บทที่ 915

ซ่างเปียวแสดงสีหน้าไม่ยี่หระ ไม่สนใจการข่มขู่ของอากวงเลยแม้แต่น้อย เป็นคนในวงการกันทั้งนั้น ใครไม่เคยโดนข่มขู่บ้าง ต่อให้ขู่ว่าจะฆ่าล้างตระกูลซ่างเปียวก็ได้ยินมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว

อากวงรู้สึกเสียหน้าต่อหน้าหลี่โม่ จึงพุ่งไปเบื้องหน้าซ่างกวงแล้วเตะเข้าที่หน้าอกของซ่างเปียวทันที ทำให้ซ่างเปียวถูกเตะจนล้มลงไปกองกับพื้น

“อ๊าก!”

ซ่างเปียวร้องโอดครวญ มองไปที่อากวงด้วยสายตาอำมหิต “หึหึ มาเลย เตะต่อเลยสิ ถ้าแกแน่จริงก็ฆ่าฉันให้ตายเลย ถ้าแกฆ่าฉันให้ตายไม่ได้ แกมันก็แค่ไอ้กระจอก”

“แกมันอวดดีนักนะ! วันนี้ฉันจะฆ่าแกซะ!”

อากวงเตะใส่ซ่างเปียวอย่างรุนแรงอีกหลายครั้ง เตะจนซ่างเปียวนั้นกลิ้งไปทั่วพื้นบริเวณ

เฉินเสี่ยวถงแสดงท่าทีหวาดกลัว แล้วหลบไปอยู่ด้านหลังหลี่โม่ทันที สองมือของเธอคว้าจับแขนของหลี่โม่เอาไว้แน่น

“พี่หลี่โม่ สายตาของเขาดูน่ากลัวจังเลย” เฉินเสี่ยวถงพูดเสียงอ่อน

กู้ชิงหลินเหลือบมองเฉินเสี่ยวถง แล้วยิ้มเย็นชาพลางเอ่ย “เริ่มเล่นละครซะแล้วเหรอ? เธอคิดว่าแกล้งทำเป็นอ่อนแอแล้วจะทำให้หลี่โม่หวั่นไหวได้งั้นเหรอ? คิดอะไรเพ้อเจ้อซะจริง ฉันจะจับตาดูหลี่โม่แทนหยุนหลานเอง”

คำพูดกู้ช