่ได้ผิดใจกันจริงจังอะไร ชีวิตคู่มีสีสันแบบนี้บ้างก็ไม่เลว กว่าจะถึงเมืองหลวงพวกเขาก็ต้องแวะพักอีกเมืองหนึ่งระหว่างทาง สวี่ซือเหยาเปิดโรงเตี๊ยมให้ตนและผู้ติดตามพัก ของในรถม้าก็จ้างเวรยามเฝ้าเอาไว้ให้ ชั้นล่างของโรงเตี๊ยมแห่งนี้มีที่นั่งจัดเอาไว้ให้แขกที่มาเข้าพักได้รับประทานอาหาร นางคิดจะเดินทางต่อแต่เช้า ทว่าญาติผู้พี่ก็ขอให้ทานอาหารให้อิ่มท้องเสียก่อนก็ออกเดินทาง "เมื่อคืนหลับสบายหรือไม่" "แปลกที่ จึงหลับยากนิดหน่อยเจ้าค่ะ" ลูก ๆ ของนางนอนอยู่อีกห้องหนึ่งกับพี่เลี้ยงและฉางเหลียน พอได้ออกนอกเมืองเป็นครั้งแรกเด็ก ๆ ก็ตื่นเต้นกันใหญ่ แต่ก็หลับไปตอนช่วงหัวค่ำเพราะความอ่อนเพลีย พี่เลี้ยงจึงสบายขึ้นเล็กน้อยที่ไม่ต้องวิ่งตามจับเจ้าทะโมนพวกนี้ช่วงกลางดึก เด็ก ๆ นั้นทานอาหารไม่มาก เดี๋ยวเดียวก็อิ่มแล้ว พี่เลี้ยงที่นางจ้างมาจึงพาพวกเขาไปผลัดเปลี่ยนชุดด้านบน เพราะกินกันเสียเลอะเทอะไปหมด ฉางเหลียนรับคุณหนูน้อยไปอุ้มและตามเหล่าพี่ชายคุณหนูขึ้นไป หวังให้นายหญิงทานอาหารได้สะดวกขึ้น อาหารพร่องไปหลายจานสวี่ซือเหยาก็อิ่ม ประตูโรงเ
