บทที่ 4 อยู่เพื่อกันและกัน [1]

“แมะ เอิ๊ก ๆ” ร่างอวบอ้วนของเสี่ยวเหลียนที่กำลังนั่งเล่นกองดินอยู่ใต้ร่มไม้ เมื่อมองสบตากับมารดานางจะยิ้มกว้างเห็นฟันสวย ๆ หนึ่งซี่ เพื่อเป็นกำลังใจให้กับท่านแม่

ด้านลี่อินยามใดได้มองหน้าเจ้าตัวน้อย ส่งยิ้มหน้าบานหัวเราะเสียงดัง เพียงเท่านี้นางก็หายเหนื่อยได้ในทันที พร้อมกับส่งยิ้มหวานตอบกลับบุตรสาวตัวน้อย

“รอแม่อยู่ตรงนั้นก่อนนะเสี่ยวเหลียน แม่ปลูกมันเสร็จแล้วจะรีบไปหาหนูเลย” หญิงสาวพูดเสียงเล็กเสียงน้อย เจ้าตัวเล็กก็รู้เรื่องเสียจริงเพียงได้ยินเสียงมารดาบอก เสี่ยวเหลียนก็ตอบรับในทันที

“จ๋า จ้ะ” ยิ้มหวานให้ท่านแม่หนึ่งที เสี่ยวเหลียนก็ก้มลงเล่นดินต่อ มิได้สนใจมารดาอีกเลย

จากนั้นลี่อินจึงหันกลับมาปลูกหัวมันตามร่องดินที่ขุดไว้ต่อ แม้พื้นที่หลังกระท่อมน้อยที่นางใช้ปลูกจะไม่ใช่ที่ดินของตนเอง แต่ด้วยความสงสารชาวบ้านและหัวหน้าหมู่บ้านหงชุน ได้อนุญาตให้นางใช้สอยพื้นที่ว่างไปก่อนได้ จนกว่าที่ดินผืนนี้จะมีเจ้าของครอบครอง

ลี่อินจึงได้เลือกปลูกหัวมันและต้นกล้วย เผื่อว่าในอนาคตนางจะได้เก็บผลผลิตนำมากินและขายได้ จะได้มีตำลึงเงินไว้เลี้ยงเสี่ยวเหลียนน้อยของนางด้วย เพราะรายนั้นยิ่งโตก็ยิ่งกินเก่งเหลือเกิน เสี่ยวเหลียนเป็นเด็กอารมณ์ดีเลี้ยงง่าย หากไม่สบายตัวหรือเจ็บป่วยแม่หนูน้อยก็แทบจะไม่ร้องไห้โยเยเลย

ตั้งแต่ที่นางมาทะลุมิติมาอยู่ในยุคจีนโบราณ ตอนนี้ก็เป็นเดือนที่สามแล้ว หญิงสาวเริ่มปรับตัวได้มาก เสี่ยวเหลียนก็ได้ขวบกว่า เด็กน้อยสามารถพูดได้เป็นคำสั้น ๆ และปล่อยให้เล่นด้วยตนเองได้แล้ว แต่ก็ยังต้องอยู่ในสายตาลี่อินตลอดเวลา

ด้วยตัวนางเองเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่มาขออาศัยอยู่เท่านั้น ลี่อินพยายามเข้าหาผู้คนในหมู่บ้านหงชุนเพื่อจะได้ผูกมิตรเอาไว้ เพื่อว่าในภายภาคหน้านางต้องการความช่วยเหลือจากชาวบ้าน

จากความพยายามขยันขันแข็งและความมีน้ำใจ ทำให้ท่านป้าเจียงให้ความเอ็นดูช่วยเหลือลี่อินในยามนางขัดสน ซึ่งท่านป้าเจียงมีบุตรชายเป็นถึงบัณฑิต รับสอนหนังสือสถานศึกษาอยู่ในเมืองฉงชิ่ง พอจะมีหน้ามีตาผู้คนให้ความเกรงใจ

อีกทั้งยังเป็นผู้รับรองลี่อินกับหัวหน้าหมู่บ้าน เพื่อให้นางมีชื่อเป็นผู้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านหงชุน แต่กระนั้นก็ยังมีชาวบ้านบางกลุ่มที่ยังหัวโบราณ รังเกียจและมีอคติกับนางอยู่ดี

เพราะสตรีม่ายที่มีลูกติดมักจะถูกมองในทางที่ไม่ดี มีดวงกินผัวอยู่กับผู้ใดก็รังแต่จะนำความอัปมงคลมาให้ แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ส่วนน้อยเท่านั้นลี่อินจึงไม่ได้ใส่ใจ

“ลี่อินมีกล้วยให้ป้าสักหวีหรือไม่” ป้าเจียงเป็นลูกค้าขาประจำซื้อกล้วยกับลี่อิน ด้วยเพราะสงสารอายุยังน้อยต้องมาหนีตายจากสงคราม พ่อแม่ญาติพี่น้องและสามีตายกันหมด อีกทั้งยังมีลูกน้อยต้องเลี้ยงดู

“มีเจ้าค่ะท่านป้าเจียง เดี๋ยวข้าไปนำมาให้นะเจ้าคะ” หญิงสาววางงานในมือลงทันที รีบลุกไปนำกล้วยมาให้ท่านป้าเจียง

ลี่อินมักจะเข้าไปเก็บกล้วยในป่าตรงข้ามกับกระท่อม เพราะนางเห็นว่าตรงแถบนั้นมีต้นกล้วยเกิดอยู่มาก หากว่ามีเครือไหนที่พอจะนำมาเก็บไว้ได้หญิงสาวก็จะตัดมาเก็บไว้ ซึ่งหากถามว่าเหตุใดชาวบ้านคนอื่นถึงไม่ได้มาเก็บไปกินน่ะหรือ

ชาวบ้านบางคนก็มาเก็บไปกินบ้าง เพียงแต่ด้วยมีงานต้องทำในแต่ละวัน ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาเข้าป่ากันมากนัก ลี่อินจึงถือโอกาสยึดเป็นอาชีพขายกล้วยเสียเลย ชาวบ้านหมู่บ้านหงชุนเกือบทุกครัวเรือนจะยึดอาชีพทำนาและปลูกผัก เพื่อนำไปขายในเมืองฉงชิ่งหรือส่งพวกพ่อค้าคนกลาง ที่มารอรับซื้อไปขายต่อยังต่างเมือง

ด้วยในป่าแถบนี้ไม่ค่อยอุดมสมบูรณ์สักเท่าไหร่ ทำให้ไม่สามารถยึดอาชีพเป็นนายพรานล่าสัตว์ หรือหาของป่าได้