เกลียดยิ่งกว่าอะไร

[BET LOVE VEILBETHEART]

{เกลียดยิ่งกว่าอะไร}

หลังจากที่ฉันมาถึงบริษัทได้สักพักพ่อของฉันก็ตามมาพร้อมกับยัยสองแม่ลูกนั้นที่ไม่รู้จะมาทำไมงานการก็ไม่เห็นจะทำแถมยังจะมานั่งปั้นหน้าใส่ให้ฉันได้หมั่นไส้อีก

“คุณโรสจะรับกาแฟมั้ยคะเดี๋ยวดิฉันไปชงให้ค่ะ” เลขาของฉันเข้ามาถามทันทีที่ฉันเข้ามาในห้องทำงาน

“ไม่ต้องฉันกินอะไรไม่ลงหรอก” จะให้กินอะไรลงได้ไงในเมื่อยัยสองแม่ลูกนั้นมันมาประจบคุณพ่อขนาดนั้น

“ค่ะงั้นดิฉันขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ” เธอก้มหัวให้ฉันเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไป แล้วกลับเข้ามาใหม่

“มีอะไรไหนว่าจะไปทำงาน”

“เอ้อ…คือท่านประธานเรียกคุณโรสเข้าพบด่วนค่ะ”

“อืมเดี๋ยวฉันไป” พ่อจะเรียกฉันเข้าไปหาทำไมหรือว่ายังไม่จบกับเรื่องเมื่อเช้าฉันเก็บเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะให้เข้าที่ก่อนที่จะออกไปหาท่านที่ห้องทำงานใหญ่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา” เสียงคนข้างในบอกหลังจากที่ฉันเคาะประตู

“เรียกโรสมาทำไมหรอคะ” ทันทีที่เข้าไปสายตาของฉันก็ไปปะทะกับยัยสองแม่ลูกที่นั่งตรงโซฟาในห้องนั้นพอดี

“นั่งก่อนสิโรสพ่อมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”

“ถ้ามันเป็นเรื่องสำคัญขนาดนั้นพ่อก็ไม่ควรเอาคนนอกมายุ่งด้วย” ฉันพูดพร้อมกับแลตาไปยังสองแม่ลูกนั้น

“ไม่เอาน่าโรสคุณแมรี่กับหนูเมลินเขาก็เป็นครอบครัวเดียวกับเรา”

“ครอบครัวคุณพ่อคนเดียวเถอะค่ะโรสไม่นับญาติด้วย”

“ยัยโรสนับวันยิ่งทำตัวไม่น่ารักแล้วนะ” พ่อตะคอกใส่ฉันเสียงดังจนสองแม่ลูกนั้นยิ้มเยาะฉันถ้าฉันรู้ว่าต้องมาเจอแบบนี้ฉันไม่เข้ามาเด็ดขาด

“ก็ไม่ได้ยากให้มารักนี้คะ” หลังจากที่คุณแม่เสียงไปพ่อก็ไม่เคยที่จะชมอะไรฉันไม่ว่าจะทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยดีในสายตาของพ่อ ต่างกับยัยลูกติดนั้นแค่นั่งหายใจก็ดูน่ารักน่าถนุถนอมขึ้นมาทันที

“โรเซ็ทต้า!!!!” พ่อเรียกฉันเสียงดังจนทุกคนตกใจ

“มีอะไรอีกคะเรียกซะตกใจหมดเลย” ปากบอกว่าตกใจแต่สีหน้าฉันมันไม่ใช่แบบนั้นนะสิ

“ฉันจะคุยเรื่องงานกับแกกลับมานั่ง” พ่อชี้หน้าฉันก่อนที่จะบอกให้ฉันไปนั่งเก้าอี้ข้างหน้าท่าน

“ถ้าพ่อจะคุยให้กาฝากสองตัวนี้ออกไปสิคะ” ฉันชี้หน้าสองคนแม่ลูกนั้น

“โรสพ่อขอเถอะ”

“อย่าเสียเวลาขอโรสเลยค่ะเพราะโรสไม่ให้!!...ออกไป!!!” ในเมื่อพ่อไม่ยอมไล่สองคนนั้นออกไปฉันก็จะเป็นคนไล่ไปเอง

“คุณพาลูกออกไปก่อนป่ะเดี๋ยวผมคุยงานเสร็จผมจะไปหา” พ่อบอกสองคนแม่ลูกนั้นให้ออกไปแต่มันกลับเป็นประโยคที่ฉันฟังแล้วรู้สึกเกลียดสองคนนั้นเข้าไปอีกเป็นทวีคูณ

“เขาสองคนออกไปแล้วทีนี้โรสจะคุยกับพ่อได้ยัง” หลังจากที่สองคนนั้นออกไปพ่อก็หันมาถามฉัน

“มีอะไรคะโรสมีเอกสารที่ต้องเคลียร์” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“เหอะ อาทิตย์หน้าพ่อต้องไปเซ็นสัญญากับโรงบาลคาซานตร้า”

“โรงพยาบาลคาซานตร้าหรอคะ”

“ใช่มีอะไรหรือเปล่า”

“เปลาค่ะ” มันแค่เป็นโรงพยาบาลที่แม่ขอฉันเคยเป็นหมออยู่และยังเป็นโรงพยาบาลที่รักษาชีวิตแม่ฉันไว้จนวินาทีสุดท้ายและโรงบาลแห่งนี้ก็ยังอยู่ในเครือของมหาลัยแพทย์ที่ฉันเคยเรียนมันเลยทำให้ฉันคิดถึงคุณแม่ขึ้นมาแต่ก็ต้องเก็บมันเอาไว้เพราะฉันไม่อยากแสดงมันต่อหน้าพ่อ

“โรส โรส”

“ค่ะฟังอยู่ค่ะ” คุณพ่อเรียกฉันหลังจากที่เห็นว่าฉันเงียบไปนาน

“สัญญาที่พ่อจะไปเซ็นมันเป็นสัญญาเกี่ยวกับตัวยาที่จะส่งให้กับโรงพยาบาล”

“ค่ะแค่นี้ใช่มั้ยคะโรสจะได้ไปเตรียมเอกสารให้พร้อมค่ะ”

“แต่ไปเซ็นสัญญาครั้งนี้พ่อจะเอาเมลินไปด้วย” ฉันมองหน้าพ่อทันที

“เอาไปทำไมคะมีหน้าที่อะไรต้องไป”

“โรสใจเย็นๆ สิยังไงเมลินก็เป็นครอบครัวเดี๋ยวกับเราแล้วนะ”

“แค่ให้ใช้นามสกุลเดียวกับโรสมันก็น่าขยะแขยงพอแล้วค่ะ” ฉันมองหน้าพ่อด้วยความโกรธจนถึงขีดสุด

ปัง!!!

“ยัยโรสมันจะมากเกินไปแล้วนะใครสั่งใครสอนให้แกพูดจาแบบนี้” พ่อตบโต๊ะใส่ฉันแล้วตะคอกว่าให้ฉัน

“โรสขอตัวนะคะพรุ่งนี้ถ้าพ่อจะให้มันไปก็แล้วแต่ค่ะ แต่โรสจะเอารถไปเอง” พูดจบฉันเดินมาเปิดประตูเตรียมออกจากห้องทำงานพ่อ

“ว๊ายยยยย!!!”

“อุ๊ย! โทษทีลืมไปว่าประตูห้องนี้มันผลักออกนึกว่าห้องฉัน ฉันก็เลยดึงซะเต็มแรงเลย” ฉันดึงประตูห้องเปิดออกที่จริงมันต้องผลักออก ไปแต่พอดีฉันเห็นเงาเหมือนมีคนแอบฟังหน้าประตูฉันก็เลยดึงเข้ามาเต็มแรงจนสองแม่ลูกที่แอบฟังล้มหน้าคะมำ

“อ้าว! แล้วนี้มาแอบฟังฉันคุยกับพ่อหรอกหรอ” ฉันย่อตัวลงไปคุยกับสองแม่ลูกที่ล้มกองอยู่พื้น ยัยกาฝากเมลินทำท่าเหมือนจะลุกแต่ อย่าหวังเลยว่าฉันจะให้ลุกขึ้นมาฉันกดหัวยัยนั้นลงไปทันที

“ทีหลังถ้าจะแอบฟังก็บอกกันก่อนฉันจะได้เคาะประตูก่อนออกห้อง” ฉันส่งสายตาและยิ้มนางมารไปให้สองคนนั้นก่อนจะหันไปมองคุณพ่อที่ตอนนี้เอาแต่สายหน้ากับการกระทำของฉัน ลองห้ามฉันดูสิฉันจะอาลาวาดให้บริษัทแตกเลยคอยดู

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวนะจ๊ะเมลินดาและคุณแม่เลี้ยง” ฉันเยียดยิ้มให้ก่อนจะลุกขึ้นเดินข้ามสองคนนั้นออกห้องไปพอฉันออกมาจากห้องพนักงานทุกคนที่กำลังมองเหตุการ์ณเมื่อกี้อยู่ถึงกับหลบสายตาฉันทันทีแล้วหันหน้าไปทำงานเหมือนกับว่ากลัวไม่ได้รางวัลพนักงานดีเด่นอย่างงั้นล่ะ แต่ฉันก็ไม่คิดจะสนใจพวกนั้นอยู่แล้วก็เดินเข้าห้องทำงานตัวเองไป

[ห้องทำงานของโรส]

ฉันเอารูปถ่ายที่วางอยู่ยนโต๊ะขึ้นมาดูมันเป็นรูปของฉันกับแม่ฉันจำได้ว่ารูปนี้ถ่ายตอนวันเกิดของฉันและก็เป็นวันเกิดปีสุดท้ายที่ฉันได้ถ่ายรูปคู่กับแม่ฉันกอดรูปนั้นไว้เหมือนกับว่ามันจะหายไป

“แม่คะทำไมแม่ต้องทิ้งโรสไปไหนแม่บอกว่าจะอยู่กับโรสตลอดไปไงคะ” ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องฉันเลยปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา

“พ่อเขาไม่รักโรสเหมือนเมื่อก่อนแล้วค่ะแม่ พ่อเขามีลูกคนใหม่ไปแล้ว”

“แม่คะโรสอยากกอดแม่เหลือเกินโรสเหนื่อยเหลือเกินค่ะแม่ แม่คะ แม่อยู่ไหนทำไมแม่ไม่มาหาโรสคะแม่!!!” ฉันร้องจนไม่มีแรงจะร้องออกมาอีกแล้วตอนเด็กฉันคิดว่าการที่เราหกล้มมันเป็นอะไรที่เจ็บที่สุดแล้วแต่เปล่าเลยฉันคิดผิด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้ฉันต้องรีบเช็ดน้ำตาออกทันที

“เห้ยตาบวม” ฉันเอากระจกขึ้นมาดูอะไรกันร้องไห้แค่นี้ตาบวมเลยหรอแล้วฉันจะทำยังไงเนี๊ยะใครมาเห็นเข้าต้องเอาไปล่อแน่เลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“โอ๊ยนี้ก็เคาะจัง…รอเดี๋ยว”

“คุณโรสคะมีแขกจะขอพบค่ะ” จะแขกหรือฝรั่งอะไรก็ช่างอย่าพึ่งเข้ามาฉันหาทางที่จะทำให้ตาฉันหายบวมก่อน

“นี้ไง!!! เจอแล้ว” และแล้วฉันก็หาสิ่งปกปิดตาได้สำเร็จ

“เข้ามาได้” ฉันบอกเลขาหน้าห้องให้แขกที่มาเยือนไม่รู้เวล้ำเวลานั้นเข้ามา

“เห้ย!!! โรส”

“โถนิน่าฉันก็นึกว่าใคร” นิน่าเพื่อนสาวคนสนิดของฉันเองพอเห็นหน้าฉันมันก็ตกใจทันทีไม่รู้ทำไม

“เดี๋ยวนะนี้ในห้องแกมีพระอาทิตย์จำลองหรอ”

“ทำไมอ่ะ”

“ก็ดูแกทำสิใส่แว่นกันแดดในที่ร่มเนี๊ยะนะ” แหมใครจะไปคิดล่ะว่าไอ่แขกที่ว่าคือเพื่อนรักของฉันไม่งั้นฉันไม่เอาแว่นกันแดดมาใส่ให้อายฟ้าดินหรอก

“ก็ตาฉันมันบวม”

“แอบร้องไห้อีกแล้วหรอ” ไม่แปลกหรอกที่นิน่าจะรู้เพราะทุกครั้งเวลาที่ฉันร้องไห้ก็จะมีนิน่านี้แหละคอยปลอบใจ

“ฉันคิดถึงแม่อ่ะ”

“โถยัยโรสไม่เป็นไรนะยังไงฉันก็ไม่ทิ้งแกไปไหนหรอก” นิน่าดึงฉันเข้ามากอด

“พอๆ เลิกดราม่าได้แล้ว ว่าแต่แกมาหาฉันถึงที่นี่มีอะไรหรือปล่าว”

“ไม่มีอ่ะแค่อยากมาพอดีเรียนเสร็จแล้วมันเบื่อ”

“นี้เห็นที่ทำงานฉันเป็นสวนสนุกแก่เบื่อหรือไงว่าแต่แกเรียนแพทย์ไม่ใช่หรอแล้วทำไมถึงเบื่อ” นิน่ากับฉันเราเรียนที่เดียวกันแถมยังเรียนหมอเหมือนกันแต่ฉันกลับลาออกมาสะก่อนเลยปล่อยให้เพื่อนสุดที่รักเรียนไปคนเดียว

“ไม่ให้เบื่อได้ไงพวกนักศึกษาแพทย์ผู้หญิงเอาแต่พูดถึงหมอคงหมอคริสอะไรก็ไม่รู้แล้วฉันจะมีสมาธิเรียนได้ไง”

“แล้วหมอที่ว่านั้นดียังไงทำไมถึงมีแต่คนพูดถึง” แค่หมอคนเดียวถึงกับพูดถึงกันขนาดนี้สงสัยไม่ธรรมดา

“ฉันก็ไม่รู้อะไรมากหรอกรู้แค่ว่าหมอคริสเขาเป็นศัลย์แพทย์ทรวงอกมือหนึ่งของโรงบาลเห็นเขาว่ากันว่าน่าตานี้แบบหล่อโครดๆ เลยนะที่สำคัญ..โสด”

“อายุเท่าไหร่อ่ะแกรู่มั้ย”

“ฉันก็ไม่ค่อยรู้หรอกเห็นเขาบอกว่ายี่สิบห้าอยู่เลยเป็นหมอที่ทั้งเก่งและหนุ่มแถมรวยมาก”

“อ่อนี้คือแกไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเลยใช่มั้ยแต่ที่ฟังมาข้อมูลแน่นอย่างกับไปสืบมาเลยนะ” ฉันอดที่แซวมันไม่ได้ปากบอกไม่ค่อยรู้เรื่องแต่ข้อมูลแน่นยิ่งกว่าอะไร

“โรสแกก้ว่าฉันเกินไป แต่หมอคนนี้เขาโสด” ยัง ยังไม่หยุด

“โสดแล้วมาบอกฉันทำไม”

“ก็เผื่อว่าแกจะอยากมีสามีเป็นหมอขึ้นมา”

“แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบคนสายอาชีพนี่”

“แต่แกก็เคยเรียนหมอ…” ฉันมองนิน่าทันที

“ฉันขอโทษฉันลืมไปว่าแกเรียนเพราะอะไร” นิน่ารีบทำหน้าสำนึกผิดทันที

“ช่างมันเถอะแกจะนอนจะเล่นอะไรในห้องทำงานฉันก็ตามสบายฉันจะเตรียมเอกสารก่อน”

“เตรียมเอกสารไปไหนอ่ะ”

“อาทิตย์หน้าบริษัทฉันมีเซ็นสัญญากับโรงพยาบาลคาซานดร้านะ” พอฉันพูดชื่อโรงบาลเท่านั้นแหละยัยนิน่าถึงกับเด่งตัวจากโซฟามาหาฉันทันที

“โรงบาลไหนนะ”

“คาซานดร้า” ฉันทำหน้างงใส่มันทันที “ทำไมมีอะไรงั้นหรอ”

“ก็โรงบาลนี้มันเป็นโรงบาลในเครือมหาลัยฉัน”

“เอา!!! ความจริง” ฉันกดเสียงต่ำถามมันทันที

“เอ้อๆ ก็ได้ฉันแค่จะบอกแกว่านั้นมันเป็นโรงบาลของหมอคริสที่ฉันเล่าให้แกฟังอ่ะ”

“แล้ว…”

“แล้วถ้าแกเจอถ่ายรูปให้ฉันทีนะฉันอยากเห็น” นึกว่าอะไรที่แท้ก็เรื่องผู้ชายยัยแม่พระเอ้ย

“โรงบาลใหญ่ขนาดนั้นฉันคงเจออยู่หรอก” นั้นมันเป็นโรงบาลที่ใหญ่ที่สุดแถมยังเป็นโรงบาลที่ติดอันดับหนึ่งของอังกฤษเลยนะ

“ค่อยว่ากันทีหลังแต่ตอนนี้…ขอเข้าห้องน้ำก่อน” แล้วยัยนิน่าก็วิ่งเข้าห้องน้ำไป

’โรงพยาบาลคาซานดร้า’

พอคิดถึงชื่อนี้ทีไรฉันก็คิดถึงแม่ฉันทุกทีเพราะมันเป็นโรงพยาบาลที่แม่ฉันอยากให้ฉันเข้าทำงานเพราะฉันจะได้อยู่ใกล้ๆ กับแม่ตลอดเวลาแต่ตอนนี้ไม่มีที่ไหนเลยที่ฉันจะได้อยู่ใกล้กับแม่เหมือนแต่ก่อน