เริ่มงาน

00 เริ่มงาน

             ฮ่องกง

           ภายในบ้านหลังใหญ่โตที่มีผู้คนรายล้อมมากมายเป็นเหมือนนิยายที่เคยอ่านทว่านี่มันคือชีวิตจริงเพราะถ้าหากเป็นนิยายฉันคงเป็นนางเอกอาภัพที่สุด บ้านหลังใหญ่ที่ฉันยืนอยู่ตอนนี้เป็นคฤหาสน์ของ 'ตระกูลรากราฟ' ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าตระกูลนี่โด่งดังเรื่องอะไรแต่ก็น่าจะรวยน่าดูไม่งั้นคงไม่กล้าซื้อตัวฉันมาในราคาสิบล้านเพื่อมาเป็นแม่บ้านที่นี่หรอก

             "เธอบอกว่าอยากเริ่มต้นใหม่ก็เริ่มมันซะที่นี่แหละ แล้วนั่นงานของเธอ"

             มาร์โค่ชี้ไปทางห้องครัวขนาดใหญ่กว่าห้องนอนของฉันสามห้องรวมกันด้วยซ้ำสารภาพเลยนะครั้งแรกที่ถูกเขาจับมาฉันกลัวจนไม่กล้าพููดหรือมองหน้าเขาในใจฉันคิดแค่ว่าจะทำทุกอย่างให้จบหากว่าเขาเป็นเหมือนมาเฟียแก๊งอื่นที่ฉันเคยได้ยินฉันก็คงคิดฆ่าตัวตายทันทีแต่พอเจอมาร์โค่ก็ทำให้แปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เขาไม่เหมือนคนอื่นเพราะเท่าที่ฉันเคยรู้มาคนที่ทำงานแบบพวกเขาถ้าไม่ได้เงินแต่ได้ผู้หญิงคนพวกนั้นก็จะย้ำยีเธอเหมือนเป็นของเล่นชิ้นหนึ่ง

           “มีอะไรสงสัยก็ถามหัวหน้าแม่บ้านได้เลย อีกสักพักแกก็คงมา” มาร์โค่บอกฉันก่อนจะมองไปรอบๆ

             “แล้วคุณไม่อยู่ที่นี่หรอ”

             “ฉันมีงานต้องไปทำ เธออยู่ที่นี่ไปก่อน” เขาพูดแค่นั้นก็เดินจากไปทิ้งฉันเอาไว้กลางอากาศ

             ‘อยู่ที่นี่ไปก่อน’ พูดอย่างกับบ้านเขาหลังเล็กที่เดินหากันเจอได้ง่ายนี่ถ้าไม่รู้ว่าเป็นบ้านเขาฉันคิดว่าที่นี่เป็นโงแรมห้าดาวไปแล้ว อิจฉาชะมัดคนเราทำบุญมาไม่เท่ากันจริงๆ แต่จะว่าไปฉันก็อาจจะเหลือบุญอยู่บ้านสวรรค์เลยเมตตาส่งเขามาช่วยฉัน(ช่วยแหละมั้ง)

             "สวัสดี”

             หลังจากมาร์โค่ปล่อยฉันไว้กลางทางกก็มีผู้หญิงคนหนึ่งน่าจะอายุพอๆ กับฉันเดินเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรเธอเป็นคนรับอาสาพาฉันเดินทัวร์รอบๆ บ้านพร้อมกับอธิบายงานที่ฉันต้องทำฉันถึงได้รู้ว่าจริงๆ แล้วเจ้าของบ้านหลังนี้ไม่ใช่มาร์โค่แต่เป็นพี่ชายของเขา โดยมีน้องสาวของเขาอีกคนที่อาศัยอยู่ด้วยกันส่วนตัวมาร์โค่เขามักจะไปๆ มาๆ

             ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกแบบไหนแต่ใจมันก็หายแปลกๆ ที่อยู่ๆ เขาก็เอาฉันมาทิ้งไว้ทั้งที่ฉันรู้สึกว่าอย่างน้อยการมีมาร์โค่อยู่อาจจะเป็นความสบายใจอย่างเดียวของฉันเพราะมีแค่เขาคนเดียวที่ฉันรู้จักเป็นคนแรก และอาจจะสนิทกว่าทุกคนในนี้

             "เธอชื่ออะไร" หญิงสาวผู้นำทัวร์หันมาถามฉันหลังจากเราเดินมาถึงห้องพักของตัวเอง

             "มธุรส เธอเรียกฉันว่า อิม ก็ได้นั้นชื่อเล่นของฉัน"

             "อิม?...อ่อ โอเค ฉันชื่อมิเชลนะ" มิเชลทำหน้าไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็นั้นแหละที่นี่ส่วนมากใช่ภาษาอังกฤษเป็นหลัง ภาษาจีนเป็นรอง ส่วนภาษาไทยก็มีไม่กี่คนที่เข้าใจนอกจากมาร์โค่แล้วก็น่าจะมีแค่ลูกน้องของเขาชื่ออะไรซันๆ นี่แหละวันนั้นฉันก็ฟังไม่ถนัน

           “ทำไมมีสองเตียงละ” พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นว่าห้องพักของตัวเองมีเตียงถึงเตียง

             “เมื่อกี้ฉันลืมบอกไปพอดีห้องที่นี่มันเต็มแล้ว ฉันก็เลยแบ่งห้องตัวเองให้เธอ”

             คนต้องเยอะขนาดไหนแม้กระทั่งห้องพักที่จะเหมือนบ้านอีกหลังยังเต็ม แต่ก็เอาเถอะยังไงซะตอนนี้ฉันก็กลายมาเป็นตัวภาระให้กับมิเชลไปแล้ว มาร์โค่นะมาร์โค่ถ้าจะไม่บอกอะไรอย่างน้อยก็น่าจะบอกกันก่อนว่าฉันต้องมีรูมเมทจะได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้ล่วงหน้า

             "ขอถามหน่อยปกติที่นี่คนงานเยอะแบบนี้ทุกวันหรอ?" ไม่ว่าจะเดินไปตรงไหนของมุมบ้านไม่เจอคนสวนก็เจอแม่บ้านที่ใส่ชุดแบบฉันเกือบทุกมุม นี่ยังไม่รวมพวกคนชุดดำที่ทำหน้าที่เป็นการ์ดอีกนะเดินกันอย่างกับมดออกรัง

             'ไงมิเชลพาเด็กใหม่ทัวร์อยู่หรอ`

             'อย่าไปเรียกแบบนั้นสิเขาเป็นแขกของคุณมาร์โค่นะ อีกหน่อยอาจจะเป็นนายหญิง`

           ‘เธอก็พูดไป นายยงนายหญิงอะไรจำไม่ได้หรอคุณมาร์โค่เขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว แต่มีตำแหน่งหนึ่งที่ว่างนะ’

           ‘ตำแหน่งอะไรของเธอ’

           ‘ก็ตำแหน่ง เมียเก็บไง’

             ยังไม่ทันได้เริ่มงานก็เหมือนจะมีศัตรูโดยไม่รู้ตัว สองสาวที่เดินสวนมาท่าทางออกจริตหน่อยๆ เอ่ยทักทายมิเชลแต่ปลายตามามองฉันทั้งที่เราก็ใส่ชุดเหมือนกัน ทำงานเหมือนกัน แต่ดูเธอมองฉันสิราวกับว่าฉันกับพวกเธออยู่กันคนละชั้น โดยเฉพาะคำพูดพวกนั้นคิดว่าฉันฟังไม่ออกหรือไงแน่จริงก็พูดภาษาจีนมาเลยสิถ้าแบบนั้นน่ะต่อให้พวกเธอนินทาฉันก็จะยิ้มรับแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไร

             "พูดให้มันดีหน่อยๆ อิมเขาฟังภาษาอังกฤษรู้เรื่องนะเขาไม่ได้โง่แบบพวกเธอ"

           “มิเชล!!! แกว่าใครโง่” หนึ่งในสองคนนั้นถลึงตาใส่เราสองคน

             “ไม่ว่าใคร แต่ถ้าเธอจะรับฉันให้ก็ได้นะ” นี่ก็ยอมซะที่ไหน

             "ตายไม่ทันไรรีบออกตัวปกป้องกันเชียว ทำไมกลัวไปได้เป็นคนโปรดของคุณมาร์โค่หรอ"

             "นี่!!!!!!!"

             เท่าที่ได้ยินมาดูเหมือนมาร์โค่คงจะเป็นคนโปรดของพวกเธอมากกว่าเจ้าของบ้านตัวจริงที่ฉันยังไม่ได้ยินใครพูดถึงเลยตั้งมาที่นี่ทั้งที่บ้านหลังนี่พี่ชายเขาเป็นเจ้าของแต่ทุกทำประหนึ่งว่าคุณชายมาร์โค่ของพวกเธอดีแสนดี ก็ดีนั้นแหละแต่ก็ไม่ถึงขั้นดีเวอร์จนจะไปแข่งกันเพื่อแย่งเป็นคนโปรดหรอก

             "ทำไรกัน!!!!!!"

             "ป้า!!!!!!"

             "ป้าแอน"

             ก่อนที่จะเกิดสงครามภายในเสียงของผู้หญิงดูจะมีอายุหน่อยๆ ดังขึ้นทำเอาสองคนนั้นรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นไร้เดียงสาทันทีส่วนมิเชลเพื่อนรัก อ่อ! ลืมบอกไปว่าฉันเลื่อนขั้นให้เธอเป็นเพื่อนรักเพื่อนเดียวของฉันเมื่อกี้นี่เลยเธอถอยห่างจากสองคนนั้นก่อนจะไปยืนข้างๆ คนที่เธอเรียกว่าป้าแอน

             "โตขนาดนี้แล้วยังจะทะเลาะกันอีก พวกเธอสองคนมีอะไรทำก็ไปทำซะ ส่วนเธอมากับฉัน เธอด้วย"

             แกจัดแจงทุกคนไปตามทางที่มาก่อนจะเหลียวไปสั่งมิเชล และฉันให้เดินตามแกมาในบ้านตอนที่เข้ามาถ้าฉันเดาไม่ผิดคนนี้นี่แหละที่มาร์โค่บอกเอาไว้ เธอคงเป็นหัวหน้าแม่บ้านของที่นี่สินะไม่อย่างงั้นสองคนนั้นจะกลัวจนรีบ้พ่นหนีไปหรอ

           “มายังไม่ถึงวันก็มีเรื่องกับคนอื่นเลยนะ”

             “พวกนั้นต่างหากที่มาหาเรื่องหนูกับอิมก่อน” มิเชลเถียงแทนฉัน

             “เธอก็อีกคนรู้จักเขาดีแล้วหรือไงถึงออกตัวปกป้อง”

             “อย่าว่ามิเชลเลยค่ะ อันที่จริงสองคนนั้นเขาแค่มาทักทายเพียงแต่การทักทายมันแรงไปหน่อย” ฉันจะปล่อยให้เธอโดนป้าหัวหน้าแม่บ้านนี่ดุคนได้ไง

             “โอ้ว~ดีนี่ไม่คิดเลยว่าเธอจะเก่งด้านภาษา” ปากเอ่ยชมแต่สายตากลับมีความดูถูก แต่ก็เอาเถอะต่อให้พวกเขาจะคิดยังไงก็ช่างมันเป็นปัญหาของพวกเขาไม่ใช่กับฉัน

             “ขอบคุณค่ะพอดีตอนอยู่ที่ไทยฉันเรียนด้านภาษา”

             “ก็ดีเวลาพูดอะไรจะได้เข้าใจได้ง่ายๆ แล้วดูท่าเมื่อกี้เธอคงออกไปทำงานร่วมกับคนอื่นๆ ยังไม่ได้เพราะฉะนั้นฉันจะให้เธอมาทำงานในบ้านกับฉัน” ป้าหัวหน้าพูด

             "เอ้อหมายถึงในบ้านนี่หรอคะ" มันใหญ่มากเลยนะจะทำแค่สามคนเราไหวหรอ

             "ทำไม! ทำไม่ได้งั้นหรอ หรือว่าเป็นประเภทงานหนักไม่เอางานเบาไม่สู้"

             "เปล่าค่ะ ฉันทำได้หมดนั้นแหละจะหนักจะเบาก็ทำได้" รู้สึกเหมือนกำลังโดนถามหาเรื่องอยู่เลยทีแรกก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกแต่ชักจะสงสัยซะแล้วฉันไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจตอนไหนแต่ละคนถึงได้มองฉันอย่างกับเป็นศัตรู

             "งั้นก็ทำตามที่ฉันบอก ที่นี่ถึงจะมีคนงานเยอะแต่พวกเขาก็ทำได้แค่ด้านหน้า ส่วนพวกห้องทำงานจนไปถึงห้องนอนของเจ้านายจะมีแค่ฉันกับมิเชลที่ดูแลตอนนี้ก็เพิ่มเธอมาอีกคนละกัน"

             “ที่จริงให้ฉันไปทำงานกับคนอื่นด้วยก็ได้นะคะ” รู้สึกเหมือนกำลังเอาเปรียบเพื่อนร่วมงานยังไงก็ไม่รู้

             “งั้นเธอก็ไปบอกกับคุณมาร์โค่เอง ฉันมีหน้าที่แค่ทำตาม" นี่เป็นคำสั่งของเขาอีกสิท่า

             "ค่ะ"

             คำก็มาร์โค่ สองคำก็มาร์โค่ช่างเป็นคนดีจริงๆ เอาฉันมาทิ้งให้พวกเขาอย่างน้อยก็น่าจะบอกกันสักหน่อยแต่นี่กลับให้ฉันมาเรียนรู้เองแล้วดูสิก่อนไปก็น่าจะบอกให้ชัดเจนไม่ใช่ให้คนอื่นมาเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนของเขา เพราะคำๆ นี้ในความหมายของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน

             "อ่อ อีกอย่างที่เธอต้องรู้ถ้าอยากทำงานที่นี่นานๆ ต้องเชื่อฟังฉันเพราะฉันมีกฎที่เธอต้องทำตาม"

             "อะไรคะ?"

             "กฏของที่นี่มีแค่สามข้อที่เธอต้องทำอย่างเคร่งครัด"

             "ค่ะ" ถึงจะไม่ได้อยากรู้แต่ดูแล้วฉันคงต้องอยู่ที่นี่อีกนานมาร์โค่เองก็ไม่ได้บังคับว่าฉันจะต้องทำนู้นทำนี่นั้นเท่ากับว่าหากวันไหนฉันทำงานเก็บเงินตั้งตัวได้มากพอแล้ว ฉันก็มอาจจะมีสิทธิ์ออกไปใช้ชีวิตอิสระเหมือนคนอื่นๆ ก็ได้ถ้าวันนั้นมาถึงเมื่อไหร่ฉันออกไปแน่

             "กฏข้อแรกห้องใหญ่มุมขวามือที่เธอพึ่งเดินผ่านมาเมื่อกี้ถ้าไม่มีคำสั่งจากฉันเธอห้ามเข้าไป"

             ฉันก็คนมีการศึกษามารยาทฉันก็มีอันควรทำไม่ควรทำฉันก็รู้ทำไมต้องมาตั้งเป็นกฎให้วุ่ยวายด้วยละ

             "ส่วนข้อสองกฏข้อนี้ฉันตั้งขึ้นมาเพราะเด็กสาวแบบพวกเธอสมัยนี้งานหนักไม่สู้ชอบงานสบายรวยทางลัดฉันถึงต้องห้ามหลังสองทุ่มไม่ว่าจะธุระอะไรก็ตามห้ามออกไปจากบริเวณบ้าน แม้กระทั่งห้องทำงานของเจ้านายห้ามเข้าไปวุ่นวาย"

             "แล้วข้อสุท้ายละคะ" ข้อแรกว่าแปกแล้วข้อสองถ้าไม่บอกว่าเป็นกฏฉันคงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคำสั่งของหัวหน้าแม่บ้านอย่างป้าแอนที่หวงเจ้านายประหนึ่งกลัวใครมาแย่ง

             "ข้อสุดท้าย....ทุกอย่างที่ฉันบอกถือเป็นคำสั่ง! ข้อนี้ฉันตั้งขึ้นมาเพื่อเธอ"

             "เข้าใจค่ะทุกข้อที่ว่ามาฉันทำได้หมด แต่ติดใจอยู่ข้อเดียวทำไมฉันต้องฟังแต่ป้า ป้าไม่ใช่เจ้านายฉัน" อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะฉันรู้สึกว่าแกไม่ค่อยชอบหน้าฉันสักเท่าไหร่ ไหนๆ ก็ไม่ชอบแล้วถามไปเลยก็คงไม่ได้ทำให้แกเกลียดฉันน้อยลงหรอก

             "เพราะฉันเป็นหัวหน้าแม่บ้านของที่นี่ และฉันก็เป็นคนเก่าคนแก่สิ่งที่ฉันทำเป็นความหวังดีที่มีให้กับพวกคุณหนูของฉัน ฉันไม่อยากให้คุณหนูคนไหนต้องมาหลงผิดเพราะผู้หญิงแบบพวกเธอเพราะฉะนั้นถ้าเธอทำไม่ได้ก็ออกไปฉันจะรายงานคุณมาร์โค่เองว่าเธอไม่ทำ”

             "ไม่ต้องลำบากไปบอกเขาหรอกค่ะ ฉันทำได้ขอโทษด้วยที่เมื่อกี้ฉันถามอะไรที่ไม่ควรออกไป"

             "รู้ก็ดี! พรุ่งนี้ฉันจะให้มิเชลจัดแจงหน้าที่ของเธอให้ ส่วนวันนี้ถือซะว่าพึ่งเริ่มงานวันแรกเธอไปพักได้"

             ถึงจะดูใจแคบไปสักหน่อยแต่ก็ยังถือว่าเป็นผู้ใหญ่ที่เมตตาต่อเด็กอยู่บ้างจะว่าไปแล้วคุณป้าหัวหน้าแม่บ้านอายุก็คงจะไล่ๆ กับป้าของฉันอยู่สักหน่อย เห้อ~~พอพูดถึงป้าแล้วจะโกรธก็โกรธไม่สุดไม่รู้ว่าตอนนี้แกจะเป็นยังไงอยู่บ้าง

             "ถึงแล้วห้องพักเธอกับฉัน"

             "อืม" ฉันแค่พยักหน้ารับกับมิเชลแล้วเดินเข้ามาในห้องพักที่เมื่อกี้ได้ดูผ่านๆ ไปครั้งหนึ่งแล้วไม่ทันได้สังเกตให้ดีว่าในห้องนี้มีของใช้ของฉันวางอยู่

             “มองอะไร” มิเชลที่เดินตามหลังมาชโงกหน้ามามองตามฉัน

             “นี่มันของๆ ฉันที่อยู่ไทยมันมาอยู่ที่นี่ได้ไง” ฉันจับได้ว่าตอนมาฉันมาตัวเปล่านะหยิบจับอะไรก็ไม่ทัน

             "อ่อ คุณมาร์โค่ให้คนเอามาให้ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่ามาตอนไหนคงจะตอนที่เราไปหาป้าแอล" เพราะแบบนี้สินะคนถึงได้เทตะแนนไปให้คุณชายมาร์โค่ผู้แสนดี ใครจะไปคิดว่าเขาจะยังมีน้ำใจเอาของฉันให้

             "เธอทำงานที่นี่มานานหรือยัง" จริงๆ ก็พอมองออกอยู่แล้วมิเชลคงทำงานที่นี่มานานจนสามารถกระโดดเตรียมไปตบหน้าสองคนเมื่อเช้าได้

             "ก็ตั้งแต่จำความได้พ่อกับแม่ฉันเสียไปตั้งแต่เด็กป้าแอลเธียแกเป็นคนเลี้ยงฉันมา"

             "จริงหรอ! บังเอิญจังเธอฉันก็เหมือนกันพ่อแม่ฉันก็เสียฉันโตมากับป้า"

             "แล้วป้าเธอละ ไม่มาด้วยหรอ์"

             "........." ตอนนี้คงอยู่ที่ไหนสักที่ฉันได้แต่ยิ้มให้มิเชลในใจก็หวังแค่ว่าชีวิตของฉันที่แลกมาด้วยเงินสิบล้านจะทำให้ป้ามีความสุขไม่ต้องอยู่หลบๆ ซ่อนๆ

             "นี่!!!" มิเชลโบกมือไปมาตรงหน้าเรียกสติที่หลุดลอยของฉัน "เป็นไรไปอยู่ดีๆ ก็ใจลอย"

             "อ่อ เปล่าฉันแค่คิดถึงป้าน่ะ"

             "คิดถึงแล้วทำไมถึงมาทำงานที่นี่ได้ละ ที่ไทยเธอไม่มีงานหรอ" ตั้งแต่มาถึงที่นี่หลายๆ ครั้งที่ได้ยินก็รู้สึกว่าคนที่นี่คงยังไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วฉันถูกมาร์โค่เจ้านายของพวกเขาซื้อมา

             "ที่นี่ได้เงินเยอะดี" ไม่ได้โกหกนะได้เยอะจนป้าฉันสบายไปทั้งชาติเลยมั้ง

             "ก็จริงอยู่ที่นี่อาหารก็ฟรีที่อยู่ก็ฟรีแถมได้เงินอีกทุกอย่างดีหมดติดแค่อย่างเดียว..."

             "อะไร???" มิเชลหยุดพูดไปก่อนจะมองรอบๆ ห้องที่มีแค่เราสองคน

             "นายใหญ่หน้ากลัว แต่เธอไม่ต้องกลัวหรอกนะถึงจะดูเย็นชาไปบ้างแต่เขาใจดีกับพวกเรา"

             "นายใหญ่ที่เธอพูดถึงคือพี่ชายของมาร์โค่หรอก" เจ้านายฉันตัวจริงสินะ

             "ใช่ นายใหญ่เขาชื่อซิกโก้เป็นลูกชายคนโตของตระกูลคนนี้ป้าฉันหวงสุดๆ" มิเชลพูดไปก็ทำหน้ายู่เข้าหากัน

             “ทำไมละ?”

             “ก็แกเลี้ยงนายใหญ่มากับมือไม่หวงได้ไง ส่วนคุณมาร์โค่ กับคุณซาร่า แกก็เลี้ยงนะแต่ใครดูก็รู้ว่าป้าแอลน่ะรักนายใหญ่ที่สุด”

             “แบ่งแยกชัดเจนดีนิ” ฉันเป็นป้าหัวหน้าแม่บ้านฉันก็เลือกเจ้าบ้านอยู่แล้วปากท้องต้องมาก่อน

             “จะว่าอย่างงั้นก็ได้ เอ่อ! จริงสิพรุ่งนี้ฉันมีธุระต้องไปทำข้างนอกฝากเธอทำงานแทนฉันก่อนนะ”

             "อืม"

             ฉันก็แค่พยักหน้ารับทีเจอมาทั้งวันนี้ก็ไม่มีอะไรให้ฉันต้องมากลัวอีกแล้วเจอทุกรูปแบบในวันเดียวนี่สินะที่เขาเรียกหนึ่งวันพันเหตุการณ์ถึงแม้จะได้ยินความต่างของสองพี่น้องมาร์โค่ และเจ้าของบ้านที่ทุกคนเรียกว่านายใหญ่ฉันก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไร

             แต่ก็มีแอบเตรียมใจไว้บ้างแล้วละเพราะงานของฉันมันดันถูกส่งให้ไปทำในบ้านที่มีข้อห้ามจากคุณป้าแอลเธียมากมาย อยากจะตะโกนออกไปให้แกได้ยินว่าฉันมาทำงานไม่ได้มาจับเจ้านายเธอ อีกอย่างถึงฉันจะจับคนระดบนั้นก็คงไม่เหลียวมองแม่บ้านธรรมดาแบบฉันหรอก นอกซะจากคนพวกนี้หน้าหม้อเอาไม่เลือก!