เข้าสู่ระบบแชร์
เริ่มรุก
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-05 22:07:38Ep05… [เริ่มรุก]
[คฤหาสน์ลีโอน่า]
“จะไปไหนแต่เช้าห๊ะยัยโรส” พ่อถามขณะที่ฉันกำลังสวมรองเท้าส้นสูงสีดำ
“ไปทำงานค่ะ”
“งานอะไรวันนี้แกไม่ต้องเข้าบริษัทไม่ใช่หรือไง”
“ค่ะ แต่โรสมีงานอย่างอื่นต้องทำค่ะ” ฉันตอบพ่อโดยที่ไม่ชายตา.มองสองคนแม่ลูกนั้นแม้แต่น้อย
“หนูโรส…”
“สมองเสื่อมหรือไงฉันเคยบอกเธอว่ายังไง...ห้ามเรียกฉันแบบนั้น” ฉันเหลียวไปเอ็ดเสียงใส่แมรี่แม่เลี้ยงที่ไม่ต้องการของฉัน
“เอ้อ ขอโทษค่ะคุณโรส” ปากบอกขอโทษแต่สายตาเครียดแค้นยิ่งกว่าอะไร
“สรุปจะไปไหน” พ่อยังไม่ลดความพยายามที่จะถามฉัน
“สนใจทำไมคะปกติไม่เคยเห็นจะถาม” ตอนแรกก็ว่าจะตอบดีๆ แล้วนะแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะเถียง
“โรสพ่อถามดีๆนะ”
“โรสก็ตอบดีแล้วนี้คะ” ฉันยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป
“คงออกไปหาผู้ชายสินะถึงไม่ยอมบอก” ยัยเมลินดาหันมาว่าให้ฉันต่อหน้าทุกคน แต่คุณพ่อของฉันกลับไม่ว่าอะไรยัยนั้นสักคำ เหอะ! นี้เขากำลังว่าให้ลูกตัวเองอยู่นะ อ่อ! ฉันลืมไปว่าไม่มีใครสนใจฉันอยู่แล้ว
“ค่ะโรสออกไปหาผู้ชายคุณพ่อมีอะไรมั้ยคะ” ฉันตอบด้วยความประชดประฉัน
“ยัยโรส!!!”
“หึ! พ่อไม่ต้องขึ้นเสียงใส่โรสหรอกค่ะเพราะผู้ชายที่โรสจะไปหา…เขาเป็นถึงนายแพทย์เลยนะคะ” ฉันเน้นคำว่าแพทย์ใส่หน้ายัยเมลิน
“หมายความว่าไง” เมลินดาถามฉัน
“ก็หมายความอย่างที่พูดไปก่อนนะเดี๋ยวสาย” แล้วฉันก็เดินถือกระเป๋าออกมาทันที
[โรงพยาบาลคาซานดร้า]
พอมาถึงโรงพยาบาลฉันก็เดินตรงมาที่ห้องของเขาทันที แต่ยังไม่ทันที่ได้ก้าวขาเข้าไปนางพยาบาลหน้าห้องก็มาขวางทางฉันไว้
“คุณโรเซ็ทต้าใช่มั้ยคะ” ฉันพยักหน้าเล็กน้อยตอบเป็นมารยาท
“คุณเข้าไปไม่ได้นะคะ”
“แล้วทำไมฉันถึงข้าไปหาหมอไม่ได้”
“คือ…คุณหมอสั่งไว้น่ะค่ะว่าถ้าคุณโรเซ็ทต้ามาห้ามให้เข้าพบโดยเด็ดขาด”
โห!!อะไรกันนี้ถึงกับไม่ให้ฉันเข้าไปหาเลยงั้นหรอ ฉันทำได้เพียงเอียงคอมองหน้าพยาบาลตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“แล้วตอนนี้หมอคริสอยู่ไหน” ฉันถามออกไปเสียงแข็ง
“เอ้อ…คือ”
“อยู่ข้างในใช่มั้ย”
ปัง!!!!
“นี้!!!ทำไมนายถึงบอกให้พยาบาลคนนั้นไม่ให้ฉันเข้ามา” พอเข้ามาถึงฉันก็ปิดประตูลงพร้อมกดล็อคทันที ถ้าขืนรอยัยนั้นตอบฉันคงไม่ได้เข้ามาหรอก
“ไม่ได้ยินที่ถามหรือไงห๊ะ!!!” นี้เขาจงใจจะยั่วโมโหฉันหรือไงกันทั้งๆ ที่ฉันกำลังยืนถามเขาแต่เขากลับไม่สนใจเอาแต่นั่งมองเอกสาร ที่อยู่ตรงหน้า เย็นชาชะมัด!
“หมอคริส!!!” ฉันยังคงพยายามเรียกเขาแต่ก็ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะได้ผลเพราะเขาเงยหน้าขึ้นมาหาฉัน
“ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้เข้ามา” นี้หรือคือประโยคทักทาย
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะเข้ามา”
“คุณมีธุระอะไรกับผม”
“ฉันแค่อยากเห็นหน้านายก็เท่านั้น” ฉันฉีกยิ้มเท่าที่จะทำได้
“ออกไปซะที่นี่ไม่ใช่ที่เด็กแบบคุณจะมาเล่นได้”
เด็ก!!นี้เขายังเห็นฉันเป็นเด็กอยู่หรอ เด็กที่ไหนจะแต่งเนื้อแต่งตัวแล้วหน้าด้านหน้าทนเข้าหาผู้ชายแบบฉัน
“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วอีกอย่างฉันก็อายุยี่สิบแล้วด้วย”
“ยังไงคุณก็เด็กกว่าผมตั้งห้าปี อีกอย่างอายุที่พึ่งบรรลุนิติภาวะแบบนี้เขายังไม่เป็นผู้ใหญ่กันหรอก”
“โอเคฉันขี้เกลียดเถียงกับนายแล้วเด็กก็เด็กพี่คริส” ว๊ายๆๆๆๆ เรียกเองเขิลเองแปลกๆ เหมือนกันนะที่ต้องเรียกเขาแบบนั้น แต่เอา เหอะจะให้เป็นเด็ก เป็นผู้ใหญ่ หรือเป็นอะไรก็ช่างยังไงซะฉันก็ไม่มีวันถอยให้เขาหรอก
“เหอะ!!สรุปวันนี้คุณมาทำไมอีก” เขาถอนหายใจก่อนที่จะพูดกับฉัน
“เย็นชาจังนายมีหัวใจมั้ยเนี๊ยะ” ที่ถามนี้สงสัยจริงๆ นะแต่ดูเหมือนว่าคนถูกถามจะไม่สบอารมณ์
“ถ้าจะมาเพื่อถามแค่นี้ก็กลับไปซะผมจะทำงานไม่มีเวลามานั่งเล่นกับคุณ” เขาไล่ฉันโดยที่ไม่คิดจะมองหน้าฉันด้วยซ้ำ
“อย่าพึ่งโมโหสิที่ฉันมาวันนี้ก็แค่จะมาชวนนายไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน” ฉันก้มลงไปหาคนที่นั่งอยู่จนเขาหันมา
“คิดจะอ่อยผมหรือไง”
O_O!!!!!
“เห้ย!!!” นี่เขามันแบบคนแบบไหนกันถึงกล้าใช้สายตาแบบนั้นมองหน้าอกฉัน ทำเอาคนที่พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยอย่างฉันต้องรีบยอกมือขึ้นมาปิด
“สายตานายนี้มัน!!”
“คุณก็ตั้งใจแล้วไม่ใช่หรือไง” ฉันได้แต่ทำหน้าดุใส่เขา ตั้งใจกับผีน่ะสิ
“นายมองหน้าอกฉันนายต้องไปกินข้าวกับฉันกลางวันนี้”
“มันเกี่ยวกันมั้ย”
“จะไปมั้ย ถ้าไม่ไปฉันจะประกาศให้คนทั้งโรงบาลรู้เลยว่านายเป็นโรคจิตแอบมองหน้าอกคนอื่น”
“เอาที่คุณสบายใจเลยแล้วกันเพราะยังไงผมก็ไม่ไป!!!” นี้เขาคิดว่าฉันไม่กล้าหรือไงถึงได้ท้าทายกันขนาดนี้
“ได้!!!” ฉันตอบออกไปเสียงสูงก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูห้องเขา
“จะทำอะไร” เขาลุกมาหาฉันทันที
“ทุกคนคร้าาาาา!!!!” ฉันตะโกนออกไปแต่ก็ไม่ทันที่ใครจะเหลียวมามองนอกจากพยาบาลหน้าห้อง เพราะเขาดึงฉันเข้ามาซะก่อน
“ดึงฉันเข้ามาทำไมไหนบอกว่าเอาที่ฉันสบายใจไม่ใช่หรือไง”
“โอเค๊! ผมจะไปกินข้าวกับคุณตกลงมั้ย”
"ตกลง" ฉันพยักหน้าทันที
“แต่…”
“แต่อะไรอีก” ทุกเรื่องในชีวิตของเขามันต้องมีข้อแม้ไปหมดทุกอย่างเลยใช่มั้ย
“เธอต้องลืมเรื่องเมื่อกี้ไปให้หมด” เขาชี้หน้าฉัน เรื่องเมื่อกี้งั้นหรอ
“เรื่องที่นายมองหน้าอกฉันน่ะหรอ” เอาจริงๆนะบางทีฉันก็สงสัยตัวเองเหมือนว่าทำไมทุกครั้งเวลาที่อยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ฉันถึงทำ อะไรที่มันเหมือนไม่ใช่นิสัยฉันเลย หรือเพราะความอยากเอาชนะยัยเมลินดาของฉันมันสูงเกินไป
“อืม ตกลงมั้ย”
“ก็ได้นะ แต่นายต้องบอกฉันมาว่านายโสดหรือว่ามีแฟนแล้ว” ฉันถามเขาออกไปตรงๆ
“เปลี่ยนเรื่องเร็วดีเน้อ”
“ตอบสิ!!!”
“ฉันไม่มีใคร…พอใจหรือยัง” เขาหันมาตอบฉันแต่ไม่รู้ทำไมหัวใจของฉันมันถึงได้เต้นรัวแบบนี้หรือว่าฉันเป็นโรคหัวใจบ้านาไม่หรอก
“ยิ้มอะไร” ฉันหรอ??? แล้วฉันจะยิ้มทำไมเนี๊ยะ
“ไม่บอกไปทำงานสิเดี๋ยวฉันนั่งรอตรงนี้” ฉันชี้ไปยังโซฟาที่อยู่ในห้องก่อนที่จะเดินไปนั่งรอเวลากลางวันที่แสนจะนาน แต่ระหว่างที่ ฉันรอฉันแอบถ่ายรูปเขาไว้ด้วยแหละไม่ได้ปลื้มอะไรหรอกนะแต่ฉันจะส่งรูปนี้ไปให้ใครบางคนต่างหาก
โรส: ทายสิตอนนี้ฉันอยู่กับใคร
ฉันส่งข้อความพร้อมรูปภาพไปให้เมลินดา
ติ๊ง!
แล้วสักพักเสียงข้อความก็ดังกลับมา
เมลินดา: แกไปอยู่กับหมอได้ไง
โรส: ฉันจะอยู่กับใครก็ได้ถ้าฉันต้องการ
เมลินดา: อ๋อฉันรู้แล้วแกต้องการจะกีดกันฉันกับพี่คริสสินะ
โรส: ฉลาดดีนิ แกอย่าหวังเลยว่าจะได้เขาไปง่ายๆ เพราะฉันจะทำให้เขาชอบฉันให้ได้
เมลินดา: แกทำแบบนี้ทำไมในเมื่อแกไม่ได้สนใจเขาอยู่แล้ว หรือแกกลัวว่าแกจะแพ้ฉัน
โรส: คนที่ต้องกลัวไม่ใช่ฉันหรอก แต่เป็นกาฝากแบบแกต่างหาก…อ่อกลางวันนี้ฝากบอกพ่อฉันด้วยนะว่าไม่ต้องรอทานข้าวฉันจะไป กิน!! กับหมอคริส แค่นี้นะบาย
แล้วฉันก็ปิดโทรศัพท์ลงทันทีเพราะไม่อยากจะพูดอะไรไปมากกว่านี้แค่นี้ยัยนั้นก็คงจะนั่งไม่ติดเก้าอี้แล้วล่ะ
…
นี้มันแค่เริ่มต้นเองนะเมลินดา
บทที่เกี่ยวข้อง
พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา คู่แข่ง
ตอนที่6… [คู่แข่ง]12:30น.รู้งี้ฉันทานข้าวเช้ามาก่อนก็ดีใครจะไปคิดละว่าเขาจะออกมาทานข้าวตอนเที่ยงครึ่งตอนแรกก็คิดว่ามาทานเที่ยงตรงฉันก็คงไม่ต้องมาเจ็บท้องหิวข้าวอยู่แบบนี้ ฉันเอามือกุมท้องตัวเองไว้เหมือนว่าโรคกระเพาะจะเริ่มเล่นงานฉันซะแล้ว จากที่เริ่มเจ็บน้อยๆตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรมากดทับในท้องพร้อมกับบีบเข้ามา“เป็นอะไร” คนที่เดินนำหน้าฉันออกมาเหลียวกลับมาถามพร้อมกับสายตาที่มองตำแหน่งมือที่ฉันจับท้องเอาไว้“ไม่มีอะไร""เจ็บท้องหรอ""......" ทำไมอยู่ๆถึงใช้น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้กับฉัน"โกหกใครก็โหกไปแต่อย่ามาโกหกหมอสิคุณ""ก็แค่ปวดท้องนิดหน่อยเอง พอดีเมื่อเช้าฉันรีบออกมาเลยไม่ทันได้กินข้าว" กับเขาคนนี้ชีวิตนี้ฉันโกหกอะไรไม่ได้เลยสินะ“ก็บอกกแล้วไงว่าถ้าหิวก็ให้มากินก่อนเลยไม่ต้องรอฉัน”“ได้ไง…ถ้าฉันมาก่อนก็ไม่ได้กินข้าวกับนายนะสิ” ฉันฉลาดพอถ้าฉันมาก่อนมีหวังเขาคงไม่มากับฉันหรอก“ดื้อจริงๆ งั้นกินที่ร้านในโรงบาลนี้แหละไม่ต้องไปไหนไกล”นี่ห่วงฉันหรือขี้เกียจออกไปกับฉันกันแน่ แล้วดูในโรงบาลสิมีอะไรให้น่ากินฉันอุส่านั่งอดทนรอตั้งแต่เพื่อที่จะออกมากินโรงอาหารใน โรงบาลเนี๊ยะนะ“ห่วงฉั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-05พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา ความอ่อนแอ
ตอนที่ 7 ความอ่อนแอวันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ฉันต้องมาโรงพยาบาลทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรแต่ที่มาก็เพราะคุณหมอที่นี่น่าจับทำสามีฉันเลยต้องมาบ่อย ๆ แม้ว่าเวลาของฉันมันเป็นเงินเป็นทองแต่เผื่อเขาฉันยอมเสียเงินเสียทองไปเลยก็ได้ ฉันล่อเล่นอย่าคิดจริงจังไปได้ที่มาวันนี้มีแค่เหตุผลเดียวเท่านั้นต่อให้ฉันจะต้องเสียอะไรไปฉันไม่มีทางในเมลินสมหวังหรอก แต่ที่แน่ๆ วันนี้เขาไม่ว่างมานั่งเล่นกับฉันเพราะเขาต้องรีบไปรักษาคนไข้ที่รอการช่วยเหลือจากเขาอยู่ ฉันก็เลยต้องมานั่งรอเขาในห้องไม่อยากเชื่อเลยว่าการผ่าตัดมันจะนานปานนี้ถ้ารู้จักฉันจริงเขาจะต้องรู้ว่านิสัยของฉันเกลียดการต้องรอโดยเฉพาะรอในสิ่งที่ไม่มีประโยชน์อะไรกับตัวเอง ยกเว้นคุณหมอคนนี้เพราะเขาสามารถทำประโยชน์ให้ฉันได้แม้ว่าจะต้องนั่งรอจนเกือบจะสามชั่วโมงก็เถอะจะว่าไปเขาก็เป็นคนแรกเลยนะที่ทำให้ฉันอดทนตั้งตารอจนแทบจะหลับคาห้องเขาฉันก็เบื่อเป็นเหมือนกันเกิดมาฉันยังไม่เคยต้องมานั่งรอใครนานเท่านี้มาก่อนเขาคนแรก ไหนๆ ก็ไหนๆฉันก็เลยขอถือโอกาสครั้งนี้เดินสำรวจห้องพักเขาสักหน่อยก็ แล้วกันฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายแบบเขาทำไมถึงชอบตกแต่งห้องเป็นโทนสีดำแต่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-05พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา รู้เมื่อสายไป
ตอนที่8... [รู้เมื่อสายไป][คริสเตียน]วันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ผมต้องเข้ามาดูแลคนไข้ตามนัดผมมาทำงานที่โรงพยาบาลตามปกติแต่ที่ไม่ปกติสำหรับผมตั้งแต่เช้าผมยังไม่เห็นหน้าใครบางคนที่มาได้ทุกวันเหมือนคนไม่มีการไม่มีงานทำไม่รู้ว่าตั้งแต้เมื่อไหร่เหมือนกันที่ผมรู้สึกว่าการได้เจอโรเซ็ทต้าทุกเช้ามันคือกิจวัตรประจำวันไปแล้วพอไม่ได้เจอกลับรู้เหมือนมีบางอย่างหายไป แล้วทำไมผมต้องไปสนใจด้วยละจะมา หรือจะไปไม่มันก็เรื่องของเธอ“วันนี้แฟนคุณหมอไม่มาหรอคะ” พยาบาลที่เอากาแฟเข้ามาให้ถามผมขึ้นมาจนผมต้องเงยมองหน้าเธอ“แฟนผม?” ผมชี้นิ้วมาใส่ตัวเองอย่างงงๆ ผมไปมีแฟนตอนไหน“ก็คุณผู้หญิงคนที่สวยๆที่มาหาคุณหมอทุกวันยังไงละคะ”“เธอไม่ใช่แฟนผมครับ”นอกจากโรเซ็ตต้าที่พักนี้จะเข้าออกห้องทำงานผมก็ไม่มีใครแล้วหากไม่นับรวมคนในโรงพยาบาลเธอนี่แหละที่เป็นต้นตอขอคำถามเมื่อกี้ แล้วการที่ผมตอบไปแบบนั้นก็ทำเอาพยาบาลตรงหน้าดูงงไม่น้อยทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันแต่โรเซ็ทต้ากลับทำให้คนอื่นที่มองมาเข้าใจผิดไปไม่น้อย หึ! ผู้หญิงแบบเธอมันน่ากลัวจริงๆ“อ้าวหรอคะพี่ก็นึกว่าเป็นแฟนหมอคริสซะอีกเมื่อวานเห็นร้องไห้ออกไปคิดว่าทะเลาะกัน”“ร้อง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-05พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา ไม่เนียน
ตอนที่9… [ไม่เนียน]วันนี้ถือเป็นการขึ้นต้นเดือนใหม่ที่ดีเลยทีเดียวเพราะตั้งแต่นี้เป็นต้นไปพนักงานทุกคนในบริษัทจะไม่มีใครมาว่ารองผู้บริหารแบบฉันว่ามาสายได้อีกแล้วเพราะหลังจากนี้เป็นต้นไป ฉัน! โรเซ็ทต้า ลีโอน่า จะไม่ไปเสียเวลาตามตื้อ ตามจีบ ตามรังขวานไอ้หมอบ้านั้นอีกพอกันทีเสียทั้งงาน เสียทั้งสุขภาพจิตนอกจากไม่ได้อะไรกลับมาแล้วฉันยังถูกมองเป็นผู้หญิงไร้ยางอายเพราะฉะนั้นนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเรื่องเดียวที่จะไม่แย่งชินกับกาฝากนั้นก็คือหมอนี่แหละ"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณโรส” ตายยากตายเย็นจริง ๆ อุส่าคิดว่าเป็นวันที่ดีพอมาเจอสองคนแม่ลูกในห้องทำงานของฉันวันดี ๆ วันนี้หมดไปโดยไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง“ใครให้เธอสองคนแม่ลูกเข้ามาในห้องฉันห๊ะ!!!”“ไม่มีใครใช้หรอกค่ะเราสองคนแม่ลูกเข้ามาเอง” ยัยแม่เลี้ยงนั้นยืนขึ้นก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่“ไม่มีใครอยากมาเข้ามาในห้องคนใจแคบแบบเธอหรอก” เมลินพูดใส่หน้าฉัน“ถึงเธออยากฉันก็คงไม่ให้กาฝากอย่างพวกเธอเข้ามาหรอกเดี๋ยวห้องฉันมันจะหมองไปด้วยความหน้าด้านไร้ยางอายของพวกเธอ!!!” คิดหรอว่าคนอย่างฉันจะยอมให้ว่าฝ่ายเดียว"หน้าด้าน!!!ไร้ยางอาย หือ ว่า
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-05พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา สรรพนามของเราสองคน
ตอนที่10… [สรรพนามของเราสองคน]ถ้านับรวมแล้ววันนี้ก็ปาเข้ามาเกือบสองเดือนที่ฉันนั่งตาม ยืนตาม เดินตามเขาจนกลายเป็นกิจวัตรอีกอย่างในชีวิตไปแล้วถ้าวันไหนที่ไม่ได้เจอชีวิตฉันในวันนั้นก็เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ทว่าจะสองเดือนแล้วเถอะมีแค่ฉันที่รู้สึกตัวเองเปลี่ยนไปแต่กับเขาฉันยังมองไม่ออกเลยว่าความพยายามของฉันมันไปตกผลึกอะไรในใจเขาบ้างหรือยังแต่ก็ดีกว่าครั้งแรกที่เจอหน่อยอย่างน้อยคริสเตียนก็ยังเห็นฉันมีตัวตนขึ้นมาบ้าง“นี้!!!วันนี้นายไม่ไปทำงานหรือไงห๊ะ”วันนี้กิจวัตรประจำวันฉันก็เหมือนเดิมคือไปรอเขาที่โรงพยาบาลแต่ทว่าวันนี้กลับเป็นเขาที่ชิงโทรมาหาฉันซะก่อนพร้อมกับเอาหน้าหล่อ ๆ มายืนฉีกยิ้มที่บริษัทฉันถ้าจำไม่ผิดฉันเองก็ไม่เคยให้เบอร์เขาแล้วทำไมคริสเตียนถึงมีเบอร์ส่วนตัวฉันได้ละ“ไม่ไป…วันนี้ผมว่าง” ดูเหมือนเขาจะเป็นหมอที่ว่างที่สุดในสายอาชีพนี่แล้วละ“แล้วจะพาฉันไปไหน หรือว่าไป…” ฉันแกล้วเอานิ้วชี้มาชนกันพร้อมส่งสายตาที่ผู้หญิงคนอื่นชอบทำใส่เขา“ไปกินข้าวไม่ต้องคิดไปไกล”"ดับฝันที่สุด!"[ร้านอาหาร]ไม่อยากเชื่อสายตาว่าคุณหมอที่รักสุขภาพอย่างเขาจะสั่งอาหารที่คอเลสเตอรอลสูงแบบนี้เป็นกับเขา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-05พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา ทางเลือก
ตอนที่11… [ทางเลือก]หลังจากวันที่เขาและฉันปรับความเข้าใจ เอ๊ะ! ไม่สิ ต้องบอกว่าทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการจนมาถึงตอนนี้ถ้าลองนับดูแล้วก็ครบหนึ่งเดือนพอดีที่เราสองคนต่างก็ได้รู้จักกันมากขึ้น และฉันยังได้ใกล้ชิดเขามากกว่าเดิม ...มากจนฉันเริ่มกลัวว่าสักวันฉันอาจจะต้องเป็นคนแพ้ในเกมที่ตัวเองสร้างขึ้นมา และถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ ฉันคงต้องยอมรับกรรมที่ตัวเองก่อRrrrrrrrrrก่อนจะได้คิดอะไรที่มันไปไกลกว่านี้เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เวลานี้อีกแล้วหรอ?12.00 น.เที่ยงตรงเป๊ะ! นี้อาจจะเป็นเวลาพักเที่ยงของใครหลายคนแต่กับฉันทุกวันไม่เว้นเสาร์อาทิตย์มันคือเวลารับสายจากคุณหมอสุดหล่อ ฉันเองพอรู้มาบ้างว่าคริสเตียนเขาเป็นตรงต่อเวลาแต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะตรงดิ่งขนาดนี้“ว่า…”“พูดยาวไปมั้ย ฟังแทบไม่ทัน” ประชดแหละ“มีอะไร ว่างหรือไง แล้วทำไมต้องโทรมาเวลานี้ตลอด"“พอได้พูดก็พูดซะจนตอบไม่ทันเลย”“จะตอบไม่ตอบ ถ้าไม่ตอบฉันจะว่างละนะ" นี่ก็เป็นอีกหนึ่งในนิสัยเสียของฉัน ฉันไม่ชอบให้ใครมาว่าแต่ถ้ากลับกันฉันไม่สนหรอก“ถ้าถามว่าว่างมั้ยก็ว่าง…แล้วถ้าถามว่าทำไมต้องโทรมาเวลานี้ตอบได้เลยว่าเป็นห่วง” เป็นห่วงฉัน???“ห่วง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-05พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา ชัดเจนพอมั้ย
ตอนที่12… [ชัดเจนพอมั้ย]“ไม่อยากรู้หรอเมลินว่าเมื่อวานฉันกับพี่หมอของเธอ…ทำอะไรกัน”ฉันเดินลงบันไดมาเจอเข้ากับยัยนี้พอดีฉันก็เลยอดไม่ได้ที่จะยั่วโมโหเธอแต่เช้า หึ! ถือซะว่าวันนี้เป็นวันดีของฉันแต่วันซวย! สำหรับเธอก็แล้วกัน ฉันมองหน้าเธออย่างผู้ชนะและเหนือกว่าแน่นอนว่าฉันต้องอยู่เหนือกว่ายัยนี้ทุกเรื่อง! ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องหัวใจ“เธอมันไม่แฟร์”“ไม่แฟร์ยังไง ไหนลองบอกฉันมาสิยัยกาฝาก!” ฉันเดินเข้าไปใกล้เธอเพื่อเรียกความกลัวให้กับคนปากดีแบบนั้น“เธอก็รู้ว่าฉันชอบพี่หมอ แต่เธอก็ยังมาแย่ง…”“แย่งงั้นหรอเขาไปเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!” ฉันพูดสวนยัยนี้ไปทันที คนอย่างฉันไม่เคยคิดแย่งของใครให้เสียศักดิ์ศรีหรอก อีกอย่างถึงยัยนี้จะชอบเขาก่อนแต่เขาก็ไม่ได้สนใจเธอแบบนี้เรียกว่าแยกได้หรอ คนที่แยกของคนอื่นคือเธอกับแม่ของเธอต่างหากที่แยกของฉันไปทุกอย่าง!“โรส เธอทำแบบนี้เพื่อต้องการเอาชนะฉันใช่มั้ย!” เธอมองฉันเหมือนกับว่ากำลังจะฆ่าฉันทางสายตา ฉันเชื่อเลยว่าถ้ายัยนี้ไปมีเรื่องกับฉันข้างนอกที่ไม่ใช่บ้านฟังธงได้เลยว่าเธอไม่เก็บอาการเหมือนตอนนี้แน่นอน“ฉลาดนี้แต่ก็คงฉลาดน้อยกว่าฉัน เหอะ! แย่จัง”
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-05พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา บทนำ
บทนำ…“แม่คะโรสรักแม่มากเลยนะคะ” เด็กหญิงวัยสิบเจ็ดปีที่นอนหนุนตักผู้เป็นแม่มันเป็นอะไรที่ดูแล้วมีความสุขที่สุดเลยก็ว่าได้“โรสหนูรักแม่มากมั้ยลูก”“ก็ต้องรักมากสิคะก็แม่เป็นแม่ของโรส”“งั้นลูกสาวคนเก่งของแม่ไหนบอกแม่มาสิคะว่าโตมาหนูอยากเป็นอะไร”“โรสอยากเป็นหมอเหมือนแม่ค่ะ” เด็กสาวบอกกับผู้เป็นแม่ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนทุกครั้ง“แม่ต้องอยู่กับโรสแบบนี้ตลอดไปนะคะ”“จ๊ะแม่จะอยู่กับโรสแบบนี้ตลอดไปลูกรักของแม่”“คุณหนูคะ!! คุณหนู!!! ตื่นได้แล้วค่ะสายแล้วนะคะ”“เห้อ...นี้ฉันฝันไปอีกแล้วหรอ”“คุณหนูฝันว่าอะไรหรอคะป้าเห็นคุณหนูยิ้มมีความสุขเชียว” ป้ามะลิที่เป็นแม่บ้านและก็ยังเป็นคนที่ดูแลฉันมาตั้งแต่ที่คุณแม่จากฉันไปก็มีเพียงแค่ป้ามะลิเท่านั้นที่เป็นเหมือนแม่คนที่สองของฉัน“โรสฝันว่าโรสนอนหนุนตักคุณแม่ค่ะ" แต่มันก็แค่ความฝันเพราะยังไงซะท่านก็ไม่กลับมาหาฉันอีกแล้วคำสัญญาพวกนั้นไม่มีจริง“อย่าร้องไห้แบบนี้สิคะคุณหนูของป้า” ป้ามะลิเข้ามาเช็ดน้ำตาให้ฉันมันยิ่งเป็นเชื้อเพลิงอย่างดีที่ทำให้น้ำตาไหลมามากกว่าเดิมฉันโผล่เข้ากอดป้ามะลิทันที“โรสคิดถึงแม่จังเลยค่ะ”“ป้าก็คิดถึงคุณผู้หญิงเหม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-28
บทล่าสุด
พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา ชัดเจนพอมั้ย
ตอนที่12… [ชัดเจนพอมั้ย]“ไม่อยากรู้หรอเมลินว่าเมื่อวานฉันกับพี่หมอของเธอ…ทำอะไรกัน”ฉันเดินลงบันไดมาเจอเข้ากับยัยนี้พอดีฉันก็เลยอดไม่ได้ที่จะยั่วโมโหเธอแต่เช้า หึ! ถือซะว่าวันนี้เป็นวันดีของฉันแต่วันซวย! สำหรับเธอก็แล้วกัน ฉันมองหน้าเธออย่างผู้ชนะและเหนือกว่าแน่นอนว่าฉันต้องอยู่เหนือกว่ายัยนี้ทุกเรื่อง! ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องหัวใจ“เธอมันไม่แฟร์”“ไม่แฟร์ยังไง ไหนลองบอกฉันมาสิยัยกาฝาก!” ฉันเดินเข้าไปใกล้เธอเพื่อเรียกความกลัวให้กับคนปากดีแบบนั้น“เธอก็รู้ว่าฉันชอบพี่หมอ แต่เธอก็ยังมาแย่ง…”“แย่งงั้นหรอเขาไปเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!” ฉันพูดสวนยัยนี้ไปทันที คนอย่างฉันไม่เคยคิดแย่งของใครให้เสียศักดิ์ศรีหรอก อีกอย่างถึงยัยนี้จะชอบเขาก่อนแต่เขาก็ไม่ได้สนใจเธอแบบนี้เรียกว่าแยกได้หรอ คนที่แยกของคนอื่นคือเธอกับแม่ของเธอต่างหากที่แยกของฉันไปทุกอย่าง!“โรส เธอทำแบบนี้เพื่อต้องการเอาชนะฉันใช่มั้ย!” เธอมองฉันเหมือนกับว่ากำลังจะฆ่าฉันทางสายตา ฉันเชื่อเลยว่าถ้ายัยนี้ไปมีเรื่องกับฉันข้างนอกที่ไม่ใช่บ้านฟังธงได้เลยว่าเธอไม่เก็บอาการเหมือนตอนนี้แน่นอน“ฉลาดนี้แต่ก็คงฉลาดน้อยกว่าฉัน เหอะ! แย่จัง”
พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา ทางเลือก
ตอนที่11… [ทางเลือก]หลังจากวันที่เขาและฉันปรับความเข้าใจ เอ๊ะ! ไม่สิ ต้องบอกว่าทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการจนมาถึงตอนนี้ถ้าลองนับดูแล้วก็ครบหนึ่งเดือนพอดีที่เราสองคนต่างก็ได้รู้จักกันมากขึ้น และฉันยังได้ใกล้ชิดเขามากกว่าเดิม ...มากจนฉันเริ่มกลัวว่าสักวันฉันอาจจะต้องเป็นคนแพ้ในเกมที่ตัวเองสร้างขึ้นมา และถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ ฉันคงต้องยอมรับกรรมที่ตัวเองก่อRrrrrrrrrrก่อนจะได้คิดอะไรที่มันไปไกลกว่านี้เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เวลานี้อีกแล้วหรอ?12.00 น.เที่ยงตรงเป๊ะ! นี้อาจจะเป็นเวลาพักเที่ยงของใครหลายคนแต่กับฉันทุกวันไม่เว้นเสาร์อาทิตย์มันคือเวลารับสายจากคุณหมอสุดหล่อ ฉันเองพอรู้มาบ้างว่าคริสเตียนเขาเป็นตรงต่อเวลาแต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะตรงดิ่งขนาดนี้“ว่า…”“พูดยาวไปมั้ย ฟังแทบไม่ทัน” ประชดแหละ“มีอะไร ว่างหรือไง แล้วทำไมต้องโทรมาเวลานี้ตลอด"“พอได้พูดก็พูดซะจนตอบไม่ทันเลย”“จะตอบไม่ตอบ ถ้าไม่ตอบฉันจะว่างละนะ" นี่ก็เป็นอีกหนึ่งในนิสัยเสียของฉัน ฉันไม่ชอบให้ใครมาว่าแต่ถ้ากลับกันฉันไม่สนหรอก“ถ้าถามว่าว่างมั้ยก็ว่าง…แล้วถ้าถามว่าทำไมต้องโทรมาเวลานี้ตอบได้เลยว่าเป็นห่วง” เป็นห่วงฉัน???“ห่วง
พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา สรรพนามของเราสองคน
ตอนที่10… [สรรพนามของเราสองคน]ถ้านับรวมแล้ววันนี้ก็ปาเข้ามาเกือบสองเดือนที่ฉันนั่งตาม ยืนตาม เดินตามเขาจนกลายเป็นกิจวัตรอีกอย่างในชีวิตไปแล้วถ้าวันไหนที่ไม่ได้เจอชีวิตฉันในวันนั้นก็เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ทว่าจะสองเดือนแล้วเถอะมีแค่ฉันที่รู้สึกตัวเองเปลี่ยนไปแต่กับเขาฉันยังมองไม่ออกเลยว่าความพยายามของฉันมันไปตกผลึกอะไรในใจเขาบ้างหรือยังแต่ก็ดีกว่าครั้งแรกที่เจอหน่อยอย่างน้อยคริสเตียนก็ยังเห็นฉันมีตัวตนขึ้นมาบ้าง“นี้!!!วันนี้นายไม่ไปทำงานหรือไงห๊ะ”วันนี้กิจวัตรประจำวันฉันก็เหมือนเดิมคือไปรอเขาที่โรงพยาบาลแต่ทว่าวันนี้กลับเป็นเขาที่ชิงโทรมาหาฉันซะก่อนพร้อมกับเอาหน้าหล่อ ๆ มายืนฉีกยิ้มที่บริษัทฉันถ้าจำไม่ผิดฉันเองก็ไม่เคยให้เบอร์เขาแล้วทำไมคริสเตียนถึงมีเบอร์ส่วนตัวฉันได้ละ“ไม่ไป…วันนี้ผมว่าง” ดูเหมือนเขาจะเป็นหมอที่ว่างที่สุดในสายอาชีพนี่แล้วละ“แล้วจะพาฉันไปไหน หรือว่าไป…” ฉันแกล้วเอานิ้วชี้มาชนกันพร้อมส่งสายตาที่ผู้หญิงคนอื่นชอบทำใส่เขา“ไปกินข้าวไม่ต้องคิดไปไกล”"ดับฝันที่สุด!"[ร้านอาหาร]ไม่อยากเชื่อสายตาว่าคุณหมอที่รักสุขภาพอย่างเขาจะสั่งอาหารที่คอเลสเตอรอลสูงแบบนี้เป็นกับเขา
พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา ไม่เนียน
ตอนที่9… [ไม่เนียน]วันนี้ถือเป็นการขึ้นต้นเดือนใหม่ที่ดีเลยทีเดียวเพราะตั้งแต่นี้เป็นต้นไปพนักงานทุกคนในบริษัทจะไม่มีใครมาว่ารองผู้บริหารแบบฉันว่ามาสายได้อีกแล้วเพราะหลังจากนี้เป็นต้นไป ฉัน! โรเซ็ทต้า ลีโอน่า จะไม่ไปเสียเวลาตามตื้อ ตามจีบ ตามรังขวานไอ้หมอบ้านั้นอีกพอกันทีเสียทั้งงาน เสียทั้งสุขภาพจิตนอกจากไม่ได้อะไรกลับมาแล้วฉันยังถูกมองเป็นผู้หญิงไร้ยางอายเพราะฉะนั้นนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเรื่องเดียวที่จะไม่แย่งชินกับกาฝากนั้นก็คือหมอนี่แหละ"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณโรส” ตายยากตายเย็นจริง ๆ อุส่าคิดว่าเป็นวันที่ดีพอมาเจอสองคนแม่ลูกในห้องทำงานของฉันวันดี ๆ วันนี้หมดไปโดยไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง“ใครให้เธอสองคนแม่ลูกเข้ามาในห้องฉันห๊ะ!!!”“ไม่มีใครใช้หรอกค่ะเราสองคนแม่ลูกเข้ามาเอง” ยัยแม่เลี้ยงนั้นยืนขึ้นก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่“ไม่มีใครอยากมาเข้ามาในห้องคนใจแคบแบบเธอหรอก” เมลินพูดใส่หน้าฉัน“ถึงเธออยากฉันก็คงไม่ให้กาฝากอย่างพวกเธอเข้ามาหรอกเดี๋ยวห้องฉันมันจะหมองไปด้วยความหน้าด้านไร้ยางอายของพวกเธอ!!!” คิดหรอว่าคนอย่างฉันจะยอมให้ว่าฝ่ายเดียว"หน้าด้าน!!!ไร้ยางอาย หือ ว่า
พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา รู้เมื่อสายไป
ตอนที่8... [รู้เมื่อสายไป][คริสเตียน]วันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ผมต้องเข้ามาดูแลคนไข้ตามนัดผมมาทำงานที่โรงพยาบาลตามปกติแต่ที่ไม่ปกติสำหรับผมตั้งแต่เช้าผมยังไม่เห็นหน้าใครบางคนที่มาได้ทุกวันเหมือนคนไม่มีการไม่มีงานทำไม่รู้ว่าตั้งแต้เมื่อไหร่เหมือนกันที่ผมรู้สึกว่าการได้เจอโรเซ็ทต้าทุกเช้ามันคือกิจวัตรประจำวันไปแล้วพอไม่ได้เจอกลับรู้เหมือนมีบางอย่างหายไป แล้วทำไมผมต้องไปสนใจด้วยละจะมา หรือจะไปไม่มันก็เรื่องของเธอ“วันนี้แฟนคุณหมอไม่มาหรอคะ” พยาบาลที่เอากาแฟเข้ามาให้ถามผมขึ้นมาจนผมต้องเงยมองหน้าเธอ“แฟนผม?” ผมชี้นิ้วมาใส่ตัวเองอย่างงงๆ ผมไปมีแฟนตอนไหน“ก็คุณผู้หญิงคนที่สวยๆที่มาหาคุณหมอทุกวันยังไงละคะ”“เธอไม่ใช่แฟนผมครับ”นอกจากโรเซ็ตต้าที่พักนี้จะเข้าออกห้องทำงานผมก็ไม่มีใครแล้วหากไม่นับรวมคนในโรงพยาบาลเธอนี่แหละที่เป็นต้นตอขอคำถามเมื่อกี้ แล้วการที่ผมตอบไปแบบนั้นก็ทำเอาพยาบาลตรงหน้าดูงงไม่น้อยทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันแต่โรเซ็ทต้ากลับทำให้คนอื่นที่มองมาเข้าใจผิดไปไม่น้อย หึ! ผู้หญิงแบบเธอมันน่ากลัวจริงๆ“อ้าวหรอคะพี่ก็นึกว่าเป็นแฟนหมอคริสซะอีกเมื่อวานเห็นร้องไห้ออกไปคิดว่าทะเลาะกัน”“ร้อง
พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา ความอ่อนแอ
ตอนที่ 7 ความอ่อนแอวันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ฉันต้องมาโรงพยาบาลทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรแต่ที่มาก็เพราะคุณหมอที่นี่น่าจับทำสามีฉันเลยต้องมาบ่อย ๆ แม้ว่าเวลาของฉันมันเป็นเงินเป็นทองแต่เผื่อเขาฉันยอมเสียเงินเสียทองไปเลยก็ได้ ฉันล่อเล่นอย่าคิดจริงจังไปได้ที่มาวันนี้มีแค่เหตุผลเดียวเท่านั้นต่อให้ฉันจะต้องเสียอะไรไปฉันไม่มีทางในเมลินสมหวังหรอก แต่ที่แน่ๆ วันนี้เขาไม่ว่างมานั่งเล่นกับฉันเพราะเขาต้องรีบไปรักษาคนไข้ที่รอการช่วยเหลือจากเขาอยู่ ฉันก็เลยต้องมานั่งรอเขาในห้องไม่อยากเชื่อเลยว่าการผ่าตัดมันจะนานปานนี้ถ้ารู้จักฉันจริงเขาจะต้องรู้ว่านิสัยของฉันเกลียดการต้องรอโดยเฉพาะรอในสิ่งที่ไม่มีประโยชน์อะไรกับตัวเอง ยกเว้นคุณหมอคนนี้เพราะเขาสามารถทำประโยชน์ให้ฉันได้แม้ว่าจะต้องนั่งรอจนเกือบจะสามชั่วโมงก็เถอะจะว่าไปเขาก็เป็นคนแรกเลยนะที่ทำให้ฉันอดทนตั้งตารอจนแทบจะหลับคาห้องเขาฉันก็เบื่อเป็นเหมือนกันเกิดมาฉันยังไม่เคยต้องมานั่งรอใครนานเท่านี้มาก่อนเขาคนแรก ไหนๆ ก็ไหนๆฉันก็เลยขอถือโอกาสครั้งนี้เดินสำรวจห้องพักเขาสักหน่อยก็ แล้วกันฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายแบบเขาทำไมถึงชอบตกแต่งห้องเป็นโทนสีดำแต่
พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา คู่แข่ง
ตอนที่6… [คู่แข่ง]12:30น.รู้งี้ฉันทานข้าวเช้ามาก่อนก็ดีใครจะไปคิดละว่าเขาจะออกมาทานข้าวตอนเที่ยงครึ่งตอนแรกก็คิดว่ามาทานเที่ยงตรงฉันก็คงไม่ต้องมาเจ็บท้องหิวข้าวอยู่แบบนี้ ฉันเอามือกุมท้องตัวเองไว้เหมือนว่าโรคกระเพาะจะเริ่มเล่นงานฉันซะแล้ว จากที่เริ่มเจ็บน้อยๆตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรมากดทับในท้องพร้อมกับบีบเข้ามา“เป็นอะไร” คนที่เดินนำหน้าฉันออกมาเหลียวกลับมาถามพร้อมกับสายตาที่มองตำแหน่งมือที่ฉันจับท้องเอาไว้“ไม่มีอะไร""เจ็บท้องหรอ""......" ทำไมอยู่ๆถึงใช้น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้กับฉัน"โกหกใครก็โหกไปแต่อย่ามาโกหกหมอสิคุณ""ก็แค่ปวดท้องนิดหน่อยเอง พอดีเมื่อเช้าฉันรีบออกมาเลยไม่ทันได้กินข้าว" กับเขาคนนี้ชีวิตนี้ฉันโกหกอะไรไม่ได้เลยสินะ“ก็บอกกแล้วไงว่าถ้าหิวก็ให้มากินก่อนเลยไม่ต้องรอฉัน”“ได้ไง…ถ้าฉันมาก่อนก็ไม่ได้กินข้าวกับนายนะสิ” ฉันฉลาดพอถ้าฉันมาก่อนมีหวังเขาคงไม่มากับฉันหรอก“ดื้อจริงๆ งั้นกินที่ร้านในโรงบาลนี้แหละไม่ต้องไปไหนไกล”นี่ห่วงฉันหรือขี้เกียจออกไปกับฉันกันแน่ แล้วดูในโรงบาลสิมีอะไรให้น่ากินฉันอุส่านั่งอดทนรอตั้งแต่เพื่อที่จะออกมากินโรงอาหารใน โรงบาลเนี๊ยะนะ“ห่วงฉั
พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา เริ่มรุก
Ep05… [เริ่มรุก][คฤหาสน์ลีโอน่า]“จะไปไหนแต่เช้าห๊ะยัยโรส” พ่อถามขณะที่ฉันกำลังสวมรองเท้าส้นสูงสีดำ“ไปทำงานค่ะ”“งานอะไรวันนี้แกไม่ต้องเข้าบริษัทไม่ใช่หรือไง”“ค่ะ แต่โรสมีงานอย่างอื่นต้องทำค่ะ” ฉันตอบพ่อโดยที่ไม่ชายตา.มองสองคนแม่ลูกนั้นแม้แต่น้อย“หนูโรส…”“สมองเสื่อมหรือไงฉันเคยบอกเธอว่ายังไง...ห้ามเรียกฉันแบบนั้น” ฉันเหลียวไปเอ็ดเสียงใส่แมรี่แม่เลี้ยงที่ไม่ต้องการของฉัน“เอ้อ ขอโทษค่ะคุณโรส” ปากบอกขอโทษแต่สายตาเครียดแค้นยิ่งกว่าอะไร“สรุปจะไปไหน” พ่อยังไม่ลดความพยายามที่จะถามฉัน“สนใจทำไมคะปกติไม่เคยเห็นจะถาม” ตอนแรกก็ว่าจะตอบดีๆ แล้วนะแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะเถียง“โรสพ่อถามดีๆนะ”“โรสก็ตอบดีแล้วนี้คะ” ฉันยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป“คงออกไปหาผู้ชายสินะถึงไม่ยอมบอก” ยัยเมลินดาหันมาว่าให้ฉันต่อหน้าทุกคน แต่คุณพ่อของฉันกลับไม่ว่าอะไรยัยนั้นสักคำ เหอะ! นี้เขากำลังว่าให้ลูกตัวเองอยู่นะ อ่อ! ฉันลืมไปว่าไม่มีใครสนใจฉันอยู่แล้ว“ค่ะโรสออกไปหาผู้ชายคุณพ่อมีอะไรมั้ยคะ” ฉันตอบด้วยความประชดประฉัน“ยัยโรส!!!”“หึ! พ่อไม่ต้องขึ้นเสียงใส่โรสหรอกค่ะเพราะผู้ชายที่โรสจะไปหา…เขาเป็นถึงนายแพทย์เลยนะคะ
พนันรักร้ายเดิมพันหัวใจนายเย็นชา เข้าหา
“วันนี้แกรีบแต่งตัวไปไหนแต่เช้า” นิน่าที่กำลังจะไปเรียนถามฉันทันทีที่เห็นว่าฉันลุกขึ้นมาแต่งตัวแต่เช้า“ไปโรงบาล” ตอบออกไปโดยไม่ได้มองหน้านิน่าเพราะมัวแต่วุ่นกับซิปด้านหลังที่มันรูดไม่ขึ้น“ไปโรงบาล!!! แต่งแบบนี้เนี๊ยะนะ”“อือก็ฉันไม่ได้ป่วยนิทำไมจะแต่งแบบนี้ไม่ได้” ชุดที่ฉันใส่มันเป็นชุดเดรตสั้นสีดำเกาะอกแต่ฉันก็มีเสื้อคลุมไม่ต้องห่วงหรอกว่าจะโป้“ไม่ได้ป่วยแล้วไปทำ เห้ย!!!อย่าบอกนะ” มันชี้หน้าฉันทันทีที่มันนึกออกว่าฉันไปทำไม“อืมฉันจะไปหาหมอคริสเตียน” เหวอเลยทีนี้เพื่อนฉัน“เอาจริงดิ”“แต่งขนาดนี้คิดว่าโรสมาเล่นๆ หรอคะคุณนิน่า” นี้ฉันทำให้มันตกใจขนาดนั้นเลยหรอ“แล้วแกรู้แล้วหรอว่าจะเข้าใกล้เขาได้ยังไงถ้าแกจะอ้างว่าป่วยโรคเดียวที่แกเป็นได้คือโรคหัวใจเพราะเขาเป็นศัลยแพทย์ทรวงอก” อันนั้นน่ะฉันตัดทิ้งไปนานแล้วคนอย่างโรเซ็ทต้าถ้าคิดจะทำอะไรแล้วไม่เคยมีพลาด“ช่างฉันเถอะแกไปเรียนได้แล้วไป๊” ฉันไล่ให้มันไปเรียนก่อนที่จะเดินตามมันไปเอารถก่อนจะขับออกไป[โรงพยาบาลโรเซ็ทต้า]“สวัสดีค่ะติดต่อสอบถามอะไรหรอคะ” ทันทีที่ฉันเดินไปที่หน้าประชาสัมพันธ์พยาบาลที่ทำหน้าที่ก็ถามฉันอย่างกับอัดเทปไว้“เอ้อคื
