ตอนที่ 15 หุบเขาไร้รัก

เพราะไม่กล้าปล่อยให้พระชายามาเพียงลำพัง ตงหยางกับหลี่จิ้งจึงรีบเตรียมสัมภาระสำหรับการเดินทางขึ้นเขาด้วยความรวดเร็วโดยไม่ได้ไปแจ้งแก่หลี๋อ๋องก่อนแต่อย่างใด

‘อย่างน้อยนางก็คือพระชายาตามพระราชโองการที่ฮ่องเต้แต่งตั้งแล้ว หากไม่ดูแลนางให้ดีมีหวังหัวของพวกเขาคงไม่ได้อยู่บนบ่าเป็นแน่’

เมื่อมาถึงหุบเขาที่รกทึบต้นไม้น้อยใหญ่ก็แลดูสูงชะลูดยิ่งนัก ลมที่พัดผ่านมาหอบเอาไอเย็นกระทบกับร่างของพวกเขาจนรู้สึกสั่นสะท้าน

“พระชายา ท่านแน่ใจหรือว่าจะเข้าไปข้างในนั้น”

“มีของที่ต้องใช้ไม่อยากไปก็ต้องไปอยู่ดี”

“พวกเจ้าอย่าพูดมากน่า เดินตามข้าเร็วเข้า”

“พระชายา!”

เสียงร้องเรียกของใครบางคนดังอยู่ด้านหลังของนาง เมื่อหันไปมองดูก็พบว่าเป็นบุรุษผู้หนึ่ง ใบหน้าช่างคุ้นเสียจริง

“ท่านคือ”

“นี่ท่านความจำสั้นเพียงนั้นเชียวหรือ จำข้าไม่ได้เสียแล้ว”

“ซือเยว่งั้นหรือ”

“ถูกต้อง”

“เจ้ามาที่นี่ทำไม”

“ข้ามาทำงานให้หลี๋อ๋อง”

“เพียงแต่ผ่านมาทางนี้พบท่านโดยบังเอิญน่ะ จะไปไหนกันหรือ”

‘พบโดยบังเอิญ ไม่ใช่แล้วกระมัง!’

“ข้าจะเข้าป่า”

“เป็นสตรีบอบบางเช่นนี้เข้าป่าไปทำไมกัน มันไม่สนุกหรอก”

“เจ้าพูดมากจริง หากไม่มีสิ่งที่ต้องการข้าจะถ่อมาที่นี่ทำไมกัน”

“แค่ผ่านมาใช่หรือไม่ เช่นนั้นก็จงผ่านไปเถอะ ข้าไม่มีเวลามาสนทนากับเจ้า”

“นี่พี่สะใภ้จะพูดกับข้าดีๆไม่ได้เลยหรือ”

“ใครพี่สะใภ้เจ้า”

“ก็ท่านเป็นพระชายาหลี๋อ๋อง หลี๋อ๋องเป็นพี่ชายของข้าท่านก็ต้องเป็นพี่สะใภ้ของข้า”

“ห๊ะ!”

เยว่หลิงงุนงงในสิ่งที่เขาพูดถึงกับหันไปมององค์รักษ์สองคนนั้นทันที พวกเขาได้เพียงแค่ผงกหัวให้นางเป็นเชิงบอกว่าเขาพูดความจริงนั้นเอง

“เหลือเชื่อ เช่นนั้นข้าไปล่ะ”

“เดี๋ยวสิ ข้าไปด้วย”

เยว่หลิงคร้านจะสนทนากับเขานางเดินนำหน้าพวกเขาเข้าไปยังป่าลึกด้านในนั้นด้วยความรวดเร็ว ทั้งหมดเดินเข้าไปในป่าลึกทีละนิด ชายป่าด้านนอกยังคงไร้วี่แววของสมุนไพรไม่ว่าจะชนิดไหนก็ยังไม่ทันได้ปรากฏแก่สายตาของนางเลยสักนิด

“แน่ใจหรือว่าเรามาถูกที่”

“เอ๋ทำไมหรือขอรับ”

“เหตุใดเดินลึกเข้ามาเพียงนี้แล้วยังไม่มีวี่แววจะได้เห็นสมุนไพรสักต้นเลยล่ะ”

“กลับกันดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“กลับหรือ? เสียเวลาออกมาแล้วก็ต้องหาให้พบไม่เห็นอาการท่านอ๋องของพวกเจ้าเลยหรือ นอนเป็นผักเช่นนั้นขืนปล่อยเอาไว้นานกว่านี้มีหวังได้ไปคุยกับรากมะม่วงเป็นแน่”

“รากมะม่วง?”

“เฮ้อ…ช่างเถอะ”

ซือเยว่ที่เดินตามหลังพวกนางมาอยู่ดีๆ ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างส่งเสียงอยู่ด้านหลังของเขาเมื่อหันไปมองก็ถึงกับร้องดังลั่น

“อ๊ากกก! งะ งู!”

เยว่หลิงรีบอุดปากเขาเอาไว้ ไม่ทันที่นางจะได้จัดการเจ้างูตัวนั้นก็มีมีดสั้นจากใครบางคนขว้างออกไปโดนตัวงูนั้นพอดี

‘งูพิษสีเลือด!’

พิษของไม่ร้ายแรงแต่ทำให้คนที่ถูกกัดรู้สึกชาและเดินไม่ได้ไปสามวันเลยทีเดียว

“พี่สี่!”

“หืมนี่ท่าน! จะตามมาที่นี่ทำไมหรือว่าท่านเป็นห่วงข้า” เยวหลิงยิ้มกรุ้มกริ่มจนหลี๋อ๋องต้องหลบตานางก่อนจะตอบไปว่า

“ข้าห่วงชาวบ้านหรอก ไม่ได้ห่วงเจ้าเสียหน่อย"

"งั้นหรือ”

‘ปากแข็งอีกทั้งยังไม่ดูสังขารตัวเองเอาเสียเลย’

“แต่อาการของท่าน”

“ข้ายังไหว”

‘ไหวมาก…’

เยว่หลิงคร้านจะเถียงเขานางถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเสียงจะโกนร้องดังลั่นป่าของซือเยว่เมื่อครู่นี้อาจทำให้อะไรบางอย่างตื่นตัวขึ้นมาแล้ว

“นี่เจ้านะเงียบปากไว้หน่อยก็ดี ป่าทุกที่มีความลึกลับซ่อนอยู่อย่าส่งเสียงดังออกไปนัก”

“ก็ข้าตกใจนี่นา พี่สะใภ้เลิกดุข้าเสียทีเถอะ”

นางหันมองไปบริเวณโดยรอบเวลานี้ยังคงเงียบสงบ แต่ภายใต้ความเงียบสงบกลับมีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้นางระแวงอยู่ไม่น้อย ก่อนออกจากจวนนางปล่อยจ้านจ้านออกมาล่วงหน้าแล้วแต่ไม่รู้ว่าเจ้าบ้านั่นหายหัวไปไหนก็ไม่รู้

“เจ้ามองอะไรอยู่หรือ”

“ท่านไม่รู้จักความเป็นมาของหุบเขาไร้รักงั้นหรือ”

“ข้าไม่สันทัดเรื่องพวกนี้”

“ป่าแห่งนี้มีความน่ากลัวซ่อนอยู่ไม่อยากตายไปก่อนจะได้กลับเมืองหลวงพวกเจ้าก็อย่าส่งเสียงดังเช่นเมื่อครู่นี้อีก”

“ส่วนท่าน…ท่านอ๋องข้าว่าคนเยอะแล้วท่านกลับจวนไปก่อนเถอะ”

“มาถึงนี่แล้วจะให้ข้าหันหลังกลับไปได้อย่างไร”

“เช่นนั้นก็ตามใจเถอะ”

เยว่หลิงพูดจบก็ก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ นางเดินนำหน้าทุกคนไปยังป่าด้านหน้าเมื่อเข้าไปยังเขตป่าลึกข้างในบรรยากาศกับวังเวงน่ากลัวยิ่งกว่าป่าทุกแห่งหนที่นางเคยไปเยือนเสียจริง

“พี่สะใภ้ท่านว่าหรือไม่ บรรยากาศมันแปลกๆอยู่นะ” 

“ชู่ว์ อย่าเสียงดังสิ” 

เยว่หลิงรีบเอ่ยเตือนพวกเขาทันที นางจำที่ท่านแม่เคยบอกได้ว่าหุบเขานี้ในส่วนลึกที่สุดจะมีเหวร้างตั้งอยู่ ที่แห่งนั้นจะมีดอกบัวหิมะเก้าสีซ่อนอยู่ตรงนั้นและอีกชนิดหนึ่งคือหญ้างูพิษจะอยู่บริเวณถ้ำน้ำตกบริเวณนั้นมีงูยักษ์อาศัยอยู่ที่แห่งนี้อันตรายยิ่งนัก แม้จะมีวรยุทธ์มากเพียงใดแต่หากไม่ระวังย่อมเอาชีวิตมาทิ้งอย่างแน่นอน

“พวกเจ้ามีวรยุทธ์กันทุกคนสินะ” 

“พระชายาพวกเราถูกฝึกฝนมาตั้งแต่เยาว์วัยแล้วขอรับ”

“แล้วเจ้าล่ะ”

“หืม ข้าหรือก็พอได้ ” ซือเยว่ตอบนางไปโดยไม่รู้ความหมายที่นางเอ่ยถามออกมา

“ดี เช่นนั้นข้าก็หายห่วง”

‘ห่วง?นางห่วงอันใดกัน พวกเขามีวรยุทธ์แต่นางไม่มีคนที่น่าห่วงคงจะเป็นนางไม่ใช่พวกเขาเสียหน่อย’

ทั้งหมดเดินเข้าไปในป่าไกลพอสมควรจนได้ยินเสียงเหมือนสายลมที่ดังหวีดร้องอยู่เบื้องหน้า เมื่อเข้าไปใกล้ก็พบกับหน้าผากว้างสูงชันด้านล่างเป็นธารน้ำไหลแรงสองฟากฝั่งมีท่อนไม้ขนาดใหญ่ที่ดูอย่างไรก็น่าจะเก่าแทบจะผุพังอยู่แล้วพาดผ่านคนละฝั่งเอาไว้

“พี่สะใภ้อย่าบอกนะว่าพวกเราต้องข้ามต้นไม้นี้เพื่อไปฝั่งนั้น”

“ใช่แล้ว นี่ซือเยว่เหตุใดเจ้าถึงพูดมากเช่นนี้กันนะ”

ซือเยว่มุ่ยปากให้นางแต่เมื่อหันไปมองดูที่เหวนั้นเขากลับรู้สึกสยองที่ได้พบเห็นและเมื่อมองลงไปด้านล่างความลึกชันของเหวนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก หากเดินพลาดแม้เพียงนิดเดียวเขาคงไม่มีชีวิตรอดกลับไปหาเหล่าสตรีของเขาอย่างแน่นอน

ซือเยว่กลืนน้ำลายไปอึกหนึ่งเขายืนคิดคนเดียวไปได้ไม่นานก็ถูกเยว่หลิงถีบเข้ากับลำตัวด้านข้างล้มลงไปกับผืนดินทันที

“โอ๊ย! นี่ท่าน” 

ไม่ทันได้เอ่ยปากอะไรต่อก็เห็นลูกธนูเฉียดใบหน้าเขาตกลงไปในเหวลึกนั้น เยว่หลิงถีบเขาให้หลบลูกธนูไปก่อนจะเขวี้ยงเข็มเงินออกไปยังด้านหลังด้วยความรวดเร็ว

เสียงร้องดัง “อ๊าก” ก็ดังขึ้นตามมา 

“พวกเจ้ารีบพาท่านอ๋องข้ามไปเร็ว”  ไม่รอช้าหลี่จิ่งและตงหยางรีบดึงแขนหลี๋อ๋องข้ามต้นไม้ท่อนนั้นไปทันที พวกเขาไม่ทันได้ตื่นตกใจกับภาพหุบเหวเบื้องล่างก็รีบข้ามมาถึงอีกฝั่งอย่างรวดเร็ว

“เอ้า ไม่พาข้าไปด้วยล่ะ” ซือเยว่ที่นั่งอยู่บนพื้นก็รีบดีดตัวขึ้นก่อนจะรีบก้าวไปหยุดที่หน้าผานั้นแต่ยังไม่กล้าข้ามไปแต่อย่างใด เมื่อหันหลับไปมองนางก็มีธนูลูกหนึ่งเฉียดไปหน้าเขาไปอีกครั้ง

“ให้ตายสิเจ้าพวกนี้ อยากตายงั้นหรือ”

“ท่านอ๋องข้ามไปก่อนขอรับ ข้าน้อยจะจัดการพวกมันเอง”

“เจ้าอย่าพูดมาก” ซือเยว่หันไปดุให้กับบ่าวคนสนิทของเขาทันที่ก่อนจะจับจ้องไปยังเยว่หลิงพี่สะใภ้ที่เขาคิดมาตลอดว่านางเป็นสตรีที่อ่อนแอ แต่เมื่อเห็นสิ่งที่นางทำอยู่ตอนนี้เขาคงต้องคิดใหม่แล้วกระมัง

หลี๋อ๋องเมื่อไปถึงฝั่งนั้นอย่างปลอดภัยก็หันไปมองอีกด้านก็เห็นว่านางกำลังต่อสู้กับคนชุดดำอีกสี่ห้าคนโดยมีฟู่เหิงองค์รักษ์ของผู้เป็นน้องชายของเขาช่วยอีกแรง

เพียงชั่วพริบตาเยว่หลิงก็จัดการคนเหล่านั้นได้ทั้งหมดก่อนที่นางจะผลักพวกเขาตกลงหน้าผาไปจนหมด เหลือเพียงสองคนที่ดูจะบาดเจ็บสาหัสที่กำลังจะวิ่งหนีออกไปจากป่าแต่เยว่หลิงไม่ยอมปล่อยโอกาสให้พวกนั้นหนีนางหยิบเอาท่อนไม้ขนาดเท่าพู่กันออกมาจากชายเสื้อแล้วชี้ไปยังสองคนนั้นร่างทั้งร่างก็ร่วงลงต่อหน้าพวกเขาทันที ฉีอ๋องได้แต่มองตาค้าง

‘นี่นางมีวรยุทธ์สูงเพียงนี้เชียวหรือ มิน่าพี่สี่ถึงได้เตือนว่าอย่ายุ่งกับนางเป็นอย่างนี้นี่เอง’

เมื่อจัดการคนเหล่านั้นเรียบร้อยนางจึงดึงเอาแขนของฉีอ๋องแล้วรีบข้ามมายังฝั่งที่พวกเขาอยู่ด้วยความรวดเร็วปานสายลม

“ฝีมือเจ้าร้ายกาจดีนี่ ไม่รู้มาก่อนว่าชายาของข้ามีวรยุทธ์”

“เช่นนั้นข้าจะท่องไปทั่วยุทธภพได้เช่นไรกันหากไม่รู้จักวิธีปกป้องตัวเอง รีบไปกันเถอะข้าสังหรณ์ใจว่าไม่น่าจะมีเพียงกลุ่มคนชุดเดียวที่ตามหลังพวกเรามา” 

“เจ้าคิดว่ายังจะมีอีกเช่นนั้นหรือ”

“ข้าแค่สังหรณ์ใจ พวกท่านไม่มีศัตรูเลยหรือคงเป็นไปไม่ได้”

หลี๋อ๋องเงียบไปทันทีก่อนจะหันไปมองหน้าของฉีอ๋อง พวกเขาทั้งคู่ถึงฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าต้องมีใครบางคนที่ไม่อยากให้เขารอดชีวิตกลับไปเป็นแน่

“ท่านเป็นองค์ชายที่มีความสามารถย่อมมีคนคิดไม่ดีกับท่านหรืออาจต้องการให้ท่านตายไปแน่นอน ตายที่ป่าแห่งนี้แล้วบอกว่าเป็นเพราะถูกสัตว์ร้ายโจมตีย่อมไม่มีใครสนใจสืบความต่อ”

“ดูเจ้าจะรู้มากเสียจริงนะ”

“เรื่องราวในราชวงศ์ก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือไง แก่งแย่งชิงตำแหน่งกัน”

“ก็จริงของเจ้า”

“อันตรายจากสัตว์ป่าไม่น่ากลัวเท่าคนหรอกนะเพคะท่านอ๋อง”

“หากเจ้ารู้ล่วงหน้าแล้วว่าจะมีคนตามข้ามาแล้วทำไมเจ้าถึงไม่บอกข้าตั้งแต่แรก เหตุใดถึงดูไม่ใส่ใจที่จะไล่พวกข้ากลับไปล่ะ”

เยว่หลิงช้อนสายตามองไปที่หลี๋อ๋องก่อนจะเผยอยิ้มออกมา เหตุใดเขาถึงได้รู้สึกว่าแววตาของนางช่างน่ากลัวเช่นนั้นนะ

“ข้าจะใช้คนพวกนั้นให้เป็นประโยชน์อยางไรล่ะเพคะท่านอ๋อง เหวร้างด้านหน้านั้นไม่เท่าไหร่แต่ถ้ำน้ำตกนั้นอันตรายยิ่งนักการได้ท่านเดินทางมาด้วยยิ่งเป็นการบีบให้ศัตรูของท่านเดินตามมาเป็นโขยง พวกนั้นจะเป็นอาหารอันโอชะแทนพวกเราอย่างไรล่ะเพคะ”

เยว่หลิงแสยะยิ้มให้พวกเขา จนบุรุษทั้งหมดรู้สึกได้ว่ารอยยิ้มที่ส่งออกมานั้นเป็นรอยยิ้มของปีศาจอย่างไรอย่างนั้น

‘เป็นแค่ท่านหญิงแน่หรือ เหตุใดถึงได้ดูร้ายกาจเช่นนั้นล่ะตัวตนของนางเป็นใครกันแน่!'