บทนำ
‘ต่อหน้าฉัน เธอทำอย่างนั้น ได้อย่างไร
เห็นหรือเปล่า เห็นน้ำตา
เวลาที่เธออยู่กับใคร
ต่อหน้าฉันเธอทำอย่างนั้นได้อย่างไร
เหมือนเธอกำลังฆ่ากันช้าช้า
…หรือเธอจะลืมว่าเรา นั้นยัง ‘รักกัน’…’
‘คุณ’ เคยเชื่อเรื่องความรักกันบ้างมั้ย
เคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รักแท้’ นั้นมีอยู่จริง! แล้วเคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รัก’ จะสามารถเปลี่ยนคนๆนึงไปได้
เหมือนกับฉันตอนนี้ที่ยังคงเชื่อว่าความรักนั้นมันสวยงาม
และมันก็ยังสามารถเปลี่ยนผู้ชายคนนึงไปได้ หรือไม่ทุกอย่างมันก็แค่ความเพ้อฝันที่ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง…ฉันอาจจะแค่คิดเอง
ว่ารักแท้มันจะสามารถเปลี่ยนเขาได้!
สวัสดี! ฉันชื่อแกมม่า
เป็นนักศึกษาอยู่มหาลัยเอกชนชื่อดังตอนนี้ฉันเรียนคณะบริหารธุรกิจปีสามเหลืออีกแค่ปีเดียวถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดความฝันของฉันก็จะเป็นจริง!
ไม่ใช่ว่าฉันประสบความสำเร็จอะไรหรอก แต่ความฝันของฉันคือการแต่งงานสร้างครอบครัวกับคนที่ฉันรักและเขาก็รักฉัน
คนๆนั้นก็คือ…วายุ!
“แกมม่าอย่าบอกนะว่าแกจะรอไอ้วามันมารับ”
“ก็คงเป็นแบบนั้นแหละ
พวกแกกลับก่อนเลยไม่ต้องห่วงฉัน”
ฉันบอกกับกลุ่มเพื่อนสนิทของฉัน
ก็อย่างที่ได้ยินนั้นแหละว่าฉันจะรอแฟนสุดที่รักของฉันมารับแฟนของฉันก็คือ ‘วายุ’ เราคบมาได้สองปีแล้ว
ปีนี้เป็นปีที่สองก็ไม่อยากจะอวดหรอกนะว่าแฟนของฉัน เขามีดีกรีเป็นถึงเดือดมหาลัย
ทั้งหล่อ ทั้งรวย เพอร์เฟคที่สุด ที่สำคัญ…เขาไม่เคยนอกใจฉัน!
ถึงแม้ว่าเราจะเรียนกันคนละที่ก็เถอะ แต่วายุก็ไม่เคยทำให้ฉันต้องเสียงใจความมั่นคงเสมอต้นเสมอปลายของเขาทำให้ฉันไม่เอ๊ะใจสงสัยอะไรในตัวเขาแม้แต่น้อยเพราะแบบนี้ไงฉันถึงกล้าบอกว่าความรักมันคือสิ่งที่สวยงาม
แต่ไม่ตลอดไป!
“แกม! แต่นี้มันจะหกโมงแล้วนะฉันว่าแกไปรอมันที่บ้านฉันก่อนมั้ย”
“เดี๋ยวเขาก็มา”
ฉันยังยืนยันหนักแน่นคำเดิม สำหรับฉันการที่เขาบอกว่าจะมารับก็มารับ
เพราะฉะนั้นฉันก็ไม่อยากจะผิดนัดกับวายุหรอก
“ก็แล้วถ้ามันไม่มาละ
แกไม่นั่งรอมันเหมือนคราวก่อนหรอ”
“…………..”
“นั้นสิ
เดี๋ยวแกก็ได้นั่งรอคนเดียวอีกหรอก
ไปกับพวกฉันก่อนดีกว่าแล้วค่อยโทรบอกวาทีหลังก็ได้”
“ฉันก็อยากทำแบบนั้นนะ
แต่ฉันกลัวว่าวายุจะโกรธเอานะสิที่ฉันไปกับพวกแกแทนที่จะรอเขาก่อน”
ใช่ว่าฉันจะไม่อยากไปกับพวกมันหรอกนะ
แต่ฉันกลัวว่ามันจะทำให้วายุไม่พอใจที่ฉันผิดนัดเขา
เขาอุว่าย้ำแล้วย้ำอีกว่าจะมารับฉันที่มหาลัยให้ได้ โดยที่ฉันจะต้องรอเขา
“แล้วถ้ามันเหมือนครั้งก่อนละแกมม่า”
มู่ลี่พูดขึ้พร้อมกับสีหน้าเป็นห่วนฉัน
“นั้นสิ
ถ้าเหมือนคราวทีแล้วอีกละแกจะไม่รอเก้อหรอ???” แอนรินถามต่อ
“ไม่หรอก!
คราวที่แล้ววายุคงมีงานที่มหาลัยของเขานะ แต่วันนี้เขาบอกแล้วบอกอีกจะมา
เขาก็ต้องมา”
“…………” ยัยสองคนนั้นหันไปมองหน้ากัน
“พวกแกไปเที่ยวกันก่อนก็ได้
ถ้าวาไม่มาฉันจะให้แกสองคนมารับโอเคมั้ย????”
“อืม!
ก็ได้ถ้าพวกฉันช็อปกันเสร็จแล้วยังเห็นแกนั่งอยู่ที่นี้ แกต้องไปกับพวกฉันนะ”
“อืม! ตามนั้น^^”
ถึงขนาดนั้นฉันก็คงจะต้องกลับพร้อมกับพวกมันจริงๆนั้นแหละ
แต่ก็ขออย่าให้เหมือนคราวที่แล้วเลย
2 อาทิตย์ก่อน…
16:00น.
“ฮัลโหลวา แกมเลิกเรียนแล้วนะ”
‘รอนั้นแหละ เดี๋ยวไปรับ’
แค่ได้ยินว่าเขาจะมารับมันก็ทำให้ฉันดีใจมากแล้ว
เพราะปกติน้อยครั้งนักที่วายุแฟนสุดที่รักของฉันเขาจะเป็นคนเอ้ยปากมารับฉันเอง
อย่างมากก็แค่ถามว่าฉันถึงคอนโดยัง เขาให้ฉันกลับคนตลอดนั้นแหละจนฉันชิน
บางทีก็แอบคิดนะว่าถ้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกันฉันจะได้เห็นหน้าแฟนตัวเองกี่ครั้งต่อเดือน
“โอเค แกมรอหน้าตึกนะ”
“ครับ!”
เขาตอบแค่นั้นก็ตัดสายไป
ฉันเข้าใจวายุนะที่เขาไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันเขาก็คงเรียนหนักอยู่เหมือนกัน
อย่าว่าแหละเนอะอีกแค่ปีเดียวก็จะจบแล้ว เขาก็เลยไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันเท่าไหร่
แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็เข้าใจเขาขออย่างเดียว ขอแค่เขาไม่มีคนอื่นแค่นั้นก็พอ!
20:30น.
ตูดดดดดดด ตูดดดดดดดดดดด
‘เลขหมายปลายทางที่ท่าน….’
ปิดเครื่อง!!!!!!!!
ฉันนั่งรอวายุตั้งแต่สี่โมงจนตอนนี้มันสองทุ่มครึ่งแล้ว ฉันก็ยังนั่งรออยู่เดิม!
เขายังไม่มารับฉันแล้วตอนนี้ฉันก็ยังโทรหาเขาไม่ติด โทรไม่ได้เลยมากกว่า
“แกม!!!!!!!!!!!”
O_O!!!!!!!!!!!!
“มู่ลี่!!!!!!!!!!!!!!!”
กลับเป็นมู่ลี่ที่มารับฉันแทน
เหมือนเธอจะรู้ว่าฉันถูกทิ้งโดยไม่มีสาเหตุ
แล้ววันนั้นฉันก็เลยต้องกลับบ้านกับมู่ลี่อีกตามเคย
จนฉันมารู้ที่หลังจากปากของวายุว่าเขาติดงานที่ มอ
ก็เลยไม่ได้มารับฉันพอจะโทรแบตก็หมด
ฉันก็เลยไม่โกรธเพราะเขามีเหตุผลเขาไม่ได้ตั้งใจ!
01…เก็บรักขอบคุณที่เมื่อวานวายุไม่ได้ทิ้งฉันเหมือนที่เคยทำ เขายังหาเวลามารับฉันอย่างที่เขาสัญญาเอาไว้ เพียงแต่ฉันไม่รู้สึกดีใจเหมือนก่อนหน้านี้เลย อาจจะเป็นเพราะว่าเขาทำตามสัญญามากเกินไปหรือเปล่า“เมื่อวานวายุมารับใช่มั้ย” มู่ลี่ถามทันทีที่เห็นหน้าฉัน“อืม! บอกแล้วว่าเขาไม่ทิ้งหรอกในเมื่อสัญญากันไว้แล้ว” ถึงจะไม่ใช่ทุกครั้งก็ตามแต่อย่างน้อยครั้งนี้เขาก็ไม่ปล่อยให้ฉันต้องรอเหมือนที่ผ่านมา“อย่างน้อยมันก็ยังหาเวลามาแต่หน้าแกดูไม่ค่อยโอเคเลยมีอะไรหรือเปล่า” แอลรินมองหน้าฉันอยู่พักใหญ่“ก็อย่างที่พวกแกรู้นั้นแหละ...”ความเสมอต้นเสมอปลายของเขาบางทีก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีสักเท่าไหร่เมื่อวานเขามารับฉันก็จริงแต่รับฉันไปส่งที่คอนโดนอกจากเขาจะไม่ได้ลงไปส่งฉันแล้วเขายังทิ้งฉันให้เดินไปตามลำพังโดยที่เขาขับรถออกไปไม่ได้สนใจใยดีเลยว่าฉันจะรู้สึกกับการกระทำเย็นชาพวกนี้ของเขายังไงวายุพูดแค่ว่าเขาต้องกลับไปทำงานที่มหาลัยให้เสร็จก่อนแล้วจะรีบกลับมา จนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าแฟนเลยสักนิด“เขาสัญญาว่าจะมารับฉันเขาก็มาแต่หลังจากนั้นก็อย่างที่พวกแกเห็นเขาแค่ไปส่งเท่านั้น
02…วุ่นวายฉันตัดสินใจจะมาหาวายุที่มหาลัยของเขาทันทีเพราะฉันอยากแน่ใจจริงๆว่าสิ่งที่มู่ลี่กับแอนลินบอกมันจริง หรือว่าไม่จริงกันแน่แต่สำหรับตัวฉันขอให้ไม่เป็นแบบนั้นก็พอ“อ้าว! เห้ย! แกม!!!!!!!!”“เทน! วายุอยู่ไหน”ทันทีที่ฉันเข้ามาหน้าตึกเรียนของเขาไม่สิยังไม่ถึงหน้าตึกเรียนหรอกแค่เกือบๆ ฉันก็เจอเข้ากับพวกเพื่อนของวายุหนึ่งในนั้นคือเทน เขาเป็นคนเดียวที่จะเรียกว่าสนิทกับฉันมากกว่าคนอื่นเลยก็ว่าได้“เธอมาที่นี่ทำไมไอ้วามันไม่ให้เธอมาหามันที่นี่ไม่ใช่หรือไง”นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้วฉันยังโดนสายตาไม่พอใจของเทนกับมาอีกด้วยเขาคงไม่ชอบที่ฉันมาหาวายุที่นี่เพราะมันอาจจะเป็นอันตรายสำรับตัวฉันเองก็ได้ใครๆก็รู้ว่าวายุฮอตมากแค่ไหนแล้วที่สำคัญนอกจากพวกเพื่อนเขาแล้วฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครรู้บ้างอีกมั้ยว่าฉันกับวายุเราเป็นอะไรกัน“แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขาแล้วนี่วายุไปไหน”“……………..” ทั้งเทนละก็พวกเพื่อนๆของเขาต่างก็หันไปมองหน้ากันโดยไม่มีใครคิดจะตอบฉันสักคนว่าแฟนของฉันหายไปไหน ทำไมถึงมีแต่พวกเขา“ได้!ถ้าพวกนายไม่บอกฉันก็จะไปหาเอง!”“เดี๋ยว….”“แกมม่า!”ฉันกำลังจะทำอย่างที่พูดก่อนที่ม
03…ของตายณ คลับXXX ของวายุเสียงเพลงที่ดังไปทั่วทั้งผับก็ไม่ได้ทำให้สองคนชายหญิงที่กำลังนัวเนียจูบกันอย่างเมามันสะทกสะท้านได้เลยแม้แต่น้อย“ไอ้วา!!!!!! เบาๆหน่อยก็ได้นะมึงเดี๋ยวน้องเขาก็ช้ำหมดหรอก”“หุบปาก! พวกมึงไปเลย”วายุหันมาด่าพวกเพื่อนอันเป็นที่รักก่อนจะหันกลับไปหาของหวานข้างๆกายที่เขาพกติดจากมหาลัยมาด้วยเธอเป็นรุ่นน้องดาวคณะของเขาเอง“มึงไม่คิดจะไปง้อแกมม่าสักนิดหรอว่ะ!”เสียงของเทนที่พูดขึ้นมาทำให้ผมหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนจะหันกลับไปมองหน้ามัน ใครใช่ให้มันมาพูดชื่อเธอในเวลาแบบนี้กันว่ะ!“ใครกันค่ะพี่วา เอมี่รู้จักหรือเปล่า”เอมี่ดาวคณะปีนี้คู่ควงคนใหม่ของผมถามขึ้นมา หึ!มารยาหญิงแบบนี้ผมเจอมานักต่อนักแล้วทำเป็นไม่รู้จักแต่จริงๆแล้วเธอรู้อยู่เต็มอกว่าแกมม่าเป็นใคร“อย่าไปสนใจเลยนะพี่ว่าเรามาทำเรื่องของเราให้เสร็จกันก่อนดีกว่านะคะคนดี”“ไอ้วายุ!!!!!!!!!!!!!!!!”“มึงหุบปากไอ้เชี้ยเทน!!!!!!!!!!!!”ไอ้นี้ก็เหมือนกันเป็นแค่เพื่อนแต่ทำตัวเหมือนเป็นพ่อ!ไม่รู้มันจะอะไรกับแกมม่านักหนาจะไปสนใจทำไมว่ายัยนั้นจะเป็นตายร้ายดียังไงขนาดผมที่เป็นเจ้าของเธอผมยังไม่แคร์เลย!เพราะยังไงแก
04…รักมากก็เจ็บบมากผั๊ว!!!!!!!!!!!O_O!!!!!!!!!“เทน!!!!!!!”ความหวังของฉันพังทลายลงต่อหน้าต่อตาทำไมไม่เป็นเขาแต่กลับเป็นเพื่อนของเขาแทนทั้งๆที่ฉันหวังว่าจะเป็นเขาคนที่ฉันมาตลอดทั้งวันแต่กลับไร้เงาของวายุราวกับหวังความสุดท้ายของฉันได้จบลงพร้อมกับความอดทนที่มีมาตลอดสองปีเหมือนมันค่อยๆจางหายไปพร้อมกับการกระทำของเขา“โทษทีที่ทำให้เธอผิดหวังคงคิดว่าฉันเป็นมันสินะ”“ช่างมันเถอะ! นายมีอะไรก็ว่ามา”ในมือของเทนถือกล่องอะไรสักอย่างยื่นมาให้ฉันพร้อมกับกลิ่นหอมของข้าวผัดลอยมาแตะจมูก“ยังไม่ได้กินอะไรใช่มั้ย”“ตอนนี้ฉันกินอะไรไม่ลงขอบใจนายมากนะเทนแต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไรไป”ฉันพยายามที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่มันก็ทำไม่ได้ในที่สุดความอดทนฉันมันก็หมดลงฉันร้องไห้ออกมาตรงหน้าเทจนได้มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับวายุกันแน่ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอทำไมเขาถึงทำเหมือนฉันเป็นส่วนเกินในชีวิตของเขา“มานี่มะ!”เทนพาฉันไปนั่งเก้าอี้ก่อนที่เขาจะลงมานั่งข้างๆฉันพร้อมกับแกะกล่องข้าวที่เขาซื้อมาให้ฉัน“กินก่อนถ้าไม่กินข้าวจะเอาแรงที่ไหนไปร้องไห้ห๊ะ”“วายุไปไหน???”หน้าที่นี่มันต้องเป็นของเขาไม่ใช
เพราะความเจ็บปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!O_O!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!พรึ่บ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ผมรีบผลักแกมม่าออกทันทีที่ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออก ก่อนที่มันจะปรากฏร่างของใครบางคน คนที่ผมไม่อยากให้มาในตอนนี้“ไอ้วา!”“ไง! สนุกดีมั้ยลักกินขโมยกินของกูเนี๊ยะ”สีหน้ามันอาจจะไม่ได้แสดงถึงความไม่พอใจอะไรมากนัก แต่สายตากับคำพูดที่มันส่งไปให้คนข้างๆ ผมที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ตอนนี้ ยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงแกมม่าเข้าไปใหญ่เหตุการณ์เมื่อกี้ระหว่างผมกับเธอมันคงเป็นอารมณ์ขณะหนึ่งที่เธอเก็บมันเอาไว้“ทีหลังถ้าเธอจะพาใครมาทำอะไร กรุณาไปที่อื่นไม่ใช่ห้องฉัน!!!!!!!!!!!!!”“ไอ้วายุ!!!!!!!!!!!!!!”“ทำไม! มึงจะทำไม!”พรึ่บ!ไม่พูดเปล่ามันพุ่งตัวมากระชากคอเสื้อผมโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งรับอะไรแม้แต่น้อย ก็จริงที่เมื่อกี้ผอาจจะผิดที่ไปทำแบบนั้นกับแกมม่า แต่ถ้าจะให้มองอีกมุมคนที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็คือมันไม่ใช่หรือไง!“ฉันขอโทษ….”“………………………….” เงียบ!ทั้งผมละก็ไอ้วายุถึงกับตกอยู่ในความเงียบทันทีที่แกมม่าพูดคำว่าขอโทษ ก่อนที่เธอจะลุกออกจากตรงนั้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน“แกมม่า~~~~~~~”เอาจริงๆ นะผมไม่เค
เพราะความเจ็บปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!O_O!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!พรึ่บ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ผมรีบผลักแกมม่าออกทันทีที่ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออก ก่อนที่มันจะปรากฏร่างของใครบางคน คนที่ผมไม่อยากให้มาในตอนนี้“ไอ้วา!”“ไง! สนุกดีมั้ยลักกินขโมยกินของกูเนี๊ยะ”สีหน้ามันอาจจะไม่ได้แสดงถึงความไม่พอใจอะไรมากนัก แต่สายตากับคำพูดที่มันส่งไปให้คนข้างๆ ผมที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ตอนนี้ ยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงแกมม่าเข้าไปใหญ่เหตุการณ์เมื่อกี้ระหว่างผมกับเธอมันคงเป็นอารมณ์ขณะหนึ่งที่เธอเก็บมันเอาไว้“ทีหลังถ้าเธอจะพาใครมาทำอะไร กรุณาไปที่อื่นไม่ใช่ห้องฉัน!!!!!!!!!!!!!”“ไอ้วายุ!!!!!!!!!!!!!!”“ทำไม! มึงจะทำไม!”พรึ่บ!ไม่พูดเปล่ามันพุ่งตัวมากระชากคอเสื้อผมโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งรับอะไรแม้แต่น้อย ก็จริงที่เมื่อกี้ผอาจจะผิดที่ไปทำแบบนั้นกับแกมม่า แต่ถ้าจะให้มองอีกมุมคนที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็คือมันไม่ใช่หรือไง!“ฉันขอโทษ….”“………………………….” เงียบ!ทั้งผมละก็ไอ้วายุถึงกับตกอยู่ในความเงียบทันทีที่แกมม่าพูดคำว่าขอโทษ ก่อนที่เธอจะลุกออกจากตรงนั้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน“แกมม่า~~~~~~~”เอาจริงๆ นะผมไม่เค
04…รักมากก็เจ็บบมากผั๊ว!!!!!!!!!!!O_O!!!!!!!!!“เทน!!!!!!!”ความหวังของฉันพังทลายลงต่อหน้าต่อตาทำไมไม่เป็นเขาแต่กลับเป็นเพื่อนของเขาแทนทั้งๆที่ฉันหวังว่าจะเป็นเขาคนที่ฉันมาตลอดทั้งวันแต่กลับไร้เงาของวายุราวกับหวังความสุดท้ายของฉันได้จบลงพร้อมกับความอดทนที่มีมาตลอดสองปีเหมือนมันค่อยๆจางหายไปพร้อมกับการกระทำของเขา“โทษทีที่ทำให้เธอผิดหวังคงคิดว่าฉันเป็นมันสินะ”“ช่างมันเถอะ! นายมีอะไรก็ว่ามา”ในมือของเทนถือกล่องอะไรสักอย่างยื่นมาให้ฉันพร้อมกับกลิ่นหอมของข้าวผัดลอยมาแตะจมูก“ยังไม่ได้กินอะไรใช่มั้ย”“ตอนนี้ฉันกินอะไรไม่ลงขอบใจนายมากนะเทนแต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไรไป”ฉันพยายามที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่มันก็ทำไม่ได้ในที่สุดความอดทนฉันมันก็หมดลงฉันร้องไห้ออกมาตรงหน้าเทจนได้มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับวายุกันแน่ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอทำไมเขาถึงทำเหมือนฉันเป็นส่วนเกินในชีวิตของเขา“มานี่มะ!”เทนพาฉันไปนั่งเก้าอี้ก่อนที่เขาจะลงมานั่งข้างๆฉันพร้อมกับแกะกล่องข้าวที่เขาซื้อมาให้ฉัน“กินก่อนถ้าไม่กินข้าวจะเอาแรงที่ไหนไปร้องไห้ห๊ะ”“วายุไปไหน???”หน้าที่นี่มันต้องเป็นของเขาไม่ใช
03…ของตายณ คลับXXX ของวายุเสียงเพลงที่ดังไปทั่วทั้งผับก็ไม่ได้ทำให้สองคนชายหญิงที่กำลังนัวเนียจูบกันอย่างเมามันสะทกสะท้านได้เลยแม้แต่น้อย“ไอ้วา!!!!!! เบาๆหน่อยก็ได้นะมึงเดี๋ยวน้องเขาก็ช้ำหมดหรอก”“หุบปาก! พวกมึงไปเลย”วายุหันมาด่าพวกเพื่อนอันเป็นที่รักก่อนจะหันกลับไปหาของหวานข้างๆกายที่เขาพกติดจากมหาลัยมาด้วยเธอเป็นรุ่นน้องดาวคณะของเขาเอง“มึงไม่คิดจะไปง้อแกมม่าสักนิดหรอว่ะ!”เสียงของเทนที่พูดขึ้นมาทำให้ผมหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนจะหันกลับไปมองหน้ามัน ใครใช่ให้มันมาพูดชื่อเธอในเวลาแบบนี้กันว่ะ!“ใครกันค่ะพี่วา เอมี่รู้จักหรือเปล่า”เอมี่ดาวคณะปีนี้คู่ควงคนใหม่ของผมถามขึ้นมา หึ!มารยาหญิงแบบนี้ผมเจอมานักต่อนักแล้วทำเป็นไม่รู้จักแต่จริงๆแล้วเธอรู้อยู่เต็มอกว่าแกมม่าเป็นใคร“อย่าไปสนใจเลยนะพี่ว่าเรามาทำเรื่องของเราให้เสร็จกันก่อนดีกว่านะคะคนดี”“ไอ้วายุ!!!!!!!!!!!!!!!!”“มึงหุบปากไอ้เชี้ยเทน!!!!!!!!!!!!”ไอ้นี้ก็เหมือนกันเป็นแค่เพื่อนแต่ทำตัวเหมือนเป็นพ่อ!ไม่รู้มันจะอะไรกับแกมม่านักหนาจะไปสนใจทำไมว่ายัยนั้นจะเป็นตายร้ายดียังไงขนาดผมที่เป็นเจ้าของเธอผมยังไม่แคร์เลย!เพราะยังไงแก
02…วุ่นวายฉันตัดสินใจจะมาหาวายุที่มหาลัยของเขาทันทีเพราะฉันอยากแน่ใจจริงๆว่าสิ่งที่มู่ลี่กับแอนลินบอกมันจริง หรือว่าไม่จริงกันแน่แต่สำหรับตัวฉันขอให้ไม่เป็นแบบนั้นก็พอ“อ้าว! เห้ย! แกม!!!!!!!!”“เทน! วายุอยู่ไหน”ทันทีที่ฉันเข้ามาหน้าตึกเรียนของเขาไม่สิยังไม่ถึงหน้าตึกเรียนหรอกแค่เกือบๆ ฉันก็เจอเข้ากับพวกเพื่อนของวายุหนึ่งในนั้นคือเทน เขาเป็นคนเดียวที่จะเรียกว่าสนิทกับฉันมากกว่าคนอื่นเลยก็ว่าได้“เธอมาที่นี่ทำไมไอ้วามันไม่ให้เธอมาหามันที่นี่ไม่ใช่หรือไง”นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้วฉันยังโดนสายตาไม่พอใจของเทนกับมาอีกด้วยเขาคงไม่ชอบที่ฉันมาหาวายุที่นี่เพราะมันอาจจะเป็นอันตรายสำรับตัวฉันเองก็ได้ใครๆก็รู้ว่าวายุฮอตมากแค่ไหนแล้วที่สำคัญนอกจากพวกเพื่อนเขาแล้วฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครรู้บ้างอีกมั้ยว่าฉันกับวายุเราเป็นอะไรกัน“แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขาแล้วนี่วายุไปไหน”“……………..” ทั้งเทนละก็พวกเพื่อนๆของเขาต่างก็หันไปมองหน้ากันโดยไม่มีใครคิดจะตอบฉันสักคนว่าแฟนของฉันหายไปไหน ทำไมถึงมีแต่พวกเขา“ได้!ถ้าพวกนายไม่บอกฉันก็จะไปหาเอง!”“เดี๋ยว….”“แกมม่า!”ฉันกำลังจะทำอย่างที่พูดก่อนที่ม
01…เก็บรักขอบคุณที่เมื่อวานวายุไม่ได้ทิ้งฉันเหมือนที่เคยทำ เขายังหาเวลามารับฉันอย่างที่เขาสัญญาเอาไว้ เพียงแต่ฉันไม่รู้สึกดีใจเหมือนก่อนหน้านี้เลย อาจจะเป็นเพราะว่าเขาทำตามสัญญามากเกินไปหรือเปล่า“เมื่อวานวายุมารับใช่มั้ย” มู่ลี่ถามทันทีที่เห็นหน้าฉัน“อืม! บอกแล้วว่าเขาไม่ทิ้งหรอกในเมื่อสัญญากันไว้แล้ว” ถึงจะไม่ใช่ทุกครั้งก็ตามแต่อย่างน้อยครั้งนี้เขาก็ไม่ปล่อยให้ฉันต้องรอเหมือนที่ผ่านมา“อย่างน้อยมันก็ยังหาเวลามาแต่หน้าแกดูไม่ค่อยโอเคเลยมีอะไรหรือเปล่า” แอลรินมองหน้าฉันอยู่พักใหญ่“ก็อย่างที่พวกแกรู้นั้นแหละ...”ความเสมอต้นเสมอปลายของเขาบางทีก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีสักเท่าไหร่เมื่อวานเขามารับฉันก็จริงแต่รับฉันไปส่งที่คอนโดนอกจากเขาจะไม่ได้ลงไปส่งฉันแล้วเขายังทิ้งฉันให้เดินไปตามลำพังโดยที่เขาขับรถออกไปไม่ได้สนใจใยดีเลยว่าฉันจะรู้สึกกับการกระทำเย็นชาพวกนี้ของเขายังไงวายุพูดแค่ว่าเขาต้องกลับไปทำงานที่มหาลัยให้เสร็จก่อนแล้วจะรีบกลับมา จนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าแฟนเลยสักนิด“เขาสัญญาว่าจะมารับฉันเขาก็มาแต่หลังจากนั้นก็อย่างที่พวกแกเห็นเขาแค่ไปส่งเท่านั้น
บทนำ‘ต่อหน้าฉัน เธอทำอย่างนั้น ได้อย่างไรเห็นหรือเปล่า เห็นน้ำตาเวลาที่เธออยู่กับใครต่อหน้าฉันเธอทำอย่างนั้นได้อย่างไรเหมือนเธอกำลังฆ่ากันช้าช้า…หรือเธอจะลืมว่าเรา นั้นยัง ‘รักกัน’…’‘คุณ’ เคยเชื่อเรื่องความรักกันบ้างมั้ยเคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รักแท้’ นั้นมีอยู่จริง! แล้วเคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รัก’ จะสามารถเปลี่ยนคนๆนึงไปได้เหมือนกับฉันตอนนี้ที่ยังคงเชื่อว่าความรักนั้นมันสวยงามและมันก็ยังสามารถเปลี่ยนผู้ชายคนนึงไปได้ หรือไม่ทุกอย่างมันก็แค่ความเพ้อฝันที่ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง…ฉันอาจจะแค่คิดเองว่ารักแท้มันจะสามารถเปลี่ยนเขาได้!สวัสดี! ฉันชื่อแกมม่าเป็นนักศึกษาอยู่มหาลัยเอกชนชื่อดังตอนนี้ฉันเรียนคณะบริหารธุรกิจปีสามเหลืออีกแค่ปีเดียวถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดความฝันของฉันก็จะเป็นจริง!ไม่ใช่ว่าฉันประสบความสำเร็จอะไรหรอก แต่ความฝันของฉันคือการแต่งงานสร้างครอบครัวกับคนที่ฉันรักและเขาก็รักฉันคนๆนั้นก็คือ…วายุ!“แกมม่าอย่าบอกนะว่าแกจะรอไอ้วามันมารับ”“ก็คงเป็นแบบนั้นแหละพวกแกกลับก่อนเลยไม่ต้องห่วงฉัน”ฉันบอกกับกลุ่มเพื่อนสนิทของฉันก็อย่างที่ได้ยินนั้นแหละว่าฉันจะรอแฟนสุดที่รักของฉันมารั