MasukShare
ถูกขับไล่ออกจากจวน 1
Terakhir Diperbarui:
2025-03-27 22:04:28สตรีผู้ได้ข้ามภพชาติมาหนึ่งครั้ง นำเครื่องประดับส่วนตัวบางชิ้นยัดใส่อกเสื้อเท่าที่นำไปด้วยได้ ช่วงแรกของการตั้งตัวอย่างไรก็ต้องใช้เงิน ต่อให้นางจะกลับมาทวงคืนภายหลังก็อีกพักใหญ่ หลังดึงผ้าคลุมหน้าลงแล้วเปิดประตูออกมา ก็เห็นบ่าวสองคนรออยู่เพื่อนำทาง บ่าวในเรือนยังทำงานไปตามเดิมเสมือนวันนี้ไม่ได้มีพิธีสำคัญอะไร น่าแปลกที่ชาติก่อนนางโง่เง่าถึงขนาดไม่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงนี้ไปได้ ราวกับว่าถูกสวรรค์ปิดตาให้หน้ามืดตามัวเดินในเส้นทางที่ผิด
มาถึงลานกว้างของสวนด้านหน้าเรือนหลัก ก็ถูกสาวใช้ที่ไม่เห็นหัวดันไหล่ให้นั่งลงที่พื้นอย่างเคย ตั้งแต่มารดาเสียไป ตัวนางก็ไม่มีสาวใช้ส่วนตัวค่อยปรนนิบัติด้วยบิดาบอกว่าไม่จำเป็นตามคำยุยงของแม่เลี้ยง บ่าวไพร่ในเรือนจึงไม่มีความยำเกรงให้นาง ปลายปากกาของนักเขียนช่างน่ากลัวเหลือเกิน แต่ไม่เป็นไรชาตินี้นางรู้ตื่นและรู้แจ้งหมดแล้ว ไม่มีใครมาขีดเขียนชีวิตนางได้อีกแล้ว สวี่ซูหยางก้มมองบุตรสาวที่ไม่เคยได้ดั่งใจด้วยสายตาดูแคลน ตรงหน้านางคือแท่นกราบไหว้เทพพระเจ้า ข้างกายคือบุรุษที่นางเคยร่วมเตียง ไม่มีญาติฝ่ายเจ้าบ่าว เช่นนี้เป็นการไม่ให้เกียรติเจ้าสาวอย่างมาก บิดารู้ดีแต่ก็ไม่คิดเชิญด้วยไม่อยากร่วมเป็นแผ่นทองกับสามัญชนที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า ทั้งบุตรสาวยังทำงามหน้าให้เป็นที่อับอายบุรุษที่อยู่ข้างกายนางดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัด เหลือบมองมาเป็นระยะแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เมื่อครั้งก่อนสวี่ซือเหยาไม่คิดแม้แต่จะชายตาแลเขาด้วยซ้ำ กลับมาครั้งนี้เหมือนถูกเปิดดวงตาให้เห็นโลกมากขึ้นอย่างไรอย่างนั้น
"ได้ฤกษ์แล้วก็อย่าปล่อยให้เสียเวลาเปล่าเลย พวกเจ้าเริ่มกันได้แล้ว" ฮูหยินรองเข้ามาเจ้ากี้เจ้าการให้รีบคำนับฟ้าดิน บิดาไม่ยอมรับแม้แต่พิธียกน้ำชา ทำให้ชายที่อยู่ข้างกายนางถึงกับมือสั่นเทา ไม่รู้เขาโกรธหรือกลัว หรือไม่พอใจเรื่องใด แต่โจวเยี่ยนเฉินก็เก็บสีหน้าได้ดี ชีวิตรักชาติก่อนนางอาละวาดใส่เขาหลังย้ายที่อยู่ กว่าจะยอมรับได้ สามีก็โดนนางหลบหน้าไปแล้วหลายวัน เห็นเขาโกรธแทนเช่นนี้สวี่ซือเหยาก็ดีใจมากแล้ว สวี่ซือเหยาเริ่มพิธีก่อน เขาจึงได้สติทำตาม หลังเสร็จพิธีอันเรียบง่ายและไม่ตรงตามขนบธรรมเนียนนั้น บิดาก็ขับไล่ไสส่งนางออกมาทันที "ออกไปเสีย ตั้งแต่วันนี้เจ้าไม่ใช่ลูกสาวของข้า" "อะไรนะเจ้าคะ" แม้จะเอ่ยถามอย่างนั้นแต่นางก็ไม่ได้แปลกใจเพราะชาติก่อนก็มีเหตุการณ์เช่นนั้น ชาติก่อนนางร้องไห้โวยวายไม่ยอมรับความจริงว่าถูกขับไล่ออกจากตระกูล แต่ก็ไม่อาจขัดขืนองครักษ์เหล่านั้นได้และถูกจับโยนออกไปอย่างไร้เยื่อใย "ออกไปและอย่าได้กลับมาเหยียบที่นี่อีก! การวางตัวของเจ้าไม่มีอะไรสมกับตระกูลขุนนาง อยู่ไปก็ขายขี้หน้า สิ่งที่เจ้ากระทำสร้างความอับอายให้ตระกูลสวี่!" บิดาตะโกนใส่หน้านาง โยนถุงเงินเบาหวิวมาให้พร้อมย่ามใส่ผ้า "ท่านพ่อ อย่างน้อย…" "ข้าไม่อยากฟังคำแก้ตัว!" ข้าจะบอกว่าอย่างน้อยก็ให้ข้าเปลี่ยนเสื้อผ้า… เสียงในใจของนางย่อมไม่มีใครได้ยิน สามีของนางกำลังจะอ้าปากค้านก็ไม่ได้เอ่ย ถูกจับโยนออกมานอกจวนทั้งคู่เสียก่อน "ท่านพ่อ!" ประตูจวนปิดกระแทกหน้าเสียงดัง สวี่ซือเหยากัดฟันไม่ให้หลุดกรีดร้องออกมาก่อนเพราะความโมโห ไม่รู้ว่าว่าทำไมสวี่ซูหยางถุงได้กลายเป็นคนโง่เขลา ดวงตามืดบอดมองไม่เห็นความจริงบ้างว่าในจวนนี้ใครกันแน่ที่เป็นคนชั่วร้าย นางปรับลมหายใจอยู่ครู่หนึ่งเพราะอย่างไรนี่ก็เป็นเส้นทางเดิมจากชาติก่อน ในเมื่อสวรรค์ให้นางกลับมาฉะนั้นต่อไปนี้นางจะขีดเส้นชีวิตเอง! สวี่ซือเหยาเดินไปเก็บย่าม ถึงนางจะไม่ได้กังวลเรื่องใส่ชุดแดงสะดุดตานี่ออกไปนอกเมือง แต่สายตาที่มองมายามนางเดินผ่านก็น่าอึดอัดใจอยู่ดี "แม่นางสวี่ เป็นอะไรหรือไม่" ประตูด้านหลังจวนร้างคนสัญจร ก็มีแต่ชายผู้นี้ที่หยิบยื่นไมตรีให้ สวี่ซือเหยาเงยหน้ามองสามีตัวเองที่มีใบหน้าหล่อเหลาเหมือนสวรรค์ประทานให้ เพราะนี่เป็นพระเอกในนิยายของเรื่อง แต่ต่อไปนี้นางเอกฝันไปเถอะว่าจะได้สามีนางไปครอบครอง ต่อให้ความจำเสื่อมอีกครั้งนางจะวิ่งไปตามหาเขาถึงเมืองหลวงให้ได้ มาสู้กันสักตั้งสิ นางจะรอดูว่าการย้อนกลับมาครั้งนี้นางจะแก้ไขเนื่อเรื่องได้หรือไม่ "ข้าไม่เป็นไร" "ขออภัยที่ข้าแก้ไขอะไรไม่ได้" โจวเยี่ยนเฉินเอ่ยบอกอย่างรู้สึกผิด ไม่คิดว่าคนตระกูลใหญ่จะโหดร้ายกับบุตรสาวตัวเองเช่นนี้ ใบหน้างามเต็มไปหยาดเหงื่อทว่าดวงตานางกลับทอประกายสดใสจนทำให้เขาเผลอมองอยู่หลายครั้ง สวี่ซือเหยาส่ายหน้า ครั้งก่อนนางโวยวายทุบตีเขาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตา แต่ครั้งนี้นางยอมรับได้อย่างใจเย็นแล้วและยังยึดมั่นว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับเขาให้ดี ส่วนนางเอกของเรื่องนางไม่มีวันยกสามีให้เด็ดขาด ก่อนอื่นนางต้องสานสัมพันธ์สามีภรรยากับโจวเยี่ยนเฉินให้ดี และหวังว่าเขาจะรักนางจากใจจริงหาใช่ความรับผิดชอบอย่างที่ควรจะเป็น การเกี้ยวบุรุษเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับนางที่ผ่านภพชาติมาถึงสองชาติแล้ว
Bab terkait
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม ถูกขับไล่ออกจากจวน 2
"พวกเราแต่งงานแล้ว เรียกแม่นางได้อย่างไรล่ะ" สวี่ซือเหยาหันมายิ้มให้อย่างอ่อนหวานพร้อมเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เอ่อ…" โจวเยี่ยนเฉินอ้ำอึ้งอยู่พักหนึ่ง ใบหน้าเขาแดงระเรื่อเมื่อเห็นสายตาภรรยามองมาก่อนเรียกชื่อนางออกมาดี “ซือเหยา...” “เรียกข้าเหยาเอ๋อร์ ข้าจะเรียกท่านว่าท่านพี่ ตกลงหรือไม่” สวี่ซือเหยาจับมือหนาเอาไว้แล้วเอ่ยถามเสียงหวาน ซึ่งทำให้อีกคนหน้าแดงระเรื่ออย่างเก้อเขินก่อนจะเอ่ยเรียกนางเสียงเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน นางหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้ถือสาที่เขาเขินอาย และต่อไปนี้นางจะทำให้เขาคุ้นเคยกับนางจนกระทั่งรู้สึกว่าชีวิตนี้ขาดนางไม่ได้ “เรามาทำอะไรที่นี่” โจวเยี่ยนเฉินเอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อครู่นี้ถูกโยนออกจากประตูหน้าบ้านแต่ภรรยากลับพามาที่หลังจวนแทน ทำให้เขาอดที่จะสงสัยว่านางย้อนกลับมาทำไมเพราะอย่างไรเวลานี้คนตระกูลสวี่ก็ไม่ต้อนรับพวกเขาแล้ว "จะจากไปทั้งแบบนี้ก็กระไรอยู่ ท่านยกตัวข้าขึ้นพอให้ข้ามกำแพงได้หรือไม่" สวี่ซือเหยาหันไปบอกสามีด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่ยอมจากไปตัวเปล่าแน่ ๆ แม้จะแบ่งสมบัติออกไปบ้างแล้วแต่หากไม่ได้เอาไปจนหมดนางคงรู้สึกไม่สบายใจที่ปล่อยให
Terakhir Diperbarui : 2025-03-27ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม สินเดิมของมารดา 1
ระหว่างรอสามีกลับมา สวี่ซือเหยาก็ตรวจดูรายการสินเดิมทั้งหมดว่าอยู่ครบหรือไม่ พวกหีบปิ่นปักที่นางแอบเอาออกไปก่อนนั้นมองข้ามไปได้ ที่ต้องนำออกมาล่วงหน้าก็เป็นความพะวงของนางเอง ฮูหยินรองชอบของสวยงาม ๆ หากชอบใจมากพอก็จะเก็บไว้เองไม่นำไปขาย สวี่ซือเหยากลัวปิ่นมารดาโปรดปรานจะถูกขโมยไปก่อน จึงวานฉางเหลียนนำออกมา ของที่มีอยู่นี้หายไปสี่ห้ารายการ ต้องเป็นฮูหยินรองอย่างไม่ต้องสงสัย ของพวกนั้นมีราคามากก็จริง แต่จะให้ไปตามทวงถามก็คงยากเกิน ไม่แน่ว่าถูกขายไปนานแล้วกระมัง เอาเถอะ หายไปบ้างก็ยังดีกว่าหายไปหมด "โฉนดด้วยเจ้าค่ะท่านพ่อ" แม้จะบอกว่าหายไปบ้างก็ไม่เป็นไร แต่บางอย่างนางจะต้องเอาคืนมาให้ได้โดยเฉพาะที่ดินของมารดาและร้านค้าที่นางเคยมี ชาติก่อนนางไม่ได้อะไรไปเลยแม้จะย้ายไปอยู่ที่ฉางซานก็ไม่มีอะไรติดตัวเพื่อเริ่มต้นใหม่ ได้แต่ใช้เงินของโจวเยี่ยนเฉินอย่างไร้สามัญสำนึก แค่คิดถึงชาติก่อนก็ได้แต่หน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย ไม่คิดว่าตัวเองจะไร้สมองแบบนั้น นั่นต้องไม่ใช่นางแน่ ๆ ต้องเป็นเพราะปลายปากกากำหนดให้นางเป็นโง่แน่ๆ เหมือนกับท่านพ่อตอนนี้ที่เป็นคนโง่ที่ขับไล่ลูกฮูหยินเอกไปจนหมด เหลือแค่ฮูหยิ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-27ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม สินเดิมของมารดา 2
บรรยากาศในขบวนเดินทางค่อนข้างกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง เพราะบ่าวหลังเรือนแทบไม่เคยใกล้ชิดคุณหนู อีกทั้งยังเคยถูกเป่าหูมาว่าสวี่ซือเหยาเป็นคนส่งพวกตนไปอยู่เรือนด้านหลังเอง มาวันนี้ความจริงกระจ่าง ว่าคุณหนูของพวกตนก็ถูกรังแกเช่นกัน กระนั้นช่องว่างที่เกิดขึ้นก็ไม่กลบกันได้ง่าย ๆ แต่คนที่ติดตามมาล้วนเต็มใจเดินทางมาด้วย เพราะอยู่ที่นั่นแม้จะเป็นในเมืองใหญ่แต่ก็ถูกบ่าวในเรือนฮูหยินรองกดขี่ขมเหงอยู่บ่อยครั้ง พวกเขาจึงพยายามปรับตัวให้เข้ากับเจ้านาย ระหว่างทางสวี่ซือเหยาได้ให้ฉางเหลียนนำไปเอาหีบที่ซ่อนอยู่ใต้ต้นไม้กลับมาด้วย และได้แลกเปลี่ยนมรดกบางอย่างเป็นตั๋วเงิน ซื้อของใช้จำเป็นสำหรับหลายชีวิตระหว่างทาง ก่อนพลบค่ำวันเดียวกันนั้นก็มาถึงฉางซานในที่สุด "ซือเหยา เหนื่อยหรือไม่" โจวเยี่ยนเฉินยื่นมือมาให้ภรรยาจับประคองลงจากรถม้าที่นั่งมาหลายชั่วยาม "ไม่เป็นไร ข้าไหว" สวี่ซือเหยาสบตาผู้เป็นสามี ดวงตาหงส์ลุ่มลึกนั้นช่างอ่านยากแต่ในใจนางกลับครุ่นคิดว่าต่อให้เจอนางเอกนางก็ไม่ปล่อยมือจากสามีที่ดีแบบนี้เด็ดขาด ความจริงใจที่สื่อมาถึงทำให้เขามองข้ามแววตานั้นไป โจวเยี่ยนเฉินนึกว่านางจะตีโพยตีพายแล้วไม่ย
Terakhir Diperbarui : 2025-03-27ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม วางแผนอนาคต
สวี่ซือเหยามองบ้านหลังนี้ที่ไร้คนดูแลก็นึกครอบครัวที่ยังเหลืออีกคนหนึ่งขึ้นมา กาลก่อนตอนที่นางหลงเชื่อคำฮูหยินรองจนมีชะตาน่าสมเพช ร้านรวงและไร่นาที่เป็นของมารดาก็ได้น้าชายที่เป็นเป็นน้องต่างมารดาของท่านแม่ของนางช่วยดูแล แต่พอมารดานางจากไปฮูหยินรองก็เข้ามามีบทบาทในการจัดการมรดก เปลี่ยนคนดูแลออกหมดและไล่น้าชายกับครอบครัวของเขาไปอยู่ที่อื่น ตอนที่นางตกต่ำเขาก็ยื่นมือเข้ามาช่วยอย่างไม่นึกรังเเกียจ แต่นางกลับตอนแทนด้วยความหูเบา เข้าข้างคนผิด สวี่ซือเหยายืนมองบ้านหลังนั้นด้วยสีหน้าเหม่อลอย ก่อนจะพาเขากลับมาต้องทำอะไรกับสภาพบ้านนี้ก่อนล่ะนะ "ฉางเหลียน" สวี่ซือเหยาเรียกหาไม่นานฉางเหลียนก็มาปรากฏตัวอย่างรวดเร็ว "เจ้าคะฮูหยิน?" ฉางเหลียนเอ่ยถามพร้อมเปลี่ยนสรรพนามเรียกใหม่เพื่อเป็นตัวอย่างให้บ่าวรับใช้คนอื่นๆ ได้ทำตาม ตอนนี้เจ้านายไม่ใช่คุณหนูใหญ่ตระกูลสวี่อีกต่อไปแล้วแต่เป็นนายหญิงและเป็นฮูหยินของบ้านหลังนี้ "ไปตลาดกับข้า" ได้รับคำสั่งดังนั้นหญิงสาวก็ไปนำตะกร้าและถุงย่ามมาเตรียมพร้อม แต่สวี่ซือเหยาก็บอกให้นางเอาไปเก็บเหมือนเดิม เพราะที่จะไปซื้อครั้งนี้เป็นเครื่องเรือน ถึงห้องของเจ้านายจ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-27ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม เยี่ยมน้าชาย 1
"ได้สิ ข้าจะเตรียมตัวไว้" ท่าทางเขาราวกับสุนัขที่กำลังสะบัดหางรัว ๆ แต่พอพ้นหน้านางไปสั่งงานพวกบ่าวก็กลับไปทำหน้าเคร่งขรึมอย่างเดิม สวี่ซือเหยาป้องปากหัวเราะด้วยความเอ็นดูอย่างมีจริต ด้วยการวางตัวที่ถูกพร่ำสอนยังแทรกซึมอยู่ทุกการเคลื่อนไหวทำให้ทุกทวงท่าของนางยังคงความเป็นลูกผู้ดีเอาไว้ เท่าที่นางจำได้ หลังเปลี่ยนคนของตัวเองเข้ามาดูแล ฮูหยินรองก็ไล่น้าชายของนางไปอยู่กระท่อมในป่าชนบท ที่ก็ขนาดไม่เล็กกว้างพอให้อยู่ได้ครอบครัวหนึ่งโดยไม่เบียดเสียดกัน พรุ่งนี้นางคงต้องเตรียมของเยี่ยมไปด้วย ไม่รู้ว่าหากขอร้องให้กลับมาดูแลงานในตระกูลต่อจะยอมใจอ่อนหรือไม่ เพราะตอนที่ฮูหยินรองถือวิสาสะล้ำเส้นนางก็ไม่ได้ออกตัวปกป้องสิทธิ์ของตัวเอง และทำให้ครอบครัวน้าชายเขาใจนางผิดไปด้วย เมื่อคิดว่าต้องมีของดี ๆ ติดมือไปฝากสวี่ซือเหยาจึงเดินไปสั่งคนครัวให้จัดกระเช้าผลไม้อย่างดีให้นางหนึ่งอันก่อนยามสายพรุ่งนี้"ไปสำนักคุ้มภัยมาเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ" เมื่อมีเวลาอยู่ร่วมกันสวี่ซือเหยาจึงเอ่ยถามสามีด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผ่านมาเป็นวัน ๆ ตั้งแต่เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้อง แต่แทบไม่ได้คุยกันเลย แบบนี้ความสัมพันธ์จะ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-27ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม เยี่ยมน้าชาย 2
ผู้เป็นสามีไม่เซ้าซี้ต่อ นางว่าอย่างไรเขาก็ว่าตาม สวี่ซือเหยาคงมีแผนอะไรอยู่ในใจแล้ว หากอยากบอกก็คงบอกเอง หลังเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้วโจวเยี่ยนเฉินก็อาสาถือของให้โดยมีภรรยาเดินนำหน้า สวี่ซือเหยาจำได้น้าชายมีบ้านหลังหนึ่งไม่ห่างจากที่นี่มากนัก เดินไปไม่นานก็ถึง แต่ตอนที่ได้รับหน้าที่ดูแลทรัพย์สินของมารดาก็ปล่อยให้คนระแวกเช่า จึงย้ายไปอยู่นอกเมือง นางเลือกไปดูบ้านหลังนั้นเผื่อว่าญาติผู้นั้นจะกลับมาพำนักแล้ว ทว่าก็ไม่เป็นดังหวัง บ้านหลังนั้นยังปล่อยเช่าและเปิดเป็นร้านอาหารอยู่ สวี่ซือเหยาตัดสินใจเดินต่อไปที่นอกเมือง บ้านในความทรงจำยังเหมือนเดิม สตรีผู้หนึ่งกำลังกวาดลานด้านหน้าบ้าน มีเด็กกลุ่มหนึ่งวิ่งเล่นกันส่งเสียงเจื้อยแจ้ว คงเป็นบุตรหลานบ้านใกล้เรือนเคียง เพราะลูกชายของท่านน้าอายุห่างกับนางไม่มากนัก นอกเสียจากเขาจะมีน้องแล้ว สตรีผู้นั้นพอเห็นนางก็ทำหน้าประหลาดใจออกมา มองหัวจรดเท้าคล้ายไม่แน่ใจว่าตนหรือฝาดหรือเปล่า "น้าสะใภ้ ไม่พบกันนานนะเจ้าคะ" "ซือเหยาหรือ? "ข้าเองเจ้าค่ะ" "โตขนาดนี้แล้วหรือ" นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะชวนพวกนางเข้าไปด้านใน น้าสะใภ้มองโจวเยี่ยนเฉินก็เข้าใ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-27ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม ฮูหยินรองยื่นมือยาวมาถึงฉางซาน 1
เย็นวันนั้นก็มีเกวียนมารับถึงหน้าชานเรือนถึงสองเล่ม ขนของไปรอบเดียวก็หมดแล้ว เพราะเฉินรุ่ยเซียงไม่ได้มีอะไรให้ต้องแบกไปมากนัก บ้านหลังนี้ก็ตั้งใจจะปล่อยเช่าต่อหากหลานสาวจะให้เขาพักด้วยเฉินเมิ่งหยางลูกชายของเขาบึ้งตึงต่อน้องสาวเป็นอย่างมาก อาจเพราะเข้าใจผิดคิดว่านางไล่พวกเขาออกมาเมื่อครั้งก่อน แต่เห็นสวี่ซือเหยาไม่ว่าอะไรเขาก็ปล่อยเลยตามเลย คงต้องใช้เวลากว่าจะเข้ากันได้ เพราะไม่ได้เจอกันมาหลายปี และไม่ได้โตมาด้วยกัน หากเร่งรัดไปเกรงจะห่างเหินยิ่งกว่าหลังเฉินรุ่ยเฉียงมาถึงเขาก็ขอสมุดบัญชีทั้งหมดตั้งแต่ตนถูกไล่ออกมาตรวจสอบใหม่ รวมถึงแบ่งงานให้คนในปกครองเป็นสัดส่วน ค่าใช้จ่ายในการซ่อมแซมและขยับขยายค่อยนำมาเบิกจ่ายทีหลัง ซึ่งสวี่ซือเหยาต้องใช้เงินส่วนตัวออกไปก่อน"ข้าจะเข้าเมืองไปดูบรรยากาศเสียหน่อย ท่านน้าต้องการอะไรเพิ่มหรือไม่เจ้าคะ""วันนี้น้าสะใภ้ตั้งใจจะแสดงฝีมือเองน่ะ ถือว่าฉลองให้เจ้า ไปถามนางดูเองเถิด""ทราบแล้วเจ้าค่ะ" สวี่ซือเหยาตอบรับน้าชายแล้วก็หันมามองสามีที่ยืนรออยู่เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง พอเห็นนาง
Terakhir Diperbarui : 2025-03-28ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม ฮูหยินรองยื่นมือยาวมาถึงฉางซาน 2
"เสี่ยวเหยาไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวน้าจัดการให้เอง" เขาตบบ่าหลานสาวด้วยความเห็นอกเห็นใจ"ขอบพระคุณเจ้าค่ะท่านน้า เป็นเพราะความโง่เขลาของข้าเองที่ทำให้ท่านน้าเดือดร้อน""พูดอะไรอย่างนั้น เป็นสิ่งที่ครอบครัวควรทำอยู่แล้ว"สวีซือเหยาน้ำตารื้น ซาบซึ้งสุดหัวใจ ก่อนที่นางจะย้อนเวลากลับมาน้าชายก็ไม่เคยทอดทิ้งนางจริง ๆ แม้แต่ตอนถูกทำให้พิการไปแล้วก็ยังบุกเข้ามาช่วยหลานสาวในกองไฟจนตัวเองตกตาย นางมองข้ามความดีงามทั้งหมดนั้นไปได้อย่างไรตั้งหลายปี จนสายเกินไปทุกอย่าง ได้โอกาสย้อนกลับมาแก้ไข ครั้งนี้นางจะทำให้ดีกว่าเดิมสวี่ซือเหยาตั้งใจไว้เช่นนั้นเฉินรุ่ยเฉียงทำการคัดลอกสำเนาเอาไว้ทุกฉบับแล้วหอบทั้งหมดนั้นไปตราหน้าคนของแม่เลี้ยงถึงที่ ที่ดินที่ไร่ที่พี่สาวครอบครอง ปัจจุบันตกทอดมาถึงหลานตน แต่กลับโดนคนพวกนี้สูบเลือดสูบเนื้อไม่หยุด เขาจะเพิกเฉยได้อย่างไรกันประตูกระท่อมหลังหนึ่งถูกถีบออกอย่างแรงด้วยฝ่าเท้าของลูกพี่ลูกน้องที่ขอติดตามมาด้วย"อะไรน่ะ ใครกัน ทำไมไร้มารยาทอย่างนี้!" คนด้านในตะโกนออกมา"
Terakhir Diperbarui : 2025-03-28
Bab terbaru
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม ไม่อาจเปลี่ยนแปลง
ถึงจะวางแผนไว้แล้วว่าปีหน้าจะไปที่เมืองหลวง แต่นางก็ยังไม่ไว้ใจอย่างที่นิยายเขียน จึงส่งคนไปจับตาดูนางเอกของเรื่องเอาไว้พอเข้าเดือนสุดท้ายน้าสะใภ้ก็ไม่อนุญาตให้นางเดินเหินไปไหนไกล ๆ มีสาวรับใช้คอยอยู่ด้วยทุกฝีก้าว สีหน้านางดูสดใสขึ้นมากจากวันที่ได้รู้ข่าวดินถล่ม ทำให้คนในเรือนวางใจได้ว่านางคงคลอดเด็กออกมาได้อย่างแข็งแรงดี...วันหนึ่งสวี่ซือเหยาเจ็บท้องอย่างหนัก ฉางเหลียนรีบไปตามหมอตำแยมาอย่างรู้งาน บ่าวในเรือนวิ่งกันให้วุ่นไปหมด เด็กชายสองคนนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องไม่ไปไหน โจวอี้หมินได้มีประสบการณ์เห็นคนคลอดลูกครั้งแรก ทั้งยังเป็นน้องแท้ ๆ ของตัวเองอีกก็ตื่นเต้นเป็นอันมาก เขาเอาแต่ถามพี่ชายไม่หยุดว่าน้องจะมาหรือยัง"หรานเกอ น้องมาหรือยัง""ยัง""หรานเกอ น้องเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย""ข้าไม่รู้""หรานเกอๆ …"เสียงร้องไห้จ้าดังขึ้นหยุดทุกอย่าง นัยน์ตาทุกคู่หันไปมองทิศทางเดียวกัน เวลาผ่านไปอีกครู่หนึ่งในที่สุดท่านหมอก็ออกมา คุยกับฮูหยินอาวุโสสองสามคำ จัดยาบำรุงให้หนึ่งชุดแล้วขอตัวกลับ
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม มิอาจหลีกเลี่ยง 2
สวี่ซือเหยานั่งสะอึกสะอื้นอยู่บนรถม้าไปตลอดทาง ญาติผู้พี่เคยปลอบใจใครเสียที่ไหน เขาเองก็ทำอะไรไม่ถูกจึงได้แต่อยู่เงียบ ๆ เป็นเพื่อนนาง"เจ้าอย่าเพิ่งด่วนคิดไปไกล เขาอาจจะปลอดภัยก็ได้"หญิงสาวใจฝ่อแล้วฝ่ออีก เพราะกลัวจะเหตุการณ์ซ้ำรอย นางพูดไม่เป็นคำจนฟังไม่รู้เรื่องเพราะสะอื้นไปด้วย คนคุมรถก็ไปเร็วกว่านี้ไม่ได้ ด้วยกลัวจะเกิดอุบัติเหตุกระทบกระเทือนถึงครรภ์นางภาพเหตุการณ์เหมือนฝันร้ายในอดีตฉายซ้ำอยู่ในหัว นางเคยผ่านเหตุการณ์สูญเสียนี้มาแล้วครั้งหนึ่งจึงไม่อยากให้เกิดขึ้นซ้ำอีก นางเมื่อตอนนั้นสิ้นสติไปจนแทบบ้า เฝ้าโทษตัวเองก็ส่วนหนึ่งโทษโชคชะตาก็ส่วนหนึ่ง หลังสูญเสียลูกสภาพก็ยิ่งดูไม่เป็นผู้เป็นคน"อาเหยา เจ้าทำให้ข้าลำบากใจ บุรุษรักสันโดษเช่นข้าเคยปลอบใจสตรีเสียที่ไหน เจ้าหยุดสะอื้นก่อนเถิด เขาอาจไม่เป็นไรก็ได้"“ข้ารู้ ฮึก! ข้ารู้อยู่ว่ามันอาจไม่แย่ขนาดนั้น แต่ข้าห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้ ฮือ!" ว่าแล้วนางก็ปล่อยน้ำตาไหลออกมาโฮใหญ่ แม้จะรู้ว่าพระเอกในนิยายจะรอดแต่ว่านางเปลี่ยนเรื่องราวมามากกว่าจะมีทฤษฎีผีเสื้อขยั
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม มิอาจหลีกเลี่ยง 1
"คืนนี้ท่านแม่จะมานอนกับพวกข้าหรือไม่" เด็กชายเห็นว่าบิดาไม่อยู่หลายวัน กลัวว่ามารดาจะเหงา"เอาสิ เดี๋ยวคืนนี้จะเล่านิทานให้ฟังอีก"รับคำบุตรเรียบร้อยพี่เลี้ยงที่ไปพักทานอาหารกลางวันก็มาพอดี นางส่งต่อหน้าที่ให้สาวใช้ผู้นั้น ส่วนตัวเองก็มองดูอยู่ห่าง ๆคืนนั้นนางนอนกับลูก ๆ เล่านิทานให้พวกเขาฟังสองเรื่อง กว่าบุตรบุญธรรมจะหลับก็ต้องรอให้น้องชายหลับก่อน เหมือนเป็นความเคยชินของเขาไปเสียแล้วที่ต้องดูแลน้องช่วยมารดาแม้จะมีพี่เลี้ยงก็ยังไม่ทิ้งหน้าที่นี้ไปอยู่ดี เขาตั้งตารอวันที่น้องโตพอจะเล่นกับเขาได้มากกว่านี้ แม้มีสหายวัยเดียวกันที่ศาลาศึกษา แต่ก็ยังแอบเหงานิดหน่อยอยู่ดีพอสามีไปทำงานต่างเมืองหลายวันนายหญิงก็พูดน้อยลง ขนาดเด็ก ๆ ก็ยังรู้สึกได้ว่านางไม่ค่อยร่าเริง อารมณ์อ่อนไหวน้อยใจง่ายของนางเป็นไปตามประสาคนท้อง ทุกคนเข้าใจดีจึงหาทางให้นางสนใจอย่างอื่น เด็ก ๆ รู้ว่าท่านแม่เงียบลงไปมาก ก็หาเรื่องมาเล่นกับนางบ่อย ๆ"ในนี้มีน้อน น้อนดิ้นหรือไม่" โจวอี้หมินเงยหน้ามองมารดาตาแป๋วหลังจากเอาหูแนบซุกลงบนหน้าท้
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม ง้องอนภรรยา 2
"นั่งไปเถอะคนกำลังท้องกำลังไส้ อย่าให้คนท้องว่างได้นึกเป็นห่วงนักเลย""จะดีหรือเจ้าคะ""ข้าไม่คิดอะไรมากหรอก เห็นอยู่ว่าเจ้าท้องโตถึงเพียงนี้ หากคิดจะกล่าวโทษ คนผู้นั้นก็คงต้องใจแคบมาก ๆ"แม้จะเป็นเรื่องธรรมดาสามัญแต่นางก็รู้สึกซาบซึ้งใจ สวี่ซือเหยานั่งรถลากชมสวนโดยมีสหายของน้าชายคอยแนะนำพื้นที่ต่าง ๆ ว่ามีอะไรปลูกไว้บ้างสวนผลไม้นี้ปลูกผลไม้ตามฤดูกาลหมุนเวียนได้ทั้งหมด เรื่องที่วัตถุดิบของนางจะขาดตลาดในช่วงฤดูใดฤดูหนึ่งก็เป็นอันหมดปัญหา ภายในวันนั้นสวี่ซือเหยาก็ร่างสัญญาขึ้นมาให้สหายท่านน้าได้อ่านในทันที บอกส่วนแบ่งกำไรชัดเจน เขาชื่นชมนางไม่หยุดว่ามีหัวการค้า น้าชายก็เสริมไปอีกว่านางเหมือนมารดา"ที่คนเขาว่ากันว่าเจ้ามันคนเห่อหลานนี่ก็คงจะจริงสินะ""ข้าไม่เถียงก็ได้ เจ้ารีบลงนามเสียทีเถอะ ซักไซ้ข้าอยู่ได้น่ารำคาญจริง ๆ""ยอมรับง่ายดายเชียวนะ เจ้ามันเกินเยียวยาแล้ว หลานเจ้ารำคาญเจ้าบ้างไหมล่ะเนี่ย""ถึงพวกเขารำคาญข้าก็ไม่ใส่ใจหรอก หลานชายของข้าอีกสองคนที่เป็นบุตรของนางก็น่ารักมากด้วย
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม ง้องอนภรรยา 1
แม่มดเสียใจมากที่ลูกหมาไม่กลับมา ออกตามหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ คิดว่าพวกมันคงตายไปแล้ว แม่มดสร้างสุสานที่ไร้ร่างไว้ที่หลังบ้านตนเอง หลังจากนั้นแม่มดก็ไม่ได้เลี้ยงสิ่งใดอีก ด้วยกลัวว่าจะเสียพวกมันไปเหมือนกับลูกหมาทั้งสามตัวที่นางรัก"นิทานจบแล้ว…"สวี่ซือเหยามองลูกๆ พบว่าบุตรชายคนเล็กหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ หญิงสาวดึงผ้าห่มคลุมตัว ประคองโจวอี้หมินให้ขยับเข้ามากลางเตียงด้วยกลัวว่าจะนอนดิ้นแล้วพลัดตกลงไปที่นอนอีกฝั่งหนึ่งว่างเปล่า ผู้เป็นแม่มองหาบุตรชายบุญธรรมก่อนจะพบแผ่นหลังเล็ก ๆ นั่นนั่งจ๋องอยู่หน้าประตูห้อง"เสี่ยวหราน มีอะไรอยู่ตรงนั้นกันหรือ?""มีคนอยู่ด้านนอกขอรับ"ฟังเช่นนี้แล้วนายหญิงของเรือนก็ใจไม่ดีในทันที นึกว่ามีขโมยที่ไหนปีนรั้วเข้ามา แต่พอลุกไปส่องตรงช่องว่างของประตูกลับพบว่าเป็นสามีของนางนั่งคุกเข่าอยู่หน้าห้อง"เสี่ยวหราน นี่ลูกล้อเล่นอะไร""ขออภัยขอรับ ข้าเห็นท่านแม่อารมณ์ไม่ดีเลยอยากให้ยิ้มได้บ้าง อาจารย์ที่ศาลาศึกษาบอกว่าการมีอารมณ์ขันบางครั้งก็จำเป็น"&ldq
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม งอนสามีที่ชาตินี้ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย 2
กลับมาถึงเรือนนางก็เก็บตัวอยู่ในห้องไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้าไปใต้ม้วนผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่นั้น สวี่ซือเหยาน้ำตาซึมด้วยความเสียใจ เมื่อชาติก่อนที่ภูเขาถล่มครั้งนั้นสามีของนางถูกระบุว่าตายไปแล้ว แต่แท้จริงกลับไม่ใช่ เขาไม่ได้กลับมาหานางทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่ หากพระเอกในนิยายเป็นสามีของนาง เป็นโจวเยี่ยนเฉินคนนั้นเช่นนั้นนางควรทำอย่างไรต่อไปล่ะ อาจเพราะกำลังตั้งครรภ์ทำให้นางอารมณ์อ่อนไหวกว่าปกติ ในนิยายบอกเรื่องราวพระเอกกับพระเอก นางเป็นแค่ตัวประกอบไร้ค่าที่ถูกพูดถึงไม่กี่บรรทัดเท่านั้นแต่ชาตินี้นางรักของนาง จะยอมให้นางเอกในนิยายที่ใครก็ไม่รู้กำหนดขึ้นมาแย่งไปได้อย่างไรคนทั้งเรือนต่างพูดถึงเรื่องที่นายหญิงเก็บตัวเงียบ รู้ถึงหูนายท่านที่เพิ่งกลับมาจากทำงาน"พวกเจ้าซุบซิบอะไรกัน""นายหญิงท่าทางแปลก ๆ เจ้าค่ะ"“ฮูหยินรึ?""วันนี้นายหญิงออกไปข้างนอกมา ไม่รู้ว่าไปที่ใด เพราะแค่ฉางเหลียนไปด้วย กลับมาถึงก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง ข้าวปลาไม่ยอมกินด้วยเจ้าค่ะ"โจว
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม งอนสามีที่ชาตินี้ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย 1
"เขาล้มเองจริง ๆ นะ ใครก็เห็น ใช่ไหม" เมื่อแก้ตัวและเริ่มเอาตัวรอดไม่ได้ก็หาพวก แต่ไม่มีใครเข้าข้างเขาสักคน"พ่อแม่เจ้าอยู่ไหน" สวี่ซือเหยาถามด้วยน้ำเสียงปกติ แต่สีหน้าของนางนั้นตั้งใจจะเอาเรื่องอย่างแน่นอน"ไอหยา แม่นางใจเย็น ๆ ก่อน แค่เด็กเล่นกันเท่านั้นเอง" บุรุษที่มาส่งเด็กคนนั้นในตอนเช้ารีบเข้ามาห้าม กลัวเรื่องจะบานปลาย"เจ้าเป็นใคร พ่อบ้าน? พี่เลี้ยง?" กับผู้ใหญ่นางไม่จำเป็นต้องปราณี สวี่ซือเหยามองอีกฝ่ายด้วยหางตา"คุณชายน้อยของเจ้ากล่าวอ้างตนว่าเป็นบุตรเจ้าเมืองรู้หรือไม่""...""แอบเป็นผู้อื่น ใช้อำนาจในทางมิชอบมีความผิดอย่างไร ข้าคิดว่าผู้ใหญ่อย่างเจ้าน่าจะรู้ดี"บุรุษผู้นั้นหน้าซีด ค้อมตัวลงต่ำรีบกล่าวว่า "ขออภัย! ขออภัยด้วยขอรับอย่ารายงานไปถึงทางการเลยนะขอรับ ข้าจะรายงานเรื่องนี้กับนายท่านเอง แม่นางโปรดให้อภัยด้วย!""ไม่มีโอกาสครั้งที่สองสำหรับเรื่องนี้ จำเอาไว้ด้วย"โจวเจิ้นหรานมองมารดาด้วยแววตาชื่นชม เขานึกว่าที่บอกไปเมื่อวานนางจะเพิกเฉยไปเสียอีก แต่กลับออกตัวปกป้องถึงเพีย
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม แพ้ท้อง 2
สวี่ซือเหยามานั่งวาดแผนกิจการที่ริมระเบียง อีกไม่นานบุตรชายบุญธรรมก็จะกลับมาจากศาลาศึกษา นางจึงตั้งใจมารอรับเขาด้วยเสียเลย ทว่าเลยบ่ายมาแล้วก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา นางนึกแปลกใจ บุตรชายคนโตไม่เคยเถลไถลที่ไหน หรือจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นสวี่ซือเหยาลุกพรวดตั้งใจจะออกไปเดินตามหา แต่พอเดินมาถึงหน้าประตูเรือน ก็พบเด็กชายเดินวนซ้ายวนขวา ลุกลี้ลุกลนไม่กล้าเข้าไปในบ้านตัวเอง"เสี่ยวหราน?" คนถูกเรียกสะดุ้งเฮือก หันมามองหน้าตื่น ๆ เห็นสภาพของบุตรชายบุญธรรมก็รู้แล้วว่าเหตุใดเขาจึงลังเลไม่อยากกลับบ้านเสียทีเนื้อตัวมอมแมมเหมือนไปตกน้ำตกท่าที่ไหนมา ทั้งเลอะโคลนเป็นบางจุดเหมือนล้มถลาไปด้านหน้า ผ้าผูกผมหลุดลุ่ย"ท่านแม่คือข้า…""เสี่ยวหราน มาทางนี้มา"สวี่ซือเหยาอ้าแขนรอ ยังไม่คิดทักท้วงอะไรในตอนนี้ บุตรชายบุญธรรมเดินเข้ามาหาอย่างช้า ๆ หน้างอคอตกน้ำตาซึม นางจูงมือเขาเข้าไปในบ้าน"เกิดอะไรขึ้นหรือ บอกมารดาได้หรือไม่"โจวเจิ้นหรานอึกอัก นางเห็นเช่นนี้ก็คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่โตพอสมควร"มีสห
ชาติใหม่ข้าจะไม่หวนคืนชะตาเดิม แพ้ท้อง 1
โจวเยี่ยนเฉินเดินหามุมปูผ้ารองใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงาแผ่กว้าง ประคองผู้เป็นภรรยาให้นั่งลงอย่างช้าๆ อากาศด้านนอกแจ่มใสจนสัมผัสลมธรรมชาติได้เป็นเต็ม ๆ ดีกว่าอุดอู้อยู่ในเรือนสามีนำหมอนมารองด้านหลังให้นางได้พิงและเหยียดขาออกได้ง่าย จัดแจงนำอาหารออกมาวางไว้ ทุกอย่างที่สวี่ซือเหยาเคยทำให้ดูก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาทำมันเองทั้งหมด"เป็นอย่างไรบ้าง""อากาศดีมากเจ้าค่ะ""คราวหน้าจะพาเจ้ามาบ่อย ๆ ก่อนหน้านี้ข้ารู้สึกว่าตนเองทำหน้าที่สามีและพ่อไม่ได้ดีเท่าไหร่""ใครพูดหรือเจ้าคะ" นางถามเสียงดุขึ้นมาทันที ใครช่างกล้ามาว่าสามีของนางได้"ไม่มีหรอก ข้าคิดของข้าเองเพราะข้ารู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ"การที่นางเอ่ยออกมาว่าไม่ได้มานานแล้วนั้น ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกผิดในใจของเขาเข้าไปใหญ่ เพราะคิดไปแต่เพียงว่าภรรยามีบ่าวรับใช้ เงินทองก็เหลือล้น ทรัพย์สมบัติก็มีมากมาย เขาจึงได้มองข้ามหลายสิ่งหลายอย่างไปเพียงเพราะคิดว่านางมีพร้อมทุกอย่างแล้ว"ท่านพี่ทำหน้าที่พ่อและสามีได้ดีอยู่แล้วเจ้าค่ะ" นางยิ้มให้เขาเพื่อยืนยันคำพูดตัวเอง
