01…เก็บรัก
ขอบคุณที่เมื่อวานวายุไม่ได้ทิ้งฉันเหมือนที่เคยทำ เขายังหาเวลามารับฉันอย่างที่เขาสัญญาเอาไว้ เพียงแต่ฉันไม่รู้สึกดีใจเหมือนก่อนหน้านี้เลย อาจจะเป็นเพราะว่าเขาทำตามสัญญามากเกินไปหรือเปล่า
“เมื่อวานวายุมารับใช่มั้ย” มู่ลี่ถามทันทีที่เห็นหน้าฉัน
“อืม! บอกแล้วว่าเขาไม่ทิ้งหรอกในเมื่อสัญญากันไว้แล้ว” ถึงจะไม่ใช่ทุกครั้งก็ตามแต่อย่างน้อยครั้งนี้เขาก็ไม่ปล่อยให้ฉันต้องรอเหมือนที่ผ่านมา
“อย่างน้อยมันก็ยังหาเวลามาแต่หน้าแกดูไม่ค่อยโอเคเลยมีอะไรหรือเปล่า” แอลรินมองหน้าฉันอยู่พักใหญ่
“ก็อย่างที่พวกแกรู้นั้นแหละ...”
ความเสมอต้นเสมอปลายของเขาบางทีก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีสักเท่าไหร่เมื่อวานเขามารับฉันก็จริงแต่รับฉันไปส่งที่คอนโดนอกจากเขาจะไม่ได้ลงไปส่งฉันแล้วเขายังทิ้งฉันให้เดินไปตามลำพังโดยที่เขาขับรถออกไปไม่ได้สนใจใยดีเลยว่าฉันจะรู้สึกกับการกระทำเย็นชาพวกนี้ของเขายังไง
วายุพูดแค่ว่าเขาต้องกลับไปทำงานที่มหาลัยให้เสร็จก่อนแล้วจะรีบกลับมา จนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าแฟนเลยสักนิด
“เขาสัญญาว่าจะมารับฉันเขาก็มา
แต่หลังจากนั้นก็อย่างที่พวกแกเห็นเขาแค่ไปส่งเท่านั้นหลังจากนั้นเขาก็หายไปเหมือนเคยจนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้เจอหน้าวายุเลย”
“เห้อ~~ ทำใจเถอะมีแฟนอย่างวายุเนี๊ยะ”
มู่ลี่ถอนหายใจออกมา
“แล้วนี้แกจะไม่โทรหามันหน่อยหรอ” แอนรินบอกฉัน
“โทรแล้วแต่ปิดเครื่อง สงสัยแบตจะหมด”
“จร้า~~~~ก็ขอให้เป็นอย่างที่แกพูดก็แล้วกันไม่ใช่จงใจปิดเครื่อง!”
“แอลลิน” มู่ลี่ส่ายหน้าเหมือนกำลังห้ามอะไรที่แอลลินจะพูด
“มีอะไร?????”
สองคนนั้นหันไปมองหน้ากันก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉันอีกครั้ง เหมือนพวกมันมีอะไรจะบอกแต่ก็ไม่กล้า
“วายุบอกแกว่าไปทำงานที่มหาลัยใช่มั้ย”
“อืม! เขาบอกแบบนั้น”
ถ้าสมองพวกมันไม่ได้เสื่อมก็น่าจะจำได้ว่าฉันพึ่งจะพูดประโยคนั้นไปเมื่อกี้
“พวกแกสองคนมีอะไรที่ยังไม่ได้บอกฉันห๊ะ!”
“เปล่า” มู่ลี่สายหน้าพร้อมกับหลบตาแบบนี้แสดงว่ามีแน่ๆ
“ไม่เชื่อพวกแกสองคนต้องมีอะไรที่ยังไม่บอกฉันแน่ๆ”
“.....” ทีนี้ก็เงียบทั้งคู่
“พวกแกทำแบบนี้ฉันอึดอัดนะ”
ก็สองคนนี้เล่นเอาแต่มองหน้ากันไม่มีใครคิดจะพูดอะไรกับฉันเลย
แล้วยังมาถามเกี่ยวกับวายุอีกทำแบบนี้ฉันก็ใจไม่ดีนะสิ
“เมื่อวานฉันเจอพวกเทนที่คลับ”
มู่ลี่เป็นคนพูดออกมาก่อน
“พวกเพื่อนวายุน่ะหรอ”
“อืม”
“แล้วฉันถามหน่อยสิว่าไอ้วาแฟนแกมันไปทำงานกับใครในเมื่อพวกเพื่อนของมันอยู่ที่คลับกันหมด
แต่ฉันไม่เห็นวายุของแกหรอกข้อนี้สบายใจได้”
แอนรินบอกกับฉันก่อนที่สมองของฉันมันจะเริ่มคิดไปต่างๆนาๆ
เขาบอกว่าเขามีงานที่มหาลัยของเขา เท่าที่ฉันรู้มามันเป็นงานกลุ่มที่เขาต้องทำร่วมกับเพื่อนเขา
แล้วทำไมเพื่อนๆของเขาถึงไปโผล่ที่คลับให้สองคนนี้เห็นได้ แล้ววายุละไปไหน
“แกแน่ใจจริงๆหรอว่ะ!ว่าวามันจะเลิกนิสัยเดิมได้จริงๆ
แต่ถ้าถามฉันบอกได้คำเดียวเลยว่ายาก” มู่ลี่ถามขึ้นมา
“นั้นดิ เสือยังไงก็คือเสือโดยเฉพาะเสืออย่างวายุมันคงไม่หยุดง่ายๆหรอกแกก็น่าจะรู้ดี”
“แต่วาสัญญากับฉันแล้วว่าเขาจะหยุดที่ฉันคนเดียว”
ใช่ว่าฉันจะไม่รู้ว่าวายุเป็นยังไง
สองคนนี้ก็เหมือนกันพวกเธอรู้จักนิสัยวายุพอๆกับฉันหรือบางทีอาจจะรู้จักมากกว่าที่ฉันรู้ด้วยซ้ำ
มันอาจจะฟังดูโง่นะแต่จะให้ฉันทำยังไงในเมื่อฉันรักเขาไปแล้วรักมากด้วย
อีกอย่างฉันก็เชื่อใจเขา คำสัญญาที่เขาเคยให้กับฉันไว้ฉันหวังว่าเขาจะจำมันได้และเขาจะไม่ทำผิดสัญญาที่ให้ไว้กับฉัน
“วายุมันเป็นผู้ชายที่ใครๆก็อยากได้แกเป็นคนพูดเอง แล้วไม่คิดบ้างหรอว่ามันจะสนองความอยากของทุกคนอย่างที่มันเคยทำ”
“แอน! แอน! พอเถอะแกจะพูดให้แกมมันใจเสียเพื่ออะไร”
มู่ลี่ขัดแอนรินขึ้นมา ก่อนที่เธอจะพูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจของฉันที่มีต่อวายุไปมากกว่านี้
“ฉันขอโทษ! แต่ฉันทนเห็นแกโดนมันทำแบบนั้นไม่ได้
แกไม่ใช่ควายนะแกมม่า”
“ฉันขอตัวนะ!”
“แกม!!!! แกม!!!!! แกจะไปไหน”
หูของฉันมันเหมือนไม่ได้ยินเสียงของสองคนนั้นแล้ว ตอนนี้สมองของฉันมืดมัวไปหมดทุกอย่างฉันไม่ได้โกรธที่พวกเธอพูดถึงวายุหรอกนะแต่ที่ฉันเดินออกมาเพราะฉันยังไม่พร้อมจะรับรู้อะไรในตอนนี้ที่ผ่านมาใช่ว่าฉันจะไม่รู้เพียงแต่ฉันยังไม่แน่ใจเท่านั้นว่าเขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
หรือว่าที่จริงแล้วเขาไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
‘เลขหมายปลายทางที่ท่านเรียกใน….ตู๊ดดดดดดดด’
“วายุ! นายอยู่ที่ไหน”
จนถึงป่านี้ฉันก็ยังติดต่อเขาไม่ได้
มันคงจะไม่บังเอิญแบตหมดไปตลอดหรอกมั้ง
ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าสิ่งที่สองคนนั้นพูดมันคือเรื่องจริงหรือยังไง
แล้วถ้าเป็นแบบนั้นตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกันอยู่กับใครแล้วทำไมเขาต้องโกหกฉันด้วยสารพัดคำถามที่พุ่งเข้ามาแต่ฉันไม่สามารถหาคำตอบเหล่านั้นได้
02…วุ่นวายฉันตัดสินใจจะมาหาวายุที่มหาลัยของเขาทันทีเพราะฉันอยากแน่ใจจริงๆว่าสิ่งที่มู่ลี่กับแอนลินบอกมันจริง หรือว่าไม่จริงกันแน่แต่สำหรับตัวฉันขอให้ไม่เป็นแบบนั้นก็พอ“อ้าว! เห้ย! แกม!!!!!!!!”“เทน! วายุอยู่ไหน”ทันทีที่ฉันเข้ามาหน้าตึกเรียนของเขาไม่สิยังไม่ถึงหน้าตึกเรียนหรอกแค่เกือบๆ ฉันก็เจอเข้ากับพวกเพื่อนของวายุหนึ่งในนั้นคือเทน เขาเป็นคนเดียวที่จะเรียกว่าสนิทกับฉันมากกว่าคนอื่นเลยก็ว่าได้“เธอมาที่นี่ทำไมไอ้วามันไม่ให้เธอมาหามันที่นี่ไม่ใช่หรือไง”นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้วฉันยังโดนสายตาไม่พอใจของเทนกับมาอีกด้วยเขาคงไม่ชอบที่ฉันมาหาวายุที่นี่เพราะมันอาจจะเป็นอันตรายสำรับตัวฉันเองก็ได้ใครๆก็รู้ว่าวายุฮอตมากแค่ไหนแล้วที่สำคัญนอกจากพวกเพื่อนเขาแล้วฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครรู้บ้างอีกมั้ยว่าฉันกับวายุเราเป็นอะไรกัน“แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขาแล้วนี่วายุไปไหน”“……………..” ทั้งเทนละก็พวกเพื่อนๆของเขาต่างก็หันไปมองหน้ากันโดยไม่มีใครคิดจะตอบฉันสักคนว่าแฟนของฉันหายไปไหน ทำไมถึงมีแต่พวกเขา“ได้!ถ้าพวกนายไม่บอกฉันก็จะไปหาเอง!”“เดี๋ยว….”“แกมม่า!”ฉันกำลังจะทำอย่างที่พูดก่อนที่ม
03…ของตายณ คลับXXX ของวายุเสียงเพลงที่ดังไปทั่วทั้งผับก็ไม่ได้ทำให้สองคนชายหญิงที่กำลังนัวเนียจูบกันอย่างเมามันสะทกสะท้านได้เลยแม้แต่น้อย“ไอ้วา!!!!!! เบาๆหน่อยก็ได้นะมึงเดี๋ยวน้องเขาก็ช้ำหมดหรอก”“หุบปาก! พวกมึงไปเลย”วายุหันมาด่าพวกเพื่อนอันเป็นที่รักก่อนจะหันกลับไปหาของหวานข้างๆกายที่เขาพกติดจากมหาลัยมาด้วยเธอเป็นรุ่นน้องดาวคณะของเขาเอง“มึงไม่คิดจะไปง้อแกมม่าสักนิดหรอว่ะ!”เสียงของเทนที่พูดขึ้นมาทำให้ผมหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนจะหันกลับไปมองหน้ามัน ใครใช่ให้มันมาพูดชื่อเธอในเวลาแบบนี้กันว่ะ!“ใครกันค่ะพี่วา เอมี่รู้จักหรือเปล่า”เอมี่ดาวคณะปีนี้คู่ควงคนใหม่ของผมถามขึ้นมา หึ!มารยาหญิงแบบนี้ผมเจอมานักต่อนักแล้วทำเป็นไม่รู้จักแต่จริงๆแล้วเธอรู้อยู่เต็มอกว่าแกมม่าเป็นใคร“อย่าไปสนใจเลยนะพี่ว่าเรามาทำเรื่องของเราให้เสร็จกันก่อนดีกว่านะคะคนดี”“ไอ้วายุ!!!!!!!!!!!!!!!!”“มึงหุบปากไอ้เชี้ยเทน!!!!!!!!!!!!”ไอ้นี้ก็เหมือนกันเป็นแค่เพื่อนแต่ทำตัวเหมือนเป็นพ่อ!ไม่รู้มันจะอะไรกับแกมม่านักหนาจะไปสนใจทำไมว่ายัยนั้นจะเป็นตายร้ายดียังไงขนาดผมที่เป็นเจ้าของเธอผมยังไม่แคร์เลย!เพราะยังไงแก
04…รักมากก็เจ็บบมากผั๊ว!!!!!!!!!!!O_O!!!!!!!!!“เทน!!!!!!!”ความหวังของฉันพังทลายลงต่อหน้าต่อตาทำไมไม่เป็นเขาแต่กลับเป็นเพื่อนของเขาแทนทั้งๆที่ฉันหวังว่าจะเป็นเขาคนที่ฉันมาตลอดทั้งวันแต่กลับไร้เงาของวายุราวกับหวังความสุดท้ายของฉันได้จบลงพร้อมกับความอดทนที่มีมาตลอดสองปีเหมือนมันค่อยๆจางหายไปพร้อมกับการกระทำของเขา“โทษทีที่ทำให้เธอผิดหวังคงคิดว่าฉันเป็นมันสินะ”“ช่างมันเถอะ! นายมีอะไรก็ว่ามา”ในมือของเทนถือกล่องอะไรสักอย่างยื่นมาให้ฉันพร้อมกับกลิ่นหอมของข้าวผัดลอยมาแตะจมูก“ยังไม่ได้กินอะไรใช่มั้ย”“ตอนนี้ฉันกินอะไรไม่ลงขอบใจนายมากนะเทนแต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไรไป”ฉันพยายามที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่มันก็ทำไม่ได้ในที่สุดความอดทนฉันมันก็หมดลงฉันร้องไห้ออกมาตรงหน้าเทจนได้มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับวายุกันแน่ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอทำไมเขาถึงทำเหมือนฉันเป็นส่วนเกินในชีวิตของเขา“มานี่มะ!”เทนพาฉันไปนั่งเก้าอี้ก่อนที่เขาจะลงมานั่งข้างๆฉันพร้อมกับแกะกล่องข้าวที่เขาซื้อมาให้ฉัน“กินก่อนถ้าไม่กินข้าวจะเอาแรงที่ไหนไปร้องไห้ห๊ะ”“วายุไปไหน???”หน้าที่นี่มันต้องเป็นของเขาไม่ใช
เพราะความเจ็บปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!O_O!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!พรึ่บ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ผมรีบผลักแกมม่าออกทันทีที่ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออก ก่อนที่มันจะปรากฏร่างของใครบางคน คนที่ผมไม่อยากให้มาในตอนนี้“ไอ้วา!”“ไง! สนุกดีมั้ยลักกินขโมยกินของกูเนี๊ยะ”สีหน้ามันอาจจะไม่ได้แสดงถึงความไม่พอใจอะไรมากนัก แต่สายตากับคำพูดที่มันส่งไปให้คนข้างๆ ผมที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ตอนนี้ ยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงแกมม่าเข้าไปใหญ่เหตุการณ์เมื่อกี้ระหว่างผมกับเธอมันคงเป็นอารมณ์ขณะหนึ่งที่เธอเก็บมันเอาไว้“ทีหลังถ้าเธอจะพาใครมาทำอะไร กรุณาไปที่อื่นไม่ใช่ห้องฉัน!!!!!!!!!!!!!”“ไอ้วายุ!!!!!!!!!!!!!!”“ทำไม! มึงจะทำไม!”พรึ่บ!ไม่พูดเปล่ามันพุ่งตัวมากระชากคอเสื้อผมโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งรับอะไรแม้แต่น้อย ก็จริงที่เมื่อกี้ผอาจจะผิดที่ไปทำแบบนั้นกับแกมม่า แต่ถ้าจะให้มองอีกมุมคนที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็คือมันไม่ใช่หรือไง!“ฉันขอโทษ….”“………………………….” เงียบ!ทั้งผมละก็ไอ้วายุถึงกับตกอยู่ในความเงียบทันทีที่แกมม่าพูดคำว่าขอโทษ ก่อนที่เธอจะลุกออกจากตรงนั้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน“แกมม่า~~~~~~~”เอาจริงๆ นะผมไม่เค
บทนำ‘ต่อหน้าฉัน เธอทำอย่างนั้น ได้อย่างไรเห็นหรือเปล่า เห็นน้ำตาเวลาที่เธออยู่กับใครต่อหน้าฉันเธอทำอย่างนั้นได้อย่างไรเหมือนเธอกำลังฆ่ากันช้าช้า…หรือเธอจะลืมว่าเรา นั้นยัง ‘รักกัน’…’‘คุณ’ เคยเชื่อเรื่องความรักกันบ้างมั้ยเคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รักแท้’ นั้นมีอยู่จริง! แล้วเคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รัก’ จะสามารถเปลี่ยนคนๆนึงไปได้เหมือนกับฉันตอนนี้ที่ยังคงเชื่อว่าความรักนั้นมันสวยงามและมันก็ยังสามารถเปลี่ยนผู้ชายคนนึงไปได้ หรือไม่ทุกอย่างมันก็แค่ความเพ้อฝันที่ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง…ฉันอาจจะแค่คิดเองว่ารักแท้มันจะสามารถเปลี่ยนเขาได้!สวัสดี! ฉันชื่อแกมม่าเป็นนักศึกษาอยู่มหาลัยเอกชนชื่อดังตอนนี้ฉันเรียนคณะบริหารธุรกิจปีสามเหลืออีกแค่ปีเดียวถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดความฝันของฉันก็จะเป็นจริง!ไม่ใช่ว่าฉันประสบความสำเร็จอะไรหรอก แต่ความฝันของฉันคือการแต่งงานสร้างครอบครัวกับคนที่ฉันรักและเขาก็รักฉันคนๆนั้นก็คือ…วายุ!“แกมม่าอย่าบอกนะว่าแกจะรอไอ้วามันมารับ”“ก็คงเป็นแบบนั้นแหละพวกแกกลับก่อนเลยไม่ต้องห่วงฉัน”ฉันบอกกับกลุ่มเพื่อนสนิทของฉันก็อย่างที่ได้ยินนั้นแหละว่าฉันจะรอแฟนสุดที่รักของฉันมารั
เพราะความเจ็บปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!O_O!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!พรึ่บ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ผมรีบผลักแกมม่าออกทันทีที่ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออก ก่อนที่มันจะปรากฏร่างของใครบางคน คนที่ผมไม่อยากให้มาในตอนนี้“ไอ้วา!”“ไง! สนุกดีมั้ยลักกินขโมยกินของกูเนี๊ยะ”สีหน้ามันอาจจะไม่ได้แสดงถึงความไม่พอใจอะไรมากนัก แต่สายตากับคำพูดที่มันส่งไปให้คนข้างๆ ผมที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ตอนนี้ ยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงแกมม่าเข้าไปใหญ่เหตุการณ์เมื่อกี้ระหว่างผมกับเธอมันคงเป็นอารมณ์ขณะหนึ่งที่เธอเก็บมันเอาไว้“ทีหลังถ้าเธอจะพาใครมาทำอะไร กรุณาไปที่อื่นไม่ใช่ห้องฉัน!!!!!!!!!!!!!”“ไอ้วายุ!!!!!!!!!!!!!!”“ทำไม! มึงจะทำไม!”พรึ่บ!ไม่พูดเปล่ามันพุ่งตัวมากระชากคอเสื้อผมโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งรับอะไรแม้แต่น้อย ก็จริงที่เมื่อกี้ผอาจจะผิดที่ไปทำแบบนั้นกับแกมม่า แต่ถ้าจะให้มองอีกมุมคนที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็คือมันไม่ใช่หรือไง!“ฉันขอโทษ….”“………………………….” เงียบ!ทั้งผมละก็ไอ้วายุถึงกับตกอยู่ในความเงียบทันทีที่แกมม่าพูดคำว่าขอโทษ ก่อนที่เธอจะลุกออกจากตรงนั้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน“แกมม่า~~~~~~~”เอาจริงๆ นะผมไม่เค
04…รักมากก็เจ็บบมากผั๊ว!!!!!!!!!!!O_O!!!!!!!!!“เทน!!!!!!!”ความหวังของฉันพังทลายลงต่อหน้าต่อตาทำไมไม่เป็นเขาแต่กลับเป็นเพื่อนของเขาแทนทั้งๆที่ฉันหวังว่าจะเป็นเขาคนที่ฉันมาตลอดทั้งวันแต่กลับไร้เงาของวายุราวกับหวังความสุดท้ายของฉันได้จบลงพร้อมกับความอดทนที่มีมาตลอดสองปีเหมือนมันค่อยๆจางหายไปพร้อมกับการกระทำของเขา“โทษทีที่ทำให้เธอผิดหวังคงคิดว่าฉันเป็นมันสินะ”“ช่างมันเถอะ! นายมีอะไรก็ว่ามา”ในมือของเทนถือกล่องอะไรสักอย่างยื่นมาให้ฉันพร้อมกับกลิ่นหอมของข้าวผัดลอยมาแตะจมูก“ยังไม่ได้กินอะไรใช่มั้ย”“ตอนนี้ฉันกินอะไรไม่ลงขอบใจนายมากนะเทนแต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไรไป”ฉันพยายามที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่มันก็ทำไม่ได้ในที่สุดความอดทนฉันมันก็หมดลงฉันร้องไห้ออกมาตรงหน้าเทจนได้มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับวายุกันแน่ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอทำไมเขาถึงทำเหมือนฉันเป็นส่วนเกินในชีวิตของเขา“มานี่มะ!”เทนพาฉันไปนั่งเก้าอี้ก่อนที่เขาจะลงมานั่งข้างๆฉันพร้อมกับแกะกล่องข้าวที่เขาซื้อมาให้ฉัน“กินก่อนถ้าไม่กินข้าวจะเอาแรงที่ไหนไปร้องไห้ห๊ะ”“วายุไปไหน???”หน้าที่นี่มันต้องเป็นของเขาไม่ใช
03…ของตายณ คลับXXX ของวายุเสียงเพลงที่ดังไปทั่วทั้งผับก็ไม่ได้ทำให้สองคนชายหญิงที่กำลังนัวเนียจูบกันอย่างเมามันสะทกสะท้านได้เลยแม้แต่น้อย“ไอ้วา!!!!!! เบาๆหน่อยก็ได้นะมึงเดี๋ยวน้องเขาก็ช้ำหมดหรอก”“หุบปาก! พวกมึงไปเลย”วายุหันมาด่าพวกเพื่อนอันเป็นที่รักก่อนจะหันกลับไปหาของหวานข้างๆกายที่เขาพกติดจากมหาลัยมาด้วยเธอเป็นรุ่นน้องดาวคณะของเขาเอง“มึงไม่คิดจะไปง้อแกมม่าสักนิดหรอว่ะ!”เสียงของเทนที่พูดขึ้นมาทำให้ผมหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนจะหันกลับไปมองหน้ามัน ใครใช่ให้มันมาพูดชื่อเธอในเวลาแบบนี้กันว่ะ!“ใครกันค่ะพี่วา เอมี่รู้จักหรือเปล่า”เอมี่ดาวคณะปีนี้คู่ควงคนใหม่ของผมถามขึ้นมา หึ!มารยาหญิงแบบนี้ผมเจอมานักต่อนักแล้วทำเป็นไม่รู้จักแต่จริงๆแล้วเธอรู้อยู่เต็มอกว่าแกมม่าเป็นใคร“อย่าไปสนใจเลยนะพี่ว่าเรามาทำเรื่องของเราให้เสร็จกันก่อนดีกว่านะคะคนดี”“ไอ้วายุ!!!!!!!!!!!!!!!!”“มึงหุบปากไอ้เชี้ยเทน!!!!!!!!!!!!”ไอ้นี้ก็เหมือนกันเป็นแค่เพื่อนแต่ทำตัวเหมือนเป็นพ่อ!ไม่รู้มันจะอะไรกับแกมม่านักหนาจะไปสนใจทำไมว่ายัยนั้นจะเป็นตายร้ายดียังไงขนาดผมที่เป็นเจ้าของเธอผมยังไม่แคร์เลย!เพราะยังไงแก
02…วุ่นวายฉันตัดสินใจจะมาหาวายุที่มหาลัยของเขาทันทีเพราะฉันอยากแน่ใจจริงๆว่าสิ่งที่มู่ลี่กับแอนลินบอกมันจริง หรือว่าไม่จริงกันแน่แต่สำหรับตัวฉันขอให้ไม่เป็นแบบนั้นก็พอ“อ้าว! เห้ย! แกม!!!!!!!!”“เทน! วายุอยู่ไหน”ทันทีที่ฉันเข้ามาหน้าตึกเรียนของเขาไม่สิยังไม่ถึงหน้าตึกเรียนหรอกแค่เกือบๆ ฉันก็เจอเข้ากับพวกเพื่อนของวายุหนึ่งในนั้นคือเทน เขาเป็นคนเดียวที่จะเรียกว่าสนิทกับฉันมากกว่าคนอื่นเลยก็ว่าได้“เธอมาที่นี่ทำไมไอ้วามันไม่ให้เธอมาหามันที่นี่ไม่ใช่หรือไง”นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้วฉันยังโดนสายตาไม่พอใจของเทนกับมาอีกด้วยเขาคงไม่ชอบที่ฉันมาหาวายุที่นี่เพราะมันอาจจะเป็นอันตรายสำรับตัวฉันเองก็ได้ใครๆก็รู้ว่าวายุฮอตมากแค่ไหนแล้วที่สำคัญนอกจากพวกเพื่อนเขาแล้วฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครรู้บ้างอีกมั้ยว่าฉันกับวายุเราเป็นอะไรกัน“แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขาแล้วนี่วายุไปไหน”“……………..” ทั้งเทนละก็พวกเพื่อนๆของเขาต่างก็หันไปมองหน้ากันโดยไม่มีใครคิดจะตอบฉันสักคนว่าแฟนของฉันหายไปไหน ทำไมถึงมีแต่พวกเขา“ได้!ถ้าพวกนายไม่บอกฉันก็จะไปหาเอง!”“เดี๋ยว….”“แกมม่า!”ฉันกำลังจะทำอย่างที่พูดก่อนที่ม
01…เก็บรักขอบคุณที่เมื่อวานวายุไม่ได้ทิ้งฉันเหมือนที่เคยทำ เขายังหาเวลามารับฉันอย่างที่เขาสัญญาเอาไว้ เพียงแต่ฉันไม่รู้สึกดีใจเหมือนก่อนหน้านี้เลย อาจจะเป็นเพราะว่าเขาทำตามสัญญามากเกินไปหรือเปล่า“เมื่อวานวายุมารับใช่มั้ย” มู่ลี่ถามทันทีที่เห็นหน้าฉัน“อืม! บอกแล้วว่าเขาไม่ทิ้งหรอกในเมื่อสัญญากันไว้แล้ว” ถึงจะไม่ใช่ทุกครั้งก็ตามแต่อย่างน้อยครั้งนี้เขาก็ไม่ปล่อยให้ฉันต้องรอเหมือนที่ผ่านมา“อย่างน้อยมันก็ยังหาเวลามาแต่หน้าแกดูไม่ค่อยโอเคเลยมีอะไรหรือเปล่า” แอลรินมองหน้าฉันอยู่พักใหญ่“ก็อย่างที่พวกแกรู้นั้นแหละ...”ความเสมอต้นเสมอปลายของเขาบางทีก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีสักเท่าไหร่เมื่อวานเขามารับฉันก็จริงแต่รับฉันไปส่งที่คอนโดนอกจากเขาจะไม่ได้ลงไปส่งฉันแล้วเขายังทิ้งฉันให้เดินไปตามลำพังโดยที่เขาขับรถออกไปไม่ได้สนใจใยดีเลยว่าฉันจะรู้สึกกับการกระทำเย็นชาพวกนี้ของเขายังไงวายุพูดแค่ว่าเขาต้องกลับไปทำงานที่มหาลัยให้เสร็จก่อนแล้วจะรีบกลับมา จนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าแฟนเลยสักนิด“เขาสัญญาว่าจะมารับฉันเขาก็มาแต่หลังจากนั้นก็อย่างที่พวกแกเห็นเขาแค่ไปส่งเท่านั้น
บทนำ‘ต่อหน้าฉัน เธอทำอย่างนั้น ได้อย่างไรเห็นหรือเปล่า เห็นน้ำตาเวลาที่เธออยู่กับใครต่อหน้าฉันเธอทำอย่างนั้นได้อย่างไรเหมือนเธอกำลังฆ่ากันช้าช้า…หรือเธอจะลืมว่าเรา นั้นยัง ‘รักกัน’…’‘คุณ’ เคยเชื่อเรื่องความรักกันบ้างมั้ยเคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รักแท้’ นั้นมีอยู่จริง! แล้วเคยเชื่อหรือเปล่าว่า ‘รัก’ จะสามารถเปลี่ยนคนๆนึงไปได้เหมือนกับฉันตอนนี้ที่ยังคงเชื่อว่าความรักนั้นมันสวยงามและมันก็ยังสามารถเปลี่ยนผู้ชายคนนึงไปได้ หรือไม่ทุกอย่างมันก็แค่ความเพ้อฝันที่ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง…ฉันอาจจะแค่คิดเองว่ารักแท้มันจะสามารถเปลี่ยนเขาได้!สวัสดี! ฉันชื่อแกมม่าเป็นนักศึกษาอยู่มหาลัยเอกชนชื่อดังตอนนี้ฉันเรียนคณะบริหารธุรกิจปีสามเหลืออีกแค่ปีเดียวถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดความฝันของฉันก็จะเป็นจริง!ไม่ใช่ว่าฉันประสบความสำเร็จอะไรหรอก แต่ความฝันของฉันคือการแต่งงานสร้างครอบครัวกับคนที่ฉันรักและเขาก็รักฉันคนๆนั้นก็คือ…วายุ!“แกมม่าอย่าบอกนะว่าแกจะรอไอ้วามันมารับ”“ก็คงเป็นแบบนั้นแหละพวกแกกลับก่อนเลยไม่ต้องห่วงฉัน”ฉันบอกกับกลุ่มเพื่อนสนิทของฉันก็อย่างที่ได้ยินนั้นแหละว่าฉันจะรอแฟนสุดที่รักของฉันมารั