ตอนที่9 พิสูจน์

"ไอ้แพรมึงเอาจริงเหรอวะ" กรพูดกับฉัน ตอนนี้เรานั่งอยู่ใต้ตึกหอพักของฉัน ฉันเรียกมันมาก็เพราะว่าฉันอยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง 

"เอาจริง หน้ากูดูเหมือนคนล้อเล่นเหรอไงวะ" ฉันมองหน้ากรแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง 

"มึงจะไปทำอะไรที่คฤหาสน์นั้นวะ ไหนบอกไม่เชื่อเรื่องผีไง แล้วไปตอนกลางวันไม่ได้เหรอไงวะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว" กรพูดรัวเป็นชุดพลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ 

"ตอนกลางวันมีผีที่ไหนล่ะ ไปๆอย่าพูดมาก" ฉันพูดจบก็ดึงมือกรให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปยังรถมันที่จอดอยู่ 

"เปลี่ยนใจยังทันนะ" 

"ไม่เปลี่ยน ไปดูให้รู้เลยว่าผีมีจริงไหม" ฉันพูดพลางทำสีหน้ามุ่งมั่น 

"โอ๊ยยย แล้วทำไมต้องเป็นกู ไอ้ใบบัวล่ะอยู่ไหน" 

"ชวนมันแล้วมันไม่ว่าง" 

"งั้นกูก็ไม่ว่างด้วย" 

"ไอ้กรมึงจะใจร้ายใจดำปล่อยให้กูไปที่นั่นคนเดียวเหรอ ฮือๆๆๆ" ฉันพูดแล้วใช้มือมาปิดหน้าตัวเองแกล้งร้องไห้ กรยืนเก้ๆกังๆทำตัวไม่ถูกแล้วพูดว่า "เออๆ ไปก็ไป ไม่ต้องร้องไห้" 

"อ่ะ มึงรับปากแล้วนะ ไปกันเถอะ อิอิ" ฉันพูดยิ้มๆและเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับ 

"นี่มึงแกล้งร้องไห้เหรอวะ แสดงเก่ง" กรเดินมาเปิดประตูฝั่งคนขับแล้วยื่นมือมาเขกหัวฉันเบาๆและหัวเราะ 

"โอ๊ย" มันส่งเสียงร้องออกมาแล้วมองซ้ายมองขวา 

"เป็นอะไรวะ" ฉันถามมันด้วยสีหน้าสงสัย 

"กูรู้สึกเหมือนมีคนตบหัวกูว่ะ" มันพูดพลางลูบหัวป้อยๆ 

"ฮ่าฮ่า อยู่กันสองคนใครจะเป็นคนตบหัวมึงวะ นอกจากผี" พูดจบฉันก็เอามือมาปิดปากตัวเองทันที ตายแล้วพูดอะไรออกไปล่ะเนี่ย ฉันมองหน้ากร หน้ามันซีดลงเรื่อยๆมันกลืนน้ำลายก่อนจะกลบเกลื่อนแล้วพูดว่า "กูอาจจะคิดไปเองก็ได้ ฮ่าฮ่า" 

"เออๆ ไปเถอะ อย่ามัวพูดจาไร้สาระกันอยู่เลย เดี๋ยวจะดึกกว่านี้ นี่มันสองทุ่มกว่าแล้ว" 

"ครับๆ คุณแพรวารอสักครู่นะครับ ผมจะขับรถให้ครับ" กรมันแกล้งพูดและขับรถออกจากหอพัก ระหว่างทางฉันจึงเปิดดูคลิปช่องผีผีจะล่าผีที่ในยูทูป อืม ห้องริมขวางั้นเหรอ เอ๋ นั่นคือห้องที่ฉันเข้าไปซ่อนตอนหนีไอ้สารเลวพวกนั้นนี่หว่า 

"ถึงแล้วครับคุณแพรวา" กรพูดขึ้นเมื่อพวกเราขับรถมาจอดกันที่หน้าคฤหาสน์ร้างหลังนี้ 

"เห้ย แม่งน่ากลัวฉิบหาย" กรพูดเมื่อเราสองคนลงจากรถมายืนที่หน้าคฤหาสน์หลังนี้ 

"บรู้วววววววววว" เสียงหมาจากที่ไหนไม่รู้ส่งเสียงเห่าหอนให้ได้ยิน สร้างบรรยากาศที่วังเวงอยู่แล้วให้วังเวงขึ้นไปอีก 

"มืดจัง" ฉันพูดแล้วหยิบมือถือมาเปิดไฟฉายและเดินนำเข้าไปในคฤหาสน์

"แอ๊ดดดดด" เสียงประตูหน้าคฤหาสน์เปิดเองเหมือนรอต้อนรับพวกเราอยู่ก่อนแล้ว ฉันกับกรมองหน้ากัน ฉันเริ่มรู้สึกใจหวิวๆกลัวก็กลัว แต่ความอยากรู้อยากพิสูจน์มันมีมากกว่า 

ฉันก้าวเท้าเข้าไปในคฤหาสน์ก่อน กรเดินตามหลังฉันมาและเดินมาจับแขนฉันพร้อมเดินเบียดอย่างกับจะสิงร่างฉันแล้วพูดว่า "รอกูด้วย อย่าทิ้งกูนะเว้ย" 

"เออๆ"

เราสองคนเดินมาถึงบริเวณหน้าคฤหาสน์ วันนี้แสงจันทร์ส่องสว่างทำให้มีแสงลอดเข้ามาในคฤหาสน์มากกว่าคืนนั้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้บรรยากาศดูน่ากลัวน้อยลงเลย ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆและเดินเข้าไปในบ้านตรงไปที่ชั้น2ทันที 

"แพรมาแล้ว ถ้าคุณมีตัวตนอยู่จริงๆก็ออกมาให้แพรเห็นสิคะ อุ๊บส์" ฉันยืนพูดอยู่ที่หน้ารูปของคุณวาคิน

"ไอ้แพร พูดอะไรของมึงวะ" กรมันพูดด้วยความตกใจก่อนจะเอามือมาปิดปากของฉันไว้ ฉันจึงตีที่มือมันแล้วดึงมือของมันออกแต่มันไม่ยอมปล่อย 

"กูจะปล่อยถ้ามึงไม่พูดแบบเมื่อกี้" กรพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆเล็กน้อย ฉันจึงพยักหน้ารับ มันเลยปล่อยมือ  

ฉันยืนมองรูปคุณวาคินอยู่สักพักก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันจึงเดินไปห้องริมขวา ฉันกับกรยืนอยู่ที่หน้าห้อง "แอ๊ดดดดด" เสียงประตูเปิดเองอีกครั้ง ครั้งนี้ประตูเปิดออกกว้างเหมือนมีคนมาเปิดประตูให้ ฉันกับกรมองหน้ากันอีกครั้งพร้อมกลืนน้ำลายลงคอ ขนแขนตั้งชันขึ้นทันใด 

ฉันฉายแสงไฟจากมือถือเข้าไปในห้องก็พบห้องนอนสีทึบ มีโต๊ะ เตียง ตู้เสื้อผ้า ห้องน้ำ

"เฮ้ย" กรร้องขึ้นแล้วกอดแขนฉันแน่น 

"เป็นไรวะ" ฉันหันไปถามกร แต่มันก็ไม่ได้พูดอะไรเอาแต่กอดฉันแน่นอยู่แบบนั้น ซึ่งดูจากอาการของมันฉันคิดว่ามันต้องเห็นอะไรแน่ๆ 

"คุณวาคินคะ คุณมีตัวตนจริงไหม ออกมาให้แพรเห็นหน่อยสิคะ" ฉันยืนพูดอย่างท้าทาย โดยที่ไม่รู้ว่าร่างสูงยืนประจันหน้ากับตัวเองอยู่ก่อนแล้ว

เงียบ ทุกอย่างเงียบสนิท จนฉันรู้สึกว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับฉันเป็นเพียงความฝันเท่านั้น ฉันหัวเราะด้วยความโล่งใจและพูดท้าทายเขาอีกครั้ง"ไหนวะ ออกมาสิ แน่จริงก็โผล่มา"  

"อย่าหนีแล้วกัน" เสียงทุ้มๆเย็นๆยานๆดังกึกก้องไปทั้งห้องพร้อมกับคุณวาคินที่ปรากฎตัวขึ้นมาต่อหน้าฉัน เรายืนห่างกันไม่ถึงหนึ่งก้าว 

"อ๊ากกกกกกกกก" กรมันร้องแหกปากแล้วเป็นลมหมดสติอยู่บนพื้นห้อง ทิ้งให้ฉันเผชิญหน้ากับ.....ผะ....ผีคนเดียว (╥﹏╥)

ฉันยืนตัวแข็งแล้วกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อร่างสูงก้าวเข้ามาแล้วก้มหน้ามาสบตาฉัน ใบหน้าของเราห่างกันไม่ถึงคืบ "กรี๊ดดดดดดดด" 

เขาเอื้อมมือมาแตะใบหน้าฉันแล้วลูบไล้ช้าๆพลางแสยะยิ้มให้ แม่จ๋า ฮือๆ น่ากลัวจังเลย ฉันอยากจะหลับตาแต่ก็หลับไม่ได้ ฉันยืนขาสั่นเบิกตาโพลงมองเขาอยู่แบบนั้น เขามองหน้าฉันแล้วพูดว่า "กลัวเหรอ?" 

"....ฮึก....ฮือๆ...ฮือๆ" น้ำตาฉันไหลออกมาโดยอัติโนมัติเพราะความกลัวเขา 

"อย่าท้าทายผม ผมไม่ชอบ" เขาพูดกับฉันด้วยสีหน้าดุดัน ฉันจึงพยักหน้ารัวๆทั้งน้ำตา เขาเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน ฉันสะดุ้งเฮือกเพราะมือใหญ่ที่ยื่นมามันเย็นเฉียบ

"คราวหน้าห้ามพาคนอื่นเข้ามา" เขาพูดแล้วเหลือบมองไอ้กรที่นอนหมดสติอยู่ ฉันจึงพยักหน้ารับรัวๆจนคอแทบเคล็ด

"มาก็ดี มานอนด้วยกันสิ" เขาพูดด้วยใบหน้านิ่งๆค่อนไปทางเย็นชา 

"..มะ..หมายความ...ว่ายังไงคะ?" ฉันถามเขาเสียงตะกุกตะกัก

"ตอนที่บอกให้ผมช่วย คุณบอกจะยอมทำทุกอย่างไม่ใช่เหรอ" 

"ใช่ค่ะ แพรยอมทำทุกอย่าง" ฉันพูดพร้อมพยักหน้ารัวๆอีกครั้ง 

"นอนกับผมสิ.......นี่คือสิ่งที่ผมต้องการ" เขาพูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก ส่วนฉันนั้นทำตาโตด้วยความตกใจพร้อมมองหน้าเขา