บทนำ…“แม่คะโรสรักแม่มากเลยนะคะ” เด็กหญิงวัยสิบเจ็ดปีที่นอนหนุนตักผู้เป็นแม่มันเป็นอะไรที่ดูแล้วมีความสุขที่สุดเลยก็ว่าได้“โรสหนูรักแม่มากมั้ยลูก”“ก็ต้องรักมากสิคะก็แม่เป็นแม่ของโรส”“งั้นลูกสาวคนเก่งของแม่ไหนบอกแม่มาสิคะว่าโตมาหนูอยากเป็นอะไร”“โรสอยากเป็นหมอเหมือนแม่ค่ะ” เด็กสาวบอกกับผู้เป็นแม่ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนทุกครั้ง“แม่ต้องอยู่กับโรสแบบนี้ตลอดไปนะคะ”“จ๊ะแม่จะอยู่กับโรสแบบนี้ตลอดไปลูกรักของแม่”“คุณหนูคะ!! คุณหนู!!! ตื่นได้แล้วค่ะสายแล้วนะคะ”“เห้อ...นี้ฉันฝันไปอีกแล้วหรอ”“คุณหนูฝันว่าอะไรหรอคะป้าเห็นคุณหนูยิ้มมีความสุขเชียว” ป้ามะลิที่เป็นแม่บ้านและก็ยังเป็นคนที่ดูแลฉันมาตั้งแต่ที่คุณแม่จากฉันไปก็มีเพียงแค่ป้ามะลิเท่านั้นที่เป็นเหมือนแม่คนที่สองของฉัน“โรสฝันว่าโรสนอนหนุนตักคุณแม่ค่ะ" แต่มันก็แค่ความฝันเพราะยังไงซะท่านก็ไม่กลับมาหาฉันอีกแล้วคำสัญญาพวกนั้นไม่มีจริง“อย่าร้องไห้แบบนี้สิคะคุณหนูของป้า” ป้ามะลิเข้ามาเช็ดน้ำตาให้ฉันมันยิ่งเป็นเชื้อเพลิงอย่างดีที่ทำให้น้ำตาไหลมามากกว่าเดิมฉันโผล่เข้ากอดป้ามะลิทันที“โรสคิดถึงแม่จังเลยค่ะ”“ป้าก็คิดถึงคุณผู้หญิงเหม
[BET LOVE VEILBETHEART]{เกลียดยิ่งกว่าอะไร}หลังจากที่ฉันมาถึงบริษัทได้สักพักพ่อของฉันก็ตามมาพร้อมกับยัยสองแม่ลูกนั้นที่ไม่รู้จะมาทำไมงานการก็ไม่เห็นจะทำแถมยังจะมานั่งปั้นหน้าใส่ให้ฉันได้หมั่นไส้อีก“คุณโรสจะรับกาแฟมั้ยคะเดี๋ยวดิฉันไปชงให้ค่ะ” เลขาของฉันเข้ามาถามทันทีที่ฉันเข้ามาในห้องทำงาน“ไม่ต้องฉันกินอะไรไม่ลงหรอก” จะให้กินอะไรลงได้ไงในเมื่อยัยสองแม่ลูกนั้นมันมาประจบคุณพ่อขนาดนั้น“ค่ะงั้นดิฉันขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ” เธอก้มหัวให้ฉันเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไป แล้วกลับเข้ามาใหม่“มีอะไรไหนว่าจะไปทำงาน”“เอ้อ…คือท่านประธานเรียกคุณโรสเข้าพบด่วนค่ะ”“อืมเดี๋ยวฉันไป” พ่อจะเรียกฉันเข้าไปหาทำไมหรือว่ายังไม่จบกับเรื่องเมื่อเช้าฉันเก็บเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะให้เข้าที่ก่อนที่จะออกไปหาท่านที่ห้องทำงานใหญ่ก๊อก ก๊อก ก๊อก“เข้ามา” เสียงคนข้างในบอกหลังจากที่ฉันเคาะประตู“เรียกโรสมาทำไมหรอคะ” ทันทีที่เข้าไปสายตาของฉันก็ไปปะทะกับยัยสองแม่ลูกที่นั่งตรงโซฟาในห้องนั้นพอดี“นั่งก่อนสิโรสพ่อมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”“ถ้ามันเป็นเรื่องสำคัญขนาดนั้นพ่อก็ไม่ควรเอาคนนอกมายุ่งด้วย” ฉันพูดพร้อมกับแลตาไปยังสองแ
{แรกพบสบตา}อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ไม่มีวันไหนเลยที่ฉันจะว่างแบบคนอื่นๆเขาตอนแรกลาออกจากมหาลัยมาก็เพื่อที่จะมาช่วยงานที่บริษัทเพราะกลัวว่าจะถูกคนอื่นแย่งไปโดยไม่ได้คิดเลยว่ามันจะเหนื่อยจนหัวหมุนได้แบบนี้ และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันต้องทำงานหนักกว่าทุกวันที่ผ่านมาเพราะวันนี้มันเป็นวันเซ็นสัญญาระหว่าบริษัทของฉันกับโรงพยาบาลอะไรนั้น“คุณโรสคะเอกสารที่ให้เตรียมเสร็จแล้วนะคะ” เลขาที่อยู่หน้าห้องช่วยเตรียมเอกสารให้ฉันทั้งคืนขอย้ำว่าทั้งคืนเพราะมันมีเยอะมาก“มาวางให้ฉันที่โต๊ะเลยส่วนเธอวันนี้ไปพักซะไม่ต้องเข้าทำงาน” ฉันบอกเธอก่อนที่ฉันจะหยิบซองสีน้ำตาลที่ใส่เอกสารขึ้นมาถือไว้แล้วเดินออกจากห้องไป“เดี๋ยวค่ะคุณโรส!!!”“มีอะไร” ฉันหันไปถามเลขาที่วิ่งตามฉันออกมา“คุณโรสจะไปยังไงคะ พอดีเมื่อเช้าดิฉันเห็นท่านประทานออกไปแล้วนะคะ”“ฉันรู้แล้วเดี๋ยวฉันเอารถไปเอง เธอยังไม่ชินอีกหรอที่ฉันไม่ไปรถกับคุณพ่อ” หัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็จะไม่มีวันไปนั่งรถคันเดียวกับยัย กาฝากนั้นแน่ ฉันเดินตรงมาเอารถลัมโบคู่ใจของฉันขับออกจากบริษัทแล้วมุ่งหน้ามายังโรงพยาบาลคาซานดร้าทันที[โรงพยาบาลคาซานดร้า]“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าห้
[หาทางเข้าใกล้]หลังจากที่ฉันถูกเมลินดาว่าให้เมื่อวานมันทำให้ฉันโกรธเธอมากจนฉันไม่อยากจะกลับบ้านไม่ใช่ว่าฉันกลัวที่จะต้องเจอเมลินดาแต่ที่ฉันไม่อยากกลับบ้านก็เพราะฉันไม่อยากเจอหน้าพ่อเพราะคำพูดของเมลินที่บอกว่าแม้แต่พ่อยังไม่สนใจฉันมันดังกล้องอยู่ในหูฉันตลอดเวลา แต่มันก็คงจะจริงอย่างที่เธอพูดฉันไม่ใช่ลูกรักของพ่ออีกต่อไปแล้วนี้นา“ไงหงอยอะไรมาอีกถึงไม่ยอมกลับบ้าน” นิน่าถามฉันที่เอาแต่นั่งทำหน้าหงิงอยู่บนเตียงของเธอ“เปล่าไม่มีอะไร”“จะให้ฉันเชื่อแกดีมั้ยหน้าแกมันฟ้องขนาดนั้นว่ามีเรื่องมา สรุปจะเล่าหรือไม่เล่า” มันจะคาดคั้นจากฉันให้ได้ใช่มั้ย“เอ้อๆ เล่าก็เล่าแต่แกต้องสัญญาก่อนว่าคืนนี้จะให้ฉันอยู่ที่คอนโดแก” ทุกอย่างบนโลกนี้ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน“นั่งบนเตียงฉันขนาดนี้ไม่ต้องมาถามแล้วมั้งว่าจะให้อยู่มั้ย”“แฮ่ๆ ก็แหมฉันทำงานมาทั้งวันก็ขอนั่งเตียงนุ่มๆ ขอแกหน่อยจะเป็นไรไป”“ไม่ต้องมาชวนเปลี่ยนเรื่องเล่ามาว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมแกไม่ยอมกลับบ้าน” อุส่าพยายามหาประเด็นอื่นมาพูดแล้วมันยังมีหน้าวกเข้าเรื่องนี้อีกต่อมเผือกของนิน่านี้น่าเคารพจริงๆ“ก็วันนี้อ่ะดิพ่อฉันเอายัยกาฝากเมลินนั้นไปด้วย”“แค่เน
“วันนี้แกรีบแต่งตัวไปไหนแต่เช้า” นิน่าที่กำลังจะไปเรียนถามฉันทันทีที่เห็นว่าฉันลุกขึ้นมาแต่งตัวแต่เช้า“ไปโรงบาล” ตอบออกไปโดยไม่ได้มองหน้านิน่าเพราะมัวแต่วุ่นกับซิปด้านหลังที่มันรูดไม่ขึ้น“ไปโรงบาล!!! แต่งแบบนี้เนี๊ยะนะ”“อือก็ฉันไม่ได้ป่วยนิทำไมจะแต่งแบบนี้ไม่ได้” ชุดที่ฉันใส่มันเป็นชุดเดรตสั้นสีดำเกาะอกแต่ฉันก็มีเสื้อคลุมไม่ต้องห่วงหรอกว่าจะโป้“ไม่ได้ป่วยแล้วไปทำ เห้ย!!!อย่าบอกนะ” มันชี้หน้าฉันทันทีที่มันนึกออกว่าฉันไปทำไม“อืมฉันจะไปหาหมอคริสเตียน” เหวอเลยทีนี้เพื่อนฉัน“เอาจริงดิ”“แต่งขนาดนี้คิดว่าโรสมาเล่นๆ หรอคะคุณนิน่า” นี้ฉันทำให้มันตกใจขนาดนั้นเลยหรอ“แล้วแกรู้แล้วหรอว่าจะเข้าใกล้เขาได้ยังไงถ้าแกจะอ้างว่าป่วยโรคเดียวที่แกเป็นได้คือโรคหัวใจเพราะเขาเป็นศัลยแพทย์ทรวงอก” อันนั้นน่ะฉันตัดทิ้งไปนานแล้วคนอย่างโรเซ็ทต้าถ้าคิดจะทำอะไรแล้วไม่เคยมีพลาด“ช่างฉันเถอะแกไปเรียนได้แล้วไป๊” ฉันไล่ให้มันไปเรียนก่อนที่จะเดินตามมันไปเอารถก่อนจะขับออกไป[โรงพยาบาลโรเซ็ทต้า]“สวัสดีค่ะติดต่อสอบถามอะไรหรอคะ” ทันทีที่ฉันเดินไปที่หน้าประชาสัมพันธ์พยาบาลที่ทำหน้าที่ก็ถามฉันอย่างกับอัดเทปไว้“เอ้อคื
Ep05… [เริ่มรุก][คฤหาสน์ลีโอน่า]“จะไปไหนแต่เช้าห๊ะยัยโรส” พ่อถามขณะที่ฉันกำลังสวมรองเท้าส้นสูงสีดำ“ไปทำงานค่ะ”“งานอะไรวันนี้แกไม่ต้องเข้าบริษัทไม่ใช่หรือไง”“ค่ะ แต่โรสมีงานอย่างอื่นต้องทำค่ะ” ฉันตอบพ่อโดยที่ไม่ชายตา.มองสองคนแม่ลูกนั้นแม้แต่น้อย“หนูโรส…”“สมองเสื่อมหรือไงฉันเคยบอกเธอว่ายังไง...ห้ามเรียกฉันแบบนั้น” ฉันเหลียวไปเอ็ดเสียงใส่แมรี่แม่เลี้ยงที่ไม่ต้องการของฉัน“เอ้อ ขอโทษค่ะคุณโรส” ปากบอกขอโทษแต่สายตาเครียดแค้นยิ่งกว่าอะไร“สรุปจะไปไหน” พ่อยังไม่ลดความพยายามที่จะถามฉัน“สนใจทำไมคะปกติไม่เคยเห็นจะถาม” ตอนแรกก็ว่าจะตอบดีๆ แล้วนะแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะเถียง“โรสพ่อถามดีๆนะ”“โรสก็ตอบดีแล้วนี้คะ” ฉันยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป“คงออกไปหาผู้ชายสินะถึงไม่ยอมบอก” ยัยเมลินดาหันมาว่าให้ฉันต่อหน้าทุกคน แต่คุณพ่อของฉันกลับไม่ว่าอะไรยัยนั้นสักคำ เหอะ! นี้เขากำลังว่าให้ลูกตัวเองอยู่นะ อ่อ! ฉันลืมไปว่าไม่มีใครสนใจฉันอยู่แล้ว“ค่ะโรสออกไปหาผู้ชายคุณพ่อมีอะไรมั้ยคะ” ฉันตอบด้วยความประชดประฉัน“ยัยโรส!!!”“หึ! พ่อไม่ต้องขึ้นเสียงใส่โรสหรอกค่ะเพราะผู้ชายที่โรสจะไปหา…เขาเป็นถึงนายแพทย์เลยนะคะ
ตอนที่6… [คู่แข่ง]12:30น.รู้งี้ฉันทานข้าวเช้ามาก่อนก็ดีใครจะไปคิดละว่าเขาจะออกมาทานข้าวตอนเที่ยงครึ่งตอนแรกก็คิดว่ามาทานเที่ยงตรงฉันก็คงไม่ต้องมาเจ็บท้องหิวข้าวอยู่แบบนี้ ฉันเอามือกุมท้องตัวเองไว้เหมือนว่าโรคกระเพาะจะเริ่มเล่นงานฉันซะแล้ว จากที่เริ่มเจ็บน้อยๆตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรมากดทับในท้องพร้อมกับบีบเข้ามา“เป็นอะไร” คนที่เดินนำหน้าฉันออกมาเหลียวกลับมาถามพร้อมกับสายตาที่มองตำแหน่งมือที่ฉันจับท้องเอาไว้“ไม่มีอะไร""เจ็บท้องหรอ""......" ทำไมอยู่ๆถึงใช้น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้กับฉัน"โกหกใครก็โหกไปแต่อย่ามาโกหกหมอสิคุณ""ก็แค่ปวดท้องนิดหน่อยเอง พอดีเมื่อเช้าฉันรีบออกมาเลยไม่ทันได้กินข้าว" กับเขาคนนี้ชีวิตนี้ฉันโกหกอะไรไม่ได้เลยสินะ“ก็บอกกแล้วไงว่าถ้าหิวก็ให้มากินก่อนเลยไม่ต้องรอฉัน”“ได้ไง…ถ้าฉันมาก่อนก็ไม่ได้กินข้าวกับนายนะสิ” ฉันฉลาดพอถ้าฉันมาก่อนมีหวังเขาคงไม่มากับฉันหรอก“ดื้อจริงๆ งั้นกินที่ร้านในโรงบาลนี้แหละไม่ต้องไปไหนไกล”นี่ห่วงฉันหรือขี้เกียจออกไปกับฉันกันแน่ แล้วดูในโรงบาลสิมีอะไรให้น่ากินฉันอุส่านั่งอดทนรอตั้งแต่เพื่อที่จะออกมากินโรงอาหารใน โรงบาลเนี๊ยะนะ“ห่วงฉั
ตอนที่ 7 ความอ่อนแอวันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ฉันต้องมาโรงพยาบาลทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรแต่ที่มาก็เพราะคุณหมอที่นี่น่าจับทำสามีฉันเลยต้องมาบ่อย ๆ แม้ว่าเวลาของฉันมันเป็นเงินเป็นทองแต่เผื่อเขาฉันยอมเสียเงินเสียทองไปเลยก็ได้ ฉันล่อเล่นอย่าคิดจริงจังไปได้ที่มาวันนี้มีแค่เหตุผลเดียวเท่านั้นต่อให้ฉันจะต้องเสียอะไรไปฉันไม่มีทางในเมลินสมหวังหรอก แต่ที่แน่ๆ วันนี้เขาไม่ว่างมานั่งเล่นกับฉันเพราะเขาต้องรีบไปรักษาคนไข้ที่รอการช่วยเหลือจากเขาอยู่ ฉันก็เลยต้องมานั่งรอเขาในห้องไม่อยากเชื่อเลยว่าการผ่าตัดมันจะนานปานนี้ถ้ารู้จักฉันจริงเขาจะต้องรู้ว่านิสัยของฉันเกลียดการต้องรอโดยเฉพาะรอในสิ่งที่ไม่มีประโยชน์อะไรกับตัวเอง ยกเว้นคุณหมอคนนี้เพราะเขาสามารถทำประโยชน์ให้ฉันได้แม้ว่าจะต้องนั่งรอจนเกือบจะสามชั่วโมงก็เถอะจะว่าไปเขาก็เป็นคนแรกเลยนะที่ทำให้ฉันอดทนตั้งตารอจนแทบจะหลับคาห้องเขาฉันก็เบื่อเป็นเหมือนกันเกิดมาฉันยังไม่เคยต้องมานั่งรอใครนานเท่านี้มาก่อนเขาคนแรก ไหนๆ ก็ไหนๆฉันก็เลยขอถือโอกาสครั้งนี้เดินสำรวจห้องพักเขาสักหน่อยก็ แล้วกันฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายแบบเขาทำไมถึงชอบตกแต่งห้องเป็นโทนสีดำแต่
ตอนที่12… [ชัดเจนพอมั้ย]“ไม่อยากรู้หรอเมลินว่าเมื่อวานฉันกับพี่หมอของเธอ…ทำอะไรกัน”ฉันเดินลงบันไดมาเจอเข้ากับยัยนี้พอดีฉันก็เลยอดไม่ได้ที่จะยั่วโมโหเธอแต่เช้า หึ! ถือซะว่าวันนี้เป็นวันดีของฉันแต่วันซวย! สำหรับเธอก็แล้วกัน ฉันมองหน้าเธออย่างผู้ชนะและเหนือกว่าแน่นอนว่าฉันต้องอยู่เหนือกว่ายัยนี้ทุกเรื่อง! ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องหัวใจ“เธอมันไม่แฟร์”“ไม่แฟร์ยังไง ไหนลองบอกฉันมาสิยัยกาฝาก!” ฉันเดินเข้าไปใกล้เธอเพื่อเรียกความกลัวให้กับคนปากดีแบบนั้น“เธอก็รู้ว่าฉันชอบพี่หมอ แต่เธอก็ยังมาแย่ง…”“แย่งงั้นหรอเขาไปเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!” ฉันพูดสวนยัยนี้ไปทันที คนอย่างฉันไม่เคยคิดแย่งของใครให้เสียศักดิ์ศรีหรอก อีกอย่างถึงยัยนี้จะชอบเขาก่อนแต่เขาก็ไม่ได้สนใจเธอแบบนี้เรียกว่าแยกได้หรอ คนที่แยกของคนอื่นคือเธอกับแม่ของเธอต่างหากที่แยกของฉันไปทุกอย่าง!“โรส เธอทำแบบนี้เพื่อต้องการเอาชนะฉันใช่มั้ย!” เธอมองฉันเหมือนกับว่ากำลังจะฆ่าฉันทางสายตา ฉันเชื่อเลยว่าถ้ายัยนี้ไปมีเรื่องกับฉันข้างนอกที่ไม่ใช่บ้านฟังธงได้เลยว่าเธอไม่เก็บอาการเหมือนตอนนี้แน่นอน“ฉลาดนี้แต่ก็คงฉลาดน้อยกว่าฉัน เหอะ! แย่จัง”
ตอนที่11… [ทางเลือก]หลังจากวันที่เขาและฉันปรับความเข้าใจ เอ๊ะ! ไม่สิ ต้องบอกว่าทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการจนมาถึงตอนนี้ถ้าลองนับดูแล้วก็ครบหนึ่งเดือนพอดีที่เราสองคนต่างก็ได้รู้จักกันมากขึ้น และฉันยังได้ใกล้ชิดเขามากกว่าเดิม ...มากจนฉันเริ่มกลัวว่าสักวันฉันอาจจะต้องเป็นคนแพ้ในเกมที่ตัวเองสร้างขึ้นมา และถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ ฉันคงต้องยอมรับกรรมที่ตัวเองก่อRrrrrrrrrrก่อนจะได้คิดอะไรที่มันไปไกลกว่านี้เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เวลานี้อีกแล้วหรอ?12.00 น.เที่ยงตรงเป๊ะ! นี้อาจจะเป็นเวลาพักเที่ยงของใครหลายคนแต่กับฉันทุกวันไม่เว้นเสาร์อาทิตย์มันคือเวลารับสายจากคุณหมอสุดหล่อ ฉันเองพอรู้มาบ้างว่าคริสเตียนเขาเป็นตรงต่อเวลาแต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะตรงดิ่งขนาดนี้“ว่า…”“พูดยาวไปมั้ย ฟังแทบไม่ทัน” ประชดแหละ“มีอะไร ว่างหรือไง แล้วทำไมต้องโทรมาเวลานี้ตลอด"“พอได้พูดก็พูดซะจนตอบไม่ทันเลย”“จะตอบไม่ตอบ ถ้าไม่ตอบฉันจะว่างละนะ" นี่ก็เป็นอีกหนึ่งในนิสัยเสียของฉัน ฉันไม่ชอบให้ใครมาว่าแต่ถ้ากลับกันฉันไม่สนหรอก“ถ้าถามว่าว่างมั้ยก็ว่าง…แล้วถ้าถามว่าทำไมต้องโทรมาเวลานี้ตอบได้เลยว่าเป็นห่วง” เป็นห่วงฉัน???“ห่วง
ตอนที่10… [สรรพนามของเราสองคน]ถ้านับรวมแล้ววันนี้ก็ปาเข้ามาเกือบสองเดือนที่ฉันนั่งตาม ยืนตาม เดินตามเขาจนกลายเป็นกิจวัตรอีกอย่างในชีวิตไปแล้วถ้าวันไหนที่ไม่ได้เจอชีวิตฉันในวันนั้นก็เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ทว่าจะสองเดือนแล้วเถอะมีแค่ฉันที่รู้สึกตัวเองเปลี่ยนไปแต่กับเขาฉันยังมองไม่ออกเลยว่าความพยายามของฉันมันไปตกผลึกอะไรในใจเขาบ้างหรือยังแต่ก็ดีกว่าครั้งแรกที่เจอหน่อยอย่างน้อยคริสเตียนก็ยังเห็นฉันมีตัวตนขึ้นมาบ้าง“นี้!!!วันนี้นายไม่ไปทำงานหรือไงห๊ะ”วันนี้กิจวัตรประจำวันฉันก็เหมือนเดิมคือไปรอเขาที่โรงพยาบาลแต่ทว่าวันนี้กลับเป็นเขาที่ชิงโทรมาหาฉันซะก่อนพร้อมกับเอาหน้าหล่อ ๆ มายืนฉีกยิ้มที่บริษัทฉันถ้าจำไม่ผิดฉันเองก็ไม่เคยให้เบอร์เขาแล้วทำไมคริสเตียนถึงมีเบอร์ส่วนตัวฉันได้ละ“ไม่ไป…วันนี้ผมว่าง” ดูเหมือนเขาจะเป็นหมอที่ว่างที่สุดในสายอาชีพนี่แล้วละ“แล้วจะพาฉันไปไหน หรือว่าไป…” ฉันแกล้วเอานิ้วชี้มาชนกันพร้อมส่งสายตาที่ผู้หญิงคนอื่นชอบทำใส่เขา“ไปกินข้าวไม่ต้องคิดไปไกล”"ดับฝันที่สุด!"[ร้านอาหาร]ไม่อยากเชื่อสายตาว่าคุณหมอที่รักสุขภาพอย่างเขาจะสั่งอาหารที่คอเลสเตอรอลสูงแบบนี้เป็นกับเขา
ตอนที่9… [ไม่เนียน]วันนี้ถือเป็นการขึ้นต้นเดือนใหม่ที่ดีเลยทีเดียวเพราะตั้งแต่นี้เป็นต้นไปพนักงานทุกคนในบริษัทจะไม่มีใครมาว่ารองผู้บริหารแบบฉันว่ามาสายได้อีกแล้วเพราะหลังจากนี้เป็นต้นไป ฉัน! โรเซ็ทต้า ลีโอน่า จะไม่ไปเสียเวลาตามตื้อ ตามจีบ ตามรังขวานไอ้หมอบ้านั้นอีกพอกันทีเสียทั้งงาน เสียทั้งสุขภาพจิตนอกจากไม่ได้อะไรกลับมาแล้วฉันยังถูกมองเป็นผู้หญิงไร้ยางอายเพราะฉะนั้นนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเรื่องเดียวที่จะไม่แย่งชินกับกาฝากนั้นก็คือหมอนี่แหละ"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณโรส” ตายยากตายเย็นจริง ๆ อุส่าคิดว่าเป็นวันที่ดีพอมาเจอสองคนแม่ลูกในห้องทำงานของฉันวันดี ๆ วันนี้หมดไปโดยไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง“ใครให้เธอสองคนแม่ลูกเข้ามาในห้องฉันห๊ะ!!!”“ไม่มีใครใช้หรอกค่ะเราสองคนแม่ลูกเข้ามาเอง” ยัยแม่เลี้ยงนั้นยืนขึ้นก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่“ไม่มีใครอยากมาเข้ามาในห้องคนใจแคบแบบเธอหรอก” เมลินพูดใส่หน้าฉัน“ถึงเธออยากฉันก็คงไม่ให้กาฝากอย่างพวกเธอเข้ามาหรอกเดี๋ยวห้องฉันมันจะหมองไปด้วยความหน้าด้านไร้ยางอายของพวกเธอ!!!” คิดหรอว่าคนอย่างฉันจะยอมให้ว่าฝ่ายเดียว"หน้าด้าน!!!ไร้ยางอาย หือ ว่า
ตอนที่8... [รู้เมื่อสายไป][คริสเตียน]วันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ผมต้องเข้ามาดูแลคนไข้ตามนัดผมมาทำงานที่โรงพยาบาลตามปกติแต่ที่ไม่ปกติสำหรับผมตั้งแต่เช้าผมยังไม่เห็นหน้าใครบางคนที่มาได้ทุกวันเหมือนคนไม่มีการไม่มีงานทำไม่รู้ว่าตั้งแต้เมื่อไหร่เหมือนกันที่ผมรู้สึกว่าการได้เจอโรเซ็ทต้าทุกเช้ามันคือกิจวัตรประจำวันไปแล้วพอไม่ได้เจอกลับรู้เหมือนมีบางอย่างหายไป แล้วทำไมผมต้องไปสนใจด้วยละจะมา หรือจะไปไม่มันก็เรื่องของเธอ“วันนี้แฟนคุณหมอไม่มาหรอคะ” พยาบาลที่เอากาแฟเข้ามาให้ถามผมขึ้นมาจนผมต้องเงยมองหน้าเธอ“แฟนผม?” ผมชี้นิ้วมาใส่ตัวเองอย่างงงๆ ผมไปมีแฟนตอนไหน“ก็คุณผู้หญิงคนที่สวยๆที่มาหาคุณหมอทุกวันยังไงละคะ”“เธอไม่ใช่แฟนผมครับ”นอกจากโรเซ็ตต้าที่พักนี้จะเข้าออกห้องทำงานผมก็ไม่มีใครแล้วหากไม่นับรวมคนในโรงพยาบาลเธอนี่แหละที่เป็นต้นตอขอคำถามเมื่อกี้ แล้วการที่ผมตอบไปแบบนั้นก็ทำเอาพยาบาลตรงหน้าดูงงไม่น้อยทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันแต่โรเซ็ทต้ากลับทำให้คนอื่นที่มองมาเข้าใจผิดไปไม่น้อย หึ! ผู้หญิงแบบเธอมันน่ากลัวจริงๆ“อ้าวหรอคะพี่ก็นึกว่าเป็นแฟนหมอคริสซะอีกเมื่อวานเห็นร้องไห้ออกไปคิดว่าทะเลาะกัน”“ร้อง
ตอนที่ 7 ความอ่อนแอวันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ฉันต้องมาโรงพยาบาลทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรแต่ที่มาก็เพราะคุณหมอที่นี่น่าจับทำสามีฉันเลยต้องมาบ่อย ๆ แม้ว่าเวลาของฉันมันเป็นเงินเป็นทองแต่เผื่อเขาฉันยอมเสียเงินเสียทองไปเลยก็ได้ ฉันล่อเล่นอย่าคิดจริงจังไปได้ที่มาวันนี้มีแค่เหตุผลเดียวเท่านั้นต่อให้ฉันจะต้องเสียอะไรไปฉันไม่มีทางในเมลินสมหวังหรอก แต่ที่แน่ๆ วันนี้เขาไม่ว่างมานั่งเล่นกับฉันเพราะเขาต้องรีบไปรักษาคนไข้ที่รอการช่วยเหลือจากเขาอยู่ ฉันก็เลยต้องมานั่งรอเขาในห้องไม่อยากเชื่อเลยว่าการผ่าตัดมันจะนานปานนี้ถ้ารู้จักฉันจริงเขาจะต้องรู้ว่านิสัยของฉันเกลียดการต้องรอโดยเฉพาะรอในสิ่งที่ไม่มีประโยชน์อะไรกับตัวเอง ยกเว้นคุณหมอคนนี้เพราะเขาสามารถทำประโยชน์ให้ฉันได้แม้ว่าจะต้องนั่งรอจนเกือบจะสามชั่วโมงก็เถอะจะว่าไปเขาก็เป็นคนแรกเลยนะที่ทำให้ฉันอดทนตั้งตารอจนแทบจะหลับคาห้องเขาฉันก็เบื่อเป็นเหมือนกันเกิดมาฉันยังไม่เคยต้องมานั่งรอใครนานเท่านี้มาก่อนเขาคนแรก ไหนๆ ก็ไหนๆฉันก็เลยขอถือโอกาสครั้งนี้เดินสำรวจห้องพักเขาสักหน่อยก็ แล้วกันฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายแบบเขาทำไมถึงชอบตกแต่งห้องเป็นโทนสีดำแต่
ตอนที่6… [คู่แข่ง]12:30น.รู้งี้ฉันทานข้าวเช้ามาก่อนก็ดีใครจะไปคิดละว่าเขาจะออกมาทานข้าวตอนเที่ยงครึ่งตอนแรกก็คิดว่ามาทานเที่ยงตรงฉันก็คงไม่ต้องมาเจ็บท้องหิวข้าวอยู่แบบนี้ ฉันเอามือกุมท้องตัวเองไว้เหมือนว่าโรคกระเพาะจะเริ่มเล่นงานฉันซะแล้ว จากที่เริ่มเจ็บน้อยๆตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรมากดทับในท้องพร้อมกับบีบเข้ามา“เป็นอะไร” คนที่เดินนำหน้าฉันออกมาเหลียวกลับมาถามพร้อมกับสายตาที่มองตำแหน่งมือที่ฉันจับท้องเอาไว้“ไม่มีอะไร""เจ็บท้องหรอ""......" ทำไมอยู่ๆถึงใช้น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้กับฉัน"โกหกใครก็โหกไปแต่อย่ามาโกหกหมอสิคุณ""ก็แค่ปวดท้องนิดหน่อยเอง พอดีเมื่อเช้าฉันรีบออกมาเลยไม่ทันได้กินข้าว" กับเขาคนนี้ชีวิตนี้ฉันโกหกอะไรไม่ได้เลยสินะ“ก็บอกกแล้วไงว่าถ้าหิวก็ให้มากินก่อนเลยไม่ต้องรอฉัน”“ได้ไง…ถ้าฉันมาก่อนก็ไม่ได้กินข้าวกับนายนะสิ” ฉันฉลาดพอถ้าฉันมาก่อนมีหวังเขาคงไม่มากับฉันหรอก“ดื้อจริงๆ งั้นกินที่ร้านในโรงบาลนี้แหละไม่ต้องไปไหนไกล”นี่ห่วงฉันหรือขี้เกียจออกไปกับฉันกันแน่ แล้วดูในโรงบาลสิมีอะไรให้น่ากินฉันอุส่านั่งอดทนรอตั้งแต่เพื่อที่จะออกมากินโรงอาหารใน โรงบาลเนี๊ยะนะ“ห่วงฉั
Ep05… [เริ่มรุก][คฤหาสน์ลีโอน่า]“จะไปไหนแต่เช้าห๊ะยัยโรส” พ่อถามขณะที่ฉันกำลังสวมรองเท้าส้นสูงสีดำ“ไปทำงานค่ะ”“งานอะไรวันนี้แกไม่ต้องเข้าบริษัทไม่ใช่หรือไง”“ค่ะ แต่โรสมีงานอย่างอื่นต้องทำค่ะ” ฉันตอบพ่อโดยที่ไม่ชายตา.มองสองคนแม่ลูกนั้นแม้แต่น้อย“หนูโรส…”“สมองเสื่อมหรือไงฉันเคยบอกเธอว่ายังไง...ห้ามเรียกฉันแบบนั้น” ฉันเหลียวไปเอ็ดเสียงใส่แมรี่แม่เลี้ยงที่ไม่ต้องการของฉัน“เอ้อ ขอโทษค่ะคุณโรส” ปากบอกขอโทษแต่สายตาเครียดแค้นยิ่งกว่าอะไร“สรุปจะไปไหน” พ่อยังไม่ลดความพยายามที่จะถามฉัน“สนใจทำไมคะปกติไม่เคยเห็นจะถาม” ตอนแรกก็ว่าจะตอบดีๆ แล้วนะแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะเถียง“โรสพ่อถามดีๆนะ”“โรสก็ตอบดีแล้วนี้คะ” ฉันยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป“คงออกไปหาผู้ชายสินะถึงไม่ยอมบอก” ยัยเมลินดาหันมาว่าให้ฉันต่อหน้าทุกคน แต่คุณพ่อของฉันกลับไม่ว่าอะไรยัยนั้นสักคำ เหอะ! นี้เขากำลังว่าให้ลูกตัวเองอยู่นะ อ่อ! ฉันลืมไปว่าไม่มีใครสนใจฉันอยู่แล้ว“ค่ะโรสออกไปหาผู้ชายคุณพ่อมีอะไรมั้ยคะ” ฉันตอบด้วยความประชดประฉัน“ยัยโรส!!!”“หึ! พ่อไม่ต้องขึ้นเสียงใส่โรสหรอกค่ะเพราะผู้ชายที่โรสจะไปหา…เขาเป็นถึงนายแพทย์เลยนะคะ
“วันนี้แกรีบแต่งตัวไปไหนแต่เช้า” นิน่าที่กำลังจะไปเรียนถามฉันทันทีที่เห็นว่าฉันลุกขึ้นมาแต่งตัวแต่เช้า“ไปโรงบาล” ตอบออกไปโดยไม่ได้มองหน้านิน่าเพราะมัวแต่วุ่นกับซิปด้านหลังที่มันรูดไม่ขึ้น“ไปโรงบาล!!! แต่งแบบนี้เนี๊ยะนะ”“อือก็ฉันไม่ได้ป่วยนิทำไมจะแต่งแบบนี้ไม่ได้” ชุดที่ฉันใส่มันเป็นชุดเดรตสั้นสีดำเกาะอกแต่ฉันก็มีเสื้อคลุมไม่ต้องห่วงหรอกว่าจะโป้“ไม่ได้ป่วยแล้วไปทำ เห้ย!!!อย่าบอกนะ” มันชี้หน้าฉันทันทีที่มันนึกออกว่าฉันไปทำไม“อืมฉันจะไปหาหมอคริสเตียน” เหวอเลยทีนี้เพื่อนฉัน“เอาจริงดิ”“แต่งขนาดนี้คิดว่าโรสมาเล่นๆ หรอคะคุณนิน่า” นี้ฉันทำให้มันตกใจขนาดนั้นเลยหรอ“แล้วแกรู้แล้วหรอว่าจะเข้าใกล้เขาได้ยังไงถ้าแกจะอ้างว่าป่วยโรคเดียวที่แกเป็นได้คือโรคหัวใจเพราะเขาเป็นศัลยแพทย์ทรวงอก” อันนั้นน่ะฉันตัดทิ้งไปนานแล้วคนอย่างโรเซ็ทต้าถ้าคิดจะทำอะไรแล้วไม่เคยมีพลาด“ช่างฉันเถอะแกไปเรียนได้แล้วไป๊” ฉันไล่ให้มันไปเรียนก่อนที่จะเดินตามมันไปเอารถก่อนจะขับออกไป[โรงพยาบาลโรเซ็ทต้า]“สวัสดีค่ะติดต่อสอบถามอะไรหรอคะ” ทันทีที่ฉันเดินไปที่หน้าประชาสัมพันธ์พยาบาลที่ทำหน้าที่ก็ถามฉันอย่างกับอัดเทปไว้“เอ้อคื