บทที่ 12

"คุณ.." ลิลี่ขมวดคิ้วลงเมื่อได้ยินแอชตันพูดถึงเรื่องการขอแต่งงาน "ลืมมันไปซะเถอะ ฉันยังไม่หย่า"

ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะเป็นขี้แพ้ แต่เขาก็ทำงานหนักมาตลอดไม่กี่ปีนี้ และยังทำหน้าที่ในเรื่องงานบ้านได้อย่างดี เขามักถูกบ่นทุกครั้งที่เขาทำงานพลาด แต่เขาก็ไม่เคยแม้แต่ปริปากบ่น

แม้แต่สุนัขยังมีความรู้สึก ไม่ต้องพูดถึงมนุษย์

แดร์ริลยังให้เธอยืมเงินห้าล้าน ทำให้บริษัทหลุดพ้นจากสถานการณ์ตึงเครียด และนอกจากนั้น แดร์ริลใช้เงินทั้งหมดที่เขาเก็บไว้นานเป็นปี ๆ เพื่อให้หลุดพ้นจากความอับอายตอนที่วิลเลียมเสนอวิธีต่างคนต่างจ่ายที่โรงแรมโอเรียนทอล เพิร์ล

แอชตันมองไปที่ความน่ารักของเธอ "หนูน้อยลิลี่ ผมด้อยกว่าแดร์ริลตรงไหนกัน? เขาเป็นไอ้ขี้แพ้! คุณไม่ต้องห่วงนะ ผมจะเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่สำหรับวันเกิดคุณย่า และจะอวยพรให้เธอมีความสุข! เธอจะต้องดีใจกับของขวัญแน่ ๆ ผมจะขอคุณแต่งงานเมื่อถึงเวลา และผมมั่นใจว่าคุณย่าจะไม่ปฏิเสธแน่"

ลิลี่เพียงจิบกาแฟอย่างผ่อนคลาย กฏของตระกูลลินดันนั้นเข้มงวดมาก และคุณย่าเคยให้คำขาดไว้ว่า หากเธอชอบแอชตัน ลิลี่จะต้องหย่ากับแดร์ริล

ลิลี่นั้นมองว่าแดร์ริลเป็นขี้แพ้อย่างแท้จริง แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอไร้เยื่อใยต่อเขาโดยสิ้นเชิง ยังไงก็ตาม พวกเขาแต่งงานกันมาแล้วกว่าสามปี และเธอก็ไม่กล้าพูดว่าเธอไม่มีความรู้สึกให้เขา

"ฉันขอถามคุณหน่อยนะคะ" ลิลี่พลันเอ่ยปากถาม

"อะไรเหรอ? ถามมาเลย หนูน้อยลิลี่"

"คำสรรเสริญจากคริสตัลคู่นั้น คุณไม่ได้ให้ของแท้กับฉัน ใช่ไหม?" ลิลี่ช่วยไม่ได้ที่จะต้องถามออกมา

"หนูน้อยลิลี่ ผมจะโกรธนะ ถ้าคุณพูดเรื่องนั้น!" แอชตันถอนหายใจ สายตาของเขาสะท้อนความร้ายกาจออกมา "รองเท้าคู่ที่ผมให้คุณเป็นของเลียนแบบก็จริง แต่มันก็ยังมีราคามากถึงสามแสนบาท สามีขี้แพ้ของคุณปามันทิ้ง! ตอนที่ผมกลับบ้านไปผมถึงได้รู้ ว่าเขาทำมันพังไปเลย"

ลิลี่ฟังแอชตันที่กำลังโวยวายและกัดริมฝีปากของเธอแน่น

"ฉันกำลังพูดถึงคำสรรเสริญจากคริสตัลของแท้ คุณไม่ใช่คนที่นำมันมาให้ฉันเหรอ?" ลิลี่ถามเสียงเบา

อะไรนะ?!

แอชตันผงะถอนหลัง สัญชาตญาณแรกของเขาคือก้มลงไปมอง แล้วก็ใช่อย่างที่คิด ลิลี่กำลังใส่ส้นสูงที่ดูเลอค่าและชั้นสูง มันเป็นอะไรไม่ได้นอกจากคำสรรเสริญจากคริสตัล

ปากของเขาอ้าค้างหลังจากมองส้นสูงคู่นั้น คำสรรเสริญจากคริสตัลคู่นี้อยู่คนละระดับเมื่อเทียบกับของเลียนแบบคุณภาพสูงราคา 300,000 ไปเลย!

แอชตันอาจเป็นชายชาตรี แต่เขาเองก็รู้ว่ารองเท้าคู่นั้นคือของแท้! มันดูงดงามมากและทำให้สตรีนางใดก็ตามที่สวมมันดูสูงส่งขึ้นอีก

เอื้อก!

แอชตันกลืนน้ำลายฝืดคอ 30 ล้าน! คำสรรเสริญจากคริสตัลของแท้นั้นราคาคู่ละ 30 ล้าน!

รองเท้าที่เขาเพิ่งเห็นนั้นมีความพิเศษตรงที่มันถูกผลิตมาแค่ 99 คู่ทั้งโลก ใครที่ไม่มีเส้นสายดีพอย่อมไม่มีทางหาซื้อมันได้!

"สรุปว่ารองเท้าคู่นี้เป็นของขวัญจากคุณรึเปล่า?"

ลิลี่เริ่มกดดัน

เธอนึกไม่ออกแล้วว่าใครจะให้ของขวัญราคาแพงขนาดนี้กับเธอได้อีก!

ใช่ มีคนมากมายที่ต้องการครอบครองเธอ แต่ลึก ๆ แล้ว ลิลี่รู้ดีว่าเกือบทั้งหมดของคนที่เข้ามาจีบเธอนั้นเป็นแค่พวกลูกคนรวย พวกเขาอาจมีเงินมาก แต่ก็ไม่มากขนาดที่จะจ่ายเงินถึง 30 ล้านเพียงเพื่อของขวัญชิ้นเดียวแน่!

แล้วแอชตันล่ะ?

แม้ว่าเขาจะถูกตระกูลดาร์บี้ตัดหางปล่อยวัดหลังจากถูกตัดเงินทุน แต่สายตาของเขายังคงเฉียบคมอยู่ ถ้าเขาเดาไม่ผิด ต้องมีใครบางคนที่ให้ของขวัญลิลี่เป็นรองเท้าคู่นั้น ซึ่งแม้แต่เธอยังไม่รู้เลยว่าผู้ให้เป็นใคร!

'ฮ่าฮ่า คนแบบนี้ก็มีด้วย? คนให้ของขวัญนิรนาม? ฮ่าฮ่าฮ่า! แหม ในเมื่อนายไม่ต้องการเผยตัวตน งั้นฉันขอรับมันไปแทนด้วยความยินดี!'

แอชตันดีใจจนเนื้อเต้น เขายิ้มออกมาแล้วเสแสร้งทำเป็นอึดอัด "คุณจับผมได้ หนูน้อยลิลี่ งั้นผมจะบอกความจริงแล้วกัน ผมให้มันกับคุณเอง"

"อ้า? จริงเหรอ?" ลิลี่มองที่เขาด้วยความงุนงง "งั้นทำไมคุณถึงไม่ยอมรับตอนที่ฉันถามก่อนหน้านี้?"

แอชตันเกาหัวของเขา "มันไม่ใช่ว่าผมไม่อยากยอมรับ หนูน้อยลิลี่ ผมแค่กลัวว่าคุณจะดุผม"

"ฉันจะดุคุณทำไม?" ลิลี่ถาม

แอชตันจ้องมองลิลี่ด้วยความรัก "เพราะใจผมรู้ดีว่าคุณรักรองเท้าคู่นี้แล้วคุณก็ต้องการมันมานานมาก ผมอยากจะซื้อมันให้คุณ หนูน้อยลิลี่ แต่คุณคงจะรู้ บริษัทของเรามีเงินเพียงสามสิบล้าน เพราะแบบนั้นผมถึงต้องซื้อของเลียนแบบคุณภาพสูงให้คุณแทน ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่ตอนที่ผมให้มันกับคุณ ผมรู้สึกว่าคุณดูไม่ได้ชอบมันขนาดนั้น"

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จิ้มมันอยู่สองสามครั้ง แล้วกล่าว "ผมเลยตัดสินใจขายบริษัทแล้วซื้อรองเท้านี้ให้คุณ ผมกลัวว่าคุณจะดุว่าผมเป็นคนโง่ หนูน้อยลิลี่ คุณก็รู้ว่าคุณคือคนที่สำคัญที่สุดในหัวใจของผม ผมไม่ได้โง่ ผมแค่รักคุณมากเท่านั้น! ผมหาทางนำสิ่งที่คุณชอบมาให้คุณเสมอ เพราะผมรักคุณ”

แอชตันส่งโทรศัพท์ของเขาให้ดูเพื่ออธิบาย

ภาพที่แสดงอยู่บนนั้นคือสัญญาการส่งมอบบริษัทของแอชตัน

แอชตันหัวเราะในใจ สัญญานั่นอาจเป็นของจริง แต่เหตุผลที่เขาเซ็นมันก็เพราะตระกูลดาร์บี้ไล่เขาออกและไม่ยอมให้เขาอยู่ในบริษัทนั้นอีกต่อไป!

แอชตันยังคงไม่รู้ว่าใครที่เขาไปคุกคามเข้า และทำไมเรื่องนั้นถึงทำให้ตระกูลดาร์บี้ถึงกับไล่เขาออกอย่างกะทันหัน

ในอีกด้านหนึ่ง ลิลี่ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เธอเชื่อจริง ๆ ว่าแอชตันขายบริษัทเพื่อซื้อร้องเท้านี้ให้เธอ!

ถึงแม้ว่าความสนใจที่เธอมีให้แอชตันจะไม่ใช่ในทางโรแมนติก แต่เธอก็เริ่มมีความรู้สึกเล็กน้อยเมื่อมองไปที่เขาในตอนนี้

"คุณ..." ริมฝีปากของลิลี่เกือบจะเลือดออกจากการกัด "ทำไมคุณถึงโง่ขนาดนี้"

"ผมไม่ได้โง่นะ!"

แอชตันรีบคว้าโอกาสในการกุมมืออันงดงามของลิลี่ไว้ "หนูน้อยลิลี่ ผมยินดีจะทำทุกอย่างเพื่อคุณ"

ลิลี่สั่นไหว แม้ว่าเธอจะรู้สึกอบอุ่นหัวใจ แต่เธอก็ยังคงหดมือกลับไปและมองไปที่แอชตันด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเป ในท้ายที่สุด เธอก็หยิบกระเป๋าของเธอขึ้นแล้วจากไป

แอชตันมองดูหุ่นอันผอมเพรียวและมีโค้งเว้าได้รูปจากด้านหลัง

'ฉันกำลังจะได้ครอบครองผู้หญิงคนนี้'

แอชตันยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเขาจินตนาการถึงตอนที่ได้ครอบครองร่างกายของลิลี่

บาร์ธาราแสงจันทร์

มันก็นานเป็นชาติแล้ว ตั้งแต่สมัยที่แดร์ริลเมาครั้งสุดท้าย และวันนี้เขาก็เมาจนควบคุมตัวเองไม่อยู่

"คุณยังดื่มต่อได้อีกนิดครับ นายน้อยรอง" แซมสันยกแก้วของเขาขึ้นแล้วกล่าว

"จากนี้ไป ห้ามเรียกฉันว่านายน้อยรองอีก" แดร์ริลมองไปรอบๆแล้ววางแก้วลง "ฉันรู้สึกไม่ดีเวลาถูกเรียกแบบนั้น"

สามปีก่อน พี่สะใภ้ของเขาเป็นหัวหอกในการเตะแดร์ริลออกจากตระกูล หลังจากครั้งนั้น เขาก็รังเกียจการถูกเรียกด้วยชื่อนายน้อยรองมาตลอด

เมื่อคิดไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนั้น ทำให้แดร์ริลกำหมัดอย่างรวดเร็ว

ตอนนั้น เขาใช้เงินแปดล้านเพื่อซื้อหุ้นของเซาธ์อีสต์ ปิโตรเลียม แต่กลับไม่มีใครเชื่อวว่าเขาจะสามารถทำเงินจากมันได้ พี่สะใภ้ของเขากล่าวหาว่าเขาพยายามจะถลุงเงินของตระกูล และภายใต้การยุยงของเธอ พวกเขาจึงเตะแดร์ริลออกจากตระกูล

ยังไงก็ตาม เงินแปดล้านในตอนนั้นเป็นเงินของเขาเอง ซึ่งเขาเก็บออมมันและทำให้มันเป็นเงินทุนส่วนตัว!

แดร์ริลตระหนักดีว่าพี่สะใภ้ของเขาทำแบบนี้เพราะมีเหตุผล มันมีผู้ท้าชิงสองคนที่มีโอกาสเป็นหัวหน้าตระกูลดาร์บี้ในอนาคต คนแรกนั่นก็คือ ฟลอเรียน พี่ชายของแดร์ริล

และคนต่อมาเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแดร์ริลเอง

พี่สะใภ้ของเขาต้องการกำจัดเขาทิ้ง เพื่อที่จะไม่มีใครคอยแข่งกับฟลอเรียนเพื่อจะได้รับตำแหน่งหัวหน้าตระกูลอีก

"ถ้าอย่างนั้นคงไม่เป็นไรถ้าจากนี้ พวกเราจะเรียกคุณว่าท่านดาร์บี้ ใช่ไหมครับ?" คำถามของเวย์นดึงแดร์ริลกลับสู่ปัจจุบัน

แดร์ริลพนักหน้า อารมณ์ของเขาตอนนี้ไม่ดีนักหลังจากระลึกความหลัง

เขาพลันเห็นเอมิลี่เข้ามาหาเขาจากด้านข้าง เธอกล่าวเสียงอ่อย "ท่านดาร์บี้ มีบางอย่างที่ดิฉันต้องการบอกคุณค่ะ"

"อะไรเหรอ?" เมื่อแดร์ริลดื่มน้ำในแก้วเสร็จเขาก็มองเธอ

เขาต้องยอมรับว่าเอมิลี่ดูมีเสน่ห์มากขึ้นหลายเท่าเมื่อเทียบกับตอนที่เจอกันครั้งแรก ในปัจจุบัน บริษัทของเธอโด่งดัง และเธอได้สร้างแบรนด์เครื่องสำอางขึ้นมาเอง ทำให้เธอดูน่าดึงดูดกว่าเมื่อก่อน

"มันเกี่ยวกับพี่สะใภ้ของคุณค่ะ" เอมิลี่พูดที่หูของเขา

"พูดต่อสิ"

เอมิลี่พยักหน้าแล้วกล่าวต่อ "เมื่อปีที่แล้ว พี่สะใภ้ของคุณติดต่อบางคนเพื่อหาทางคุยกับดิฉัน เธอต้องการซื้อเครื่องสำอางรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่น หลังจากที่ดิฉันนำมันไปให้เธอแล้วลองพูดคุยกันดู ดิฉันได้ทราบโดยบังเอิญว่าเธอนั้นเป็นคนที่ทะเยอทะยานมาก"

แดร์ริลยิ้มอ่อน เขารู้มานานแล้วว่าพี่สะใภ้ของเขานั้นเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานอันโหดเหี้ยมแค่ไหน ใครจะไปถูกเธอไล่ออกได้ ถ้ามันไม่ใช่เพราะนิสัยส่วนตัวของเธอ?

สถานที่ที่คนพลุกพล่านในเมืองตงไห่

ลิลี่ ผู้ซึ่งเพิ่งจากแยกกับแอชตัน ขณะนี้กำลังเดินอยู่ข้างเฟบี้

"ทำไมเธอถึงดูฟุ้งซ่านจัง ลิลี่?" เฟบี้ถามในขณะที่พวกเธอออกมาจากร้านค้า

ลิลี่ส่ายหัว "ไม่มีอะไร"

ในตอนนั้น ในหัวของเธอมีแต่ความคิดเรื่องแอชตัน มันค่อนข้างเชื่อได้ยากว่าชายคนนั้นจะขายบริษัทของตัวเองเพื่อซื้อรองเท้าส้นสูงให้เธอ

"ยังไก็เถอะ ลิลี่ เธอเคยได้ยินเรื่องแบรนด์เครื่องสำอางที่กำลังทำให้ทุกคนคลั่งรึเปล่า?" เฟบี้ถามด้วยความตื่นเต้น

จิตใจที่ล่องลอยของเธอพลันเริ่มปรากฏความสนใจขึ้น "ใช่ โพเซีย เอเลแกนซา คราวน์ไลน์ รึเปล่า?"

"ใช่ ใช่ ใช่!"

ทั้งสองพลันหัวเราะคิกคักพร้อมกัน มันมีเรื่องมากมายให้เหล่าสตรีพูดถึง แต่เรื่องที่พวกเธอสนใจมากที่สุดคงไม่พ้นเรื่อง เครื่องสำอางและเสื้อผ้า

โดยเฉพาะแบรนด์เครื่องสำอางที่กำลังโด่งดังอยู่ไม่นานมานี้ และนั่นก็คือ โพเซีย เอเลแกนซา

วันวาเลนไทน์กำลังมาจะถึง และโพเซีย เอเลแกนซา ได้ปล่อยสินค้าชุดใหม่ออกมาแล้ว ซึ่งถูกเรียกว่า คราวน์ไลน์

และมันก็มีเพียง 520 ชุดทั่วโลก!

แต่ละชุดมีราคา 520,000 บาท มันถูกพิจารณาให้เป็นราชวงศ์ของเหล่าแบรนด์เครื่องสำอางเลยทีเดียว! ผู้หญิงทุกคนต้องการมัน! แม้ว่า 520,000 บาท จะไม่ใช่ราคาที่แพงมากนัก แต่คนรวยมากมายก็ถึงกับต้องวุ่นวายเพื่อให้ได้มันมา ใครก็ตามที่ไม่มีเส้นสายที่ถูกต้องย่อมไม่สามารถซื้อมันได้