ตอนที่8 ผีอำ

ฉันไขกุญแจเปิดประตูเข้าห้องด้วยความรู้สึกแปลกๆ ฉันเปิดไฟให้สว่างทั่วห้อง เฮ้อ คืนนี้ฉันต้องนอนเปิดไฟอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย แพรวาแกอยู่หอนี้มาตั้งแต่ขึ้นปี1นะเว้ย แกจะมากลัวห้องตัวเองตอนนี้ไม่ได้ 

ห้องของฉันเป็นห้องโล่งๆ เปิดประตูเข้ามาด้านขวามือเป็นห้องน้ำถัดไปคือตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก มีเตียงขนาด3.5ฟุตที่ตั้งอยู่กลางห้อง ตรงข้ามเตียงมีแอร์อยู่บนผนัง มีตู้เย็นตั้งอยู่และมีสิ่งอำนวยความสะดวกอีกเล็กน้อย เช่นเตาไมโครเวฟ กาน้ำร้อน ถัดไปมีระเบียงที่เป็นวิวบ้านคน เวลาฉันซักผ้าก็จะตากผ้าริมระเบียงนี่แหละ 

ฉันเข้าห้องน้ำมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและขึ้นไปนอนบนเตียงหยิบมือถือขึ้นมาเล่น ก็พบว่ามีสายเรียกเข้าจากเจ๊มุกที่ฉันไม่รับเกือบสิบสายฉันจึงโทรกลับหาเจ๊มุก 

"ไอ้แพร วันนี้แกไม่ต้องมาทำงานที่ร้านแล้วนะ" เจ๊มุกพูดเมื่อกดรับสาย 

"เจ๊พูดแบบนี้คือไล่หนูออกเหรอคะ" 

"ไม่ได้ไล่ออก แต่ว่า.....เฮ้อ ช่วงนี้แกหางานอย่างอื่นทำไปก่อนนะเว้ย เจ๊รู้เรื่องที่เกิดขึ้นหมดแล้ว คนที่แพรมีเรื่องด้วยมันบอกว่าจะสั่งปิดร้านเจ๊น่ะสิ ถ้าเจ๊ปิดคนอื่นๆก็จะพลอยเดือดร้อนไปด้วย แพรเข้าใจเจ๊ใช่ไหม ให้เรื่องมันซาก่อนแพรค่อยกลับมาทำงานก็แล้วกัน" 

"โห โคตรไม่ยุติธรรมเลยอ่ะเจ๊ เรื่องเกิดเพราะพวกมันแท้ๆ" 

"เรื่องนี้พูดยาก เรามันคนธรรมดาอ่ะแพรเอ๊ย ช่วงนี้แพรก็ระวังตัวไว้บ้างแล้วกันเจ๊เป็นห่วง เออ เจ๊นึกออกแล้วเจ๊มีเพื่อนเปิดผับเหมือนกัน เดี๋ยวเจ๊จะแนะนำแพรให้มันแล้วกัน" 

"ค่ะ ขอบคุณนะคะเจ๊มุก"

"จ้ะ" 

แล้วเจ๊มุกก็วางสายไป ฉันกำหมัดแน่นด้วยความรู้สึกโกรธ ไอ้สารเลวกัน ไอ้ชาติชั่ว มันยังไม่สำนึกอีก มาทำกับฉันแบบนี้ เหอะ โกรธโว้ย โกรธๆ ไหนจะเรื่องคลิปอีก ฉันหยิบหมอนมาฟาดที่เตียงเพื่อระบายความโกรธ

"แฮ่กๆ" ฉันหอบด้วยความเหนื่อย เล่นซะหมดแรงเลย โว้ย......แล้วจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย เกิดมาเป็นคนธรรมดาไม่มีอำนาจใดๆแล้วจะสู้มันไหวได้ยังไงวะ เฮ้อ  จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา ฉันใช้มือมาปาดน้ำตาทิ้งแล้วซบหน้าลงกับหมอน ฮือๆ ทำไมชีวิตของฉันเป็นแบบนี้ ฉันจะมีชีวิตดีๆอย่างคนอื่นเขาบ้างไม่ได้เลยเหรอ 

"แงๆๆๆๆๆ ฮือๆๆๆๆๆๆๆ" ฉันร้องไห้สะอึกอื้นราวหนึ่งชั่วโมงแล้วเผลอหลับไป 

ในขณะที่ฉันนอนหลับอยู่นั้นฉันรู้สึกว่าตัวเองกึ่งหลับกึ่งตื่น"อื้อๆ" ฉันร้องออกมาเมื่อรู้สึกว่าขยับตัวไม่ได้ 

"ร้องไห้ทำไม"เสียงเย็นๆยานๆของผู้ชายมากระซิบข้างหูฉัน 

"ใครน่ะ อื้อๆ" ฉันพูดออกมาแล้วพยายามดิ้นๆให้หลุด มือเย็นเฉียบของใครบางคนมาแตะที่หางตาของฉันและใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาให้

"อื้อ อย่านะ" ฉันสะบัดหน้าหนีสัมผัสนั้น แต่ยังคงขยับตัวไม่ได้ แบบนี้เขาเรียกว่าโดนผีอำหรือเปล่าเนี่ย ไม่สิๆ นี่แค่ฝัน แกแค่ฝันเท่านั้น ตั้งสติหน่อยสิวะไอ้แพรวา

"อยู่นิ่งๆ" เสียงดุๆเอ่ยขึ้นแกมสั่ง 

แต่ฉันยังคงดิ้นๆ แต่ในใจเริ่มรู้สึกกลัว ฉันพยายามลืมตาเพ่งมองก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งในระยะใกล้ เขานั่งข้างเตียงแล้วเอี้ยวตัวมามองฉัน ใบหน้าของเราห่างกันไม่ถึงคืบ 

"อะ......อื้อๆๆ" ฉันจะแหกปากร้องแต่ร้องไม่ได้ ได้แต่สบตากับเขาอยู่อย่างนั้น ฉันจำได้เขาคือ....คุณวาคินผู้ชายในรูปที่คฤหาสน์หลังนั้น 

"..................." เขาไม่ได้พูดอะไรแต่มองหน้าฉัน อ๊ายยยยย ไปไกลๆ ฉันขนลุกไปหมดแล้ว มันใกล้ซะจนฉันเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาแต่ค่อนข้างซีดเซียวของเขา

"อื้อ.......อื้อ....ไปที่ชอบ....ที่ชอบสิ........แพร.....กรวดน้ำ.....ให้คุณแล้ว....." ฉันเอ่ยบอกเขา 

"นี่ไง...ที่ชอบ" เขาเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก ฮือๆ ถึงมันจะดูดีแค่ไหน แต่ฉันรู้อยู่ในใจว่าเขาไม่ใช่คน 

"อื้อๆ....." ฉันดิ้นๆพยายามจะหลับตาลงทำเป็นไม่สนใจแต่ก็หลับตาไม่ได้ ได้แต่เพ่งมองเขาอยู่อย่างนั้น

"อย่าลืมคำพูดที่พูดไว้กับผม" เขาเอ่ยขึ้นมา

".....อะ......อะไรคะ......" ฉันทำหน้างงใส่เขา

"ผมช่วยคุณเอาไว้" เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบๆ 

"......อื้อๆ........" ฉันดิ้นอีกครั้งเมื่อใบหน้าของเขาเริ่มขยับเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ จนริมฝีปากของเราแทบจะชนกัน 

"สัญญาของคุณ" เขาพูดจบก็ใช้ริมฝีปากเย็นๆจุ๊บที่ริมฝีปากเล็กๆของฉันอย่างแผ่วเบา 

"จุ๊บ" 

ฉันลืมตาเบิกโพลงมองหน้าเขา นี่....นี่ฉันโดนผีแต๊ะอั๊งเหรอเนี่ย..........กรี๊ดดดดดด ไม่ยอมๆ ไอ้ผีโรคจิต ฉวยโอกาสที่สุด เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉันจึงยื่นมาผลักเขาออก 

อ๊ะ ฉันขยับได้แล้วนี่นา ฉันลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง ตั้งสติอยู่สักครู่ ในห้องเงียบมีเพียงแค่เสียงแอร์เบาๆเท่านั้น ทุกอย่างปกติ 

ฉันใช้มือมาเช็ดริมฝีปากบางสีชมพูของตัวเองแล้วพูดบ่น "ถุยๆๆ ไอ้ผีลามก อย่าให้เจอนะ แม่จะกระโดดถีบขาคู่เลย ฮึ่ยๆๆ" ฉันพูดด้วยความโมโห 

"หึหึ" ฉันได้ยินเสียงผู้ชายหัวเราะเบาๆที่ข้างหูของฉัน 

"ว๊ายยยยยยยย" ฉันกรีดร้องแล้วกระโดดลุกจากเตียงมายืนที่ประตูห้อง ก็พบว่าห้องเงียบเหมือนเดิม ไม่มีเสียงใดๆนอกจากเสียงแอร์ 

"เฮ้อ ยัยแพรเอ๋ย สงสัยแกจะเหนื่อยมากไปจนฝันไร้สาระ.....ตายแล้ว หนึ่งทุ่มแล้วเหรอลงไปหาของกินดีกว่า" ฉันส่ายหน้ากับตัวเองแล้วเหลือบมองนาฬิกา ไม่น่าล่ะรู้สึกหิวจัง ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์และมือถือลงไปเดินตลาดใกล้ๆหอพัก 

ฉันไปนั่งกินอาหารตามสั่ง แล้วเดินซื้อลูกชิ้นปิ้งกับชานมไข่มุกกลับห้อง 

"อ้าวแพร ไปไหนมาจ๊ะ" เสียงผู้หญิงที่เป็นลูกบ้านที่อยู่ชั้น5เหมือนกันทักฉันเมื่อลิฟต์เปิด เขาลงมาชั้น1 ส่วนฉันจะกลับห้องของตัวเองที่อยู่ชั้น5 

"แพรไปกินข้าวเย็นมาค่ะพี่" 

"อ๋อๆ มื้อนี้คงหวานน่าดู" พี่เขาพูดยิ้มๆพร้อมทำหน้าล้อเลียนฉัน

"คะ?" ฉันทำหน้างงๆ

"แหม น้องแพรล่ะก็ไม่ต้องเขินหรอกจ้ะ ยืนจับมือกันขนาดนี้ นี่ๆแนะนำพี่บ้างสิว่าหาแฟนจากไหนหล่อมาก สเปคพี่เลยแหละ คิกๆ" พี่เขาดึงฉันไปกระซิบที่ข้างหูพลางหัวเราะคิกคักแล้วยักคิ้วหลิ่วตาให้ฉันและเดินออกไป ทิ้งฉันให้อยู่ในลิฟต์อันว่างเปล่าคนเดียว 

โดนทักแบบนี้แล้ว.....ฮือ ยัยแพรหรือว่าแกจะมีผีตามจริงๆวะ ฉันนึกในใจแล้วยืนพิงผนังลิฟต์พร้อมกอดตัวเองเพื่อลดความกลัว....แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันหายกลัว ฮือๆ ใครก็ได้ช่วยนังแพรคนนี้ด้วย (╥﹏╥)