Share
บทที่ 11
Related chapter
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 12
เฮ่อเฉามองด้วยความประหลาดใจ พลางคิดในใจว่า ‘จะไม่เห็นได้ยังไง นี่เขาปกป้องเลขาเฉินชัด ๆ’“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”ขณะที่เขากำลังพูด จู่ ๆ ก็มีคนมาเคาะประตูห้องทำงานของประธานอวี้เส้าถิง “เข้ามา”เฉินฮั่วผลักประตูให้เปิดออกแล้วเดินเข้าไป“โอ้โห เลขาเฉินวันนี้ดูสวยเชียวนะครับ ประธานอวี้ ไม่ว่าการซื้อกิจการจะประสบความสำเร็จหรือไม่ อย่างน้อยฝ่ายเราก็คงจะชนะในแง่ของรูปลักษณ์อย่างแน่นอน”วันนี้เฉินฮั่วยังคงสวมชุดทำงาน แต่ชุดทำงานวันนี้ไม่ใช่สีขาวดำอย่างที่เธอมักจะสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กระโปรงทรงดินสอสีชมพูอ่อน และรองเท้าส้นเข็มสีทองอ่อน สีค่อนข้างน่าดึงดูดมาก หากใส่ไม่ดีจะดูแก่และล้าสมัย แต่เธอใส่ออกมาแล้วกลับดูดีมากหญิงสาวในวัยอย่างเธอ รูปร่างหน้าตางดงาม ใบหน้าสวยงามขาวอมชมพู เหมือนดอกไม้ตูมที่ยืนต้นสวยงาม บอบบางจนน่าหยิบ น่าทะนุถนอม ไม่อาจปล่อยให้ยุงไต่ไรตอมได้เป็นเรื่องจริงหากเกิดอะไรขึ้น ใช้แรงเพียงเล็กน้อยก็ร้องไห้ไม่หยุดแล้ว...นิ้วเรียวยาวของอวี้เส้าถิงค่อย ๆ ลูบถ้วยกาแฟอย่างช้า ๆ สายตาจ้องมองเธออย่างเยือกเย็นสายตาของชายหนุ่มดูเหมือนจะเรียบเฉยแต่กลับมีความก้าวร้าวแฝงอยู่เฉินฮ
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 13
เฉินฮั่วไม่ต้องการรับคำตำหนิ ดังนั้นเธอคิดว่าจำเป็นต้องอธิบาย“ประธานอวี้ ผู้อำนวยการหลินและดิฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน เขาแค่เห็นว่าดิฉันป่วยเลยหวังดีให้เสื้อดิฉันเท่านั้นค่ะ”หวังดี...อวี้เส้าถิงหัวเราะเยาะเย้ย “เลขาเฉิน ความหวังดีของผู้ชายล้วนมีจุดประสงค์ทั้งนั้น”เฉินฮั่วพูดไม่ออก “ประธานอวี้ ผู้อำนวยการหลินแค่เป็นห่วงในฐานะเพื่อนร่วมงาน อย่าพูดเหมือนว่าทุกคนเหมือนคุณสิคะ”“เหมือนผมยังไง?”เฉินฮั่วหน้าแดงอยู่บ้าง มองเขา แต่เขินอายจนไม่กล้าพูดออกมาแต่อวี้เส้าถิงช่วยพูดแทนเธอว่า “เหมือนผมที่อยากนอนกับคุณน่ะเหรอ?”เฉินฮั่ว "..."นี่เขาจะช่วยหยุดพูดคำสกปรกแบบนี้ออกมาตรง ๆ ได้ไหม!ความเย็นชาของเขาระหว่างการประชุมเมื่อกี้หายไปไหนแล้ว?อวี้เส้าถิงมองดูเธอ “ผมอยากนอนกับคุณ ผมบอกคุณชัดเจนแล้ว คุณคิดว่าเขาไม่อยากนอนกับคุณเหรอ? เลขาเฉิน คุณรู้สึกขอบคุณผู้ชายที่มีความคิดว่าอยากจะนอนคุณเนี่ยนะ ไข้ขึ้นจนสมองกลับรึยังไง?”เฉินฮั่วพูดไม่ออก ที่หน้าแดงก็ไม่รู้เพราะไข้หรือเพราะอายแล้ว “ประธานอวี้ คุณหยุดพูดสักทีได้ไหมคะ! ดิฉัน... ดิฉันจะกลับไปสำนักงานแล้ว ขอตัวค่ะ!”เธอไม่อยากได้
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 14
ร่างกายของหญิงสาวนุ่มนิ่มและอุ่นราวกับก้อนสำลีอวี้เส้าถิงถูกเธอกอดโดยไม่ทันระวัง คิ้วของเขาขมวดขึ้นเล็กน้อย“เลขาเฉิน ถ้าคุณไม่ปล่อยผม ผมก็จะไม่รังเกียจที่จะทำให้คุณเสียเหงื่อด้วยวิธีอื่นหรอกนะ!”เธอไม่รู้ตัวก็จริง แต่เขาตื่นเต็มที่ ไม่สามารถทนต่อการยั่วยวนของเธอได้“......”เฉินฮั่วพึมพำไม่ได้ศัพท์เป็นระยะ ๆอวี้เส้าถิงตั้งใจฟังและได้ยินคำพูดของเธอซ้ำไปซ้ำมาเช่น 'แม่อย่าไป'เธอคิดว่าเขาเป็นแม่ของเธอจริง ๆ สินะ!ใบหน้าหล่อเหลาของอวี้เส้าถิงกลายเป็นหน้ามุ่ยทันที เขาพูดอย่างไม่พอใจว่า “เฉินฮั่ว ตื่น!”“ถ้าคุณไม่ตื่น ผมจะหักเงินเดือนคุณ!”“เฉินฮั่ว ผมจะนับถึงสาม ถ้าคุณไม่ตื่น ผมจะไล่คุณออก!”“...”เฉินฮั่วไม่มีปฏิกิริยาแม้แต่น้อยเป็นเรื่องยากที่อวี้เส้าถิงจะทำอะไรไม่ถูกแบบนี้ เขาจึงโกรธมากเขาอยากจะหยิกผู้หญิงในอ้อมแขนให้ตื่น แต่เมื่อมองดูใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซีดเซียวของเธอแล้วเขาก็ทำไม่ลงอย่างน่าประหลาดในท้ายที่สุด เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องนั่งลงบนโซฟาแล้วกอดเธอไว้อวี้เส้าถิงนำมือเล็ก ๆ ที่ถูกแทงสายน้ำเกลือไว้ด้านหน้า จับข้อมือเล็ก ๆ ของเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอเคลื่อนไหววิธ
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 15
“เอ๋?”“เฉินฮั่ว สีหน้าเธอนี่มันหมายความว่ายังไง? เธอคิดว่าฉันจงใจเอาเปรียบเธออย่างนั้นเหรอ?” อวี้เส้าถิงจ้องมองเธออย่างเย็นชา“...”เฉินฮั่วคิดอย่างนั้นจริง ๆเธอไม่เชื่อว่าเธอจะทำอะไรอย่างการจับเขาไว้ไม่ยอมปล่อยแบบนั้นใบหน้าหล่อเหลาของอวี้เส้าถิงตึงขึ้น “เธอฝันถึงแม่ของเธอ คิดว่าฉันเป็นท่าน เธอเลยกอดฉันไว้ไม่ยอมปล่อย!”โชคดีที่เขาคอยปกป้องข้อมือของเธอไว้จนน้ำเกลือหมดถุงและถอดเข็มออกให้ถ้ารู้ก่อนอย่างนี้เขาคงไม่มายุ่งด้วย!ความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของเฉินฮั่ว เธอจำได้ว่าเธอจับมือแม่เธอในความฝัน และรู้สึกว่าแม่อยู่เคียงข้างเธอจริง ๆ ความรู้สึกเหมือนจริงมาก แต่กลายเป็นว่าอวี้เส้าถิงอยู่ข้าง ๆ เธอ ในเวลานั้น...อันที่จริงแม่ของเธอเสียชีวิตไปหลายปีแล้วเธอชินแล้วและฝันถึงแม่ไม่บ่อยครั้งนักร่องรอยของความโศกเศร้าแวบขึ้นมาในดวงตาของเฉินฮั่ว เธอมองเห็นขวดน้ำเกลือข้าง ๆ และเปลี่ยนเรื่อง "ประธานอวี้ ทำไมคุณถึงขอให้หมอรักษาฉันล่ะคะ?"อวี้เส้าถิงจ้องมองเธอด้วยดวงตามืดลง “เธอคิดว่าไงล่ะ?”ชายคนนั้นไม่ตอบแต่ถามกลับ น้ำเสียงต่ำฟังดูขี้เล่นเล็กน้อย แต่ความหมายก็ชัดเจนในตัวเองเฉินฮ
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 16
จิตใจของเฉินฮั่วสับสนอย่างหนักนิ้วมือขาวซีดของเธอเกร็งแน่น ริมฝีปากเม้มสนิทไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียวอวี้เส้าถิงมองเธออย่างไม่แยแส ไม่เร่งรัดอะไรเธอ นิ้วมือเรียวยาวของเขาเคาะเบา ๆ บนโต๊ะด้วยความอดทนเสียงเคาะแต่ละที เหมือนเสียงกลองที่ตีกระทบลงบนหัวใจของเฉินฮั่วหนึ่งครั้งเฉินฮั่วพูดกับตัวเองในใจว่า… แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว!เฉินฮั่วกัดริมฝีปากแล้วเดินไปหาอวี้เส้าถิงระยะทางจากบริเวณพื้นที่รับแขกไปจนถึงจุดที่อวี้เส้าถิงนั่งอยู่นั้นอยู่ไม่ไกลมาก แต่ระยะทางเพียงไม่กี่ก้าวเธอกลับรู้สึกว่ายาวนานเป็นพิเศษอวี้เส้าถิงจ้องไปที่หญิงสาวที่ค่อย ๆ ย่างก้าวเข้ามาหาเขาด้วยสายตาเยือกเย็น ในแววตาของเขามีประกายลึกลับแฝงอยู่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก การกระทำของเธอบอกถึงการตัดสินใจที่ชัดเจนอยู่แล้วเฉินฮั่วเดินไปหาอวี้เส้าถิงอวี้เส้าถิงหรี่ตาลง เหยียดมือใหญ่ของเขาออกเพื่อกอดเอวอันเรียวบางของเธอ และดึงเธอให้นั่งลงบนตักของเขาด้วยแรงเพียงเล็กน้อยลมหายใจทรงพลังของเขาสร้างกำแพงล่องหนห้อมล้อมร่างเล็กในทันที ห่อหุ้มกายเธอไว้แน่นเฉินฮั่วขยับตัวอย่างกระวนกระวาย ร่างกายของอวี้เส้าถิงแข็งทื่อ แขนที่โ
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 17
ที่หน้าอ่างล้างมือในห้องน้ำเฉินฮั่วกวักน้ำขึ้นมาสาดลงบนแก้ม จ้องมองตัวเองในกระจกอย่างเหม่อลอยเกือบไปแล้ว เธอเกือบจะทำแบบนั้นกับอวี้เส้าถิงเข้าแล้วจริง ๆแม้จะไม่ได้เกิดขึ้น แต่ไม่รู้ทำไมเธอกลับรู้สึกว่าตัวเองเต็มไปด้วยกลิ่นอายของอวี้เส้าถิงการหายใจหนักหน่วงของชายคนนั้นคล้ายจะยังคงดังก้องอยู่ในหูของเขาเฉินฮั่วกัดริมฝีปาก สูดหายใจเข้าลึก ๆ และเลิกคิดถึงภาพวาบหวามเหล่านั้นเธอหยิบมือถือออกมา เปิดที่รูปโปรไฟล์ในไลน์ของเสิ่นเชียนเหวินข้อความสุดท้ายที่เสิ่นเชียนเหวินส่งถึงเธอคือเมื่อสองเดือนก่อนเขาบอกว่ามีธุระด่วนต้องกลับบ้าน แล้วจะพาเธอไปพบพ่อแม่ พอกลับมาแล้วจะคุยเรื่องกำหนดการแต่งงานแต่ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เสิ่นเชียนเหวินก็หายตัวไปจากโลก ไม่มีข่าวใด ๆ อีกเลยเฉินฮั่วมองไปที่กล่องข้อความด้วยสายตาที่ซับซ้อน เสิ่นเชียนเหวิน คุณอยู่ที่ไหน?"ครืด..."ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเฉินฮั่วกลับมามีสติอีกครั้ง เมื่อเห็นหมายเลขบนหน้าจอ แสงสว่างในตาก็พลันมอดดับลงอย่างรวดเร็วอีกครั้งเฉินฮั่วรับโทรศัพท์ เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธของจางเหม่ยจือก็ดังก้องอยู่ในหูของเธอ “เฉินฮั่ว ทำไ
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 18
กลางดึกคืนนั้น เฉินฮั่วและเสิ่นอินอินมายังแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลแพทย์บอกว่า จางเหม่ยจือพยายามฆ่าตัวตายด้วยการปาดข้อมือที่บ้าน โชคดีที่คนทวงหนี้มาพบเธอเข้าจึงส่งตัวมาโรงพยาบาลในห้องผู้ป่วย จางเหม่ยจือนอนหลับตาแน่นอยู่บนเตียงพร้อมกับสายน้ำเกลือ ใบหน้าของเธอซีดเซียว และผมแห้งเหลือง ดูทรุดโทรมมากกว่าเมื่อครั้งที่แล้วที่พบกันมาก“คุณจาง คุณจาง?” เฉินฮั่วยืนอยู่ข้างเตียงและตะโกนเบา ๆหลังจากนั้นไม่นาน จางเหม่ยจือก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สายตาไร้ความรู้สึกเมื่อเห็นเธอก็ตกใจเล็กน้อย แล้วหันหน้าหนีอย่างเย็นชา “เธอมาทำอะไรที่นี่ ออกไป!”เฉินฮั่วสะดุ้งและเหลือบมองผ้าก๊อซที่พันรอบข้อมือของเธอ “คุณจาง ทำไมคุณทำแบบนี้ คุณหนูเซี่ยยังอยู่ในคุก ถ้าเธอรู้ว่าคุณทำร้ายตัวเอง เธอจะต้องเสียใจมากแน่”จางเหม่ยจือยิ้มเยาะ หันหน้าไปจ้องมองเธออย่างดุดัน “เธอไม่ช่วยเสี่ยวเวยอยู่แล้ว เสี่ยวเวยถูกขังอยู่ข้างใน จะรู้ได้ยังไง?”เฉินฮั่ว “...”“พอแล้ว เธอไม่ต้องพูดอะไรอีก ฉันรู้ว่าขอให้เธอช่วยมันลำบากสำหรับเธอ! เธอไม่ต้องมาแสดงละครแถวนี้แล้ว เฉินฮั่ว ฉันจะไม่ขอให้เธอช่วยเสี่ยวเวยแล้ว ลูกสาวของฉันกำลังจะตาย และฉัน
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 19
เมื่อเฉินฮั่วเดินออกจากห้องผู้ป่วย พยาบาลคนหนึ่งเรียกเธอแล้วส่งใบเรียกเก็บค่ารักษาพยาบาลให้เธอค่ารักษาพยาบาลกว่าหนึ่งหมื่นบาท เฉินฮั่วไม่มีเงินมากขนาดนั้น ดังนั้นเสิ่นอินอินที่ไล่ตามเธอจึงช่วยเธอจ่ายเงินไปให้ก่อน“อินอินถ้าฉันหาเงินได้ ฉันจะคืนให้เธอนะ”ก่อนหน้านี้เพื่อหาค่าประกันตัว เฉินฮั่วเคยยืมเงินจำนวนหนึ่งแสนห้าหมื่นบาทจากเสิ่นอินอินด้วยใบหน้าของเสิ่นอินอินเต็มไปด้วยความจริงจัง “ตอนนี้อย่าเพิ่งพูดเรื่องเงินเลย! เสี่ยวฮั่ว เธออยากจะไปหาประธานอวี้จริง ๆ เหรอ? เธอดูไม่ออกเหรอว่ายายป้านั่นกำลังเล่นลูกไม้ใส่เราอยู่? หล่อนดูเหมือนคนอยากตายจริง ๆ เสียที่ไหน! แค่แกล้งทำเพื่อบีบให้เธอทำตามต่างหาก!”หากคนคนหนึ่งต้องการที่จะตายจริง ๆ ก็มีตั้งหลายวิธี จางเหม่ยจื่อปาดข้อมือของตัวเองเพื่อฆ่าตัวตาย แต่กลับถูกคนพบเข้าพอดี ไม่บังเอิญไปหน่อยหรือไรเฉินฮั่วเม้มริมฝีปาก พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “บางทีเธออาจจะกำลังเล่นลูกไม้อยู่จริง ๆ แต่ไม่สำคัญหรอกว่าเธอเล่นลูกไม้หรือเปล่า ยังไงฉันก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี ถูกไหมล่ะ?”ถ้าเธอไม่ช่วยเซี่ยเสี่ยวเวย คุณจางคงขู่ว่าจะตายไม่เลิก คำว่า “ฉันไม่สนใจ” สี่ค
Latest chapter
