“ฮึก…”ฌอห์ณสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก หลังจากได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของคนรัก ร่างบางนั่งเอนหลังพิงหัวเตียง บนใบหน้าสะสวยเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา“ร้องไห้ทำไม เป็นอะไร เจ็บท้องจะคลอดเหรอ”“ครีมปวดขา” ครีมก้มลงมองเท้าของตัวเองที่เริ่มบวมขึ้นมากแล้ว ตอนนี้เธอท้องได้แปดเดือนกว่า อีกไม่กี่สัปดาห์ก็คงถึงกำหนดคลอดลูกชาย“เดี๋ยวนวดให้” ฌอห์ณจับขาของคนตัวเล็กขึ้นมาวางไว้บนตักก่อนจะบีบนวดเบาๆ เหมือนที่ทำให้อยู่บ่อย“แล้วงานที่ร้านเป็นยังไงบ้าง ออกมาดูแลครีมแบบนี้จะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” ครีมพูดด้วยความกังวล ช่วงใกล้คลอดฌอห์ณได้วางมือจากงานเพื่อมาดูแลเธอแบบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง“ไม่เป็นอะไร งานที่ร้านตอนนี้ฌอห์ณฝากให้ครามเป็นคนดูแลแทน”“ทำไมถึงไว้ใจครามขนาดนั้น”“เพราะครามเป็นน้องฌอห์ณไง แล้วฌอห์ณก็มั่นใจว่าครามทำได้”หญิงสาวมองคนตรงหน้าพร้อมน้ำตาคลอ ไม่ใช่แค่ดูแลเธอ แต่เขายังดูแลทุกคนในครอบครัวของเธอเป็นอย่างดี ส่งเสียให้น้องทั้งสองเรียนจบปริญญา หางานตำแหน่งดีๆ ให้ทำ คอยส่งเงินให้พ่อที่อยู่ต่างจังหวัด ถ้าไม่มีเขา ชีวิตของเธอคงไม่ได้มาไกลขนาดนี้ “ขอบคุณที่ดูแลกัน ถ้าไม่มีฌอห์ณคงแย่แน่เลย”มือเล็กเลื่
ร่างกายที่หนักอึ้งค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมความเจ็บปวด เพดานที่สว่างจ้าไปด้วยหลอดไฟสีขาวและกลิ่นยาคละคลุ้งทำให้ครีมได้สติพยายามจะลุกขึ้นนั่ง“อย่าเพิ่งขยับนะครีม นอนพักก่อน”“คิงอยู่ไหน ลูกปลอดภัยดีใช่มั้ย” คนเป็นแม่ลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะเพียงเพราะคิดถึงแต่หน้าลูก“คิงปลอดภัยดี อีกเดี๋ยวคงได้เจอกัน” ฌอห์ณลูบศีรษะคนตัวเล็กเบาๆ ใบหน้าคมเผยรอยยิ้มบาง มองด้วยสายตาอ่อนโยน “เป็นยังไงบ้าง เจ็บมากไหม”“สุดๆ ไปเลย”“ให้ฌอห์ณตามหมอมาดูอาการสักหน่อยมั้ย”“ไม่เป็นไร ตอนนี้ครีมยังพอทนไหว”“เก่งมาก เมียฌอห์ณเก่งที่สุด” โน้มริมฝีปากจูบทั่วใบหน้าของหญิงสาวแทนคำขอบคุณและการเสียสละอันยิ่งใหญ่ ครีมให้กำเนิดลูกของเขาถึงสองคน และมันอาจจะมีคนที่สามหรือสี่ตามมาในเร็วๆ นี้ “ถ้าออกจากโรงพยาบาล เดี๋ยวมีรางวัลให้”“รางวัลอะไร?”“เงินสดสักสิบล้าน”“ขออะไรที่มันโรแมนติกกว่านี้ได้มั้ยฌอห์ณ” คนตัวเล็กขมวดคิ้วทำหน้างอ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนแต่ฌอห์ณก็ยังคงเป็นคนที่แข็งกระด้างไม่รู้จักความโรแมนติกเอาเสียเลย“แล้วไอ้โรแมนติกที่ว่านี้มันคืออะไร” ร่างสูงยืนกอดอกเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย เขามันเป็นพวกไม่ชอบคิดอะไรซับซ้อน
แสงแดดอ่อนยามเช้าเล็ดลอดผ่านเข้ามาในห้องนอนกระทบใบหน้าเกลี้ยงเกลา ช่วยปลุกหญิงสาวให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา…“อื้ออ…” ครีมร้องครางในลำคอยามที่ขยับตัวแล้วรู้สึกปวดร้าวระบมไปทั่วร่างกาย โดนฌอห์ณกอดรัดฟัดเหวี่ยงมาทั้งคืน กว่าจะยอมปล่อยให้เธอได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบรุ่งสาง“นอนต่อสิ เดี๋ยววันนี้ฌอห์ณดูลูกให้” ดึงคนตัวเล็กให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด จูบลงบนหน้าผากของเธอเบาๆ“กอดครีมแน่นๆ เลย” ใบหน้าแสนหวานซุกแผงอกแกร่งหลับตาพริ้มสูดดมกลิ่นกายที่คุ้นเคย“อยากโดนแบบเมื่อคืนอีกเหรอ”“ในสมองคงคิดแต่เรื่องพวกนี้สินะ”“เห็นให้กอด เลยนึกว่าอยากโดน” ฌอห์ณก้มลงมองคนรักด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ผ่านมาหลายปีที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน เขายังคงรักเธอเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง“อากาศมันหนาวเลยให้กอด ไม่ได้อยากทำเรื่องแบบนั้นสักหน่อย”“แล้วแบบเมื่อคืนเป็นไง ครีมชอบแบบนั้นมั้ย” “บางเรื่องไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้” ครีมผละตัวถอยห่างหลังจากได้ยินประโยคนั้น ใบหน้าเห่อร้อนยามนึกถึงเหตุการณ์เร่าร้อนที่เพิ่งผ่านพ้นมาได้ไม่นาน“คงชอบแหละ ถึงได้เสร็จหลายรอบ”“ถ้าฌอห์ณยังไม่เลิกพูดแบบนี้ ครีมจะตบปากจริงๆ แล้วนะ”“ถ้ากล้าตบก็เอาดิ แต่ขอ
“ตีสามแล้วนะ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ”(อยากกลับเดี๋ยวกลับเองนั่นแหละ จะตามอะไรทุกชั่วโมง ว่าแต่ครีมทำไมยังไม่นอน?)“ครีมนอนไม่หลับเลยเพราะเป็นห่วงฌอห์ณ”(จะเป็นห่วงฌอห์ณทำไม ฌอห์ณไม่ใช่เด็กแล้วนะ)“อยู่ห้องไฟดับ รีบกลับมาได้ไหม” (จะอะไรกันนักกันหนา ไฟฉายก็มี อย่าทำเป็นอ่อนแอได้ป่ะ)“ผู้ชายคนนั้นเขาเดินวนเวียนอยู่หน้าห้องเราอีกแล้ว ครีมกลัวมากเลย”(ดึกขนาดนี้แล้วใครจะมาเดินสุ่มสี่สุ่มห้าไปหาหลับหานอนได้แล้วครีม น่ารำคาญแค่นี้นะ)“ฮึก…ฌอห์ณ”หลังจากแฟนหนุ่มกดวางสาย ‘ครีม’ รีบกดส่งข้อความไลน์หานิติคอนโดเมื่อรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลที่กำลังเกิดขึ้นคัทลียา : คุณเบิร์ดคะ ช่วยขึ้นมาดูหน้าห้องครีมหน่อย ผู้ชายคนนั้นมาเดินวนเวียนอีกแล้วค่ะคุณเบิร์ด : คุณครีมโอเคไหมครับ ยังปลอดภัยดีอยู่ใช่ไหม แล้วตอนนี้คุณชลากรอยู่ไหมครับคัทลียา : ปลอดภัยดีค่ะ แต่แฟนครีมไม่อยู่ ตอนนี้ครีมอยู่คนเดียว คุณเบิร์ดรีบมาเลยนะคะคุณเบิร์ด : ตอนนี้ลิฟต์ใช้ไม่ได้ รออีกสักครู่นะครับแล้วผมจะรีบไปคัทลียา : (ส่งสติกเกอร์ขอบคุณ)เพื่อนชายข้างห้องที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ ชอบทำท่าทางลับๆ ล่อๆ เวลาเห็นเธอ บ้างก็คอยเดินวนสอด
ครีมหอบสังขารอันบอบช้ำพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล เธอก้มมองกลางหว่างขาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำสีขาวขุ่นของแฟนหนุ่มแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆหลังจากเสร็จกิจฌอห์ณยังนอนคว่ำหน้าไม่รู้สึกตัว ครีมดันท่อนแขนแกร่งที่พาดอยู่บนเอวให้ออกห่าง ก่อนจะหยัดตัวลุกจากที่นอนอย่างระมัดระวังตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าแล้ว ไม่มีเวลามานั่งร้องไห้หรือคร่ำครวญอะไรทั้งนั้น ถ้าไปเข้างานสายอีกครั้งมีหวังคงโดนหัวหน้าไล่ออกจากบริษัทเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก! แต่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อยู่บ่อยครั้ง ซึ่งสาเหตุทั้งหมดก็มาจากเขาที่ใช้กำลังบังคับข่มเหงจนเธอเสียการเสียงานครีมเป็นพนักงานของบริษัทเอกชน ทำแผนกเกี่ยวกับบัญชี รายได้ต่อเดือนก็สองหมื่นต้นๆ แต่แทบจะไม่เหลือใช้เพราะต้องส่งให้พ่อกับน้องอีกสองคนที่อยู่ต่างจังหวัดครีมมีน้องสาวกับน้องชายที่กำลังเรียนอยู่มัธยมด้วยกันทั้งคู่สามพี่น้องอาศัยอยู่กับพ่อตั้งแต่เด็ก ส่วนแม่หนีไปแต่งงานใหม่ จากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลย“ยัยครีม” เสียงของ‘เอม’ เพื่อนร่วมงานคนสนิทร้องเรียก หลังจากที่เห็นครีมวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในบริษัท เธอมีเพื่อนสนิทอยู่สองคนคือ ‘เอม’ กับ ‘น้ำตาล’“ว่า
ครีมลงจากรถแท็กซี่ รีบเดินฝ่าฝูงผู้คนมากมายเข้ามาในคลับ ดวงตาคู่สวยวาดสายตามองหา ก่อนจะเห็นฌอห์ณนั่งฟุบหลับลงบนโต๊ะโดยมีกลุ่มเพื่อนนั่งอยู่ข้างๆเธอตบใบหน้าหล่อเหลาเพื่อเรียกสติ เขาขยับตัวเล็กน้อยแล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง“ฌอห์ณ…ได้ยินครีมไหม”“รอตั้งนานมัวทำอะไรอยู่ ทำไมถึงไม่รีบมา” คนเมาพูดด้วยน้ำเสียงยืดยาน พร้อมรั้งเอวบางให้ขยับเข้ามาแนบชิด ใบหน้าคมคายคลอเคลียไปตามหน้าท้องแบนราบจนครีมต้องขยับถอยห่าง“ครีมรอรถแท็กซี่อยู่เลยมาช้า ว่าแต่ฌอห์ณลุกไหวมั้ย”“ลุกไม่ไหว พยุงหน่อย”“ค่อยๆ ลุกนะ” คนตัวเล็กค่อยๆ หิ้วปีกประคองชายหนุ่มด้วยความทุลักทุเล เธอสูงแค่ร้อยหกสิบแต่ฌอห์ณนั้นสูงกว่าเธอมาก“มาๆ เดี๋ยวมอสช่วย”“พวกมึงไม่ต้องยุ่ง! กูให้เมียกูจับคนเดียว” ฌอห์ณประกาศเสียงดัง ในขณะที่เพื่อนสนิทกำลังจะเข้ามาประคองเขาเดินออกไป“วันนี้ไอ้ฌอห์ณมันเมามาก ครีมอย่าไปถือสามันเลยนะ”“แล้วทำไมถึงปล่อยให้ดื่มหนักขนาดนี้”“พวกเราห้ามแล้ว แต่มันไม่ฟัง”ครีมเข้าใจทุกอย่างเพราะรู้จักนิสัยของแฟนหนุ่มดี ฌอห์ณเป็นคนเอาแต่ใจไม่ชอบฟังใคร เธอจึงไม่แปลกใจว่าทำไมถึงอยู่ในสภาพแบบนี้“งั้นครีมขอตัวกลับก่อนนะ”“ให้มอสไปส่
‘เปิดวาร์ปลูกชายนักการเมืองชื่อดัง ก่อเหตุทะเลาะวิวาทชักปืนยิงคู่อริบาดเจ็บสาหัส4ราย คาดเกี่ยวพันกับธุรกิจสีเทา’พลั่ก! หนังสือพิมพ์ปึกหนาถูกฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างแรงด้วยความเดือดดาล ข่าวฉาวของ ‘ชลากร กิจธาดาวงศ์’ โชว์หราขึ้นบนหน้าหนังสือพิมพ์เกือบทุกฉบับ สร้างความอับอายให้ผู้เป็นพ่อไม่จบไม่สิ้น‘ชาวิน กิจธาดาวงศ์’ คือนักการเมืองท้องถิ่นชื่อดัง เขาคือผู้มีอิทธิพลแถวหน้าถูกนับหน้าถือตาในแวดวงเดียวกัน ตระกูลกิจธาดาวงศ์กลับมาเป็นที่พูดถึงอีกครั้งก็เพราะข่าวฉาวโฉ่ที่ลูกเทวดาไปก่อไว้“ไอ้ลูกเวร! ดูผลงานที่แกทำสิ จะหาเรื่องปวดหัวให้ฉันไปถึงไหน”ผู้เป็นพ่อตวาดเสียงใส่ด้วยอารมณ์เดือดดาลสุดขีด ช่วงนี้เป็นช่วงสำคัญ เขากำลังหาเสียงเพื่อจะลงเลือกตั้งรับตำแหน่ง แต่ลูกชายตัวดีก่อเรื่องให้ต้องปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน“ใจเย็นก่อนค่ะคุณ ลูกคงไม่ได้ตั้งใจ คุณอย่าว่าลูกเลยนะคะ” คุณหญิงบุษยาเดินเข้าไปห้ามผู้เป็นสามี เธอมีลูกชายคนเดียวที่รักดั่งแก้วตาดวงใจเลี้ยงดูมาอย่างดีไม่เคยขัดใจ ต้นตระกูลของเธอเป็นผู้ดีเก่ามีฐานะมั่งคั่งทำธุรกิจซื้อขายและส่งออกน้ำมันปาล์มรายใหญ่ระดับประเทศ“เลิกให้ท้ายมันได้แล
“ครีม!”“เฮือก!” คนถูกเรียกสะดุ้งตัวโยนในขณะที่กำลังนั่งเหม่อลอยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย “ตกใจหมดเลยน้ำตาล”“คืนนี้จะไม่กลับบ้านแน่ใช่ไหม”“ยังไม่อยากกลับตอนนี้” ครีมตอบไม่เต็มเสียงมากนัก ภายในใจเกิดความลังเลว่าควรจะกลับไปหาฌอห์ณตอนนี้ดีไหม หรือถ้ากลับไปแล้วอาจจะต้องเจอกับอะไรบ้างเขาโมโหร้าย ชอบเอาชนะ เวลาโกรธหรือไม่พอใจสามารถทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า“แกจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้เลยนะ เอาไว้สบายใจเมื่อไหร่แล้วค่อยกลับ” น้ำตาลลูบหลังเพื่อนสนิทเพื่อปลอบโยน เธอไม่กล้าออกความคิดเห็นอะไรมากเพราะรู้ว่าครีมนั้นรักฌอห์ณมากเหมือนกัน“ตาลว่าฌอห์ณจะตามหาครีมมั้ย”ดวงตาคู่สวยฉายความกังวล ถ้าฌอห์ณรู้ว่าเธอหลบมาอยู่ที่นี่ เขาคงตามมาอาละวาดจนพังกันไปข้าง เหตุนี้จึงทำให้ไม่กล้าไปขอความช่วยเหลือจากใคร เพราะกลัวว่าจะทำให้คนรอบข้างเดือดร้อนกันไปหมด“ป่านนี้มันคงตามหาแกให้วุ่นแล้วมั้ง ไอ้ฌอห์ณมันขาดแกได้ที่ไหน พูดอย่างกับไม่รู้นิสัยผัวตัวเอง”“ยังไม่อยากกลับไปหาเขาเลย” “ไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับดิ อยู่ด้วยกันที่นี่ก็ได้”“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ครีมไม่อยากทำให้เพื่อนเดือดร้อน ตาลก็รู้ว่าฌอห์ณเป็นคนยังไง”“ไอ้ฌอห์
แสงแดดอ่อนยามเช้าเล็ดลอดผ่านเข้ามาในห้องนอนกระทบใบหน้าเกลี้ยงเกลา ช่วยปลุกหญิงสาวให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา…“อื้ออ…” ครีมร้องครางในลำคอยามที่ขยับตัวแล้วรู้สึกปวดร้าวระบมไปทั่วร่างกาย โดนฌอห์ณกอดรัดฟัดเหวี่ยงมาทั้งคืน กว่าจะยอมปล่อยให้เธอได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบรุ่งสาง“นอนต่อสิ เดี๋ยววันนี้ฌอห์ณดูลูกให้” ดึงคนตัวเล็กให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด จูบลงบนหน้าผากของเธอเบาๆ“กอดครีมแน่นๆ เลย” ใบหน้าแสนหวานซุกแผงอกแกร่งหลับตาพริ้มสูดดมกลิ่นกายที่คุ้นเคย“อยากโดนแบบเมื่อคืนอีกเหรอ”“ในสมองคงคิดแต่เรื่องพวกนี้สินะ”“เห็นให้กอด เลยนึกว่าอยากโดน” ฌอห์ณก้มลงมองคนรักด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ผ่านมาหลายปีที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน เขายังคงรักเธอเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง“อากาศมันหนาวเลยให้กอด ไม่ได้อยากทำเรื่องแบบนั้นสักหน่อย”“แล้วแบบเมื่อคืนเป็นไง ครีมชอบแบบนั้นมั้ย” “บางเรื่องไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้” ครีมผละตัวถอยห่างหลังจากได้ยินประโยคนั้น ใบหน้าเห่อร้อนยามนึกถึงเหตุการณ์เร่าร้อนที่เพิ่งผ่านพ้นมาได้ไม่นาน“คงชอบแหละ ถึงได้เสร็จหลายรอบ”“ถ้าฌอห์ณยังไม่เลิกพูดแบบนี้ ครีมจะตบปากจริงๆ แล้วนะ”“ถ้ากล้าตบก็เอาดิ แต่ขอ
ร่างกายที่หนักอึ้งค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมความเจ็บปวด เพดานที่สว่างจ้าไปด้วยหลอดไฟสีขาวและกลิ่นยาคละคลุ้งทำให้ครีมได้สติพยายามจะลุกขึ้นนั่ง“อย่าเพิ่งขยับนะครีม นอนพักก่อน”“คิงอยู่ไหน ลูกปลอดภัยดีใช่มั้ย” คนเป็นแม่ลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะเพียงเพราะคิดถึงแต่หน้าลูก“คิงปลอดภัยดี อีกเดี๋ยวคงได้เจอกัน” ฌอห์ณลูบศีรษะคนตัวเล็กเบาๆ ใบหน้าคมเผยรอยยิ้มบาง มองด้วยสายตาอ่อนโยน “เป็นยังไงบ้าง เจ็บมากไหม”“สุดๆ ไปเลย”“ให้ฌอห์ณตามหมอมาดูอาการสักหน่อยมั้ย”“ไม่เป็นไร ตอนนี้ครีมยังพอทนไหว”“เก่งมาก เมียฌอห์ณเก่งที่สุด” โน้มริมฝีปากจูบทั่วใบหน้าของหญิงสาวแทนคำขอบคุณและการเสียสละอันยิ่งใหญ่ ครีมให้กำเนิดลูกของเขาถึงสองคน และมันอาจจะมีคนที่สามหรือสี่ตามมาในเร็วๆ นี้ “ถ้าออกจากโรงพยาบาล เดี๋ยวมีรางวัลให้”“รางวัลอะไร?”“เงินสดสักสิบล้าน”“ขออะไรที่มันโรแมนติกกว่านี้ได้มั้ยฌอห์ณ” คนตัวเล็กขมวดคิ้วทำหน้างอ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนแต่ฌอห์ณก็ยังคงเป็นคนที่แข็งกระด้างไม่รู้จักความโรแมนติกเอาเสียเลย“แล้วไอ้โรแมนติกที่ว่านี้มันคืออะไร” ร่างสูงยืนกอดอกเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย เขามันเป็นพวกไม่ชอบคิดอะไรซับซ้อน
“ฮึก…”ฌอห์ณสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก หลังจากได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของคนรัก ร่างบางนั่งเอนหลังพิงหัวเตียง บนใบหน้าสะสวยเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา“ร้องไห้ทำไม เป็นอะไร เจ็บท้องจะคลอดเหรอ”“ครีมปวดขา” ครีมก้มลงมองเท้าของตัวเองที่เริ่มบวมขึ้นมากแล้ว ตอนนี้เธอท้องได้แปดเดือนกว่า อีกไม่กี่สัปดาห์ก็คงถึงกำหนดคลอดลูกชาย“เดี๋ยวนวดให้” ฌอห์ณจับขาของคนตัวเล็กขึ้นมาวางไว้บนตักก่อนจะบีบนวดเบาๆ เหมือนที่ทำให้อยู่บ่อย“แล้วงานที่ร้านเป็นยังไงบ้าง ออกมาดูแลครีมแบบนี้จะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” ครีมพูดด้วยความกังวล ช่วงใกล้คลอดฌอห์ณได้วางมือจากงานเพื่อมาดูแลเธอแบบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง“ไม่เป็นอะไร งานที่ร้านตอนนี้ฌอห์ณฝากให้ครามเป็นคนดูแลแทน”“ทำไมถึงไว้ใจครามขนาดนั้น”“เพราะครามเป็นน้องฌอห์ณไง แล้วฌอห์ณก็มั่นใจว่าครามทำได้”หญิงสาวมองคนตรงหน้าพร้อมน้ำตาคลอ ไม่ใช่แค่ดูแลเธอ แต่เขายังดูแลทุกคนในครอบครัวของเธอเป็นอย่างดี ส่งเสียให้น้องทั้งสองเรียนจบปริญญา หางานตำแหน่งดีๆ ให้ทำ คอยส่งเงินให้พ่อที่อยู่ต่างจังหวัด ถ้าไม่มีเขา ชีวิตของเธอคงไม่ได้มาไกลขนาดนี้ “ขอบคุณที่ดูแลกัน ถ้าไม่มีฌอห์ณคงแย่แน่เลย”มือเล็กเลื่
-ห้างสรรพสินค้า-“หิวข้าวหรือยัง กินอาหารญี่ปุ่นร้านนั้นมั้ย?” ฌอห์ณหันไปถามหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆ โดยมีเขาคอยตามประคองอยู่ไม่ห่าง มันคือร้านที่ครีมชอบกิน ครั้งล่าสุดที่มาด้วยกันก็หลายปีที่แล้ว“คิวเยอะรอนาน ฌอห์ณไม่ชอบรอ” “แต่ครีมชอบกินร้านนั้นมากไม่ใช่เหรอ จะกินมั้ย ฌอห์ณรอได้”“เมื่อก่อนชอบ แต่ตอนนี้ไม่อยากกินแล้ว” “…..” ฌอห์ณเผลอมองคนตัวเล็กอย่างรู้สึกผิด ก่อนที่ภาพในอดีตจะค่อยๆ ผุดขึ้นมาในความคิด‘ร้านโปรดที่ครีมชอบกิน เราไม่ได้กินด้วยกันตั้งนานแล้ว ขอกินร้านนี้ได้มั้ยฌอห์ณ’ ครีมเกาะแขนแฟนหนุ่มไว้แน่น เมื่อเดินผ่านหน้าร้านอาหารที่ชอบ หันมาส่งสายตาออดอ้อนอย่างน่าเอ็นดู แต่สิ่งที่ฌอห์ณทำคือสะบัดตัวหนี ถอนหายใจใส่ด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย‘ร้านนั้นคิวเยอะไม่ใช่หรือไง ทำไมไม่กินร้านอื่น’‘อยากกินร้านนี้’‘เรื่องมาก ถ้าครีมอยากกินก็กินไปคนเดียว ฌอห์ณไม่อยากไปนั่งรอมันเสียเวลา’‘…..’ ใบหน้าแสนหวานสลดลงเมื่อได้ยินประโยคนั้น เขาทำเหมือนรำคาญเธอเต็มทน‘จะซื้ออะไรก็รีบซื้อ ฌอห์ณมีนัดกับพวกไอ้เจฟต่อ บอกแล้วไงว่าไม่อยากมา ยังจะลากมาอยู่ได้ น่ารำคาญ’‘งั้นฌอห์ณกลับไปก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวครีมน
“เป็นอะไรฌอห์ณ ไม่สบายเหรอ” ครีมถามชายหนุ่มที่เอาแต่ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก นอนพลิกตัวกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง“นอนไม่หลับ คิดเรื่องลูก” ฌอห์ณพลิกตัวหันกลับมาหาหญิงสาว ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลจนเห็นได้ชัด“คิดอะไร”“ครีมว่าฌอห์ณควรซื้ออะไรให้ลูกในวันเกิดดี”“ก็นึกว่าเรื่องอะไร” ครีมถอนหายใจใส่คนตัวโตอย่างโล่งอก นึกว่าเป็นเรื่องสำคัญคอขาดบาดตาย ที่ฌอห์ณทำหน้าซังกะตายมาทั้งวัน เพราะมัวแต่คิดเรื่องนี้“ช่วยคิดหน่อย อันนี้จริงจังนะ”“เปียโนไง น้องขวัญอยากได้”“อันนั้นตั้งใจไว้ตั้งนานแล้วว่าจะซื้อให้ ไม่เกี่ยวกับของขวัญวันเกิด”“แค่เปียโนน้องขวัญก็ดีใจมากแล้วนะ ไม่ต้องซื้ออะไรให้ลูกหรอก” แค่เปียโนที่ลูกอยากได้ก็ราคาหลายแสน สำหรับเธอก็ถือว่าเยอะมากด้วยซ้ำ“ไม่ได้สิ ฌอห์ณมีของขวัญให้ลูกทุกปีนะ แล้วปีนี้จะไม่มีได้ยังไงเดี๋ยวลูกเสียใจ” น้องขวัญคาดหวังตั้งตารอของขวัญจากเขาทุกปี ถ้าปีนี้ไม่ซื้อให้ลูกคงเสียใจ ถึงแม้จะชอบแกล้งน้องขวัญเป็นกิจวัตรประจำวัน แต่กลับไม่ชอบเห็นน้ำตาของลูกมากที่สุด“ไม่เสียใจหรอก น้องขวัญเป็นคนมีเหตุผล”“ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องซื้อให้ลูก เดี๋ยวลูกไม่รัก”“งั้นพรุ่งนี้เราไปเ
“ไอ้ฌอห์ณ”เจฟตะโกนร้องเรียกเพื่อนชายที่เดินผ่านหน้าไป แต่ฌอห์ณกลับเดินหนีทำเป็นไม่ได้ยิน“ไอ้ห่าฌอห์ณ ไม่ได้ยินที่กูเรียกหรือไง” ครั้งนี้เป็นมอสที่ตะโกนเรียกด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม“ได้ยินแล้ว พวกมึงจะเรียกหาพระแสงทำไมนักหนา” ฌอห์ณตะโกนขานรับ พร้อมเดินกลับมาหากลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่แต่โดยดี“มาแดกเหล้า”“ไม่แดก วันนี้ไม่มีอารมณ์” “เอ้า! มึงอย่ามาตลก กูชงให้แล้ว แดกๆ เข้าไป” ไม่พูดเปล่าแต่ยัดเยียดแก้วเหล้าให้เพื่อนชายเหมือนทุกครั้ง ไอ้ฌอห์ณมันคอทองแดงชอบชงเหล้าเข้มๆ“…..” เขายืนจ้องมองแก้วเหล้าที่อยู่อยู่ในมือ ก่อนจะตัดสินใจส่งกลับคืน โดยที่ไม่ได้กินแม้แต่หยดเดียว“วันนี้ผีคนดีอะไรเข้าสิง ปกติก็เห็นแดกกับพวกกูเกือบทุกวัน”“ถ้าเมียได้กลิ่นเดี๋ยวไม่ให้เข้าใกล้ เมื่อคืนก็ให้กูนอนบนโซฟา ปวดหลังยังไม่หายเลยเนี่ย”แค่คิดก็รู้สึกเจ็บใจตัวเองไม่หาย เอาแต่นอนกระสับกระส่ายอยู่ทั้งคืนเพราะไม่ได้นอนกอดเมีย แต่ถ้าให้เลือกกินเหล้ากับนัวเมีย แน่นอนว่าต้องเลือกอย่างหลัง ในชีวิตลูกผู้ชายอกสามศอกไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเมียอีกแล้ว“กลัวเมียขึ้นสมองแล้วมั้ง เสียระบบพวกกูหมด ทุเรศจริงๆ เลยมึงอ่ะ” มอสพูดขึ้นอ
“ยังไม่นอนอีกเหรอ?” ร่างสูงหยุดนิ่งชั่วครู่เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องนอน ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะตีสามแต่ครีมยังนอนเล่นไอแพดอยู่บนเตียง ส่วนตรงกลางมีน้องขวัญที่นอนหลับอยู่ “นอนได้แล้วครีม นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว”เขาดึงไอแพดออกจากมือของหญิงสาว ก่อนจะกดปิดหน้าจอพร้อมสายตาตำหนิ คนกำลังท้องกำลังไส้แต่ครีมกลับนอนดึกทุกวัน“รอฌอห์ณอยู่”“รอทำไม ฌอห์ณไปทำงานต้องเลิกดึกครีมก็รู้ คราวหลังไม่ต้องรอนะ ถ้าง่วงให้พาลูกเข้านอนเลย”ไม่ได้หมายถึงแค่น้องขวัญแต่ยังหมายถึงคนตัวเล็กๆ ในท้องอีกด้วย“เป็นห่วง นอนไม่หลับ” ครีมดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ได้กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งผ่านลมหายใจของคนตรงหน้า ฌอห์ณคงดื่มมาอีกตามเคย “ห่วงตัวเองก่อน กำลังท้องอยู่นะ”“ทำไมเดี๋ยวนี้กลับบ้านดึกทุกวันเลย ครีมโทรหาก็ไม่ค่อยรับสาย”“งานยุ่งอ่ะสิ”“…..” ครีมถอนหายใจเบาๆ พยายามไม่คิดมากและไว้ใจ ฌอห์ณเข้าบ้านดึกทุกวัน บางทีก็มีท่าทางแปลกๆ หรือได้กลิ่นแปลกๆ ติดตัวมา“เป็นอะไรอีก” ฝ่ามือหนาเลื่อนเข้าไปประคองใบหน้าแสนหวานไว้มั่นสายตาของครีมดูเหมือนคนที่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา“เปล่า”“ถ้าไม่คิดอะไรก็เข้านอนได้แล้ว เดี๋ยวฌอห์ณมา”“
“แม่เอาอันนี้มั้ย น้องขวัญยกให้”เสียงเจื้อยแจ้วของลูกสาวช่วยดึงสติของหญิงสาวให้กลับคืนมา ขณะกำลังนั่งใจลอยเผลอคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน้องขวัญเป็นห่วงแม่ เลยยอมเสียสละหมูชุบแป้งทอดชิ้นใหญ่ ตั้งแต่มาถึงร้านอาหาร แม่ก็ไม่ค่อยทานอะไรเลย“ไม่เป็นไรค่ะ แม่ไม่ค่อยหิว น้องขวัญกินเลย”“พ่อบอกว่าแม่ไม่ค่อยสบาย ไปหาคุณหมอหรือยัง”“ยังเลยค่ะ”“แม่ต้องไปหาคุณหมอนะ จะได้หายเร็วๆ น้องขวัญเป็นห่วง” “ขอบคุณมากค่ะ คนสวยของแม่” ครีมโน้มตัวเข้าไปกอดลูกสาวไว้แน่น ก่อนจะหอมแก้มหลายครั้งด้วยความรัก กำลังใจจากลูกนับเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคนเป็นแม่“คิดเรื่องอะไรอยู่ ทำไมถึงเอาแต่นั่งเหม่อ” ฌอห์ที่นั่งสังเกตการณ์อยู่นานเอ่ยถามด้วยความอยากสงสัย สีหน้าของเธอดูเคร่งเครียดจนเห็นได้ชัด คล้ายกับมีเรื่องต้องคิดอย่างหนัก“ไม่มีอะไรหรอก”“เครียดเรื่องนั้นเหรอ”“ฌอห์ณหมายถึงเรื่องไหน?”“เรื่องที่บอกว่าท้อง”ร่างบางยกมือขึ้นลูบหน้าตั้งสติพลางถอนหายใจลากยาว “แล้วฌอห์ณคิดว่าไง”“แล้วครีมต้องการคำตอบแบบไหน อยากให้ฌอห์ณตอบแบบตรงๆ หรือตอบเพื่อความสบายใจ?”“ขอทั้งสองแบบ”“ถ้าแบบตรงๆ ก็คิดว่าท้อง”“…..”“หรือถ้าให้ตอบเพื่อ
“วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ?” คนตัวเล็กถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นฌอห์ณกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น ทั้งๆ ที่ตอนนี้ได้เวลาไปทำงานแล้ว ส่วนน้องขวัญไปโรงเรียนกว่าจะกลับก็ช่วงเย็น“ถ้าไปแล้วจะมานั่งอยู่ตรงนี้เหรอ”“ครีมถามดีๆ นะ ทำไมต้องกวนประสาทอยู่เรื่อยเลย” ถ้าไม่ติดว่าเธอป่วยอยู่คงจะหยิบรีโมทขึ้นมาเคาะหัวเขาแรงๆ ให้สาแก่ใจ“แล้วอาการเป็นไง ดีขึ้นหรือยัง”“ดีขึ้นมากแล้ว” หญิงสาวหย่อนตัวนั่งลงข้างกัน ก่อนที่ฌอห์ณจะขยับเข้าใกล้ ยกแขนขึ้นโอบไหล่อย่างแนบชิด“อาทิตย์นี้ฌอห์ณว่างนะ อยากพาลูกไปเที่ยวไหนหรือเปล่า”“ต้องถามลูกก่อนว่าอยากไปไหน”“เห็นน้องขวัญเคยบอกว่าอยากไปทะเล งั้นเราไปค้างคืนสักสามสี่วันดีมั้ย”“ครีมแล้วแต่ลูก ตามใจลูก”“แล้วเมื่อไหร่จะตามใจผัวบ้าง” “ก็ตามใจตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”“หิวข้าวหรือยัง”“ยังไม่หิวเลย รู้สึกพะอืดพะอมยังไงไม่รู้” ครีมส่ายหน้าปฏิเสธ อาการแบบนี้คุ้นๆ เหมือนเคยเป็นตอนท้องน้องขวัญ แต่คงไม่ใช่!“ไม่หิวก็ต้องฝืนกินหน่อย กินเสร็จแล้วค่อยนอนพัก”“เอาแบบนั้นก็ได้”ครีมนั่งมองอาหารมากมายที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะให้เลือก ล้วนแต่เป็นสิ่งที่เธอชอบทั้งนั้น แต่น่าแปลกที