“เป็นไปได้มั้ยว่า พวกนี้ร่วมมือกับกลุ่มไคจู” วีโต้นิ่งคิดก่อนจะแย้งว่า“ยากนะพวกมันจะร่วมกับสิ่งที่มันคิดว่างดงาม และกองทัพของอนันก็ห่างจากคำนั้นมากโข”“หรือมันเกิดอยากได้อัญมณีของกรีนฮาร์ด” โฮกัสพูดขึ้นมาบ้าง วีโต้เลยบอกว่า“ก็อาจเป็นไปได้ ยิ่งตอนนี้พวกมันเปลี่ยนผู้นำใหม่ อาจไม่ได้อยากมีสันติแบบรุ่นเก่า และอัญมณีของกรีนฮาร์ดก็น่าจะช่วยในเรื่องการรบได้” ลิโป้นิ่งคิดเขาไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ทุกคนพูดเลยถามว่า“เมืองนี้สำคัญอย่างไรกัน” วีโต้ชี้ไปสร้อยคอของลิโป้“อัญมณีของเมืองใช้ทำเป็นไอเท็มเวทย์มนต์ได้ อย่างที่เจ้าใส่นั่นล่ะ เราคงต้องยกทัพไปช่วยติดแต่ว่า....” จอมเวทย์เฒ่าเงียบไป“เรื่องอะไร” ลิโป้กระชากเสียงถาม โฮเซ่กำลังจะเอาเรื่อง แต่โฮกัสห้ามเอาไว้ก่อน“ข้อแรกกรีนฮาร์ดไม่ค่อยจะยอมขอความช่วยเหลือจากดินแดนอื่นหรอก” ลิโป้นึกถึงแม่มดหน้าเขียวที่เขาเจอตอนวันแรกมาถึง และถามต่อว่า“ทำไมเป็นเช่นนั้น” วีโต้ตอบทันทีว่า“ดินแดนนี้ ผู้หญิงเป็นใหญ่ ไม่เหมือนกับดินแดนอื่นที่ผู้ชายเป็นใหญ่การขอให้ผู้ชายมาช่วยรบถือเป็นการเสียศักดิ์ศรี” ลิโป้ได้ยินก็ขมวดคิ้วย่น มีสถานที่แบบนี้ในโลกด้วยหรือที่ผู้หญิงเ
ลูน่าค่อย ๆ ปีนออกมาจากถัง เมื่อเห็นทุกคนมองมาเธอก็ทำหน้าพิกล โฮเซ่อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก เขายกมือขึ้นตบหน้าผากก่อนจะพูดว่า“จะตามมาทำไมเล่าลูน่า ปัดโธ่ ! สนามรบนะไม่ใช่สนามเด็กเล่น” ลูน่ารีบวิ่งไปหาเซน่า เธอมองหน้าพี่สาวตาแป๋ว เซน่าเลยพูดว่า“ข้าจะดูแลนางเองท่านโฮเซ่” โฮเซ่ถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะเดินหงุดหงิดออกไป เธอหันถามน้องสาวทันที“เจ้าตามมาทำไม”“ข้าเป็นห่วงท่านพี่เลยตามดู เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง ยังไงข้าก็เป็นเจ้าหญิงแห่งไวโอเล็ตโรสนะ” เซน่าถอนใจและไม่พูดอะไรอีก เธอไม่ทันสังเกตว่าน้องสาวแอบมองลิโป้อยู่ลูน่าใช้เวลาสำรวจทุกอย่าง สำหรับเจ้าหญิงอย่างเธอที่อยู่แต่ในวัง ทุกอย่างที่เห็นล้วนเป็นสิ่งใหม่สำหรับเธอ เซน่ากับชิว็อกคอยเฝ้าดูอยู่ และลิโป้เองก็แอบมองเธอห่าง ๆ ลูน่าเห็นประกายแสงเลยเข้าไปดู สิ่งมีชีวิตรูปร่างเล็กเท่าฝ่ามือ มีปีกเหมือนแมลงปอ ดวงตากลมโตสีแดง ผิวเป็นทอง สวมชุดสีเขียว ดูแล้วเหมือนตุ๊กตาตัวเล็ก ๆ เด็กหญิงกำลังจะเอามือไปจับ“อย่า” ชิว็อกรีบร้องห้าม“ทำไมล่ะค่ะ” เด็กหญิงถามพลางหดมือกลับมา“นี่พิกซี่[1] ไปจับส่งเดชมันได้ดึงแขนขาดหรอก” ชิว็อกอธิบาย“อ้าวไปไม่ใช่แฟร
“อย่าให้พวกโดวาฟ เข้าไปเมืองของข้าเด็ดขาด” ลิโป้กำลังจะแย้งแต่จิระบอกว่า“อย่าเพิ่งมีปัญหากับนาง” ลิโป้พยักหน้ารับรู้และบอกว่า“ก็ได้แต่ของให้พวกมันตั้งค่ายใกล้ ๆ เมืองก็แล้วกัน” เกลพยักหน้า กองทัพเริ่มเคลื่อนพล ตลอดทาง ลิโป้สังเกตเห็นว่าเหล่าทหารมีแต่ผู้หญิง แต่ล่ะคนมีรูปร่างสูงใหญ่ เต็มไปด้วยมัดกล้าม เกือบเท่าผู้ชาย ทุกคนต้องแข็งแรงมากแน่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่น่าสนใจมากสำหรับลิโป้ คือทุกคนดูมีเสน่ห์อย่างประหลาด จนลิโป้คิดว่าพอได้ครองดินแดนทั้งหมด นางเหล่านี้ต้องมาเป็นสนมของเขา“ไปจ้องผู้หญิงกรีนฮาร์ทแบบนั้นเดี๋ยวก็ได้โดนควักลูกตาหรอก” เซน่าเตือน ลิโป้สะดุ้ง เขาไม่ได้พูดอะไรต่อในช่วงกลางคืนเหล่าทหารต้องตั้งค่ายพัก เหล่าผู้นำได้มาประชุมกัน เกลถอดเกราะออกทำให้ผู้ชายหลายคนตะลึง เธอเป็นผู้หญิงผิวเข้ม ผมสีน้ำตาล หน้าคม ดวงตากลมโต อาจไม่ได้ดูเป็นสาวหวานแต่กลับมีเสน่ห์แบบหญิงเหล็ก“จะจ้องอะไรหนักหนาหา” เกลพูดขึ้นทำให้ผู้ชายทุกคนสะดุ้ง การประชุมจึงเริ่มขึ้น“ทำไมเราต้องให้เจ้าช่วย แค่เอลฟ์พวกเราจัดการได้อยู่แล้ว” เกลเปิดการประชุม“อาจไม่ใช่ แค่เอลฟ์นะ เจ้าก็รู้นี่ว่า ตอนนี้ยังมีกลุ่มไคจูอีก
“คนที่นี่ชอบความสวยงามนะ” ลิโป้พูดขึ้นมา“เปล่าหรอกดาร์ลิ่ง อัญมณีทุกชนิดมีพลังเวทย์มนต์จ้ะ มันใช้ป้องกันเมือง ไว้ข้าจะหามาเป็นของขวัญให้เจ้านะดาร์ลิ่ง” เกลพูดลิโป้ได้ยินก็ยิ้มอย่างพอใจ มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมา เขามีรูปร่าง บอบบาง ผิวขาวผมสีทอง ตาสีฟ้าแฝงแววเจ้าชู้“องค์ราชินีเกล ดีใจที่เห็นท่านกลับมาขอรับ” เกลทำหน้าเบื่อหน่าย“ไม่ต้องประจบหรอก ไซอาบอกทุกคนให้เตรียมพร้อมต้อนรับคู่หมั้นของข้า” นางพูดพลางเกาะแขนของลิโป้ ไซอาทำหน้าไม่ถูก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรเลยเชิญทุกคนเข้าไปในปราสาทแทน เนื่องจากทุกคนเหนื่อยจากการเดินทางมามาก จึงได้แยกย้ายกันไปพักผ่อนลิโป้ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี ได้นอนห้องพิเศษ มีอาหารชั้นเลิศจัดให้ แต่เขาเห็นสายตาผู้ชายหลายคนที่มองเขาก็ทำให้ระแวงเลยบังคับให้ทุกคนชิ้มอาหารทุกจานเมื่อเห็นว่าปลอดภัยดีแล้วถึงยอมกิน เกลมาหาเขา ในยามนี้เกลไม่ได้สวมเกราะเผยให้เห็นรูปร่างสมส่วนของนาง ลิโป้ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้ามีเสน่ห์มาก นางมาพร้อมสุราที่ส่งกลิ่นหอมยวนใจ ลิโป้ไม่รู้ว่าสุราหรือนารีนั้นสิ่งใดจะร้อนแรงกว่ากัน เกลรินเหล้าให้กับเขา รสชาติอันหอมหวานที่ให้ล
“คิดให้ดีนะ ท่านลิโป้ ถ้าเกิดพลาด อาจเกิดความเสียหายขึ้นมาได้” ลิโป้หันมองหน้าจิระและพูดสวนไปว่า“ข้าคือ ลิโป้ ข้าไม่เคยพลาด” จิระถอนใจเฮือกใหญ่ กองทัพเดินทางเข้าไปในป่า โดยมีเซน่าตามมาด้วยเพราะเธอรู้จักป่าแถบนี้ดี ขณะที่กำลังเคลื่อนพล ทุกคนก็ได้ยินเสียงเพลงดังขึ้นมาเป็นจังหวะเศร้า ๆ ฟังแล้วเหมือนเพลงงานศพ แบรดนั่งเล่นกีต้าร์บนท่อนซุงขนาดใหญ่ที่ขวางกองทัพเอาไว้“พวกเอลฟ์ระวังตัวกันด้วยนะ” เกลพูดขึ้นมาเหล่าทหารรีบเตรียมพร้อม โฮเซ่มองอย่างงงๆ แล้วถามว่า“มันมาแค่ตัวเดียวนะ มีอะไรน่ากลัว ป่าช่วงนี้มันโล่งนะ ไม่มีกองทัพซุ่มหรอก” เกลหันมาบอกว่า“อย่าประมาทนะ เพลงของเอลฟ์มีพลังเวทย์มนต์ที่น่ากลัวแฝงเอาไว้” โฮเซ่สั่งให้ทหารของตัวเองระวังตัว ลิโป้หันไปชิว็อกเหมือนจะถาม กราโครน๊อตตอบว่า“พวกต้นไม้ไม่ยอมบอกอะไรกับข้าหรอก ถ้ามีเอลฟ์นั่งอยู่แบบนี้” ลิโป้ส่งเสียงจิ๊กจั่กอย่างไม่พอใจได้ยินเสียงกีต้าร์ของแบรนมันเป็นดนตรีในแบบที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน มันทำให้รู้สึกหนวกหูและรำคาญเลยตะโกนไปว่า“ไม่มีเศษเงินหรือเศษอาหารให้หรอก รีบหลีกทางด้วย” แบรนเหมือนไม่ได้ยินเขาเปลี่ยนเพลงเล่นคราวนี้เป็นเพลงเร็วจังหว
เลอวีนมองตามไปเมื่อเห็นทั้งสองกำลังหนี มันก็ส่งสัญญาณให้ลูกน้องตามไปทันที ลูกธนูถูกยิงสาดลงมาราวกับห่าฝน ลิโป้บังคับเจ้าแสบหลบลูกธนูได้อย่างว่องไว เซน่าบังคับม้าหลบได้เช่นกันเธอรีบยิงธนูสวนมันเหมือนกับว่าจะไม่เป็นผล ลูกธนูของเอลฟ์โดนม้าของเซน่ามันล้มลงและถูกธนูปักอีกชุดใหญ่จนเหมือนกับหมอนปักเข็ม เซน่าไถลไปตามไปพื้น ลิโป้ควบเจ้าแสบไปคว้าร่างของเธอให้มาอยู่บนหลัง ยูนิคอร์ของเขา ธนูยังคงสาดมาไม่หยุด ลิโป้ใช้ทวนปัดธนู เขาคิดว่าตอนนี้ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง เลยกระโดดลงจากหลังไอ้แสบ และสั่งว่า“พาเธอหนีไปก่อน” เจ้ายูนิคอร์ร้องออกมาและพาเธอหนีไปเซน่าพยายามดึงมันกลับแต่ว่า ทำไม่ได้ เลอวีนเห็นลิโป้ลงมายืนบนพื้น มันเลยส่งสัญญาณให้ทหารหยุดยิงและลงมาที่พื้น ชักดาบคู่ออกมา และประกาศว่า“พวกแกไม่ต้องยุ่ง นี่เป็นการต่อสู้ของข้ากับไอ้แมลงนี่”เหล่าเอลฟ์ลงมาบนพื้นดิน ยืนล้อมวงเอาไว้ พวกมันเคาะอาวุธเสียงดังเป็นจังหวะ ส่งเสียงเชียร์ให้เลอวีนยิ่งฮึกเฮึม ส่วนลิโป้กำทวนเอาไว้แน่น ตั้งท่าเตรียมพร้อมแม้ว่าตัวเองจะเป็นยอดขุนพลผ่านศึกมามากแต่เสียงเชียร์ของพวกเอลฟ์ทำให้เขาเริ่มกังวล เลอวีนควงดาบและวิ่ง
“ไม่มีทาง ข้าไม่มีทางร่วมมือกับเจ้า” ตันก๋งพูด โจโฉได้ยินจึงประกาศว่า“เมื่อไม่ยอมทำตามข้า ก็ต้องตาย เอาไปประหาร”ตันก๋งถูกพาตัวตัวออกไป เขาร้องด่าโจโฉไปตลอดทาง ลิโป้ต้องเห็นลูกน้องถูกเอาตัวไปประหาร และเมื่อ โจโฉหันมามองเขา ลิโป้รู้สึกกดดันและหวาดกลัว “ท่านลิโป้” เสียงของจิระเรียกสติของเขากลับมา“มีอะไรจิระ”“ทุกคนพร้อมจะเข้าร่วมการประชุมแล้วขอรับ” ลิโป้พยักหน้าแล้วเดินตามไปแองเคอร์ โกดอน ชิว็อก เกลรออยู่ เมื่อลิโป้เห็นเธอก็ทำหน้าแปลกใจ เหมือนจะรู้ใจเขา นางเลยพูดขึ้นมาว่า“ตอนนี้ท่านเป็นคู่หมั้นของข้า เรื่องของท่านคือเรื่องของข้า” ลิโป้พยักหน้ารับรู้ คำถามแรกในที่ประชุมคือ“เราเสียหายไปขนาดไหน จิระตอบตามจริง” จิระนิ่งคิดก่อนที่จะตอบว่า “ถ้าโดนโจมตีแบบนี้อีกครั้งเดียว พวกเราจะไม่เหลือทหารเลยขอรับ” ลิโป้ได้ยินก็ถอนใจแล้วหันไปมองโกดอน เขาพูดว่า“ข้าจะคืนอาวุธให้พวกแก แต่พวกแกยังเป็นทหารในหน่วยเซนทอร์ของจิระ เข้าใจมั้ย” โกดอนได้ยินเช่นนั้นก็รับคำทันที“ขอรับ ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังเลยขอรับ”“หากคราวนี้เจ้าทรยศอีก ข้าจะฆ่าล้างโคตรเจ้า จำใส่หัวกะโหลกหนา ๆ ของเจ้าเอาไว้” ลิโ
ลูน่ามองดูรอบ ๆ ตัว อย่างมีความสุข ลิโป้มองตามแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า การเป็นเด็กนี่ดีนะ ไม่ว่าจะเจอเรื่องร้าย ๆ มามากแค่ไหนก็ยังยิ้มได้ เขาลืมวัยเด็กไปนานแล้ว เท่าที่จำได้ มีแต่ฝึกการต่อสู้ หัดขี่ม้า แทบจะไม่มีการเที่ยวเล่นเลย ชิว็อกเดินสักพักก็ ก้มลงมองไปพื้นเขาเจอรอยเท้าใหญ่พอ ๆ กับรอยเท้าของคน แต่รูปร่างเหมือนกับรอยเท้าของหมา “เรามาใกล้แล้วล่ะ” ชิว็อกพูดขึ้น ลิโป้มองรอยเท้าแล้วถามว่า“แน่ใจนะ”“หมาป่าที่มีรอยเท้าใหญ่ มีอยู่ไม่กี่ชนิด และก็มีขนเขียว ๆ ตกอยู่ใกล้ ๆ แสดงว่าเป็น คูสิธ[1] สัตว์เลี้ยงของพวกแฟรี่ มีพวกมันอยู่แถวนี้แปลว่ามีแฟรี่อยู่ใกล้ ๆ” ลิโป้ไม่อยากถามอะไรต่อ เลยบอกให้เดินทางกันต่อ หลังจากที่เดินทางไปสักพักซิว็อกบอกให้ทุกคนหมอบลงก่อน สิ่งอยู่ตรงหน้าคือ หมาขนาดใหญ่เท่าวัว ขนสีเขียว หางถักเป็นเปีย เท้าแต่ละข้างใหญ่เท่าเท้าของคน มันนอนหมอบนิ่งอยู่“มีแค่ตัวเดียว จะกลัวอะไรกันเล่า” ลิโป้จับทวนหมายจะไปจัดการกับเจ้าหมา แต่ชิว็อกรีบห้ามทันที“ใจเย็นก่อนขอรับท่านลิโป้ เราจะไปขอให้พวกเขามาร่วมทัพแต่ไปฆ่าหมาของเขา เนี่ยไม่ใช่เรื่องที่ควรนะครับ”
“ข้ารู้ว่าพวกเจ้า ไม่ได้ไว้ใจพวกข้า เพราะเคยถูกจับไปเป็นทาสมานานแล้ว แต่ข้าขอรับปากว่าจะไม่มีอีกแล้ว ข้าจะขอเป็นผู้ดูแลดินแดนนี้เอง โดยจะทำดินแดนของพวกเจ้าทัดเทียมอีกหกดินแดนที่เหลือ จริงอยู่ในตอนแรกข้ามาเพราะอยากได้อำนาจ แต่เมื่อเห็นพวกเจ้าแล้ว ข้ากลับอยากช่วยเหลือขอโอกาสให้ข้าเถอะ” ชาวเยลโล่สโตนเริ่มปรึกษากัน ตอนอัคคียังไม่มา พวกเขาเป็นแค่ชาวป่าโง่เง่า ถูกจับเป็นทาสตลอดแต่อัคคีเอาความรู้ใหม่มาให้พวกเขา ทุกคนเลยเปล่งเสียงพร้อมกันว่า“อัคคี อัคคี อัคคี”จากการต่อสู้คราวนี้ ลิโป้เลยต้องพักรักษาตัวอีก หลายวัน ครีมบ่นตลอดขณะที่ปรุงยาให้“เอาน่ายังไงก็จัดการมันได้ก็แล้วกัน” ลิโป้พูดขึ้นมา“แต่ก็เสี่ยงนะ ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ”“ข้าคือ ลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก” ครีนถอนใจ คำพูดที่ดูโอหังเช่นนี้ทำไมเธอกลับดีใจทุกครั้งที่ได้ยินนะ“งั้นข้าไปก่อนนะ พักผ่อนซะล่ะ” ลิโป้พยักหน้า ครีมเดินออกไปครู่ใหญ่ ก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมา“พี่ลิโป้” ลิโป้ยิ้มออกมาได้ ลูน่ากับเซน่ามาเยี่ยมเขา นี่ล่ะยาทิพย์สำหรับเขาสามวันต่อมาลิโป้หายดี กองทัพก็เตรียมพร้อมแล้ว ลิโป้มองเห็นกองทัพ ในยา
“เอาม้ามาให้ข้าเร็วเข้า” กาแลงก้าพยักหน้าและบอกให้ทหารจัดการให้ อัคคีรีบขึ้นม้าและควบตามไป ลิโป้ต่อสู้กับเหล่าซอมบี้มากมายในสุดเข้าก็เห็น นูนคูกำลังร่ายมนตร์สั่งการณ์ อยู่เขารีบควบไอ้แสบเข้าไปหาทันที นูนคูเห็นก็สั่งให้พลธนูคุ้มกัน ลิโป้ใช้ทวนปัดลูกธนู แต่ก็ยังมีลูกธนูถูกยิงมาไม่หยุด มีกงจักรลอยทำลายลูกธนูไปหลายลูก กาแลงก้ามาพร้อมกับอัคคี“คิดว่าจะฝ่าไปคนเดียวหรือ บ้าไปแล้วหรือไงเนี่ย” กาแลงก้าพูด ลิโป้ไม่พูดอะไรอีก อัคคีกับ กาแลงก้าเปิดทางให้ ลิโป้ตีฝ่าไป นูนคูยิงพลังเวทย์เข้ามาสกัดลิโป้ เจ้ายูนิคอร์หลบพลังเวทย์และใกล้เข้ามาทุกที นูนคูยกคฑาขึ้น ลิโป้รวมพลังและฟาดทวนไปเต็มแรง“สายฟ้าฟาด” ร่างของนูนคูกระเด็น เขารู้เลยว่าสู้ลิโป้ตรง ๆ ไม่ได้แน่ เลยร่ายมนตร์ให้ซอมบี้มารุมแทน กาแลงก้าขว้างจักรมาสกัด อัคคียิงไฟใส่ นูนคูหลบไม่ได้โดนเข้าไปเต็ม ๆ เขาล้มลงและถูกทั้งสามยืนคุ้มเชิงเอาไว้“แกทำแบบนี้ทำไม” กาแลงก้าถาม นูนคูมองทั้งสามตาขวาง ตอนนี้เขาต้องยอมจำนนอย่างเดียวเท่านั้น“ข้าทำเพื่อคนของข้า เจ้าไม่รู้หรอกว่า พวกเราต้องเป็นทาสมานานแค่ไหน”“แต่พอข้าไปดูแลพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ได้เป็น
ลิโป้รู้สึกตัวพบว่าถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา ถูกกดให้คุกเข่าลง ตรงหน้าของชายคนหนึ่ง เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง คนตรงหน้าเขาคือ โจโฉ ! เขามาโผล่ที่ค่ายของโจโฉอีกครั้งได้ยังไง“คนอย่างเจ้าน่ะ ไม่มีสิทธิ์ได้รับโอกาสหรอก เอาตัวไป” ลิโป้ถูกลากไปที่ลานประหารอีกครั้ง เขากำลังจะถูกแขวนคอ แต่มีลูกธนูพุ่งมาตัดเชือก ครีม ลูน่า เกล เซน่ามาช่วยเขาจากลานประหาร ลูน่าควบไอ้แสบมา ลิโป้รีบกระโดดขี่เจ้ายูนิคอร์ เธอหันมาบอกว่า“ชีวิตใหม่ของท่านเริ่มแล้วนะ พี่ลิโป้”ลิโป้รู้สึกตัวอีกครั้ง คราวนี้เขาอยู่ในห้องพัก เห็นครีม เซน่า ลูน่า เมื่อเด็กสาวเห็นเขาก็เรียกชื่อเสียงดัง“พี่ลิโป้ฟื้นแล้ว” เมื่อสิ้นเสียง เกลก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา“ดาร์ลิง ฟื้นแล้ว” เธอกอดและหอมแก้มซ้ายขวา ครีม เซน่าดูไม่ค่อยพอใจนัก ยังไม่ได้พูดอะไร กาแลงก้าก็เดินเข้ามา คงไม่ใช่สิ่งลิโป้อยากเห็นแน่ ๆ เพราะเห็นหน้าทีไรก็ก็ทำให้คิดถึงโจโฉทุกที“ลุกไหวมั้ย พวกเรามีเรื่องอยากคุยกับท่านอีกครั้ง” เมื่อครีมได้ยินเช่นนั้นก็พูดสวนไปว่า“นี่เขา เพิ่งฟื้นจะให้ลุกไปไหนอีก”“ใช่ ! เกิดดาร์ลิ่งไปแล้ว พวกเจ้าวางแผนฆ่าเขาล่ะ” เกลรีบเสริม“ไม่มีใครจะฆ่าค
ลิโป้ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยถูกชกกระเด็นเขากระอักเลือด ตั๋งโต๊ะรู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้น เลยทำให้ยิ่งฮึกเหิม เข้าไปโจมตีซ้ำ แต่สิงห์ก็ยังเป็นสิงห์อยู่วันยังค่ำ ไม่ใช่หมูที่จะมาให้ตั๋งโต๊ะเชือดง่าย ๆ ลิโป้กระหน่ำทวนทันที“พิรุธโปรยฟ้าคำราม” ปลายทวนแทงเกราะแต่ไม่เข้า ! แค่ผลักร่างของตั๋งโต๊ะให้กระเด็นไปเท่านั้น“ข้าฆ่าเจ้ามาครั้งหนึ่งแล้ว ไอ้เฒ่าอุบาศ จะฆ่าอีกครั้งทำไมจะทำไม่ได้” ลิโป้รวมพลังไปทวนและฟาดไปเต็มแรง“สายฟ้าฟาด” แรงฟาดพร้อมด้วยพลังทำให้ตั๋งโต๊ะกระเด็น แต่ด้วยเกราะที่สวมอยู่ ทำให้ไม่เป็นอะไรมาก มันวิ่งเข้าใส่อีก ลิโป้แทงเอาวุธเข้าไปซ้ำ ตั๊งโต๊ะเอาสองมือจับทวนเอาไว้ลิโป้พยายามกระชากออกมาแต่ ทวนไม่ขยับ ร่างเลยถูกเหวี่ยงกระเด็น ทวนหลุดจากมือ ตั๊งโต๊ะโยนทวนทิ้งมันเดินเข้ามาหาแล้ว เงยหมัดเตรียมจะชก เขารีบรวมพลังไปที่เท้า และถีบไปเต็มแรง“เคลื่อนศิลา” เมื่อฝ่าเท้าปะทะกับหมัด ทั้งสองกระเด็น ลิโป้รู้สึกปวดเหมือนขาแทบจะหัก แต่ตั๋งโต๊ะแค่แขนชาตั๋งโต๊ะรีบมองหาอาวุธ มันเอาเสาธงมาเป็นอาวุธลิโป้ต้องคอยหลบไปมา เพราะไม่มีทวนคู่กายแถมขายังเจ็บ เลยทำให้เคลื่อนไหวได้ช้าลง ในที่สุดก็พลาดโดนฟาดไปเต
“ไม่เป็นไรหรอก แต่มีเรื่องอยากให้รับปาก” ลิโป้ส่งเหล้าให้เธอ“ว่ามาเลย”“หากข้าตายไป เจ้าต้องไปฆ่าไอ้เก๊าเจ๊งโกดอนให้ข้าที” เกลพยักหน้า ลิโป้ยกเหล้าขึ้นดื่ม“เจ้าไปเตรียมตัวเถอะ” เกลอยากอยู่ต่อ แต่ก็ไม่กล้าขัดใจลิโป้ยังไม่ทันไรครีมก็มาตามคำเชิญ เขารินเหล้าให้กับเธอ แล้วพูดว่า“หากข้าตาย เจ้าช่วยเก็บศพของข้าเอาไว้ด้วย อย่าให้ใครมาย่ำยีศพของข้า” ครีมได้ยินเธอก็พูดไม่ออก เธอเลยได้แต่พยักหน้า ลิโป้ดื่มเหล้าเข้าไปอีก เธอรีบเดินออกไปทันทีเซน่าจูงลูน่าเข้ามาหาเขา ลิโป้ยิ้มออกมา เขาดีใจมากที่ได้เห็นทั้งสองคน ลิโป้รินเหล้าส่งให้เซน่า และชูเหล้าขึ้นแล้วพูดว่า“หากข้าตายเจ้าเอาทหารและทวนของข้าไป ลูน่าเจ้าเอากว้านบนหัวข้าไปและข้าขอยกไอ้แสบให้กับเจ้า” ลิโป้ยกเหล้าขึ้นดื่ม เซน่าพูดไม่ออก ลิโป้อาจเสี่ยงตายมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้มันดูหนักที่สุดแล้วเขาถึงได้สั่งเสียแบบนี้ แต่ลูน่ากลับบอกว่า“พี่ลิโป้ไม่มีทางแพ้หรอก” เซน่ามองหน้าของน้องสาวแล้วพูดว่า“ใช่ ท่านคือ ลิโป้ ผู้หนึ่งในใต้หล้า นะ" ลิโป้ได้ยินก็ดื่มเหล้าเข้าไปแล้วพูดว่า“ใช่ข้า คิอ ลิโป้ แต่ข้ามีเรื่องอยากจะขอเจ้าอย่างหนึ่ง หากข้ารอดมาได้ เลิ
“นี่ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกันโว้ย” ลิโป้พูดยังไม่ทันขาดคำ ลิฉุย กุยกี ก็ควบม้ามา ลิโป้รับมือทั้งสองคนพร้อมกัน การต่อสู้ครั้งนี้ลำบากมากเพราะ เวลาสองคนนี้ร่วมมือกันจะมีความสามารถเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณโฮเซ่ยืนมองทั้งสามต่อสู้กัน ตั้งแต่ลิโป้ปรากฎตัวก็ไม่มีใครสนใจเขาเลย นั่นทำให้เขาโกรธมาก“ข้าเป็นถึงเจ้าชายแห่งไวโอเล็ตโรส อย่ามาเมินใส่ข้า !” โฮเซ่วิ่งไปแทงดาบใส่คอม้าของกุยกีและกระชากออกมา ม้าล้มลงไปทันที ยังดีกุยกีลงจากม้าทัน โฮเซ่รีบแทงดาบใส่ทันที กุยกียกดาบขึ้นมารับ เสียงอาวุธกระทบกันดังสนั่นลิฉุยหน้าเสีย เพราะว่า หากเขาคนเดียวรับมือลิโป้ไม่ได้แน่ ๆ มันเลยรีบควบม้าหนีแต่ลิโป้ควบไอ้แสบตามไปติด ๆ“ฆ่ามันที” เหล่ากาโปรสบุกเข้ามาขวางเอาไว้ ลิโป้รวมพลังไปที่ทวน และเหวี่ยงไปอย่างแรง“สายฟ้าฟาด” ร่างของเหล่ากาโปรสกระเด็นแตกกระจายไปคนล่ะทิศละทาง เขาบังคับเจ้ายูนิคอร์เข้าไปใกล้ลิฉุยไปทุกทีตอนนี้หัวใจของลิฉุยแทบจะหยุดเต้น ลิโป้เหมือนกับพญามัจจุราชที่จะมาเอาชีวิต ปลายทวนพุ่งมาแทงอกของมันทะลุ ลิโป้กระชากทวนออกมา เลือดพุ่งออกมาราวกับน้ำพุร่างของมันล้มลง ตายคาที่“ลิฉุย” กุยกีตะโกนเรียกชื่อเพื่อนรักขอ
เซน่ากับลูน่าเดินทางตามรอยของลิโป้ซึ่งไม่ง่ายเลยเพราะเขาไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรให้ตามหามากนักทำให้ทั้งสองเหนื่อยมากจึงตัดสินใจพักกันก่อน เสบียงที่เตรียมมามีเพียงขนมปังกับน้ำเท่านั้น เซน่าอยากล่าสัตว์มาเพิ่มแต่ห่วงน้อยสาวเลยไม่ได้ไป ขณะกำลังกินอาหารเซน่าได้ยินเสียงบางอย่างจึงบอกให้ลูน่า แอบซ่อน พวกวานรกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในป่าได้ยินเสียงพวกมันบ่นมาตลอดทาง “ทำไมต้องให้พวกเราตามหาตัวมันด้วยนะ ป่านี้จะตายอยู่ในป่าแล้วก็ไม่รู้”“ก็ท่านตั๋งโต๊ะสั่งไว้แล้วนี่ คนอย่างลิโปถ้าไม่เจอศพก็ไว้ใจไม่ได้”“แล้วมันจะทำอะไรเราได้วะ มีกันแค่สามคนเท่านั้นเอง”จากที่ได้ยินพวกนี้กำลังตามหาตัวของลิโป้อยู่เช่นกัน เซน่าพอจะเดาได้แล้วว่า เรื่องทั้งหมดคงเป็นแผนที่ ตั๋งโต๊ะวางเอาไว้แน่ ๆ ตอนนี้ตรงนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว เซน่ากำลังจะพาลูน่าหนี แต่ว่าเถาวัลย์เส้นหนึ่งหล่นมาโดนไหล่ของลูน่า เธอคิดว่าเป็นงูเผลอกรีดร้องออกมา พวกวานรรีบหันมาดู เซน่ารีบพาน้องสาววิ่งหนีทันที พวกวานรไล่ตามมาติด ๆ ลูน่าทำอะไรไม่ถูก เซน่านึกได้ว่า ชิว็อกให้เมล็ดพืซมาถุงหนึ่งเธอขว้างออกไป เกิดดอกไม้ยิงเมล็ดมาสกัดพวกมันเอาไว้ แต่ก็ยังอ
“พวกเราเซนทอร์ก็เหมือนกัน อีกอย่างเรื่องในอดีตของท่านข้าไม่สนหรอก เวลานี้ท่านคือยอดคนสำหรับข้าแล้ว” จิระตอบ ลิโป้พูดไม่ออกเป็นครั้งแรกที่คนพร้อมจะร่วมเป็นร่วมตายกับเขา ทั้งที่ตอนนี้เขาแทบไม่มีอะไรเหลือเลย ลิโป้ถึงก้มหัวให้ทั้งสองแล้วพูดว่า“ต่อแต่นี้พวกเจ้าทั้งสองไม่ใช่ลูกน้องของข้าอีกแล้ว พวกเจ้าคือสหายของข้า !” ลิโป้ประกาศ แองเคอร์และจิระมองหน้ากันแล้วโค้งให้ลิโป้ พูดพร้อมกับราวกับนัดกันไว้“เช่นกันลิโป้ เพื่อนรัก” มีเสียงพุ่มไม้ไหว ๆ ทั้งสามรีบหันไป“ใครน่ะออกมานะ” ลิโป้ตะโกน ร่างหนึ่งเดินออกมาจากพุ่มไม้ อัคคีนั่นเอง ทั้งสามมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ“นี่ตอนนี้ ข้าจะไปมีอะไรไปทำร้ายพวกเจ้าได้กันเล่า” ลิโป้หันมามองหน้าจิระเป็นเชิงถามความเห็น“เขาพูดจริง ยังไงก็ให้เขาเดินทางไปด้วยกันเถอะ”ทั้งสี่ เดินทางเข้าไปในป่าลึก โดยต่างแยกย้ายกันไปหาเสบียง ซึ่งก็โชคดีที่ได้กวางมาตัวหนึ่ง ทั้งสี่นั่งกินพลางปรึกษากันพลาง“ตกลงเจ้าจำอะไรไม่ได้เลยหรือ ว่าทำอะไรลงไปบ้าง” จิระถาม“ใช่ ข้าจำได้ว่าหลับไป ฝันว่าต่อสู้อยู่ ตื่นขึ้นมาเจ้าสองคนนั่นก็เป็นศพไปแล้ว และมีเสียงโวยวายข้าว่าฝึกมนตร์ดำ ทั้งที่จริง
“ถ้าเจอกันตัว ๆ ข้าอาจสู้แกไม่ได้ แต่ถ้าข้าอยู่กับกุยกี พวกเราก็ไร้เทียมทาน” ทั้งสองโจมตีพร้อมกับลิโป้ต้องรีบรับมือ สองคนนี้พูดไม่ผิด จริงอยู่ว่าหากเจอกันตัวต่อตัว เขาอาจจะเหนือกว่า แต่หากสองคนร่วมมือกันลิโป้เองก็แย่เหมือนกัน เมื่อเห็นลิโป้ลำบาก เกลรีบคว้าตะบองจะไปช่วยแต่โฮเซ่กลับสั่งให้ทหารมาขวางเอาไว้ก่อน“ อย่าเพิ่งไปช่วยมัน” โฮเซ่พูด“ทำไมกัน” เกลรีบถาม“ไม่ได้ยินที่เจ้านั่นตะโกนเมื่อกี้หรือไง ไม่สงสัยอะไรเลยหรือ” เกลกำลังจะเถียงแต่ธีโอดอร์จับบ่าเธอแล้วพูด“ทำตามที่เจ้าชายบอกดีกว่า”หลังจากรับมือกันมาพักใหญ่ ตั๋งโต๊ะก็ส่งสัญญาณให้ถอยทัพ ลิโป้กำลังจะตามไป แต่ไม่มีทหารยอมตามเขาออกมา ลิโป้เลยต้องควบม้าเจ้ายูนิคอร์กลับ เมื่อเข้าไปถึงเมือง ก็มีคนมาบอกให้เขาไปที่ห้องประชุมด่วน ลิโป้เดินเข้าไปห้องประชุมด้วยอารมณ์หงุดหงิด“ทำไมไม่ส่งทหารออกไปช่วยข้า” ลิโป้ถาม“เรามีเรื่องคาใจน่ะ ที่เจ้านั่นพูดหมายความว่าไงกัน” โฮเซ่ถาม ลิโป้กลับสวนไปว่า“มันไม่ได้สำคัญอะไรหรอก รู้แค่มันมาจากที่เดียวกับที่ข้ามาก็พอแล้ว”“ไม่ได้สิ มันบอกว่าเป็นพ่อเจ้านะ แล้วทำไมไปอยู่ข้างเดียวกับอนัน” แดมบาผู้นำแห่งบลูสโนว