ตอนที่ 11 ท่านอ๋องเปลี่ยนไป Part 1

“ใต้เท้าโจวข้ายังมีบางสิ่งที่ต้องทำท่านช่วยพาพวกเขากลับเข้าเมืองไปก่อนนะ”

“ได้ขอรับท่านอ๋อง”

“แต่ว่าท่านอ๋อง…”

หลี๋อ๋องไม่อยู่ฟังเสียงเรียกของฉางอิ๋นเซียนแต่อย่างใดเขารีบควบม้านำพาเยว่หลิงผ่านเข้าไปในตัวเมืองด้วยความรวดเร็วเมื่อคิดว่าพ้นจากสายตาของพวกเขาแล้ว หลี๋อ๋องก็พาเยว่หลิงควบม้าลัดเลาะมายังตรอกถนนที่ไร้ผู้คนเข้าไปเส้นทางยังป่าที่ดูเงียบสงบแต่บรรยากาศกลับแปลกประหลาดพิลึก

"ท่านอ๋องข้าหิวข้าวแล้วไหนท่านบอกว่าจะพาข้าไปกินข้าวก่อนอย่างไรล่ะ"

"ก็นี่อย่างไรเล่าข้ากำลังจะพาไป"

"นี่มันป่าช้าแล้วมีร้านขายข้าวที่ไหนกัน ผ่านเข้าเมืองมาเมื่อครู่เหตุใดไม่พาข้าแวะก่อนเล่า"

"ทำไมเจ้าถึงพูดมากเช่นนี้นะไม่รู้หรือของอร่อยๆ ย่อมไม่ได้พบเห็นกันง่ายๆ"

"เฮอะๆ ขอให้จริงเถอะ"

พูดคุยกันไปได้สักพักอาชาสีดำสนิทของหลี๋อ๋องก็พาพวกเขาทั้งคู่มาถึงเรือนแห่งหนึ่งโครงสร้างเรือนที่ดูธรรมดาๆ แต่เมื่อดูให้ชัดเจนกลับมีการออกแบบอย่างประณีต

"ที่นี่คือที่ไหนหรือ"

"เรือนของสหายข้าเอง ลงมาได้แล้ว"

"ไม่ใช่ว่าจะเอาข้ามาทิ้งที่นี่หรอกนะ"

"พูดอะไร"

หลี๋อ๋องรวบเอวของนางก่อนจะอุ้มลงจากหลังม้าอย่างเบามือ

"ข้าน้อยคารวะท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ"

"คุณชายอยู่หรือไม่"

"อยู่ด้านในพ่ะย่ะค่ะ"

"เจ้าช่วยเตรียมสำรับมาให้พระชายาของข้าสักสี่ห้าอย่างที"

"เอ๋ พระชายา? นี่ท่านอ๋องแต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่กันหรือพ่ะย่ะค่ะ"

"เอาน่าอย่าพูดมาก รีบไปเถอะ"

"พ่ะย่ะค่ะ"

หลี๋อ๋องหันมาเพื่อจะพูดกับนางแต่เยว่หลิงนั้นกลับเดินเข้าไปด้านในแล้ว

'เดินไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันแล้วนางคิดจะเกรงกลัวสิ่งใดบ้างหรือไม่นะ'

"เหตุใดเจ้าถึงเดินไม่รอข้า"

"ก็ท่านมัวแต่พูด ข้าหิวข้าวแล้วนี่นา"

"ฮ่าๆๆ ท่านอ๋องนางช่างพูดเช่นนี้ท่านไปหามาจากไหนงั้นหรือ"

"คนผู้นี้คือเจ้าของเรือนแห่งนี้นามว่าซือหนานกง"

เมื่อได้ยินชื่อของบุรุษผู้นั้นเยว่หลิงก็หันมามองเขาทันที

"เรือนของท่านเองหรอกหรือ"

"ใช่แล้วพระชายา ข้าได้ยินว่าท่านหิวแล้ว"

"ถูกต้อง"

"เช่นนั้นก็เข้าไปข้างในก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะข้าสั่งให้คนเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว"

"ข้าอยากเดินเล่นก่อนได้หรือไม่"

"ข้าบอกให้เจ้าไปนั่งรอด้านโน้นไม่ใช่หรือ"

"ก็ได้"

เยว่หลิงคร้านจะสนทนากับเขานางสะบัดหน้าแล้วเดินเข้าไปรอที่ศาลาริมน้ำหลังนั้นทันที

"ท่านอ๋องหลังกลับจากชายแดนเหนือดูท่านจะเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมากเลยนะ"

"ข้าเปลี่ยนตรงไหนไม่เห็นมีเลย"

'ฮึ...ยังไม่รู้ตัวอีก'

ซือหนานกงไม่พูดต่อเขาเดินนำหน้าหลี๋อ๋องไปยังศาลาริมน้ำที่อยู่ด้านหลังเรือนอีกทีหนึ่งระหว่างทางมีสวนผลไม้เต็มไปหมด

"โอ้โห บ้านของท่านน่าอยู่จริงๆเลยนะเจ้าค่ะทั้งต้นไม้ ผลไม้ก็เต็มต้น ร่มรื่นดีเสียจริง"

"จวนอ๋องของข้าก็น่าอยู่ไม่แพ้กันเจ้าน่าจะอยู่นานๆหน่อยจะตามข้ามาที่นี่ทำไมกัน"

"แต่ที่นี่น่าอยู่จริงๆนะแต่ช่างเถอะเมื่อไหร่อาหารจะเสร็จเสียที"

"พระชายาท่านเข้าไปนั่งรอเถอะข้าจะให้คนไปตามมาให้"

"ขอบคุณ"

เยว่หลิงเข้าไปนั่งในศาลาไม้ไผ่แล้วชะโงกหน้าลงไปมองเหล่าฝูงปลาที่แหวกว่ายไปมา ก่อนจะเอี้ยวตัวใช้มือเรียวงามของนางแหวกน้ำเล่นกับปลาพวกนั้นเสียงหัวเราะสดใสของนางทำให้บุรุษทั้งสองอมยิ้มทันใด

"คุณชาย ท่านแม่ทัพเหอมาแล้วขอรับ"

"อืม ไปเชิญเขาเข้ามาสิ"

"ขอรับ"

พวกเขาทั้งคู่ยืนรอแม่ทัพเหอไม่นานนักก็เห็นบุรุษในชุดสีแดงสดกำลังเดินมาทางที่พวกเขายืนอยู่แต่ดูเหมือนว่ามีบางอย่างกำลังดึงดูดความสนใจของเขา สายตาคู่นั้นมองข้ามบุรุษทั้งคู่ไปยังศาลาริมน้ำที่มีสตรีนางหนึ่งกำลังหยอกล้อกับปลาในนั้น

เสียงหัวเราะสดใสของนางดึงดูดเขาอย่างเห็นได้ชัดแต่เมื่อเขาจ้องมองดูอีกครั้งกลับพบว่าสตรีนางนั้นช่างดูคุ้นตายิ่งนัก

หรือว่า…

"ท่านอ๋องนี่ท่านพานางมาสถานที่ลับของพวกเราด้วยงั้นหรือ"

"ทำไม เจ้ามีปัญหาอะไร"

"ใครจะไปกล้าว่าแต่นางมากับท่านในฐานะอะไรงั้นหรือ สหาย? สาวใช้อุ่นเตียงหรือว่า…"

"นางเป็นชายาของข้า"

"ว้าว..เกินจากที่คาดไว้เสียจริงดูท่าทางนางเข้าหาท่านเหมือนมีจุดประสงค์อะไรบางอย่าง ข้าว่านะ..."

"สิ่งที่สตรีผู้นี้สนใจมีแค่ไม่กี่อย่างหรอก"

"ทีแรกข้าก็คิดว่าคนอย่างท่านน่ะหรือจะเกี้ยวสตรีนางใดมาเป็นพระชายา ที่แท้สตรีที่ท่านพามาด้วยกับเป็นนางเสียนี่"

ซือหนานกงหันมองใบหน้าด้านข้างของหลี๋อ๋องบุรุษที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมไม่เคยมีสตรีนางใดอยู่ในสายตาของเขา

แม้แต่ความอ่อนโยนเหล่านี้เขาก็ไม่เคยแสดงออกมาให้ใครเห็นก็คงจะเว้นเพียงแค่นางคนเดียวเท่านั้น

'ท่านหญิงเยว่เหวินหลิง'

พวกเขาทั้งสามคนเดินเข้าไปนั่งยังศาลาหลังงามหลังนั้น เยว่หลิงที่เดิมกำลังสนใจฝูงปลาอยู่นั้นก็หันหลังกลับมามองดูเหล่าบุรุษที่เดินเข้ามาก่อนจะหันกลับไปสนใจสระบัวนั้นต่อ

"อาหารใกล้เสร็จแล้วเจ้าก็รอหน่อยแล้วกัน"

"รู้แล้วน่า"

"นี่นั่งดีๆ สิเดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก"

"ท่านอ๋อง พระชายานางไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"

"ใช่ข้าไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะท่านจะกำชับอะไรข้านักหนา ว้าว!อาหารมาแล้ว"

แววตาที่มีประกายของนางทำเอาเหล่าบุรุษเหล่านั้นอมยิ้มให้กับความใสซื่อนั้นทันทีแต่คงจะมีอยู่เพียงคนเดียวที่รู้ว่าภายใต้แววตาที่ใสซื่อนั้นมีความน่ากลัวซ่อนอยู่ ซือหนานกงจ้องมองใบหน้ารูปไข่มนงามนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลายแต่กลับไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมาอีกเลย

“เจ้ากินดีๆได้หรือไม่ กินอย่างกับไม่ได้กินอะไรมาร่วมเดือนได้แล้วกระมัง”

“ข้าชอบอาหารการกินและผลไม้พวกนี้ผิดตรงไหนกันแล้วท่านไม่กินหรือ”

“ถ้าชอบมากเช่นนั้นเจ้าก็กินไปเถอะข้าไม่หิว”

“ไม่กินสักนิดหรือเพคะ”

หลี๋อ๋องส่ายหัวให้นางทันทีเขาเพียงแค่มองดูนางกินก็เหมือนจะอิ่มแทนไปแล้ว

“ท่านอ๋องชีวิตช่วงนี้ของท่านดูมีชีวิตชีวามากเลยทีเดียวนะพ่ะย่ะค่ะ”

เยว่หลิงเงยหน้าขึ้นมาพบว่าคนที่พูดนั้นคือแม่ทัพเหอสายตาที่แสดงออกมานั้นหมายความว่าอย่างไรกัน