“งั้นรีบไปหาป้าหมอกันค่ะ ขวัญจะได้เห็นน้องเร็วๆ” เด็กน้อยยิ้มกว้าง เก็บความรู้สึกตื่นเต้นต่อไปไม่ไหว แต่ไม่ว่าน้องจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็รักทั้งนั้น น้องขวัญรีบจับมือพ่อให้เดินตามออกมา ก่อนที่สองพ่อลูกจะพากันพูดคุยหยอกล้อส่งเสียงเจื้อยแจ้วกันตลอดทาง -โรงพยาบาล- “ฌอห์ณตื่นเต้นเหรอ” ครีมเงยหน้าขึ
“ฮึก…” ฌอห์ณสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก หลังจากได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของคนรัก ร่างบางนั่งเอนหลังพิงหัวเตียง บนใบหน้าสะสวยเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา “ร้องไห้ทำไม เป็นอะไร เจ็บท้องจะคลอดเหรอ” “ครีมปวดขา” ครีมก้มลงมองเท้าของตัวเองที่เริ่มบวมขึ้นมากแล้ว ตอนนี้เธอท้องได้แปดเดือนกว่า อีกไม่กี่สัปดาห์ก็คงถึงก
“หมออยู่ไหน หมอ!” ฌอห์ณตะเบ็งเสียงร้องเรียกดังลั่น จนพยาบาลพิเศษแถวนั้นรีบวิ่งกุลีกุจอเข้ามาหา “ไม่เห็นหรือไงว่าเมียฉันเจ็บขนาดนี้ มัวนิ่งกันอยู่ได้! ไปตามหมอมาสิ ตามมาเดี๋ยวนี้” “ญาติใจเย็นๆ ก่อนนะคะ คุณหมอเพิ่งออกจากห้องผ่าตัด ตอนนี้กำลังมาค่ะ” “จะให้เย็นยังไง เมียกับลูกฉันทั้งคน” “ครีมทนได้
ร่างกายที่หนักอึ้งค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมความเจ็บปวด เพดานที่สว่างจ้าไปด้วยหลอดไฟสีขาวและกลิ่นยาคละคลุ้งทำให้ครีมได้สติพยายามจะลุกขึ้นนั่ง “อย่าเพิ่งขยับนะครีม นอนพักก่อน” “คิงอยู่ไหน ลูกปลอดภัยดีใช่มั้ย” คนเป็นแม่ลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะเพียงเพราะคิดถึงแต่หน้าลูก “คิงปลอดภัยดี อีกเดี๋ยวคงได้เจอกัน
แสงแดดอ่อนยามเช้าเล็ดลอดผ่านเข้ามาในห้องนอนกระทบใบ หน้าเกลี้ยงเกลา ช่วยปลุกหญิงสาวให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา… “อื้ออ…” ครีมร้องครางในลำคอยามที่ขยับตัวแล้วรู้สึกปวดร้าวระบมไปทั่วร่างกาย โดนฌอห์ณกอดรัดฟัดเหวี่ยงมาทั้งคืน กว่าจะยอมปล่อยให้เธอได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบรุ่งสาง “นอนต่อสิ เดี๋ยววันนี้ฌอห์ณดูลู
“…..” “อยู่ด้วยกันมีลูกจนถึงขนาดนี้ ยอมแต่งงานได้แล้ว” แค่เธอไม่ตอบมันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากการปฏิเสธ “ขอคิดดูก่อน” “จะคิดอะไรอีก ไม่ต้องคิดแล้ว” “ถ้าคิดจะขอแต่งงาน ทำไมไม่ขอตั้งแต่ตอนนั้น ทำไมถึงได้ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมานานจนถึงขนาดนี้” ครีมพูดในสิ่งที่คิดมาโดยตลอด ถึงแม้จะไม่ได้จัดงานแต่งใหญ่โตเ
ไม่ว่าจะเดินไปมุมไหนของบ้านก็เห็นแต่ภาพถ่ายวันแต่งงานของเขาและเธอ เพราะฌอห์ณเป็นคนสั่งแขวนด้วยตัวเอง “เช็ดถูอยู่ทุกวัน ยังไม่เลิกเห่ออีกเหรอ” “แต่งงานครั้งเดียวในชีวิต ใครจะไม่เห่อบ้าง” ครีมยิ้มให้คนตรงหน้า ถึงแม้จะผ่านไปนานเกือบปีหลังจากแต่งงาน แต่ฌอห์ณยังคงยืนมองมันทุกวันเหมือนภาคภูมิใจนักหนาแถ
“ตีสามแล้วนะ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ” (อยากกลับเดี๋ยวกลับเองนั่นแหละ จะตามอะไรทุกชั่วโมง ว่าแต่ครีมทำไมยังไม่นอน?) “ครีมนอนไม่หลับเลยเพราะเป็นห่วงฌอห์ณ” (จะเป็นห่วงฌอห์ณทำไม ฌอห์ณไม่ใช่เด็กแล้วนะ) “อยู่ห้องไฟดับ รีบกลับมาได้ไหม” (จะอะไรกันนักกันหนา ไฟฉายก็มี อย่าทำเป็นอ่อนแอได้ป่ะ) “ผู้ชายคนนั้
ไม่ว่าจะเดินไปมุมไหนของบ้านก็เห็นแต่ภาพถ่ายวันแต่งงานของเขาและเธอ เพราะฌอห์ณเป็นคนสั่งแขวนด้วยตัวเอง “เช็ดถูอยู่ทุกวัน ยังไม่เลิกเห่ออีกเหรอ” “แต่งงานครั้งเดียวในชีวิต ใครจะไม่เห่อบ้าง” ครีมยิ้มให้คนตรงหน้า ถึงแม้จะผ่านไปนานเกือบปีหลังจากแต่งงาน แต่ฌอห์ณยังคงยืนมองมันทุกวันเหมือนภาคภูมิใจนักหนาแถ
“…..” “อยู่ด้วยกันมีลูกจนถึงขนาดนี้ ยอมแต่งงานได้แล้ว” แค่เธอไม่ตอบมันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากการปฏิเสธ “ขอคิดดูก่อน” “จะคิดอะไรอีก ไม่ต้องคิดแล้ว” “ถ้าคิดจะขอแต่งงาน ทำไมไม่ขอตั้งแต่ตอนนั้น ทำไมถึงได้ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมานานจนถึงขนาดนี้” ครีมพูดในสิ่งที่คิดมาโดยตลอด ถึงแม้จะไม่ได้จัดงานแต่งใหญ่โตเ
แสงแดดอ่อนยามเช้าเล็ดลอดผ่านเข้ามาในห้องนอนกระทบใบ หน้าเกลี้ยงเกลา ช่วยปลุกหญิงสาวให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา… “อื้ออ…” ครีมร้องครางในลำคอยามที่ขยับตัวแล้วรู้สึกปวดร้าวระบมไปทั่วร่างกาย โดนฌอห์ณกอดรัดฟัดเหวี่ยงมาทั้งคืน กว่าจะยอมปล่อยให้เธอได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบรุ่งสาง “นอนต่อสิ เดี๋ยววันนี้ฌอห์ณดูลู
ร่างกายที่หนักอึ้งค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมความเจ็บปวด เพดานที่สว่างจ้าไปด้วยหลอดไฟสีขาวและกลิ่นยาคละคลุ้งทำให้ครีมได้สติพยายามจะลุกขึ้นนั่ง “อย่าเพิ่งขยับนะครีม นอนพักก่อน” “คิงอยู่ไหน ลูกปลอดภัยดีใช่มั้ย” คนเป็นแม่ลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะเพียงเพราะคิดถึงแต่หน้าลูก “คิงปลอดภัยดี อีกเดี๋ยวคงได้เจอกัน
“หมออยู่ไหน หมอ!” ฌอห์ณตะเบ็งเสียงร้องเรียกดังลั่น จนพยาบาลพิเศษแถวนั้นรีบวิ่งกุลีกุจอเข้ามาหา “ไม่เห็นหรือไงว่าเมียฉันเจ็บขนาดนี้ มัวนิ่งกันอยู่ได้! ไปตามหมอมาสิ ตามมาเดี๋ยวนี้” “ญาติใจเย็นๆ ก่อนนะคะ คุณหมอเพิ่งออกจากห้องผ่าตัด ตอนนี้กำลังมาค่ะ” “จะให้เย็นยังไง เมียกับลูกฉันทั้งคน” “ครีมทนได้
“ฮึก…” ฌอห์ณสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก หลังจากได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของคนรัก ร่างบางนั่งเอนหลังพิงหัวเตียง บนใบหน้าสะสวยเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา “ร้องไห้ทำไม เป็นอะไร เจ็บท้องจะคลอดเหรอ” “ครีมปวดขา” ครีมก้มลงมองเท้าของตัวเองที่เริ่มบวมขึ้นมากแล้ว ตอนนี้เธอท้องได้แปดเดือนกว่า อีกไม่กี่สัปดาห์ก็คงถึงก
“งั้นรีบไปหาป้าหมอกันค่ะ ขวัญจะได้เห็นน้องเร็วๆ” เด็กน้อยยิ้มกว้าง เก็บความรู้สึกตื่นเต้นต่อไปไม่ไหว แต่ไม่ว่าน้องจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็รักทั้งนั้น น้องขวัญรีบจับมือพ่อให้เดินตามออกมา ก่อนที่สองพ่อลูกจะพากันพูดคุยหยอกล้อส่งเสียงเจื้อยแจ้วกันตลอดทาง -โรงพยาบาล- “ฌอห์ณตื่นเต้นเหรอ” ครีมเงยหน้าขึ
-ห้างสรรพสินค้า- “หิวข้าวหรือยัง กินอาหารญี่ปุ่นร้านนั้นมั้ย?” ฌอห์ณหันไปถามหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆ โดยมีเขาคอยตามประคองอยู่ไม่ห่าง มันคือร้านที่ครีมชอบกิน ครั้งล่าสุดที่มาด้วยกันก็หลายปีที่แล้ว “คิวเยอะรอนาน ฌอห์ณไม่ชอบรอ” “แต่ครีมชอบกินร้านนั้นมากไม่ใช่เหรอ จะกินมั้ย ฌอห์ณรอได้” “เมื่อก่อนชอบ
“เป็นอะไรฌอห์ณ ไม่สบายเหรอ” ครีมถามชายหนุ่มที่เอาแต่ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก นอนพลิกตัวกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง “นอนไม่หลับ คิดเรื่องลูก” ฌอห์ณพลิกตัวหันกลับมาหาหญิงสาว ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลจนเห็นได้ชัด “คิดอะไร” “ครีมว่าฌอห์ณควรซื้ออะไรให้ลูกในวันเกิดดี” “ก็นึกว่าเรื่องอะไร” ครีมถอนหายใจใส่คนตั