ตอนที่ 7 "ผมลืมกินคุณไงล่ะ"

 

แป้งวางแก้วลงกับโต๊ะพร้อมกับหันไปมองที่ประตู ทั้งคู่เดินเข้างานราวกับคู่บ่าวสาวที่เดินเข้างานเลี้ยงฉลองแต่งงานก็ไม่ปาน

"หึ เป็นไงล่ะบอสแก ควงนางแบบดังซะด้วย"

แป้งยกแก้วแชมเปญขึ้นมาดื่มจนหมด เธอไม่จำเป็นต้องใส่ใจเขาอีก แค่คืนเดียวจะมีอะไรเกิดขึ้นได้ เขากับเธอแค่เจ้านายกับลูกจ้าง เขามีสิทธิ์จะทำอะไร พาใครมาก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเสียหน่อย เขาเดินผ่านพวกเธอไป

แป้งไม่ได้มองเขาเธอนั่งจิบไวน์ไปเงียบๆเตชินท์มองไปที่แป้งที่วันนี้ดูสวยเซ็กซี่สะดุดตาเขาอีกเช่นเคยเพียงแต่ว่าเธอไม่สนใจเขาเลยแม้ว่าเขาจะลงทุนพา  ณิชามาควงออกงานด้วยในคืนนี้

"แป้งๆๆ แกกินข้าวก่อนอย่าเอาแต่ดื่มสิ"

"อืม ไม่เมาหรอก ฉันจะไม่ปล่อยให้ตัวเองเมาแบบเมื่อคืนอีกแล้ว"

"กินข้าวเสียหน่อย"

แป้งพยายามกินข้าวตามที่เนยบอก แต่กินเท่าไหร่ก็แทบจะกินไม่ลง รอบๆตัวมีแต่คนสนุกสนานกัน รางวัลแจกไปกว่าครึ่งแล้วจนถึงรางวัลที่ทุกคนรอคอยคือป๊อบปูล่าโหวตซึ่งก็ไม่เกินความคาดหมายของทุกคน 

"รางวัลป๊อบปูล่าโหวตในปีนี้ได้แก่ คุณอโนทัย ผู้จัดการฝ่ายออกแบบของเรานั่นเอง ยินดีกับคุณเนยด้วยคร๊าบบบ"

"วู๊ววๆๆ เนยสุดยอด เลิศมาก"

แป้งและทีมออกแบบส่งเสียงตะโกนด้วยความดีใจ เนยเดินไปรับรางวัลกับเตชินท์ และหลังจากงานก็เลี้ยงก็ดำเนินต่อ แป้งและเนยเริ่มออกสเต็ปเต้นเซ็กซี่ตามสใตล์ของพวกเธอ

ทีมออกแบบดูจะเป็นทีมที่สนุกกว่าเพื่อนเพราะมีแต่คนที่โดดเด่น หน้าตาดีมีฝีมือ สายตาของเตชินท์อยู่ที่สาวสวยที่สวมชุดเกาะอกสีแดงรัดรูปสั้นที่เต้นอยู่บนเวทีกับเนยเพื่อนสนิทอย่างสนุกสนานจนณิชาเริ่มไม่พอใจ

"พี่เตชินท์คะ อย่าเอาแต่ดื่มสิคะ เราไปหาที่เงียบๆคุยกันดีกว่ามั้ย"

เธอเริ่มลูบคอของเขาอย่างยั่วยวนเพราะปกติหลังงานเลี้ยงแล้วเธอกับเขามักจะเปิดห้องเพื่อดื่มกันต่อและจบที่เรื่องบนเตียง แต่วันนี้เขาแทบไม่สนใจเธอเลย ตั้งแต่เดินเข้างานมา ตาของเขาก็มองไปทั่วๆงานและมักจะเหม่อลอยและมองไปทุกที่ไม่รู้ว่ามองไปที่ไหน ณิชาเริ่มจะไม่พอใจกับท่าทีของเขา

"พี่เตชินท์คะ ถ้าพี่ไม่สนใจณิชาอีก ณิชาจะงอนแล้วนะ"

"เธอเป็นใคร"

"อะไรนะคะ"

"ฉันถามว่าเธอเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมางอนฉัน"

"พี่เตชินท์ ก็เราเป็น...."

เธอพูดไม่ได้ แม้ว่าเธอจะร่วมหลับนอนกับเขาหลายครั้งแต่เขาไม่เคยจูบหรือแม้กระทั่งเล้าโลมเธอก็ไม่เคย และเขาก็ไม่เคยมอบสถานะใดๆให้กับเธอมากกว่าผู้ร่วมงานกันและลูกจ้าง

 เมื่อเสร็จงานเขาก็จะจ่ายเธอด้วยเงินก้อนโต ทุกครั้งที่นอนกับเขาก็เช่นกัน

"พี่เตชินท์ ที่นี่ไม่มีอะไรน่าสนุกแล้ว ณิชาเริ่มง่วงแล้วด้วย เราขึ้นห้องกันดีมั้ยคะ"

"ง่วงแล้วเหรอ"

"ค่ะ ไปกันเถอะค่ะ"

"ชานนท์ พาคุณณิชาไปนอนทีสิ"

"ครับบอส"

"พี่เตชินท์ไม่ไปด้วยกันเหรอคะ"

"ไม่ล่ะ งานยังไม่เลิก ผมเป็นบอสจะไปก่อนได้ยังไง คุณไปก่อนเถอะ"

"รีบตามมานะคะ"

เธอก้มลงหอมแก้มเขา แป้งทันเห็นภาพนั้นพอดี เขาไม่สนที่ณิชาทำ สายตาเขามองมาที่แป้งที่กำลังเต้นอยู่บนเวทีกับเนย ณิชาถูกชานนท์พาไปแล้ว เขาเปิดห้องให้เธออีกห้องหนึ่งซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าคืนนี้เขาจะไม่นอนกับเธอเหมือนเคยอีกแล้ว

"เนย เหนื่อยแล้วอ่ะ ไปนอนกันเถอะ"

"ได้สิ แต่ห้องแกอยู่คนละห้องกับฉันนะ"

"แกไปส่งฉันหน่อยสิ ฉันกลัวเข้าห้องผิดอีก"

"ได้ ไปสิ"

ทั้งคู่เดินกลับห้อง เตชินท์เมื่อเห็นพวกเธอเดินออกมาจากงานเลี้ยงจึงได้ลุกตามออกมาและเดินตามไปเงียบๆโดยที่พวกเธอไม่รู้ตัวเพราะคิดว่าเขาไปกับณิชาไปแล้ว

"ถึงแล้วๆ เข้าไปดีๆ เจอกันพรุ่งนี้นะ"

"โอเค ขอบใจนะเนย"

เนยเดินออกไปแล้วเขาจึงเดินออกไปจากห้องของเขาและเดินไปที่ห้องหนึ่งห้าศูนย์สี่ของแป้งและเคาะประตู

"อืมม มาแล้ว เนยเหรอ แกลืมอะไรอ่ะ"

แป้งคออ่อนมากเพียงไวน์ไม่กี่แก้วเธอก็เมาแล้วตอนนี้จึงแทบจะไม่มีแรง เธอเดินออกมาเปิดประตูพร้อมกับชุดคลุมอาบน้ำสีขาว เมื่อเปิดประตูได้ แรงผลักก็มากจนเธอเซเกือบจะล้ม

"ไอ้เนย ทำไมผลักแรงจังล่ะ ตกใจหมดเลย"

"คุณเมาอีกแล้วเหรอ"

"อืม แกลืมอะไรล่ะ ฉันกำลังจะอาบน้ำ ยังไงออกไปก็ปิดประตูด้วยนะ"

"ผมลืมกินคุณไงล่ะ"

"หืมม ว่าไงนะ อ๊ะ นี่อะไรน่ะ อ๊าา อย่านะ อื้มม"

มือใหญ่ของเขาเริ่มล้วงเข้าไปยังใจกลางตัวของแป้งปากของเขากำลังจูบเธออย่างกระหายเพราะอยากทำแบบนี้ตั้งแต่เห็นชุดเซ็กซี่นั่นแล้ว

 เขาอดใจอยู่นานเพราะมีณิชานั่งอยู่ เขาไม่น่าหาเรื่องพาณิชามางานนี้ทั้งๆที่จิตใจเขาอยู่ที่แป้งคนเดียว เขาสอดสายตาไปทั่วงานเพื่อหาเธอ

"อื้มม หายใจไม่ออก อย่านะคนบ้า อ๊าา"

เขาผลักเธอลงบนเตียงพร้อมกับดึงชุดคลุมนั้นออกและเริ่มปลดชุดของเขาออกอย่างรวดเร็ว

"อ้าปากสิแป้ง"

"อ๊าา อื้มมม"

เขาล้วงเข้าไปจัดการเธอลิ้นยังพัวพันอยู่ในรวงปากหวานที่มีกลิ่นไวน์ติดอยู่ มือหนาเร่งจังหวะที่เนินสงวนนั้นจนเริ่มมีเสียงออกมาเพราะเริ่มมีน้ำออกมาเพราะความเสียวซ่านของเธอ

"อื้ออ อาาา"

ลิ้นสากเริ่มไหลลงมาจัดการกับยอดอกที่ตั้งชูขึ้นอย่างหิวกระหายพร้อมกับสอดใส่เข้าไปพร้อมๆกัน

"อ๊าา เสียวอ่ะ อื้อออ อ๊าาา"

"ร้องให้ดังกว่านี้สิแป้ง อย่าให้ผมผิดหวัง ร้องแบบเมื่อคืนนี้อีกสิ"

"อ๊าา อึ๊ยยย แฮ่ก ๆ อ๊าาา อ๊าาา แน่นจัง"

"อาาา ข้างในนี้ตอดจังนะ คุณยั่วผมสินะ หันหลังหน่อย"

กายยังคงประสานกันอยู่เมื่อเขาจับเธอหันหลังและกระแทกน้องชายเขาเข้าไปจนมิด

"เฮือกก อรั๊ยยย จุก อ๊าาา อึ๊ยยยย เสียวว ไม่ไหวแล้ว จะแตก อ๊าาา เร็วขึ้นอีก เร็วๆเข้าค่ะวัฒน์"

เขาเสียวจนแทบขาดใจแต่ก็หงุดหงิดอีกครั้ง เธอเรียกชื่อคนอื่นอีกแล้ว เขาจับผมเธอดึงขึ้นมาพร้อมกับเสียงร้องที่ตกใจของเธอ

"เรียกใหม่ ผมชื่อเตชินท์ แป้ง เรียกชื่อผม!!"

"อื้ออ ไม่ คนใจร้าย คุณมันร้าย คนปากเสีย อ๊าาาา"

"ผมบอกให้เรียกชื่อผม!! เดี๋ยวนี้!!"

เขาตีบั้นท้ายเธออย่างแรงเพื่อบังคับให้เธอเรียกชื่อเขา

"อ๊าา แป้งเจ็บนะ อย่าทำแบบนี้ อาาา"

"ก็เรียกชื่อผมสิ ผมไม่ได้ชื่อวัฒน์ ผมชื่อเตชินท์"

"อ๊ะ เต...เตชินท์ เร็วค่ะ แป้งไม่ไหวแล้ว บอสคะ อ๊าา"

"เรียกชื่อผมสิ เรียกไปเรื่อยๆ เร็วๆเข้า"

"ตะ เตชินท์ อ๊าา เตชินท์ ได้โปรด เตชินท์ อ๊าาาา"

ร่างเธอกระตุกอย่างแรงจนเขาต้องกอดเธอเอาไว้พร้อมกับส่งแรงกระแทกถี่ๆเพื่อตามเธอไปเช่นกัน เสียงร้องของทั้งคู่ดังสนั่นทั้งห้องเมื่อพวกเขาถึงสวรรค์พร้อมๆกัน

"อืมม เต...ชินท์"

"แป้ง คุณทำให้ผมคลั่ง"

เขาลูบผมเธอเบาๆพร้อมกับพรมจูบไปทั่วหลังเนียนของเธออีกครั้ง ก่อนจะจับแท่งเอ็นนั้นถูไปมาที่ด้านหลัง แป้งแอ่นตัวรับสัมผัสนั้น เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เธอต่อต้านเขาไม่ได้ 

"อื้มมม อ๊าาา เต..ชินท์.."

"อาา แป้ง ขออีกรอบนะ แล้วผมจะปล่อยให้คุณนอน"

เขาเสือกกายเข้าไปด้านหลังของเธอ แป้งสะดุ้งเพราะสัมผัสนั้นที่แรงและกระแทกเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"อ๊าาา อ๊าาา เตชินท์ อ๊าา แป้งเสียวว อ๊าา"

"ผมก็เสียว อือออ แป้ง อย่ารัดแน่น ผมจะทนได้ไม่นาน"

"เตชินท์ อ๊าา เตชินท์"

เธอเรียกชื่อเขาซ้ำๆอย่างลืมตัวจนกระทั่งตื่นตอนเช้าพร้อมกับชุดคลุมอาบน้ำที่สวมทับอยู่

"แป้งเอ๊ย เกินไปแล้ว หลับไปทั้งชุดคลุมเลยเหรอวะ"

เธอเข้าไปอาบน้ำเกือบครึ่งชั่วโมงและเดินออกมา

"ไม่สิ ทำไมเหมือนมันมีเพิ่มขึ้นล่ะ หรือว่าเมื่อคืน...จะไม่ใช่ฝัน"

เธอตบหน้าผากตัวเองและรีบแต่งตัวเพื่อจะไปโรงแรมของชริณเพื่อทำงานที่ค้างเอาไว้เมื่อวานให้เสร็จก่อนจะกลับกรุงเทพ เมื่อออกมาก็ได้ยินเสียงเอะอะของคนสองคนที่หน้าห้อง บอสของเขากับนางแบบสาวณิชานั่นเอง

"พี่เตชินท์ ทำไมทำกับณิชาแบบนี้ล่ะคะ"

"ผมบอกคุณไปแล้วไงว่าผมมีงานต่อ"

"แต่ว่า...."

"คุณแป้ง นั่นคุณจะไปไหน"

"ไปกินข้าวเช้าค่ะ ขอตัวนะคะบอส สวัสดีค่ะคุณณิชา"