"คือว่า คุณชริณชวนไปกินข้าวเช้าที่ร้านริมหาด""แล้วคุณก็ไปกับเขา หึ ใจง่ายเสียจริง""บอสคะ หากคุณไม่พอใจที่แป้งติดต่อลูกค้าโดยตรงก็ต่อว่าแป้งได้ แต่อย่ามาดูถูกแป้งแบบนี้เมื่อวานคุณก็พูดไปครั้งหนึ่งแล้ว""ผมพูดอะไร"แป้งมองเขาอย่างไม่เชื่อว่าเขาจะลืมที่เขาว่าเธออ่อยชริณด้วยการแจกเบอร์ เธอหันหน้าหนีพร้อมกับนั่งกอดอก"ช่างเถอะค่ะ""อย่ามาเมินผมแบบนี้""....""แป้ง""บอสต้องการอะไรคะ""คุณไปไหนกันมา ถึงได้เข้าไปที่โรงแรมช้า""บอกไปแล้วว่าไปกินข้าวเช้า""คุณพูดกับผมแบบนี้เหรอ""...""ผมหิวข้าวแล้ว""....""แวะกินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับโรงแรม""....""เอี๊ยดดดด!!""กรี๊ดดด!!"รถจอดริมทางเบี่ยงสำหรับจอดริมชายหาด แป้งตกใจจนร้องกรี๊ดออกมาเพราะเขาเบรกกะทันหัน"คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำไมเบรกกะทันหันแบบนี้ล่ะ""ยอมพูดแล้วเหรอ คิดว่าจะนั่งใบ้ไปตลอดทางเสียอีก""บอสคะ คุณนี่เป็นพวกเผด็จการมาแต่กำเนิดเหรอคะคนไม่อยากพูดก็บังคับให้พูดไม่อยากคุยก็บังคับให้คุย""ผมถามคุณดีๆ"" หึ ถามดีๆ ""แป้ง!!""บอสหิวข้าวไม่ใช่เหรอคะ จอดที่นี่จะได้กินข้าวมั้ยคะ""แป้ง"เธอหันหน้าไปมองหน้าเขาเพราะรำคาญแต่เขายื่นหน้าเข้ามาใ
“งั้นก็ถูกแล้วนี่ ไปกันเถอะ”แป้งเดินตามเขาขึ้นรถ ครั้งนี้แป้งไม่ลืมที่จะคาดเข็มขัดแล้วเพราะเธอไม่อยากจะใจเต้นแรงเวลาที่เขาคอยเอื้อมมาคาดเข็มขัดให้เธอ รถขับมาถึงโรงแรมเกือบสองทุ่มแล้วเมื่อทั้งคู่เดินขึ้นลิฟต์เพื่อกลับไปเก็บของที่ห้อง“บอสรอแป้งสักสิบห้านาทีนะคะ แป้งจะรีบเก็บของค่ะ”“ได้สิ ถ้าเก็บของเสร็จแล้วก็มาที่ห้องผมเลย”“ได้ค่ะ”แป้งเดินกลับห้องเพื่อเก็บของเธอลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว เธอเก็บทุกอย่างใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ เพราะไม่รู้อารมณ์ของบอสจอมโหดที่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เธอจึงไม่กล้าให้เขารอนาน เมื่อทุกอย่างถูกใส่ลงกระเป๋าล้อลากสีเงินแล้ว เธอจึงเดินออกมาจากห้องพักพร้อมกับเคาะประตูห้องของเตชินท์“บอสคะ แป้งเองค่ะ”“เข้ามาสิ”แป้งเดินเข้าไปตามคำสั่งของเขา เมื่อเห็นว่าแป้งเดินมาตัวเปล่าเขาจึงได้ถามเธอ“แล้วกระเป๋าคุณล่ะ”“แป้งวางเอาไว้ข้างนอกค่ะ คือว่าจะได้ไม่เสียเวลา”“เอาเข้ามาก่อน”“แต่ว่า มันจะทำห้องบอสเลอะนะคะ”เธอได้ยินกิตติศัพท์ความรักสะอาดของบอส หนุ่มของเธอดีจึงไม่กล้าจะนำกระเป๋าเข้ามา“เอาเข้ามาก่อน คืนนี้ผมยังไม่กลับ”“บอสว่าไงนะคะ หมายความว่าไงคะที่ยังไม่กลับ”เขาไม่ตอบเธอแต่เด
มือหนาของเตชินท์จับที่ใบหูของแป้งไว้ทำเอาคนที่ถูกสัมผัสนั้นทนแทบไม่ไหว“อื้ออ บอสคะ ทำแบบนี้ทำไมคะ”“ค่าโดยสาร”“แป้งไม่ได้บอกว่าให้มาส่งก็บอกแล้วว่าเรียกรถไว้แล้ว…อื้ออ…”เมื่ออ้าปากจะเถียงเขาเลยบดขยี้เธออย่าแรงอีกครั้ง แรงดูดนั้นมากกว่าเดิมลิ้นเริ่มรุกรุนแรงทำให้เธอหมดแรงอยู่ภายใต้อ้อมกอดเขา“ห้องคุณอยู่ไหนล่ะผมจะไปส่ง”“คือว่า ไม่ต้องก็ได้ค่ะแป้งขึ้นไปเองได้”“กระเป๋าอยู่หลังรถผม ถ้าไม่ให้ผมขึ้นไปก็ไม่ต้องเอากระเป๋า”“คุณมันจิ้งจอกเจ้าเล่ห์”“คุณพูดผิดแล้วผมเป็นเสือต่างหาก”แป้งต้องยอมทำตามที่เขาสั่ง เพราะหากไม่ทำตามนั้นเธอก็ไม่ได้กระเป๋าคืน เมื่อลิฟต์ขึ้นไปถึงชั้นแปดเธอจึงพาเขาเดินไปที่ห้องพร้อมกดรหัสประตูเข้าไป เธอปิดป้องตอนกดรหัสทำให้เขามองไม่เห็นก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องไป“ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์มาส่ง”“ไม่เป็นไร แต่คุณจะไม่รินน้ำให้ผมกินสักแก้วเลยเหรอผมขับรถมาเหนื่อยขนาดนี้”แป้งรู้สึกว่าเขาจงใจที่จะตามเธอขึ้นมาและคิดมากกว่านั้น เธอเองก็พยายามอดทนอย่างสุดขีดแล้วกับท่าทีของเขา หากอีกนิดเดียว อีกเพียงแค่เขารุกอีกครั้งเดียว เธอคงไม่รอดแน่ แต่ในเมื่อเขาเป็นบอส เธอทำอะไรไม่ได้นอกจ
แป้งหันมาเอาเรื่องกับคนในห้องที่ยังสวมแค่ผ้าขนหนูตัวเดียวอยู่“บอสคะ คือ..ทำไมจู่ๆ เดินออกมาแบบนี้ละคะ คนเขาเข้าใจผิดไปหมดแล้ว”“เข้าใจผิดเรื่องอะไร”“ก็ โอ๊ยย ไม่รู้แล้ว แล้วชุดคลุมละคะทำไมไม่ใส่ออกมา”“ก็ตัวผมยังไม่แห้ง คุณไม่มีเสื้อผ้าผู้ชายบ้างเลยเหรอ”“นี่คุณคะ แป้งเป็นผู้หญิงจะเอาเสื้อผ้าผู้ชายจากไหนมาละคะพูดแปลกๆ”“งั้นคืนนี้ให้ผมอาศัยนอนด้วยคืนหนึ่งก็แล้วกันนะ”“แล้วบอสจะนอนที่ไหนละคะแป้งมีห้องนอนห้องเดียว”“ก็นอนห้องเดียวกันก็ได้ ไม่เห็นแปลกไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย”“ไม่นะ บอสจะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ”"ทำไม….หรือว่าคุณกลัวคนอื่นเข้าใจผิด"“ไม่ใช่ค่ะ ถ้างั้นบอสนอนที่ห้องแป้งก็ได้เดี๋ยวแป้งมานอนที่โซฟาเอง”“คุณจะบ้าเหรอ ทำไมรังเกียจผมมากเหรอ”“ไม่ใช่นะคะ คือ…ก็ได้!!”“ก็แค่นั้นแหละ”เขาเดินยิ้มมุมปากเข้าไปในห้องพร้อมกับเปลี่ยนเป็นชุดคลุมสีขาวที่เผยให้เห็นแผงอกและกล้ามท้องออกมา ชุดคลุมนั้นสั้นไม่ถึงเข่าของเขา แป้งแอบหันหลังกลืนน้ำลายอย่างลำบาก เธอรู้ว่าตอนนี้หน้าเธอร้อนผ่าวจนไม่อาจจะอยู่ดูภาพที่ยั่วยวนนั้นได้“อาบน้ำ คือ..ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”“เอาสิ ตามสบาย”ห๊ะ!! ตามสบาย นี่เขาคิดว
“ได้้อะไร ใครทิ้งใครคะบอสพูดอะไรคะเนี่ย”“ก็คุณไง ได้ผมแล้วจะทิ้งๆขว้างๆแบบนี้มันไม่ถูกนะ”“แป้งไปอาบน้ำก่อนนะคะ”“ผมอาบด้วยสิ”“ไม่เอาค่ะ”“แต่ผมเอา”“บอส ทำไมคุณหื่นแบบนี้!!”“ถ้าคุณอาบช้าก็ไปรับลูกช้านะ จะเอายังไงถ้าอาบพร้อมกันก็จะได้เร็วหน่อย”“แป้งไม่มีสิทธิ์เลือกเลยใช่มั้ยคะ”“ก็เห็นๆอยู่ ไปกันเถอะ”สุดท้ายเธอก็ต้องยอมให้ความเผด็จการของบอสหนุ่มที่หว่านล้อมด้วยลิ้นของนักเจรจาต่อรอง เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงได้ชนะทุกสนามธุรกิจ เพราะการต่อรองของเขานั่นเองที่ทำให้คู่แข่งไม่สามารถปฏิเสธได้เลย“บอสคะ คุณต้องสัญญาก่อนว่าจะแค่อาบน้ำเฉยๆ ไม่ทำอะไรมากกว่านั้นเพราะว่าต้องรีบ”“ได้ครับ ผมรู้แล้วน่า”เขาทำตามคำพูดอย่างเหลือเชื่อ ส่วนหนึ่งคงกลัวว่าเธอจะไล่เขากลับบ้านหากว่าทำอะไรที่เกินขอบเขต และอีกอย่างเขาก็ไม่อยากเสียเวลาเพราะคนอย่างเตชินท์รู้ดีว่าเวลาไหนควรทำอะไรบนรถ “ไปไหนก่อนดีครับคุณผู้หญิง”“ไปรับสโนว์ก่อนค่ะ ที่นี่ค่ะ”“ได้ แต่ว่าถ้าไปรับแมวแล้วคุณจะไปซื้อของยังไงล่ะ ก็ต้องเอาแมวมาไว้ที่นี่ก่อนอย่างนั้นน่ะเหรอ”“อืมม นี่ก็ยังเช้าอยู่ ถ้างั้น”“ไปซื้อของก่อน แล้วค่อยไปรับก็แล้วกัน คุ
“บอสคะ คือว่า….”“ว่าไง”“แป้งล้างเองก็ได้ค่ะ บอสไม่รีบกลับบ้านเหรอคะ”แป้งพูดพลางหลอกถามบอสหนุ่มที่ยืนล้างจานให้เธออยู่“คุณมือเจ็บอยู่ คืนนี้ผมต้องดูแลคุณก่อน”“แต่ว่า…”“เรื่องเสื้อผ้าไม่ต้องห่วง ผมเตรียมแล้ว”“บอสคะ มาตกลงกันก่อนนะคะนี่คือบอส…”“ทำไมเหรอคุณไม่โอเคกับผมเหรอ”“ไม่สิคะ บอสคะ จู่ๆคุณมาส่งแป้งแล้วมาค้างคืนแบบนี้มันทำให้เราเสียหายทั้งคู่นะคะ”“ไม่เห็นว่าจะเสียหายตรงไหน”“แต่แป้งเสียหายแป้งเป็นผู้หญิงนะคะ”“พรุ่งนี้เช้าต้องประชุมเรื่องโปรเจคของเลควัลเลย์ คุณเตรียมรึยัง”“บอสคะ เรายังคุยกันไม่จบ”“คุณไปเตรียมเอกสารมาแล้วมานั่ง เดี๋ยวผมจะมานั่งสรุปกับคุณก่อน พรุ่งนี้จะได้มีเรื่องประชุม”เธอมองหน้าเขาที่ไม่ยอมคุยให้รู้เรื่องเขาก็เฉไฉไปคุยเรื่องงานต่อ แถมยังบังคับให้เธอต้องมานั่งทำงานในวันหยุดอีกด้วย“มองหน้าผมทำไม ไม่ไปเอางานมาล่ะ เสร็จจากนี่เดี๋ยวผมไป”“ค่ะ!!!”แป้งพูดแล้วเดินสะบัดออกไปทันทีด้วยความไม่พอใจ เตชินท์เองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรในเหตุการณ์แบบนี้กับเธอ เขารู้สึกว่าอยากอยู่ใกล้ๆ เธอตลอดเวลา และต้องการเธอตลอดเวลาด้วยเช่นกัน ซึ่งความรู้สึกแบบนี้เขาไม่เคยเป็นมาก่อนเ
ลิฟต์เปิดออกมา แป้งเดินออกมาพร้อมกับมุ่งตรงไปที่ห้องทำงาน ขณะเดียวกับที่บอสหนุ่มกำลังแนะนำพนักงานคนใหม่ที่จะเริ่มงานวันนี้ คนที่เดินมากับเขานั่นเองสาวสวยสวมชุดแบรนด์เนมทั้งตัว กระเป๋า รองเท้าล้วนแต่เป็นของนำเข้า เธอยืนยิ้มสวยเพื่อแนะนำตัวเองอยู่กลางแผนกครีเอทีฟของแป้งและเนยเธอมาถึงก็ตอนที่เตชินท์แนะนำเธอไปแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเธอที่กำลังพูดแนะนำตัวเองด้วยความฉะฉาน เป็นที่ชอบใจของหนุ่มๆ ในแผนก“ชื่อแพรวนะคะ พึ่งเรียนจบออกแบบจากอังกฤษมา มาทำหน้าที่ประสานงานออกแบบและครีเอทีฟดีไซน์ค่ะ หากมีอะไรแนะนำก็ขอรบกวนพี่ๆ ด้วยนะคะ”เสียงปรบมือดังขึ้น สาวน้อยหน้าตาสวย ผิวพรรณดียืนอยู่ข้างๆ บอสหนุ่มทำเอาหลายคนลอบสังเกตมือของเธอที่ไม่ยอมปล่อยแขนบอสเลย เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วแป้งก็จะเดินเข้าห้องเพราะทางนั้นเป็นทางผ่านพอดีแต่บอสก็เรียกเธอเอาไว้“ออนี่คุณนิรชาผู้จัดการอินทิเรียร์ของเรา คุณรมิตาหลังจากนี้หากไม่เข้าใจอะไรก็ถามพี่แป้งได้”“สวัสดีค่ะพี่แป้ง แต่แพรวว่าถามพี่ชินโดยตรงเลยก็ได้นี่คะไม่เห็นต้องผ่านใครเลย”“สวัสดีค่ะน้องแพรว ขอตัวก่อนนะคะ”แป้งเดินผ่านพวกเขาเข้าห้องไปโดยที่ไม่หันมามองใครอีกเพื่อเ
"คุณพิชิตเดี๋ยวผมไปส่งนะครับ"“ได้ครับคุณเตชินท์”“แพรวไปด้วยสิคะ”“คุณรมิตา คุณเอาเอกสารที่ประชุมวันนี้รวบรวมแล้วส่งไปให้ที่แผนกอินทีเรียร์ของคุณแป้งที ไม่ต้องตามมา”“แต่ว่า..”“น้องแพรวคะได้ยินที่บอสสั่งมั้ยคะ เก็บเอกสารค่ะอย่ากินแรงคนอื่นสิคะ มาทำงานนะคะไม่ได้มา…”มาอะไรคะพี่หมีขั้วโลกเหนือ”“นี่ ..”“วิว เก็บของ น้องแพรวทำงานตามที่บอสสั่งเถอะค่ะ บอสสั่งแล้วหากน้องไม่ทำอย่าว่าแต่ทดลองงานเลย คนที่กล้าขัดคำสั่งบอส ระวังจะไม่ได้มาทำงานอีกเลยนะคะ”“ใครจะกล้ามาไล่แพรวคะพี่เนย ประชุมเสร็จแล้วใช่มั้ย แพรวขอตัวไปออกแบบงานให้คุณพิชิตก่อนนะคะ อ้อ ห้องทำงานส่วนตัวที่แพรวขอไป ไม่ทราบว่า…”“ขอโทษนะคะน้องแพรว บริษัทเราไม่ได้มีนโยบายมีห้องส่วนตัวให้เด็กฝึกงานค่ะ โต๊ะน้องแพรว อยู่ตรงโน้นค่ะ"“แต่ว่า พี่เนย เขียนแบบต้องใช้สมาธินะคะ ทำไมพี่แป้งมีห้องส่วนตัวได้ แต่แพรวไม่มีละ แพรวเป็นถึง…..”“คุณรมิตา!!”เนยมองหน้าแพรวอย่างเอาเรื่อง มาวันแรกก็เปรี้ยวใส่แล้ว เธอเตือนดีๆแล้วนะ เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร เตชินท์เดินกลับมาเห็นว่าพวกเธอเถียงกันอยู่หน้าห้องประชุม“พี่ชินคะแพรวแค่อยากได้ห้องส่วนตัว แพรวต้องการส