02…วุ่นวาย
ฉันตัดสินใจจะมาหาวายุที่มหาลัยของเขาทันที
เพราะฉันอยากแน่ใจจริงๆว่าสิ่งที่มู่ลี่กับแอนลินบอกมันจริง หรือว่าไม่จริงกันแน่
แต่สำหรับตัวฉันขอให้ไม่เป็นแบบนั้นก็พอ
“อ้าว! เห้ย! แกม!!!!!!!!”
“เทน! วายุอยู่ไหน”
ทันทีที่ฉันเข้ามาหน้าตึกเรียนของเขา
ไม่สิยังไม่ถึงหน้าตึกเรียนหรอกแค่เกือบๆ ฉันก็เจอเข้ากับพวกเพื่อนของวายุ
หนึ่งในนั้นคือเทน เขาเป็นคนเดียวที่จะเรียกว่าสนิทกับฉันมากกว่าคนอื่นเลยก็ว่าได้
“เธอมาที่นี่ทำไม
ไอ้วามันไม่ให้เธอมาหามันที่นี่ไม่ใช่หรือไง”
นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้วฉันยังโดนสายตาไม่พอใจของเทนกับมาอีกด้วย
เขาคงไม่ชอบที่ฉันมาหาวายุที่นี่เพราะมันอาจจะเป็นอันตรายสำรับตัวฉันเองก็ได้
ใครๆก็รู้ว่าวายุฮอตมากแค่ไหน
แล้วที่สำคัญนอกจากพวกเพื่อนเขาแล้วฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครรู้บ้างอีกมั้ยว่าฉันกับวายุเราเป็นอะไรกัน
“แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขา
แล้วนี่วายุไปไหน”
“……………..” ทั้งเทนละก็พวกเพื่อนๆของเขาต่างก็หันไปมองหน้ากัน
โดยไม่มีใครคิดจะตอบฉันสักคนว่าแฟนของฉันหายไปไหน ทำไมถึงมีแต่พวกเขา
“ได้!
ถ้าพวกนายไม่บอกฉันก็จะไปหาเอง!”
“เดี๋ยว….”
“แกมม่า!”
ฉันกำลังจะทำอย่างที่พูดก่อนที่มือของเทนจะคว้าข้อมือของฉันเอาไว้
พร้อมกับดึงฉันกลับมาที่เดิม
“เดี๋ยวฉันไปตามมันมาเอง
เธอรออยู่นี่แหละ”
เขาสั่งฉันนั่งรออยู่ตรงม้าหินอ่อนนั้น
ก่อนที่เขาจะเดินออกไปแต่ยังไม่ทันที่เทนจะก้าวขาไปไหน
คนบ้างคนที่ฉันอยากเจอก็เดินมาพอดี
“มาได้เวลาเลยนะมึง!”
“วายุ~~~~~”
“มาที่นี่ทำไม!
ฉันบอกเธอไปแล้วจำไม่ได้หรอว่าอย่ามาหาฉันที่มหาลัย”
ทันทีที่เขาเจอหน้าฉันแทนที่จะดีใจที่ฉันมาแต่เปล่าเลย
เขากลับต่อว่าที่ฉันมาหาเขาที่นี่
แต่ก็เพราะใครละที่ทำให้ฉันละเมิดกฎที่เขาตั้งเอาไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไม่ยอมรับโทรศัพท์ของฉันเอง
“ฉันแค่มีเรื่องอยากคุยกับนาย”
“มานี่!!!!!!!!!!!”
จู่ๆวายุก็เข้ามาคว้าข้อมือฉันก่อนจะลากฉันให้เดินตามเขาไป
เดี๋ยวนะฉันทำอะไรผิดงั้นหรอ ฉันทำอะไรให้เขาไม่พอใจมากขนาดนี้
ถ้าสิ่งที่เขาไม่พอใจคือการที่ฉันมาหาเขางั้นฉันขอถามหน่อยได้มั้ย ว่าเพราะอะไร!
“วา! แกมเจ็บนะปล่อย”
“เจ็บก็ดีจะได้จำ
ทำไมช่วงนี้แกมถึงดื้อกับวาแบบนี้”
น้ำเสียงที่แข็งกร้าวของเขาเมื่อกี้หายไปไหน
เหลือไว้แค่น้ำเสียงที่กลับมาอ่อนโยนเหมือนเดิมทำเอาคนที่ถูกกระทำแบบฉันตั้งรับไม่ทัน
“ก็แล้วทำไมวาไม่ยอมรับโทรศัพท์ของแกมเลยละ”
รู้มั้ย! ว่าเขาทำให้ฉันใจไม่ดี
ฉันกลัวว่าสิ่งที่ฉันได้ยินมามันจะเป็นเรื่องจริง
ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ได้รักฉันเหมือนที่ฉันรักเขา เหมือนตอนที่เราเป็นแฟนกันครั้งแรก
“เห้อ~~~ มีใครมาพูดอะไรเกี่ยวกับวาให้แกมฟังอีกใช่มั้ย”
“…………….” นิสัยที่แก้ไม่หายของฉันคือฉันเป็นคนที่โกหกใครไม่เก่งเอาซะเลย
โดยเฉพาะกับคนตรงหน้า แค่เขามองหน้าฉัน ก็หลบตาเขาแทบไม่ทัน
“คงมีสินะ
ไม่งั้นแกมคงไม่ทำแบบนี้หรอก”
“ก็แล้ววาทำแบบนั้นจริงมั้ย????”
“แบบไหน?????”
ก็บอกแล้วไงว่าโกหกไม่เก่ง เผลอพูดออกไปอีกจนได้
แต่ฉันไม่บอกเขาหรอกว่าใครเป็นคนเล่าให้ฉันฟัง
“วายุนายมีแค่ฉันคนเดียวจริงๆใช่มั้ย”
“ทำไมถามแบบนั้นละ”
“ตอบมาสิ! ว่ามีแค่ฉันคนเดียว!”
“แกมม่า~ฟังนะ”
เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันพร้อมกับมองเข้ามาในตา
สายตาที่เขามองมาฉันไม่รู้หรอกว่ามันหมายถึงอะไร
แต่ทำไมความรู้สึกของฉันมันกำลังบอกว่าคนตรงนั้นไม่พอใจ
“เราคบกันมากี่ปีแล้ว”
“สองปี”
ฉันกับวายุเราคบกันมาสองปีแล้ว
มันอาจจะไม่นานเท่าไหร่แต่สำหรับเขาฉันคงเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาสามารถคบได้นานมากขนาดนี้
“แกมรู้ใช้มั้ย
ว่าก่อนที่วาจะมาคบกับแกมวาเป็นยังไง”
“รู้สิ”
ฉันรู้ว่าเขาเป็นยังไงมาก่อนเพราะแบบนี้ไงมันเลยทำให้ฉันกลัว
กลัวว่าเขาจะกลับไปเป็นแบบเดิมอีก
ทั้งๆที่ตอนนั้นไม่มีใครเห็นด้วยเลยที่ฉันตกลงคบกับวายุ เพราะเขามันเป็นตัวอันตรายสำหรับผู้หญิง
แต่เพราะว่าฉันรักเขาฉันเลยอยากลองเสี่ยง
“งั้นแกมก็ต้องรู้ว่าผู้หญิงที่วาคบได้นานที่สุดมีแค่แกมม่าคนนี้คนเดียว”
“อืม!”
“แล้วรู้มั้ยว่าทำไมต้องเป็นแกม”
“ทำไม!”
นั้นสินะทำไมต้องเป็นฉันที่เขาเลือก
ทั้งๆที่คนอย่างวายุจะหาผู้หญิงที่สวยกว่าฉัน
ดีกว่าฉันอีกกี่คนก็ได้แต่ทำไมต้องเป็นฉัน
“ก็เพราะแกมเป็นผู้หญิงที่วารัก
และก็เป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนคนอื่น”
“ไม่เหมือนยังไง แกมไม่เข้าใจ”
ถ้าถามว่าฉันดีใจมั้ยที่วายุบอกว่ารักฉัน
มันก็ดีใจอยู่หรอกแต่มันชินไปแล้วเพราะเขาก็มักจะพูดแบบนี้ทุกวัน
“เพราะแกมไม่งี่เง่า!
ไม่มาวุ่นวายกับชีวิตของวาจนมันน่าเบื่อนะสิ!”
“…วา”
ประโยคหลังที่เขาเน้นมันพร้อมกับแรงบีบที่ไหล่ที่มันเพิ่มขึ้นจนฉันรู้สึกเจ็บขึ้นมา
หมายความว่าไงเขากำลังจะบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่งี่เง่างั้นหรอ
“กลับไปซะ!
ถ้าไม่อยากให้วาต้องเบื่อแกมตอนนี้”
“นายกำลังจะบอกว่าฉันวุ่นวายกับชีวิตของนายมากไปงั้นหรอ”
“หรือมันไม่จริงละแกม
วาบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาที่นี่แต่แกมก็มา!
อย่าคิดนะว่าวาไม่รู้ที่แกมมานี่เพื่ออะไร”
“………..” เหมือนมีอะไรมาจุกที่อกทำให้ฉันพูดออกไปไม่ได้
ทั้งๆที่ตอนนี้ฉันเริ่มจะมั่นใจอะไรบ้างอย่างแล้วจริงๆ
“วาไม่ชอบให้ใครมาทำตัวเป็นเจ้าของเหมือนที่แกมทำอยู่ตอนนี้หรอกนะ
มันน่าเบื่อ!!!!!!”
“แกมก็เบื่อวาแล้วเหมือนกัน!!!!!!!!!!!”
ฉันตะคอกใส่หน้าวายุก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น
พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมา ฉันไม่น่ามาหาเขาที่นี่เลย ไม่น่าเลยจริงๆ
มาถึงตอนนี้ฉันก็เริ่มมั่นใจแล้วว่าวายุคนที่ฉันรักเขาเปลี่ยนไปแล้ว
เขาเป็นอย่างที่ทุกคนเคยพูดเอาไว้จริงๆ
เพียงแต่ฉันมันยังโง่ๆที่ไปรักผู้ชายอันตรายแบบนั้น
“คนนิสัยไม่ดี!”
03…ของตายณ คลับXXX ของวายุเสียงเพลงที่ดังไปทั่วทั้งผับก็ไม่ได้ทำให้สองคนชายหญิงที่กำลังนัวเนียจูบกันอย่างเมามันสะทกสะท้านได้เลยแม้แต่น้อย“ไอ้วา!!!!!! เบาๆหน่อยก็ได้นะมึงเดี๋ยวน้องเขาก็ช้ำหมดหรอก”“หุบปาก! พวกมึงไปเลย”วายุหันมาด่าพวกเพื่อนอันเป็นที่รักก่อนจะหันกลับไปหาของหวานข้างๆกายที่เขาพกติดจากมหาลัยมาด้วยเธอเป็นรุ่นน้องดาวคณะของเขาเอง“มึงไม่คิดจะไปง้อแกมม่าสักนิดหรอว่ะ!”เสียงของเทนที่พูดขึ้นมาทำให้ผมหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนจะหันกลับไปมองหน้ามัน ใครใช่ให้มันมาพูดชื่อเธอในเวลาแบบนี้กันว่ะ!“ใครกันค่ะพี่วา เอมี่รู้จักหรือเปล่า”เอมี่ดาวคณะปีนี้คู่ควงคนใหม่ของผมถามขึ้นมา หึ!มารยาหญิงแบบนี้ผมเจอมานักต่อนักแล้วทำเป็นไม่รู้จักแต่จริงๆแล้วเธอรู้อยู่เต็มอกว่าแกมม่าเป็นใคร“อย่าไปสนใจเลยนะพี่ว่าเรามาทำเรื่องของเราให้เสร็จกันก่อนดีกว่านะคะคนดี”“ไอ้วายุ!!!!!!!!!!!!!!!!”“มึงหุบปากไอ้เชี้ยเทน!!!!!!!!!!!!”ไอ้นี้ก็เหมือนกันเป็นแค่เพื่อนแต่ทำตัวเหมือนเป็นพ่อ!ไม่รู้มันจะอะไรกับแกมม่านักหนาจะไปสนใจทำไมว่ายัยนั้นจะเป็นตายร้ายดียังไงขนาดผมที่เป็นเจ้าของเธอผมยังไม่แคร์เลย!เพราะยังไงแก
04…รักมากก็เจ็บบมากผั๊ว!!!!!!!!!!!O_O!!!!!!!!!“เทน!!!!!!!”ความหวังของฉันพังทลายลงต่อหน้าต่อตาทำไมไม่เป็นเขาแต่กลับเป็นเพื่อนของเขาแทนทั้งๆที่ฉันหวังว่าจะเป็นเขาคนที่ฉันมาตลอดทั้งวันแต่กลับไร้เงาของวายุราวกับหวังความสุดท้ายของฉันได้จบลงพร้อมกับความอดทนที่มีมาตลอดสองปีเหมือนมันค่อยๆจางหายไปพร้อมกับการกระทำของเขา“โทษทีที่ทำให้เธอผิดหวังคงคิดว่าฉันเป็นมันสินะ”“ช่างมันเถอะ! นายมีอะไรก็ว่ามา”ในมือของเทนถือกล่องอะไรสักอย่างยื่นมาให้ฉันพร้อมกับกลิ่นหอมของข้าวผัดลอยมาแตะจมูก“ยังไม่ได้กินอะไรใช่มั้ย”“ตอนนี้ฉันกินอะไรไม่ลงขอบใจนายมากนะเทนแต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไรไป”ฉันพยายามที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่มันก็ทำไม่ได้ในที่สุดความอดทนฉันมันก็หมดลงฉันร้องไห้ออกมาตรงหน้าเทจนได้มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับวายุกันแน่ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอทำไมเขาถึงทำเหมือนฉันเป็นส่วนเกินในชีวิตของเขา“มานี่มะ!”เทนพาฉันไปนั่งเก้าอี้ก่อนที่เขาจะลงมานั่งข้างๆฉันพร้อมกับแกะกล่องข้าวที่เขาซื้อมาให้ฉัน“กินก่อนถ้าไม่กินข้าวจะเอาแรงที่ไหนไปร้องไห้ห๊ะ”“วายุไปไหน???”หน้าที่นี่มันต้องเป็นของเขาไม่ใช
เพราะความเจ็บปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!O_O!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!พรึ่บ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ผมรีบผลักแกมม่าออกทันทีที่ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออก ก่อนที่มันจะปรากฏร่างของใครบางคน คนที่ผมไม่อยากให้มาในตอนนี้“ไอ้วา!”“ไง! สนุกดีมั้ยลักกินขโมยกินของกูเนี๊ยะ”สีหน้ามันอาจจะไม่ได้แสดงถึงความไม่พอใจอะไรมากนัก แต่สายตากับคำพูดที่มันส่งไปให้คนข้างๆ ผมที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ตอนนี้ ยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงแกมม่าเข้าไปใหญ่เหตุการณ์เมื่อกี้ระหว่างผมกับเธอมันคงเป็นอารมณ์ขณะหนึ่งที่เธอเก็บมันเอาไว้“ทีหลังถ้าเธอจะพาใครมาทำอะไร กรุณาไปที่อื่นไม่ใช่ห้องฉัน!!!!!!!!!!!!!”“ไอ้วายุ!!!!!!!!!!!!!!”“ทำไม! มึงจะทำไม!”พรึ่บ!ไม่พูดเปล่ามันพุ่งตัวมากระชากคอเสื้อผมโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งรับอะไรแม้แต่น้อย ก็จริงที่เมื่อกี้ผอาจจะผิดที่ไปทำแบบนั้นกับแกมม่า แต่ถ้าจะให้มองอีกมุมคนที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็คือมันไม่ใช่หรือไง!“ฉันขอโทษ….”“………………………….” เงียบ!ทั้งผมละก็ไอ้วายุถึงกับตกอยู่ในความเงียบทันทีที่แกมม่าพูดคำว่าขอโทษ ก่อนที่เธอจะลุกออกจากตรงนั้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน“แกมม่า~~~~~~~”เอาจริงๆ นะผมไม่เค
บทนำ‘ต่อหน้าฉัน เธอทำอย่างนั้น ได้อย่างไรเห็นหรือเปล่า เห็นน้ำตาเวลาที่เธออยู่กับใครต่อหน้าฉันเธอทำอย่างนั้นได้อย่างไรเหมือนเธอกำลังฆ่ากันช้าช้า…หรือเธอจะลืมว่าเรา นั้นยัง ‘รักกัน’…’‘คุณ’ เคยเชื่อเรื่องความรักกันบ้างมั้ยเคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รักแท้’ นั้นมีอยู่จริง! แล้วเคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รัก’ จะสามารถเปลี่ยนคนๆนึงไปได้เหมือนกับฉันตอนนี้ที่ยังคงเชื่อว่าความรักนั้นมันสวยงามและมันก็ยังสามารถเปลี่ยนผู้ชายคนนึงไปได้ หรือไม่ทุกอย่างมันก็แค่ความเพ้อฝันที่ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง…ฉันอาจจะแค่คิดเองว่ารักแท้มันจะสามารถเปลี่ยนเขาได้!สวัสดี! ฉันชื่อแกมม่าเป็นนักศึกษาอยู่มหาลัยเอกชนชื่อดังตอนนี้ฉันเรียนคณะบริหารธุรกิจปีสามเหลืออีกแค่ปีเดียวถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดความฝันของฉันก็จะเป็นจริง!ไม่ใช่ว่าฉันประสบความสำเร็จอะไรหรอก แต่ความฝันของฉันคือการแต่งงานสร้างครอบครัวกับคนที่ฉันรักและเขาก็รักฉันคนๆนั้นก็คือ…วายุ!“แกมม่าอย่าบอกนะว่าแกจะรอไอ้วามันมารับ”“ก็คงเป็นแบบนั้นแหละพวกแกกลับก่อนเลยไม่ต้องห่วงฉัน”ฉันบอกกับกลุ่มเพื่อนสนิทของฉันก็อย่างที่ได้ยินนั้นแหละว่าฉันจะรอแฟนสุดที่รักของฉันมารั
01…เก็บรักขอบคุณที่เมื่อวานวายุไม่ได้ทิ้งฉันเหมือนที่เคยทำ เขายังหาเวลามารับฉันอย่างที่เขาสัญญาเอาไว้ เพียงแต่ฉันไม่รู้สึกดีใจเหมือนก่อนหน้านี้เลย อาจจะเป็นเพราะว่าเขาทำตามสัญญามากเกินไปหรือเปล่า“เมื่อวานวายุมารับใช่มั้ย” มู่ลี่ถามทันทีที่เห็นหน้าฉัน“อืม! บอกแล้วว่าเขาไม่ทิ้งหรอกในเมื่อสัญญากันไว้แล้ว” ถึงจะไม่ใช่ทุกครั้งก็ตามแต่อย่างน้อยครั้งนี้เขาก็ไม่ปล่อยให้ฉันต้องรอเหมือนที่ผ่านมา“อย่างน้อยมันก็ยังหาเวลามาแต่หน้าแกดูไม่ค่อยโอเคเลยมีอะไรหรือเปล่า” แอลรินมองหน้าฉันอยู่พักใหญ่“ก็อย่างที่พวกแกรู้นั้นแหละ...”ความเสมอต้นเสมอปลายของเขาบางทีก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีสักเท่าไหร่เมื่อวานเขามารับฉันก็จริงแต่รับฉันไปส่งที่คอนโดนอกจากเขาจะไม่ได้ลงไปส่งฉันแล้วเขายังทิ้งฉันให้เดินไปตามลำพังโดยที่เขาขับรถออกไปไม่ได้สนใจใยดีเลยว่าฉันจะรู้สึกกับการกระทำเย็นชาพวกนี้ของเขายังไงวายุพูดแค่ว่าเขาต้องกลับไปทำงานที่มหาลัยให้เสร็จก่อนแล้วจะรีบกลับมา จนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าแฟนเลยสักนิด“เขาสัญญาว่าจะมารับฉันเขาก็มาแต่หลังจากนั้นก็อย่างที่พวกแกเห็นเขาแค่ไปส่งเท่านั้น
เพราะความเจ็บปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!O_O!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!พรึ่บ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ผมรีบผลักแกมม่าออกทันทีที่ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออก ก่อนที่มันจะปรากฏร่างของใครบางคน คนที่ผมไม่อยากให้มาในตอนนี้“ไอ้วา!”“ไง! สนุกดีมั้ยลักกินขโมยกินของกูเนี๊ยะ”สีหน้ามันอาจจะไม่ได้แสดงถึงความไม่พอใจอะไรมากนัก แต่สายตากับคำพูดที่มันส่งไปให้คนข้างๆ ผมที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ตอนนี้ ยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงแกมม่าเข้าไปใหญ่เหตุการณ์เมื่อกี้ระหว่างผมกับเธอมันคงเป็นอารมณ์ขณะหนึ่งที่เธอเก็บมันเอาไว้“ทีหลังถ้าเธอจะพาใครมาทำอะไร กรุณาไปที่อื่นไม่ใช่ห้องฉัน!!!!!!!!!!!!!”“ไอ้วายุ!!!!!!!!!!!!!!”“ทำไม! มึงจะทำไม!”พรึ่บ!ไม่พูดเปล่ามันพุ่งตัวมากระชากคอเสื้อผมโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งรับอะไรแม้แต่น้อย ก็จริงที่เมื่อกี้ผอาจจะผิดที่ไปทำแบบนั้นกับแกมม่า แต่ถ้าจะให้มองอีกมุมคนที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็คือมันไม่ใช่หรือไง!“ฉันขอโทษ….”“………………………….” เงียบ!ทั้งผมละก็ไอ้วายุถึงกับตกอยู่ในความเงียบทันทีที่แกมม่าพูดคำว่าขอโทษ ก่อนที่เธอจะลุกออกจากตรงนั้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน“แกมม่า~~~~~~~”เอาจริงๆ นะผมไม่เค
04…รักมากก็เจ็บบมากผั๊ว!!!!!!!!!!!O_O!!!!!!!!!“เทน!!!!!!!”ความหวังของฉันพังทลายลงต่อหน้าต่อตาทำไมไม่เป็นเขาแต่กลับเป็นเพื่อนของเขาแทนทั้งๆที่ฉันหวังว่าจะเป็นเขาคนที่ฉันมาตลอดทั้งวันแต่กลับไร้เงาของวายุราวกับหวังความสุดท้ายของฉันได้จบลงพร้อมกับความอดทนที่มีมาตลอดสองปีเหมือนมันค่อยๆจางหายไปพร้อมกับการกระทำของเขา“โทษทีที่ทำให้เธอผิดหวังคงคิดว่าฉันเป็นมันสินะ”“ช่างมันเถอะ! นายมีอะไรก็ว่ามา”ในมือของเทนถือกล่องอะไรสักอย่างยื่นมาให้ฉันพร้อมกับกลิ่นหอมของข้าวผัดลอยมาแตะจมูก“ยังไม่ได้กินอะไรใช่มั้ย”“ตอนนี้ฉันกินอะไรไม่ลงขอบใจนายมากนะเทนแต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไรไป”ฉันพยายามที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่มันก็ทำไม่ได้ในที่สุดความอดทนฉันมันก็หมดลงฉันร้องไห้ออกมาตรงหน้าเทจนได้มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับวายุกันแน่ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอทำไมเขาถึงทำเหมือนฉันเป็นส่วนเกินในชีวิตของเขา“มานี่มะ!”เทนพาฉันไปนั่งเก้าอี้ก่อนที่เขาจะลงมานั่งข้างๆฉันพร้อมกับแกะกล่องข้าวที่เขาซื้อมาให้ฉัน“กินก่อนถ้าไม่กินข้าวจะเอาแรงที่ไหนไปร้องไห้ห๊ะ”“วายุไปไหน???”หน้าที่นี่มันต้องเป็นของเขาไม่ใช
03…ของตายณ คลับXXX ของวายุเสียงเพลงที่ดังไปทั่วทั้งผับก็ไม่ได้ทำให้สองคนชายหญิงที่กำลังนัวเนียจูบกันอย่างเมามันสะทกสะท้านได้เลยแม้แต่น้อย“ไอ้วา!!!!!! เบาๆหน่อยก็ได้นะมึงเดี๋ยวน้องเขาก็ช้ำหมดหรอก”“หุบปาก! พวกมึงไปเลย”วายุหันมาด่าพวกเพื่อนอันเป็นที่รักก่อนจะหันกลับไปหาของหวานข้างๆกายที่เขาพกติดจากมหาลัยมาด้วยเธอเป็นรุ่นน้องดาวคณะของเขาเอง“มึงไม่คิดจะไปง้อแกมม่าสักนิดหรอว่ะ!”เสียงของเทนที่พูดขึ้นมาทำให้ผมหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนจะหันกลับไปมองหน้ามัน ใครใช่ให้มันมาพูดชื่อเธอในเวลาแบบนี้กันว่ะ!“ใครกันค่ะพี่วา เอมี่รู้จักหรือเปล่า”เอมี่ดาวคณะปีนี้คู่ควงคนใหม่ของผมถามขึ้นมา หึ!มารยาหญิงแบบนี้ผมเจอมานักต่อนักแล้วทำเป็นไม่รู้จักแต่จริงๆแล้วเธอรู้อยู่เต็มอกว่าแกมม่าเป็นใคร“อย่าไปสนใจเลยนะพี่ว่าเรามาทำเรื่องของเราให้เสร็จกันก่อนดีกว่านะคะคนดี”“ไอ้วายุ!!!!!!!!!!!!!!!!”“มึงหุบปากไอ้เชี้ยเทน!!!!!!!!!!!!”ไอ้นี้ก็เหมือนกันเป็นแค่เพื่อนแต่ทำตัวเหมือนเป็นพ่อ!ไม่รู้มันจะอะไรกับแกมม่านักหนาจะไปสนใจทำไมว่ายัยนั้นจะเป็นตายร้ายดียังไงขนาดผมที่เป็นเจ้าของเธอผมยังไม่แคร์เลย!เพราะยังไงแก
02…วุ่นวายฉันตัดสินใจจะมาหาวายุที่มหาลัยของเขาทันทีเพราะฉันอยากแน่ใจจริงๆว่าสิ่งที่มู่ลี่กับแอนลินบอกมันจริง หรือว่าไม่จริงกันแน่แต่สำหรับตัวฉันขอให้ไม่เป็นแบบนั้นก็พอ“อ้าว! เห้ย! แกม!!!!!!!!”“เทน! วายุอยู่ไหน”ทันทีที่ฉันเข้ามาหน้าตึกเรียนของเขาไม่สิยังไม่ถึงหน้าตึกเรียนหรอกแค่เกือบๆ ฉันก็เจอเข้ากับพวกเพื่อนของวายุหนึ่งในนั้นคือเทน เขาเป็นคนเดียวที่จะเรียกว่าสนิทกับฉันมากกว่าคนอื่นเลยก็ว่าได้“เธอมาที่นี่ทำไมไอ้วามันไม่ให้เธอมาหามันที่นี่ไม่ใช่หรือไง”นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้วฉันยังโดนสายตาไม่พอใจของเทนกับมาอีกด้วยเขาคงไม่ชอบที่ฉันมาหาวายุที่นี่เพราะมันอาจจะเป็นอันตรายสำรับตัวฉันเองก็ได้ใครๆก็รู้ว่าวายุฮอตมากแค่ไหนแล้วที่สำคัญนอกจากพวกเพื่อนเขาแล้วฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครรู้บ้างอีกมั้ยว่าฉันกับวายุเราเป็นอะไรกัน“แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขาแล้วนี่วายุไปไหน”“……………..” ทั้งเทนละก็พวกเพื่อนๆของเขาต่างก็หันไปมองหน้ากันโดยไม่มีใครคิดจะตอบฉันสักคนว่าแฟนของฉันหายไปไหน ทำไมถึงมีแต่พวกเขา“ได้!ถ้าพวกนายไม่บอกฉันก็จะไปหาเอง!”“เดี๋ยว….”“แกมม่า!”ฉันกำลังจะทำอย่างที่พูดก่อนที่ม
01…เก็บรักขอบคุณที่เมื่อวานวายุไม่ได้ทิ้งฉันเหมือนที่เคยทำ เขายังหาเวลามารับฉันอย่างที่เขาสัญญาเอาไว้ เพียงแต่ฉันไม่รู้สึกดีใจเหมือนก่อนหน้านี้เลย อาจจะเป็นเพราะว่าเขาทำตามสัญญามากเกินไปหรือเปล่า“เมื่อวานวายุมารับใช่มั้ย” มู่ลี่ถามทันทีที่เห็นหน้าฉัน“อืม! บอกแล้วว่าเขาไม่ทิ้งหรอกในเมื่อสัญญากันไว้แล้ว” ถึงจะไม่ใช่ทุกครั้งก็ตามแต่อย่างน้อยครั้งนี้เขาก็ไม่ปล่อยให้ฉันต้องรอเหมือนที่ผ่านมา“อย่างน้อยมันก็ยังหาเวลามาแต่หน้าแกดูไม่ค่อยโอเคเลยมีอะไรหรือเปล่า” แอลรินมองหน้าฉันอยู่พักใหญ่“ก็อย่างที่พวกแกรู้นั้นแหละ...”ความเสมอต้นเสมอปลายของเขาบางทีก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีสักเท่าไหร่เมื่อวานเขามารับฉันก็จริงแต่รับฉันไปส่งที่คอนโดนอกจากเขาจะไม่ได้ลงไปส่งฉันแล้วเขายังทิ้งฉันให้เดินไปตามลำพังโดยที่เขาขับรถออกไปไม่ได้สนใจใยดีเลยว่าฉันจะรู้สึกกับการกระทำเย็นชาพวกนี้ของเขายังไงวายุพูดแค่ว่าเขาต้องกลับไปทำงานที่มหาลัยให้เสร็จก่อนแล้วจะรีบกลับมา จนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าแฟนเลยสักนิด“เขาสัญญาว่าจะมารับฉันเขาก็มาแต่หลังจากนั้นก็อย่างที่พวกแกเห็นเขาแค่ไปส่งเท่านั้น
บทนำ‘ต่อหน้าฉัน เธอทำอย่างนั้น ได้อย่างไรเห็นหรือเปล่า เห็นน้ำตาเวลาที่เธออยู่กับใครต่อหน้าฉันเธอทำอย่างนั้นได้อย่างไรเหมือนเธอกำลังฆ่ากันช้าช้า…หรือเธอจะลืมว่าเรา นั้นยัง ‘รักกัน’…’‘คุณ’ เคยเชื่อเรื่องความรักกันบ้างมั้ยเคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รักแท้’ นั้นมีอยู่จริง! แล้วเคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รัก’ จะสามารถเปลี่ยนคนๆนึงไปได้เหมือนกับฉันตอนนี้ที่ยังคงเชื่อว่าความรักนั้นมันสวยงามและมันก็ยังสามารถเปลี่ยนผู้ชายคนนึงไปได้ หรือไม่ทุกอย่างมันก็แค่ความเพ้อฝันที่ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง…ฉันอาจจะแค่คิดเองว่ารักแท้มันจะสามารถเปลี่ยนเขาได้!สวัสดี! ฉันชื่อแกมม่าเป็นนักศึกษาอยู่มหาลัยเอกชนชื่อดังตอนนี้ฉันเรียนคณะบริหารธุรกิจปีสามเหลืออีกแค่ปีเดียวถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดความฝันของฉันก็จะเป็นจริง!ไม่ใช่ว่าฉันประสบความสำเร็จอะไรหรอก แต่ความฝันของฉันคือการแต่งงานสร้างครอบครัวกับคนที่ฉันรักและเขาก็รักฉันคนๆนั้นก็คือ…วายุ!“แกมม่าอย่าบอกนะว่าแกจะรอไอ้วามันมารับ”“ก็คงเป็นแบบนั้นแหละพวกแกกลับก่อนเลยไม่ต้องห่วงฉัน”ฉันบอกกับกลุ่มเพื่อนสนิทของฉันก็อย่างที่ได้ยินนั้นแหละว่าฉันจะรอแฟนสุดที่รักของฉันมารั