บทที่ 7 เข้าป่าหาเสบียง [2]

เสียงที่ดังออกมาไม่ไกลจากที่ลี่อินยืนอยู่เท่าไหร่ นางจึงได้เดินตามเสียงว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะเจอกับชายผู้หนึ่งกำลังถือไม้อยู่ในมือ จากนั้นก็ฟาดไปมาใส่เจ้าสิ่งนั้นไม่หยุด

เมื่อลี่อินเพ่งสายตามมองให้ดีแล้ว หญิงสาวเจอกับงูตัวยาวเฟื้อยกำลังชูคอเตรียมเข้าหาชายตรงหน้า แล้วทำไมเขาถึงไม่รีบออกไปจากตรงนั้น จะยืนอยู่ให้มันฉกทำไม

“โอ๊ย!” ชายผู้นั้นร้องลั่น พร้อมกับทิ้งไม้ที่อยู่ในมือจับกุมตรงขาที่ถูกงูฉก

แต่เหมือนว่าเจ้างูตัวนั้นไม่ยอมจากไปง่าย ๆ จะเข้าไปฉกซ้ำอีกรอบให้ได้ หญิงสาวเห็นท่าไม่ดีจึงได้มองหาไม้ที่อยู่ใกล้มือ ฟาดเข้าใส่งูเต็มแรงจนมันลงไปนอนดิ้นบนพื้น ลี่อินจึงฟาดไม้ซ้ำอีกหลายทีจนแน่ใจแล้วว่ามันตายในที่สุด

“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง ท่านถูกกัดนี่” หญิงสาวรีบเข้าไปช่วยอย่างไม่ลังเล เพราะนางไม่รู้ว่าเจ้างูตัวนั้นเป็นงูชนิดใดและมีพิษหรือไม่

นางใช้มีดกรีดชายกระโปรงของตน นำมามัดเหนือบาดแผลที่ถูกฉกไว้ให้แน่น ก่อนจะมองรอบ ๆ เพื่อหาบางอย่าง

“นั่นไงเจอแล้ว” เมื่อเจอเป้าหมาย ร่างบางจึงได้รีบวิ่งไปหาสิ่งนั้นอย่างรวดเร็ว แล้วรีบขุดเอารากของรางจืดขึ้นมา นำเอาแต่ส่วนรากมาล้างน้ำให้สะอาด แต่ต้องบดให้ละเอียดก่อนนี่สิ จะทำเช่นไรดี ลี่อินไม่มีเวลาให้คิดมากนางจึงตัดสินใจเอาเข้าปากแล้วเคี้ยวให้ละเอียด จากนั้นจึงนำมาพอกไว้ที่แผลโดนงูกัด แล้วนำเศษผ้ามาพันทับไว้อีกชั้น

“ขอบคุณแม่นาง” ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณผู้ช่วยชีวิตอย่างซาบซึ้งใจ อีกทั้งยังชื่นชมใจความกล้าหาญของนาง หากเป็นสตรีอื่นคงจะเอาแต่ยืนกรีดร้องทำอันใดไม่ถูกเป็นแน่

“ท่านรีบไปโรงหมอเถอะ เดี๋ยวพิษแล่นสู่หัวใจท่านจะตายเอาได้” ลี่อินไม่ได้สนใจคนที่ขอบคุณตน นางรีบเก็บกระบุงสะพายหลัง แล้วกลับมาประคองชายตรงหน้าให้ลุกขึ้น เป็นห่วงว่าหากไม่ทันการคนผู้นี้จะได้ตายก่อนพอดี

แต่ยังไม่ทันได้ไปไหนกลับมีชายฉกรรจ์สองคน วิ่งหน้าตาตื่นตรงมาเข้าหานางและชายแปลกหน้า

“คุณชายเป็นอะไรหรือไม่ขอรับ” ชายร่างใหญ่โตวิ่งมาถึงไต่ถามอย่างห่วงใย เพราะพวกตนขอตัวไปปลดเบาพอเสร็จกิจจึงได้รีบกลับมา แต่ก็เห็นเพียงความว่างเปล่าเจ้านายหายไปตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้ ตามรอยมาพบอีกทีก็พบแม่นางน้อยยืนประคองอยู่แล้ว

“นายของพวกท่านหรือ คุณชายผู้นี้ถูกงูกัดรีบพาเขาไปโรงหมอเถอะ” ลี่อินรีบบอกชายผู้มาใหม่ทั้งสอง

“หา! งูกัดหรือขอรับ คุณชายรีบไปเถอะขอรับ” ชายร่างบึกบึนต่างจากบ่าวไพร่ธรรมดา ย่อกายลงนั่งคุกเข่าเพื่อให้คุณชายขี่หลังตนเอง ส่วนชายร่างบึกบึนอีกคนที่อยู่ข้างกาย ก็ได้รีบเข้ามาช่วยประคองเจ้านายเช่นกัน

“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ พวกท่านเอางูตัวนี้กลับไปด้วย เผื่อว่าจะเป็นประโยชน์ต่อท่านบ้าง” หญิงสาวใช้ไม้เขี่ยเจ้างูตัวยาว ไปให้กับบ่าวของชายแปลกหน้าด้วยความกลัว ไม่ใช่ว่าตนไม่รู้สึกรู้สาอะไร แต่ว่าตอนนั้นมันไม่ทันได้คิดอะไรจริง ๆ

“ขอบคุณแม่นางมาก ข้าขอทราบชื่อเจ้าได้หรือไม่” ชายหนุ่มถามชื่อของสตรีที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ สักวันเขาจะมาตอบแทนบุญคุณนางอย่างแน่นอน

“ข้าชื่อลี่อินเจ้าค่ะ พวกท่านรีบไปกันเถอะ ช้ากว่านี้อาจจะเป็นอันตราย ที่สำคัญระหว่างทางห้ามให้นายของพวกท่านหลับเด็ดขาดนะเจ้าคะ” ลี่อินรีบเร่งให้ชายผู้นั้นไปหาหมอ เพราะนางก็ไม่รู้ว่างูตัวนั้นจะมีพิษร้ายแรงแค่ไหน ไม่อยากให้พวกเขาชักช้าเดี๋ยวไม่ทันการ

ตอนนี้ดูเหมือนว่าชายผู้โชคร้ายที่ถูกแบกอยู่บนหลัง กำลังจะหลับลงเสียให้ได้จนนางเริ่มใจคอไม่ค่อยดีแล้ว

“รีบไปกันเถอะขอรับคุณชาย” บ่าวชายทั้งสองรีบวิ่งออกจากป่าโดยเร็ว มุ่งหน้าไปยังรถม้าที่จอดทิ้งไว้ตรงปากทางเข้าป่า เพื่อจะได้พาคุณชายให้ถึงมือหมอโดยเร็วที่สุด ตามที่แม่นางน้อยบอกพวกเขา

หลังจากที่ยืนมองชายทั้งสามจากไปจนลับตา ลี่อินจึงได้เดินออกจากป่ากลับหมู่บ้าน วันนี้นางได้ของป่ามาหลายอย่างเลยทีเดียว คงจะพอให้นางเอาไว้กินได้เกือบครึ่งเดือน พอถึงตอนนั้นพืชผักที่ปลูกไว้ก็คงจะมีให้ได้เก็บผลผลิตบ้างแล้ว