MasukShare
บทที่3
Terakhir Diperbarui:
2025-04-15 14:10:35"รีบกลับมาบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะราชา"เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของหญิงสาวยิ่งสร้างความร้อนใจ เขารีบตัดสายโทรศัพท์ของผู้เป็นแม่ไป ก่อนจะรีบต่อสายหาหญิงสาว
"สวัสดีค่ะคุณราชา" "มะลิ นี่เธออยู่ไหนทำไมฉันตื่นมาแล้วไม่เห็นเธอ" "มะลิกลับมาที่บ้านแล้วค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะมะลิมีงานต้องทำ"หญิงสาวตัดสายของเขาทิ้งไปโดยไม่ทันได้ฟังคำพูดทักท้วงอะไรของราชาต่ออีก เมื่อรู้ว่าแฟนสาวกลับไปแล้ว เขาจึงรีบเข้าไปจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ในใจนึกภาวนาขออย่าให้ผู้เป็นแม่กลั่นแกล้งอะไรแฟนสาวของเขาอีก ด้วยความร้อนใจราชาจึงใช้เวลาอาบน้ำเพียงไม่กี่นาที ก่อนจะรีบออกมาแต่งตัวด้วยความเร็วก่อนจะคว้ากุญแจรถและสิ่งของสำคัญก่อนจะรีบเดินออกไป "เร่งทำงานให้มันเร็ว ๆ หน่อยสิยะพวกหล่อน วันนี้มีแขกของคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงมาที่บ้าน จะชักช้าไม่ได้นะ"เสียงแหกปากตะโกนโวยวายของ โฉมคนใช้ข้างกายของคุณหญิงแสงมณีชี้นิ้วสั่งแม่บ้านคนอื่น ๆ ซึ่งหนึ่งในนั้นมีมะลิที่กำลังใช้ผ้าผืนบางถูกไปตามพื้นกระเบื้องอยู่เพียงผู้เดียว "นี่นางมะลิ ถูให้มันแรง ๆ หน่อยสิ ถูกเบา ๆ แบบนี้เมื่อไหร่พื้นมันจะสะอาด" "แต่นี่มะลิก็ถูแรง ๆ แล้วนะจ๊ะพี่โฉม"น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยตอบกลับ แต่กลับถูกโฉมถลึงตามองใส่ด้วยความไม่พอใจ เมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะฟังคำสั่งของเธอเหมือนกับแม่บ้านคนอื่น ๆ "ถูแรง ๆ แล้วอย่างนั้นเหรอ"โฉมพูดออกมาพร้อมกับพยักหน้าก่อนจะเดินปรี่เข้าไปคว้าถังใส่น้ำถูพื้นเทราดลงบนศีรษะของมะลิ น้ำสีขุ่นมีกลิ่นเหม็นไหลอาบจนเปียกไปทั่วทั้งชุดนักศึกษา เพล้ง ถังใส่น้ำถูกโยนทิ้งลงตรงหน้าของมะลิ สายตาของโฉมฉายแววถึงความสะใจออกมา "เป็นอย่างไรล่ะกลิ่นของน้ำถูกพื้นหอมชื่นใจไหมล่ะ แต่จะว่าไปน้ำถูพื้นมันก็เหมาะกับผู้หญิงไม่เจียมกะลาหัวอย่างแกดีนะนางมะลิ หึ ๆ "โฉมแม่บ้านคนสนิทของคุณหญิงแสงมณีหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ ก่อนจะสะบัดก้นเดินออกไปรายงานข่าวให้ผู้เป็นเจ้านายได้ฟัง ร่างของมะลิเปียกปอนไปทั่วทั้งตัวได้แต่นั่งนิ่ง ความเสียใจมันทำให้เธอแสดงความอ่อนแอด้วยการปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา แรงฉุดดึงจากต้นแขนทำให้คนที่นั่งก้มหน้าต้องช้อนสายตาขึ้นมามอง "พี่แจ๋ว" "มามะลิ พี่ช่วย"แจ๋วแม่บ้านอีกคนช่วยพยุงร่างของมะลิให้ลุกขึ้นยืน เธอเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างทั้งหมดแต่ก็ไม่สามารถเข้ามาช่วยเด็กสาวได้ เพราะไม่มีใครอยากมีเรื่องกับแม่บ้านใหญ่อย่างโฉมแถมยังเป็นลูกน้องคนโปรดของคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้อีก "ขอบคุณพี่แจ๋วมากนะคะ" "ไม่เป็นอะไร ทีหลังก็อย่าไปต่อปากต่อคำกับนางโฉมมันอีกล่ะ ไป ๆ ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวตรงนี้พี่จัดการต่อเอง"แจ๋วสะบัดมือไล่เธอไม่อยากเห็นแววตาของเด็กสาวคนนี้ แววตาเศร้าของมะลิมันทำให้เธอรู้สึกว่าโลกทั้งใบมันจะพังสลายลงตรงหน้า "มะลิต้องขอขอบคุณพี่แจ๋วอีกครั้งนะคะ"เด็กสาวยกมือไหว้ก่อนจะเดินออกไปยังห้องพักของตัวเองด้วยสภาพเปียกปอนไปทั้งตัว "นางมะลิเอ๊ย"แววตาของแจ๋วมองมะลิด้วยความเอ็นดูและสงสาร ตั้งแต่ผู้เป็นแม่ของมะลิเสียไปเมื่อหลายปีก่อน ชีวิตของเด็กสาวคนนี้ก็มีแต่ความเศร้า สองแม่ลูกได้เข้ามาสมัครเป็นแม่บ้านของที่นี่ ชีวิตของทั้งคู่ต้องดิ้นรนปากกัดตีนถีบจากบ้านนอกเพื่อเข้ามาหางานในเมืองกรุงทำจนได้มาสมัครเป็นแม่บ้าน ณ ที่บ้านหลังนี้ แต่โชคกลับไม่ดีเมื่อผู้เป็นแม่ของเด็กสาวนั้นมีโรคประจำตัวไม่สบายอย่างหนักจนต้องเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น จนสุดท้ายความโชคร้ายก็พรากชีวิตของผู้เป็นแม่ไปตลอดกาลอย่างไม่มีวันหวนกลับคืน เสียงรถหรูเลี้ยวเข้ามาจอดภายในเขตรั้วของบ้านหลังใหญ่ทำให้คุณหญิงแสงมณีกับผู้เป็นสามีถึงกับต้องหันมองหน้ากัน ทั้งคู่ต่างพากันลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปต้อนรับแขกผู้มาใหม่ ใบหน้าของทุกคนเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มยามเมื่อได้พบเจอกัน "สวัสดีค่ะคุณศจี ดีใจจังเลยค่ะที่เราสองคนได้พบเจอกันอีกครั้ง" "ดิฉันก็ดีใจเหมือนกันค่ะคุณแสง"สองสาวรุ่นราวคราวเดียวกันเอ่ยทักทายด้วยความสนิทสนมตามประสาคนรู้จักกันมานาน เช่นเดียวกับสองเพื่อนซี้คู่สนิทซึ่งกำลังยืนพูดคุยทักทายตามประสาเพื่อนรักที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยมัธยม "ไม่เจอกันนานยังดูดีเหมือนเดิมเลยนะมึง"คุณธำรงเอ่ยทักทายเพื่อนสนิทอย่างคุณแสนชัยด้วยความเป็นกันเอง "ของแบบนี้มันแน่นอนอยู่แล้ว ว่าแต่กู มึงก็ยังดูดียังหนุ่มยังแน่นไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ" "คนอย่างกูไม่ยอมแก่ง่าย ๆ หรอก"ฝ่ามือไหล่ตีลงบนไหล่ของเพื่อนสมัยเรียนเบา ๆ นัยน์ตาสีดำสนิทเหลือบหันไปมองเห็นเด็กสาวดูน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับบุตรชายกำลังยืนยิ้มกริ่มอยู่ด้านหลังของเพื่อนสนิทซึ่งเขาเองก็รู้จักเด็กสาวคนนี้เพราะได้พบเห็นอยู่บ้างบางครั้งยามเมื่อเขาแวะไปเยี่ยมเยียนเพื่อนสมัยเรียนที่บ้าน
Bab terkait
ความทรงจำสีจาง บทที่4
"อ้าวหนูดอกฟ้า ยืนทำอะไรตรงนั้นอยู่ล่ะลูก เดินเข้ามายืนตรงนี้เดี๋ยวก็โดนน้ำค้างไม่สบายเอาเสียหรอก"หญิงสาวมีใบหน้าอ่อนเยาว์แสนสวยผมยาวดำขลับนุ่มสลวยกระจายเต็มแผ่นหลัง ยามเมื่อเธอยิ้มให้ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ต้องใจละลายยามเมื่อได้พบเห็น เธอเป็นดั่งเช่นดอกฟ้าที่ใคร ๆ ต่างพากันหมายปองและอยากจะครอบครองเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว นิสัย น่ารัก อ่อนน้อมถ่อมตน รู้จักเคารพผู้ใหญ่ ทำให้สองสามีภรรยาของบ้านหลังนี้อยากได้'ดอกฟ้า'ลูกสาวของเพื่อนสนิทพ่วงด้วยหุ้นส่วนใหญ่มาเป็นลูกสะใภ้"สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า"น้ำเสียงอ่อนหวานชวนน่าฟังดังขึ้น ฝ่ามือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นพนมไหว้ตามฉบับสาวชาวไทยถูกอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี"สวัสดีจ้ะหนูดอกฟ้า ป้าคิดถึงหนูที่สุด"คุณหญิงแสงมณีเดินปรี่เข้าไปหาตัวของหญิงสาว ทุกอย่างที่รวมอยู่ในตัวของดอกฟ้ามันทำให้คุณหญิงแสงมณีรู้สึกปลื้มปริ่มเป็นอย่างมาก และอยากจะได้มาเป็นลูกสะใภ้ ซึ่งเรื่องนี้ทางครอบครัวทั้งสองได้มีการพูดคุยกันไว้ก่อนหน้านี้ ซึ่งทุกคนต่างพากันเห็นดีเห็นงามเมื่อครอบครัวใหญ่ทั้งสองจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน"หนูก็คิดถึงคุณป้าเหมือนกันค่ะ ว่าแต่ช่วงนี้ดูคุณป้าสวยงามเ
Terakhir Diperbarui : 2025-04-15ความทรงจำสีจาง บทที่5
"พวกเราทานอาหารกันก่อนดีกว่านะครับ ก่อนจะพูดถึงเรื่องสำคัญกัน"คุณหญิงแสงมณีพยักหน้าส่งซิกให้เหล่าแม่บ้านมาทำหน้าที่ตักข้าวให้กับทุกคน เธอใบหน้าสวนจะหันมาส่งยิ้มให้กับทุกคนบนโต๊ะอาหาร"เรื่องสำคัญอะไรกันเหรอครับคุณแม่"ราชาเอียงหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับเอ่ยปากกระซิบถาม"เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้วลูกก็จะรู้เองราชา ว่าแต่ หนูดอกฟ้าดูเป็นอย่างไรบ้าง น้องดูสวยไหม""ทำไมคุณแม่ถึงได้ถามผมแบบนี้ล่ะครับ""แม่ก็แค่ถามดู เผื่อว่าลูกจะเปลี่ยนมาสนใจในตัวของหนูดอกฟ้าบ้างก็เท่านั้น"รอยยิ้มแฝงไปด้วยเล่ห์นัยของผู้เป็นแม่นั้นมันทำให้ราชาสัมผัสได้ถึงความแปลกประหลาด แต่เขาก็ได้เพียงเก็บความสงสัยเอาไว้เท่านั้น พร้อมกับเหลือบหันมองซ้ายขวาหาร่างบางของแฟนสาวทุกคนต่างพาลงมือกันทานอาหารตรงหน้า เสียงพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกดังออกไปถึงห้องครัวที่อยู่ทางด้านหลัง แต่ก็ไม่สามารถดึงดูดความสนใจของคนที่กำลังจัดเตรียมผลไม้สำหรับขึ้นโต๊ะอาหารในเย็นของวันนี้ได้ มะลิยังคงเร่งรับทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จ เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าก็ใกล้จะถึงเวลาที่เธอจะต้องออกไปเสิร์ฟผลไม้ให้กับเจ้านายและแขกของท่านในครั้งนี้"เป็นอย่างไรบ้าง
Terakhir Diperbarui : 2025-04-15ความทรงจำสีจาง บทที่6
เกิดความเงียบภายในห้องรับประทานอาหาร ราชากับผู้เป็นพ่อจ้องสายตามองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ทางฝ่ายครอบครัวของดอกฟ้าต่างไม่มีใครพูดอะไรออกมาทั้งสิ้น ทุกคนได้แต่นั่งมองว่าสองพ่อลูกจะจัดการเช่นไรต่อไป"ทำไมผมต้องแต่งงานกับเธอด้วย เป็นเพราะอะไรพ่อพอจะบอกผมได้ไหม""หนูดอกฟ้าเธอเป็นคนดี เหมาะสมกับแกทุกอย่าง ทั้งหน้าตา การศึกษา หนูดอกฟ้าไม่มีอะไรด้อยไปกว่าใครเลยสักนิด""เพียงแค่เห็นว่าเธอเหมาะสม พ่อก็คิดอย่างให้ผมแต่งงานกับเธออย่างนั้นเหรอ เหอะ พ่อไม่คิดจะสนใจเรื่องของความรักความรู้สึกเลยหรืออย่างไร""แต่งงานอยู่ด้วยกันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง"สองมือกำหมัดแน่นเมื่อผู้เป็นพ่อไม่คิดจะเปิดทางให้เขาได้เดินตามความต้องการ ราชาเดินเข้ามาหาร่างของมะลิแขนใหญ่คว้าร่างของเธอเข้ามาโอบกอด ครอบครัวของคุณแสนชัยต่างพากันตกใจ แต่คงไม่มีใครตกใจไปกว่าดอกฟ้า เมื่อเห็นว่าผู้ชายที่สามารถทำให้เธอหัวใจของเธอสั่นไหวได้กำลังยืนกอดผู้หญิงคนอื่นซึ่งมีสถานะเป็นเพียงแค่แม่บ้าน"ราชา ปล่อยแขนออกจากร่างของนางมะลิเดี๋ยวนี้เลยนะ"คุณหญิงแสงมณีกลัวว่าครอบครัวของอีกฝ่ายจะเข้าอะไรผิด ตนจึงรีบเอ่ยปรามพร้อมกับเข้าไปดึงร่างของลูกชายออก"
Terakhir Diperbarui : 2025-04-21ความทรงจำสีจาง บทที่7
"เรื่องที่เกิดขึ้นกูกับคุณหญิงต้องขอโทษมึงกับคุณศจีและหนูดอกฟ้าด้วยนะ"หลังจากเดินเข้ามาในห้องรับแขกคุณธำรงก็เอ่ยขึ้น เขารู้สึกผิดจริง ๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องรับประทานอาหาร"ไม่เป็นไร ว่าแต่เรื่องสัญญาระหว่างเราสองคน""ถึงอย่างไรกูก็ต้องให้ราชาแต่งงานกับหนูดอกฟ้าสัญญาของเราสองคนมันจะต้องเป็นไปตามเดิม"แม้ว่าเขาจะต้องทำเรื่องเลวร้ายก็ตาม "ถ้าพี่ราชาเขาไม่เต็มใจ เราก็ไม่ควรไปบังคับเขานะคะคุณลุง""ดอกฟ้า หนูพูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า"คุณศจีเอ็ดลูกสาวเมื่อพูดอะไรออกมาโดยไม่ดูสถานการณ์"หนูพูดไปตามความจริงค่ะคุณแม่ คุณลุงคะถ้าพี่ราชากับผู้หญิงคนนั้นรักกัน หนูคิดว่า""ไม่ว่าหนูจะคิดอะไร แต่ลุงคงทำความต้องการของหนูไม่ได้ เพราะคนที่จะมาเป็นสะใภ้ภายในบ้านหลังนี้จะต้องเป็นเพียงแค่หนูเท่านั้น"น้ำเสียหนักแน่นของคุณธำรงไม่สามารถทำให้ดอกฟ้าเอ่ยออกความคิดเห็นได้ ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกปลื้มในตัวของชายหนุ่ม แต่ในเมื่อเขาไม่ได้รู้สึกหรือพิศวาสอะไรในตัวเธอ แต่งงานกันไปก็คงจะมีเพียงแต่เธอคนเดียวที่เจ็บ"หนูดอกฟ้าไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องอะไรเลยนะลูก ถึงอย่างไรป้าเชื่อว่าสักวันพี่ราชาจะต้องเห็นความดีในตั
Terakhir Diperbarui : 2025-04-21ความทรงจำสีจาง บทที่8
ปึง ปึง ปึงเสียงทุบประตูหนัก ๆ ดังขึ้นติดต่อกันหลายครั้งในเวลาช่วงเช้าตรู่ เสียงรบกวนดังติดกันหลายครั้งทำให้สติของมะลิฟื้นตื่นขึ้นมา สายตากวาดมองไปทั่วบริเวณห้องพักเป็นอันดับแรกก็พบว่าตัวเองนั้นกำลังนอนฟุบอยู่กับพื้นปูแสนจะเย็นเฉียบ ปึง ปึงเสียงทุบประตูหนัก ๆ ดังขึ้นติดต่อกันอีกหลายครั้งจนทำให้ร่างไร้เรี่ยวแรงของมะลิต้องค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก เนื่องจากอาการหน้ามือเล่นงานเธอเข้าอย่างกะทันหัน สองเท้าเดินก้าวไปยังประตูห้องพักด้วยความเชื่องช้าอย่างคนอ่อนแรงล้าแกรกประตูห้องพักถูกเปิดออกด้วยน้ำมือเจ้าของห้องทำให้ผู้มายืนเคาะประตูอยู่แสนนานอย่างโฉมตวาดใส่ใบหน้าซีดเผือดด้วยความไม่พอใจ"มัวแต่นอนกินบ้านกินเมืองไม่ได้ยินหรืออย่างไรว่าฉันมาเคาะประตูอยู่ตั้งนานแล้ว""ได้ยินค่ะพี่โฉม ว่าแต่พี่โฉมมีอะไรจะใช้มะลิเหรอจ๊ะ""เอาเงินนี่ไปซื้อของที่ตลาด อย่ามัวชักช้าล่ะวันนี้คุณราชาจะต้องไปรับคุณหนูดอกฟ้ามาทานข้าวเช้าที่บ้าน"โฉมยัดเงินจำนวนหนึ่งใส่มือของมะลิก่อนจะเดินออกไป แต่ก็ไม่วายทิ้งท้ายคำพูดบาดหัวใจให้มะลิได้เจ็บเล่น"คุณราชาไปรับคุณดอกฟ้ามาทานข้าวที่บ้านอย่างนั้นเหรอ"นัยน์ตา
Terakhir Diperbarui : 2025-04-21ความทรงจำสีจาง บทที่9
เพชรกล้ารีบเดินฝ่าวงล้อมของเหล่าประชาชนเข้ามาหาร่างของมะลิ สีหน้าของเขาเรียบนิ่งไร้อารมณ์แววตาพยายามตรวจดูไปตามร่างกายเพื่อสังเกตอาการของเธอ"ผมเป็นหมอ ขอให้ทุกคนช่วยหลีกทางให้คนป่วยมีอากาศหายใจได้สะดวกด้วยครับ"เหล่าประชากรทุกคนต่างทยอยขับออกมาจากตรงนั้น แต่ทุกคนก็ยังคงจับจ้องสถานการณ์ไม่ไปไหน ทุกคนในที่นี้มักจะเห็นมะลิออกมาซื้อของคนเดียวเพียงลำพังอยู่บ่อยครั้งในช่วงเช้า ความสนิทสนมและเป็นกันเองทำให้พวกเขารู้จักและเป็นห่วงหญิงสาวกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ไหนตอนนี้"มะลิ มะลิ เธอเป็นอย่างไรบ้าง"เพชรกล้าเขย่าตัวเรียกชื่อของหญิงสาว เขาใช้นิ้ววางนาบลงบนข้อมือเรียวเล็กเพื่อต้องการวัดชีพจร คิ้วเข้มทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันเมื่อชีพจรการเต้นของหัวใจนั้นมันช่างผิดปกติและสีหน้าซีดเผือดของเธอและไหนกำปั้นเล็ก ๆ ที่ทุบลงบนหน้าอกซ้ำ ๆ เบา ๆ ราวกับว่าเธอเจ็บปวดตรงบริเวณนั้นอีก อาการเบื้องต้นผ่านที่เขาสังเกตการณ์มันยิ่งทำให้เพชรกล้าขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นขึ้นไปอีก"ขอทางหน่อยครับ"เพชรกล้าพยุงร่างของมะลิขึ้นมาอุ้มอยู่ในท่าเจ้าสาวซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่คนขับรถของตนเองวิ่งกลับมาจากการซื้อของตรงหัวมุมตลา
Terakhir Diperbarui : 2025-04-21ความทรงจำสีจาง บทที่10
รถซูเปอร์คาร์คันหรูวิ่งเล่นเข้ามาจอดตรงบริเวณหน้าบ้าน ราชาเปิดประตูเดินลงมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์โดยไม่คิดจะร่องดอกฟ้าที่เปิดประตูรถเดินลงมาเลยสักนิด"มากันแล้วเหรอราชา หนูดอกฟ้า""สวัสดีค่ะคุณป้า"น้ำเสียงร่าเริงของคุณหญิงแสงมณีดังมาแต่ไกล ดอกฟ้ารีบยกมือไหว้โดยทันที ต่างจากราชายืนชักสีหน้าเรียบนิ่งราวกับว่าเขาไม่มีความรู้สึกอะไรเลยในตอนนี้"สวัสดีจ้ะ หนูดอกฟ้าคนสวยของป้า""ผมขอตัวก่อนนะครับคุณแม่"ราชาเอ่ยขึ้นระหว่างที่ทั้งสองกำลังยืนคุย แต่ก่อนขาของเขาจะได้ก้าวเดินออกไป ก็มีเสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้นมาเสียก่อน"แกไม่ต้องคิดจะไปหานางมะลิหรอกนะ เพราะมันออกไปมหาลัยตั้งแต่เช้าแล้ว""คุณแม่ว่าอะไรนะครับ มะลิออกไปมหาลัยตั้งแต่เช้าแล้วอย่างนั้นเหรอครับ""ใช่ และมันก็ยังฝากให้แม่บอกลูกด้วยนะ ว่าให้ลูกคอยไปรับไปส่งหนูดอกฟ้าที่มหาลัยด้วย"ราชาหรี่ตาจับผิดสีหน้าและคำพูดของผู้เป็นแม่ แต่น่าแปลกเมื่อในครั้งนี้เขาไม่เป็นความผิดปกติในสายตาคู่นั้นของมารดา"คุณแม่ไม่ได้โกหกผมใช่ไหมครับ""แม่จะไปโกหกลูกให้ได้อะไรขึ้นมาราชา ถ้าลูกไม่เชื่อก็ไปถามคุณพ่อเสียสิ เพราะตอนที่มะลิมาพูดกับแม่คุณพ่อก็อยู่ในเหตุการณ์ด้
Terakhir Diperbarui : 2025-04-21ความทรงจำสีจาง บทที่11
เปลือกตาหนักอึ้งค่อย ๆ เปิดขึ้นอย่างยากลำบาก กลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อและกลิ่นยาของโรงพยาบาลลอยแตะจมูกโด่งของเธอโดยทันที ภาพตรงหน้ามันพร่ามัวจนมะลิต้องหลับตาลงอีกครั้ง ความรู้สึกเจ็บบวกบริเวณตรงหน้าอกตอนนี้ทุเลาลงไปบ้าง แต่นั่นมันก็ยังหลงเหลือความรู้สึกจุกอยู่ด้านใน ยามเมื่อเธอหายใจหนัก ๆ หลังจากปิดเปลือกตาลงไปได้สักพักมะลิก็เปิดเปลือกตาขึ้นมาอีกครั้ง แต่ทันทีเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่ามีชายหนุ่มรูปงามกำลังนั่งมองเธออยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ "คุณเพชรกล้า"น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยเรียกชื่อของชายหนุ่ม เพชรกล้าใช้สายตากวาดมองไปตามร่างกายของมะลิอย่างพิจารณาในอาการของเธอ ณ ตอนนี้ ซึ่งมันก็ตรงกับที่คุณหมอก่อนหน้านี้รายงานเขามา"ตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้างมะลิ เจ็บอยู่ตรงที่หน้าอกไหม""ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะค่ะคุณเพชรกล้า ว่าแต่ทำไมคุณเพชรกล้าถึงรู้ได้ล่ะคะว่ามะลิเจ็บตรงที่หน้าอก"อาการของเธอที่เป็นอยู่ไม่มีใครรู้นอกเสียจากตัวเธอเองแม้หรือแต่ราชาเธอก็ไม่เคยเล่าถึงเรื่องนี้ให้เขาได้ฟัง แต่อาการเจ็บหน้าอกมันเกิดขึ้นมาเพราะอะไรเธอก็ยังหาคำตอบไม่ได้เช่นเดียวกัน"ว่าอย่างไรคะคุณเพชรกล้า คุณรู้ได้ยังไงว่ามันไม่
Terakhir Diperbarui : 2025-04-21
Bab terbaru
ความทรงจำสีจาง บทที่37
"ราชาลูก ฟื้นสิราชา""อย่าเป็นอะไรนะลูก หมอครับช่วยลูกผมด้วย"เสียงตะโกนเรียกชื่อลูกชายดังกึกก้องภายในโรงพยาบาล ร่างไร้สติเต็มไปด้วยบาดแผลและเลือดของราชาดูน่ากลัวสำหรับคนพบเห็นไม่เว้นแม้แต่พ่อแม่ของตัวเขาเอง"ญาติคนไข้รอด้านนอกนะคะ""ช่วยชีวิตลูกชายของฉันด้วยนะคะหมอ ช่วยชีวิตลูกชายของพวกเราด้วย""หมอจะพยายามจนสุดความสามารถครับ"คุณหญิงแสงมณีร้องไห้ออกมาหัวใจของผู้เป็นแม่แทบจะแตกสลายเมื่อเห็นภาพลูกชายถูกรถชนไปต่อหน้าต่อตา คุณธำรงคว้าร่างของภรรยาเข้ามากอดตัวเขาเองก็รู้สึกตกใจไม่ต่างกันไม่นึกว่าราชาจะหยุดยืนอยู่ตรงกลางถนนอย่างกะทันหันแบบนั้น"ฮือ คุณคะลูกของเราจะเป็นอะไรไหม""ผมเชื่อว่าราชาจะต้องไม่เป็นอะไร ลูกของเราจะต้องปลอดภัยรวมถึงมะลิกับหลานของเราด้วย"'คุณพระคุณเจ้า ช่วยคุ้มครองลูกชายกับลูกสะใภ้และหลานของผมด้วย ช่วยคุ้มครองพวกเขาที'"คนไข้เสียเลือดมากและมีอาการเลือดคลั่งในสมอง ต้องทำการผ่าตัดด่วน""คุณหมอคะ คุณมะลิหัวใจเต้นอ่อนลงค่ะ""คนไข้หยุดหายใจครับคุณหมอ"ภายในห้องฉุกเฉินต่างวุ่นวายเมื่อคนไข้อาการหนักเข้าไปอยู่ในนั้นพร้อมกันถึงสองคน ทำเอาเหล่าพยาบาลแต่หมอต่างพากันวิ่งวุ่นจนหัวหมุ
ความทรงจำสีจาง บทที่36
วันเวลาเดินผ่านหมุนเวียนไป อีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้ผู้ชายที่มะลิรักก็จะต้องเข้าพิธีวิวาห์กับหญิงสาวที่ทางครอบครัวของเขาหามาให้ "ตื่นขึ้นมาได้แล้วนะมะลิ เธอจะนอนนานแบบนี้ไม่ได้นะ"น้ำเสียงอ่อนโยนของคุณหมอเพชรกล้าเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ดวงตาสั่นเครือคู่นั้นจ้องมองร่างเล็กบนเตียงคนไข้หัวใจแกร่งที่สั่นไหว"ฉันอยากให้เธอตื่นขึ้นมา ตื่นขึ้นมาหาฉันสักทีจะได้ไหม""...""พูดอะไรกับฉันหน่อยสิ อย่าเงียบแบบนี้"ไร้วี่แววว่ามะลิจะฟื้นขึ้นมาเธอนอนหลับตาไม่รู้สึกตัวราวกับว่าเธอได้กลายเป็นเจ้าหญิงนิทราไปเสียแล้ว"ฉันรักเธอนะ มะลิ"นี่คือสิ่งที่เพชรกล้าอยากบอกมะลิมาโดยตลอดแต่คนอย่างเขารู้ตัวเองดีว่าไม่มีสิทธิ์บรรยากาศในยามเช้า ณ บ้านหลังใหญ่ของฝ่ายเจ้าสาวกำลังอบอวลไปด้วยความสุข ใบหน้าสวยพริ้งพราวของดอกฟ้ามีแต่รอยยิ้มสดใส "คุณดอกฟ้าสวยที่สุดเลยค่ะ"ช่างแต่งหน้าเอ่ยชื่นชม สตรีร่างเล็กมีรูปโฉมสง่าผ่าเผยท่าท่ากิริยางดงามน่าชื่นชมอยู่ในชุดแต่งงานทรงไทยสไบเฉียงสีขาวขับเน้นผิวพรรณของนางให้ขาวกระจ่าง แม้แต่พวงแก้มทั้งสองข้างยังแดงปลั่งงดงามดุจดั่งภาพเขียนร่างเพรียวบางลุกขึ้นยืนหมุนกายไปมาตรงหน้ากระจกใส นั
ความทรงจำสีจาง บทที่35
ราชายืนนิ่งอยู่กับสิ่งที่ได้ยินเขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะช็อกกับเรื่องไหนก่อนดี ก่อนร่างสูงใหญ่ของราชาจะหมุนตัวเดินกลับออกไปเพราะไม่อยากให้ทั้งคู่ได้รู้ว่าเขายืนแอบฟังตลอดระยะทางที่นั่งอยู่บนรถเกิดความเงียบไร้เสียงพูดคุยจนชีต้าห์ขับรถมาจอดถึงหน้าปากซอยหมู่บ้านในเวลาพลบค่ำ"ฉันขอส่งแกแค่นี้นะ"ชีต้าห์พูดออกมาโดยไม่คิดจะหันหน้ามามอง"ฉันอยากรู้เรื่องราวของมะลิ ว่าเธอเป็นใครนายพอจะเล่าให้ฉันฟังจะได้ไหม""มะลิเธอก็เป็นเพื่อนของเราสองคนไง""ไม่ใช่""....""ฉันหมายถึง มะลิเธอมีคนรักไหม"คำถามของราชาเรียกความสนใจให้ชีต้าห์หันหน้ากลับมามอง"พยาบาลในห้องนั้นบอกฉันว่ามะลิกำลังจะมีน้อง ฉันก็เลยอยากจะรู้ว่าใครเป็นคนรักของเธอ"ริมฝีปากหยักเม้มเข้าหากันด้วยความประหม่ากับการหาข้ออ้างไม่ให้ชีต้าห์ได้สงสัย"มะลิเธอเป็นเพียงลูกสาวของแม่บ้าน ความรักของเธอนั้นมีแต่อุปสรรคที่ดันไปรักกับลูกชายของเจ้านาย"สุดท้ายแล้วชีต้าห์ยินยอมเปิดปากเล่าถึงความรักอันแสนหวานและขมขื่นของทั้งคู่"เธอกับผู้ชายคนนั้นรักกันมาก มากเสียจนไม่มีใครมาขัดขวางหรือคิดที่จะเข้ามาแทรกกลางได้ แต่ก็อย่างว่า ความรักของลูกชายกับเจ้ากับลูกสาวคนใช้
ความทรงจำสีจาง บทที่34
โรงพยาบาลตึก ตึก ตึกชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สองคนเดินเข้ามาภายในโรงยาบาลโดยมีร่างของชีต้าห์เดินนำหน้าไปยังห้องปลอดเชื้อสำหรับคนไข้ที่มีอาการรุนแรงอยู่ในตอนนี้ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือมะลิที่สามารถเฝ้ามองดูเธอผ่านกระจกแผ่นใสตึก"ผมมาเยี่ยมมะลิครับ""เชิญเลยค่ะคุณชีต้าห์ แต่มีเวลาเยี่ยมแค่สิบนาทีนะคะ""ขอบคุณมากครับ"ชีต้าห์หันมาพยักหน้าให้ราชาเดินตามตนเองเข้าไป ห้องพักมากมายถูกแบ่งแยกไว้เป็นสัดส่วนมีทั้งพยาบาลและหมอเฝ้าดูแลอย่างใกล้ชิดตึก"ถึงแล้ว"ทั้งสองเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านหน้าของกระจกสามารถมองเห็นเข้าไปด้านในได้ ร่างกายของราชาราวกับถูกแช่แข็งเอาไว้เมื่อได้เห็นร่างหมดสติของมะลิกำลังนอนรักษาตัวอยู่บนเตียง"มะลิ ธะ...เธอเป็นอะไรทำไมถึงได้"ตอนแรกเขาคิดว่าเธอคงจะเป็นไข้ไม่สบายตามปกติ แต่เมื่อได้เห็นเครื่องช่วยหายใจสายระโยงระยางมากมายมันยิ่งทำให้ความคิดของเขาเริ่มเปลี่ยนไปใบหน้าสดใสดั่งในรูปกลับกลายเป็นใบหน้าซูบเซียวไร้สีเลือดไม่มีความสดใส ผิวพรรณขาวใสกลับซีดเซียวดั่งราวหิมะ ลมหายใจผ่อนเข้าออกอย่างเชื่องช้าราวกับว่าคนบนเตียงกำลังรู้สึกเหนื่อยจนไม่สามารถหายใจด้วยตนเองได้ เพียงแต่ได้เห็นก็ทำให้หั
ความทรงจำสีจาง บทที่33
เมฆหมอกครึ้มควันสีจางไม่มีวันเลือนหาย ร่างกายอ่อนแรงบนเตียงคนไข้ลืมตาตื่นขึ้นมา หยาดน้ำตารินไหนออกมาดั่งราวกับสายเลือดเมื่อนึกย้อนกลับไปก่อนเธอจะได้เข้ามาอยู่ในที่แห่งนี้'ความรักของเราสองคนมันคงจบลงแล้ว'นี่คือสิ่งที่เธอคิดมาตลอดและมันก็เป็นจริงดั่งว่าไว้"อาการของคนไข้กำลังอยู่ในวิกฤต หมออยากให้คนไข้ยุติการตั้งครรภ์เพื่อทำการผ่าตัดเปลี่ยนถ่ายหัวใจ"หมอคนเดิมที่รักษาอาการของเธอมาตั้งแต่ข้างต้นได้กล่าวเอาไว้ แม้มันจะเป็นทางเลือกที่ทำใจยากแต่มันเป็นทางเดียวที่จะรักษาชีวิตของมะลิเอาไว้ได้"คุณมะลิครับ"ใบหน้าซีดเซียวเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาหันมามองหน้าของคุณหมอด้วยความเศร้าเสียใจ"รักษาตัวเองก่อนเถอะนะครับ""ฮือ"เสียงสะอื้นของคนไข้ทำให้คนเป็นหมอเองก็แทบจะน้ำตาไหลเขารู้สึกเห็นใจหญิงสาวอยู่ไม่น้อย เหลือเวลาอีกเพียงแค่สีเดือนเท่านั้นที่ลูกน้อยจะได้ออกมาลืมตาแต่ทว่าร่างกายของเธอกลับแบกรับเอาไว้ไม่ไหว"มะลิทำไม่ได้ค่ะคุณหมอ อย่าบังคับให้มะลิต้องทำร้ายลูกเลยนะคะ"หัวอกคนเป็นแม่ย่อมไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ลูกน้อยเป็นดั่งแก้วตาดวงใจแม้จะยังไม่ได้เห็นหน้าแต่ความรักความผูกพันผ่านทางสายเลือดไม่สามารถบังคับใ
ความทรงจำสีจาง บทที่32
เพชรกล้าสั่งทุกคนให้ปิดเรื่องข่าวการแต่งงานระหว่างราชากับดอกฟ้าเป็นความลับ ห้ามคนในบ้านพูดถึงเพราะไม่ต้องการให้มะลิได้รับรู้ เหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่เดือนเธอก็จะให้กำเนิดลูกน้อยออกมาและเมื่อถึงเวลานั้นเขาจะเป็นคนผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจให้เธอเองแต่ใครจะไปติดล่ะว่าทางด้านครอบครัวของราชาจะออกมาประกาศข่าวจนมีนักข่าวให้ความสนใจจนเป็นที่รับรู้กันทั้งประเทศว่าลูกชายของนักธุรกิจใหญ่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์ในไม่ช้านี้"มะลิ"เพชรกล้ารีบวิ่งเข้ามาคว้าร่างของมะลิโดยทันทีเมื่อเธอดันเคลื่อนทีวีเจอครอบครัวของราชาและดอกฟ้าแถลงข่าวซึ่งเป็นเรื่องที่น่ายินดี ร่างเล็กโอบอุ้มลูกน้อยในครรภ์เอาไว้ทรุดกายลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่อย่างคนไร้เรี่ยวแรงที่จะยืนไหว"คุณเพชร"ใบหน้าซีดเซียวของมะลิอาบไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาจนเปียกชุ่มทันทีเมื่อได้เห็นข่าวคนรักกำลังจะแต่งงานในไม่ช้านี้"ไม่เป็นอะไรนะ เธอยังมีฉันอยู่ตรงนี้""ฮึก มะลิเจ็บเหลือเกินค่ะ"สีหน้าของเธอแสดงถึงความเจ็บปวดและทรมานจนหายใจแทบจะไม่ทัน มันเหมือนกับว่ากำลังมีใครเอามือมาบีบหัวใจของเธอเอาไว้ให้เต้นลงช้า ๆ "มะลิ เธออย่าหลับนะ"เพชรกล้าคว้าร่างอ่อนแรงของมะลิขึ้นมาอ
ความทรงจำสีจาง บทที่31
เมืองไทยหนึ่งอาทิตย์ต่อมาคุณธำรงและทุกคนต่างพากันเดินทางกลับมาเมื่อไทย ราชากวาดสายตามองไปยังบริเวณโดยรอบด้วยความไม่คุ้นเคย แม้จะเดินทางกลับมาถึงบ้านหลังใหญ่ความทรงจำก็คงยังไม่กลับมาเหมือนกับความทรงจำในอดีตมันถูกลบไปจนหมด"พรุ่งนี้พ่อกับแม่จะไปดูฤกษ์แต่งงาน ในระหว่างนี้แกต้องพักอยู่ที่นี่ห้ามออกไปไหนเข้าใจไหม"น้ำเสียงเด็ดขาดของผู้เป็นใหญ่ในบ้านทำให้ราชาได้แต่พยักหน้ารับ ถึงแม้ผู้เป็นบิดาจะไม่เอ่ยปากออกคำสั่งเขาเองก็ไม่คิดที่จะก้าวขาออกไปไหนเมื่อวันเวลาผ่านพ้นไปราชาได้ใช้ชีวิตผ่านไปวัน ๆ ภายในบ้านเขาขาดการติดต่อจากโลกภายนอก แม้อยากจะถามบิดาและมารดาถึงเรื่องราวก่อนที่เขาจะประสบอุบัติเหตุแต่ก็ไม่กล้าเพราะทุกคนในตอนนี้กำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดงานแต่งงานซึ่งกำลังจะถึงวันนั้นภายในไม่ช้า"พี่ราชาว่าชุดนี้สวยไหมคะ"น้ำเสียงอ่อนหวานเอ่ยถามว่าที่เจ้าบ่าวพร้อมกับหมุนตัวไปมา ดอกฟ้าในชุดเจ้าสาวสีขาวแบบเกาะอกกระโปรงฟูฟ่องลากยาวดั่งเจ้าหญิงกำลังส่งยิ้มอ่อนหวานมาให้ ความดีใจแสดงบนดีใจหน้าฉายผ่านแววตาอย่างปิดบังไม่มิด"ชุดแต่งงานชุดไหนก็สวยเหมือนกันหมดนั่นแหละ รีบ ๆ เลือกเร็วเข้าฉันหิวข้าว"เพราะตั้งแต
ความทรงจำสีจาง บทที่30
รุ่งเช้าวันต่อมาปังเสียงประตูบานใหญ่ภายในห้องนอนถูกผลักเข้ากระแทกเข้ากับฝาผนังจนเกิดเสียงดังปลุกให้ร่างของทั้งสองชายหญิงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา "ราชา หนูดอกฟ้า"คุณธำรงตะเบ่งเสียงเรียกชื่อของทั้งสองเสียงดังลั่นก่อนทั้งคู่นั้นจะรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นว่าใครกำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตู"คุณพ่อ คุณแม่"ดอกฟ้าแสดงสีหน้าตกใจเมื่อเห็นว่าทั้งบิดาและมารดากำลังยืนโกรธหน้าดำหน้าแดงไม่พอใจอยู่ใกล้กับพ่อแม่ของราชาที่เดินทางมาพร้อมกัน"รีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วตามลงไปข้างล่าง"คุณแสนชัยจ้องมองหน้าลูกสาวด้วยแววตาจริงจังก่อนจะจูงมือภรรยาเดินลงไปชั้นล่างตามด้วยบิดาและมารดาของราชา"ฮึก"ดอกฟ้าถึงกับน้ำไหลเพราะรู้ตัวเองดีกว่ากำลังทำตนให้บิดาและมารดาเสียใจ ใบหน้าสวยมีหยาดน้ำตาไหลจนราชานึกเห็นใจเพราะความผิดพลาดในครั้งนี้มันเริ่มต้นมาจากเขาเอง"ดอกฟ้า""ฮึก พี่ราชาไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณลุงกับคุณป้าจะรอนาน""ไม่ เราสองคนต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"ราชาออกแรงคว้าตัวหญิงสาวให้เข้ามาใกล้ แต่แรงกระชากของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ทำให้ดอกฟ้าต้องเผลอเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บ"อื้อ เจ็บ""ขอโทษ เธอเจ็บตรงไหน""ดอกฟ้
ความทรงจำสีจาง บทที่29
ยามค่ำคืนดึกเงียบสงัดมีสองร่างของชายหญิงกำลังนั่งรับประทานอาหารภายในบ้านกันอย่างเงียบ ๆ ท่ามกลางบรรยากาศเงียบเชียบไร้เสียงพูดคุย สีหน้าและแววตาของราชาดูสดชื่นมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนคงเป็นเพราะเขาออกไปนั่งรับลมอยู่ตรงบริเวณสวนดอกไม้ทุกวันซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่สร้างความหงุดหงิดให้กับดอกฟ้า "พี่ราชาอิ่มแล้วเหรอคะ"ดอกฟ้าเอ่ยทักเมื่อเห็นราชารวบช้อนก่อนจะวางลงบนจาน"อืม ฉันอิ่มแล้ว เธอทานเถอะเดี๋ยวฉันนั่งอยู่เป็นเพื่อน"ชาราพูดออกมาโดยไม่คิดอะไร เขาคว้าแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อดับความกระหายโดยมีสายตาของดอกฟ้าจ้องมองอยู่ มุมปากเรียวสวยคลี่ยิ้มหวานเมื่อชายหนุ่มดื่มน้ำในแก้วจนหมด"อาการของพี่ราชาเป็นยังไงบ้างคะตอนนี้ ยังรู้สึกปวดตรงไหนอยู่หรือเปล่าคะ""ไม่แล้วล่ะ แต่ช่วงนี้ฉันแค่รู้สึกปวดนิดหน่อย"ดอกฟ้าพยักหน้ารับ เธอมองหน้าราชาด้วยความหลงใหลและใจรัก เธอรักผู้ชายคนนี้คนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าของเธอเลย"ฮึก อื้อ""เป็นอะไรคะพี่ราชา"ดอกฟ้ารีบวางช้อนก่อนจะลุกขึ้นพุ่งเข้ามาหา ดวงตาของเธอแสดงออกถึงความเป็นห่วง"ฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้ ฮึก"ภายในกายร้อนวูบวาบอย่างไม่ทราบสาเหตุขึ้นมาทันควันซึ่งความรู้สึกเหล่านั้นมัน
