ตอนที่10 ผีผู้ชาย

นี่ฉันเสน่ห์แรงขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ทั้งคนทั้งผีถึงอยากจะนอนกับฉัน ฮือๆ ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลย เอาไงดีวะ วิ่งหนีเลยดีไหม แต่เขาเป็นผีหายตัวได้นี่หว่า วิ่งไปก็เหนื่อยเปล่า ทำไงดีวะเรา....อ๋อ คิดออกแล้ว 

ฉันที่ยืนทำตาโตด้วยความตกใจอยู่นั้น จึงแกล้งเป็นลมล้มพับไปนอนที่พื้น ทั้งห้องจึงตกอยู่ในความเงียบ 

"หึ เป็นคนคิดจะหลอกผีงั้นเหรอ" เขาพูดพลางดึงแขนฉันขึ้นยืน แต่ฉันยังไม่ยอมรับว่าแกล้งทำ จึงแสร้งหลับตาทำตัวโงนเงนอยู่แบบนั้น 

"สลบงั้นเหรอ ก็ดี ได้อารมณ์อีกแบบ หึหึ" เขาพูดแล้วหัวเราะเสียงเย็นๆยานๆทำฉันขนลุกเกรียว ฮือ พ่อจ๋า แม่จ๋า หนูจะโดนผีปล้ำแล้ว (TT)

ฉันจึงลืมตาขึ้นทันที หน็อยผีก็ผีวะ ขอไอ้แพรด่าสักหน่อยเถอะ "ไอ้ผีบ้า ไอ้ผีทะเล ไอ้ผีลามก ไอ้ผีโรคจิต" ฉันทำหน้าไม่สบอารมณ์ใส่เขา เขาเงียบไม่พูดอะไร ทันใดนั้นเองฉันรู้สึกว่าบรรยากาศมันเย็นเยียบ วังเวงแปลกๆ เสียงหมาข้างนอกเห่าหอนกันระงม 

ฉันมองหน้าเขาแล้วก็ต้องตกใจ ใบหน้าที่หล่อเหลาเริ่มซีดขึ้นเรื่อยๆ เขาค่อยๆแสยะยิ้มช้าๆแล้วก้าวเข้ามาก้มใบหน้ามามองฉัน มันใกล้ซะจนฉันเห็นดวงตาที่ไร้แววประกายดั่งเช่นคนที่มีชีวิต....มันคือแววตาของคนตายนั่นเอง

"กรี๊ดดดดดดดดด ฮือๆๆ ไม่เอาๆ แพรกลัวแล้ว ฮือๆ" ฉันกรีดร้องพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วพนมมือไหว้เขา น้ำหูน้ำตาไหลอย่างน่าสงสาร 

"อย่ามาด่า ไม่ชอบ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน แล้วจับหน้าฉันที่ก้มอยู่ให้เงยขึ้นมองหน้าเขา ฉันส่ายหน้ารัวไม่กล้าลืมตามองหน้าเขา

"ลืมตา" เขาสั่งฉัน แต่ฉันไม่กล้าลืมตาได้แต่ส่ายหน้ารัวๆด้วยความกลัว เขาจึงใช้มือมาลูบหัวฉันเบาๆ "ไม่แกล้งแล้ว ลืมตาเถอะ" 

"ฮือๆ ห้ามโกหกแพรนะ" ฉันสะอึกสะอื้นแล้วค่อยๆหลี่ตามองเขา ตอนนี้หน้าเขากลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมแล้ว 

"ป่ะ ไปนอนกัน" เขาชวนฉันอีกครั้ง ฮือๆ ไอ้ผีบ้า ไอ้ผีหื่น ยังคิดเรื่องนอนบ้าบออยู่อีกเหรอเนี่ย แกล้งกันขนาดนี้

"ไม่เอา" ฉันตอบพลางเบ้ปากใส่เขา 

"รู้ไหมว่าถ้าผิดสัญญาจะต้องเจอกับอะไร" เขาถามฉันด้วยสีหน้านิ่งๆค่อนไปทางเย็นชา 

"ไม่รู้ แล้วแพรไม่อยากรู้ด้วย" ฉันงอแงใส่เขา เขายื่นมือมาจับท้ายทอยของฉันแล้วดึงเข้าไปจูบทันที "อื้อๆ" ฉันดิ้นและใช้มือทุบหน้าอกเขา เขาก็ไม่ยอมปล่อย เขาใช้ลิ้นแทรกเข้ามาในโพรงปากเล็ก ใช้ลิ้นหยอกเย้ากับลิ้นเล็กๆของฉันอย่างเชี่ยวชาญ 

ไม่สิ มันต้องไม่เป็นแบบนี้ ทำไมฉันถึงโดนผีขโมยจูบล่ะ "อื้อๆ" ฉันตีเขาเมื่อเริ่มรู้สึกว่าขาดอากาศหายใจ เขาจูบได้เร่าร้อน สูบเลือดสูบเนื้อมาก จูบเหมือนอดอยากปากแห้งมานาน 

ฉันตีเขาอีกครั้ง จนเขายอมปล่อย ฉันต้องสูดหายใจเข้าปอดอยู่สักครู่จึงรู้สึกดีขึ้น ฉันหันไปมองหน้าเขาด้วยความโกรธ "ไอ้ผีบ้า ไอ้ผีหื่น เกลียดที่สุด" ฉันใช้นิ้วมือเช็ดปากตัวเองออก ถุยๆๆ 

แต่ในใจนั้น "ตึกๆ ตึกๆ" เสียงหัวใจฉันเต้นแรงแทบจะทะลุออกมาข้างนอก อย่าให้เขาได้ยินเลย อับอายขายขี้หน้า ใครใช้ไอ้ผีบ้านี่จูบดีล่ะ จูบดีจนฉันเคลิ้ม เทคนิคดีโคตรๆ >.< ฉันใช้มือตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติ ก่อนจะหันมากลบเกลื่อนความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นด้วยการมองค้อนเขา 

"สรุปว่าไง นอนไหม" เขาถามซ้ำอีกครั้ง 

"ไม่" ฉันตอบสั้นๆ 

"ถามไปงั้นแหละ ยังไงวันนี้ผมก็จะนอนกับคุณอยู่ดี" เขาพูดพร้อมก้าวเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ฉันก็เดินถอยหลังไปเรื่อยๆเช่นกัน จนชนกับกำแพงห้อง เขาใช้มือสองข้างยันกำแพงไว้และก้มใบหน้าลงมาให้เท่าฉัน ก่อนจะพูดว่า "หนีไม่พ้นหรอก เด็กน้อย" 

ฉันเงยหน้ามองเขาแล้วใช้มือยันหน้าอกเขา ผีอะไรวะเนี่ยโคตรหื่น เกิดมา22ปีเพิ่งเคยเจอ "ออกไปนะไอ้ผีหื่น ไอ้ผีลามก" 

เขายิ้มๆแล้วใช้ลิ้นเลียที่หูของฉัน ฉันสะดุ้งทันที "เพี๊ยะ เพี๊ยะ" ฉันตีเขา เขาจึงหัวเราะเบาๆที่ข้างหูของฉันราวกับว่าเขากำลังหยอกล้อฉันอยู่ 

"มาอีกแล้ว" จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาแล้วทำสีหน้าไม่ชอบใจ 

"นที" เขาเอ่ยชื่อใครคนหนึ่ง 

"ครับนาย" เสียงตอบรับดังขึ้นข้างๆฉัน พร้อมกับร่างสูงใหญ่ของชายฉกรรจ์หน้าโหดที่ปรากฎกายออกมาให้ฉันเห็น 

"กะ....อุ๊บส์" ฉันกรีดร้องออกมาด้วยความกลัวและตกใจ แต่โดนเขาเอามือมาปิดปากไว้ เขาหันไปพยักหน้ากับผีตนนั้นที่น่าจะเป็นลูกน้องของเขา 

"ไอ้พวกนี้อยากลองดีกับกูมากใช่ไหม" เขาพูดด้วยความโกรธ ทำให้ใบหน้าของเขาดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้นจนฉันแทบจะฉี่ราด แงๆ ใครก็ได้พาฉันออกไปจากตรงนี้ทีเถอะ ฉันยืนขาสั่นแทบจะทรุดไปกองกับพื้นอยู่แล้ว 

"ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก" เขาพูดปลอบใจฉัน แหม พูดง่ายแต่ทำยากน่ะสิ ผีนะเว้ย บอกไม่ให้กลัวก็ไม่กลัวงั้นเหรอ (TT) 

"กรี๊ดดดดดดดดด ผีหลอก.....ช่วยด้วย......" เสียงผู้หญิงกรีดร้องท่ามกลางความมืดมืด ฉันรู้สึกคุ้นๆกับเสียงนี้อยู่นะ 

"กลับห้องกัน" เขาพูดขึ้นแล้วจูงมือฉันออกจากห้อง ฉันจึงเดินตามเขาอย่างว่าง่ายเพราะอยากกลับห้องแล้ว เราเดินมาถึงหน้าคฤหาสน์ ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันลืมอะไรไปสักอย่าง ลืมอะไรนะ อะไรวะ คิดไม่ออกจนฉันเห็นรถยนต์ที่จอดอยู่

"ตายแล้ว ฉันลืมไอ้กรนี่หว่า" ฉันจึงวิ่งกลับเข้าไปในคฤหาส์น์อีกครั้งพร้อมกับคุณวาคินที่เดิน...เอ่อ...ลอยตามมา 

"ไอ้กร ตื่นๆ ไอ้กร" ฉันนั่งยองๆไปสะกิดแขนมันอยู่สักครู่ มันจึงลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง ก่อนจะแหกปากดังลั่นคฤหาสน์ "อ๊ากกกกก ผี.....ผีหลอก....." 

"ผีอะไร ไม่มีหรอกมึงอ่ะตาฝาด" ฉันพูดเพื่อไม่ให้มันหวาดกลัว ส่วนมันรีบลุกขึ้นแล้วดึงแขนฉันวิ่งออกจากคฤหาสน์ เราสองคนขึ้นรถ ไอ้กรรีบขับรถออกจากสถานที่แห่งนี้อย่างไว 

"มึงเห็นเหมือนกูไหมวะ" กรถามพร้อมทำสีหน้าหวาดกลัวเล็กน้อย 

"เห็นอะไรวะ" 

"ผีไง ผีผู้ชายอ่ะ แม่งโคตรน่ากลัวเลย" 

"ไม่เห็นจะมีอะไรเลย มึงอย่ามาหลอกกู" ฉันแกล้งพูดกับกรแบบนั้นเพื่อไม่ให้มันกลัว 

"กูเห็นจริงๆนะเว้ย" 

"พอๆ อย่าเพ้อเจ้อ แล้วมึงอย่าไปเล่าให้ใครฟังล่ะ เดี๋ยวเขาจะหาว่ามึงบ้า"  ฉันรีบพูดดักคอมัน มันจึงพยักหน้าเห็นด้วยแล้วพูดว่า

 "หรือกูดูคลิปล่าผีในยูทูปมากไปเลยหลอนวะ"

"เออๆ น่าจะใช่ ผีมีจริงที่ไหนล่ะ ไร้สาระ ฮ่าฮ่า" ฉันพูดแล้วหัวเราะกลบเกลื่อน พลางมองกระจกหลังที่ปรากฎร่างสูงของคุณวาคินกำลังนั่งจ้องมองฉันอยู่