บทที่ 514

“งั้นเหรอ?”

แค่เปลี่ยนเสื้อต้องลนลานขนาดนี้เลยเหรอ?

เสิ่นหยินอู้ขมวดคิ้ว เขาคงไม่ได้อาเจียนเป็นเลือดอีกหรอกนะ?

แต่ไม่น่าจะเป็นไปได้ สองสามวันนี้อาการของเขาก็ดูดีขึ้นเยอะนี่

ถึงแม้เขาจะแอดมิดโรงพยาบาลอยู่นานพอควร และยังไม่ควรออกจากโรงพยาบาลวันนี้ แต่เธอไม่ได้บอกให้เขาออกจากโรงพยาบาลสักหน่อย เขายืนยันจากออกเอง

เธอเองก็ไม่อยากห้ามแล้วด้วย

แต่ถ้าเขาอาเจียนเป็นเลือดอีก…

เสิ่นหยินอู้รู้สึกผิดเล็กน้อย รู้แบบนี้เธอน่าจะรอเวลาอีกหน่อยค่อยพูด

คำพูดที่เธอพูดออกมาเมื่อเช้านี้คงจะไปกระตุ้นอาการของเขาอีก

เสิ่นหยินอู้เดินไปทางห้องนอน แต่หลี่มู่ถิงที่อยู่ข้างหลังก็ยังคงห้ามเธออย่างต่อเนื่อง

เธอขมวดคิ้วมุ่น กำลังจะผลักประตูเข้าไป จู่ๆ ประตูห้องนอนก็เปิดออกเองอัตโนมัติ

ฉินเย่ที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วปรากฏอยู่ตรงหน้าเสิ่นหยินอู้ ขวางทางเดินของเธอพอดิบพอดี

เสิ่นหยินอู้มองเขาแวบหนึ่ง

ฉินเย่ยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าอันหล่อเหลาแฝงด้วยความเย็นชา

“ทำอะไรน่ะ?”

“นายไม่เป็นอะไรนะ?” เสิ่นหยินอู้สำรวจมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาคล้ายกำลังหาร่องรอยบางอย่าง

เมื่อเห็นเธอกำลังสำรวจมองตัวเองอยู่นั้น ฉินเย่แ