แชร์

บทที่ 4

ผู้เขียน: หลิวหลีเสวียเสวี่ย
ฉือหว่านมาแล้ว

หลังจากการช้อปปิ้งที่ห้าง ซูเสี่ยวฝูก็พาฉือหว่านตรงมายัง 1996 บาร์ และคืนนี้เธอจะจัดปาร์ตี้ฉลองชีวิตโสดให้กับฉือหว่านที่นี่

ฉือหว่านไม่คิดว่าจะมาพบฮั่วซือหานและพวกที่นี่ และเธอก็ได้ยินการเยาะเย้ยจากพวกเขา

ฉือหว่านรู้จักคนในห้องวีไอพีรวมถึงกู้เป่ยเฉิน พวกเขาเล่นในวงเดียวกับฮั่วซือหาน กู้เป่ยเฉินยังเป็นเพื่อนสนิทของฮั่วซือหาน ตอนที่ฮั่วซือหานและฉือเจียวคบกันอย่างร้อนแรง พวกเขาทุกคนชอบฉือเจียว และกู้เป่ยเฉินยังเรียกฉือเจียวว่า “พี่สะใภ้”

สามปีที่ผ่านมา ฉือหว่านไม่สามารถเข้ากลุ่มของพวกเขาได้ พวกเขาทุกคนไม่เคยให้ความเคารพเธอ

พวกเขาติดป้ายให้เธอว่า “ตัวสำรองแต่งงานแทน” “ลูกเป็ดขี้เหร่” “สาวบ้านนอก”...

ถ้าผู้ชายไม่รักคุณ เพื่อนของเขาก็จะไม่ให้ความเคารพคุณเช่นกัน

ซูเสี่ยวฝูโกรธจนแทบระเบิด เธอจึงยกแขนเสื้อขึ้นและอยากจะเข้าไปทำร้ายพวกเขา “ฉันจะไปฉีกปากพวกนี้ให้แหลก!”

ฉือหว่านจับแขนของซูเสี่ยวฝูไว้ “เสี่ยวฝู พอเถอะ! หย่ากันแล้ว ไม่ต้องไปเสียเวลาใส่ใจกับพวกนี้!”

เห็นท่าทางเย็นชาของฉือหว่าน ซูเสี่ยวฝูจึงฝืนอดกลั้นอารมณ์เอาไว้ และในตอนนั้นสายตาจากคนในบาร์ก็เริ่มจับจ้องไปที่ฉือหว่าน เรียกเธอว่า “นางฟ้า” ซูเสี่ยวฝูอารมณ์ดีขึ้น “หวานหว่าน ไปเถอะ ไปเปิดปาร์ตี้ฉลองชีวิตโสดกันเถอะ”

ซูเสี่ยวฝูพาฉือหว่านไปที่ห้องวีไอพีอีกด้านหนึ่ง ก่อนจะโบกมือสั่ง “เรียกนายแบบทุกคนใน 1996 มาที่นี่เดี๋ยวนี้!”

ที่ห้องวีไอพีอีกฝั่ง บรรดาเศรษฐีหนุ่มยังคงหัวเราะเยาะฉือหว่าน แต่ในตอนนั้น พวกเขารู้สึกได้ถึงสายตาที่เย็นชาและแหลมคมจับจ้องมาที่พวกเขา

พวกเขาเงยหน้าขึ้น เห็นฮั่วซือหานที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งหลัก ช้อนสายตาขึ้นมองพวกเขาอย่างเกียจคร้าน

สายตานั้นเย็นชา ไม่พอใจ และแฝงไปด้วยคำเตือน

บรรดาเศรษฐีหนุ่มชะงักยิ้มทันที และปิดปากเงียบไม่กล้าพูดเรื่องฉือหว่านอีก

กู้เป่ยเฉินมองฮั่วซือหาน แม้ว่าพี่รองของเขาจะไม่เคยมองฉือหว่านตรงๆ เลยสักครั้ง แต่ฉือหว่านก็ดูแลพี่รองมาอย่างขยันขันแข็งถึงสามปี พี่รองจึงยังคงมีความเห็นใจในระดับหนึ่ง

ในตอนนั้นเสียงวุ่นวายรอบๆ ก็ดังขึ้นเรื่อยๆ “นางฟ้าช่างงดงามเหลือเกิน!”

นางฟ้า?

อยู่ที่ไหนล่ะ?

กู้เป่ยเฉินมองตามสายตาของทุกคนไปข้างหน้า และต้องตกตะลึงทันที “เช้ด นั่นมันนางฟ้าจริงๆ!”

เศรษฐีหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ต่างจ้องมองตาไม่กะพริบ “ไห่เฉิงมีนางฟ้าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย?”

กู้เป่ยเฉินดึงตัวฮั่วซือหาน “พี่รอง รีบดูนางฟ้าสิ”

ฮั่วซือหานไม่เคยขาดแคลนผู้หญิง เขาเคยเห็นผู้หญิงทุกแบบ ทั้งหุ่นผอมเพรียวและอวบอิ่ม เขาไม่อยากสนใจ แต่ว่าที่นั่งของฉือหว่านอยู่ตรงข้ามพอดี

ฮั่วซือหานเงยหน้าขึ้น และเห็นฉือหว่านทันที

ฉือหว่านถอดแว่นกรอบดำออก ลบภาพลักษณ์ที่น่าเบื่อและเคร่งขรึมในวันปกติ ใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามือของเธอขาวเนียนดุจหิมะ โครงหน้าที่โดดเด่นและออร่าที่เย็นชาสง่างามทำให้เธอเหมือนนางฟ้าที่งดงามบริสุทธิ์ ผมยาวดำขลับปล่อยลงบนไหล่อย่างอ่อนโยน

ฮั่วซือหานมองดูเธอแวบหนึ่ง และหยุดสายตาไว้นานสองวินาที

กู้เป่ยเฉินพูดด้วยความตื่นเต้น “พี่รอง นางฟ้าคนนั้นเป็นยังไงบ้าง?”

เศรษฐีหนุ่มคนอื่นพูดขึ้น “ประธานฮั่วคงไม่สนใจหรอก ประธานฮั่วชอบสาวงามแบบอ่อนหวานอย่างฉือเจียว ไม่ใช่นางฟ้าที่ดูเย็นชาคนนี้”

“ดูขาของนางฟ้าสิ ขาเรียวคู่นั้นไม่แพ้ฉือเจียวเลยนะ”

ฉือหว่านสวมกระโปรงสั้นสไตล์ชาแนล เลิกแต่งตัวแบบอนุรักษ์นิยม และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอโชว์เรียวขา

ขาของเธอดูได้สัดส่วน กระดูกและเนื้อสมดุลอย่างลงตัว

นี่คือขาคู่หนึ่งที่ทำให้ผู้ชายต้องคิดฟุ้งซ่าน

ไม่ด้อยไปกว่าฉือเจียวเลย

ฮั่วซือหานมอง "นางฟ้า" คนนั้นอยู่สองวินาที รู้สึกแปลกๆ ว่าเธอหน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน

ในตอนนั้น นายแบบกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาเรียงราย แต่ละคนมีผิวขาว หน้าตาหล่อเหลา และขายาว พวกเขายืนเรียงกันตรงหน้าฉือหว่าน

ซูเสี่ยวฝูพูดพร้อมหัวเราะ “หวานหว่าน มาเลือกสักแปดคนสิ”

เพื่อฉลองการหลุดพ้นจากขุมนรกแห่งการแต่งงาน ฉือหว่านตัดสินใจปลดปล่อยตัวเองสักครั้ง “นาย นาย นาย...พวกนายทั้งหมดอยู่ต่อเลย”

กู้เป่ยเฉินนับนิ้ว “หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด นางฟ้าคนนี้เลือกนายแบบทีเดียวแปดคนเลยเหรอ”

เศรษฐีหนุ่มคนอื่นพูดขึ้น “จะเสียเงินไปทำไม ถ้านางฟ้าพูดสักคำ พวกเราก็ยินดีฟรีๆ อยู่แล้ว”

ทุกคนพากันหัวเราะ

ติ๊ง

ในตอนนั้นโทรศัพท์ของฮั่วซือหานก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมข้อความแจ้งการใช้จ่าย

ฮั่วซือหานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ฉือหว่านซื้ออะไรอีกล่ะ?

[เรียนผู้ใช้บริการ VVIP บัตรหมายเลขลงท้าย 0975 ของคุณถูกใช้จ่ายที่บาร์ 1996 กับนายแบบแปดคน รวมเป็นเงิน 2,500,000 บาท]

ฮั่วซือหานหน้าตึงทันที เขาจ้องคำว่า “นายแบบแปดคน” ซ้ำถึงสองรอบ ก่อนจะเงยหน้ามองไปยังนางฟ้าตรงข้าม

นางฟ้าตรงข้ามที่เลือกนายแบบแปดคนทีเดียว จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่ฉือหว่าน?

ฮั่วซือหาน “……”

นายแบบทั้งแปดล้อมรอบฉือหว่าน เริ่มรินเหล้าให้เธอ “พี่สาว พวกเรามาเล่นเกมเป่ายิงฉุบดื่มเหล้ากันเถอะครับ”

ซูเสี่ยวฝูพูดอย่างตื่นเต้น “ดีเลย เล่นกันเถอะ!”

รอบแรกฉือหว่านแพ้ นายแบบคนหนึ่งถือแก้วเหล้ามาและยื่นให้เธอ “พี่สาว มาดื่มเหล้ากันครับ”

ฉือหว่านดื่มเหล้าไปหนึ่งแก้ว แต่นายแบบคนอื่นๆ ไม่พอใจ “ทำไมพี่สาวดื่มเหล้าของเขา ไม่ดื่มของพวกเราบ้าง? พวกเราก็อยากรินเหล้าให้พี่สาวเหมือนกัน!”

ความวุ่นวายที่แสนหวานนี้ทำให้ฉือหว่านรู้สึกว่ารับมือไม่ไหวจริงๆ

ฮั่วซือหานหรี่ตาเรียวยาวลงทันที ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียดจนกลายเป็นเส้นโค้งเย็นชา เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป

กู้เป่ยเฉินตกใจ “พี่รอง? พี่รองจะไปไหน?”

ในขณะที่ฉือหว่านกำลังดื่มเหล้า มือใหญ่ที่มีนิ้วเรียวยาวก็คว้าเข้ามา จับข้อมือเล็กๆ ของเธอและยกตัวเธอขึ้นจากโซฟาราวกับจับลูกเจี๊ยบ

ฉือหว่านเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ และพบว่าใบหน้าหล่อเหลาสง่างามของฮั่วซือหานอยู่ใกล้เธอจนแทบจะชิด

ฉือหว่านตกตะลึง ก่อนจะรีบดิ้นรน พยายามดึงข้อมือออกจากมือเขา “ฮั่วซือหาน ปล่อยฉัน!”

ฮั่วซือหานดึงตัวเธอไปด้วยสีหน้าเย็นชา

ซูเสี่ยวฝูลุกขึ้น “ฮั่วซือหาน นายทำอะไร ปล่อยหวานหว่านเดี๋ยวนี้!”

กู้เป่ยเฉินและเหล่าลูกเศรษฐีที่ตามมาอึ้งกันหมด พวกเขามองหน้ากันด้วยความไม่อยากเชื่อ หูฝาดหรือเปล่า “หวานหว่าน?”

“นางฟ้าคนนั้นคือฉือหว่านเหรอ?”

“นี่ใช่ฉือหว่าน ลูกเป็ดขี้เหร่ที่พวกเราเคยรู้จักจริงๆ เหรอ?”

“ที่แท้ฉือหว่านสวยขนาดนี้!”

กู้เป่ยเฉินมองเงาร่างที่เย็นชาสง่างามของฉือหว่านซึ่งถูกฮั่วซือหานลากตัวไป เขายืนนิ่งอยู่กับที่ “ให้ตายเถอะ! ฉือหว่านที่ไม่ตามติดพี่รองอีกแล้ว กลายเป็นนางฟ้าไปซะงั้น!”

...

ฮั่วซือหานดึงตัวฉือหว่านไว้ในมืออันใหญ่และแข็งแรงของเขา แรงบีบราวกับปลอกเหล็ก แข็งกร้าวและเอาแต่ใจเหมือนนิสัยของเขา ไม่ว่าเธอจะพยายามดิ้นรนแค่ไหนก็ไม่อาจหลุดพ้น

ก้าวเดินของเขาใหญ่และเร็วมาก จนฉือหว่านสะดุดล้มและชนไปชนมาอยู่ข้างหลัง “ฮั่วซือหาน ปล่อยฉัน!”

ในตอนนั้น ฮั่วซือหานสะบัดเธอด้วยมืออย่างแรง จนแผ่นหลังบอบบางของฉือหว่านกระแทกเข้ากับกำแพงเย็นเฉียบ

ทันใดนั้น สายตาของเธอก็มืดลง เมื่อร่างสูงโปร่งของฮั่วซือหานเคลื่อนเข้ามาใกล้จนกักตัวเธอไว้ระหว่างเขาและกำแพง

ในดวงตาของฮั่วซือหานลุกโชนไปด้วยเปลวไฟแห่งความอันตราย “ฉือหว่าน เธอคิดว่าฉันตายไปแล้วเหรอ ถึงได้กล้าทำแบบนี้?”

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทที่เกี่ยวข้อง

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 5

    ฉือหว่านขมวดคิ้ว “ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ?” ฮั่วซือหานกัดฟันพูด “ใครใช้ให้เธอแต่งตัวแรดแบบนี้?” อะไรนะ? แรด? “ฮั่วซือหาน คุณพูดให้ชัดเจนหน่อยสิ!” ฮั่วซือหานก้มตามองกระโปรงสั้นของเธอ “ต้นขาของเธอจะโผล่หมดอยู่แล้ว เธออยากให้คนอื่นมองขาเธอมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” กระโปรงที่ฉือหว่านใส่อยู่นั้นสั้นจริงๆ และเป็นตัวที่ซูเสี่ยวฝูเลือกให้ คำพูดของซูเสี่ยวฝูคือ “หวานหว่านของฉันแค่ไม่โชว์ขา ดูสิว่าฉือเจียวจะกล้าอวดอะไร คืนนี้ให้ทุกคนได้เห็นกันว่าใครคือเจ้าของเรียวขาคู่สวยที่สุดในไห่เฉิง” ฉือหว่านเลิกคิ้วเรียวงามขึ้นเล็กน้อย “ดูเหมือนว่าประธานฮั่วจะมองขาฉันแล้วนะ” ฮั่วซือหานชะงักไป ฉือหว่านพิงกำแพงด้วยท่าทางที่งดงามและดูเฉื่อยชา เธอยกขาขวาขึ้นช้าๆ ปลายเท้าสวมรองเท้าส้นสูงประดับคริสตัลของเธอไล้ไปที่ข้อเท้าของเขา ผู้ชายในกางเกงสแลคสีดำ โชว์เรียวขายาวทรงพลังของเขา ดูสง่างามและเย็นชาในแบบที่ยากจะหักห้ามใจ ปลายเท้าขาวเนียนของฉือหว่านไล้จากข้อเท้าของเขาขึ้นไปอย่างเชื่องช้า ลูบไล้ที่น่องของเขาอย่างชวนให้หลงใหล นี่คือการยั่วยวน และการท้าทาย ฮั่วซือหานมองเธอด้วยสายตาเย

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 6

    กู้เป่ยเฉินตกใจ “16 ปี?” ที่กลุ่มคนของกู้เป่ยเฉินยอมรับฉือเจียว ไม่ได้เป็นเพียงเพราะความสวยของเธอ แต่เพราะเธอเรียนเก่งตั้งแต่เด็ก มีวุฒิการศึกษาสูง และเป็นนักศึกษาชั้นยอดจากมหาวิทยาลัยชั้นนำ มองไปทั่ววงการไฮโซของไห่เฉิงก็หาคนที่โดดเด่นกว่าเธอไม่ได้ เธอคู่ควรกับฮั่วซือหาน ผู้หญิงที่มีเพียงความสวยอย่างเดียวคือจุดจบ แต่ถ้ามีความสวยและวุฒิการศึกษา นั่นถึงจะเป็นไพ่ตาย สำหรับชนชั้นสูง พวกเขายิ่งให้ความสำคัญกับวุฒิการศึกษาของผู้หญิง ความรู้สึกดีๆ ที่กู้เป่ยเฉินเคยมีกับฉือหว่านหายไปหมด เขาพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก “ฉือหว่าน เธอเลิกเรียนตอนอายุ 16 จริงๆ น่ะเหรอ?” ฉือหว่านมองฉือเจียวที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนยิ้มบางๆ “ใช่ ฉันเลิกเรียนตอนอายุ 16 จริงๆ” กู้เป่ยเฉินหัวเราะเยาะ “งั้นบังเอิญจังเลย พี่รองของฉันก็เลิกเรียนตอนอายุ 16 เหมือนกัน แต่พี่รองของฉันเป็นคนพิเศษ ตอนอายุ 16 ก็จบปริญญาโทสองใบจากฮาร์วาร์ด สร้างประวัติศาสตร์เลยล่ะ แต่เธอน่ะอายุ 16 เลิกเรียนแล้วยังไม่มีแม้แต่วุฒิมัธยมปลายเลย ฮ่าๆ” กู้เป่ยเฉินหัวเราะเยาะเสียงดัง ฉือเจียวมองด้วยความหยิ่งทะนง ไม่มีใครมองฉือหว่

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 7

    ฉือเจียวยิ้มมุมปาก หัวใจเต็มไปด้วยความหวาน เธอเอนตัวอ่อนนุ่มซบอกฮั่วซือหานก่อนเงยใบหน้าที่งดงามขึ้นมองเขา “ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณไม่ใจร้าย คุณไม่มีทางทิ้งฉัน” ฮั่วซือหานในฐานะมหาเศรษฐีแห่งไห่เฉิง หล่อเหลาสง่างาม ทรงอำนาจจนสามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้ตามใจ เขาคือผู้ชายที่เติมเต็มทุกจินตนาการของเธอ แต่เมื่อสามปีก่อน เขาประสบอุบัติเหตุและกลายเป็นเจ้าชายนิทรา หมอทุกคนบอกว่าเขาจะไม่มีวันฟื้นอีกในชาตินี้ แล้วเธอจะปล่อยให้ช่วงวัยอันงดงามของเธอสูญเปล่าอยู่กับเขาได้อย่างไร? ดังนั้น เธอจึงหนีไป ใครจะไปคิดว่าเมื่อฉือหว่านแต่งงานแทนเธอ ผ่านไปเพียงสามปี ฮั่วซือหานกลับฟื้นขึ้นมาได้ จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่รู้ว่าฮั่วซือหานฟื้นขึ้นมาได้อย่างไร หรือว่าโชคชะตาของฉือหว่านเหมาะสมที่จะนำโชคลาภมาให้? หมอต่างก็พูดว่านี่คือปาฏิหาริย์ทางการแพทย์ ดังนั้น เธอจึงกลับมา เธอรู้ว่าฮั่วซือหานรักเธอ และไม่มีทางทิ้งเธอ ฮั่วซือหานมองใบหน้างดงามของฉือเจียว “ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องเมื่อก่อน…คุณคิดว่าผมจะตามใจคุณขนาดนี้เหรอ?” เมื่อพูดถึง “เรื่องเมื่อก่อน” ฉือเจียวก็ชะงัก ดวงตาเผยความรู้สึกไม่สบายใจ

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 8

    รุ่นน้องสาวอัจฉริยะคนนั้นปฏิเสธคำขอเพิ่มเพื่อนของเขาดื้อๆ! ในขณะนั้น เลขาจ้าวเดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยกาแฟ เมื่อเขาเห็นหน้าจอโทรศัพท์ของเจ้านาย ก็ถึงกับตกใจ มีคนปฏิเสธคำขอเพิ่มเพื่อนของท่านประธานงั้นเหรอ??? นี่มันเรื่องไม่น่าเชื่อในชีวิตเลยนะ? เลขาจ้าวพูดอย่างระมัดระวัง “ท่านประธาน รุ่นน้องสาวอัจฉริยะของคุณนี่...พิเศษจริงๆ ครับ” ฮั่วซือหานหัวเราะเยาะเบาๆ “พิเศษจริงๆ” เธอคือคนแรกที่ปฏิเสธเขา ไม่เพิ่มก็ช่างเถอะ ฮั่วซือหานยกกาแฟขึ้นมาดื่มหนึ่งอึก ก่อนจะขมวดคิ้วทันที เลขาจ้าวถามอย่างรีบร้อน “ท่านประธาน กาแฟไม่ถูกใจใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมทำใหม่” ฮั่วซือหานจู่ๆ ก็รู้สึกคิดถึงกาแฟที่ฉือหว่านเคยทำ นั่นแหละที่ถูกปากเขามากที่สุด ฮั่วซือหานพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เขียนเช็คที่มีเลขศูนย์แปดตัว นี่คือเงินชดเชยการหย่าที่จะให้ฉือหว่าน” เธอบอกว่าจะออกไปตัวเปล่า เขาไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว ผู้หญิงบ้านนอกที่เลิกเรียนตอนอายุ 16 แบบเธอ จะหาเงินได้จากที่ไหน? เธอแค่ทำเป็นเล่นตัวเพื่อให้ได้เงินมากขึ้นเท่านั้น เช็คที่มีศูนย์แปดตัวนี้ก็เหมือนการจ่ายค่าทดแทนสำหรับสามปีที่ผ่านมา หลั

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 9

    ทุกคนไม่ต้อนรับการมาของเธอ และต่างพยายามไล่เธอออกไป ฉือหว่านคิดว่ามันน่าขัน ดวงตาที่เย็นเยียบของเธอกวาดมองใบหน้าของหลี่หลัน ฉือเจียว และฉือไห่ผิงทีละคน ก่อนดึงแขนเรียวของตัวเองออกจากมือของฮั่วซือหานอย่างแรง พร้อมยิ้มบางๆ และพูดว่า “ได้ ฉันจะไป” จำไว้ด้วยนะ ว่าพวกคุณเป็นคนไล่ฉันไปเอง! ฉือหว่านหมุนตัวและเดินออกไป แต่ไม่นานนัก ฉือหว่านก็หันกลับมาอีกครั้ง เธอยกมือเสยปอยผมข้างแก้มทัดไว้ที่หลังหู “ท่านประธานฮั่ว คุณรู้ไหมว่าฉันมาที่โรงพยาบาลแพทย์แผนจีนวันนี้เพื่ออะไร?” ฮั่วซือหานมองใบหน้าขาวเนียนบางราวปีกจักจั่นของเธอ ขนเล็กๆ บนผิวหน้าเปล่งประกายแวววาวอย่างนุ่มนวล ทำให้เธอดูงดงามยิ่งขึ้น ฮั่วซือหานพูดด้วยใบหน้าเย็นชา แสดงออกชัดว่าเขาไม่สนใจจะรู้ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาช่างเย็นเยียบ “ฉือหว่าน เธอตามรังควานแบบนี้ มันน่ารำคาญจริงๆ” ฉือหว่านก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย พร้อมรอยยิ้มที่งดงาม “ฉันมาหาหมอจีนให้คุณน่ะ” พูดจบ ฉือหว่านก็หยิบการ์ดใบเล็กออกมายื่นให้ฮั่วซือหาน “นี่ให้คุณ” ฮั่วซือหานก้มลงมอง การ์ดใบเล็กที่เป็นสีเหลืองหม่น ดูเหมือนการ์ดที่ถูกสอดเข้ามาตามรอยประตู บนการ์

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 10

    วิลล่าตระกูลฉือ ในยามค่ำคืน หลี่หลันนั่งรอฉือไห่ผิงอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น โดยสวมชุดนอนผ้าไหมเนื้อดี ในวัยสาว หลี่หลันเคยเป็นสาวงามแห่งเจียงหนานที่ทั้งอ่อนหวานและงดงาม ฉือเจี้ยนกั๋วรักเธอมากจนเอาใจทุกอย่าง ไม่ให้เธอต้องทำงานบ้านเลยแม้แต่น้อย ต่อมาเธอแต่งงานใหม่กับฉือไห่ผิง ซึ่งได้สืบทอดกิจการและทรัพย์สินของฉือเจี้ยนกั๋ว และทำให้ธุรกิจเติบโตยิ่งขึ้น ส่งผลให้หลี่หลันกลายเป็นคุณนายผู้สูงศักดิ์ เธอให้ความสำคัญกับการดูแลตัวเองเป็นอย่างมาก จนถึงตอนนี้ก็ยังคงมีเสน่ห์ไม่เสื่อมคลาย ในตอนนั้น ประตูวิลล่าถูกเปิดโดยสาวใช้ ฉือไห่ผิงกลับมาถึงบ้าน หลี่หลันรีบยิ้มด้วยความดีใจ เดินเข้าไปต้อนรับและถอดเสื้อสูทชั้นนอกของเขาออก “คุณคะ ทำไมวันนี้กลับดึกจัง?” ต่างจากฉือเจี้ยนกั๋วที่ซื่อสัตย์และเงียบขรึม ฉือไห่ผิงในวัยหนุ่มมีความเจ้าชู้และหน้าตาหล่อเหลา เมื่อเขากลายเป็นผู้บริหารบริษัทในภายหลัง ความน่าเกรงขามและสง่าราศีที่เพิ่มขึ้นก็ทำให้หลี่หลันหลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น ฉือไห่ผิงพูดขึ้น “คืนนี้ผมมีงานเลี้ยงน่ะ” หลี่หลันได้กลิ่นน้ำหอมบนเสื้อสูทของฉือไห่ผิง กลิ่นนี้คุ้นเคยมาก เพราะเป็นของเลขาสา

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 11

    ฮั่วซือหานยื่นมือออกมารับร่างของเธอไว้ เขาก้มหน้ามองเธอด้วยดวงตาหล่อเหลาทว่าราบเรียบ ก่อนจะเม้มปากและพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ฉือหว่าน เธอกลับมาทำไม?” ฉือหว่านเองก็ไม่คิดว่าเขาจะกลับบ้าน วันนี้เขาสวมสูทสีดำที่เข้ารูปพอดีตัว พึ่งกลับมาจากข้างนอก เนื้อผ้าที่ดูหรูหราและมีคุณภาพยังคงมีไอเย็นจากด้านนอกติดอยู่ ร่างกายของฉือหว่านร้อนผ่าว เธอขยับเข้าไปซบอกของเขาโดยสัญชาตญาณ หวังให้ความเย็นและกลิ่นอายสุขุมของเขาดับไฟปรารถนาในร่างกายเธอ ดวงตาของฉือหว่านเป็นประกายระยิบระยับขณะมองเขา “ฮั่วซือหาน ช่วย…” คำพูดยังไม่ทันหลุดจากปาก ฮั่วซือหานก็ผลักเธอออกไปก่อน เขามองเธอด้วยสายตาเย็นชา “เธอเป็นอะไร?” ฉือหว่านชะงักไปเล็กน้อยเมื่อถูกผลักออกมา เมื่อครู่นี้เธอกลับคิดจะขอให้ฮั่วซือหานช่วยเธอ เขาจะช่วยเธอได้ยังไงกัน? “ฉันโดนวางยา” วางยา? ฮั่วซือหานขมวดคิ้วเรียวคมเข้าหากัน ผู้หญิงที่ทำให้เขาโกรธอยู่เรื่อยช่างหาเรื่องจริงๆ! “เธอรออยู่ตรงนี้” ฮั่วซือหานเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่ด้วยรูปร่างสูงเพรียว เขาหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงและกดโทรออก เสียงเรียกเข้าจากอีกฝั่งดังขึ้น ฮ

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 12

    เมื่อมองชื่อของ 'ฉือเจียว' ฮั่วซือหานรู้สึกเหมือนสติกลับคืนมาตอนนี้เขารู้สึกสับสน เสื้อผ้าของเขาเปียกอยู่ครึ่งตัว ร่างกายเต็มไปด้วยรอยจูบจากผู้หญิง หายใจก็ยังไม่ทันตั้งตัว เมื่อครู่นี้เขาเพิ่งจะ...มีอารมณ์กับเธอเขาเกิดความรู้สึกกับฉือหว่าน!เขาไม่ได้ชอบฉือหว่าน แต่เขาโทษตัวเองว่า เพราะเขาเองก็เป็นผู้ชาย และไม่อาจต้านทานเสน่ห์ของหญิงสาวที่เย้ายวนได้ฮั่วซือหานกดรับสายโทรศัพท์ เสียงของเขาเมื่อพูดถึงฉือเจียวเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ยิ่งรู้สึกผิดก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดู น้ำเสียงจึงอ่อนโยนกว่าปกติเล็กน้อย "ฉือเจียว"จากปลายสายของฉือเจียว เสียงเพลงแนวเฮฟวีเมทัลดังแว่วมาทำให้เธอพูดเสียงหวาน "ซือหาน ตอนนี้ฉันอยู่ที่บาร์นะ"ฮั่วซือหานตอบ "ห้ามดื่มเหล้า ให้ผู้ช่วยสั่งนมให้เธอแทน"ฉือเจียว "รู้แล้วน่า ผู้ช่วยฉันก็ฟังคุณทุกอย่าง ซือหาน คุณมาสนุกด้วยกันสิ ฉันรอคุณอยู่"ฮั่วซือหานหันตัวกลับ ตั้งใจจะออกไปแต่ในตอนนั้น มือเล็กๆ มือหนึ่งยื่นเข้ามาจับที่ปลายแขนเสื้อเชิ้ตของเขาไว้แน่นฮั่วซือหานหันมอง ฉือหว่านเปียกโชกทั้งตัว สายเดี่ยวที่เธอใส่เปียกชุ่มจนแนบไปกับร่างกายเผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งที่งด

บทล่าสุด

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 210

    “หลังจากคุณนายเข้าไปในห้องพักคนไข้ ผมก็ทำตามคำสั่งของท่านประธานทันทีครับ หาผู้หญิงที่ยังบริสุทธิ์มาให้”คนนั้นก็คือโหลวซินเยว่ฮั่วซือหานใบหน้าไร้ความรู้สึก “รู้แล้ว”เขาเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ เปิดน้ำเย็นจัดราดตัวเองสายน้ำเย็นเฉียบไหลจากศีรษะลงมา เขาหลุบตามองต่ำ ล้างตัวเงียบๆบนตัวของเขามีรอยขีดข่วนหลายแห่ง บนไหล่ยังมีรอยฟันลึก เขาเคยคิดว่าเป็นร่องรอยที่ฉือหว่านทิ้งไว้แต่เปล่าเลยเมื่อคืนมันก็แค่ความฝันฝันกลางวันที่เขากับฉือหว่านอยู่ด้วยกันเธอไม่เคยมาเลยแต่เขากลับไปนอนกับเพื่อนของเธอฮั่วซือหานถูตัวแรงๆ อย่างบ้าคลั่ง อยากลบร่องรอยพวกนั้นออกให้หมดปัง! สุดท้ายหมัดของเขาก็พุ่งใส่ผนังอย่างแรง...โหลวซินเยว่แต่งตัวเรียบร้อย ยืนรออยู่ในห้องทำงานไม่นาน ฮั่วซือหานก็เดินเข้ามา เขาอาบน้ำแล้ว เปลี่ยนเป็นเชิ้ตขาวกับกางเกงสแล็คสีดำเรียบร้อย ใบหน้าหล่อเหลานั้นไร้อารมณ์โดยสิ้นเชิง กลับมาเป็นชายหนุ่มผู้สูงส่งเย็นชาดังเดิม ความเย็นชาและห่างเหินแผ่ซ่านออกมาทั้งเนื้อทั้งตัวเลขาจ้าวเอ่ยเรียก “ท่านประธาน”ฮั่วซือหานนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน เขาเงยหน้าขึ้นมองโหลวซินเยว่ “นี่เช็คหนึ่งใบ

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 209

    ฮั่วซือหานยังไม่ตื่น และเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะให้คำตอบอะไรเธอในตอนนี้จู่ๆ โทรศัพท์ของฉือหว่านก็สว่างขึ้น มีสายเรียกเข้าเป็นโหลวซินเยว่โทรมาฉือหว่านกดรับสาย เสียงตื่นตระหนกของโหลวซินเยว่ดังมาทันที “หวานหว่าน เธออยู่ไหน รีบกลับหอเถอะ ฮวนเอ๋อร์เกิดเรื่องแล้ว!”อะไรนะ?เยี่ยฮวนเอ่อร์เกิดเรื่อง?ฉือหว่านวางสาย แล้วค่อยๆ ขยับออกจากอ้อมกอดของฮั่วซือหานอย่างเบามือ เธอเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพรมขึ้นมาใส่ แล้วรีบออกไปจากที่นั่นหลังจากฉือหว่านออกไปได้ไม่นาน “แกร๊ก” เสียงประตูสวนหลวงเปิดออก มีใครบางคนเดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบคนนั้นก็คือโหลวซินเยว่!โหลวซินเยว่มาแล้ว!เธอเห็นฮั่วซือหานที่กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟา รวมถึงเสื้อผ้าที่หล่นอยู่บนพรม ใครมองก็รู้ว่าเมื่อคืนนี้ที่นี่เพิ่งเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนฮั่วซือหานอยู่กับฉือหว่านโหลวซินเยว่ยกมือปลดกระดุมเสื้อ แล้วถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก จากนั้นก็นอนลงข้างๆ ฮั่วซือหานเธอมองใบหน้าหล่อเหลาที่แสนสูงส่งของเขาด้วยสายตาหลงใหล นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้อยู่ใกล้เขาขนาดนี้ฮั่วซือหาน มหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของไห่เฉิง เขาช่างสูงค่าเหลือเกินโห

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 208

    ฉือหว่านชะงัก แล้วรีบดิ้นทันที “ฮั่วซือหาน อย่านะ!”ฮั่วซือหานดึงเธอมากอดไว้ กดเธอลงบนโซฟา แล้วก้มหน้าลงจูบริมฝีปากแดงของเธอเธอดิ้นสุดแรง ฮั่วซือหานทนไม่ไหว เผลอทำแจกันตกแตก หนังสือพิมพ์กับนิตยสารกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น...ไม่นานฉือหว่านก็ไม่ขยับอีก หน้าผากเธอกระแทกกับพนักโซฟา น้ำตาไหลซึมจากหางตาชายหนุ่มที่อยู่บนร่างเธอถึงกับชะงัก ดวงตาสีดำมืดเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ มองเธออย่างตกตะลึง “เธอยัง...ซิงเหรอ?”เขาเคยคิดว่าเธอไม่ใช่ครั้งแรกแล้วเขาไม่กล้านึกเลยว่าเธอจะเป็นครั้งแรกฉือหว่านลุกขึ้นกัดไหล่เขาอย่างแรงเธอกัดแน่น ราวกับจะกัดเอาเนื้อชิ้นหนึ่งจากไหล่เขาไปจริงๆกรามคมของฮั่วซือหานขบแน่นจนตึงไปหมด กล้ามเนื้อทั้งตัวเกร็ง เผลอครางออกมาเบาๆ อย่างเจ็บปวดเธอแทบจะกัดเขาตายอยู่แล้วฮั่วซือหานบีบแก้มเธอให้คลายปากออกเขาใช้มือซ้าย ฉือหว่านเห็นรอยแผลยาวกลางฝ่ามือเขา แผลที่ได้จากตอนช่วยชีวิตเธอแต่แค่นั้น มันไม่พอจะลบล้างเรื่องเลวร้ายที่เขาทำไว้กับเธอน้ำตาเอ่อคลอในดวงตาฉือหว่าน เธอจ้องเขาทั้งน้ำตาหัวใจของฮั่วซือหานเหมือนโดนบางอย่างกระแทกเข้าเต็มแรง เหมือนมีบางส่วนในใจเขาร่

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 207

    ฮั่วซือหานเงยหน้าขึ้น เขาเห็นเงาร่างหนึ่งเบาบางราวกับไร้ฝุ่น ฉือหว่านมาแล้ว!ฮั่วซือหานเม้มริมฝีปากบาง “เธอมาทำไม? ใครให้เธอมา?”ฉือหว่านเดินเข้ามาในห้องรับแขก มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา“เลขาจ้าว!” ฮั่วซือหานเรียกหา “เลขาจ้าว คนที่ฉันให้คุณเตรียมไว้ล่ะ ทำไมยังไม่มาอีก?”ไม่มีเสียงตอบรับไม่มีใครตอบเขาฉือหว่านก็ไม่พูดอะไรฮั่วซือหานยกมือขึ้นดึงกระดุมเสื้อเชิ้ต แล้วพูดกับฉือหว่านว่า “ออกไป”ฉือหว่านก้มตามองเขาด้วยขนตายาวสวย “งั้นฉันไปจริงๆ นะ”เธอหมุนตัวจะเดินออกไปแต่ในวินาทีถัดมา มือใหญ่แข็งแรงข้างหนึ่งเอื้อมเข้ามา คว้าแขนเรียวของเธอไว้แน่น เสียงทุ้มต่ำกดดันดังขึ้นผ่านการขบฟัน “ฉือ...หว่าน!”เขาเรียกชื่อเธอด้วยความโมโหฉือหว่านหันกลับมา กะพริบตาอย่างซุกซนเจ้าเล่ห์มองเขา “เรียกฉันทำไม?”ฮั่วซือหานเอื้อมมือดึงแรง ร่างบอบบางของเธอล้มลงไปนั่งบนตักแกร่งของเขาโดยตรงตัวเขาร้อนจัด ราวกับลาวาหลอมละลาย ยาปลุกกำหนัดออกฤทธิ์มานานแล้ว เขาฝืนทนไว้ได้ด้วยแรงใจเพียงอย่างเดียวตั้งแต่กลับมาจากสวนหลวง ดวงตาเขาก็แดงก่ำ สติเริ่มเลือนลางตอนนี้พอได้กอดร่างนุ่มนิ่มไว้ ฮั่วซือหานก็ซบใบหน้าลงบนเส

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 206

    แต่ถึงอย่างนั้น ฉือหว่านก็ยังคงนอนไม่หลับอยู่ดี ไม่นานนัก “ก็อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งใครอีกล่ะ?ฉือหว่านเดินไปเปิดประตูห้องผู้ป่วย และพบว่าเป็นเลขาจ้าวที่รีบร้อนมาหาเธอ “คุณนาย”ฉือหว่านเดินออกไป “เลขาจ้าว คุณมาทำไม?”สีหน้าของเลขาจ้าวเต็มไปด้วยความเร่งรีบ “คุณนายครับ ท่านประธานถูกวางยา ตอนอยู่ที่บ้านตระกูลฉือ คุณช่วยไปดูท่านประธานที่สวนหลวงหน่อยเถอะครับ”“เขาสั่งให้คุณหาเด็กใหม่ที่สะอาดไปให้แล้วไม่ใช่เหรอ ฉันไม่ไปหรอก” ฉือหว่านพูดพลางจะกลับเข้าไปในห้อง“คุณนายครับ!” เลขาจ้าวเรียกเธอไว้ทันที “ที่ท่านประธานพูดไป...เป็นเพราะโกรธ พูดไปเพราะประชดคุณ คุณฟังไม่ออกจริงๆ เหรอครับ?”มือที่จับลูกบิดของฉือหว่านชะงักเล็กน้อย“คุณนายครับ วันนั้นที่วิลล่าพักร้อน คุณชายลู่บาดเจ็บเพราะปกป้องคุณก็จริง แต่คุณจะเห็นแค่เขาคนเดียวไม่ได้ คุณควรเห็นด้วยว่า มือของท่านประธาน...บาดเจ็บเพราะคุณ!”ฉือหว่านค่อยๆ หันหลังกลับ เธอมองเลขาจ้าว “แล้วมือของเขา...เกี่ยวอะไรกับฉัน?”เลขาจ้าวหยิบมือถือขึ้นมา แล้วเปิดคลิปวิดีโอจากกล้องวงจรปิดให้ดู “คุณนายครับ คุณดูเองเถอะ”ฉือหว่านเปิดวิดีโอ ในภาพเธ

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 205

    ฉือหว่านปฏิเสธทันที “ไม่ได้!”พูดจบ เธอก็พยายามผลักเขาออกไปสุดแรงบังเอิญว่าตอนนั้น เธอไปโดนเข้ากับมือซ้ายของเขา “ซี๊ด…” ฮั่วซือหานร้องอู้อี้ด้วยความเจ็บฉือหว่านชะงักทันที “คุณเป็นอะไร?”ฮั่วซือหานมองเธอ “ฉือหว่าน…ฉันเจ็บมือ”เขายื่นมือซ้ายของเขามาตรงหน้าเธอฉือหว่านรู้ว่าเขาเคยได้รับบาดเจ็บที่มือซ้ายอย่างรุนแรง แต่เธอไม่รู้ว่าเขาเย็บถึงยี่สิบสามเข็ม แม้ตอนนี้จะถอดไหมแล้ว แต่ฝ่ามือของเขาก็ยังมีรอยแผลเป็นลึกคล้ายตัวหนอนในมุมอับของทางเดิน มีเพียงพวกเขาสองคน แสงไฟเหลืองนวลจากด้านบนอาบไล้เบาๆ ใกล้กันขนาดนี้…แม้แต่เสียงหัวใจก็ยังได้ยินชัด ฮั่วซือหานมองเธอซ้ำอีกครั้ง “ฉือหว่าน เธอเห็นไหม…ฉันเจ็บมือ”ฉือหว่านไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงเอาแต่บอกว่าเจ็บมือ ชายอย่างเขา—คนที่ไม่เคยร้องไห้แม้แต่ตอนเลือดออก กลับเอาแต่พูดว่ามือเจ็บ?เธอเงยใบหน้าเรียบเฉยของตัวเองขึ้นมามองเขา “น่าเกลียด”เธอรังเกียจรอยแผลเป็นบนฝ่ามือเขา และพูดออกมาตรงๆ ว่าน่าเกลียดฮั่วซือหานถึงกับหลุดหัวเราะ เขาก้มลงอย่างรวดเร็ว ประทับริมฝีปากแน่นลงบนริมฝีปากแดงของเธออย่างแรงฉือหว่านพยายามขัดขืน แต่ดิ้นไม่หลุด นิ้วยาวของ

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 204

    ฉือหว่านกำลังจะตอบแชทของเซียวอี้ แต่จู่ๆ โทรศัพท์ของเธอก็สั่นขึ้นมาอย่างแรงเธอมองไปที่ชื่อสายเรียกเข้า ใจพลันสั่นไหวคนที่โทรมาคือ... ฮั่วซือหานฮั่วซือหานโทรหาเธอ?เขาโทรมาทำไม?เขาไม่ได้อยู่กับฉือเจียวเหรอ?ฉือหว่านไม่รู้ว่าเขาโทรมาทำไม หรือมีจุดประสงค์อะไร เธอจึงไม่รับสายเสียงสั่นของโทรศัพท์ดังอยู่นานหลายครั้ง เขาโทรมาหลายสายติดกัน แต่สุดท้าย...ทุกอย่างก็กลับสู่ความเงียบฉือหว่านนอนลงบนเตียง ขณะนี้ก็ล่วงเข้าดึกมากแล้ว เธอปิดเปลือกตาลงแต่กลับไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ระหว่างที่เธอกำลังพลิกตัวไปมาอยู่นั้น ก็อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นมีคนเคาะประตูใครกัน?เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง จังหวะนิ้วเคาะนั้นทั้งหนักแน่นและเฉียบคม บ่งบอกถึงความแข็งแรงและเร่งเร้าฉือหว่านลุกจากเตียงแล้วไปเปิดประตู เมื่อประตูเปิดออก เธอก็เห็นร่างสูงใหญ่สง่างามของ ฮั่วซือหาน ยืนอยู่ตรงหน้าโถงทางเดินในโรงพยาบาลตอนดึกสงบมาก ร่างสูงของเขายืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟสลัวในความมืดสลับแสง เสื้อนอกเปียกชื้นไปด้วยไอน้ำจากอากาศเย็นภายนอกเขายืนอยู่ทวนแสง ดวงตาสีดำลึกและเย็นชาของเขาจ้องมองเธอเขม็งชายคนนี้…

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 203

    ฮั่วซือหานหยุดชะงัก เขาหันกลับไปมองฉือเจียวฉือเจียวก็สูดดมกลิ่น ธูปปลุกอารมณ์ เข้าไปเหมือนกัน ตอนนี้เธอรู้สึกว่าร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ใบหน้าสวยใสของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างมีเสน่ห์ เธอเม้มริมฝีปากแดงอย่างเย้ายวน แล้วมองฮั่วซือหานด้วยสายตาหวานเยิ้มหลี่หลันพูดต่อ “ประธานฮั่ว เวลานี้เจียวเจียวต้องการคุณนะคะ คุณจะทิ้งเธอไปได้ยังไง?”ฮั่วซือหานมองฉือเจียวโดยไม่ตอบอะไรทันใดนั้น ฉือเจียวก็เปิดผ้าห่มแล้วลุกจากเตียง เธอโผเข้ามาในอ้อมกอดของเขาฉือไห่ผิงกับหลี่หลันหันมาสบตากันอย่างพอใจ ก่อนจะปิดประตูห้องลงอย่างเงียบๆสายเดี่ยวของฉือเจียวหลุดจากไหล่ข้างขวา ผิวเนียนขาวกับท่าทางนุ่มนวลชวนหลงใหล เธอมองฮั่วซือหานด้วยแววตาอ่อนหวาน “ซือหาน ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าคนที่คุณรักที่สุดยังไงก็ต้องเป็นฉัน”พูดจบ ฉือเจียวก็ใช้สองมือโอบรอบคอของเขา แล้วเขย่งปลายเท้าจะจูบริมฝีปากของเขาแต่ยังไม่ทันได้จูบ ฮั่วซือหานกลับเบี่ยงตัวหลบฉือเจียวชะงัก แล้วพยายามอีกครั้ง แต่ฮั่วซือหานก็ยังหลบอีกจากนั้น เขายกมือขึ้นผลักเธอออกห่าง “ฉือเจียว ฉันหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย อย่าใช้วิธีต่ำช้าแบบนี้กับฉันอีก ไม่อย่างนั้น

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 202

    “ธูปหอมนี้จะเอาไปที่ห้องของประธานฮั่วกับคุณหนูฉือเจียวใช่ไหม?”“ใช่ เรื่องที่คุณนายใหญ่กับคุณนายรองสั่งเอาไว้ ธูปหอมนี่คือธูปปลุกอารมณ์เชียวนะ”“ดูท่าคืนนี้คุณหนูฉือเจียวกับประธานฮั่วคงจะได้สมหวังกันสักที”“อีกไม่นานคุณหนูฉือเจียวของพวกเราก็จะได้เป็นคุณนายฮั่วแล้ว”“ไม่ใช่แค่นั้นนะ คืนนี้เทพ C ก็จะค้างอยู่ด้วยเหมือนกัน จะได้สมหวังกับคุณหนูฉือถังอีกคน คืนนี้คุณนายใหญ่ฉือถึงกับยิ้มไม่หุบเลย ลูกเขยสองคนนี้น่ะคือสมบัติล้ำค่าของเธอเลยล่ะ”“รอดูเถอะ วันดีๆ ของตระกูลฉือกำลังจะมาถึงแน่นอน!”สองสาวใช้เดินห่างออกไปฉือหว่านได้ยินบทสนทนาของพวกเธอเข้า คุณนายใหญ่ฉือกับหลี่หลันกำลังจะใช้ ธูปปลุกอารมณ์กับฮั่วซือหาน?ครั้งก่อน ฮั่วซือหานเคยโดนธูปปรารถนาที่บ้านตระกูลฉือมาแล้ว แต่ยานั่นยังไม่แรงมาก เขายังสามารถควบคุมตัวเองไว้ได้แต่ครั้งนี้ ธูปปลุกอารมณ์ เป็นยาที่แรงมาก แทบจะหาซื้อไม่ได้ทั่วไปเลยด้วยซ้ำดูเหมือนคุณนายใหญ่ฉือกับหลี่หลันจะอดใจรอไม่ไหวแล้วจะบอกฮั่วซือหานดีไหม?ช่างเถอะฉือหว่านหลุบตาลงอย่างเหนื่อยใจ เธอรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องของเธอคนที่ฮั่วซือหานรักมาตลอดก็คือฉือเจียวอยู่แ

สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status