บทที่ 1 คนคุ้นเคย

“ตีสามแล้วนะ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ”

(อยากกลับเดี๋ยวกลับเองนั่นแหละ จะตามอะไรทุกชั่วโมง ว่าแต่ครีมทำไมยังไม่นอน?)

“ครีมนอนไม่หลับเลยเพราะเป็นห่วงฌอห์ณ”

(จะเป็นห่วงฌอห์ณทำไม ฌอห์ณไม่ใช่เด็กแล้วนะ)

“อยู่ห้องไฟดับ รีบกลับมาได้ไหม” 

(จะอะไรกันนักกันหนา ไฟฉายก็มี อย่าทำเป็นอ่อนแอได้ป่ะ)

“ผู้ชายคนนั้นเขาเดินวนเวียนอยู่หน้าห้องเราอีกแล้ว ครีมกลัวมากเลย”

(ดึกขนาดนี้แล้วใครจะมาเดินสุ่มสี่สุ่มห้าไปหาหลับหานอนได้แล้วครีม น่ารำคาญแค่นี้นะ)

“ฮึก…ฌอห์ณ”

หลังจากแฟนหนุ่มกดวางสาย ‘ครีม’ รีบกดส่งข้อความไลน์หานิติคอนโดเมื่อรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลที่กำลังเกิดขึ้น

คัทลียา : คุณเบิร์ดคะ ช่วยขึ้นมาดูหน้าห้องครีมหน่อย ผู้ชายคนนั้นมาเดินวนเวียนอีกแล้วค่ะ

คุณเบิร์ด : คุณครีมโอเคไหมครับ ยังปลอดภัยดีอยู่ใช่ไหม แล้วตอนนี้คุณชลากรอยู่ไหมครับ

คัทลียา : ปลอดภัยดีค่ะ แต่แฟนครีมไม่อยู่ ตอนนี้ครีมอยู่คนเดียว คุณเบิร์ดรีบมาเลยนะคะ

คุณเบิร์ด : ตอนนี้ลิฟต์ใช้ไม่ได้ รออีกสักครู่นะครับแล้วผมจะรีบไป

คัทลียา : (ส่งสติกเกอร์ขอบคุณ)

เพื่อนชายข้างห้องที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ ชอบทำท่าทางลับๆ ล่อๆ เวลาเห็นเธอ บ้างก็คอยเดินวนสอดส่องอยู่หน้าห้อง แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะไม่มีหลักฐานเพียงพอ

เธอเคยบอกแฟนหนุ่มอยู่หลายครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ซ้ำยังบอกว่าเธอเพ้อเจ้อและคิดมากไปเอง

‘ฌอห์ณ ชลากร’ คือคนรักที่คบหาดูใจกันมานานถึงสี่ปี ตั้งแต่เข้ามหา’ลัย แรกๆ อะไรก็หวาน ทุกอย่างลงตัวไปหมด เหมือนคู่รักทั่วๆ ไป แต่พอมาปีหลังกลับเริ่มเปลี่ยนแปลง

อะไรที่เคยดีก็กลายเป็นปัญหา เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น เขาละเลยความรู้สึกไม่ได้สนใจหรือแคร์เธอเหมือนเมื่อก่อน คบกันแบบทิ้งๆ ขวางๆเหมือนเห็นว่าเธอเป็นของตายที่หันมาเมื่อไหนก็เจอ เธอรักเขาหมดใจในวันที่เขาหมดรักเช่นเดียวกัน!

แกร๊ก~ ใบหน้าสะสวยปรือตาขึ้นมอง ตื่นขึ้นด้วยความงัวเงียหลังจากได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง ฌอห์ณกลับเข้ามาช่วงหกโมงเช้าสภาพเมามายเดินทรงตัวแทบไม่ไหวเหมือนอย่างเคย

ร่างหนาโน้มลงมาทาบทับร่างกายของหญิงสาว ก่อนที่ครีมจะสัมผัสได้ถึงกลิ่นเหล้าคละคลุ้งพ่นผ่านทางลมหายใจ

“จะทำอะไรน่ะ”

“เอาครีมไง” เขาตอบหน้าตายพยายามใช้มือสอดล้วงเข้าใต้กระโปรงเพื่อถอดกางเกงชั้นในของเธอออก และแล้วก็ทำมันสำเร็จ

“แต่ฌอห์ณเมามากแล้วนะ ครีมไม่ให้ทำหรอก” 

ครีมพยายามผลักอกเขาให้ถอยห่างแล้วหุบขาเข้าหากัน แต่เรี่ยวแรงที่มีอยู่น้อยนิดสู้แฟนหนุ่มไม่ได้เลย 

เวลาที่เขาเมามักจะพลั้งมือทำรุนแรงกับเธอเสมอแล้วครั้งนี้ก็คงเป็นเหมือนที่ผ่านมา

ฌอห์ณสอดแทรกตัวเข้ามากลางหว่างขา แล้วก้มมองร่องสวาทอวบอูมที่กำลังปิดสนิท

“อย่าทำเลยนะ วันนี้ครีมต้องไปทำงาน”

“หยุดสักวันไม่เป็นไรหรอก”

“ไม่เอา”

“โดนฌอห์ณเอาจนหลวมหมดแล้วมั้ง จะเล่นตัวทำไมนักหนา”

“ทำไมพูดแบบนี้ ฌอห์ณไม่ให้เกียรติครีมเลย”

“หอบเสื้อผ้าหนีตามผู้ชายมาขนาดนี้ คิดว่าตัวเองยังมีเกียรติอะไรอยู่อีก”

มันรู้สึกจุกอยู่ในอกเมื่อได้ยินคนที่รักพูดแบบนั้น ครีมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่มาสอบเข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพ 

เธอต้องย้ายมาเรียนและอยู่หอกับเพื่อนอีกสองคน แต่พอได้เจอฌอห์ณเขาก็ออกปากชวนให้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน

ด้วยความรักและคบกันมาได้สักพักใหญ่ๆ จึงตอบตกลงที่จะย้ายมาอยู่กับเขา ถ้ารู้ว่าฌอห์ณจะออกลายเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนถึงขนาดนี้ก็คงไม่โง่มา

“ตลอดระยะเวลาที่คบกันมา ฌอห์ณเคยเห็นครีมเป็นแฟนบ้างไหม ทำไมถึงได้ทำร้ายจิตใจกันนัก หรือแค่มีครีมเอาไว้ระบายอารมณ์ในยามที่ฌอห์ณต้องการ”

“ฌอห์ณแค่พูดเล่นเองนะ ครีมจะร้องไห้ทำไม?” เขาหยุดชะงักเมื่อเห็นน้ำตาของแฟนสาว แต่ไม่กี่วินาทีต่อมากลับรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นว่าเธอรู้สึกอ่อนไหวไปซะทุกเรื่อง 

“ขอเอาหน่อยได้ป่ะ”

“ครีมไม่ให้ทำหรอก”

“เมื่อกี้ฌอห์ณเพิ่งโอนเข้าบัญชีไปให้พ่อครีมตั้งห้าหมื่น ไม่คิดจะตอบแทนบุญคุณกันเลยหรือไง”

“แล้วทำไมต้องให้เงินพ่อมากมายขนาดนั้น”

“พ่อเธอโทรมาขอ ก็เลยโอนให้ จะถามอะไรนักหนา”

“ถ้าอยากมากก็ไปเอาคนอื่น ไม่ต้องมาเอาครีม”

“ก็คนอื่นมันไม่ใช่เมียป่ะ! ถ้าเกิดไปเอามั่วๆ แล้วติดโรคตายห่าขึ้นมาจะทำยังไง” 

แค่คิดว่าต้องเอาคนอื่นที่ไม่ใช่ครีมก็รู้สึกหมดอารมณ์ เพราะฌอห์ณไม่ได้มีอุปนิสัยที่ชอบนอนกับคนแปลกหน้าไปทั่ว

ตลอดระยะเวลาที่คบกันมา เขาไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงให้เธอปวดหัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว และนั่นก็เป็นเพียงข้อดีข้อเดียวที่ฌอห์ณมี…ส่วนที่เหลือเลวหมด!

“อ้าขาออกดิ จะได้รีบเอารีบเสร็จ”

ครีมกัดริมฝีปากของตัวเองแน่นด้วยความหวาดกลัว คิดอยู่แล้วว่ามันต้องจบลงแบบนี้ เขาไม่ได้สนใจความรู้สึกของเธอเลย ไม่เคยเลย

“ป้องกันด้วย” เธอร้องบอกแฟนหนุ่มที่กำลังพยายามจะสอดใส่ตัวตนเข้ามาในร่างกาย

“ครีมกินยาคุมไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมต้องให้ใส่ถุง”

“แต่มันก็พลาดกันได้นะ ครีมอยากให้ฌอห์ณป้องกัน”

“ไม่ชอบใส่ถุงอ่ะดิ พอดีวันนี้จะแตกใน”

“ฌะ…ฌอห์ณ!”

เล็บสวยจิกลงบนผ้าปูอย่างแรงเมื่อคนด้านบนสอดใส่ท่อนเอ็นเข้ามาโดยปราศจากจากล่อลื่น

“ครีมอย่าเกร็งดิ เสียวฉิบหายเลย อ่า…”

ใบหน้าหล่อเหลาเปล่งเสียงร้องครางอย่างสุดกลั้น ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างพร้อมบดเบียดเอวสอบกระแทกกระทั้นเข้าออกในร่องคับแคบด้วยอารมณ์ที่เอาแต่ใจ 

“เจ็บนะฌอห์ณ เบาๆ หน่อยได้ไหม”

“ก็ทำแรงทุกครั้งนะ ยังไม่ชินอีกหรือไง”

ฌอห์ณก้มลงมองร่องรักที่กำลังดูดกลืนกินตัวตนของเขาจนมิดลำ ร่างกายของครีมทำให้เขามีความสุขจนเอ่อล้นทุกครั้งที่สัมผัสมัน

“ครางชื่อผัวหน่อย”

ครีมเบือนหน้าหลบหนีคล้ายกับรังเกียจในขณะเขากำลังจะโน้มริมฝีปากลงมาจูบเธอ

“อ๊ะ…ฌอห์ณ มันเจ็บนะ” คนตัวเล็กดีดดิ้นไปมาเมื่อถูกแฟนหนุ่มบีบเข้าที่ใบหน้าอย่างแรง ก่อนจะสอดเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากเล็กดูดกลืนน้ำลายของเธออย่างอุกอาจ

“จำกลิ่นผัวตัวเองได้ไหม” ดวงตาคู่คมจ้องมองร่างบางที่นอนหอบอยู่ใต้ร่างด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะหยดน้ำลายใส่เพื่อให้เธอได้กลืนกิน

เขาเป็นเหมือนเจ้าชีวิตของเธอที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็คงต้องยอม

“อื้อ…ฌอห์ณ อย่าจับตรงนั้น” ร่างกายของครีมหดเกร็งเมื่อปลายนิ้วเรียวบดคลึงลงมายังจุดเสียวกระสันที่อยู่กลางหว่างขาทั้งๆ ที่แก่นกายยังสอดใส่เข้ามา ร่างกายเธอยังคงตอบรับสัมผัสจากเขาได้ดีอยู่ตลอด 

“ถ้าแฉะขนาดนี้คงไม่เจ็บแล้วมั้ง”

ฌอห์ณรู้จุดอ่อนไหวของเธอทุกอย่างเลยทำให้คล้อยตามเขาได้ไม่ยาก

“โดนผัวเอาแบบนี้ชอบป่ะ”

“อื้อ…ฌอห์ณ~”

“สุดท้ายครีมก็ต้องการฌอห์ณเหมือนกันนั่นแหละ”