แชร์

บทที่ 129

ตอนนี้สมองของกู้หยุนหลานว่างเปล่า พยักหน้ารับอืม อืม แล้วปล่อยให้หลี่โม่กุมมือออกไป

เพียงแต่ว่าหวังเมิ่งเหยาที่อยู่ด้านข้างรีบออกมา และตรงเข้าไปขวางทางหลี่โม่กับกู่หยุนหลาน เธอตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่า "แกออกมาได้ยังไง ทำไมแกถึงไม่ได้รับบาดเจ็บ? เมิ่อกี้ใครเป็นคนถูกทุบตี?"

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหลี่โม่เดินออกมาโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ

หลี่โม่หันศีรษะจ้องไปที่หวังเมิ่งเหยาด้วยสายตาที่เย็นชา และเตือนว่า "หลีกไป!"

คำพูดง่าย ๆ สองคำทำให้หวังเมิ่งเหยาตกใจจนก้าวถอยหลังไปหลายก้าว

ช่างเป็นแววตาและแรงโกรธที่น่ากลัว!

นี่คือสิ่งที่คนไร้ประโยชน์สามารถแสดงได้หรือ?

สิ่งนี้ทำให้หวังเมิ่งเหยาทั้งหวาดกลัวและเกลียดชังในใจ เธอตรงเข้าไปตบหน้าหลี่โม่ทันที และตะโกนว่า "แกกล้าดุฉัน? พี่ชายของฉัน และเฉียวเย่ต่างก็อยู่ที่นี่ แกยังกล้าที่จะดุฉัน?"

เพี๊ยะ!

แต่ตบรอบนี้กลับลอยค้างอยู่กลางอากาศเพราะมันถูกจับไว้อย่างแน่น

หลี่โม่ตรงเข้าไปบีบข้อมือของเธอด้วยแรงเพียงเล็กน้อย แต่ทำให้หวังเมิ่งเหยากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“อย่าบังคับให้ฉันลงมือ!” หลี่โมพูดอย่างเย็นชาแล้วสะบัดมือหวังเมิ่งเหยาทิ้ง และกำลังจะจา
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status