Novels by เปอร์เซียรอส

01 เราที่พึ่งเจอกัน ถ้านับวันนี้ก็เข้าวันที่สามแล้วแต่ฉันก็ยังอาจจะดูเหมือนฉันไม่รู้สึกอะไรอยู่ที่ไหนก็ได้ทว่าในใจลึกๆ ฉันกลับไม่ได้รู้สึกเหมือนที่แสดงออกไปแต่ก็ช่างเถอะมันก็ดีกว่าถูกขายไปที่อื่นถ้าไม่ใช่มาร์โค่ฉันก็ไม่อยากคิดเหมือนกันว่าตอนนี้ตัวเองจะเป็นยังไงแต่คงไม่ได้มาทำงานปัดกวาดเช็ดถูที่มันสบายแบบนี้หรอก “มธุรส!” เสียงเข้มที่ติดออกเจ้ากี้เจ้าการตามประสาคนเป็นใหญ่เป็นโตในบ้านเรียกซะจนเกือบปาไม้กวาดทิ้ง “มีอะไรคะป้าแอล?” “ตามฉันมาไปเจอนายใหญ่” “ค่ะ” ไม่รู้ว่าสีหน้าแบบนี้เขาเรียกว่าหน้านิ่ง หรือเพราะเกลียดขี้หน้าฉันกันแน่แต่ก็นั้นแหละฉันอยู่ที่นี่ต่อให้จะเป็นมาร์โค่ที่พาเข้ามายังไงซะฉันก็เป็นเพียงแม่บ้านคนหนึ่งที่ต้องทำตามกฎ และคำสั่งของป้าหัวหน้า “อีกเดี๋ยวเธอเจอนายใหญ่จะพูดอะไรก็คิดก่อน นายใหญ่กับนายน้อยไม่เหมือนกัน” “ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับให้ผ่านๆ ไป “แล้วที่สำคัญอย่าคิดว่าเป็นคนของคุณมาร์โค่แล้วจะเข้าหานายใหญ่ได้” “รู้แล้วค่ะ ทำตามทุกอย่าง”

00 เริ่มงาน ฮ่องกง ภายในบ้านหลังใหญ่โตที่มีผู้คนรายล้อมมากมายเป็นเหมือนนิยายที่เคยอ่านทว่านี่มันคือชีวิตจริงเพราะถ้าหากเป็นนิยายฉันคงเป็นนางเอกอาภัพที่สุด บ้านหลังใหญ่ที่ฉันยืนอยู่ตอนนี้เป็นคฤหาสน์ของ 'ตระกูลรากราฟ' ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าตระกูลนี่โด่งดังเรื่องอะไรแต่ก็น่าจะรวยน่าดูไม่งั้นคงไม่กล้าซื้อตัวฉันมาในราคาสิบล้านเพื่อมาเป็นแม่บ้านที่นี่หรอก "เธอบอกว่าอยากเริ่มต้นใหม่ก็เริ่มมันซะที่นี่แหละ แล้วนั่นงานของเธอ" มาร์โค่ชี้ไปทางห้องครัวขนาดใหญ่กว่าห้องนอนของฉันสามห้องรวมกันด้วยซ้ำสารภาพเลยนะครั้งแรกที่ถูกเขาจับมาฉันกลัวจนไม่กล้าพููดหรือมองหน้าเขาในใจฉันคิดแค่ว่าจะทำทุกอย่างให้จบหากว่าเขาเป็นเหมือนมาเฟียแก๊งอื่นที่ฉันเคยได้ยินฉันก็คงคิดฆ่าตัวตายทันทีแต่พอเจอมาร์โค่ก็ทำให้แปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เขาไม่เหมือนคนอื่นเพราะเท่าที่ฉันเคยรู้มาคนที่ทำงานแบบพวกเขาถ้าไม่ได้เงินแต่ได้ผู้หญิงคนพวกนั้นก็จะย้ำยีเธอเหมือนเป็นของเล่นชิ้นหนึ่ง “มีอะไรสงสัยก็ถามหัวหน้าแม่บ้านได้เลย อีกสักพักแกก็คงมา” มาร์โค่บอกฉันก่อนจะมองไปรอบๆ “แล้ว

Introฉันถูกจับมาเพื่อแลกกับอิสระของผู้มีพระคุณ!ฉันถูกทิ้งเพราะคนที่ฉันรักมากที่สุดเลือกเดินออกไปจากชีวิตฉันในวันที่ฉันไม่เหลือใคร!และทั้งหมดนี้คงเป็นคำนิยามสั้นๆ ที่จะทำให้ทุกคนเข้าใจชีวิตของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องเป็นผู้ถูกทิ้งอยู่ร่ำไป!"เธอแน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้""นอกจากไปกับพวกคุณฉันมีตัวเลือกอื่นอีกมั้ย?"เพราะไม่ว่าจะเลือกอย่างไหนสุดท้ายฉันก็เป็นแค่เครื่องมือให้กับคนที่ฉันรักทั้งสองคนใช้เป็นสะพานข้ามน้ำให้ตัวเองรอด คนแรกก็คือป้าของฉันเธอเป็นคนเลี้ยงดูฉันมาหลังจากที่พ่อกับแม่ฉันจากไปแม้จะไม่ได้อยากเลี้ยงสักเท่าไหร่แต่อย่างน้อยเธอก็อุส่าเลี้ยงฉันมาจนโตและให้ฉันตอบแทนบุญคุณของเธอด้วยการใช้หนี้สิบล้านแน่นอนว่าฉันไม่มีปัญญาหามาให้ได้แต่ทว่าใครจะคิดว่าตัวฉันนี่แหละที่มีค่าถึงสิบล้านเชียวนะส่วนคนที่สองเขาก็เป็นคนที่ฉันรัก และรักมากมากจนไม่เคยเอ๊ะใจเลยว่าตลอดเวลาที่ฉันทำงานหาเงินเพื่อมาสร้างอนาคตไปพร้อมกับเขา ในเวลาเดียวกันเขาเองก็กำลังไปสร้างอนาคตกับผู้หญิงคนอื่นแค่รู้ว่าตัวเองถูกนอกใจมันก็เจ็บมากพอแล้วแต่ใครจะไปคิดว่าคนที่แทงข้างหลังเราจะเป็นเพื่อนทสนิทที่เรารักสุดท้ายชีวิตฉันใน 2

"เขาเห็นเธอเป็นเพียงแค่ของเล่นชิ้นใหม่ ที่เหมือนชิ้นเก่ารักเดียวที่เธอจะมีให้ได้คือรักตัวเอง"รู้อะไรมั้ย? คนเราน่ะมันเสียใจกันได้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งถึงจะจำสักทีว่าความเจ็บปวดมันทรมานแค่ไหนแต่ทุกครั้งเราก็มักจะหลอกตัวเองว่าไม่เป็นไรทั้งที่ในใจมันแทบจะไม่เหลือความรู้สึกอะไรให้น่าจดจำอีกแล้วเหมือนกับฉันที่ทั้งชีวิตเป็นได้แค่คน 'ถูกทิ้ง'----------------------------------------------------------------------------ซิกโก้ รากราฟ : เจ้าพ่อมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลในแทบตะวันตก เขาเกิดมาพร้อมอำนาจของตระกูลเก่าแก่ที่มีพร้อมทุกอย่าง ทว่าพอเข้าอายุ17 ปีจากเด็กวัยรุ่นทั่วไปเขากลับต้องขึ้นมาในตำแหน่งหัวหน้าตระกูลแทนพ่อของเขาที่ด่วนจากไป ในฐานะพี่ใหญ่ภาระหน้าที่ทุกอย่างจำต้องตกเป็นของเขาแม้จะดูเหมือนเย็นชา แต่ยังไงเขาก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งหัวใจทั้งดวงที่แตกสลายไปพร้อมเธอมันไม่อาจเรียกคืนกลับมาได้สิ่งเดียวที่อยู่ในใจของเขามาตลอด คือ 'ตราบาปที่เธอทิ้งเอาไว้'"เป็นเพราะฉันที่ทำให้เธอจากไป"-----------------------------------อิม มธุรส : ทั้งชีวิตนี้ฉันก็เป็นคนที่ถูกทิ้งมาตลอดจะเพิ่มเขาเข้ามาอีกคนจะ

เพราะความเจ็บปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!O_O!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!พรึ่บ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ผมรีบผลักแกมม่าออกทันทีที่ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออก ก่อนที่มันจะปรากฏร่างของใครบางคน คนที่ผมไม่อยากให้มาในตอนนี้“ไอ้วา!”“ไง! สนุกดีมั้ยลักกินขโมยกินของกูเนี๊ยะ”สีหน้ามันอาจจะไม่ได้แสดงถึงความไม่พอใจอะไรมากนัก แต่สายตากับคำพูดที่มันส่งไปให้คนข้างๆ ผมที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ตอนนี้ ยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงแกมม่าเข้าไปใหญ่เหตุการณ์เมื่อกี้ระหว่างผมกับเธอมันคงเป็นอารมณ์ขณะหนึ่งที่เธอเก็บมันเอาไว้“ทีหลังถ้าเธอจะพาใครมาทำอะไร กรุณาไปที่อื่นไม่ใช่ห้องฉัน!!!!!!!!!!!!!”“ไอ้วายุ!!!!!!!!!!!!!!”“ทำไม! มึงจะทำไม!”พรึ่บ!ไม่พูดเปล่ามันพุ่งตัวมากระชากคอเสื้อผมโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งรับอะไรแม้แต่น้อย ก็จริงที่เมื่อกี้ผอาจจะผิดที่ไปทำแบบนั้นกับแกมม่า แต่ถ้าจะให้มองอีกมุมคนที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็คือมันไม่ใช่หรือไง!“ฉันขอโทษ….”“………………………….” เงียบ!ทั้งผมละก็ไอ้วายุถึงกับตกอยู่ในความเงียบทันทีที่แกมม่าพูดคำว่าขอโทษ ก่อนที่เธอจะลุกออกจากตรงนั้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน“แกมม่า~~~~~~~”เอาจริงๆ นะผมไม่เค

04…รักมากก็เจ็บบมากผั๊ว!!!!!!!!!!!O_O!!!!!!!!!“เทน!!!!!!!”ความหวังของฉันพังทลายลงต่อหน้าต่อตาทำไมไม่เป็นเขาแต่กลับเป็นเพื่อนของเขาแทนทั้งๆที่ฉันหวังว่าจะเป็นเขาคนที่ฉันมาตลอดทั้งวันแต่กลับไร้เงาของวายุราวกับหวังความสุดท้ายของฉันได้จบลงพร้อมกับความอดทนที่มีมาตลอดสองปีเหมือนมันค่อยๆจางหายไปพร้อมกับการกระทำของเขา“โทษทีที่ทำให้เธอผิดหวังคงคิดว่าฉันเป็นมันสินะ”“ช่างมันเถอะ! นายมีอะไรก็ว่ามา”ในมือของเทนถือกล่องอะไรสักอย่างยื่นมาให้ฉันพร้อมกับกลิ่นหอมของข้าวผัดลอยมาแตะจมูก“ยังไม่ได้กินอะไรใช่มั้ย”“ตอนนี้ฉันกินอะไรไม่ลงขอบใจนายมากนะเทนแต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไรไป”ฉันพยายามที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่มันก็ทำไม่ได้ในที่สุดความอดทนฉันมันก็หมดลงฉันร้องไห้ออกมาตรงหน้าเทจนได้มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับวายุกันแน่ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอทำไมเขาถึงทำเหมือนฉันเป็นส่วนเกินในชีวิตของเขา“มานี่มะ!”เทนพาฉันไปนั่งเก้าอี้ก่อนที่เขาจะลงมานั่งข้างๆฉันพร้อมกับแกะกล่องข้าวที่เขาซื้อมาให้ฉัน“กินก่อนถ้าไม่กินข้าวจะเอาแรงที่ไหนไปร้องไห้ห๊ะ”“วายุไปไหน???”หน้าที่นี่มันต้องเป็นของเขาไม่ใช

​03…ของตายณ คลับXXX ของวายุเสียงเพลงที่ดังไปทั่วทั้งผับก็ไม่ได้ทำให้สองคนชายหญิงที่กำลังนัวเนียจูบกันอย่างเมามันสะทกสะท้านได้เลยแม้แต่น้อย“ไอ้วา!!!!!! เบาๆหน่อยก็ได้นะมึงเดี๋ยวน้องเขาก็ช้ำหมดหรอก”“หุบปาก! พวกมึงไปเลย”วายุหันมาด่าพวกเพื่อนอันเป็นที่รักก่อนจะหันกลับไปหาของหวานข้างๆกายที่เขาพกติดจากมหาลัยมาด้วยเธอเป็นรุ่นน้องดาวคณะของเขาเอง“มึงไม่คิดจะไปง้อแกมม่าสักนิดหรอว่ะ!”เสียงของเทนที่พูดขึ้นมาทำให้ผมหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนจะหันกลับไปมองหน้ามัน ใครใช่ให้มันมาพูดชื่อเธอในเวลาแบบนี้กันว่ะ!“ใครกันค่ะพี่วา เอมี่รู้จักหรือเปล่า”เอมี่ดาวคณะปีนี้คู่ควงคนใหม่ของผมถามขึ้นมา หึ!มารยาหญิงแบบนี้ผมเจอมานักต่อนักแล้วทำเป็นไม่รู้จักแต่จริงๆแล้วเธอรู้อยู่เต็มอกว่าแกมม่าเป็นใคร“อย่าไปสนใจเลยนะพี่ว่าเรามาทำเรื่องของเราให้เสร็จกันก่อนดีกว่านะคะคนดี”“ไอ้วายุ!!!!!!!!!!!!!!!!”“มึงหุบปากไอ้เชี้ยเทน!!!!!!!!!!!!”ไอ้นี้ก็เหมือนกันเป็นแค่เพื่อนแต่ทำตัวเหมือนเป็นพ่อ!ไม่รู้มันจะอะไรกับแกมม่านักหนาจะไปสนใจทำไมว่ายัยนั้นจะเป็นตายร้ายดียังไงขนาดผมที่เป็นเจ้าของเธอผมยังไม่แคร์เลย!เพราะยังไงแก

02…วุ่นวายฉันตัดสินใจจะมาหาวายุที่มหาลัยของเขาทันทีเพราะฉันอยากแน่ใจจริงๆว่าสิ่งที่มู่ลี่กับแอนลินบอกมันจริง หรือว่าไม่จริงกันแน่แต่สำหรับตัวฉันขอให้ไม่เป็นแบบนั้นก็พอ“อ้าว! เห้ย! แกม!!!!!!!!”“เทน! วายุอยู่ไหน”ทันทีที่ฉันเข้ามาหน้าตึกเรียนของเขาไม่สิยังไม่ถึงหน้าตึกเรียนหรอกแค่เกือบๆ ฉันก็เจอเข้ากับพวกเพื่อนของวายุหนึ่งในนั้นคือเทน เขาเป็นคนเดียวที่จะเรียกว่าสนิทกับฉันมากกว่าคนอื่นเลยก็ว่าได้“เธอมาที่นี่ทำไมไอ้วามันไม่ให้เธอมาหามันที่นี่ไม่ใช่หรือไง”นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้วฉันยังโดนสายตาไม่พอใจของเทนกับมาอีกด้วยเขาคงไม่ชอบที่ฉันมาหาวายุที่นี่เพราะมันอาจจะเป็นอันตรายสำรับตัวฉันเองก็ได้ใครๆก็รู้ว่าวายุฮอตมากแค่ไหนแล้วที่สำคัญนอกจากพวกเพื่อนเขาแล้วฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครรู้บ้างอีกมั้ยว่าฉันกับวายุเราเป็นอะไรกัน“แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขาแล้วนี่วายุไปไหน”“……………..” ทั้งเทนละก็พวกเพื่อนๆของเขาต่างก็หันไปมองหน้ากันโดยไม่มีใครคิดจะตอบฉันสักคนว่าแฟนของฉันหายไปไหน ทำไมถึงมีแต่พวกเขา“ได้!ถ้าพวกนายไม่บอกฉันก็จะไปหาเอง!”“เดี๋ยว….”“แกมม่า!”ฉันกำลังจะทำอย่างที่พูดก่อนที่ม

01…เก็บรักขอบคุณที่เมื่อวานวายุไม่ได้ทิ้งฉันเหมือนที่เคยทำ เขายังหาเวลามารับฉันอย่างที่เขาสัญญาเอาไว้ เพียงแต่ฉันไม่รู้สึกดีใจเหมือนก่อนหน้านี้เลย อาจจะเป็นเพราะว่าเขาทำตามสัญญามากเกินไปหรือเปล่า“เมื่อวานวายุมารับใช่มั้ย” มู่ลี่ถามทันทีที่เห็นหน้าฉัน“อืม! บอกแล้วว่าเขาไม่ทิ้งหรอกในเมื่อสัญญากันไว้แล้ว” ถึงจะไม่ใช่ทุกครั้งก็ตามแต่อย่างน้อยครั้งนี้เขาก็ไม่ปล่อยให้ฉันต้องรอเหมือนที่ผ่านมา“อย่างน้อยมันก็ยังหาเวลามาแต่หน้าแกดูไม่ค่อยโอเคเลยมีอะไรหรือเปล่า” แอลรินมองหน้าฉันอยู่พักใหญ่“ก็อย่างที่พวกแกรู้นั้นแหละ...”ความเสมอต้นเสมอปลายของเขาบางทีก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีสักเท่าไหร่เมื่อวานเขามารับฉันก็จริงแต่รับฉันไปส่งที่คอนโดนอกจากเขาจะไม่ได้ลงไปส่งฉันแล้วเขายังทิ้งฉันให้เดินไปตามลำพังโดยที่เขาขับรถออกไปไม่ได้สนใจใยดีเลยว่าฉันจะรู้สึกกับการกระทำเย็นชาพวกนี้ของเขายังไงวายุพูดแค่ว่าเขาต้องกลับไปทำงานที่มหาลัยให้เสร็จก่อนแล้วจะรีบกลับมา จนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าแฟนเลยสักนิด“เขาสัญญาว่าจะมารับฉันเขาก็มาแต่หลังจากนั้นก็อย่างที่พวกแกเห็นเขาแค่ไปส่งเท่านั้น

บทนำ‘ต่อหน้าฉัน เธอทำอย่างนั้น ได้อย่างไรเห็นหรือเปล่า เห็นน้ำตาเวลาที่เธออยู่กับใครต่อหน้าฉันเธอทำอย่างนั้นได้อย่างไรเหมือนเธอกำลังฆ่ากันช้าช้า…หรือเธอจะลืมว่าเรา นั้นยัง ‘รักกัน’…’‘คุณ’ เคยเชื่อเรื่องความรักกันบ้างมั้ยเคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รักแท้’ นั้นมีอยู่จริง! แล้วเคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รัก’ จะสามารถเปลี่ยนคนๆนึงไปได้เหมือนกับฉันตอนนี้ที่ยังคงเชื่อว่าความรักนั้นมันสวยงามและมันก็ยังสามารถเปลี่ยนผู้ชายคนนึงไปได้ หรือไม่ทุกอย่างมันก็แค่ความเพ้อฝันที่ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง…ฉันอาจจะแค่คิดเองว่ารักแท้มันจะสามารถเปลี่ยนเขาได้!สวัสดี! ฉันชื่อแกมม่าเป็นนักศึกษาอยู่มหาลัยเอกชนชื่อดังตอนนี้ฉันเรียนคณะบริหารธุรกิจปีสามเหลืออีกแค่ปีเดียวถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดความฝันของฉันก็จะเป็นจริง!ไม่ใช่ว่าฉันประสบความสำเร็จอะไรหรอก แต่ความฝันของฉันคือการแต่งงานสร้างครอบครัวกับคนที่ฉันรักและเขาก็รักฉันคนๆนั้นก็คือ…วายุ!“แกมม่าอย่าบอกนะว่าแกจะรอไอ้วามันมารับ”“ก็คงเป็นแบบนั้นแหละพวกแกกลับก่อนเลยไม่ต้องห่วงฉัน”ฉันบอกกับกลุ่มเพื่อนสนิทของฉันก็อย่างที่ได้ยินนั้นแหละว่าฉันจะรอแฟนสุดที่รักของฉันมารั

ตอนที่12… [ชัดเจนพอมั้ย]“ไม่อยากรู้หรอเมลินว่าเมื่อวานฉันกับพี่หมอของเธอ…ทำอะไรกัน”ฉันเดินลงบันไดมาเจอเข้ากับยัยนี้พอดีฉันก็เลยอดไม่ได้ที่จะยั่วโมโหเธอแต่เช้า หึ! ถือซะว่าวันนี้เป็นวันดีของฉันแต่วันซวย! สำหรับเธอก็แล้วกัน ฉันมองหน้าเธออย่างผู้ชนะและเหนือกว่าแน่นอนว่าฉันต้องอยู่เหนือกว่ายัยนี้ทุกเรื่อง! ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องหัวใจ“เธอมันไม่แฟร์”“ไม่แฟร์ยังไง ไหนลองบอกฉันมาสิยัยกาฝาก!” ฉันเดินเข้าไปใกล้เธอเพื่อเรียกความกลัวให้กับคนปากดีแบบนั้น“เธอก็รู้ว่าฉันชอบพี่หมอ แต่เธอก็ยังมาแย่ง…”“แย่งงั้นหรอเขาไปเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!” ฉันพูดสวนยัยนี้ไปทันที คนอย่างฉันไม่เคยคิดแย่งของใครให้เสียศักดิ์ศรีหรอก อีกอย่างถึงยัยนี้จะชอบเขาก่อนแต่เขาก็ไม่ได้สนใจเธอแบบนี้เรียกว่าแยกได้หรอ คนที่แยกของคนอื่นคือเธอกับแม่ของเธอต่างหากที่แยกของฉันไปทุกอย่าง!“โรส เธอทำแบบนี้เพื่อต้องการเอาชนะฉันใช่มั้ย!” เธอมองฉันเหมือนกับว่ากำลังจะฆ่าฉันทางสายตา ฉันเชื่อเลยว่าถ้ายัยนี้ไปมีเรื่องกับฉันข้างนอกที่ไม่ใช่บ้านฟังธงได้เลยว่าเธอไม่เก็บอาการเหมือนตอนนี้แน่นอน“ฉลาดนี้แต่ก็คงฉลาดน้อยกว่าฉัน เหอะ! แย่จัง”

ตอนที่11… [ทางเลือก]หลังจากวันที่เขาและฉันปรับความเข้าใจ เอ๊ะ! ไม่สิ ต้องบอกว่าทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการจนมาถึงตอนนี้ถ้าลองนับดูแล้วก็ครบหนึ่งเดือนพอดีที่เราสองคนต่างก็ได้รู้จักกันมากขึ้น และฉันยังได้ใกล้ชิดเขามากกว่าเดิม ...มากจนฉันเริ่มกลัวว่าสักวันฉันอาจจะต้องเป็นคนแพ้ในเกมที่ตัวเองสร้างขึ้นมา และถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ ฉันคงต้องยอมรับกรรมที่ตัวเองก่อRrrrrrrrrrก่อนจะได้คิดอะไรที่มันไปไกลกว่านี้เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เวลานี้อีกแล้วหรอ?12.00 น.เที่ยงตรงเป๊ะ! นี้อาจจะเป็นเวลาพักเที่ยงของใครหลายคนแต่กับฉันทุกวันไม่เว้นเสาร์อาทิตย์มันคือเวลารับสายจากคุณหมอสุดหล่อ ฉันเองพอรู้มาบ้างว่าคริสเตียนเขาเป็นตรงต่อเวลาแต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะตรงดิ่งขนาดนี้“ว่า…”“พูดยาวไปมั้ย ฟังแทบไม่ทัน” ประชดแหละ“มีอะไร ว่างหรือไง แล้วทำไมต้องโทรมาเวลานี้ตลอด"“พอได้พูดก็พูดซะจนตอบไม่ทันเลย”“จะตอบไม่ตอบ ถ้าไม่ตอบฉันจะว่างละนะ" นี่ก็เป็นอีกหนึ่งในนิสัยเสียของฉัน ฉันไม่ชอบให้ใครมาว่าแต่ถ้ากลับกันฉันไม่สนหรอก“ถ้าถามว่าว่างมั้ยก็ว่าง…แล้วถ้าถามว่าทำไมต้องโทรมาเวลานี้ตอบได้เลยว่าเป็นห่วง” เป็นห่วงฉัน???“ห่วง

ตอนที่10… [สรรพนามของเราสองคน]ถ้านับรวมแล้ววันนี้ก็ปาเข้ามาเกือบสองเดือนที่ฉันนั่งตาม ยืนตาม เดินตามเขาจนกลายเป็นกิจวัตรอีกอย่างในชีวิตไปแล้วถ้าวันไหนที่ไม่ได้เจอชีวิตฉันในวันนั้นก็เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ทว่าจะสองเดือนแล้วเถอะมีแค่ฉันที่รู้สึกตัวเองเปลี่ยนไปแต่กับเขาฉันยังมองไม่ออกเลยว่าความพยายามของฉันมันไปตกผลึกอะไรในใจเขาบ้างหรือยังแต่ก็ดีกว่าครั้งแรกที่เจอหน่อยอย่างน้อยคริสเตียนก็ยังเห็นฉันมีตัวตนขึ้นมาบ้าง“นี้!!!วันนี้นายไม่ไปทำงานหรือไงห๊ะ”วันนี้กิจวัตรประจำวันฉันก็เหมือนเดิมคือไปรอเขาที่โรงพยาบาลแต่ทว่าวันนี้กลับเป็นเขาที่ชิงโทรมาหาฉันซะก่อนพร้อมกับเอาหน้าหล่อ ๆ มายืนฉีกยิ้มที่บริษัทฉันถ้าจำไม่ผิดฉันเองก็ไม่เคยให้เบอร์เขาแล้วทำไมคริสเตียนถึงมีเบอร์ส่วนตัวฉันได้ละ“ไม่ไป…วันนี้ผมว่าง” ดูเหมือนเขาจะเป็นหมอที่ว่างที่สุดในสายอาชีพนี่แล้วละ“แล้วจะพาฉันไปไหน หรือว่าไป…” ฉันแกล้วเอานิ้วชี้มาชนกันพร้อมส่งสายตาที่ผู้หญิงคนอื่นชอบทำใส่เขา“ไปกินข้าวไม่ต้องคิดไปไกล”"ดับฝันที่สุด!"[ร้านอาหาร]ไม่อยากเชื่อสายตาว่าคุณหมอที่รักสุขภาพอย่างเขาจะสั่งอาหารที่คอเลสเตอรอลสูงแบบนี้เป็นกับเขา

ตอนที่9… [ไม่เนียน]วันนี้ถือเป็นการขึ้นต้นเดือนใหม่ที่ดีเลยทีเดียวเพราะตั้งแต่นี้เป็นต้นไปพนักงานทุกคนในบริษัทจะไม่มีใครมาว่ารองผู้บริหารแบบฉันว่ามาสายได้อีกแล้วเพราะหลังจากนี้เป็นต้นไป ฉัน! โรเซ็ทต้า ลีโอน่า จะไม่ไปเสียเวลาตามตื้อ ตามจีบ ตามรังขวานไอ้หมอบ้านั้นอีกพอกันทีเสียทั้งงาน เสียทั้งสุขภาพจิตนอกจากไม่ได้อะไรกลับมาแล้วฉันยังถูกมองเป็นผู้หญิงไร้ยางอายเพราะฉะนั้นนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเรื่องเดียวที่จะไม่แย่งชินกับกาฝากนั้นก็คือหมอนี่แหละ"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณโรส” ตายยากตายเย็นจริง ๆ อุส่าคิดว่าเป็นวันที่ดีพอมาเจอสองคนแม่ลูกในห้องทำงานของฉันวันดี ๆ วันนี้หมดไปโดยไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง“ใครให้เธอสองคนแม่ลูกเข้ามาในห้องฉันห๊ะ!!!”“ไม่มีใครใช้หรอกค่ะเราสองคนแม่ลูกเข้ามาเอง” ยัยแม่เลี้ยงนั้นยืนขึ้นก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่“ไม่มีใครอยากมาเข้ามาในห้องคนใจแคบแบบเธอหรอก” เมลินพูดใส่หน้าฉัน“ถึงเธออยากฉันก็คงไม่ให้กาฝากอย่างพวกเธอเข้ามาหรอกเดี๋ยวห้องฉันมันจะหมองไปด้วยความหน้าด้านไร้ยางอายของพวกเธอ!!!” คิดหรอว่าคนอย่างฉันจะยอมให้ว่าฝ่ายเดียว"หน้าด้าน!!!ไร้ยางอาย หือ ว่า

ตอนที่8... [รู้เมื่อสายไป][คริสเตียน]วันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ผมต้องเข้ามาดูแลคนไข้ตามนัดผมมาทำงานที่โรงพยาบาลตามปกติแต่ที่ไม่ปกติสำหรับผมตั้งแต่เช้าผมยังไม่เห็นหน้าใครบางคนที่มาได้ทุกวันเหมือนคนไม่มีการไม่มีงานทำไม่รู้ว่าตั้งแต้เมื่อไหร่เหมือนกันที่ผมรู้สึกว่าการได้เจอโรเซ็ทต้าทุกเช้ามันคือกิจวัตรประจำวันไปแล้วพอไม่ได้เจอกลับรู้เหมือนมีบางอย่างหายไป แล้วทำไมผมต้องไปสนใจด้วยละจะมา หรือจะไปไม่มันก็เรื่องของเธอ“วันนี้แฟนคุณหมอไม่มาหรอคะ” พยาบาลที่เอากาแฟเข้ามาให้ถามผมขึ้นมาจนผมต้องเงยมองหน้าเธอ“แฟนผม?” ผมชี้นิ้วมาใส่ตัวเองอย่างงงๆ ผมไปมีแฟนตอนไหน“ก็คุณผู้หญิงคนที่สวยๆที่มาหาคุณหมอทุกวันยังไงละคะ”“เธอไม่ใช่แฟนผมครับ”นอกจากโรเซ็ตต้าที่พักนี้จะเข้าออกห้องทำงานผมก็ไม่มีใครแล้วหากไม่นับรวมคนในโรงพยาบาลเธอนี่แหละที่เป็นต้นตอขอคำถามเมื่อกี้ แล้วการที่ผมตอบไปแบบนั้นก็ทำเอาพยาบาลตรงหน้าดูงงไม่น้อยทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันแต่โรเซ็ทต้ากลับทำให้คนอื่นที่มองมาเข้าใจผิดไปไม่น้อย หึ! ผู้หญิงแบบเธอมันน่ากลัวจริงๆ“อ้าวหรอคะพี่ก็นึกว่าเป็นแฟนหมอคริสซะอีกเมื่อวานเห็นร้องไห้ออกไปคิดว่าทะเลาะกัน”“ร้อง

ตอนที่ 7 ความอ่อนแอวันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ฉันต้องมาโรงพยาบาลทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรแต่ที่มาก็เพราะคุณหมอที่นี่น่าจับทำสามีฉันเลยต้องมาบ่อย ๆ แม้ว่าเวลาของฉันมันเป็นเงินเป็นทองแต่เผื่อเขาฉันยอมเสียเงินเสียทองไปเลยก็ได้ ฉันล่อเล่นอย่าคิดจริงจังไปได้ที่มาวันนี้มีแค่เหตุผลเดียวเท่านั้นต่อให้ฉันจะต้องเสียอะไรไปฉันไม่มีทางในเมลินสมหวังหรอก แต่ที่แน่ๆ วันนี้เขาไม่ว่างมานั่งเล่นกับฉันเพราะเขาต้องรีบไปรักษาคนไข้ที่รอการช่วยเหลือจากเขาอยู่ ฉันก็เลยต้องมานั่งรอเขาในห้องไม่อยากเชื่อเลยว่าการผ่าตัดมันจะนานปานนี้ถ้ารู้จักฉันจริงเขาจะต้องรู้ว่านิสัยของฉันเกลียดการต้องรอโดยเฉพาะรอในสิ่งที่ไม่มีประโยชน์อะไรกับตัวเอง ยกเว้นคุณหมอคนนี้เพราะเขาสามารถทำประโยชน์ให้ฉันได้แม้ว่าจะต้องนั่งรอจนเกือบจะสามชั่วโมงก็เถอะจะว่าไปเขาก็เป็นคนแรกเลยนะที่ทำให้ฉันอดทนตั้งตารอจนแทบจะหลับคาห้องเขาฉันก็เบื่อเป็นเหมือนกันเกิดมาฉันยังไม่เคยต้องมานั่งรอใครนานเท่านี้มาก่อนเขาคนแรก ไหนๆ ก็ไหนๆฉันก็เลยขอถือโอกาสครั้งนี้เดินสำรวจห้องพักเขาสักหน่อยก็ แล้วกันฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายแบบเขาทำไมถึงชอบตกแต่งห้องเป็นโทนสีดำแต่