ตอนที่ 16 สมุนไพรใช่ว่าจะพบได้ง่ายๆ

“พี่สี่ ที่นางมาที่นี่เพียงเพื่อต้องการสมุนไพรเท่านั้นจริงๆน่ะหรือ”

“ข้าก็ …ไม่มั่นใจว่านางอยากได้สมุนไพรหรือเพียงนึกสนุกมาเที่ยวเล่นกันแน่”

“พวกท่านพูดอะไรไม่รู้จริงๆ น่ะหรือว่าสมุนไพรที่นี่ใช้ชุบชีวิตคนที่ใกล้ตายให้กลับมามีชีวิตดังเดิมได้และไม่ใช่ว่าสมุนไพรพวกนั้นจะพบเจอได้ง่ายๆ เฉกเช่นพืชผักที่ขายกันเกลื่อนตามตลาดทั่วๆ ไป”

“จริงหรือ”

“แน่นอนว่าต้องเป็นคนที่เชี่ยวชาญเท่านั้นถึงจะรู้ว่าอันไหนมีพิษอันไหนที่ใช้ได้ คนทั่วไปไหนเลยจะมองออก”

เยว่หลิงยังคงก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆดูเหมือนกับนางไม่รู้เหน็ดเหนื่อยอย่างไรอย่างนั้น พวกเขาใช้เวลาเดินทางมาไม่นานนักในที่สุดก็พบเข้ากับผาหินสูงชันที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง ตรงกลางผาหินนั้นมีช่องว่างขนาดใหญ่และมีหมอกควันลอยขึ้นมาจากผาด้านล่างแทบจะปิดทางเข้าปากถ้ำจนมิด 

“ที่นั่นคือ...” 

“เหวร้างยังไงล่ะ ท่านเห็นต้นไม้ตรงนั้นหรือไม่” 

“อืม” 

“ตรงนั้นมีบัวหิมะเก้าสีอยู่ ข้าจะไปนำมันออกมาพวกท่านรออยู่ตรงนี้” 

“แล้วเจ้าจะไปอย่างไร”

“ข้ามีวิธีของข้า”

ในตอนนั้นพวกเขาต่างก็รู้สึกขนคอลุกชันขึ้นมาแปลกๆก่อนจะหันหลังกลับมาก็พบเข้ากับเสือขาวหิมะ มันกำลังยืนทักทายพวกเขาในระยะใกล้แบบกระชั้นชิด

“มะ มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” 

“ก็มากับพวกเราโดยตลอด จ้านจ้านข้าต้องไปที่ผาหินนั่นเจ้าช่วยพาข้าไปที” 

จ้านจ้านเมื่อได้ยินคำสั่งของผู้เป็นนายก็ย่อตัวหมอบลงแล้วรอให้นางขึ้นขี่คอของมัน ก่อนจะโผบินลงไปตรงผาหินทันทีมันเกาะตามแก่งหินก่อนจะเข้าไปใกล้ปากทางเหวนั้น 

“ระวังให้ดีข้าคิดว่าต้องมีบางสิ่งบางอย่างรอคอยพวกเราอยู่” 

เหมือนมันจะรับรู้ที่นายสาวของมันพูดจ้านจ้านค่อยๆก้าวเท้าเหยียบตรงเหวนั้นทีละก้าว ก้อนหินบริเวณนั้นค่อยๆหลุดร่วงลงไปยังเหวด้านล่างทีละก้อนสร้างความตื่นตะหนกให้แก่คนด้านหลังยิ่งนัก 

เยว่หลิงโยนก้อนหินออกไปตรงช่องว่างเหวนั้นทันใดนั้นก็มีบางสิ่งบางอย่างพุ่งออกมาด้วยความไว มันคืองูพิษที่คอยเฝ้าผาหินนั่นเอง 

นางไม่สนใจงูพิษตัวนั้นแต่พยายามเพ่งมองไปยังด้านหน้าปากถ้ำที่มีต้นไม้ยืนต้นขึ้นมาต้นหนึ่ง ที่ปลายต้นไม้มีดอกไม้ชนิดหนึ่งยื่นออกมา 'บัวหิมะเก้าสี'

ที่เมืองจี้โจวนั้นมีเพียงแปดกลีบเท่านั้นและถูกลู่เหยียนซินมารดาของนางถอนรากถอนโคนไปเป็นที่เรียบร้อย ครั้งนี้เจ้าบัวหิมะนี้นางจะเป็นคนเก็บกลับไปด้วยตัวเอง

นางสั่งให้จ้านจ้านเข้าไปใกล้หุบเขาอีกนิดก่อนจะโยนก้อนหินไปอีกครั้ง จังหวะที่งูตัวนั้นกระโจนออกมานางก็รีบใช้มีดสั้นเขวี้ยงไปที่ตัวของมันทันทีส่งผลให้งูตัวนั้นล่วงผล๊อยลงไปยังเหวด้านล่าง ทันใดนั้นงูอีกตัวก็โผล่หัวออกมามองดูนางดวงตาแดงฉานนั้นจ้องมองผู้มาเยือนด้วยความน่ากลัวยิ่ง ‘เอาล่ะสิ ข้าสังหารคนรักของมันหรือไม่นะ’ 

“ให้ตายสิ ท่านแม่ไม่เห็นบอกว่ามันอยู่กันเป็นคู่เลย”

แต่ก่อนที่นางจะทันได้เขวี้ยงมีดออกไปอีกครั้งนั้นลูกธนูจากฝั่งตรงข้ามก็ปักเข้าที่หัวของมันทันที งูตัวนั้นดิ้นทุรนทุรายก่อนจะเลื้อยตัวลงและตกลงไปในเหวตามอีกตัวไป นางหันไปมองด้านหลังก็เห็นว่าเป็นหลี๋อ๋องยิงธนูออกมานั่นเอง 

‘แม่นดีเสียจริง’ 

เมื่อกำจัดสัตว์ร้ายสิ้นแล้วนางจึงสั่งจ้านจ้านเข้าไปตรงปากถ้ำแล้วค่อยๆบรรจงเก็บเอาดอกบัวหิมะออกมาก่อนจะโยนบัวหิมะนั้นเข้าไปในถุงผ้าจากนั้นจ้านจ้านก็รีบพานางกลับไปยังอีกฝั่งอย่างปลอดภัย 

“เจ้าได้มันมาแล้วเช่นนั้นหรือ” 

“ใช่แล้วข้าเก็บเอาไว้แล้ว ตอนนี้ก็เหลือเพียงหญ้างูพิษแล้วมันอยู่ที่ถ้ำน้ำตกห่างจากที่นี่ประมาณสองลี้[1] ไปกันเถอะพวกเรายังต้องไปต่อกันเร่งฝีเท้าหน่อยใกล้จะพลบค่ำแล้ว”

พวกเขาเดินต่อไปยังทางข้างหน้าก่อนจะได้ยินเสียงน้ำตกลงมาจากที่สูง เมื่อเข้าไปใกล้ก็พบว่าเป็นธารน้ำตกขนาดใหญ่ที่ดูจากภายนอกนั้นช่างสวยงามยิ่งนักแต่ใครจะรู้บ้างว่าที่แห่งนี้นั้นอันตรายที่สุดแล้ว 

“ตรงนั้นอย่างไรล่ะหญ้างูพิษมันอยู่ที่ปากถ้ำด้านในหลังม่านน้ำตกนั้น”

“พี่สะใภ้ท่านว่าหรือไม่ที่นี่เงียบไปนะไม่มีแม้แต่เสียงของนกร้องเลย”

“ก็ใช่น่ะสิเพราะพวกมันกลัวบางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่โตกว่าอย่างไรล่ะ”

ฉีอ๋องหรือจอมโจรซือเยว่หันไปมองหญิงสาวด้านข้างทันทีนางหมายความว่าอย่างไร ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปากถามก็ถูกชายชุดดำจากไหนไม่รู้เข้าจู่โจมด้วยความว่องไวพวกเขาสู้กันหลายกระบวนท่าประเมินจากการต่อสู้แล้วเหมือนต้องการฆ่าพวกเขาให้ตายที่นี่

เยว่หลิงแสยะยิ้มในใจ ‘อย่างนี้ก็เข้าแผนข้าล่ะสิ’

ซือเยว่และฟู่เหิงเข้าต่อสู้กับชายชุดดำนับสิบกว่าคน ทางด้านหลี๋อ๋องเองก็สู้กับคนชุดดำอีกนับได้ราวๆยี่สิบคนได้ฝีมือของพวกนั้นอยู่ในระดับของนักฆ่าเลยก็ว่าได้

เยว่หลิงเองก็เกือบโดนกระบี่ของชายชุดดำจ้วงแทงเข้าให้แล้ว หลี๋อ๋องที่มัวแต่หันไปมองนางจึงพลาดท่าโดนกระบี่จ้วงแทงไปยังหน้าท้องโดยไม่ทันระวังตัว

“ท่านอ๋อง!” 

'เจ็บซ้ำเจ็บซ้อนบอกให้กลับก็ยังดื้อด้านอยู่ต่อสมควรแล้วล่ะ’ เยว่หลิงได้แต่สบถในใจแต่นางไม่มีเวลาสนใจเขาในเวลาเร่งด่วนเช่นนี้ นางเพ่งมองไปยังหลังม่านน้ำตกนั้นก็มองเห็นดวงตาสีแดงฉานลางๆดวงตาคู่นั้นกำลังจับจ้องมายังพวกเขา แต่ก่อนที่มันจะพุ่งออกมาเยว่หลิงรีบผิวปากไปทีหนึ่งเสือขาวหิมะตัวใหญ่มหึมาก็กระโจนออกมาจากป่าฝั่งตรงข้ามทันที สร้างความตื่นตะหนกให้แก่เหล่าชายชุดดำเหล่านั้นเป็นอย่างมาก 

มันใช้อุ้งเท้าตะครุบไปยังชายเหล่านั้นก่อนจะส่งร่างคนพวกนั้นโยนไปยังปากถ้ำน้ำตกทีละคน คนที่เหลือตื่นตกใจพยายามหนีเอาชีวิตรอดแต่ก็ถูกฟู่เหิงและตงหยางสกัดกั้นไว้อีกที

เยว่หลิงเป่าลูกดอกอาบยาสลบใส่คนบางกลุ่มก่อนจะปล่อยให้จ้านจ้านโยนพวกเขาเข้าไปในถ้ำทีละคน ระหว่างนั้นก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของบุรุษเหล่านั้นดังระงมออกมาอย่างน่าเวทนายิ่งนัก  

เยว่หลิงส่งสัญญาณมือให้จ้านจ้านพานางไปยังม่านน้ำตกนั้นด้วยความรวดเร็ว มันกระโดดพานางเข้าไปใกล้หลังม่านน้ำตก  

นางรีบใช้โอกาสที่งูร้ายตัวนั้นกำลังจัดการชายชุดดำดึงเอาหญ้างูพิษติดมือออกมาจนหมด ความกล้าบ้าบิ่นของนางทำให้หลี๋อ๋องนึกสงสัยว่าคนอย่างนางเคยคิดจะอยู่เยี่ยงสตรีคนอื่นๆ หรือไม่

เยว่หลิงถอยออกมาจากม่านน้ำตกด้วยความรวดเร็วก่อนจะสั่งให้จ้านจ้านไปรับตัวหลี๋อ๋องขึ้นหลังของมันอีกคนและสั่งให้คนที่เหลือใช้วิชาตัวเบารีบออกจากหุบเหวแห่งนี้ด้วยความรวดเร็ว

งูยักษ์ใหญ่มหึมาขนาดนั้นแค่เพียงกินคนไปสามสิบกว่าคนมันไม่มีทางอิ่มแน่นอน หากเพิ่มพวกเขาไปอีกท้องของมันคงรับได้อีกแน่ 

“ไปเร็ว!” 

จ้านจ้านวิ่งด้วยความเร็วสูงและอีกสี่คนด้านหลังก็เหาะแตะกิ่งไม้ลอยตัวออกมาติดๆกันไม่ช้าก็มาถึงหน้าหุบเขา พวกเขาทั้งหมดรีบเร่งฝีเท้าเพื่อออกไปจากหุบเขานี้โดยเร็วดุจสายลม

“ท่านอ๋องทนอีกหน่อยนะพ่ะย่ะค่ะอีกไม่กี่ลี้ก็ถึงตัวเมืองแล้ว”

พวกเขาออกเดินทางมาได้ไกลพอสมควรก็ได้ยินเสียงร้องของสัตว์บางชนิดดังขึ้นทั่วทั้งหุบเขาก่อนจะเห็นมันชูคอขึ้นส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา 

'หากพวกเขาออกมาช้าอีกเพียงนิดเดียว คงโดนเจ้านั่นกินเข้าไปแล้วสินะ!' 

“ท่านอ๋องเป็นเช่นใดบ้าง เกิดอะไรขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะพระชายา” ซือหนานกงที่ตามมาทีหลังรีบเข้าไปประคองหลี๋อ๋องลงจากสัตว์เลี้ยงของนาง

“ถูกคนทำร้าย อาการสาหัสไม่น้อย”

“ข้าไม่เป็นไร ข้ายังไหว” 

“ไหวบ้าไหวบออะไรกัน หน้าซีดเหมือนจะตายลงทุกทีอยู่แล้ว” 

“ปากเจ้านี่ช่าง! นี่พี่สี่เหตุใดท่านถึงชอบสตรีปากร้ายเช่นนี้ไปได้นะ”

“หุบปากน่า! เจ้าถอยออกไปก่อนเถอะ”

นางสั่งให้ฉีอ๋องถอยห่างออกไปก่อนจะหั่นสมุนไพรสำหรับห้ามเลือดให้เขา ระหว่างนั้นหลี๋อ๋องได้หันไปมองที่ใบหน้าด้านข้างของนาง ใบหน้าของนางมีคราบเลือดไหลออกมา

'เป็นเลือดของนางหรือของใครกันนะ'

หลี๋อ๋องกำลังจะยกมือขึ้นเพื่อเช็ดเลือดนั้นออกทว่าเยว่หลิงกับตวาดเขาเสียงดังลั่น

"ท่านหยุดนะ! จะขยับตัวทำไมข้ากำลังทำแผลให้ท่านอยู่อยากให้ข้าเย็บแผลสดๆแบบไม่ใส่ยาชาหรือไม่!"

เขาตกใจที่นางตะโกนออกมาจนมือไม้ตกลงบนพื้นทันที

'จะตะโกนทำไมกันเล่าตกใจหมดเลย'

ในตอนที่นางกอบเอาสมุนไพรมาแปะที่แผลของเขานั้นใบหน้าที่อยู่ห่างกันเพียงคืบทำให้เขาจับจ้องนางสะดวกยิ่งขึ้น

‘สตรีบ้าบิ่นผู้นี้ไม่ใช่เพียงแค่ชอบก่อเรื่องวุ่นวายแต่ทักษะที่นางมีอย่างน้อยก็มีประโยชน์ในยามจำเป็นเช่นนี้'

“หากว่าเรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความฝันก็คงดี”

“ฝันหรือ? เจอตัวเป็นๆเช่นนั้นท่านก็ยังคิดว่าเป็นความฝันนี่ท่านเพ้อเจ้ออะไรอยู่”

“เจ้าพูดดีๆอย่างสตรีผู้อื่นพูดได้หรือไม่”

“ข้าก็เป็นของข้าแบบนี้”

“ข้าเพียงแต่คิดว่าหากระหว่างเราไม่มีผลประโยชน์ต่อกัน เป็นความรักที่ดีต่อกันจริงๆก็คงดี”

เยว่หลิงจ้องใบหน้าหล่อเหลาของเขาอีกครั้งแต่นางกลับไม่พูดสิ่งใดออกมาอีก เมื่อทำการปิดปากแผลให้เขาเรียบร้อยนางก็หยิบเอายาเม็ดออกมาแล้วยัดใส่ปากให้เขากินทันที  ผลของการกินยานั้นเข้าไปทำให้ความง่วงงุนเริ่มเข้ามาแทนที่ทำให้หลี๋อ๋องเริ่มผล็อยหลับลงไปทีละนิด

‘หากว่าท่านไม่ใช่องค์ชายและเป็นเพียงนายน้อยตระกูลหลี่ผู้นั้น ข้าอาจจะลองฝากหัวใจของข้าไว้กับท่านก็เป็นได้’ 

--------------------------

[1] สองลี้ = 1กิโลเมตร