บทที่ 1

ฉือหว่านพบว่าสามีของเธอ ฮั่วซือหานกำลังนอกใจ

เขานอกใจไปหานักศึกษาหญิงคนหนึ่ง

วันนี้เป็นวันเกิดของฮั่วซือหาน ฉือหว่านตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารหนึ่งโต๊ะ แต่ในตอนนั้นเอง "ติ๊ง" เสียงดังขึ้นมา โทรศัพท์มือถือของฮั่วซือหานที่ลืมไว้ที่บ้านดังขึ้น ฉือหว่านจึงเห็นข้อความที่นักศึกษาหญิงส่งมา

[ตอนเอาเค้กออกมาชนเข้าไปจนเจ็บเลย ฮือๆๆ]

ข้างล่างแนบภาพเซลฟี่มาด้วย

ภาพนั้นไม่ได้เผยให้เห็นหน้า มีเพียงแต่ขาเท่านั้นที่ปรากฏในรูป

ในภาพนั้น เด็กสาวสวมถุงเท้าสีขาวยาวดึงสูง รองเท้าหนังหัวกลมสีดำ กระโปรงนักศึกษาสีฟ้าขาวถูกดันขึ้น เผยให้เห็นเรียวขาที่เรียบเนียนและงดงาม

หัวเข่าที่ขาวเนียนมีรอยแดงจากการกระแทก ผิวพรรณที่อ่อนเยาว์สดใสของเด็กสาวประกอบกับข้อความที่ออดอ้อน ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ต้องห้ามที่ยากจะต้านทาน

ว่ากันว่าประธานบริษัทที่ประสบความสำเร็จในการงาน มักจะชื่นชอบลักษณะเช่นนี้เมื่อเลือกชู้รัก

ฉือหว่านกำโทรศัพท์ไว้แน่นจนปลายนิ้วซีดขาว

ติ๊ง

นักศึกษาหญิงส่งข้อความมาอีกครั้ง

[ประธานฮั่ว เจอกันที่โรงแรมหยุนถิงนะคะ คืนนี้ฉันจะฉลองวันเกิดให้คุณ~]

วันนี้เป็นวันเกิดของฮั่วซือหาน และคนรักข้างนอกของเขาก็กำลังจะจัดงานฉลองวันเกิดให้

ฉือหว่านหยิบกระเป๋าขึ้นมา แล้วมุ่งหน้าไปยังโรงแรมหยุนถิงทันที

เธอต้องการไปดูด้วยตาของตัวเอง

เธออยากรู้ว่านักศึกษาหญิงคนนั้นคือใคร!

...

ฉือหว่านเดินทางมาถึงโรงแรมหยุนถิง เธออยากจะเข้าไปข้างใน

แต่ในตอนนั้นเอง เธอเห็นบิดามารดาของเธอ ฉือไห่ผิงและหลี่หลัน เธอรู้สึกประหลาดใจจนต้องเดินเข้าไปหา “พ่อ แม่ ทำไมอยู่ที่นี่ได้คะ?”

ฉือไห่ผิงและหลี่หลันนิ่งไปชั่วครู่ พวกเขาสบตากันครู่หนึ่งก่อนที่สายตาจะเต็มไปด้วยความลังเล “หวานหว่าน น้องสาวของลูกกลับมาจากต่างประเทศ เราพาน้องมาส่งที่นี่”

ฉือเจียว?

ฉือหว่านมองผ่านกระจกใสบานใหญ่เข้าไปข้างใน แล้วเธอก็เห็นฉือเจียว เธอถึงกับชะงักในทันที

ฉือเจียวที่อยู่ข้างในนั้นกำลังสวมชุดนักศึกษาสีฟ้าขาวแบบเดียวกับในรูปถ่ายเป๊ะ

ที่แท้ นักศึกษาหญิงคนนั้นก็คือฉือเจียว น้องสาวของเธอเอง!

ฉือเจียวเกิดมาพร้อมกับความงดงาม เธอถูกขนานนามว่าเป็นกุหลาบแดงแห่งไห่เฉิง ที่สำคัญ เธอยังมีเรียวขาคู่งามที่สุดในไห่เฉิง จนทำให้ผู้ชายมากมายยอมสยบใต้เรียวขาของเธอ

แต่ตอนนี้ น้องสาวคนดีของเธอกลับใช้เรียวขาคู่นั้นเพื่อยั่วยวนพี่เขยของตัวเอง

ฉือหว่านรู้สึกว่ามันช่างน่าขัน เธอหันไปมองฉือไห่ผิงและหลี่หลัน “ดูเหมือนว่าฉันจะเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่องนี้”

ฉือไห่ผิงกล่าวอย่างขลาดๆ “หวานหว่าน ประธานฮั่วไม่เคยชอบแกมาก่อนเลย”

หลี่หลันเสริมขึ้น “ใช่แล้ว หวานหว่าน แกรู้หรือไม่ว่าในไห่เฉิงมีผู้หญิงมากมายเพียงใดที่หมายปองประธานฮั่ว? แทนที่จะปล่อยให้เขาไปเป็นของผู้หญิงคนอื่น สู้ให้เขาอยู่กับน้องสาวของแกดีกว่า”

ฉือหว่านกำหมัดแน่น “พ่อ แม่ ฉันก็เป็นลูกของพ่อแม่เหมือนกัน!”

เธอหมุนตัวแล้วเดินจากไปทันที

หลี่หลันเอ่ยขึ้นจากด้านหลังทันที “ฉือหว่าน ฉันถามหน่อย ประธานฮั่วเคยแตะต้องแกหรือเปล่า?”

ฝีเท้าของฉือหว่านชะงักไป

ฉือไห่ผิงพูดด้วยน้ำเสียงแหลมคม “ฉือหว่าน ลูกอย่าได้คิดว่าพวกเราติดค้างอะไรแกเลย ตอนนั้นประธานฮั่วกับเจียวเจียวเป็นคู่รักในฝันที่ทุกคนยอมรับ แต่พอประธานฮั่วประสบอุบัติเหตุจนกลายเป็นคนป่วยติดเตียง เราถึงให้ลูกแต่งงานแทนเจียวเจียว”

หลี่หลันมองฉือหว่านด้วยสายตาเย็นชา “ฉือหว่าน แกลองมองตัวเองสิ แต่งงานมาได้สามปี แกก็เป็นแค่แม่บ้านที่คอยดูแลสามี แต่เจียวเจียวเป็นถึงหัวหน้าคณะบัลเลต์ เป็นนักเต้นนำของ ‘หงส์ขาว’ แล้วแกล่ะ ‘ลูกเป็ดขี้เหร่’ แกจะเอาอะไรไปเทียบกับเจียวเจียว? รีบคืนประธานฮั่วให้เจียวเจียวเถอะ!”

คำพูดเหล่านี้เหมือนมีดที่กรีดลึกลงในหัวใจของฉือหว่าน เธอเดินจากไปทั้งที่ดวงตาแดงก่ำ

...

ฉือหว่านกลับมาถึงบ้านพัก ตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้ว เธอให้วันหยุดกับแม่บ้านป้าอู๋ ในบ้านจึงมีเพียงเธอคนเดียว ไม่มีใครเปิดไฟ ความมืดมิดและความเงียบงันปกคลุมทั่วทั้งบ้าน

เธอนั่งอยู่คนเดียวในความมืดที่โต๊ะอาหาร

อาหารบนโต๊ะที่เคยร้อนกลับเย็นชืดไปหมดแล้ว รวมถึงเค้กที่เธอลงมือทำเอง บนหน้าเค้กเขียนไว้ว่า—“ที่รัก สุขสันต์วันเกิด”

ข้อความนั้นทิ่มแทงสายตาของเธอ เหมือนทุกสิ่ง รวมถึงตัวเธอเอง กลายเป็นเรื่องตลก

ฮั่วซือหานและฉือเจียวเป็นคู่รักในฝันที่ทุกคนในสังคมต่างยอมรับ ใครบ้างจะไม่รู้ว่ากุหลาบแดง ฉือเจียว คือคนโปรดในหัวใจของฮั่วซือหาน แต่เมื่อสามปีก่อน อุบัติเหตุรถชนที่ไม่คาดคิดทำให้ฮั่วซือหานกลายเป็นคนป่วยติดเตียง ส่วนฉือเจียวก็หายตัวไป

ในตอนนั้น ตระกูลฉือพาเธอกลับมาจากชนบท บังคับให้เธอแต่งงานแทนฉือเจียวกับฮั่วซือหานที่กลายเป็นคนป่วย

เมื่อเธอรู้ว่าชายคนนั้นคือฮั่วซือหาน ชายที่เธอรักหมดหัวใจมาโดยตลอด เธอยินดีที่จะแต่งงาน

หลังแต่งงาน ฮั่วซือหานนอนเป็นเจ้าชายนิทรานานถึงสามปี ในช่วงเวลานั้น เธอเฝ้าดูแลเขาโดยไม่เคยถอดเสื้อผ้าลงนอน ไม่เคยออกจากบ้าน ไม่มีสังคม และทุ่มเททุกอย่างเพื่อรักษาเขา เธอใช้ชีวิตวนเวียนอยู่กับเขา จนกระทั่งทำให้เขาฟื้นคืนสติ

ฉือหว่านหยิบไฟแช็กออกมาและจุดเทียน

แสงเทียนอ่อนๆ ทอดเงาออกมา ฉือหว่านมองเห็นตัวเองในกระจกตรงหน้า เธอในชุดกระโปรงสีดำขาวเรียบๆ ที่ดูไร้ชีวิตชีวา น่าเบื่อ และไร้เสน่ห์ของแม่บ้านคนหนึ่ง

ในช่วงสามปีที่ผ่านมา ฉือเจียวที่ก้าวขึ้นเป็นหัวหน้าคณะบัลเลต์นั้นสดใส เปี่ยมไปด้วยพลัง และงดงาม

เธอเป็นเพียงลูกเป็ดขี้เหร่

ส่วนฉือเจียวคือหงส์ขาว

เมื่อฮั่วซือหานฟื้นคืนสติอีกครั้ง เขากลับไปเดินเคียงข้างกับหงส์ขาว ทิ้งเธอ ลูกเป็ดขี้เหร่ไว้เบื้องหลัง

เฮอะ… สามปีที่ผ่านมา เป็นเพียงความรู้สึกที่เธอปลอบประโลมตัวเองเท่านั้น

ฮั่วซือหานไม่ได้รักเธอ แต่เธอรักเขา

ว่ากันว่าในความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคน คนที่ตกหลุมรักก่อนย่อมเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ และวันนี้ฮั่วซือหานทำให้เธอพ่ายแพ้อย่างหมดรูป

ดวงตาของฉือหว่านเริ่มชุ่มน้ำตา เธอเป่าเทียนจนดับ

ทั้งบ้านพักกลับเข้าสู่ความมืดมิดอีกครั้ง

ในตอนนั้นเอง แสงไฟหน้ารถสองดวงสว่างวาบขึ้นกลางความมืด รถโรลส์-รอยซ์ รถประจำตัวของฮั่วซือหานพุ่งเข้ามาและจอดลงบนสนามหญ้า

ฉือหว่านใจสั่น เขากลับมาจริงๆ

เธอคิดว่าเขาคงจะไม่กลับบ้านคืนนี้แล้ว

ไม่นาน ประตูบ้านพักก็ถูกเปิดออก ร่างสูงสง่างามที่แผ่รัศมีเย็นเยียบจากยามค่ำคืนก้าวเข้ามาในสายตา ฮั่วซือหานกลับมาแล้ว

ตระกูลฮั่วเป็นตระกูลชั้นสูงแห่งไห่เฉิง ฮั่วซือหานในฐานะทายาทผู้สืบทอดตระกูลมีพรสวรรค์ทางธุรกิจที่น่าทึ่ง เขาได้รับปริญญาโทสองสาขาจากฮาร์วาร์ดตั้งแต่อายุ 16 ปี และก่อตั้งบริษัทแรกที่จดทะเบียนในวอลล์สตรีทจนโด่งดังไปทั่ว ก่อนจะกลับมารับตำแหน่งประธานฮั่วกรุ๊ปและครองตำแหน่งเศรษฐีอันดับหนึ่งของไห่เฉิง

ฮั่วซือหานก้าวขายาวเข้ามา น้ำเสียงทุ้มต่ำที่แฝงเสน่ห์ของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา “ทำไมถึงไม่เปิดไฟ?”

แป๊ะ

เขายื่นมือเปิดไฟที่ผนังทันที

แสงไฟสว่างจ้าทำให้ฉือหว่านต้องหลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนจะลืมตาขึ้นและมองไปที่ฮั่วซือหาน

ฮั่วซือหานอยู่ในชุดสูทสีดำที่ตัดเย็บพิเศษ ท่วงท่าสง่างาม รูปร่างสมส่วน และความสง่าที่มาพร้อมกับความเย็นชา ทำให้เขาไม่รู้ว่ากลายเป็นความฝันกลางคืนของหญิงสาวผู้สูงศักดิ์ไปกี่คนแล้ว

ฉือหว่านมองเขา “วันนี้เป็นวันเกิดคุณ”

ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหานไร้ซึ่งอารมณ์ เขาเพียงแค่กวาดสายตาอย่างเกียจคร้านมองไปยังโต๊ะอาหาร “คราวหน้าอย่าเสียเวลาแบบนี้ ฉันไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้”

ฉือหว่านยิ้มบางที่มุมปาก ก่อนจะย้อนถาม “คุณไม่ได้สนใจสิ่งพวกนี้ หรือแค่ไม่อยากอยู่กับฉัน?”

ฮั่วซือหานมองเธอ แต่สายตานั้นเย็นชาเหลือเกิน ราวกับไม่อยากเสียเวลากับเธอ “จะคิดยังไงก็เรื่องของเธอ”

พูดจบเขาก็หมุนตัวเดินขึ้นบันไดไปทันที

เขาเป็นแบบนี้กับเธอมาตลอด

ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน ก็ไม่อาจทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นขึ้นได้

ฉือหว่านลุกขึ้นยืน มองไปที่แผ่นหลังหล่อเหลาของเขาที่แสนเย็นชา “วันนี้เป็นวันเกิดคุณ ฉันอยากมอบของขวัญวันเกิดให้คุณ”

ฮั่วซือหานไม่หยุดเดิน และไม่แม้แต่จะหันกลับมา “ไม่จำเป็น”

ฉือหว่านหัวเราะเบาๆ เธอยกมุมปากขึ้นช้าๆ “ฮั่วซือหาน เราหย่ากันเถอะ”

เท้าข้างหนึ่งของฮั่วซือหานก้าวขึ้นบันไดไปแล้ว แต่กลับหยุดชะงักทันที เขาหันตัวกลับมา ดวงตาสีดำลึกซึ้งจ้องมองเธอแน่วแน่