บทที่ 5

ผู้ที่กุมอำนาจทั้งหมดของตระกูลลินดันนั้นคือคุณย่า และเธอก็เอ็นดูวิลเลียมที่สุด ยิ่งไปกว่านั้น ความเจริญก้าวหน้าของวิลเลียมก็ยอดเยี่ยม เขามีสินทรัพย์ในครอบครองอย่างน้อย 30 ล้าน การคุกคามเขาไม่ว่าทางใดก็ตามจะต้องจบลงไม่สวยแน่

“แม่ แม่ทำอะไรของแม่คะ?” ลิลี่ถามในขณะที่เธอเดินเข้าไปดึงมือแม่ของเธอออกมา

แม้เธอจะชิงชังแดร์ริลก็ตาม แต่มันก็เป็นเพราะเขาที่ทำให้เธอรอดไปจากสถานการณ์เมื่อครู่ได้

แดร์ริลกุมใบหน้าของเขา รอยแดง ๆ บนแก้มของเขาปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น เขากลับเผยรอยยิ้มเล็กๆออกมาบนใบหน้า หลังจากสามปีเต็ม นี่เป็นครั้งแรกที่ลิลี่พูดเข้าข้างเขา แดร์ริลจึงหันหลังแล้วเดินจากไปโดยที่ยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า

“ไสหัวกลับมานี่เดี๋ยวนี้ ไอ้ขยะ!” แม้ว่าเขาจะเดินออกมาไกลแล้ว แดร์ริลก็ยังได้ยินเสียงตะโกนของซาแมนธาอยู่

ในขณะที่ทุกคนกำลังดูฉากที่กำลังแสดงตรงหน้าอยู่ เสียงที่ดูมีอายุก็ดังขึ้นไม่ไกลออกไปนัก

“เอะอะอะไรกันน่ะฮึ?” คุณย่าลินดันกล่าวถามเมื่อเธอเดินขึ้นไปบนเวที ทำให้ทั้งห้องโถงพลันเงียบลงทันทีภายใต้สายตาของเธอ

“เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่ต้องมากพิธีการ นั่งลงได้” คุณย่าลินดันโบกมือ และด้วยความช่วยเหลือของบางคน เธอนั่งลงอย่างเชื่องช้าบนเก้าอี้ “จากแหล่งข้อมูลที่เชื่อถือได้ของฉัน บริษัทแพลทินัมของเมืองตงไห่กำลังจะมีประธานบริษัทคนใหม่ในวันพรุ่งนี้”

“โว้ว!”

ข่าวสำคัญจุดประเด็นการพูดคุยของคนทั้งโถงให้ร้อนแรงขึ้นทันที ตระกูลลินดันมีบริษัทด้านการโฆษณากว่าสิบบริษัทภายใต้พวกเขา ไม่กี่ปีที่ผ่านมา ตระกูลลินดันกระตือรือร้นที่จะเป็นหุ้นส่วนการค้ากับบริษัทที่ยอดเยี่ยมอย่างแพลทินัมด้วยเพราะพวกเขาเป็นบริษัทด้านการบันเทิงที่ใหญ่โตที่สุดในเมืองตงไห่ การร่วมหุ้นธุรกิจกับพวกเขาจะทำให้ตระกูลลินดันมีกำไรไม่ขาดสายโดยไม่มีทางขาดทุน

ยังไงก็ตาม เบื้องหลังของบริษัทแพลทินัมนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากตระกูลดาร์บี้ ตระกูลซึ่งมักจะดูถูกดูแคลนเหล่าลินดันอย่างพวกเขาเสมอ! ทุก ๆ คำขอร่วมหุ้นล้วนถูกพวกเขาปฏิเสธทั้งหมด ด้วยการมาถึงของประธานคนใหม่นี้ ตระกูลลินดันจำเป็นต้องลองเสี่ยง เพื่อให้ได้มาซึ่งการเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจ!

“ผู้ใดต้องการไปเจรจาหุ้นส่วน?” คุณย่าลินดันกล่าวถามช้า ๆ และมองไปรอบ ๆ ห้องโถง “ใครก็ตามที่สามารถเจรจาสำเร็จและได้การร่วมหุ้นมา จะสามารถสร้างชื่อเสียงให้กับตระกูลเราได้อย่างใหญ่หลวง!”

“ผมจะไป!”

“คุณย่า ผมจะไปเอง!”

“ผมก็ด้วยครับ!”

พวกเขาทั้งหมดแย่งชิงกันรับหน้าที่นี้ ยกเว้นแต่เพียงลิลี่ เธอรู้อยู่ลึกๆ ว่าจุดยืนของเธอในตระกูลนั้นค่อนข้างต่ำเตี้ย

ท่ามกลางความกระตือรือร้นของพวกเขา คุณย่าลินดันพยักหน้าลงด้วยความพอใจและยิ้มออกมา เธอชี้ไปที่วิลเลียมและกล่าว “วิลเลี่ยม ทำไมหลานไปที่นั่นวันพรุ่งนี้แล้วลองดูเสียหน่อยล่ะ?”

วิลเลียมเบิกตาโต เขายิ้มออกมาแล้วพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น

แดร์ริลออกมาคนเดียวแล้วโบกแท็กซี่กลับบ้านไปนอน เขาต้องนอนเพื่อชดเชยคืนก่อน หลังจากไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะตกใจในความโชคดีที่ตนเองได้รับ

แดร์ริลหลับสนิททีเดียวในคืนนั้น และเมื่อเช้าวันใหม่มาถึง เขาก็เดินทางไปที่บริษัทแพลทินัมทันทีหลังจากเตรียมมื้อเช้าเสร็จ

คุณลุงเดรคนั้นได้บอกเขาไว้ก่อนแล้วว่า เพิร์ล ฮาห์น ผู้เป็นเลขาประธาน จะรอเขาที่บริษัทอยู่ก่อนแล้ว

บริษัทแพลทินัมนั้นตั้งอยู่ใจกลางย่านธุรกิจอันคึกคักของเมืองตงไห่ ด้านหน้าทางเข้าของบริษัทนั้นเรียงรายไปด้วยรถหรูที่จอดอยู่เป็นทิวแถว จำนวนของมันค่อนข้างพอดีกับจำนวนของดารานักแสดงต่าง ๆ ที่ทำงานภายใต้บริษัทนี้

มันเป็นนโยบายของบริษัทที่ต้องให้ดาราทุกคนมารายงานตัวที่นี่ทุกวัน ถ้าหากมีเรื่องด่วน พวกเขาต้องขออนุญาตก่อนจะไป ดังนั้น รอบ ๆ ตึกบริษัทจึงเต็มไปด้วยบรรดาปาปารัสซี่ทั้งหลาย รอที่จะแอบถ่ายเหล่าดาราและนำรูปพวกนี้ไปขายทำเงิน หากพวกเขาสามารถเก็บภาพที่สามารถใช้ตีข่าวฉาวหรือซุบซิบดาราได้ล่ะก็ เงินจำนวนมากจะมาถึงมือพวกเขาทันที

‘เวรกรรม ขี่สกู๊ตเตอร์มาที่นี่ดูจะไม่เหมาะไปจริง ๆ ฉันน่าจะซื้อรถได้แล้ว…’ แดร์ริลคิดขณะที่เขาจอดสกู๊ตเตอร์ที่ทางเข้าบริษัท

ทันใดนั้น เสียงคำรามของเครื่องยนต์ ที่ตามมาด้วยเสียง ‘ปัง’ ก็ดังขึ้น พร้อมกับทำให้ร่างของแดร์ริลแทบจะลอยขึ้นฟ้า

แดร์ริลหันกลับหลังไปและเห็นรถปอร์เช่ คาเยนน์ ชนเข้ากับสกู๊ตเตอร์ของเขา รถปอร์เช่นั้นถึงกับมีรอยครูด แต่กลับกัน รถสกู๊ตเตอร์ของเขานั้นยุบไปแล้วเรียบร้อย

‘เ*ยเอ๊ย! สกู๊ตเตอร์ที่ฉันเพิ่งซื้อมา! พังอีกแล้วเหรอ?’ แดร์ริลคิด เขาถึงกับน้ำตาตกใน เขาสังเกตได้ว่ากลุ่มคนรอบๆเริ่มจับกลุ่มกัน นินทาต่อความวุ่นวายที่เกิดขึ้น

“นายขับรถไม่เป็นรึไง?” หญิงสาวผู้งดงามกล่าว ก่อนที่เธอจะก้าวลงมาจากรถ

“ว้าว…”

เสียงอุทานดังออกมาจากฝูงชน รูปลักษณ์ของหญิงสาวคนนี้ดึงดูดความสนใจของพวกเขา เธอสวมใส่เดรสเข้ารูปและรองเท้าส้นสูง รูปร่างของเธอนั้นน่าดึงดูดและได้รูป ผู้หญิงแบบเธอย่อมเป็นจุดสนใจในทุก ๆ ที่ที่เธอไป

“จีเซลล์?” แดร์ริลอุทาน

จีเซลล์มาที่นี่เพื่อเซ็นสัญญา! แดร์ริลยิ้ม แม้ว่าเขาจะถูกเธอชนเข้าและทำสกู๊ตเตอร์เขาพัง แต่มันก็ยังดีที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ เขาไม่ต้องการที่จะสาวปัญหาให้ยาวไปกว่านี้ และต้องการที่จะเดินไปทักทายจีเซลล์ เมื่อเห็นว่าเธอรู้แล้วว่าเป็นเขา

“นาย? แดร์ริล? นายมาทำอะไรที่นี่?”

จีเซลล์ขมวดคิ้วลงและคิดว่าแดร์ริลต้องเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยของบริษัทแพลทินัมอย่างแน่นอน

“นายตาบอดรึไง? นี่นายขับรถเป็นรึเปล่า?” จีเซลล์กล่าวด้วยความดูถูก รถของเธอเพิ่งซื้อมาได้ไม่ถึงอาทิตย์ ถึงแม้ว่ามันจะมีรอยขีดข่วนแค่นิดเดียว แต่มันก็ทำให้เธอเจ็บปวด

“แต่เธอเป็นคนชนฉันเองนะ…” แดร์ริลกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ “ทำไมเธอถึงโทษฉันเนี่ย…”

“เกิดอะไรขึ้นกัน?” ทันใดนั้น เสียงของชายกลางคนก็ดังขึ้น เขาคือหัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัย ผู้ซึ่งพารปภ.คนอื่นๆมาด้วย

หัวหน้าพนักงานรปภ.ถึงกับตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น รถปอร์เช่ชนเข้ากับสกู๊ตเตอร์? เขาอนุมานว่าหญิงสาวผู้งดงามคนนี้คงเป็นดารา และมาที่นี่เพื่อเซ็นสัญญา เธอต้องไม่ถูกคุกคามไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม!

เมื่อคิดได้ดังนั้น หัวหน้าพนักงานรปภ.จึงชี้ไปที่แดร์ริลแล้วตะโกนใส่เขา “แกคิดว่าแกกำลังทำอะไร? แกไม่รู้เหรอว่าบริษัทแพลทินัมมีกฏห้ามไม่ให้ขี่สกู๊ตเตอร์เข้ามา?”

“มีกฏแบบนี้ด้วยเหรอ? ใครเป็นคนตั้งมันขึ้นมา?” แดร์ริลถามเสียงเย็น

“ใครตั้งมัน? ฉันนี่แหละตั้งมันเอง!” หัวหน้าพนักงานรปภ.เดินเข้ามาใกล้ “ขอโทษคุณผู้หญิงคนนี้ เดี๋ยวนี้!”

หลังจากได้ยินสิ่งที่หัวหน้าพนักงานรปภ.กล่าว จีเซลล์ก็แสยะยิ้มแล้วชี้ไปที่แดร์ริล “เขาคงเป็นพนักงานใหม่สินะ?”

หัวหน้าพนักงานรปภ.นิ่งอึ้งก่อนจะพยายามมองแดร์ริลดีๆอีกครั้ง เขาแต่งตัวเหมือนขอทานและขี่สกู๊ตเตอร์ เขาต้องมาที่นี่เพื่อรับตำแหน่งงานรปภ.แน่ ๆ

“ไม่ต้องห่วงครับคุณผู้หญิง ผมจะไม่จ้างมันแน่!” หัวหน้าพนักงานรปภ.ตอบรับคำอย่างมั่นใจ เขามองกลับไปที่แดร์ริลและกล่าว “แกมาที่นี่เพื่อรับงานวันแรกใช่ไหม? งั้นฉันบอกได้เลยว่าแกถูกไล่ออกแล้ว”

‘นี่ไม่ใช่การปฏิบัติที่ดีสำหรับบริษัทเลย’ แดร์ริลส่ายหน้า หัวหน้าพนักงานรปภ.คนนี้ช่างเสแสร้งจริง ๆ

“ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่านายจะไล่ฉันยังไง” แดร์ริลกล่าวอย่างช้า ๆ พร้อมด้วยรอยยิ้มที่แสยะขึ้น “นายมีอำนาจอะไรมาไล่คนออก?”

“แก!” หัวหน้าพนักงานรปภ.ชี้ไปที่แดร์ริล เจ้าเด็กเวรนี่มันบ้าเหรอเปล่า? จริงอยู่ที่หัวหน้าพนักงานรปภ.ไม่มีอำนาจในการไล่ใครออก แต่ในเมื่อแดร์ริลมาที่นี่เพื่อรับงานรปภ. ในฐานะที่เขาเป็นหัวหน้าพนักงานรปภ. เขาไม่มีทางปล่อยให้ชายคนนี้อยู่เป็นสุขแน่

“แดร์ริล นายมันน่าระเกียจชะมัด” จีเซลล์กระทืบเท้าลงต่อหน้าแดร์ริล สายตาเต็มไปด้วยการดูถูก “ถ้าหัวหน้ารปภ.ไล่นายออกไม่ได้ แล้วรองผู้จัดการล่ะ ไล่นายออกได้ไหม?”

สิ้นเสียงของเธอ จีเซลล์หยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาแล้วพิมพ์ข้อความบางอย่าง ครู่ต่อมา หญิงสาวในชุดพนักงานบริษัทก็เดินออกมาจากภายในอาคาร

หญิงสาวคนนี้มีเสน่ห์ดึงดูด เธอสูงประมาณ 165 ซม. และอายุประมาณ 30 กว่า ๆ เธอสวมชุดพนักงานบริษัทและสวมรองเท้าส้นสูงสีดำ ขับเน้นให้เธอดูทั้งอ่อนหวานและเป็นผู้ใหญ่

“คุณพีช”

เมื่อเห็นนักธุรกิจหญิงเดินมาถึง พนักงานและรปภ.ทั้งหมดก็พลันก้มหัวทำความเคารพเธอทีละคนๆ เธอคือรองผู้จัดการของบริษัทแพลทินัม เพเนโลพี พีช

“น้าเพเนโลพี” จีเซลล์กล่าว เธอเดินเข้าไปทักทายเพเนโลพี เพราะว่าเพเนโลพีนั้นเป็นน้าของจิเซลล์ และเป็นเพราะเส้นสายของเธอในฐานะรองผู้จัดการ จีเซลล์จึงได้เซ็นสัญญากับบริษัทแพลทินัม

เพเนโลพีพยักหน้าตอบ ก่อนจะหันความสนใจไปที่แดร์ริล แล้วกล่าวออกมา “ขอโทษจีเซลล์ซะ”

อะไรนะ?

แดร์ริลรู้สึกว่าเรื่องนี้มันน่าขำเกินไป เขาถาม “ทำไมฉันต้องขอโทษ? แล้วเธอเป็นใคร?”

“หมอนี่ต้องโดนทุบที่หัวมาแน่ๆ เขาจำไม่ได้แม้กระทั่งรองผู้จัดการ” เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นในหมู่พนักงาน

“นั่นสิ นี่เขากำลังหาเรื่องใส่ตัวอยู่หรือเปล่า ถึงไม่ขอโทษน่ะ?”

เพเนโลพีจ้องมองแดร์ริลด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะขมวดคิ้ว “เธอมาที่นี่เพื่อรับงานรปภ. ใช่ไหม? ใครเป็นคนจ้างเธอให้รับงานนี้? แต่มันไม่สำคัญอีกแล้ว ในเมื่อเธอไม่ยอมขอโทษ ในฐานะรองผู้จัดการ ด้วยเหตุนี้ฉันขอแจ้งว่าเธอถูกไล่ออกแล้ว ขึ้นรถสกู๊ตเตอร์ของเธอแล้วไปซะ”

“ฉัน? ไล่ฉัน?” แดร์ริลชี้ที่ตัวเองก่อนจะหัวเราะออกมา

“นี่นายหูหนวกรึยังไง? ไม่เข้าใจที่น้าฉันพูดเหรอ?” จีเซลล์กล่าวเสียงเย็นผ่านไรฟันออกมา “ฉันจะถือซะว่าวันนี้เป็นวันชงของฉันที่ต้องมาเจอแมลงวันแบบนาย ถึงรถฉันจะมีรอย แต่ฉันจะไม่เรียกร้องค่าเสียหาย ออกไปให้พ้นจากสายตาฉันเดี๋ยวนี้”

‘ปี๊น ปี๊น ปี๊น’

ตอนนั้นเอง เสียงบีบแตรของรถเบนท์ลีย์ที่กำลังจอดอยู่เบื้องหน้ากลุ่มคนก็ดังขึ้น หญิงสาวที่ดูอายุเกิน 20 มาเพียงเล็กน้อยก็เดินลงมาจากรถ เธอสวมชุดสูทสีดำและสวมแว่นตา

“ท่านประธาน ดิฉันต้องขออภัยที่มาสายค่ะ” คุณเพิร์ลกล่าว หรือก็คือเลขาของเขา เธอรีบเดินเข้ามาหาแดร์ริลและก้มตัว 90 องศาให้เขา