บทที่ 3

“ลูกฉี่เหรอ?” เสียงหนักแน่นเสียงหนึ่งดังขึ้น

ใบหน้าของซือซิ่วซิ่วแดงระเรื่อทันที “ให้ฉันดูหน่อยค่ะ”

จากนั้นเธอรีบถอดผ้าอ้อมสำเร็จรูปออกมาจากตัวฉันแล้วมองดูแวบหนึ่ง “ลูกไม่เป็นไรนี่ ไม่ได้ฉี่นะ!”

“ว๊าย!”

เธอกรีดร้องเสียงแหลม แล้วโยนฉันขึ้นไปบนเตียงผู้ป่วย

ฉันร้องไห้เสียงดังทันที

ชายคนนั้นก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วอุ้มฉันเอาไว้ในอ้อมกอด จากนั้นปลอบเสียงค่อย “ไม่เป็นไรนะ...ไม่ร้อง ไม่ร้อง พ่ออยู่นี่”

จากนั้นหันไปตะคอกอย่างโมโห “เธอโยนลูกได้ยังไง?”

ซือซิ่วซิ่วชี้ไปที่หน้าตัวเอง “ลูก ลูกฉี่ใส่ฉัน!”

“ลูกเป็นแค่เด็กเท่านั้น ควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอก็ควบคุมตัวเองไม่ได้เหรอ?”

“เธอเป็นแบบนี้จะเป็นแม่คนได้ยังไง ลูกยังเล็ก ถ้าเธอโยนจนลูกเป็นอะไรจะทำยังไง? ฉันจะวางใจให้เธอเลี้ยงลูกได้ยังไง!”

ซือซิ่วซิ่วรู้สึกรันทดเหลือเกิน “ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ!”

ชายคนนั้นทำหน้าตึง แล้วพูดเสียงเย็นทันที “ตั้งแต่วันนี้ฉันจะอายัดบัตรของเธอ ช่วงนี้เธอไปเรียนรู้ให้ดีเถอะว่าจะอบรมเลี้ยงดูลูกยังไง! ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น วัน ๆ อย่าคิดแต่จะออกไปช็อปปิง”

ฉันหันมองชายหน้าตึงคนนี้ แล้วหันมองซือซิ่วซิ่วที่รันทดจนอยากจะร้องไห้ ทันใดนั้นรู้สึกดีใจอย่างมาก จนหัวเราะเสียงดัง

นึกไม่ถึงว่าพ่อจะเข้าข้างกันขนาดนี้!

นึกไม่ถึงว่าคนอย่างซือซิ่วซิ่ว พอแต่งงานแล้วกลับถูกสามีควบคุมอย่างเข้มงวด แม้แต่เงินก็ใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายไม่ได้

คนที่รู้จักจะรู้ว่าตอนอยู่ที่โรงเรียน ซือซิ่วซิ่วไม่ยอมทำตามคำสั่งใครเลย

แต่ตอนนี้ มันเหมือนกรรมตามสนองไม่ใช่เหรอ?