“งั้นก็ถูกแล้วนี่ ไปกันเถอะ”แป้งเดินตามเขาขึ้นรถ ครั้งนี้แป้งไม่ลืมที่จะคาดเข็มขัดแล้วเพราะเธอไม่อยากจะใจเต้นแรงเวลาที่เขาคอยเอื้อมมาคาดเข็มขัดให้เธอ รถขับมาถึงโรงแรมเกือบสองทุ่มแล้วเมื่อทั้งคู่เดินขึ้นลิฟต์เพื่อกลับไปเก็บของที่ห้อง“บอสรอแป้งสักสิบห้านาทีนะคะ แป้งจะรีบเก็บของค่ะ”“ได้สิ ถ้าเก็บของเสร็จแล้วก็มาที่ห้องผมเลย”“ได้ค่ะ”แป้งเดินกลับห้องเพื่อเก็บของเธอลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว เธอเก็บทุกอย่างใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ เพราะไม่รู้อารมณ์ของบอสจอมโหดที่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เธอจึงไม่กล้าให้เขารอนาน เมื่อทุกอย่างถูกใส่ลงกระเป๋าล้อลากสีเงินแล้ว เธอจึงเดินออกมาจากห้องพักพร้อมกับเคาะประตูห้องของเตชินท์“บอสคะ แป้งเองค่ะ”“เข้ามาสิ”แป้งเดินเข้าไปตามคำสั่งของเขา เมื่อเห็นว่าแป้งเดินมาตัวเปล่าเขาจึงได้ถามเธอ“แล้วกระเป๋าคุณล่ะ”“แป้งวางเอาไว้ข้างนอกค่ะ คือว่าจะได้ไม่เสียเวลา”“เอาเข้ามาก่อน”“แต่ว่า มันจะทำห้องบอสเลอะนะคะ”เธอได้ยินกิตติศัพท์ความรักสะอาดของบอส หนุ่มของเธอดีจึงไม่กล้าจะนำกระเป๋าเข้ามา“เอาเข้ามาก่อน คืนนี้ผมยังไม่กลับ”“บอสว่าไงนะคะ หมายความว่าไงคะที่ยังไม่กลับ”เขาไม่ตอบเธอแต่เด
มือหนาของเตชินท์จับที่ใบหูของแป้งไว้ทำเอาคนที่ถูกสัมผัสนั้นทนแทบไม่ไหว“อื้ออ บอสคะ ทำแบบนี้ทำไมคะ”“ค่าโดยสาร”“แป้งไม่ได้บอกว่าให้มาส่งก็บอกแล้วว่าเรียกรถไว้แล้ว…อื้ออ…”เมื่ออ้าปากจะเถียงเขาเลยบดขยี้เธออย่าแรงอีกครั้ง แรงดูดนั้นมากกว่าเดิมลิ้นเริ่มรุกรุนแรงทำให้เธอหมดแรงอยู่ภายใต้อ้อมกอดเขา“ห้องคุณอยู่ไหนล่ะผมจะไปส่ง”“คือว่า ไม่ต้องก็ได้ค่ะแป้งขึ้นไปเองได้”“กระเป๋าอยู่หลังรถผม ถ้าไม่ให้ผมขึ้นไปก็ไม่ต้องเอากระเป๋า”“คุณมันจิ้งจอกเจ้าเล่ห์”“คุณพูดผิดแล้วผมเป็นเสือต่างหาก”แป้งต้องยอมทำตามที่เขาสั่ง เพราะหากไม่ทำตามนั้นเธอก็ไม่ได้กระเป๋าคืน เมื่อลิฟต์ขึ้นไปถึงชั้นแปดเธอจึงพาเขาเดินไปที่ห้องพร้อมกดรหัสประตูเข้าไป เธอปิดป้องตอนกดรหัสทำให้เขามองไม่เห็นก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องไป“ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์มาส่ง”“ไม่เป็นไร แต่คุณจะไม่รินน้ำให้ผมกินสักแก้วเลยเหรอผมขับรถมาเหนื่อยขนาดนี้”แป้งรู้สึกว่าเขาจงใจที่จะตามเธอขึ้นมาและคิดมากกว่านั้น เธอเองก็พยายามอดทนอย่างสุดขีดแล้วกับท่าทีของเขา หากอีกนิดเดียว อีกเพียงแค่เขารุกอีกครั้งเดียว เธอคงไม่รอดแน่ แต่ในเมื่อเขาเป็นบอส เธอทำอะไรไม่ได้นอกจ
แป้งหันมาเอาเรื่องกับคนในห้องที่ยังสวมแค่ผ้าขนหนูตัวเดียวอยู่“บอสคะ คือ..ทำไมจู่ๆ เดินออกมาแบบนี้ละคะ คนเขาเข้าใจผิดไปหมดแล้ว”“เข้าใจผิดเรื่องอะไร”“ก็ โอ๊ยย ไม่รู้แล้ว แล้วชุดคลุมละคะทำไมไม่ใส่ออกมา”“ก็ตัวผมยังไม่แห้ง คุณไม่มีเสื้อผ้าผู้ชายบ้างเลยเหรอ”“นี่คุณคะ แป้งเป็นผู้หญิงจะเอาเสื้อผ้าผู้ชายจากไหนมาละคะพูดแปลกๆ”“งั้นคืนนี้ให้ผมอาศัยนอนด้วยคืนหนึ่งก็แล้วกันนะ”“แล้วบอสจะนอนที่ไหนละคะแป้งมีห้องนอนห้องเดียว”“ก็นอนห้องเดียวกันก็ได้ ไม่เห็นแปลกไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย”“ไม่นะ บอสจะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ”"ทำไม….หรือว่าคุณกลัวคนอื่นเข้าใจผิด"“ไม่ใช่ค่ะ ถ้างั้นบอสนอนที่ห้องแป้งก็ได้เดี๋ยวแป้งมานอนที่โซฟาเอง”“คุณจะบ้าเหรอ ทำไมรังเกียจผมมากเหรอ”“ไม่ใช่นะคะ คือ…ก็ได้!!”“ก็แค่นั้นแหละ”เขาเดินยิ้มมุมปากเข้าไปในห้องพร้อมกับเปลี่ยนเป็นชุดคลุมสีขาวที่เผยให้เห็นแผงอกและกล้ามท้องออกมา ชุดคลุมนั้นสั้นไม่ถึงเข่าของเขา แป้งแอบหันหลังกลืนน้ำลายอย่างลำบาก เธอรู้ว่าตอนนี้หน้าเธอร้อนผ่าวจนไม่อาจจะอยู่ดูภาพที่ยั่วยวนนั้นได้“อาบน้ำ คือ..ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”“เอาสิ ตามสบาย”ห๊ะ!! ตามสบาย นี่เขาคิดว
“ได้้อะไร ใครทิ้งใครคะบอสพูดอะไรคะเนี่ย”“ก็คุณไง ได้ผมแล้วจะทิ้งๆขว้างๆแบบนี้มันไม่ถูกนะ”“แป้งไปอาบน้ำก่อนนะคะ”“ผมอาบด้วยสิ”“ไม่เอาค่ะ”“แต่ผมเอา”“บอส ทำไมคุณหื่นแบบนี้!!”“ถ้าคุณอาบช้าก็ไปรับลูกช้านะ จะเอายังไงถ้าอาบพร้อมกันก็จะได้เร็วหน่อย”“แป้งไม่มีสิทธิ์เลือกเลยใช่มั้ยคะ”“ก็เห็นๆอยู่ ไปกันเถอะ”สุดท้ายเธอก็ต้องยอมให้ความเผด็จการของบอสหนุ่มที่หว่านล้อมด้วยลิ้นของนักเจรจาต่อรอง เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงได้ชนะทุกสนามธุรกิจ เพราะการต่อรองของเขานั่นเองที่ทำให้คู่แข่งไม่สามารถปฏิเสธได้เลย“บอสคะ คุณต้องสัญญาก่อนว่าจะแค่อาบน้ำเฉยๆ ไม่ทำอะไรมากกว่านั้นเพราะว่าต้องรีบ”“ได้ครับ ผมรู้แล้วน่า”เขาทำตามคำพูดอย่างเหลือเชื่อ ส่วนหนึ่งคงกลัวว่าเธอจะไล่เขากลับบ้านหากว่าทำอะไรที่เกินขอบเขต และอีกอย่างเขาก็ไม่อยากเสียเวลาเพราะคนอย่างเตชินท์รู้ดีว่าเวลาไหนควรทำอะไรบนรถ “ไปไหนก่อนดีครับคุณผู้หญิง”“ไปรับสโนว์ก่อนค่ะ ที่นี่ค่ะ”“ได้ แต่ว่าถ้าไปรับแมวแล้วคุณจะไปซื้อของยังไงล่ะ ก็ต้องเอาแมวมาไว้ที่นี่ก่อนอย่างนั้นน่ะเหรอ”“อืมม นี่ก็ยังเช้าอยู่ ถ้างั้น”“ไปซื้อของก่อน แล้วค่อยไปรับก็แล้วกัน คุ
“บอสคะ คือว่า….”“ว่าไง”“แป้งล้างเองก็ได้ค่ะ บอสไม่รีบกลับบ้านเหรอคะ”แป้งพูดพลางหลอกถามบอสหนุ่มที่ยืนล้างจานให้เธออยู่“คุณมือเจ็บอยู่ คืนนี้ผมต้องดูแลคุณก่อน”“แต่ว่า…”“เรื่องเสื้อผ้าไม่ต้องห่วง ผมเตรียมแล้ว”“บอสคะ มาตกลงกันก่อนนะคะนี่คือบอส…”“ทำไมเหรอคุณไม่โอเคกับผมเหรอ”“ไม่สิคะ บอสคะ จู่ๆคุณมาส่งแป้งแล้วมาค้างคืนแบบนี้มันทำให้เราเสียหายทั้งคู่นะคะ”“ไม่เห็นว่าจะเสียหายตรงไหน”“แต่แป้งเสียหายแป้งเป็นผู้หญิงนะคะ”“พรุ่งนี้เช้าต้องประชุมเรื่องโปรเจคของเลควัลเลย์ คุณเตรียมรึยัง”“บอสคะ เรายังคุยกันไม่จบ”“คุณไปเตรียมเอกสารมาแล้วมานั่ง เดี๋ยวผมจะมานั่งสรุปกับคุณก่อน พรุ่งนี้จะได้มีเรื่องประชุม”เธอมองหน้าเขาที่ไม่ยอมคุยให้รู้เรื่องเขาก็เฉไฉไปคุยเรื่องงานต่อ แถมยังบังคับให้เธอต้องมานั่งทำงานในวันหยุดอีกด้วย“มองหน้าผมทำไม ไม่ไปเอางานมาล่ะ เสร็จจากนี่เดี๋ยวผมไป”“ค่ะ!!!”แป้งพูดแล้วเดินสะบัดออกไปทันทีด้วยความไม่พอใจ เตชินท์เองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรในเหตุการณ์แบบนี้กับเธอ เขารู้สึกว่าอยากอยู่ใกล้ๆ เธอตลอดเวลา และต้องการเธอตลอดเวลาด้วยเช่นกัน ซึ่งความรู้สึกแบบนี้เขาไม่เคยเป็นมาก่อนเ
ลิฟต์เปิดออกมา แป้งเดินออกมาพร้อมกับมุ่งตรงไปที่ห้องทำงาน ขณะเดียวกับที่บอสหนุ่มกำลังแนะนำพนักงานคนใหม่ที่จะเริ่มงานวันนี้ คนที่เดินมากับเขานั่นเองสาวสวยสวมชุดแบรนด์เนมทั้งตัว กระเป๋า รองเท้าล้วนแต่เป็นของนำเข้า เธอยืนยิ้มสวยเพื่อแนะนำตัวเองอยู่กลางแผนกครีเอทีฟของแป้งและเนยเธอมาถึงก็ตอนที่เตชินท์แนะนำเธอไปแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเธอที่กำลังพูดแนะนำตัวเองด้วยความฉะฉาน เป็นที่ชอบใจของหนุ่มๆ ในแผนก“ชื่อแพรวนะคะ พึ่งเรียนจบออกแบบจากอังกฤษมา มาทำหน้าที่ประสานงานออกแบบและครีเอทีฟดีไซน์ค่ะ หากมีอะไรแนะนำก็ขอรบกวนพี่ๆ ด้วยนะคะ”เสียงปรบมือดังขึ้น สาวน้อยหน้าตาสวย ผิวพรรณดียืนอยู่ข้างๆ บอสหนุ่มทำเอาหลายคนลอบสังเกตมือของเธอที่ไม่ยอมปล่อยแขนบอสเลย เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วแป้งก็จะเดินเข้าห้องเพราะทางนั้นเป็นทางผ่านพอดีแต่บอสก็เรียกเธอเอาไว้“ออนี่คุณนิรชาผู้จัดการอินทิเรียร์ของเรา คุณรมิตาหลังจากนี้หากไม่เข้าใจอะไรก็ถามพี่แป้งได้”“สวัสดีค่ะพี่แป้ง แต่แพรวว่าถามพี่ชินโดยตรงเลยก็ได้นี่คะไม่เห็นต้องผ่านใครเลย”“สวัสดีค่ะน้องแพรว ขอตัวก่อนนะคะ”แป้งเดินผ่านพวกเขาเข้าห้องไปโดยที่ไม่หันมามองใครอีกเพื่อเ
"คุณพิชิตเดี๋ยวผมไปส่งนะครับ"“ได้ครับคุณเตชินท์”“แพรวไปด้วยสิคะ”“คุณรมิตา คุณเอาเอกสารที่ประชุมวันนี้รวบรวมแล้วส่งไปให้ที่แผนกอินทีเรียร์ของคุณแป้งที ไม่ต้องตามมา”“แต่ว่า..”“น้องแพรวคะได้ยินที่บอสสั่งมั้ยคะ เก็บเอกสารค่ะอย่ากินแรงคนอื่นสิคะ มาทำงานนะคะไม่ได้มา…”มาอะไรคะพี่หมีขั้วโลกเหนือ”“นี่ ..”“วิว เก็บของ น้องแพรวทำงานตามที่บอสสั่งเถอะค่ะ บอสสั่งแล้วหากน้องไม่ทำอย่าว่าแต่ทดลองงานเลย คนที่กล้าขัดคำสั่งบอส ระวังจะไม่ได้มาทำงานอีกเลยนะคะ”“ใครจะกล้ามาไล่แพรวคะพี่เนย ประชุมเสร็จแล้วใช่มั้ย แพรวขอตัวไปออกแบบงานให้คุณพิชิตก่อนนะคะ อ้อ ห้องทำงานส่วนตัวที่แพรวขอไป ไม่ทราบว่า…”“ขอโทษนะคะน้องแพรว บริษัทเราไม่ได้มีนโยบายมีห้องส่วนตัวให้เด็กฝึกงานค่ะ โต๊ะน้องแพรว อยู่ตรงโน้นค่ะ"“แต่ว่า พี่เนย เขียนแบบต้องใช้สมาธินะคะ ทำไมพี่แป้งมีห้องส่วนตัวได้ แต่แพรวไม่มีละ แพรวเป็นถึง…..”“คุณรมิตา!!”เนยมองหน้าแพรวอย่างเอาเรื่อง มาวันแรกก็เปรี้ยวใส่แล้ว เธอเตือนดีๆแล้วนะ เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร เตชินท์เดินกลับมาเห็นว่าพวกเธอเถียงกันอยู่หน้าห้องประชุม“พี่ชินคะแพรวแค่อยากได้ห้องส่วนตัว แพรวต้องการส
“บ้าเหรอ หึงอะไรกัน”“โอ๊ยไอ้แป้ง มันออกจะชัดขนาดนี้หลับตามองก็รู้ป่ะ ได้ข่าวว่าขับรถยังกะจะบินเลยนี่วันก่อนที่ตามแกไปที่โรงแรมคุณชริณ แล้วไหนจะยังกันท่าครั้งนี้อีก แป้ง งานนี้แกรับศึกหนักแน่ๆ แกจะทำยังไง”“ทำยังไง เขาแค่กลัวว่าฉันจะไม่มีสมาธิในการทำงานให้คุณพิชิต ก็เลยไม่ให้รับงานนี้เท่านั้น แกอ่ะคิดมาก”“เหรอ เออ ฉันคิดมาก แล้วจะรอดูว่ามันจะออกหัวหรือก้อย หึ พนันร้อยเอาบาทเดียวเลย กันท่าชัดๆ”“ไปทำงานเถอะ”“จ้าๆๆ เที่ยงนี้เอาไง”“ไปกินข้างล่างนี้แหละขี้เกียจออกไป จะรีบเคลียร์งาน หยุดไปหลายวัน งานเพียบเลย”“โอเค เดี๋ยวมาเรียก”ห้องท่านประธาน“ครับแม่”“เตชินท์ ทำไมลูกไล่หนูแพรวออกมาแบบนั้นล่ะ แล้วแม่จะบอกป้ากัลยายังไง”“แม่ครับ เธอไม่ทำตามคำสั่ง ฝ่าฝืนกฎบริษัท เถียงรุ่นพี่และหัวหน้างานตั้งแต่วันแรก พนักงานแบบนี้ แม่เก็บเอาไว้ใช้งานเองเถอะครับ”“แหม แต่แม่รับปากป้ากัลยาไว้แล้ว ลูกก็ให้โอกาสน้องหน่อยก็แล้วกัน ถ้าทำผิดอีกรอบค่อยว่ากัน ถือว่าเห็นแก่หน้าแม่นะตาชิน”“แม่ครับ ผมทำธุรกิจนะครับ ไม่ได้เล่นของเล่น แล้วอย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าแม่กับป้ากัลยาคิดอะไรอยู่ ผมไม่ได้ชอบน้องแพรว ไม่ต้องพยา
เตชินท์เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาหน่อยๆแต่ก็รู้สึกตื่นเต้นด้วย เสียงแป้งเงียบลงไป ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยู่ที่นี่“แป้งคุณอยู่ไหนน่ะ”“มาแล้วค่ะ”เสียงแหบพร่านั้นกระซิบที่หูเขาทำเอาเขาขนลุกไปทั้งตัว“คุณจะทำอะไร”แป้งยังไม่ตอบเขา แต่เธอเลื่อนไปแกะกระดุมเสื้อเชิ๊ตแบรนด์ดังที่เขาสวมอยู่ช้าๆและจัดการดึงมันออก“แป้งนี่คุณ อ๊า แป้ง เดี๋ยวก่อน อา....”ลิ้นของเธอกำลังวนเล่นอยู่ที่ยอดอกสีเข้มที่มีไรขนขึ้นรอบๆ เธอสังเกตเห็นขนอ่อนของเขาที่ลุกไปทั้งร่างเพราะรับการโจมตีนี้ไม่ทัน“ที่รัก คุณพร้อมหรือยังคะ”“พร้อมเรื่องอะไร แป้งเดี๋ยวสิ คุณ อา....”แป้งเลื่อนไปถอดเข็มขัดและกางเกงของเขาออกพร้อมกับดึงสิ่งที่เธอต้องการออกมาพร้อมกับรูดมันขึ้นลง เตชินท์ได้แต่กัดฟันเอาไว้เพราะเดาไม่ออกว่าเธอกำลังจะทำอะไรกับเขา มันเป็นความตื่นเต้นที่ต้องคอยลุ้นตลอดเวลา แม้ว่าจะดีมากแต่เขากลับไม่นึกอยากให้เธอทำแบบนี้นานนัก“แป้ง ผมจะไม่ไหวแล้ว อย่าแกล้งกันแบบนี้สิ ที่รัก อ๊า.....”แป้งไม่ตอบเขาแต่ดันเจ้าท่อนแกร่งนั้นเข้าไปในปากทันที เตชินท์พยายามแกะเชือกด้านหลังของเขาออกแต่เพราะสัมผัสที่รุกเร้าที่เร่าร้อนของคู่หมั้นสาวของเขานั้นร
ทั้งคู่หันไปมอง เตชินท์ลุกขึ้นมาเอาตัวบังแป้งไว้ แต่เสียงนั้นเกิดจากเครื่องยิงพลุปาร์ตี้ที่หมอรุต ออแกน เนยและคุณหญิงเพลินพิศเตรียมเอาไว้เพื่อรอแสดงความยินดีกับทั้งคู่“ยินดีด้วย ในที่สุดภารกิจขอแต่งงานก็สำเร็จไปได้ด้วยดี ออแกนต้องตัดชุดรอแล้วสินะคะ”“ตกใจหมดเลยออแกน เล่นอะไรน่ะ พี่กับแป้งคิดว่า…”“คิดว่าจะมีผู้ร้ายเข้ามาเหรอครับ ไม่มีทางครับ ที่นี่มีทั้ง รปภ และตำรวจ กว่าจะผ่านด่านขึ้นมาก็เจอบอดี้การ์ดของออแกนอีก ยากครับคุณชินที่จะเข้ามาถึงตัวพวกคุณได้”“ความคิดใครครับเนี่ย”“ก็ต้องภรรยาผมอยู่แล้วสิครับ เธอไปจัดแจงกับคุณป้าเอาไว้ ร้ายจริงๆ”“แหมม ตอนคุณขอออแกนก็ฉากแบบนี้เหมือนกัน แค่ตอนนั้นไม่มีใครจุดพลุให้เราแค่นั้นเอง”“จริงเหรอคะคุณออแกน หมอรุตขอคุณตอนป่วยเหรอคะ”“ใช่เลยค่ะ ที่สำคัญคือห้องนี้ด้วยล่ะค่ะ เซอร์ไพรส์มั้ยล่ะคะ”“เดี๋ยวก่อนๆ แม่จำได้ว่าเอาแหวนไว้ให้นี่ ไหนละแหวน ตาชินสวมแหวนให้น้องสิเร็วเข้าๆ”“แม่ละก็ ทำผมทำอะไรไม่ถูกแล้วเนี่ย ผมวางแผนมาซะดิบดีพังเพราะแม่คนเดียวเลย”“ช้าหรือเร็วแกก็ต้องแต่งกับแป้ง แม่ไม่รับคนอื่นแล้ว แม่รับแป้งคนเดียว แกจะไปจัดการขอกันอีกกี่รอบก็แล้วแต
“แม่ครับ แม่อย่าได้พูดเรื่องขอร้องแทนคุณกัลยาอีกเลยครับยังไงผมก็ไม่มีทางยอมความ ผมสั่งไปแล้วว่าไม่เจรจาไม่ไกล่เกลี่ย และให้ดำเนินคดีให้ถึงที่สุด”“เปล่า แม่ไม่ได้ห้ามแกแม่แค่จะถามว่าดำเนินการหรือยัง จะใช้ทนายของบ้านเราไปช่วยก็ได้นะคุณเอกวิทย์ก็ชำนาญเรื่องนี้มาก”“แม่ เมื่อวานนี้ที่เขาไปทำร้ายแป้งแม่ก็โดนด้วย แล้วทำไมแม่ไม่ให้หมอตรวจดูหน่อยละครับ”“เล็กน้อยน่ะ เทียบกับที่หนูแป้งโดน เฮ้อ ไม่คิดเลยจริงๆ ถูกแล้วล่ะเอาให้หลาบจำเสียบ้าง”“ยังดีที่แม่เห็นด้วยนะครับ”“แป้งตื่นหรือยังไปดูสิป้าผิน”“ค่ะคุณหญิง”ป้าผินเดินเข้าไปดูแป้งขยับตัวและหันมามองคนที่มายืนที่ปลายเตียงของเธอและรีบลุกขึ้นมองป้าผินด้วยความสงสัยว่าเธอเป็นใคร หรือว่าเข้าห้องผิด“สวัสดีค่ะคุณป้า มาเยี่ยมใครเหรอคะ หรือว่าเข้าห้องผิด ให้หนูช่วยมั้ยคะ”“ไม่หรอกค่ะคุณหนูแป้ง ป้าชื่อป้าผินค่ะ ป้ามากับคุณหญิงเพลินพิศเพื่อมาดูแลคุณหนูค่ะ”“มากับคุณหญิงงั้นเหรอคะ”“ตื่นแล้วเหรอ เด็กคนนี้นี่ บอกแล้วว่าให้เรียกแม่ไงล่ะ”“เอ่อ คุณแม่ มานานหรือยังคะ แป้งพึ่งจะตื่นค่ะก็เลยไม่เห็น”“ไม่เป็นไรๆนอนพักมากๆดีแล้ว รุตบอกแม่แล้วว่าให้ยาหนูไปก็เลยนอ
“คุณอย่ามาหื่นตอนนี้สิคะ แป้งบาดเจ็บอยู่นะ”“เฮ้อ ดูสิ ผมรึอุตส่าห์รีบเคลียร์งาน คิดว่าคืนนี้จะโต้รุ่งกับคุณซะหน่อย ที่ไหนได้กลายเป็นว่าต้องเปลี่ยนที่นอนมานอนเฝ้าคุณที่โรงพยาบาล เสียดายวันหยุดพรุ่งนี้จริงๆ”“รีบสั่งข้าวให้สักทีสิคะ หิวจะแย่อยู่แล้ว”“คร๊าบๆๆ รับพระบัญชาขอรับองค์หญิงรอสักครู่นะครับ”“ภาษาอะไรของคุณ ตลกจริงๆ”เตชินท์โทรสั่งอาหารให้เธอพร้อมกับสั่งของตัวเองมาด้วยเลยทีเดียว ไม่นานอาหารที่สั่งก็มาส่งถึงที่ตามมาด้วยชานนท์และผิงที่เดินเข้ามาในห้อง“แป้ง เป็นยังไงบ้างพี่รู้จากพี่นนท์ก็เลยมาเยี่ยม”“พี่ผิง แป้งไม่เป็นอะไรแล้วค่ะอีกสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”“แต่แผลเต็มตัวเลยนะ เฮ้อ ดีนะที่สมองไม่เป็นไร ไหนดูสิ สมองไหลรึเปล่า ฮ่าๆ”“พี่ผิงอ่ะ ตลอดเลยสมองไหลต้องตอนที่ดื่มมากค่ะ ไหลรั่วมาพร้อมกันหมด”“ยังไม่เข็ดอีกนะเราอ่ะ”“แหะๆ”“คุณผิง อาทิตย์หน้าผมมีอะไรเร่งด่วนต้องทำมั้ย”“เอ่อ นอกจากเรื่องโปรเจคซีที่พัทยากับเรื่อง เอ่อ คดีของแป้งก็ไม่ได้มีอะไรด่วนแล้วค่ะ”“งั้นผมอาจจะไม่เข้าออฟฟิศทั้งอาทิตย์เลยนะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมก็แล้วกัน”“ได้ค่ะบอส”“บอสคะ คุณจะโดดงานทั้งอาทิตย์แบบน
แป้งตกใจกับสิ่งที่เห็น เพลินพิศเดินมาจับมือเธอเอาไว้และบีบแน่น “เป็นเพราะฉันพากัลยามา ทำให้เธอต้องเจ็บตัว ไม่คิดว่ากัลยาจะกล้าลงไม้ลงมือกับเธอต่อหน้าฉัน ขอโทษด้วยนะ ฉันขอโทษจริงๆ”“คุณหญิงคะ แป้งไม่โกรธคุณหญิงหรอกค่ะ แป้งรู้ดีว่าคุณหญิงไม่ทราบเรื่องนี้ค่ะ อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะคะ แป้งไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ อย่าให้แป้งรู้สึกผิดมากกว่านี้เลยนะคะ”“เธอเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้รู้สึกยังไง ดูสิ แผลเต็มตัวเลย ถ้าเธอเป็นอะไรไป ตาชินคงตัดแม่ตัดลูกกับฉันแน่ๆ”“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แป้งไม่ได้สำคัญมากขนาดนั้นนะคะ”“อย่าโกหกเลย ฉันไม่เคยเห็นลูกชายฉันเกรี้ยวกราดขนาดนี้ และยังไม่เคยเห็นเขาทำอะไรไม่ไว้หน้าแม้แต่แม่อย่างฉันแบบนี้มาก่อน นั่นแสดงว่าเธอมีความสำคัญกับเขามากนะ ฉันคิดว่าฉันกำลังจะได้รับข่าวดีเร็วๆนี้แล้วใช่มั้ย”“เอ่อ เรื่องนี้…อุ๊บ..เนย!!…”“เธอ…เธอเป็นอะไร…ตารุุต ตาชิน เร็วเข้ารีบเข้ามา!!”ทั้งหมดวิ่งกรูเข้ามาในห้อง เพลินพิศหันไปคว้ากระโถนล่างเตียงส่งให้แป้งที่กำลังอาเจียนออกมา หมอรุตและเตชินท์วิ่งเข้าไปถึง เตชินท์วิ่งไปลูบหลังให้เธอ เนยหาน้ำรอให้แป้งเอาไว้บ้วนปาก“ทุกคนออกไปก่อนนะครับ”“ผมไม่ไป!
กัลยาตะโกนสุดเสียงและมองไปที่เตชินท์ซึ่งตอนนี้ในสายตาเขาไม่มีวี่แววเกรงใจเธออยู่เลย เธอรู้ว่าครั้งนี้ออกจะวู่วามเกินไปหน่อย แต่ว่า….“ตาชิน ใจเย็นๆก่อนนะ ถ้าจะมีคนผิดก็ต้องเป็นแม่ ที่พาป้ากัลยามาในวันนี้ ที่จริงแม่แค่ต้องการมาคุยกับนิรชาดีๆเรื่องน้องแพรว”“ที่พวกคุณเห็นนั่น เรียกว่าคุยกันดีๆงั้นเหรอครับ แม่ครับแม่ก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมเตือนไปไม่รู้กี่ครั้ง คบใครอย่าทำให้ตัวเองเดือดร้อน นี่มาเดือดร้อนถึงผมกับคนของผม แม่คิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆงั้นเหรอครับ แค่ผมบอกว่าไม่เอาเรื่องก็จบงั้นเหรอครับ”“แต่เธอเป็นแค่ลูกน้องนะคะ แค่คุณบอกว่าไม่เอาเรื่อง เธอก็น่าจะ….”“แล้วลูกน้อง หรือคนที่คุณทำร้ายเขาไม่มีพ่อ ไม่มีแม่งั้นเหรอครับ คุณอย่าลืมสิว่าคุณมาที่นี่เพื่ออะไร ไม่ใช่ปกป้องและขอร้องแทนลูกสาวคุณเหรอ แล้วคุณคิดบ้างมั้ยว่านิรชาเธอก็มีพ่อแม่!!”กัลยาทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวแรง เธอหมดหนทางที่จะพูดโต้ตอบกับเตชินท์ เพลินพิศเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร อีกฝ่ายก็ลูก อีกคนก็เพื่อน แต่มาวันนี้เธอเลือกได้แล้วว่าควรจะเลือกใคร ลูกเธอเตือนเธอมาตลอดเรื่องกัลยา แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะทำให้ลูกชายของเธอ
วิวเหงื่อแตกพลั่กเมื่อพบว่าผู้พูดเป็นใคร และมาที่นี่เพื่อพบใคร ตอนนี้บอสก็ไม่อยู่ที่ออฟฟิศเสียด้วย อะไรจะประจวบเหมาะปานนั้น“ไม่ได้ยินเหรอ หรือว่าไม่อยู่”“อยู่ครับ รอสักครู่นะครับเชิญนั่งรอก่อนนะครับ”วิวรีบวิ่งไปที่ห้องของแป้งอย่างรวดเร็วเพื่อแจ้งข่าวว่ามีคนมาหา แต่ไม่ทันที่จะเข้ามาแจ้งทั้งเพลินพิศและอีกคนซึ่งก็คือกัลยา แม่ของแพรวก็เดินตามวิวมาติดๆ“พี่แป้งครับ คือว่า…”แป้งที่กำลังคุยแบบที่เหลือกับเนยอยู่เงยหน้าขึ้นมามองและเห็นว่าคุณหญิงเพลินพิศเดินมาด้านหลัง เธอจึงรีบเดินออกมาจากโต๊ะและเดินเข้ามาไหว้ทั้งคู่“สวัสดีค่ะคุณหญิง มีธุระกับแป้งเหรอคะ”“คนนี้เองเหรอคะ นิรชาน่ะ”แป้งมองไปยังผู้ที่ถามเธอ ซึ่งเธอไม่รู้จักและไม่คุ้นหน้าตาเธอ แต่เธอก้าวเดินออกมาด้านหน้าและมองแป้งอย่างท้าทาย แป้งได้แต่แปลกใจแต่ก็สวัสดีไปตามมารยาท“สวัสดีค่ะ แป้งเองค่ะ นิ…”“เพี๊ยะ..”“อุ๊แม่ ว๊ายย …”วิวเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจที่จู่ๆหญิงสูงวัยคนนี้ก็เดินเข้ามาตบแป้งทันทีโดยไม่ได้บอกกล่าวอะไรมาก่อนคุณหญิงเพลินพิศเองก็คิดไม่ถึงว่ากัลยาจะถึงขั้นลงไม้ลงมือ เธอรีบดึงสติกลับมาและดึงแขนของกัลยาออกมาแต่ไม่ทันเพราะต
เตชินท์หันมามองหน้าแป้ง เพราะคำว่า “ที่รัก” ที่ออกมาจากปากเธอต่อหน้าธนวัฒน์ ทำเอาเขาใจเต้นแรงและหายโกรธเธอไปมากเลยทีเดียว“ผมต้องขอโทษคุณเตชินท์ด้วยนะครับที่ใช้เวลาคุยกับคุณแป้งงนานไปหน่อย”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่วัฒน์ บอสแป้งใจดีไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ เอาละคะ บอสคะแป้งหิวแล้วไปกันได้หรือยังคะที่รัก”“ไปสิครับ เชิญครับคุณธนวัฒน์”“ได้ครับ เชิญครับ”แป้งเดินคล้องแขนเขาไปตลอดทางโดยไม่สนใจคนที่มองเธออีกต่อไปแล้ว วันนี้เธออารมณ์ดีสุดๆจนไม่มีใครสามารถมาทำลายอารมณ์นี้ของเธอไปได้ เธอยิ้มและเดินฮัมเพลงจนขึ้นรถ เตชินท์เลยเริ่มสงสัยและเริ่มไม่พอใจขึ้นมาอีกรอบ เมื่อรถเริ่มทยอยออกไปที่ร้านที่จองเอาไว้ เขาก็หันไปเอาเรื่องกับคนข้างๆทันที“คุณคุยอะไรกับเขาตั้งนาน และยังออกมาอารมณ์ดีแบบนี้อีก”แป้งไม่ตอบเขาแต่โอบรอบคอบอสหนุ่มขึ้หึงของเธอเข้ามาจูบอย่างกระหาย เตชินท์เองก็ลืมไปชั่วขณะว่าเขาโมโหเธออยู่ แต่เมื่อถูกเธอจู่โจมแบบนี้มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยเธอไป“อือ บอส อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ”“หรือเราจะกลับขึ้นไปที่ห้องผมกันก่อนดีล่ะ”“เรานัดกับคนอื่นไว้แล้วสิคะ”“ร้านอยู่ใกล้ๆนี่เอง ผมขับขึ้นไปชั้นยี่สิบเอ็ดแป๊บเดียวเ
แป้งมองหน้าวัฒน์แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอหันไปบอกเนยเพียงว่า“เนยแกไปก่อน ขอเวลาสักสิบนาที บอกบอสทีว่าฉันติดคุยงานอยู่”“เอ่อ ได้ๆ อย่าช้านะ แกก็รู้ว่าบอสรักษาเวลา”“อืม รู้แล้ว”เนยมองหน้าทั้งคู่อย่ากระอักกระอ่วนแต่เมื่อแป้งยืนกรานว่าให้เธอออกมา นั่นแสดงว่าแป้งก็คงรู้ดีว่าจะรับมืออย่างไร เพราะพวกเขายังต้องเจอกันอีกกับโปรเจคเลควัลเลย์“เชิญทางนี้ดีกว่าค่ะ”แป้งหันเดินนำเขาไปที่ห้องประชุมเล็กที่เป็นระจกใสรอบด้าน เธอเดินนำเขาเข้าไปนั่ง และหันมามาเผชิญหน้าเขาครั้งแรก“แป้งดูสบายดีนะ เป็นยังไงบ้างช่วงสองสามปีนี้”“แป้งสบายดีมากค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วง”“เอ่อ คือว่าเรื่องครั้งก่อน ที่จริงพี่อยากจะขอโทษแป้งมาโดยตลอด”“ไม่จำเป็นแล้วล่ะค่ะ มันผ่านมานานแล้ว และแป้งก็ลืมมันไปหมดแล้วด้วยค่ะ คุณธนวัฒน์ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรกับแป้งหรอกนะคะ”“แป้ง กับคุณเตชินท์ เจ้านายของแป้งเป็นอะไรกัน”แป้งนั่งกอดอกมองผู้ชายที่นั่งถามอยู่ตรงหน้าด้วยความฉงน “นี่คือเรื่องที่อยากจะคุยเหรอคะ ถ้าหากไม่ได้คุยเรื่องงาน แป้งขออนุญาตไม่ตอบนะคะ เพราะนี่มันค่อนข้างจะส่วนตัวไปหน่อย ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับงานที่เราทำร่วมกัน”“พี่