บทที่ 5 ฮูหยินผู้มีใบหน้าที่แสนอัปลักษณ์ (2/2)

"ขออภัยพี่หญิง ข้ามิได้จงใจแย่งชิงผืนนี้กับท่าน" เสียงใสเอ่ยด้วยความพินอบพิเทา แววตาไหวระริกคล้ายกลัวนางเสียเต็มประดา

เดิมทีหม่าลี่เจี่ยพิเคราะห์อยู่นานว่าอีกฝ่ายคือฮูหยินเจียงโหวหรือไม่ เพราะการแต่งกายของนางเปลี่ยนไปจากเดิมมาก ซ้ำหลิวจือหลินยังปกปิดใบหน้า แต่ทว่านางจำสาวใช้ข้างกายทั้งสองได้ ดูเหมือนใบหน้าที่ถูกปิดบังคงซ่อนความอัปลักษณ์เอาไว้แน่แท้

สายตาของคนในร้านนับสิบคู่เริ่มเมียงมองมาที่พวกนางด้วยความใคร่รู้

หลิวจือหลินกระซิบแผ่วกับสาวใช้ "นะ...นางคือใคร"

เจียวเจียวกะพริบตาถี่ เหลียวมองหน้ากับปี้อี๋

เจียวเจียวกระซิบตอบ "ฮูหยิน นี่อนุหม่าอย่างไรเจ้าคะ"

ดุจกระแสอสนีบาตฟาดกลางกระหม่อม ร่างระหงแทบล้มทั้งยืน ไฉนใบหน้าของหม่าลี่เจี่ยจึงคล้ายเพื่อนสนิทที่รวมหัวกับแฟนหนุ่มเพื่อหักหลังนางได้ถึงเพียงนี้

"พี่หญิงเป็นอันใดไปเจ้าคะ" อีกฝ่ายยังเอ่ยด้วยน้ำเสียงนอบน้อมไร้เดียงสา

หลิวจือหลินตั้งสติ ร่างระหงยืดกายตรงแน่ว โลกคงไม่เหวี่ยงคนบัดซบมาให้เจอซ้ำ ๆ กระมัง อาจเป็นคนที่หน้าเหมือนกันในชาตินี้ นางเองยังมีรูปร่างหน้าตาละม้ายเจ้าของร่างเดิมไม่ผิดเพี้ยนเลย

"อ้อ...ข้าไม่เป็นไร เช่นนั้นก็เชิญเจ้าตามสบาย ข้าไปก่อนล่ะ"

หลิวจือหลินหมายออกจากความกระอักกระอ่วนเบื้องหน้าโดยเร็วที่สุด นางยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับพวกทรยศหักหลังให้ตนเจ็บช้ำซ้ำแผลเดิมในยามนี้

ทว่าเมื่อหลิวจือหลินหมุนกายด้วยความเร่งร้อน ใบหน้าเกลี้ยงเกลาจึงชนกับแผงอกหนั่นแน่นของใครบางคนเข้าอย่างจัง

"โอ๊ะ!"

อ้อมแขนแกร่งคว้าหมับไปยังเอวคอดบาง ร่างระหงเอนเอียงไปเบื้องหลังแทบล้มลงหงายท้องตึง นัยน์ตากลมโตกะพริบถี่พร้อมอกซ้ายระรัวเต้นโครมครามตื่นตระหนก

อื้อ...หล่อมาก…อย่างกับบอยแบน

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคลี่ยิ้มละไม "แม่นาง ท่านเป็นอะไรหรือไม่"

หลิวจือหลินส่ายหน้าพัลวันในขณะที่ยังไม่ละสายตาจากบุรุษเบื้องหน้า หม่าลี่เจี่ยซึ่งยืนไม่ห่างจากเหตุการณ์เมื่อครู่ก็พลอยอึ้งงันไม่ต่างกัน

เหตุการณ์ประจวบเหมาะและเข้าทางยิ่ง หม่าลี่เจี่ยหมายกลั่นแกล้งให้หลิวจือหลินได้อับอายในวันนี้

หม่าลี่เจี่ยแสร้งเอนกายล้มลงเช่นกัน ทว่าชายหนุ่มยังประคองร่างระหงแนบชิดตนอยู่จึงไหวตัวทัน เขาหมุนเรือนกายบอบบางประหนึ่งลมพายุ ปอยผ้าซึ่งผูกเป็นปมไว้เบื้องหลังศีรษะทุยพลิ้วถึงมือหม่าลี่เจี่ยราวจับวาง นางกระตุกรั้งหนึ่งครา ผ้าผืนบางจึงถูกปลดลงในที่สุด

หม่าลี่เจี่ยล้มหน้าคะมำบนพื้นสกปรกแต่ภายในใจกลับยังกระหยิ่มยิ้มย่อง เพราะต่อให้นางอับอาย ก็คงน้อยกว่าหลิวจือหลินอยู่มากนัก หมายร่ายเสน่ห์มนตราให้บุรุษไปทั่ว เช่นนั้นนางจะช่วยสงเคราะห์เปิดประจานใบหน้าแสนอัปลักษณ์ของหลิวจือหลินให้ผู้คนได้ล่วงรู้

เจียวเจียวและปี้อี๋เบิกตากว้างตะลึงลาน ผ้าแพรผืนบางค่อย ๆ หลุดลงพลันปลิดปลิวละล่องตามลม ฝ่ามือหยาบระคายคว้าหมับเอาไว้ พลางจับจ้องใบหน้าพริ้มเพราในอ้อมแขนแทบลืมหายใจ

ชายหนุ่มกระแอมเบา เสียงทุ้มเอ่ยหยอกล้อ "แม่นาง ท่านงดงามเพียงนี้ไฉนยังต้องปกปิดใบหน้ากันเล่า"

หม่าลี่เจี่ยได้ยินเช่นนั้นก็แทบสิ้นสติ งดงามงั้นหรือ นางจะงดงามได้อย่างไร ดูเหมือนสายตาบุรุษผู้นี้คงมีปัญหา

"อนุหม่า" สาวใช้ของหม่าลี่เจี่ยรุดเข้ามาประคองนายของตน ท่วงท่าพลิกคว่ำเมื่อครู่กลายเป็นที่ขบขันของผู้คนไปโดยปริยาย

หม่าลี่เจี่ยหน้างอง้ำพลางเขม้นมองสายตาดูแคลนเหล่านั้นอย่างนึกเดือดดาล นางเป็นถึงอนุเจียงโหว กล้าดีอย่างไรถึงหัวเราะเยาะไม่เกรงความผิด บรรดาลูกค้าในร้านจึงก้มหน้างุดหุบปากลงฉับ เพราะไม่อยากมีเรื่องกับคนในจวนโหว กิตติศัพท์อันเลื่องชื่อของเจียงโหวน่าหวาดผวาเพียงใดใครจะไม่ทราบ กระทั่งฮ่องเต้ยังรักเขายิ่งกว่าโอรสในไส้เสียอีก

"ฮูหยินเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ"

ปี้อี๋ช่วยประคองหลิวจือหลินออกจากบุรุษปริศนา ชายหนุ่มจำต้องปล่อยนางให้เป็นอิสระอย่างสุดเสียดาย

"ฮูหยินงั้นหรือ ข้าคิดว่าแม่นางยังไม่แต่งงานเสียอีก"

เจียวเจียวยอบกายลง "ต้องขอบคุณและขออภัยคุณชายเจ้าค่ะ พอดีวันนี้ฮูหยินของเราเร่งร้อนไปหน่อย จึงมิทันแต่งกายตามธรรมเนียม หวังว่าท่านเองจะไม่ถือสา เมื่อครู่เป็นอุบัติเหตุเกรงว่าหากท่านโหวทราบ..."

"ท่านโหว?" คิ้วเข้มเลิกขึ้นหนึ่งฝั่ง

"เอ่อ...นี่คือฮูหยินใหญ่ของท่านเจียงโหวเจ้าค่ะ"

ได้ยินดังนั้นผู้คนในร้านก็ฮือฮากันถ้วนทั่ว กระทั่งสตรีสองนางที่เพิ่งต่อว่าส่อเสียดหลิวจือหลินไปต่าง ๆ นานา ล้วนหน้าเผือดสี จากที่เห็น ยามนี้หลิวจือหลินนับเป็นโฉมสะคราญหามีสตรีในแคว้นเทียมเทียบได้เลยทีเดียว แล้วข่าวลือที่ออกมานั้นใช่เรื่องจริงแน่หรือ ยิ่งอยู่นานยิ่งคล้ายดั่งก้าวเท้าลงผืนปรภพไปแล้วหนึ่งข้าง สตรีสองนางจึงตัดสินใจถลันกายออกจากร้าน เพราะเกรงจะถูกฉีกอกตายไปเสียก่อน

หม่าลี่เจี่ยตื่นตระหนก นางเพิ่งเห็นใบหน้าแท้จริงของหลิวจือหลินก็วันนี้ ไฉนฮูหยินหน้าผีจึงกลายเป็นสาวงามไปเสียได้ หนำซ้ำคนที่เสียหน้าจนไม่อาจอยู่ต่อกลับเป็นนางซะเอง

หม่าลี่เจี่ยรู้สึกประหม่าทั้งยังอับอาย นางจึงเอ่ยขอตัวทันควัน "เอ่อ...ขออภัยพี่หญิงเมื่อครู่ข้าไม่ทันระวัง เช่นนั้นน้องขอตัว"

หลิวจือหลินมิทันตอบกลับ หม่าลี่เจี่ยก็สับเท้าดั่งต้องไฟลนจากไปเสียก่อน นัยน์ตากลมโตมองตามแผ่นหลังอีกฝ่ายด้วยความฉงน

"ที่แท้แม่นางคือฮูหยินท่านโหว ไม่น่าเชื่อช่างงดงามอะไรเพียงนี้ ข้ามีนามว่า ฟ่านเทียนเผย เป็นเจ้าของร้านผ้าฟ่านอินขอรับ"

หลิวจือหลินกลับมาสนใจบุรุษตรงหน้าต่อ "ท่านเป็นเจ้าของร้านหรอกหรือ"

หลิวจือหลินมองอีกฝ่ายตาโต ไม่น่าเชื่อว่าบุรุษหน้าละอ่อนแฝงไปด้วยกลิ่นอายความกะล่อนจะเป็นถึงเจ้าของกิจการ

"ใช่แล้วขอรับ หากฮูหยินสนใจผ้าผืนไหน บอกข้าได้เลย ข้ายินดีมอบให้ท่านเพื่อเป็นของกำนัลเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อุตส่าห์แวะเวียนมาเยี่ยมเยียนร้านของข้า"

"หา...ท่านจะให้ข้าแบบไม่คิดเงินน่ะหรือ"

ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก ยิ่งเห็นแววตาดุจแมวน้อยวาวระยับ เขาก็ยิ่งชอบใจ คาดไม่ถึงว่าสตรีที่ผู้ใดก็ว่าร้าย ดูไปแล้วประหนึ่งเด็กไร้เดียงสาหน้าขาวใสเสียมากกว่า เช่นนี้แล้วเขาอยากลองทำความรู้จักฮูหยินเจียงโหวสักคราก็คงนับว่าไม่ผิดอันใดกระมัง

"แน่นอน หากท่านอยากได้ทั้งร้าน ข้าก็จะบรรจุเป็นของกำนัลและส่งไปยังจวนโหวอย่างดี เพียงแต่ข้ามีเรื่องอยากรบกวนท่านหนึ่งสิ่ง..."

"เรื่องใดงั้นหรือ"

"แวะทานข้าวที่เหลาอาหารกับข้าชั่วครู่ได้หรือไม่"

ฟ่านเทียนเผยคลี่ยิ้มพราย ยิ่งเห็นท่าทีตกตะลึงของอีกฝ่ายกลับยิ่งถูกใจเขานัก นี่น่ะหรือฮูหยินที่เจียงซื่อจวินเกลียดชัง นางน่าเอ็นดูเพียงนี้กระนั้นเขายังกล้าทิ้งขว้างได้ลงคอ