บทที่ 15

เธอสวมชุดเดรสเข้ารูป เอลซ่ายืนอยู่ที่หน้าทางเข้าบริษัทแพลทินัม ไม่เพียงแค่เสน่ห์ดึงดูดของเธอ แต่ปาปารัสซีจำนวนมากก็ถ่ายรูปของเธอเพราะคิดว่าเธอเป็นดาราเด่นคนใหม่เช่นกัน

แม้แต่พนักงานรักษาความปลอดภัยเองก็ยังคิดว่าเอลซ่าเป็นดาราและเตือนกันไม่ให้ใครไปหยุดเธอ เธอเดินตรงขึ้นไปยังห้องทำงานของประธาน จนได้พบกับเพิร์ลที่เดินออกมาในขณะที่เธอกำลังจะเคาะประตูและเข้าไป

เพิร์ลกำลังจะไปรินชาใหม่ให้แดร์ริลในตอนนั้น ในตอนที่เธอเปิดประตูแล้วแล้วพบเอลซ่า เธอก็ไล่เอลซ่าออกไปนอกตึกทันทีหลังจากรู้ว่าเธอถูกส่งมาจากตระกูลลินดัน

มีใครไม่รู้ว่าเอลซ่าเป็นใครด้วยหรืออย่างไร? เธอเป็นหญิงงามที่มีชื่อเสียงในเมืองตงไห่ มีคนมากมายตามจีบเธอและเธอก็ปฏิเสธพวกเขาทั้งหมด ยังไงก็ตาม ในวันนั้น เธอได้รับรู้ประสบการณ์ของการถูกปฏิเสธเองบ้างเป็นครั้งแรก และเธอรู้สึกว่ามันน่าหงุดหงิดมากทีเดียว

หญิงชรายิ่งกว่าเป็นกังวลเมื่อเธอได้รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้น

----

วันต่อมา ที่คฤหาสน์ตระกูลลินดัน

มันเป็นวันเกิดของคุณย่าลินดัน ทั้งคฤหาสน์เต็มไปด้วยชีวิตชีวา

สมาชิกตระกูลทุกคนรีบกลับมาทันที และข่าวคุณย่าลินดันอายุครบ 70 ปีก็กระจายไปทั่วเมืองตงไห่

มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่จะต้องเชิญคนมากมายมางานวันเกิดครบ 70 ปี ของเธอ แม้ว่าตระกูลลินดันจะเป็นตระกูลระดับรอง มันก็ยังมีคนจำนวนไม่น้อยที่ถูกเชิญมางานเลี้ยงวันเกิด

รถจอดยาวเป็นทิวแถวที่ด้านนอกคฤหาสน์ตระกูลลินดัน

เบื้องหน้าของรถแลนด์โรเวลอร์ ลิลี่และซาแมนธากำลังยืนอยู่ พวกเธอดูใจร้อนในขณะที่ดูนาฬิกาไปด้วย

ไม่นานนัก พวกเธอก็เห็นรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าขับมาช้า ๆ หลังจากรถหยุด แดร์ริลก็รีบวิ่งเข้ามาทันที

"จราจรติดขัด มันเป็นเพราะรถติดน่ะครับ" แดร์ริลอธิบายอย่างเหนื่อยหอบ

'บัดซบ!' เพิร์ลควรจะต้องขับรถมาส่งเขาที่นี่ แต่การจราจรนั้นแออัดมาก! หลังจากที่ต้องติดอยู่แถวไฮเวย์นานเป็นชั่วโมง ๆ เขาจึงรีบนำมอเตอร์ไซค์ออกมาจากหลังรถ แล้วขี่มันมาที่งานเลี้ยงซึ่งกำลังจะเริ่มขึ้น

แล้วก็อย่างที่เคยเป็นมา ลินดันนั้นเป็นตระกูลที่ดัง แขกจำนวนมากพลันมองมาที่เขาและหัวเราะเมื่อเห็นเขาขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้ามา

"ดูนั่นสิ นั่นมันแดร์ริลไม่ใช่เหรอ? ลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลลินดันไง"

ใช่เลย มันคือเขาล่ะ! ฮ่าฮ่า!"

"กระจอกชะมัด เขาโชคดีมากที่ได้แต่งงานกับสาวงามอย่างลิลี่!"

"ฮ่าฮ่า นายไม่รู้อะไร ฉันได้ยินว่าเด็กนั่นต้องนอนบนพื้น ถึงเขาจะอยู่กับลิลี่มาแล้วถึงสามปี ฮ่าฮ่า!"

คนหนุ่มสาวในตระกูลไวท์จำนวนมากเริ่มจับกลุ่มพูดคุยกัน ตระกูลไวท์และลินดันนั้นเป็นมิตรสหายที่ดีกันมาหลายรุ่น พวกเขาเกี่ยวพันกันจากการแต่งงานหลายต่อหลายคู่ ดังนั้นพวกเขาจึงมีความรู้ในเรื่องของตระกูลลินดันอย่างมาก

ลิลี่รู้สึกอับอายเล็กน้อยหลังจากได้ยินการพูดคุยกัน เธอกล่าวกับแดรืริล "นายช่วยจอดมอเตอร์ไซค์ให้มันไกลกว่านี้หน่อยได้ไหมครั้งหน้า? นายไม่เห็นเหรอว่ามีแขกเยอะขนาดไหนที่นี่?"

"โอ้"

แดร์ริลพยักหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน

ซาแมนธาโมโหในทัศนคติของเขามาก มันเป็นวันสำคัญ ทำไมเขาถึงยังใส่ชุดตามตลาดแบบนั้น? เขาไม่มียางอายเลยหรือไง?

"นายเตรียมของขวัญให้คุณย่ารึยัง?" ลิลี่กล่าวถามเสียงเบา

"เรียบร้อยครับ" แดร์ริลหัวเราะแล้วหยิบกล่องไม้ที่ดูโทรมออกมา

"นาย!" ลิลี่กระทืบเท้าเมื่อเห็นกล่อง "นี่มันของขวัญแบบไหนกัน? นี่มันวันเกิดปีที่เจ็ดสิบของคุณย่า นายจะให้ขยะเป็นของขวัญเธอไม่ได้!"

"มันไม่ใช่ขยะนะ" แดร์ริลตอบสนองสั้น ๆ

ไม่ใช่ขยะ? กล่องนี่มันพังแล้วด้วยซ้ำ ซาแมนธาทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอชี้ไปที่แดร์ริลแล้วสาปแช่งเขา แต่ก็ถูกขัดจังหวะจากเสียงใครบางคนก่อน

"เรียกลูกหลานของตระกูลลินดันทุกคน ไปอวยพรวันเกิดให้คุณย่า!"

หลังจากคนนั้นกล่าวจบ คนของตระกูลลินดันนับร้อยก็เดินกรูกันเข้าไปในคฤหาสน์

ซาแมนธามองไปที่แดร์ริล เธอห้ามความต้องการจะดุด่าเขาแล้วรีบเข้าไป

ในตอนนั้น แขกทุกคนก็นั่งอยู่ในคฤหาสน์เรียบร้อยแล้ว

หญิงชรานั้นสวมชุดที่ใช้ในงานมงคล เธอนั่งอยุ่ในที่นั่งหลักและดูร่าเริงมาก

"ประธานโซห์นจากสกายบรูคกรุ๊ป โปรดมาด้านหน้าและอวยพรวันเกิด!" พิธีกรถือไมโครโฟนแล้วกล่าว

ชายวันกลางคนเดินออกมา เขาคืออัลเบิร์ต โซห์น เขามีทรัพย์สินมากกว่าร้อยล้าน และมีความสัมพันธ์ที่ดีมากกับหญิงชรา

ข้างกายเขามีเลขาสาวติดตามมาด้วย เธอถือกล่องใบใหญ่ไว้ในมือ

"ฮ่าฮ่า ผมขออวยพรวันเกิดให้ท่านมีชีวิตยืนยาวคุณย่าลินดัน!" อัลเบิร์ตหัวเราะแล้วเปิดกล่อง

เสียงพูดคุยฮือฮาดังขึ้นจากรอบ ๆ !

มันคือเครื่องสังคโลกจากสมัยราชวงศ์ชิง!

เครื่องสังคโลก หรือรู้กันในชื่อ เครื่องสังคโลกลงยา มีประวัติศาสตร์ที่สูงส่ง แจกันที่อยู่ตรงหน้าเธอดูเหมือนจะมาจากสมัยจักรพรรดิเฉียนหลง จากการมองแวบแรก มันดูเหมือนของชึ้นยอดที่มีมูลค่าไม่ต่ำกว่าหนึ่งล้านอย่างแน่นอน!

เป็นความเคารพที่น่าตกใจ! ของขวัญวันเกิดราคาล้านบาท!

"เอาล่ะ เอาล่ะ ท่านประธานโซห์น เชิญนั่งก่อน คุณไม่ต้องจ่ายเงินมากขนาดนี้ก็ได้ครั้งหน้า ใจฉันจะจำคุณไว้เสมอ ขอบคุณมาก ท่านประธานโซห์น!" หญิงชราดีใจมากจนพยักหน้าซ้ำไปมาและไม่สามารถหุบยิ้มได้

อย่างที่ทุกคนรู้กันดี คุณย่าลินดันนั่นโปรดปรานของโบราณ และเธอชอบขอขวัญชิ้นนี้มาก!

และนั่นทำให้ของขวัญต่อ ๆ มาดูธรรมดาไปเลยเมื่อเทียบกับมัน

มันเป็นแบบนั้นจนกระทั่งวิลเลียมปรากฏตัวขึ้น ทำให้ทุกคนสนใจที่เขากันหมด

ทุกคนได้ยินมาว่าวิลเลียมจะนำของขวัญที่ทำให้คุณย่าลินดันต้องจดจำมา ยังไก็ตาม เขาเป็นคนโปรดของเธอ!

วิลเลียมถือกล่องอยู่ เขาเสยผมก่อนที่จะเดินไปตรงกลางแล้วก้มหัวให้คุณย่าลินดัน

"คุณย่า ผม วิลเลียม ลินดัน ขอให้คุณย่ามีชีวิตที่รุ่งเรื่องและยาวนาน!" วิลเลียมแสยะยิ้ม

ไม่มีใครสนในสิ่งที่เขาพูด ความสนใจเดียวของพวกเขาคือกล่องในมือของชายหนุ่มต่างหาก

กล่องนั้นไม่ได้ใหญ่นัก แต่มันเป็นสีเขียวล้วนและถูกสร้างจากหยกคุณภาพสูง!

หรูหรามาก! กล่องของขวัญที่ถูกสร้างจากหยกทั้งชิ้น!

วิลเลียมร่ายคำกล่าวอันยาวเหยียดออกมาก่อนที่เขาจะเข้าเรื่อง จากนั้นเขาก็ได้ดีดนิ้ว

ฉับพลันไฟที่เคยสว่างไสวในห้องก็พลันมืดลง ผ้าม่านในห้องก็ถูกเลื่อนปิดลง ทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืดสนิท

ฝูงชนพลันสับสนเมื่อวิลเลียมกล่าว "อย่าตื่นตระหนก ของขวัญสำหรับคุณย่าจากผมจำเป็นต้องดับไฟลงเสียก่อน"

เมื่อเขากล่าวจบ เขาก็เปิดกล่องหยกนั้นออก ทำให้ทั้งห้องฮือฮาด้วยความชื่นชม!

ในกล่องหยกนั้นคือไข่มุกขนาดเท่ากำปั้นที่เรืองแสงท่ามกลางความมืด! เมื่อไข่มุกเรืองแสงปรากฏออกมา มันไม่ได้สว่างมากนักในตอนกลาวัน แต่มันก็ยังมีความสว่างเท่าแสงของเทียนแปดถึงเก้าเล่ม

ไข่มุกที่เรืองแสงในความมืดนั้นราคาเท่าไหร่กัน?

มันต้องมากกว่าสองล้านอย่างแน่นอน!

"โอเค โอเค โอเค!" หญิงชราหัวเราะ "วิลเลี่ยม ย่าไม่ได้ตามใจหลานเสียเปล่าจริง ๆ !'

ทุกคนพลันปรบมือพร้อมกัน ไม่มีอะไรจะงดงามไปกว่าของขวัญของเขาแล้ว

ช่างเป็นไข่มุกเรืองแสงที่ใหญ่และหาได้ยากยิ่งในเมืองตงไห่!

ที่ทางเชื่อม แดร์ริลหัวเราะออกมาเสียงดังโดยไม่ได้ตั้งใจ

'ฮ่าฮ่า นี่วิลเลียมพยายามจะเป็นตลกรึไง?' แม้คนอื่นนั้นจะตาไม่ถึง แต่แดร์ริลนั้นดูออกว่าไข่มุกเรืองแสงนั่นมีมูลค่าไม่ถึง 10,000 บาทด้วยซ้ำ มันเป็นมุกสังเคราะห์แน่นอน

มีสมบัติโบราณที่เขาไม่เคยเห็นสมัยที่เติบโตในตระกูลดาร์บี้ด้วยหรือ? ในห้องทำงานของผู้จัดการทั่วไปของบริษัทของครอบครัวเขาก็มีไข่มุกเรืองแสงขนาดเท่ากำปั้นเช่นกัน

ไข่มุกนั่นราคามากกว่าสองล้าน แม้ว่าราคามันจะไม่ได้มาก แต่แค่เงินอย่างเดียวนั้นซื้อมันไม่ได้

ไข่มุกเรืองแสงนั้นถือว่าเป็นสิ่งที่ไม่สามารถประเมินราคาได้ ในยุคโบราณ มีเพียงจักรพรรดิและจักรพรรดินีเท่านั้นที่สามารถถือครองไข่มุกแบบนี้

เมื่อความต้องการสูง เหล่าคนหัวหมอทั้งหลายจึงใช้วิธีการทางเคมีในการผสานไข่มุกเล็ก ๆ ทั้งหลายให้รวมกันเป็นลูกใหญ่

ไข่มุกเรืองแสงสังเคราะห์นั้นสังเกตได้ง่าย มันมีกาวอยู่ตรงกลาง

ร่องรอยของกาวในไข่มุกเรืองแสงของวิลเลียมนั้นชัดเจนมาก!

"แกหัวเราะอะไร?" ในตอนนั้นวิลเลียมก็โผล่เข้ามาแล้วตะโกนใส่แดร์ริล

ชั่วพริบตา สายตาทั้งหมดก็มองมาที่แดร์ริล

"โทษที ฉันทนไม่ไหวน่ะ" แดร์ริลปิดปาก "ไข่มุกของนายมันปลอมมาก"

"แก แกพูดบ้าอะไรของแก!" วิลเลียมหน้าแดงและตะโกนออกมา

เขารู้ว่าไข่มุกเรืองแสงนั้นเป็นของปลอม แต่ไม่มีใครในตระกูลลินดันที่เคยเห็นมันมาก่อน ดังนั้นจึงไม่มีใครควรที่จะแยกระหว่างของแท้และของปลอมออก ความคิดเห็นของแดร์ริลที่บอกว่ามันเป็นของปลอมจึงสร้างความกังวลให้วิลเลียมอย่างมาก

"หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว แดร์ริล"

ลิลี่สะกิดแดร์ริลอย่างแผ่วเบา

แดร์ริลจะกลายเป็นเหยื่อหากไปยั่วยุวิลเลียมเข้า

แน่นอน วิลเลียมเย้ยหยัน "นายมันก็แค่ลูกเขยที่ย้ายเข้าบ้านคนอื่น ได้เงินแค่สองร้อยบาทในแต่ละวัน มันก็เข้าใจได้ ว่าทำไมนายถึงไม่รู้จักไข่มุกเรืองแสง ฉันจะไม่ทะเลาะกับนาย แต่ฉันสงสัยว่านายจะให้อะไรเป็นของขวัญกับคุณย่า!"

วิลเลียมแอบเหลือบมองไปที่กล่องที่แดร์ริลกำลังถืออยู่ในมือ 'ฮ่าฮ่า! กล่องนั่นมันโทรมมาก มันเป็นของไร้ค่าแน่นอน!'

แดร์ริลไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาทนไม่ไหวจนต้องหัวเราะออกมา

อีกด้านหนึ่ง ซาแมนธากัดฟันด้วยความโกรธ ก่อนจะมองไปที่แดร์ริลแล้วเตือนเขา "ออกไปเดี๋ยวนี้ถ้าแกยังไม่หยุดหัวเราะสักที!"