ตอนที่ 10 น่าเสียดายที่เขาเลือกข้าไม่ใช่เจ้า!

เจ้าเมืองเล่ออานนำพาคนทั้งหมดมาที่หุบเขาเหอหนานซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของเมืองเล่ออาน ด้วยกลัวว่าโรคระบาดจะลามไปทั่วเมืองเขาจึงต้องนำผู้ป่วยมารักษาที่หุบเขาแห่งนี้แทน

เพียงไม่นานก็ขึ้นเขามาถึงบริเวณที่ใช้รักษาคนที่ติดเชื้อ เยว่หลิงเดินตามพวกเขามาจนถึงกระโจมหลังหนึ่งที่เวลานี้บริเวณโดยรอบนั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่นอนรักษาตัวกันเต็มไปหมด

“ท่านหมอขอรับ ท่านเจ้าเมืองมาแล้ว”

เยว่หลิงที่เดินตามพวกเขามาเมื่อมองเห็นแผ่นหลังของคนผู้หนึ่งก็รู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาทันใด

‘แผ่นหลังนั้นช่างคุ้นเคยเสียจริง’

นางมองไปที่หมอหญิงผู้นั้นอีกครั้งด้วยความสงสัยแต่ท่านหมอผู้นั้นกลับไม่ยอมหันกลับมามองพวกเขาเสียที

“ท่านอ่องขออภัยด้วย ข้าต้องรักษาบาดแผลของผู้เฒ่าผู้นี้ไม่สะดวกที่จะหันไปสนทนากับท่านในเวลานี้”

“ไม่เป็นไรขอรับท่านหมอ ตงหยางเจ้าพาพระชายาไปนั่งรอทางนั้นก่อนข้าจะสนทนากับท่านหมอเสียหน่อย”

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

เยว่หลิงเดินตามตงหยางไปที่กระโจมพักอีกฝั่ง บริเวณนั้นมีสมุนไพรที่ถูกปลูกเอาไว้มากทีเดียว ทำให้นางหันไปสนใจสิ่งนั้นมากกว่าจะสนใจพวกเขา

เมื่อเห็นว่าหลี๋อ๋องไม่ได้สนใจชายาของเขาแล้ว ฉางอิ๋นเซียนก็รีบเดินเข้ามาหานางทันที

“พระชายาข้าว่าท่านน่าจะกลับไปรอท่านอ๋องที่เมืองหลวงนะเพคะ”

“เหตุใดข้าต้องกลับ?”

“ท่านเป็นท่านหญิงไม่น่าจะทนความลำบากได้อย่างแน่นอน แต่ข้านั้นเติบโตมาพร้อมกับท่านอ๋องเคยไปกับเขาทุกหนทุกแห่งความอดทนย่อมแตกต่างจากท่าน”

“แล้วอย่างไร”

“ท่านควรกลับเมืองหลวงไปเสียสิจะอยู่เพื่อก่อกวนท่านอ่องทำไมกัน”

“ดูเจ้าจะอยากเป็นพระชายาของเขาจนตัวสั่นเลยนะ”

“เจ้าก็รู้ว่าข้ามาก่อนเจ้า คนที่คู่ควรกับท่านอ๋องคือข้า”

“แต่น่าเสียดายที่ท่านอ๋องเลือกข้า”

“นี่เจ้า!”

“เสี่ยวหลันข้าต้องการพักผ่อนอย่าให้ใครมารบกวนข้า”

“เพคะพระชายา”

“กลับมาคุยกับข้าให้รู้เรื่องนะ!”

“ขออภัยด้วยเจ้าค่ะแม่นางฉาง พระชายาของข้าไม่ต้องการสนทนากับท่าน”

“เจ้าถอยออกไปนะ กล้าดีอย่างไรถึงกล้ามาขวางทางข้า”

เสี่ยวหลันยืนขวางทางนางเอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้เข้าใกล้พระชายาของตัวเอง เมื่อฉางอิ๋นเซียนเห็นว่าไม่สามารถทำอะไรนางได้จึงยอมล่าถอยไปก่อนจะนั่งลงเพื่อรอหลี๋อ๋องอีกด้านหนึ่งแทน

‘ฝากไว้ก่อนเถอะเยว่เหวินหลิง!’

“ข้าไม่คิดว่าท่านอ๋องจะมาที่นี่ด้วย”

“ท่านรู้จักข้างั้นหรือ”

“เหตุใดจะไม่รู้จักล่ะเพคะ สตรีผู้นั้นพระชายาของท่านสินะไม่คิดว่าท่านจะพานางมาที่นี่ด้วย”

“นางเป็นชายาของข้า ข้าอยู่ที่ไหนนางก็อยู่ที่นั่น”

“ดีแล้วล่ะเพคะสามีอยู่ที่ไหนภรรยาย่อมอยู่ที่นั่น”

หมอหญิงผู้นั้นพูดกับเขาด้วยแววตาที่เอ็นดูยิ่งนักก่อนที่นางจะหันไปพูดกับเจ้าเมืองเล่ออานต่อ

“ใต้เท้าหวังที่ข้าเรียกท่านมาที่นี่ก็เพราะต้องการหารือกับท่าน”

“มีเรื่องอะไรหรือขอรับท่านหมอ”

“ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอันใดโรคระบาดที่พบตอนนี้มีทางรักษา”

“จริงหรือ!”

“เพียงแต่ข้าต้องการสมุนไพรแต่ไม่รู้ว่าจะหาได้จากที่ไหน”

“สมุนไพรเช่นนั้นหรือ”

“ใช่แล้ว หญ้างูพิษท่านเคยได้ยินหรือไม่”

บุรุษทั้งสองได้ยินชื่อสมุนไพรที่ไม่คุ้นหูนั้นก็ถึงกับส่ายหัวกันทั้งคู่

“ยารักษาที่มากับข้านั้นใช้ไปเกือบหมดแล้วแม้อาการของพวกเขาจะทุเลาลงไปบ้างแต่ก็ไม่ได้ถึงกับหายขาดเสียทีเดียวยังต้องใช้สมุนไพรเพิ่ม ข้าต้องการหญ้างูพิษนั้นแต่หากว่าข้าเดินทางกลับเป่ยฉีและกว่าจะค้นหาสมุนไพรนั้นเจอก็เกรงว่าโรคชนิดนี้จะระบาดออกไปในวงกว้างอีก ไม่รู้ว่าที่ต้าหลี่จะสามารถหาสมุนไพรชนิดนี้ได้หรือไม่”

“ข้ารู้ว่าจะหามันได้จากที่ไหนแต่ว่าท่านหมอสมุนไพรนี้อยู่ในที่ที่อันตรายยิ่งนักไม่มีผู้ใดเลยที่จะกล้าย่างกรายเข้าไป เช่นนี้ก็เป็นการยากนักที่จะเข้าไปค้นหานะขอรับ”

“ใต้เท้าโจวเพียงบอกข้าว่าเส้นทางที่จะไปหาสมุนไพรนั้นอยู่ที่ไหนข้าจะจัดการเอง”

“แต่ว่าท่านอ๋อง”

“เวลานี้ไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าชีวิตของผู้คน หากชักช้าอาจจะแย่ไปกว่านี้ท่านบอกข้ามาเถอะ”

“เช่นนั้นก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ทางฟากฝั่งตะวันออกของเมืองมีหุบเขาแห่งหนึ่งชื่อว่าหุบเขาไร้รัก ใจกลางหุบเขานั้นมีแหล่งสมุนไพรที่น้อยคนนักจะกล้าย่างกรายเข้าไปว่ากันว่าเป็นที่อยู่ของสัตว์ดุร้าย”

“หุบเขาแห่งนั้นอันตรายยิ่งนักสมุนไพรชนิดนั้นอยู่ในที่ที่ยากแก่การค้นหาและอันตรายกว่าทุกที่”

“ไม่ต้องห่วงข้าจะทำสุดความสามารถ”

“พระชายาของท่าน ข้าได้ยินมาว่านางเองก็รู้จักสมุนไพรไม่ใช่หรือเพคะพานางไปด้วยสิย่อมดีกว่าอย่างแน่นอน”

“แต่ข้าว่า…แล้วท่านรู้ได้อย่างไรว่านางรู้จักการใช้สมุนไพร”

“ข้าเป็นหมอมาจากแคว้นเป่ยฉีเคยได้ยินมาบ้างว่ามีท่านหญิงในราชวงศ์รู้วิธีใช้สมุนไพรหากว่านางเป็นองค์หญิงจริงนางย่อมมีความรู้เรื่องนี้ แต่ก็เป็นเรื่องดีไม่มีหรือเพคะการค้นหาย่อมง่ายขึ้นกว่าคนที่ไม่เคยคุ้นเคยกับมัน”

“ก็จริง ขอบคุณท่านหมอที่ชี้แนะข้าจะพานางไปด้วย”

“เช่นนั้นข้าจะรอพวกท่านกลับมา”

“ขอรับ ทางนี้ข้าคงต้องฝากท่านหมอด้วย”

“ไม่ต้องห่วงเพคะท่านอ่องข้าเองก็จะทำสุดความสามารถของข้าเช่นกัน”

“อืม”

“หลี่จิ่ง ตงหยางพวกเจ้าสองคนคอยจัดการที่นี่ช่วยงานท่านหมอไปก่อนแล่วค่อยกลับจวน”

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

หลี๋อ๋องเดินไปสมทบกับเยว่หลิงแล้ว เขาพูดกับนางสองสามประโยคแล้วรีบเดินไปที่อาชาของเขาทันที เยว่หลิงรีบลุกขึ้นเพื่อเดินตามเขาไปแต่ก่อนที่นางจะออกเดินก็ชายตามองมาที่หมอหญิงผู้นั้นเพียงครู่เดียวแล้วรีบเดินตามหลี๋อ๋องไปในทันที

“ลูกของเราโตขึ้นมาเลยนะเพคะท่านอ๋อง”

“ก็แค่หวังว่านางจะไม่ก่อเรื่องใดๆเหมือนเจ้า”

“เหตุใดท่านกล่าวเช่นนั้น?”

“เจ้าไม่รู้หรือว่านางชอบก่อเรื่องเหมือนเจ้าไม่มีผิด”

“นี่ท่าน!”

“หรือไม่จริงล่ะ”

........

“นี่ตงหยางเจ้าว่าหรือไม่เหตุใดเจ้าคนสวนนั่นถึงได้ดูสนิทสนมกับท่านหมอเช่นนั้นกัน”

“แปลกตรงไหนพวกเขาจะเป็นอะไรกันเจ้ายุ่งอะไรด้วย ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าคิดก่อนพูดไม่เช่นนั้นจะตายเพราะปาก”

“อ้าว! ข้าก็แค่คิดเท่านั้นเองนะ”

“แบบนั้นก็ไม่ได้”

“แต่ว่า…”

“เจ้าไปทำงานได้แล้วหรือจะให้ข้ารายงานท่านอ๋อง”

“ไปแล้วๆ”

หลี่จิ่งรีบเดินตามหลังตงหยางเพื่อไปช่วยงานด้านในทันที ส่วนอ๋องฉินเมื่อได้ยินสิ่งที่พวกเขาสนทนากันก็ถึงกับยืนนิ่งอึ้งไป

“ท่านพี่เป็นอะไรไปหรือ”

“คะ คนสวนงั้นหรือ? เจ้าบ้านั่นกล้าว่าข้าเป็นคนสวนได้อย่างไร”

“ฮึ ท่านพี่พวกเรากำลังปลอมตัวอยู่นะเจ้าคะ ทำเนียนๆเข้าไว้”

“นี่ไม่เนียนแล้วหรืออย่างไร”

ลู่เหยียนซินไม่ตอบนางเพียงแค่กลั้นขำเอาไว้ก่อนจะเดินหันหลังกลับไปยังกระโจมเพื่อรักษาผู้ป่วยต่อไป