บทที่ 2 สร้างปัญหา

‘เปิดวาร์ปลูกชายนักการเมืองชื่อดัง ก่อเหตุทะเลาะวิวาทชักปืนยิงคู่อริบาดเจ็บสาหัส4ราย คาดเกี่ยวพันกับธุรกิจสีเทา’

พลั่ก! หนังสือพิมพ์ปึกหนาถูกฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างแรงด้วยความเดือดดาล ข่าวฉาวของ ‘ชลากร กิจธาดาวงศ์’ โชว์หราขึ้นบนหน้าหนังสือพิมพ์เกือบทุกฉบับ สร้างความอับอายให้ผู้เป็นพ่อไม่จบไม่สิ้น

‘ชาวิน กิจธาดาวงศ์’ คือนักการเมืองท้องถิ่นชื่อดัง เขาคือผู้มีอิทธิพลแถวหน้าถูกนับหน้าถือตาในแวดวงเดียวกัน 

ตระกูลกิจธาดาวงศ์กลับมาเป็นที่พูดถึงอีกครั้งก็เพราะข่าวฉาวโฉ่ที่ลูกเทวดาไปก่อไว้

“ไอ้ลูกเวร! ดูผลงานที่แกทำสิ จะหาเรื่องปวดหัวให้ฉันไปถึงไหน”

ผู้เป็นพ่อตวาดเสียงใส่ด้วยอารมณ์เดือดดาลสุดขีด ช่วงนี้เป็นช่วงสำคัญ เขากำลังหาเสียงเพื่อจะลงเลือกตั้งรับตำแหน่ง แต่ลูกชายตัวดีก่อเรื่องให้ต้องปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน

“ใจเย็นก่อนค่ะคุณ ลูกคงไม่ได้ตั้งใจ คุณอย่าว่าลูกเลยนะคะ” คุณหญิงบุษยาเดินเข้าไปห้ามผู้เป็นสามี เธอมีลูกชายคนเดียวที่รักดั่งแก้วตาดวงใจเลี้ยงดูมาอย่างดีไม่เคยขัดใจ  

ต้นตระกูลของเธอเป็นผู้ดีเก่ามีฐานะมั่งคั่งทำธุรกิจซื้อขายและส่งออกน้ำมันปาล์มรายใหญ่ระดับประเทศ

“เลิกให้ท้ายมันได้แล้วคุณหญิง ลูกชายคุณสร้างเรื่องให้ผมตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวไม่เว้นแต่ละวัน” ชาวินยืนเท้าเอวมองลูกชายตัวดีด้วยความละเหี่ยใจ ยิ่งนานวันดูเหมือนจะยิ่งหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ 

“อาทิตย์ก่อนเมาแล้วขับแหกด่านตรวจ ส่วนอาทิตย์นี้ทะเลาะวิวาทพยายามฆ่า คุณยังจะให้ผมเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

บรรยากาศภายรอบเริ่มตึงเครียด ลูกน้องชายฉกรรจ์ชุดดำนับสิบต่างพากันยืนก้มหน้า

“ฌอห์ณรีบเข้าไปขอโทษพ่อสิลูก”

“ขอโทษทำไม?” ตัวต้นเหตุนั่งกอดอกเลิกคิ้วถามด้วยสีหน้าราบเรียบไม่สะทกสะท้าน

“อย่าทำให้พ่อโกรธนะ เชื่อแม่สิ”

“ผมก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว พ่อกับแม่เพิ่งรู้หรือไง”

“ไอ้ฌอห์ณ!”

“เรียกผมมาด่าแค่นี้ใช่ไหม?”

“…..”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วจะได้กลับ” ชายหนุ่มจบบทสนทนาไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะหยัดตัวลุกเดินออกมา

คุณหญิงบุษยารีบเดินตามหลังลูกชายออกมาติดๆ 

“เดี๋ยวก่อนฌอห์ณ อย่าเพิ่งไปลูก”

“ฌอห์ณจำน้องพิมได้ไหม คนที่ฌอห์ณเคยบอกว่าน่ารัก ลูกของท่านทูตอัศวินกับคุณหญิงลานนา”

‘พิม’ คือลูกสาวของเพื่อนสนิท หน้าตาสะสวยแถมฐานะดีเป็นเจ้าของไร่อยู่ทางภาคเหนือ

“จำได้” 

“อาทิตย์หน้าน้องจะลงมาจากเชียงใหม่แล้วนะ แม่อยากให้ลูกกับน้องพิมหมั้นหมายกันไว้ก่อน เอาไว้ถ้าน้องเรียนจบเมื่อไหร่ค่อยแต่งงานกันดีไหมลูก”

“แต่ผมมีแฟนแล้ว แม่ก็รู้จักครีมนิ”

ฌอห์ณไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงมีความคิดแบบนั้น ที่ผ่านมาก็เคยพาครีมมาเจอครอบครัวอยู่บ่อยครั้ง

“แม่รู้ว่าลูกกำลังคบกับครีมอยู่ แต่ถ้าจะคบกันแค่เล่นๆ เอาไว้แก้เหงาก็ไม่เป็นไรแม่เข้าใจ เพราะลูกคงไม่คิดจริงจังกับผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนั้นหรอกใช่ไหม”

เธอเข้าใจว่าลูกชายแค่อยากเลี้ยงดูครีมไว้เล่นๆ เพราะสงสาร ไม่ได้จริงจังถึงขั้นจะตกแต่งหมั้นหมาย

“แม่ว่าคนที่เหมาะสมกับลูกมากที่สุดคือน้องพิม”

“แม่คิดแบบนั้นเหรอ?”

“อาทิตย์หน้าฌอห์ณไปดูตัวน้องพิมกับแม่นะ จะได้ทำความรู้จักกันไว้เนิ่นๆ อนาคตเราต้องทำธุรกิจร่วมกัน จะได้ปรองดองกันไว้”

“ถ้าแม่อยากแต่งมากนักก็แต่งเองเลย ส่วนผมไม่แต่ง”

“ฌะ…ฌอห์ณอย่าเพิ่งไปลูก!”

 

-บริษัท พี.เอ็น.เอ็น. จำกัด(มหาชน)-

 

ครีมวิ่งกระหืดกระหอบออกจากบริษัทมาขึ้นรถยุโรปคันหรูของแฟนหนุ่มที่มาจอดรอรับหลังเลิกงาน

“รอนานไหม ทำไมวันนี้ถึงมารับครีมได้”

คนตัวเล็กพูดด้วยท่าทางดีใจจนออกนอกหน้า เพราะโอกาสที่ฌอห์ณจะมารอรับแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ

“ทางผ่านพอดี”

“อ่อ…” เธอพยักหน้ารับอย่างน้อยใจ เขาไม่ได้อยากมารับแค่บังเอิญผ่านมาเท่านั้น

“แล้วไปไหนมาเหรอถึงได้แวะมาแถวนี้”

“แวะเข้าบ้านใหญ่”

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” ถ้าโดนเรียกเข้าบ้านใหญ่หมายความว่าต้องเกิดเรื่องราวอะไรบางอย่าง

“ไม่ต้องรู้หรอก ถึงรู้ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี”

“…..”

“ขากลับจะแวะห้างพาไปซื้อโทรศัพท์ใหม่ อยากได้รุ่นไหนก็เอาบัตรไปรูดเองล่ะกัน”

ใบหน้าสะสวยปรากฏรอยยิ้มกว้าง เคยมาเดินห้างด้วยกันครั้งล่าสุดก็เมื่อปีที่แล้ว

“ขอกินอาหารญี่ปุ่นด้วยได้ไหม ร้านโปรดที่ครีมชอบกิน เราไม่ได้กินด้วยกันตั้งนานแล้ว”

“ร้านนั้นคิวเยอะไม่ใช่หรือไง ถ้าครีมอยากกิน ขากลับก็นั่งแท็กซี่กลับเอง ฌอห์ณไม่อยากไปนั่งรอมันเสียเวลา”

“อ่า…งั้นแค่แวะไปซื้อโทรศัพท์อย่างเดียวก็ได้”

ครีมถึงกลับหน้าเจื่อนลง ความจริงควรจะชินได้แล้ว แต่ทำไมถึงรู้สึกน้อยใจทุกที

ฌอห์ณมีเวลาให้เพื่อนได้เสมอ แต่สำหรับเธอเขากลับทิ้งๆ ขวางๆ ไม่สนใจ 

เคยหวังว่าเขาอาจจะกลับมาเป็นฌอห์ณคนเดิม คนที่เคยรักและเอาใจใส่เธอมากกว่านี้ แต่ดูเหมือนว่าความเพ้อฝันจะค่อยๆ ถอยห่างออกไปไกลเรื่อยๆ

เขาต้องการเธอก็ตอนที่อยู่บนเตียงด้วยกันเท่านั้น…

ครืด~ สมาร์ตโฟนแผดเสียงร้องดัง ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่นหลังจากเห็นรายชื่อของพ่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ ครีมกดปิดเสียงแล้วเก็บใส่กระเป๋าสะพาย

“พ่อโทรมาขอเงินอีกแล้วเหรอ?”

“ครีมเพิ่งโอนให้ไปเมื่อวันก่อนเอง” เงินเดือนเกือบทั้งหมดได้ส่งให้พ่อกับน้อง แต่ดูเหมือนว่ายิ่งให้มากเท่าไหร่มันยิ่งไม่พอ 

“แล้วพ่อครีมจะเอาเท่าไหร่ เดี๋ยวโอนให้”

“ฌอห์ณไม่ต้องให้หรอก สงสัยจะเอาไปเล่นพนันอีกตามเคย” ครีมพูดอย่างเหนื่อยใจ 

“ถ้าครีมไม่ให้ เดี๋ยวพ่อครีมก็โทรมาขอฌอห์ณอยู่ดี” ซึ่งฌอห์ณเองก็รับรู้ปัญหานี้ แต่เขาไม่ได้มานั่งคิดเล็กคิดน้อยกับเงินแค่ไม่กี่หมื่นในแต่ละเดือน ถือว่าตัดความรำคาญแทนแฟนสาวให้มันจบไป

“…..”

“ฌอห์ณโอนเงินให้แล้ว แต่ไม่ได้ให้ฟรีนะ คืนนี้อย่าลืมมาชดใช้หนี้แทนพ่อด้วยล่ะกัน” ฝ่ามือหนาสอดล้วงเข้าใต้กระโปรงทรงเอที่ครีมสวมใส่เลื่อนเข้าไปบีบคลึงลูบไล้ตามต้นขาขาวเนียน

“…..” 

 

วันต่อมา

 

-บริษัท พี.เอ็น.เอ็น. จำกัด(มหาชน)-

 

“เป็นอะไรครีม ไม่สบายเหรอทำไมหน้าซีดเชียว” เสียงหัวหน้าแผนกเอ่ยทักทาย ใบหน้าของครีมซีดเผือดคล้ายกับคนไม่มีแรง

“ปะ…ปวดท้องนิดหน่อยน่ะ”

“แต่พี่ว่าไม่นิดแล้วนะ เจ็บขนาดนี้ทำไมไม่นอนอยู่บ้าน”

“ครีมขาดงานบ่อยแล้วค่ะหัวหน้า ไม่อยากลางานแล้ว”

“ถ้าไม่ไหวก็พักได้นะ วันนี้งานไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่”

“ค่ะ”

ดวงตากลมโตเหม่อลอย มองออกไปนอกหน้าต่าง ภาพเหตุการณ์ที่เธอเพิ่งเจอมาค่อยๆ ฉายเข้ามาในความคิด 

 

‘ฌะ…ฌอห์ณ ครีมเจ็บ’

‘มันจะเจ็บอะไรขนาดนั้นวะครีม อย่าสำออย’

‘หยุดได้ไหม ไม่ไหวแล้ว’

‘เมื่อกี้เอาออกไม่ทัน ถ้าไม่อยากท้อง อย่าลืมไปจัดการตัวเองด้วย’

‘ฮึก…ฌอห์ณ~’

 

แกร๊ก…ฌอห์ณเดินกลับเข้ามาในคอนโดช่วงตีสองของวัน เขาหอบพยุงร่างกายอันโซเซเข้ามาในห้องนอน แต่ไม่เห็นใคร!

ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศแทบไม่หลงเหลือ บ่งบอกได้ว่าเธอไม่ได้กลับมาที่นี่

ดวงตาคู่คมวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจ บนเตียงว่างเปล่าไม่มีคนตัวเล็กที่นอนรอให้เขากลับบ้านเหมือนทุกวัน

“หายไปไหน ทำไมไม่ยอมกลับบ้าน!”

อาการสร่างเมาแทบหายไปจนหมดสิ้น คนร้อนรนรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาแฟนสาวด้วยความขุ่นเคือง

 

‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’

‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’

 

“เวรเอ้ย!” เขาขบกรามแน่นด้วยความโกรธจัดจนเส้นเลือดปูดโปนขึ้นตามขมับ 

“อย่าให้ตามเจอแล้วกัน เธอโดนหนักแน่!”