บทที่ 2: สหายใหม่และการทดสอบแรก

ในขณะที่ดวงอาทิตย์เริ่มทอแสงเหนือขอบฟ้า หลงเซิงยังคงเดินทางผ่านป่าและภูเขาที่ล้อมรอบหมู่บ้านหย่งเฉิง ดาบแห่งวิญญาณสลายซึ่งเขาเพิ่งค้นพบได้ถูกเก็บไว้อย่างแน่นหนาในฝักดาบที่สะพายอยู่บนหลัง มันเป็นดาบที่เปล่งพลังเยือกเย็นออกมาแม้จะอยู่ในฝัก และพลังนั้นกลับทำให้เขารู้สึกถึงความมั่นคงที่ไม่เคยมีมาก่อน

เส้นทางที่เขาเลือกเดินพาเขาลึกเข้าไปในป่าที่ปกคลุมด้วยเงามืด แม้ว่าแสงแดดจะสาดส่องลงมาผ่านทิวไม้ แต่ป่ากลับเงียบงันราวกับซ่อนเร้นความลับบางอย่าง เสียงนกร้องหรือเสียงสัตว์ในป่าดูเหมือนจะหายไป ทิ้งไว้เพียงเสียงฝีเท้าของหลงเซิงที่ก้องกังวานไปทั่ว

ความเงียบสงัดนั้นทำให้หลงเซิงรู้สึกไม่สบายใจ ความเงียบที่ไม่คุ้นเคยทำให้เขาต้องระวังตัวมากขึ้น แต่ทุกครั้งที่เขามองไปรอบๆ ก็ไม่พบสิ่งใดที่เป็นอันตราย มันเหมือนกับว่าเงามืดในป่ากำลังจับตามองเขาอยู่ แต่ไม่แสดงตัวออกมา

เมื่อเวลาเริ่มล่วงเข้าสู่บ่าย หลงเซิงเดินผ่านเส้นทางที่คดเคี้ยวขึ้นไปตามเนินเขา ที่นั่นเขาได้ยินเสียงที่แว่วมาเบาๆ มันเป็นเสียงของการต่อสู้ เสียงโลหะกระทบกัน เสียงร้องขอความช่วยเหลือ และเสียงคำรามที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

หลงเซิงหยุดนิ่งและเงี่ยหูฟัง เสียงนั้นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ และมันมาจากทิศทางที่เขากำลังมุ่งหน้าไป หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและความกังวล แต่เขารู้ดีว่าเขาไม่สามารถมองข้ามสิ่งนี้ไปได้

เขารีบเร่งเดินตามเสียงนั้นไปจนมาถึงลานโล่งกลางป่าที่ถูกล้อมรอบด้วยต้นไม้สูงใหญ่ ที่นั่น เขาเห็นการต่อสู้ที่ดุเดือด ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังต่อสู้กับสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ที่ดูคล้ายเสือดำ แต่มีกรงเล็บและเขี้ยวที่แหลมคมกว่า

ชายหนุ่มผู้นั้นดูเหนื่อยล้าและได้รับบาดเจ็บ แต่เขายังคงต่อสู้อย่างสุดกำลัง หลงเซิงสังเกตเห็นแผลหลายแห่งที่ปรากฏบนร่างกายของชายหนุ่ม แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความกล้าหาญ

ไม่รอช้า หลงเซิงชักดาบออกจากฝักและพุ่งเข้าไปในลานต่อสู้เพื่อช่วยเหลือชายหนุ่มคนนั้น ทันทีที่เขาเข้าใกล้สัตว์ร้าย มันก็หันมาเผชิญหน้ากับเขา ดวงตาของมันเปล่งประกายด้วยความโกรธเกรี้ยวและความกระหายเลือด มันคำรามเสียงดังจนพื้นดินสั่นสะเทือน

หลงเซิงกระชับดาบในมือของเขา เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่ศัตรูธรรมดา แต่เป็นสัตว์ร้ายที่ถูกครอบงำด้วยพลังบางอย่างที่ชั่วร้าย มันไม่ใช่เพียงการต่อสู้เพื่อป้องกันตัว แต่เป็นการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด

การต่อสู้เริ่มขึ้นทันทีที่หลงเซิงก้าวเข้าสู่ลานต่อสู้ เขาใช้ดาบป้องกันการโจมตีที่รวดเร็วและรุนแรงของสัตว์ร้าย ดาบแห่งวิญญาณสลายทำให้เขารู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้นอย่างมากในทุกการเคลื่อนไหว แต่สัตว์ร้ายก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ มันโจมตีกลับด้วยความดุร้าย

หลงเซิงและชายหนุ่มที่ไม่รู้จักต่อสู้เคียงข้างกัน พวกเขาสลับกันโจมตีและป้องกัน จนในที่สุดสัตว์ร้ายก็เริ่มแสดงอาการอ่อนแรง หลงเซิงใช้โอกาสนี้ปล่อยพลังจากดาบของเขา พลังเยือกเย็นที่แผ่ออกมาจากดาบทำให้สัตว์ร้ายหยุดชะงัก และนั่นคือช่วงเวลาที่หลงเซิงฟันดาบเข้าใส่ มันล้มลงกับพื้นและหมดลมหายใจ

หลังจากที่สัตว์ร้ายพ่ายแพ้ ลานต่อสู้ก็กลับเข้าสู่ความเงียบสงัดอีกครั้ง ชายหนุ่มผู้รอดชีวิตหันมามองหลงเซิงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความขอบคุณและความประหลาดใจ

“ขอบคุณเจ้ามาก หากไม่ได้เจ้าช่วย ข้าคงไม่รอดมาได้” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยิ้มออกมา แม้จะยังมีอาการเหนื่อยล้าอยู่ก็ตาม

หลงเซิงยิ้มตอบและเก็บดาบกลับเข้าในฝัก “ข้าเห็นเจ้ากำลังลำบาก จึงไม่อาจปล่อยผ่านไปได้ เจ้าคือใคร? ทำไมถึงมาต่อสู้กับสัตว์ร้ายเช่นนี้ในป่าอันเงียบสงัดนี้?”

ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะตอบ “ข้าคือ หวางหลง ข้าเดินทางมาจากหมู่บ้านเล็กๆ ทางทิศใต้ ข้าได้รับภารกิจจากครูฝึกในหมู่บ้านให้มาตามล่าสัตว์ร้ายที่ทำร้ายชาวบ้าน แต่มันกลับแข็งแกร่งเกินกว่าที่ข้าคาดคิด”

หลงเซิงพยักหน้าเข้าใจ “ข้าชื่อหลงเซิง ข้ากำลังเดินทางเพื่อค้นหาความจริงบางอย่าง และเพื่อค้นหาคำตอบเกี่ยวกับชะตากรรมของข้าเอง ข้าไม่รู้ว่ามันจะพาข้าไปที่ไหน แต่ข้ารู้ว่าข้าไม่อาจหันหลังกลับได้”

หวางหลงมองหลงเซิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพ “เจ้ามีพลังที่ไม่ธรรมดา ดาบของเจ้าแผ่พลังที่ข้าไม่เคยสัมผัสมาก่อน เจ้าคงเป็นผู้มีพรสวรรค์ที่หาได้ยาก”

หลงเซิงยิ้มเล็กน้อย “ข้าก็เพิ่งพบดาบนี้เมื่อไม่นานมานี้ ข้าเองก็ยังไม่รู้ว่าพลังของมันคืออะไร แต่ข้ารู้ว่ามันคือกุญแจสำคัญที่จะพาข้าไปสู่ความจริง”

ทั้งสองหนุ่มยืนคุยกันอยู่สักพักก่อนที่จะตัดสินใจเดินทางไปด้วยกัน หวางหลงบอกว่าทางทิศเหนือของป่ามีหมู่บ้านเล็กๆ ที่เขาพักอยู่ และที่นั่นพวกเขาสามารถหาที่พักและพักฟื้นได้ หลงเซิงเห็นด้วยและพวกเขาจึงเริ่มเดินทางไปพร้อมกัน

หมู่บ้านเล็กๆ ที่หวางหลงกล่าวถึงนั้นตั้งอยู่ริมแม่น้ำสายเล็กๆ ที่ไหลมาจากภูเขา หมู่บ้านนี้เต็มไปด้วยบ้านเรือนที่สร้างจากไม้และฟาง ชาวบ้านที่นี่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย การทำการเกษตรและเลี้ยงสัตว์เป็นหลัก แต่สิ่งที่ทำให้หลงเซิงประทับใจคือความอบอุ่นและเป็นกันเองของชาวบ้านที่นี่

เมื่อทั้งสองมาถึงหมู่บ้าน ชาวบ้านต่างมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาที่สงสัย แต่เมื่อหวางหลงทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้ม ทุกคนก็กลับมาทำกิจวัตรประจำวันของตนเองอย่างรวดเร็ว หวางหลงพาหลงเซิงไปยังบ้านหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำ มันเป็นบ้านไม้เล็กๆ ที่ดูเรียบง่ายแต่ก็มีบรรยากาศที่อบอุ่น

“นี่คือบ้านพักของข้าเอง เจ้าสามารถพักที่นี่ได้ตามสบาย” หวางหลงกล่าวพร้อมกับเชิญหลงเซิงเข้ามาภายในบ้าน

หลงเซิงรู้สึกขอบคุณและเข้าไปนั่งพักภายในบ้าน หวางหลงเดินไปหยิบน้ำและอาหารมาให้ เขาบอกว่าชาวบ้านที่นี่เป็นคนใจดีและยินดีต้อนรับแขกที่เดินทางผ่านมา

“ข้าอยากถามเจ้าเกี่ยวกับการเดินทางของเจ้า เจ้ากำลังตามหาสิ่งใดหรือ?” หวางหลงถามในขณะที่เขานั่งลงตรงข้ามกับหลงเซิง

หลงเซิงนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ข้าไม่แน่ใจนัก ข้ารู้เพียงว่าข้ามีชะตากรรมบางอย่างที่ต้องเผชิญ และดาบนี้คือกุญแจสำคัญที่จะนำข้าไปสู่ความจริง ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ข้ารู้ว่าข้าต้องค้นหามัน”

หวางหลงพยักหน้าเข้าใจ “ข้าเองก็มีชะตากรรมที่ข้าต้องเผชิญเช่นกัน ข้าได้รับคำสั่งจากครูฝึกให้มาตามล่าสัตว์ร้ายที่ทำร้ายชาวบ้าน และข้ารู้ว่ามันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น ยังมีสิ่งที่ข้าต้องเรียนรู้อีกมาก”

การสนทนาของพวกเขาดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ทั้งสองคนเริ่มรู้จักกันมากขึ้น หลงเซิงพบว่าหวางหลงเป็นคนที่มีความมุ่งมั่นและเต็มไปด้วยความหวัง แม้ว่าเขาจะยังไม่รู้ว่าชะตากรรมของเขาคืออะไร แต่เขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน

หลังจากการสนทนา หวางหลงบอกหลงเซิงว่าเขาสามารถพักอยู่ที่หมู่บ้านนี้ได้สักระยะเพื่อฟื้นฟูร่างกายและเตรียมตัวสำหรับการเดินทางต่อไป หลงเซิงยินดีรับข้อเสนอนั้น เขารู้ว่าการได้พักฟื้นและฝึกฝนทักษะของตนเองจะเป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับการเดินทางครั้งนี้

วันต่อมา หวางหลงพาหลงเซิงไปยังลานฝึกที่ตั้งอยู่ด้านนอกหมู่บ้าน มันเป็นลานกว้างที่ถูกล้อมรอบด้วยต้นไม้ใหญ่ มีอุปกรณ์ฝึกซ้อมต่างๆ ถูกจัดวางไว้เรียงราย หวางหลงบอกว่าที่นี่คือที่ที่เขาใช้ฝึกฝนทักษะการต่อสู้ของตนเอง

“ข้าคิดว่าเจ้าคงอยากฝึกฝนทักษะของเจ้าเช่นกัน” หวางหลงกล่าวพร้อมกับยิ้ม “เราอาจจะฝึกฝนร่วมกันได้ และเรียนรู้จากกันและกัน”

หลงเซิงยิ้มตอบและตอบรับข้อเสนอของหวางหลง พวกเขาเริ่มต้นการฝึกฝนด้วยการวอร์มร่างกายก่อนที่จะเข้าสู่การฝึกซ้อมจริง หวางหลงสอนทักษะการต่อสู้พื้นฐานที่เขาเรียนรู้มาจากครูฝึกของเขา และหลงเซิงก็สอนทักษะการใช้ดาบที่เขาได้เรียนรู้มาด้วยตนเอง

การฝึกฝนดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ตลอดทั้งวันพวกเขาฝึกซ้อมกันอย่างหนักหน่วง แต่ละคนต่างผลัดกันสอนและเรียนรู้จากกันและกัน ทักษะของพวกเขาเริ่มพัฒนาและเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า

เมื่อการฝึกฝนสิ้นสุดลง ทั้งสองคนต่างนั่งพักอยู่ที่ลานฝึก ร่างกายของพวกเขาเหนื่อยล้าแต่จิตใจกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น หลงเซิงรู้สึกได้ว่าทักษะของเขาเริ่มพัฒนาขึ้น และเขาก็รู้สึกขอบคุณหวางหลงที่ทำให้เขาได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ

“ข้ารู้สึกว่าข้าแข็งแกร่งขึ้นมากตั้งแต่ได้ฝึกฝนร่วมกับเจ้า” หลงเซิงกล่าวพร้อมกับยิ้ม “ข้าคิดว่าเราสามารถก้าวไปได้ไกลกว่านี้หากเราร่วมมือกัน”

หวางหลงพยักหน้าและยิ้มตอบ “ข้าเองก็คิดเช่นนั้น เราสามารถพัฒนาทักษะของเราไปได้ไกลกว่านี้ และเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับสิ่งที่จะมาถึง”

หลังจากนั้น พวกเขาตัดสินใจที่จะพักผ่อนและฟื้นฟูร่างกายเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการฝึกฝนในวันต่อไป หลงเซิงรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเอง เขารู้ว่าเขากำลังก้าวเข้าสู่โลกใหม่ที่เต็มไปด้วยความท้าทาย แต่เขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน ด้วยความรู้และทักษะที่เขาได้เรียนรู้

ในช่วงกลางคืน หลงเซิงนอนอยู่ในห้องพักของหวางหลง เขาหลับตาลงและพยายามพักผ่อน แต่ในจิตใจของเขายังคงมีความคิดมากมายเกี่ยวกับการเดินทางและชะตากรรมที่เขากำลังเผชิญ

ในความเงียบสงัดของคืนหนึ่ง หลงเซิงได้ยินเสียงบางอย่างที่ดังมาจากนอกบ้าน มันเป็นเสียงที่แว่วมาเบาๆ เหมือนกับเสียงของผู้คนที่กำลังสนทนากัน เขาลุกขึ้นจากเตียงและเดินออกไปดูว่าเสียงนั้นมาจากไหน

เมื่อเขาออกมานอกบ้าน เขาเห็นเงาร่างของคนสองคนที่กำลังยืนสนทนากันอยู่ที่ลานฝึก ร่างหนึ่งคือหวางหลง และอีกร่างหนึ่งคือชายชราที่ดูเหมือนจะเป็นครูฝึกของเขา

“เจ้าต้องเตรียมตัวให้พร้อม หวางหลง” ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เข้มแข็ง “การเดินทางของเจ้ากำลังจะเริ่มต้นขึ้น และเจ้าจะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่ยากลำบาก”

หวางหลงพยักหน้า “ข้ารู้ ครู ข้าพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน ข้าได้พบสหายที่มีความสามารถมาก และข้าคิดว่าเราสามารถร่วมมือกันเพื่อผ่านพ้นอุปสรรคได้”

ชายชรายิ้มเล็กน้อย “นั่นคือสิ่งที่ดี เจ้าต้องจำไว้ว่ามิตรภาพและการร่วมมือกันคือสิ่งที่จะทำให้เจ้าผ่านพ้นความยากลำบากได้ แต่เจ้าก็ต้องระวังตัวด้วย เพราะเส้นทางข้างหน้านั้นเต็มไปด้วยอันตรายที่ไม่อาจคาดเดาได้”

หลังจากสนทนาสิ้นสุดลง หวางหลงและชายชราก็เดินแยกย้ายกัน หลงเซิงที่ยืนฟังอยู่ห่างๆ ค่อยๆ กลับไปที่ห้องของเขา ความคิดที่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขาทำให้เขาตัดสินใจบางอย่าง

เขารู้ดีว่าการเดินทางของเขาและหวางหลงกำลังจะเริ่มต้นขึ้นในไม่ช้า และมันจะเป็นการเดินทางที่เต็มไปด้วยความท้าทาย แต่เขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน ด้วยความมุ่งมั่นและความตั้งใจที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น หลงเซิงและหวางหลงตัดสินใจออกเดินทางไปยังหมู่บ้านถัดไปที่ตั้งอยู่ห่างจากหมู่บ้านนี้ไปทางทิศตะวันออก พวกเขารู้ว่าการเดินทางนี้จะเป็นการทดสอบครั้งแรกของพวกเขา และมันจะเป็นบททดสอบที่ยากลำบาก

พวกเขาเดินผ่านป่าและข้ามเนินเขาหลายแห่ง เส้นทางที่พวกเขาเลือกเดินไม่ใช่เส้นทางที่สะดวกสบาย มันเต็มไปด้วยอุปสรรคและอันตราย แต่พวกเขาก็ไม่ย่อท้อ หลงเซิงและหวางหลงต่างช่วยเหลือกันในทุกๆ ก้าวที่พวกเขาเดินไป

การเดินทางทำให้พวกเขาได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการเผชิญหน้ากับสัตว์ร้าย การฝึกฝนทักษะการต่อสู้ และการค้นหาคำตอบเกี่ยวกับความลับที่ซ่อนอยู่ในป่า พวกเขาได้พบกับคนใหม่ๆ ที่ให้ความช่วยเหลือและให้คำแนะนำ

ในระหว่างการเดินทาง พวกเขายังได้พบกับศัตรูที่น่ากลัวและผู้ที่มีเจตนาร้าย แต่พวกเขาก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยความกล้าหาญและความร่วมมือกัน

เมื่อพวกเขามาถึงหมู่บ้านถัดไป พวกเขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากชาวบ้านที่นั่น หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่บนเนินเขาและล้อมรอบไปด้วยทุ่งหญ้าสีเขียวสด ชาวบ้านที่นี่มีวิถีชีวิตที่เรียบง่ายและเป็นกันเอง

หลงเซิงและหวางหลงได้รับการต้อนรับเข้าสู่หมู่บ้าน และได้รับที่พักในบ้านของชาวบ้านผู้หนึ่งที่ยินดีให้พวกเขาอยู่ร่วมกับครอบครัว

ในคืนหนึ่งที่หมู่บ้านนี้ หลงเซิงและหวางหลงได้รับการเชิญจากหัวหน้าหมู่บ้านให้เข้าร่วมการประชุมลับที่จัดขึ้นในศาลาหมู่บ้าน หัวหน้าหมู่บ้านบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่ต้องการพูดคุยกับพวกเขา

เมื่อพวกเขามาถึงศาลา หัวหน้าหมู่บ้านและผู้อาวุโสหลายคนกำลังนั่งรออยู่ พวกเขาถูกเชิญให้นั่งลง และหัวหน้าหมู่บ้านก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน

“พวกเราได้รับข่าวมาว่ามีกลุ่มคนที่มีพลังลึกลับกำลังตามหาบางสิ่งบางอย่างในป่า และพวกเขามีเจตนาร้ายต่อหมู่บ้านของเรา” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด

หลงเซิงและหวางหลงต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัย พวกเขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่หัวหน้าหมู่บ้านพูดถึงคืออะไร แต่พวกเขาก็รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยที่กำลังแผ่ซ่านไปทั่วหมู่บ้าน

“พวกเราต้องการความช่วยเหลือจากพวกเจ้า” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวต่อ “พวกเจ้ามีความสามารถที่ไม่ธรรมดา และพวกเราต้องการให้พวกเจ้าช่วยปกป้องหมู่บ้านจากภัยที่กำลังจะมาถึง”

หลงเซิงและหวางหลงต่างพยักหน้าและยอมรับข้อเสนอของหัวหน้าหมู่บ้าน พวกเขารู้ว่ามันเป็นโอกาสที่ดีที่จะทดสอบทักษะของพวกเขา และพวกเขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับอันตรายที่กำลังจะมาถึง

วันต่อมา หลงเซิงและหวางหลงเริ่มต้นการเตรียมตัวสำหรับการเผชิญหน้ากับภัยคุกคามที่กำลังจะมาถึง พวกเขาฝึกฝนทักษะการต่อสู้ และร่วมมือกับชาวบ้านในการวางแผนป้องกันหมู่บ้าน

พวกเขาได้พบกับชาวบ้านที่มีความสามารถพิเศษหลายคนที่ยินดีร่วมมือกับพวกเขาในการปกป้องหมู่บ้าน รวมถึงนักรบที่มีความสามารถในการใช้พลังลึกลับ และนักธนูที่มีฝีมือในการยิงธนูที่แม่นยำ

เมื่อเวลาผ่านไป ข่าวของภัยคุกคามที่กำลังจะมาถึงก็เริ่มแพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้าน ชาวบ้านต่างรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยและความกลัวที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น แต่พวกเขาก็ไม่ได้ย่อท้อ พวกเขาร่วมมือกันในการเตรียมตัวและวางแผนป้องกันหมู่บ้านอย่างเต็มที่

ในคืนหนึ่งที่ท้องฟ้ามืดครึ้มและไร้ดวงดาว หลงเซิงและหวางหลงได้รับข่าวว่ากลุ่มคนลึกลับได้เริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้หมู่บ้าน พวกเขารู้ว่าการเผชิญหน้าใกล้จะมาถึงแล้ว

พวกเขาตัดสินใจออกไปสอดแนมและตรวจสอบสถานการณ์ พวกเขาเดินผ่านป่าไปยังจุดที่กลุ่มคนลึกลับน่าจะเข้ามาใกล้ และพบว่ากลุ่มคนนั้นกำลังเคลื่อนตัวมาอย่างเงียบๆ แต่ทว่าพลังที่แผ่ออกมาจากพวกเขากลับเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

การเผชิญหน้าครั้งนี้จะเป็นการทดสอบที่แท้จริงสำหรับหลงเซิงและหวางหลง พวกเขารู้ว่าพวกเขาต้องใช้ทุกสิ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้มาเพื่อปกป้องหมู่บ้านและชีวิตของชาวบ้านที่นี่

เมื่อกลุ่มคนลึกลับเข้ามาใกล้หมู่บ้าน หลงเซิงและหวางหลงพร้อมด้วยชาวบ้านที่มีความสามารถพิเศษได้เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ พวกเขาวางกับดักและเตรียมอาวุธไว้รอบๆ หมู่บ้าน และซุ่มรอให้กลุ่มคนลึกลับเข้ามาใกล้

การต่อสู้ที่ดุเดือดเริ่มขึ้นทันทีที่กลุ่มคนลึกลับเข้ามาในหมู่บ้าน หลงเซิงใช้ดาบแห่งวิญญาณสลายในการต่อสู้ เขาปล่อยพลังจากดาบออกมาเพื่อสร้างคลื่นพลังที่แผ่ออกไปทำลายศัตรู

หวางหลงและชาวบ้านคนอื่นๆ ต่อสู้เคียงข้างกัน พวกเขาใช้ทักษะและความสามารถพิเศษของตนเองในการโจมตีและป้องกันหมู่บ้านจากศัตรูที่แข็งแกร่ง

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ทั้งสองฝ่ายต่างไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แต่ด้วยความกล้าหาญและความร่วมมือกัน หลงเซิงและหวางหลงสามารถเอาชนะศัตรูได้ในที่สุด

หลังจากที่การต่อสู้สิ้นสุดลง หมู่บ้านก็กลับเข้าสู่ความสงบสุขอีกครั้ง หลงเซิงและหวางหลงได้รับการยกย่องจากชาวบ้านในฐานะผู้ปกป้องหมู่บ้าน และพวกเขารู้สึกถึงความภาคภูมิใจที่ได้ช่วยปกป้องชีวิตของผู้คนที่นี่

เมื่อการเผชิญหน้าสิ้นสุดลง หลงเซิงและหวางหลงตัดสินใจที่จะพักอยู่ที่หมู่บ้านนี้สักระยะเพื่อฟื้นฟูร่างกายและเตรียมตัวสำหรับการเดินทางต่อไป พวกเขารู้ว่าการเดินทางครั้งนี้จะเป็นการทดสอบที่ยิ่งใหญ่ แต่พวกเขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันด้วยความกล้าหาญและความตั้งใจที่ไม่ย่อท้อ