Novels by Tuk Kung

“ขอบคุณท่านลุงมากเจ้าค่ะ” ลี่อินกล่าวขอบคุณท่านลุงหวงอย่างซาบซึ้งใจ ในน้ำใจที่ท่านลุงหวงกับภรรยามีให้กับนางและเสี่ยวเหลียนมาโดยตลอด“คุณท่างยุง” เสี่ยวเหลียนเห็นท่านแม่ขอบคุณท่านลุง นางจึงพยายามจะเลียนแบบมารดา ศีรษะเล็กถูกมัดผมจุกอย่างน่ารักผงกหัวงึก ๆ โยกจนหัวสั่นหัวคลอน“รู้ความนักนะตัวแค่นี้” ลุงหวงได้เอ็นดูนักก่อนกลับยังมอบขนมให้เสี่ยวเหลียนไปสองชิ้น เจ้าเด็กอ้วนได้ของที่ถูกใจถึงกับยิ้มจนหน้าบาน โบกไม้โบกมือลาท่านลุงเสียยกใหญ่ผ่านไปสองวันก็มีนายช่างมาหาลี่อินที่กระท่อมจริง ๆ คราแรกที่นายช่างมาถึงได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ บ้านที่หัวหน้าหมู่บ้านหวงแนะนำมาจะมีสภาพผุพังเต็มทน เจ้าของกระท่อมจะมีเงินจ้างพวกเขาหรืออย่างไรมาถึงที่แล้วจะถอยกลับก็ไม่ได้ คงต้องลองพูดคุยกันดูก่อนแล้วกัน นายช่างจึงได้ร้องเรียกเจ้าของกระท่อมว่าพวกตนได้มาถึงแล้ว“มีใครอยู่หรือไม่ ข้าเป็นนายช่างสร้างบ้านหัวหน้าหมู่บ้านหวงแนะนำข้ามา” นายช่างที่ดูแก่ที่สุดร้องเรียกคนภายในกระท่อมยืนรอไม่นานลี่อินจึงได้ออกมาต้อนรับ หญิงสาวอายอยู่สักหน่อยที่ภายในกระท่อมน้อยของนาง สภาพมิได้น่าดูนัก น้ำชาก็ไม่มีไว้สำหรั

หลังจากได้ไปพูดคุยกับท่านลุงหวงเรื่องซื้อที่ดินเมื่อสามวันก่อน ลี่อินคิดว่าต้องหาเวลาไปหาท่านนายอำเภอให้ได้ในสักวัน เหตุใดคนไม่รู้จักกันจึงต้องซื้อที่ดินให้นางกันนะ ไม่ว่าหญิงสาวจะพยายามคิดเช่นไรก็คิดไม่ออก นางมั่นใจว่าไม่รู้จักกับท่านนายอำเภออย่างแน่นอนเอาไว้ได้เจอกับท่านนายอำเภอเมื่อไหร่ จะนำยี่สิบตำลึงคืนให้เป็นค่าที่ดินก็แล้วกัน ตอนนี้นางจะต้องหาช่างมาสร้างเรือนใหม่เสียก่อน กระท่อมที่อาศัยอยู่ก็แทบจะพังแล้วด้วยซ้ำ ลมพัดมาเมื่อใดหลังคากระท่อมน้อยแทบจะเปิดปลิวออกไปทั้งหลังคืนนี้ระหว่างที่กล่อมเสี่ยวเหลียนหลับไปแล้ว ลี่อินจึงนั่งวาดแบบบ้านที่นางต้องการ พรุ่งนี้จะได้วานท่านลุงหวงแนะนำนายช่างให้ แล้วค่อยเอาแบบบ้านให้เหล่านายช่างดูภายหลังลี่อินใช้ดินสอค่อย ๆ วาดลงสมุด โชคดีนักที่ได้กระเป๋าสารพัดนึกมาครอบครอง มันสามารถทุ่นแรงไปได้เยอะเลย หากต้องให้ดิ้นรนใช้ชีวิตต่อไปมีหวังทั้งตัวนางเองทั้งเสี่ยวเหลียน ไม่รู้จะอดตายเมื่อใดจะได้ลืมตาอ้าปากเสียทีลี่อินนั่งวาดอยู่ไม่นานก็ได้แบบบ้านขึ้นมาเป็นรูปเป็นร่าง บ้านที่ลี่อินต้องการจะสร้างเป็นบ้านชั้นเดียว หลังคามุงด้วยกระเบื้อง ตัวบ้านทำจากไม้ทั้

“คือข้ามีเงินซื้อนะเจ้าคะท่านลุง ข้านำเครื่องประดับที่ติดตัวมาไปขายเจ้าค่ะ” หญิงสาวพูดโป้ปดเรื่องที่นำเครื่องประดับไปขายอะไรนั่นไม่มีหรอก ถ้าบอกว่านางมีเงินหลายพันตำลึงในกระเป๋าวิเศษก็คงถูกหาว่าบ้า“ลุงก็ไม่ได้ว่าอันใดเจ้า ลุงแค่ไม่เข้าใจซื้อที่ไปแล้วไยต้องมาซื้ออีก” ก็เมื่อไม่นานมานี้มีคนของท่านนายอำเภอมาขอซื้อที่จำนวนแปดหมู่ แล้วยังบอกด้วยว่าแม่นางลี่อินวานเป็นธุระให้ เพราะกลัวว่านางไม่ใช่คนในหมู่บ้าน จะไม่ยอมขายให้คนต่างถิ่นที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า แล้ววันนี้นังหนูลี่อินถึงได้มาถามซื้ออีกได้เล่า“อะไรนะเจ้าคะ มีคนซื้อไปแล้วหรือ โธ่! ข้ามาช้าไปหรือนี่” หญิงสาวทำหน้าบอกบุญไม่รับ นางก็อุตส่าห์เร่งรีบมาขอซื้อทันทีที่มีตำลึงเงิน แต่นี่อะไรนางมาช้าเกินไป แล้วผู้ใดที่มาขอซื้อไปก่อนนางกันแบบนี้นางกับเสี่ยวเหลียนจะไปอยู่ที่ไหน“อ้าว! ก็เจ้าวานให้คนของท่านนายอำเภอมาซื้อที่ให้มิใช่หรือ ซื้อไปทั้งหมดแปดหมู่เชียวนะ” ท่านลุงหวงถามอย่างแปลกใจ เหตุใดถึงได้ทำเหมือนไม่รู้เรื่อง“ข้าไม่เคยรู้จักคนของนายอำเภอนะเจ้าคะท่านลุง นายอำเภอคือผู้ใดหน้าตาอย่างไรข้าก็ยังไม่รู้จักเจ้าค่ะ” คิ้วบางขมวดมุ่น นอกจากเข้

ยามเฉิน(07.00-08.59 น.) หลังจากที่ลี่อินรดน้ำสวนผักหลังกระท่อมน้อยเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวจึงได้อุ้มเสี่ยวเหลียนออกจากบ้าน มุ่งหน้าไปยังเรือนหัวหน้าหมู่บ้าน เพื่อทำการเจรจาขอซื้อที่ดินจำนวนห้าหมู่ ตรงกระท่อมน้อยที่นางกับบุตรสาวใช้พักอาศัยเพราะเกรงว่าหากช้าไปมากกว่านี้จะมีผู้มาขอซื้อไปก่อน พื้นที่ตรงนั้นเป็นทำเลดีสำหรับลี่อิน นางสามารถปลูกผักและทำการเกษตรได้ง่าย เนื่องจากใกล้กับคลองน้ำสะดวกต่อการรดน้ำผัก และยังง่ายต่อการนำมาใช้สอยอุปโภคบริโภคด้วยลี่อินดีใจมากที่ได้พบกระเป๋าเดินทาง ไม่เช่นนั้นต่อให้ทำงานให้ตายก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะหาเงินจำนวนยี่สิบตำลึงได้ครบ ลำพังแค่ขายพืชผลที่หามาได้ทั้งเดือน เก็บเงินได้เพียงแค่สิบอีแปะเท่านั้นลี่อินใช้เวลาเดินในไปเรือนหัวหน้าหมู่บ้านถึงสองเค่อ (30นาที) ไม่ใช่เพราะว่ากระท่อมของนางอยู่ไกลมากแต่อย่างใด แต่เพราะเจ้าตัวน้อยอยากจะลงเดินเอง ทั้งที่แค่จะยืนด้วยขาตนเองยังโยกเยกไปมา ไม่ค่อยจะมั่นคงกว่าจะไปได้แต่ละก้าว ลี่อินก็แทบอยากจะอ้อนวอนขอให้ท่านแม่อุ้มเจ้าเถอะนะเสี่ยวเหลียน“เสี่ยวเหลียนมาให้แม่อุ้มเจ้าเถอะ ให้เจ้าเดินเองเมื่อไหร่จะถึงบ้านท่านลุงหวงล่ะลู

ที่ว่าการอำเภอฮุ่ยหมิ่นตรวจสอบเอกสารอย่างขะมักเขม้น เขาต้องสะสางปัญหามากมายที่สะสมมาตั้งแต่นายอำเภอคนก่อน เพราะนายอำเภอคนก่อนต้องโทษการทุจริตในหน้าที่ ติดสินบนขุนนางน้อยใหญ่ เปิดโอกาสให้พวกพ่อค้าคนกลาง เอารัดเอาเปรียบชาวบ้านจนได้รับความเดือดร้อนเขาที่เพิ่งได้เข้ารับตำแหน่งรักษาการแทน ต้องทำงานหนักแทบจะไม่ได้พักผ่อน ปัญหาความเดือดร้อนของชาวบ้านที่เข้ามาร้องทุกข์ก็ช่างมากมายเหลือเกิน“คุณชายขอรับ” อาเปาที่กลับมาจากการทำธุระให้กับผู้เป็นนาย ยามนี้เขาต้องการคำสั่งต่อไปเพื่อจะได้ทำภารกิจให้สำเร็จ“ได้ความว่าอย่างไรบ้าง” ฮุ่ยหมิ่นละสายตาจากงานตรงหน้า เอ่ยถามคนสนิทในทันทีที่อาเปามาถึง“ข้าสอบถามจากหัวหน้าหมู่บ้านหงชุน ได้ความมาว่าแม่นางลี่อินอาศัยอยู่ท้ายหมู่บ้านกับบุตรสาวขอรับ” แต่ทว่าอาเปายังรายงานไม่ทันจบ คุณชายของตนกลับพูดขึ้นเสียก่อน“มีบุตรแล้วหรือ” ชายหนุ่มถอนหายใจ นางมีบุตรแล้วเช่นนั้นหรือแล้วบุรุษคนใดเป็นผู้โชคดีกัน เสียดายที่ตัวเขาได้พบกับนางช้าเกินไป“เอ่อ.. คือคุณชายขอรับ” อาเปาที่เห็นคุณชายเอาแต่นิ่งเงียบ จึงไม่รู้ว่าควรจะพูดต่อดีหรือไม่ เพียงเห็นสีหน้าเขาก็รู้แล้วว่าคุณชายรู้

ตั้งแต่วันที่ลี่อินได้ช่วยชายแปลกหน้าเอาไว้ ตอนนี้ก็ผ่านไปเกือบเดือนแล้ว หญิงสาวอดเป็นห่วงไม่ได้หวังว่าชายผู้นั้นจะถึงโรงหมอได้ทันการ และยังมีช่วยชีวิตอยู่ไม่ตายไปเสียก่อนส่วนเสี่ยวเหลียนน้อยอายุนางหนึ่งหนาวกับอีกสามเดือนแล้ว ลี่อินไม่รู้ว่าเจ้าลูกหมีน้อยเกิดวันเดือนอะไร นางจึงถือว่าวันที่ได้พบหน้ากันครั้งแรกเป็นวันเกิดของเสี่ยวเหลียนแทนค่ำคืนนี้สองแม่ลูกจึงได้ฉลองวันเกิดกันสองคน ลี่อินทำซาลาเปาเป็นรูปหมูสีชมพูลูกขาวอวบ วางเรียงกันสี่ลูกแทนเค้กปักด้วยเทียนอันเล็กหนึ่งเล่ม ก็เป็นอันเสร็จพร้อมร้องเพลงวันเกิดแล้วเป่าเทียนได้“เสี่ยวเหลียนอย่าเพิ่งกินลูก ร้องเพลงวันเกิดแล้วเป่าเทียนก่อน” หญิงสาวรีบคว้ามือเล็ก ๆ นั้นไว้เกือบไม่ทัน แรงม้าที่ว่าวิ่งเร็วแล้วยังเร็วไม่เท่ากับมือเจ้าลูกหมีของนางเลย ยิ่งช่วงวัยกำลังอยากรู้อยากเห็น เผลอเป็นไม่ได้ต้องคว้าของเอาเข้าปากตลอด“หม่ำๆ” เหนือสิ่งอื่นใดคือซาลาเปาลูกโตช่างน่ากินนัก นางนั่งมองจนน้ำลายสอหมดแล้ว ท่านแม่ก็ยังมิยอมให้ตนได้หม่ำสักที“เรามาร้องเพลงวันเกิดก่อน เสี่ยวเหลียนช่วยแม่ปรบมือด้วยนะ” ลี่อินบอกแก่เจ้าตัวน้อยที่นั่งอยู่บนตัก ที่เอาแต่จะคว