บทที่ 15 อัปเกรดกระท่อมน้อย [2]

“ขอบคุณท่านลุงมากเจ้าค่ะ” ลี่อินกล่าวขอบคุณท่านลุงหวงอย่างซาบซึ้งใจ ในน้ำใจที่ท่านลุงหวงกับภรรยามีให้กับนางและเสี่ยวเหลียนมาโดยตลอด

“คุณท่างยุง” เสี่ยวเหลียนเห็นท่านแม่ขอบคุณท่านลุง นางจึงพยายามจะเลียนแบบมารดา ศีรษะเล็กถูกมัดผมจุกอย่างน่ารักผงกหัวงึก ๆ โยกจนหัวสั่นหัวคลอน

“รู้ความนักนะตัวแค่นี้” ลุงหวงได้เอ็นดูนัก

ก่อนกลับยังมอบขนมให้เสี่ยวเหลียนไปสองชิ้น เจ้าเด็กอ้วนได้ของที่ถูกใจถึงกับยิ้มจนหน้าบาน โบกไม้โบกมือลาท่านลุงเสียยกใหญ่

ผ่านไปสองวันก็มีนายช่างมาหาลี่อินที่กระท่อมจริง ๆ คราแรกที่นายช่างมาถึงได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ บ้านที่หัวหน้าหมู่บ้านหวงแนะนำมาจะมีสภาพผุพังเต็มทน เจ้าของกระท่อมจะมีเงินจ้างพวกเขาหรือ

อย่างไรมาถึงที่แล้วจะถอยกลับก็ไม่ได้ คงต้องลองพูดคุยกันดูก่อนแล้วกัน นายช่างจึงได้ร้องเรียกเจ้าของกระท่อมว่าพวกตนได้มาถึงแล้ว

“มีใครอยู่หรือไม่ ข้าเป็นนายช่างสร้างบ้านหัวหน้าหมู่บ้านหวงแนะนำข้ามา” นายช่างที่ดูแก่ที่สุดร้องเรียกคนภายในกระท่อม

ยืนรอไม่นานลี่อินจึงได้ออกมาต้อนรับ หญิงสาวอายอยู่สักหน่อยที่ภายในกระท่อมน้อยของนาง สภาพมิได้น่าดูนัก น้ำชาก็ไม่มีไว้สำหรับต้อนรับแขก

“ขออภัยเจ้าค่ะ ที่บ้านข้าไม่มีชามีแค่น้ำเปล่าให้ท่านเท่านั้น”

“ไม่เป็นไรแม่นาง ข้าอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละไม่เรื่องมากหรอก” นายช่างรับน้ำจากเจ้าบ้านมาดื่มแก้กระหาย พร้อมกับกล่าวถามเรื่องที่ตนมาเยือนในวันนี้

“แม่นางบ้านที่เจ้าต้องการจะสร้างเป็นเช่นไร ข้าจะได้ประเมินราคาให้เจ้าฟังคร่าว ๆ ก่อน ว่าเจ้าไหวจะจ่ายตำลึงเงินหรือไม่”

ลี่อินนำกระดาษที่วาดแบบบ้านเอาไว้เมื่อคืนให้กับนายช่างดู พร้อมกับบอกถึงความต้องการที่ตนอยากจะให้บ้านเป็นอย่างไรให้กับนายช่างฟังอย่างละเอียด

“เจ้าแน่ใจหรือว่าจะสร้างแบบบ้านตามนี้” ที่นายช่างถามสตรีตรงหน้าเช่นนี้ก็เพราะว่า แบบบ้านที่นางบอกกับเขา ถึงจะทำจากไม้ไม่ได้ทำจากอิฐชั้นดีก็ตามที แต่ดูจากการแต่งกายและที่อยู่ของนาง จะมีเงินพอจ่ายหรืออย่างไร

“ข้ามั่นใจเจ้าค่ะนายช่าง ท่านประเมินราคามาได้เลยข้ามีเงินจ่ายแน่นอนเจ้าค่ะ” ลี่อินยืนยันความต้องการของตนเพื่อให้นายช่างมั่นใจ มีหรือนางจะมองไม่ออกว่าอีกฝ่ายคิดเช่นไรอยู่ คงจะมองว่านางไม่มีเงินพอที่จะจ่ายค่าสร้างบ้านสินะ

“ข้าเข้าใจแล้ว หลังคาทำจากกระเบื้องข้าตีราคาทั้งหมดห้าตำลึง ส่วนไม้ข้าพอจะหาจากในป่าได้ จะคิดแค่ค้าแรงจ้างคนไปตัดสองตำลึง” นายช่างหยุดคิดอยู่สักพักจึงได้กล่าวกับหญิงสาวต่อ

“ค่าแรงสร้างบ้านข้าคิดสิบห้าตำลึง เพราะเวลาที่เจ้าต้องการให้แล้วเสร็จภายในสิบวัน ข้าต้องหาคนมาทำงานเยอะสักหน่อย รวมค่าใช้จ่ายทั้งหมดยี่สิบสองตำลึงเงิน” นายช่างสรุปค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่ลี่อินฟังอย่างละเอียด

“เช่นนั้นข้าจะจ่ายให้ท่านยี่สิบสามตำลึงนะเจ้าคะ หนึ่งตำลึงที่เกินมาข้าให้เป็นค่าอาหาร” ด้วยนางต้องดูแลเสี่ยวเหลียนจึงไม่สะดวกที่จะทำอาหารให้กับเหล่านายช่างกิน ลี่อินจึงเพิ่มเงินจำนวนหนึ่งตำลึงให้พวกเขาหาอาหารทานกันเอง

“ขอบคุณแม่นางมาก เช่นนั้นเจ้าจ่ายให้ข้าก่อนครึ่งหนึ่ง ข้าจะได้ไปซื้อกระเบื้องและวัสดุก่อน ส่วนที่เหลือเจ้าค่อยจ่ายเมื่องานเสร็จก็แล้วกัน”

“ได้เจ้าค่ะ นี่เงินทั้งสิบสองตำลึงเจ้าค่ะนายช่าง” ลี่อินยื่นถุงเงินให้กับนายช่าง หญิงสาวไม่ต่อรองราคาเลยสักนิด ขอเพียงให้งานออกมาดีก็พอ

“เอาล่ะ หมดธุระแล้วข้าขอตัวกลับก่อน จะได้เตรียมตัวเริ่มงานพรุ่งนี้เลย” เมื่อตรวจดูว่าจำนวนตำลึงเงินที่ได้ครบ นายช่างจึงได้กล่าวลาเพื่อจะได้เตรียมการจัดหาคน และเตรียมวัสดุในการสร้างบ้านสำหรับวันพรุ่งนี้

“ข้าไปส่งเจ้าค่ะ”

ลี่อินเดินออกไปส่งนายช่างเสร็จ นางจึงได้กลับมานั่งวางแผนต่อ หลังจากที่สร้างบ้านเสร็จแล้วจะทำอะไรต่อดี เพื่อจะได้หารายได้เข้าบ้านถึงจะมีกระเป๋าวิเศษอยู่ในมือ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะหายไปเมื่อใด ดังนั้นนางควรกันไว้ดีกว่าแก้ดีจะกว่า