ที่ดินอุตสาหกรรมเป็นของหลี่โม่ แต่กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ ไม่คิดเช่นนั้น พวกเขาทั้งหมดคิดว่าที่ดินควรเป็นของตระกูลกู้ อย่างไรก็ตามหลี่โม่ก็เป็นลูกเขยของตระกูลกู้ ดังนั้นทุกอย่างที่เกี่ยวกับหลี่โม่ควรเป็นของตระกูลกู้กู้เจี้ยนกั๋วหยิบบุหรี่ออกมาจุดไฟ พ่นควันแล้วพูดว่า "หยุนหลาน หลี่โม่ ฉันหวังว่าพวกแกจะพิจารณาเรื่องของที่ดินอย่างรอบคอบ นี่เป็นเหตุผลสำคัญสำหรับการพัฒนาของตระกูลเรา ถ้าพวกแกทำผลงานได้ดี ตระกูลกู้ของเราจะไม่มีวันลืมเรื่องพวกนี้เลย"หลี่โม่ยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยาม และเคาะนิ้วเบา ๆ บนโต๊ะ "ที่ดินเป็นของเราโดยส่วนตัว ไม่ใช่ของส่วนร่วม แต่ถ้าต้องการจะใช้ก็ใช่ว่าจะไม่ได้ แต่คงไม่ใช่ใช้แบบฟรี ๆ หรอกนะ เอาเงินมาซื้อที่จากผมสิ ใช้เงินของคุณซื้อที่ดิน หรือให้ทุนแก่เราในการก่อตั้งบริษัทขึ้นใหม่”“แกไอ้ขยะนี่ วัน ๆ คิดแต่เรื่องเงิน! เงินทั้งหมดที่แกกิน แกดื่ม และใช้จ่ายไม่ใช่ของตระกูลของเราทั้งหมดเหรอ ข้าวของเครื่องใช้ของแกก็เป็นของตระกูลเรา! ที่ดินของแกคืออะไร แกไม่มีอะไรเลยนอกจากไร้สาระไปวัน ๆ !” กู้เซิ่งเหว่ยตะคอกด้วยความโกรธกู้เจี้ยนกั๋วตบริมฝีปากของเขาสองครั้งและพูดช้า ๆ "
จู่ ๆ กู้หยุนหลานก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก ราวกับว่าหลี่โม่กลายเป็นที่พึ่งพิงที่ดีที่สุดของกู้หยุนหลานจริง ๆหลี่โม่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและส่งข้อความถึงเฉียนฝู ขอให้เฉียนฝูจัดทนายความเพื่อทำสัญญากับดักนี้หลี่โม่ไม่ต้องการจะให้เอกสารที่ดินทุกอย่างแก่ตระกูลกู้ แต่จะขอให้ตระกูลกู้ลงนามในข้อตกลงการโอน ก็เพียงพอแล้วที่จะเพิ่มประโยคกับดักที่ซ่อนอยู่ในข้อตกลงเฉียนฝูส่งข้อความตอบกลับอย่างรวดเร็วเพื่อสอบถามความต้องการของหลี่โม่โดยละเอียด แต่หลี่โม่ตอบกลับเพียงสั่น ๆ นั่นคือการติดตั้งกับดักยาพิษในสัญญาหลังจากอ่านคำตอบที่หลี่โม่ส่งมา เฉียนฝูก็ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง และติดต่อทนายความชั้นนำทั้งในและต่างประเทศเพื่อหารือและจัดทำสัญญาทันทีหลังจากการดำเนินการอย่างรวดเร็ว เงื่อนไขของสัญญาถูกส่งไปยังกล่องจดหมายถึงหลี่โม่หลี่โม่ชำเลืองมองเงื่อนไขของสัญญา และลงจากรถไปที่ร้านถ่ายเอกสารซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเขาเพื่อปริ้นท์สัญญาหลังจากเซ็นสัญญาแล้ว หลี่โม่ก็โทรหาเฉียนฝู "ไม่นานมานี้ ราชินีแดนมังกรได้ทำอะไรบ้าง""ราชินีแดนมังกรเรียกผู้ใต้บังคับบัญชาหลายคนมาพบ และดูเหมือนว่าพวกเขากำลังเตรียมการบางอ
กู้เจี้ยนหมินเงียบ แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับสิ่งที่หลี่โม่พูด แต่กู้เจี้ยนหมินไม่สามารถปฏิเสธสิ่งที่หลี่โม่พูดได้เมื่อเห็นว่ากู้เจี้ยนหมินเงียบไป หวังฟางก็ลังเลและพูดว่า "หลี่โม่ แล้วแกคิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้? ฉันอยากจะบอกว่าที่ดินเป็นของครอบครัวของเรา ทำไมเราต้องส่งให้พวกเขาโดยเปล่าประโยชน์? เราก็จะเสียประโยชน์ แบบนี้จะยิ่งไม่ได้อะไร""นี่คุณ" กู้เจี้ยนหมินมองไปที่หวังฟางอย่างไม่พอใจกับสิ่งที่หวังฟางพูด"ฉันทำไม ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวของเรา" หวังฟางกล่าวอย่างมั่นใจ“นี่เป็นที่ดินที่มีประโยชน์ของครอบครัว ถ้าเราเก็บมันไว้และไม่ให้มัน เราก็อาจจะถูกแทงข้างหลังก็ได้นะ” กู้เจี้ยนหมินพูดอย่างรำคาญของแบบนี้พูดยาก ถ้ากู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ คิดจะกุเรื่องขึ้นมา หน้าตาของตระกูลที่กู้เจี้ยนหมินสะสมมาก็หมดกันเพื่อเห็นแก่หน้าตาของตนเอง กู้เจี้ยนหมินอยากจะมอบที่ดินให้กับตระกูลของเขา โดยไม่มีอะไรมากไปกว่าแบกรับความอับอายที่ลบล้างไม่ออกหวังฟางตะคอกอย่างเย็นชา "หึ! ไม่มีอะไรจะเสียแล้วตอนนี้ ตอนนี้ฆ่าได้หยามไม่ได้ ถ้าที่ดินนี้ถูกมอบให้กับตระกูลไป ครอบครัวของเราจะเหมือนหมา ไม่ส
ครัฟต์ขับรถไปที่ชานเมืองโซลและหยุดอยู่ข้างลำธารเล็ก ๆที่โค้งของลำห้วย มีชายคนหนึ่งกำลังนั่งตกปลาอยู่ริมแม่น้ำร่างของชายผู้นั้นดูค่อนข้างผอม มีผมสีขาวครึ่งหัวมัดมวยไว้บนศีรษะ นั่งนิ่งอยู่ริมแม่น้ำราวกับภูเขาเมื่อมองไปที่แผ่นหลังบาง ๆ ครัฟต์กลืนน้ำลายลงคอ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัวแม้ว่าครัฟต์จะเป็น CEO ของกลุ่มที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับชายชราร่างผอมบางคนนี้ที่สามารถควบคุมชีวิตและความตายของตัวเองได้ ครัฟต์ก็เต็มไปด้วยความกลัวที่ไม่สิ้นสุดครัฟต์ไม่รู้จักชายชราร่างผอม เขารู้เพียงว่าชายชราร่างผอมเป็นเจ้านายของหัวหน้าเจ้านายของเขาอีกทีเดิมทีครัฟต์ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะพบกับชายชราผอมแห้งคนนี้ แต่เนื่องจากครัฟต์มีหน้าที่รับผิดชอบในการร่วมมือกับตระกูลกู้ เขาจึงสามารถทลายกำแพงของชนชั้นและเข้าพบกับบุคคลนี้ซึ่งมีสถานะสูงกว่าเขาหลายลำดับได้หลังจากจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้ว ครัฟต์ก็เดินไปหาชายชราร่างผอมด้วยอารมณ์เหมือนแสวงบุญครัฟต์หยุดด้านหลังชายชราร่างผอมครึ่งเมตรแล้วโค้งคำนับพร้อมกับพูดว่า "สวัสดีครับท่าน ผมชื่อครัฟต์ครับ""อืม" คุณท่านปาทำเสียงในโพรงจ
แม้ว่าครัฟฟ์จะไม่เข้าใจว่าคุณท่านปาหมายถึงอะไร แต่เขารู้ว่าเขาแค่ต้องทำให้สำเร็จ และเขาไม่จำเป็นต้องสนใจสิ่งอื่นใด"เข้าใจแล้วครับท่าน ผมจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อให้กู้หยุนหลานและหลี่โม่พอใจ"“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ใช่แค่ทำให้พวกเขาพอใจ แต่เพื่อให้พวกเขาเชื่อใจแก เชื่อใจ แกเข้าใจไหม?” คุณท่านปาพูดช้าๆ“เข้าใจแล้วครับท่าน ผมจะทำให้พวกเขาไว้ใจผมให้ได้” ครัฟฟ์กล่าวด้วยความเคารพ“ดีมาก แกกลับไปได้แล้ว กลับไปทำหน้าที่ของแก”"ครับท่าน"ครัฟฟ์หันหลังและจากไป แม้ว่าเขาจะพูดเพียงไม่กี่คำ แต่ครัฟฟ์ก็รู้สึกราวกับว่าเขากำลังเดินอยู่บนเปลือกไข่เมื่อเผชิญกับรังสีของคุณท่านปาเมื่อกลับมาที่รถ ครัฟฟนั่งลงบนเบาะนั่งหอบราวกับปลาว่ายทวนน้ำ"ทำให้พวกนั้นเชื่อใจ ดูเหมือนง่าย แต่จริง ๆ แล้วยากฉิบหาย" ครัฟฟ์พึมพำเบา ๆต้องใช้เวลามากในการที่จะได้รับความไว้วางใจจากใครสักคน แต่ครัฟต์นั้นไม่น่าจะใช้เวลานานนักอาศัยเสน่ห์ส่วนตัว?ครัฟฟ์รู้ตัวว่าตัวเองไม่ค่อยมีเสน่ห์มากนักสิ่งที่เหลืออยู่คือสร้างสถานการณ์ที่ยากลำบาก และยื่นมือช่วยเหลือกู้หยุนหลานและหลี่โม่ท่ามกลางความยากลำบากนั้น เพื่อให้กู้หยุนหลานและหลี่โ
นี่เป็นเพราะครอบครัวเราอ่อนแอเกินไป ใคร ๆ ก็มารังแกได้หวังฟางหดหู่ใจพุ่งความโกรธของเธอไปที่หลี่โม่และพูดอย่างขมขื่น "ไม่ใช่เพราะเราไม่มีสถานะในตระกูลเหรอ?! เป็นเพราะแกไอ้หลี่โม่ลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ ถ้าฉันมีลูกเขยที่มีอำนาจ ใครจะกล้ามารังแกพวกเราแบบนี้!""ไอ้ขยะ! แม้แต่ครอบครัวของเราก็ยังถูกรังแก! แกยังรักษาของที่คนอื่นส่งมาให้ถึงหน้าประตูบ้านของเราไม่ได้ บอกฉันทีว่าไอ้ขยะอย่างแกยังมีหน้ามามีชีวิตอยู่อีกเหรอ?!"หวังฟางโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เธอพูดและในที่สุดก็วางตะเกียบแล้วหันเดินกลับไปที่ห้อง"ดี"กู้เจี้ยนหมินถอนหายใจและมองไปที่หลี่โม่อย่างช่วยไม่ได้ "แก อย่าคิดมากไปเลย แม่ยายของแกก็เป็นแบบนี้แหละ"“ไม่เป็นไรครับคุณพ่อ เรารีบทานข้าวกันเถอะครับ จะได้รีบไปที่บริษัท” หลี่โม่กล่าวอย่างเฉยเมยหลี่โม่ได้เตรียมการอย่างสมบูรณ์ และเขาไม่กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ตรงกันข้ามที่ดินนี้เป็นยาพิษชนิดหนึ่ง เพียงแค่หลี่โม่พอใจ เขาสามารถใช้ประโยคของยาพิษในสัญญาได้ตลอดเวลา เพื่อทำให้ทุกคนที่มีเจตนาชั่วร้ายกระอักเลือด กู้เจี้ยนหมินไม่มีอารมณ์ที่จะทานแล้ว เขาวางตะเกียบและยืนขึ้นร
ครัฟต์เชิญกู้หยุนหลานและหลี่โม่ไปร่วมงานชุมนุมคนดังอย่างนั้นเหรอ? เมื่อได้ยินคำพูดนี้ กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ ต่างก็รู้สึกอิจฉาริษยาจนตาร้อนไปหมด ทำไมถึงเชิญแค่กู้หยุนหลานกับหลี่โม่กัน! พวกเราต่างหากที่เป็นส่วนสำคัญของตระกูลกู้! ตระกูลกู้ในอนาคตล้วนอยู่ในการควบคุมของพวกเราทั้งนั้น! สัตว์ร้ายตัวน้อยในใจกู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ กำลังคำรามอย่างบ้าคลั่ง และเต็มไปด้วยคาวมไม่พอใจต่อการกระทำของครัฟต์ “คุณวอลเลซ คุณครัฟต์เชิญแค่กู้หยุนหลานกับหลี่โม่เหรอครับ?” กู้เจี้ยนกั๋วอดกลั้นความขุ่นเคืองในใจ แล้วถามด้วยรอยยิ้ม “ใช่ครับ มาตรฐานของงานชุมนุมสูงมาก ส่วนมากเป็นลูกเศรษฐีชื่อดังของเมืองหลวง มีแค่ไม่กี่คนในกรุงโซลเท่านั้นที่มีสิทธิ์เข้าร่วม คุณหนูกู้หยุนหลานและสามีเป็นพาร์ทเนอร์คนสำคัญของท่านประธาน ดังนั้นจึงโชคดีอย่างยิ่งที่ได้เข้าร่วมงานชุมนุม” วอลเลซพูดพลางหยิบบัตรเชิญออกมาวางบนโต๊ะ “ผมยังมีธุระอีก รบกวนพวกคุณช่วยส่งบัตรเชิญให้กับคุณหนูกู้หยุนหลานด้วยนะครับ” เมื่อเห็นว่าวอลเลซหมุนตัวกำลังจะไป กู้เจี้ยนกั๋วจะรีบถามขึ้น “คือว่า ผมอยากถามอีกหน่อย ทำไมพวกเราถึงไม่มีใครได้รับเชิญ
คุณปู่กู้เปิดตาขึ้น สายตากวาดมองผ่านกู้เจี้ยนหมินไป สุดท้ายก็ไปหยุดอยู่ที่ตัวหลี่โม่ สายตาของเขาปะทะเข้ากับสายตาของหลี่โม่ คุณปู่กู้มองหลี่โม่ด้วยสายตาที่ราวกับพยัคฆ์ร้าย ทำให้กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ ต่างเงียบปานจักจั่นวันหนาว คุณปู่กู้ไม่ได้ใช้สายตาเช่นนี้มานานมากแล้ว สองครั้งที่เขาเคยใช้สายตาเช่นนี้มองผู้อื่น ล้วนแต่ใช้ในการเจรจาต่อรองในตอนที่ธุรกิจของตระกูลกู้ประสบกับอันตราย และครั้งนี้ เพื่อความเจริญรุ่งเรืองของตระกูลกู้ คุณปู่กู้จึงใช้สายตาที่ดูแคลนทุกสิ่งนี้อีกครั้ง กู้เจี้ยนหมินสั่นสะท้านไปทั้งตัว แม้ว่าเขาจะตัดสินใจมอบที่ดินให้แล้ว แต่ก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดผวา กู้หยุนหลานตกใจกลัวสายตาของคุณปู่กู้ ริมฝีปากเม้มแน่น สีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดเผือดในทันที กังวลใจว่าชั่วอึดใจต่อมาคุณปู่กู้จะหวดกำปั้นใส่อย่างไรอย่างนั้น หลี่โม่สบตากับคุณปู่กู้ด้วยสายตาสงบนิ่งเยือกเย็น มุมปากยกโค้งขึ้นระบายยิ้มจาง ๆ คุณปู่กู้รู้สึกตกตะลึงอย่างลับ ๆ อยู่ในใจ ไม่นึกว่าหลี่โม่จะสงบนิ่งเช่นนี้ จนถึงขั้นที่สามารถพูดได้เลยว่าไม่สะทกสะท้านอะไรเลยด้วยซ้ำ ท่าทีน่าเกรงขามที่สั่ง