บทที่ 2 ทานตะวัน 1

Part ทานตะวัน

11 ปีผ่านไป

[ฮาโหล เจ้]

[ใครเจ้แก ฉันไม่ได้มีเชื้อจีน ต้องเรียกฉันว่าพี่สิยะ]

[เอาน่า ติดปากแล้ว ขอนะ]

ผมมักเรียกพี่ดาวเรืองว่า ‘เจ้’ จนติดปาก ถึงแม้ว่าตัวจริงของนางจะโคตรแมนก็ตามที 

สวัสดีครับ ผมชื่อทานตะวัน จะเรียกว่าตะวันเฉย ๆ ก็ได้ครับ ผมเพิ่งพบกับพ่อแม่และเจ้ดาวเรืองล่าสุดเมื่อ 5 วันก่อน ที่จริงมันเป็นวันที่พิเศษสุดของผมวันหนึ่ง

วันอะไรเหรอ?

วันรับพระราชทานปริญญาบัตรไงครับ ผมเรียนจบปริญญาตรีเรียบร้อยแล้ว ตามที่ได้คุยกับทางบ้านไว้ว่า เมื่อเรียบจบผมจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด

แต่ที่วันนี้ยังเอ้อระเหยโทรศัพท์คุยกับเจ้ดาวเรืองอยู่นี่ ก็เพราะเพื่อน ๆ ที่คณะขอให้อยู่ต่ออย่าเพิ่งกลับ ผมจึงขอพ่ออยู่ต่ออีก 5 วัน

ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนะครับ บ้านที่กรุงเทพฯ ผมก็ยังไป ๆ มา ๆ ได้อยู่ คุณลุงใจดีกับผมมาก ท่านรักผมเหมือนลูก เพราะลุงไม่มีลูกเนอะ

ผมอยู่ที่กรุงเทพฯ กับลุงตั้งแต่เริ่มชั้นมัธยมต้น ในทีแรกก็มีเหงาบ้าง แต่ลุงมักชวนผมทำกิจกรรมมากมายทั้งที่ชอบและไม่ชอบ จนเราสนิทกัน คุณน้าหลินก็ใจดีมากจนแทบจะเป็นแม่ผมอีกคนแล้ว

หลังจากร่ำลากับเพื่อนในคณะ และบอกพวกมันว่าสามารถแวะไปเที่ยวที่ไร่ได้หากมีโอกาส ซึ่งผมคิดว่าแรก ๆ คงไม่มีใครไปหาผมหรอก เพราะว่ามันค่อนข้างไปยาก แม้จะไม่ได้ไกลจากกรุงเทพฯ ระดับ 500-600 กิโลเมตร แต่จังหวัดที่ผมอยู่ก็ยังถือว่าเป็นจังหวัดที่ไกลจากกรุงเทพฯ หลักเกือบ 200 กิโลเมตร ไม่ได้อยู่อำเภอเมือ จะไปแต่ละทีต้องนั่งรถสองแถวเข้าไป แถมรถสองแถวที่ว่ายังมีแค่วันละไม่กี่เที่ยวเอง กันดารบ้านนอกก็ยอมรับว่าจริงครับ

ผมกลับมาถึงบ้านในช่วงบ่าย กระเป๋าถูกแพ็กไว้เรียบร้อยแล้ว ข้าวของเครื่องใช้ของผมยังอยู่ที่นี่ส่วนหนึ่ง น้ากับน้าหลินบังคับให้ผมลงมาหาที่กรุงเทพฯ ฯ 2 - 3 เดือนครั้ง ซึ่งผมยินดีรับปาก แต่มีข้อแม้ว่า หากผมงานยุ่ง ลุงกับป้าก็ต้องเป็นฝ่ายขึ้นไปหาผมบ้าง ทั้ง 2 ท่านยินดี

 ป้าร้องไห้เมื่อผมเข้าไปกราบลาที่ตัก ส่วนลุงใจแข็ง ก็ผู้ชายนี่นะ

“ไปก่อนนะครับ รักป้านะ จุ๊บ จุ๊บ” ผมโผเข้ากอดและหอมแก้มป้าลุงหัวเราะกับความอ้อนของผม

“ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวถึงทางโน้นไม่ปาไปตีหนึ่งตีสองเหรอ บอกให้ไปเช้าก็ไม่เอา” น้าแสร้งบ่นขณะที่ช่วยลากกระเป๋าเดินทางของผมไปใส่ท้ายรถให้

“ไม่เป็นไรครับ ผมว่าจะค้างที่บ้านย่าในเมืองก่อน”

ใช่แล้วครับ ผมกะจะแวะพักที่บ้านในเมือง บ้านอีกหลังของผม ก็บ้านย่านั่นแหละ

“เอาเลย พ่อคนบ้านเยอะ” น้าแซวก่อนจะเดินไปเปิดประตูบ้านเพื่อเตรียมนำรถออก

“ฝากปิดประตูด้วยนะคุณ” น้าส่งเสียงบอกน้าหลิน

“จ้า ไปกันเถอะ เดี๋ยวแม่ปิดประตูเอง” น้าหลินรับคำ พร้อมโบกมือส่งท้ายก่อนที่รถจะเลี้ยวออกจากบ้านไป

ผมมาถึงหมอชิตในเวลาเฉียดฉิว อันที่จริงนั้น รถทัวร์สายที่ผ่านบ้านผมมีเยอะแยะมาก แทบไม่ต้องจองตั๋วด้วยซ้ำหากไม่เลือกลักษณะรถที่จะนั่ง แต่ผมขอเลือกที่นอนหลับสบาย ๆ อย่างน้อยการเดินทางสองชั่วโมงกว่า ๆ ของผม ก็ควรให้ผมได้งีบสักหน่อยนะครับ

งีบอะไรล่ะ รถยังไม่ทันออก โทรศัพท์มือถือก็สั่นพรืดขึ้นมา!

[ฮาโหล]

[กลับวันนี้ใช่ไหม]

[ใช่แล้ว]

[แล้วจะมายังไงที่บ้านเนี่ยะ]

[พรุ่งนี้เช้าเจ้มารับที่บ้านย่าหน่อยดิ]

[ว่าละ เออ ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ขับรถเข้าไปรับ]

ไงล่ะ มีพี่สาวเก่งแบบนี้ก็ดีไปอย่างครับ ไม่ต้องรบกวนพ่อแม่เลย นางสปอยผมมาตั้งแต่เด็กยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่ น่ารักที่สุด

รถทัวร์ออกจากขนส่งสายเหนือไม่นานผมก็หลับ!...

มาสะดุ้งตื่นอีกทีก็คือเหลืออยู่ในรถแค่ไม่ถึงหกคน ใช่แล้ว ผมเดินทางมาถึงสถานีขนส่งปลายทางโดยสวัสดิภาพ ผมลงไปรับสัมภาระอันมีกระเป๋าลากสองใบ ส่วนเป้สะพายผมนำขึ้นไปด้วยบนรถตั้งแต่แรก

อยากจะบอกว่าอากาศที่บ้านผมตอนนี้

‘โคตรร้อน’ แถมตอนนี้หิวน้ำอีกต่างหาก ผมมองซ้ายมองขวา แลไปเป็นร้านสะดวกซื้ออยู่ไม่ไกลจากจุดที่ผมอยู่ หิวแล้วทำไม รออะไรล่ะครับ คนเดียวกระเป๋าสามใบฝากใครไม่ได้ ก็ลากมันไปแบบนี้ล่ะครับ

“ลำบากเนอะ”

ผมหันขวับไปตามเสียงที่คุ้นเคย

“เจ้ดาวเรือง!”

“ย่ะ ฉันเอง”

ผมโผเข้าไปกอดพี่สาวด้วยความดีใจ เธอหัวเราะด้วยความตลกของผม หรืออาจจะเขินที่มีชายหนุ่มรูปหล่อ (มาก) โผเข้ากอด ใช่ไหม

“แกก็เว่อร์ละ เพิ่งเจอกันได้ห้าวันป่ะล่ะ” พี่สาวทวนความจำให้ผม

“เออจริง” นึกขึ้นได้

“แล้วมาไง ก็บอกว่าจะไปนอนบ้านย่าไง”

ผมปากเบ้ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเคยบอกเรื่องที่จะมานอนค้างบ้านย่าก่อนแล้วเช้าค่อยเข้าไปที่ไร่