บทที่ 855

“อ๊าก! มือฉัน! มือหักแล้ว!”

หลงเทาส่งเสียงร้องลั่นอย่างน่าเวทนา ปืนในมือร่วงลงที่พื้น ในตอนนั้นเองเขาก็เชื่อคำพูดของหัวจื่อแล้ว

ทว่าในตอนที่เชื่อมันก็สายไปเสียแล้ว

มือปืนทั้งสองอดกลั้นความเจ็บปวดแล้วส่งปืนไปที่มือซ้าย แต่พวกเขาก็ฉลาดมากไม่ได้ยกปืนขึ้นมาอีกครั้ง

การที่หลี่โม่ใช้เมล็ดแตงเจาะข้อมือของพวกเขาก็เป็นการบอกแล้วว่าระยะห่างระหว่างพวกเขานั้นไม่มีทางจะเทียบกันได้

ต่อให้มีปืนอย่างในมือก็ยังไม่ใช่คู่มือของหลี่โม่แม้แต่น้อย ปืนจริงกลับกลายเป็นสิ่งที่ไม่ต่างจากของเล่นเลย

“พี่เทา พี่ พี่เชื่อแล้วใช่ไหม ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้เรื่อง แต่อีกฝ่ายแข็งแกร่งเกินไปจริง ๆ” หัวจื่อพูดขณะนอนกุมท้องอยู่ที่พื้น

หลงเทาหน้าดำคร่ำเครียด แทบอยากจะเตะหัวจื่อให้ตายคาที่เสียเลย อยู่ดีไม่ว่าดีจะมาพูดอะไรตอนนี้วะ!

“พี่ชาย ผมผิดไปแล้ว ผมยอมรับความผิด คุณพูดมาได้เลยว่าต้องการยังไง คุณบอกยังไงผมก็จะทำอย่างนั้น”

หลงเทาเต็มใจยอมรับความพ่ายแพ้เต็มที่ ขอแค่สามารถรักษาชีวิตไว้ได้ก็พอแล้ว

“พวกนายไม่ใช่คนกรุงโซล แล้วมาทำอะไรที่กรุงโซลกันล่ะ” หลี่โม่ถามพลางแทะเมล็ดแตง

“พวกเรา คือว่า เพราะว่าคุณชายสามหล