ตอนที่ 14

ภากรเดินไปเปิดประตูเสื้อผ้าแล้วหยิบชุดทำงานออกมา พอเขาหยิบกางเกงในขึ้นมาสวมอย่างไม่เกรงใจสายตาใครอีกคนที่มองเขาอยู่ คนมองจึงรีบก้มมองตักตัวเอง

บรรยากาศยามเช้าในห้องของคู่ข้าวใหม่ปลามันช่างอึมครึม ทั้งที่เมื่อคืนเขากับเธอกอดก่ายแนบชิด ร่วมรักกันอย่างดุดันเร่าร้อนตั้งหลายครั้ง แต่พอตื่นเช้ามา เขาก็ทำราวกับว่า เธอไม่มีตัวตนอยู่ในห้องนี้

ภากรใช้เวลาเพียงครู่เดียวก็แต่งตัวเสร็จ เขาเดินไปหยิบโทรศัพท์ กุญแจรถ กระเป๋าโน้ตบุ๊ก แล้วเดินไปเปิดประตูห้อง

เสียงเปิดประตูทำให้ไข่มุกเงยหน้าขึ้นมอง หญิงสาวจึงเห็นว่า สามีสวมชุดทำงาน เธอเห็นแค่ด้านหลังของเขา และเห็นเพียงแวบเดียว ก่อนเขาจะดึงประตูห้องปิดลง

ไข่มุกถอนหายใจบางเบา ค่อย ๆ ขยับตัวลงจากเตียง พอลุกขึ้นยืนข้างเตียงแล้วหันกลับไปมองร่องรอยที่เขากับเธอร่วมกันทำไว้เมื่อคืน ไข่มุกก็ต้องเม้มปากแน่น

ผ้าปูที่นอนสีชมพูมีจุดสีแดงอยู่กลางเตียง...

ก็จริงอยู่ที่คุณค่าของผู้หญิงไม่ได้วัดกันที่เยื่อพรหมจรรย์ แต่มันจะดีกว่าไหม ถ้าคนที่ได้มันไปจากเธอจะทะนุถนอม และจะโอบกอดปลอบโยนเธอสักนิดหลังจากที่เขาเสร็จสมไปห้าครั้ง

เมื่อคืนพี่กรนอนหันหลังให้เธอทันทีหลังจากปลดปล่อยครั้งสุดท้าย เขาปล่อยให้เธอนอนกอดพี่เน่าอยู่ริมเตียงอีกฝั่งด้วยความรู้สึกเดียวดาย และเหน็บหนาวกับระยะห่างระหว่างเขากับเธอ

แม้ห่างกันเพียงนิด แต่เธอกลับรู้สึกว่ามันไกลเหลือเกิน

วันนี้ไข่มุกตื่นไม่ทันลงมาช่วยแม่แก้วทำกับข้าว พอเธอลงมาจากห้องก็พบว่า แม่แก้วทำกับข้าวเรียบร้อยแล้ว และสามีของเธอก็ออกไปทำงานแล้วด้วย

“น้องมุกตื่นแล้ว มากินข้าวเร็ว ดีจังเลยวันนี้มีคนนั่งกินข้าวเป็นเพื่อน ทุกทีพี่ตื่นมา ใคร ๆ ก็กินข้าวอิ่มหมดแล้ว”

ภริดากวักมือเรียกน้องสะใภ้ ยิ้มกว้างสดใสที่มีคนกินข้าวพร้อมเธอ พอไข่มุกนั่งลงบนเก้าอี้ เธอเอ่ยถามอย่างใส่ใจ

“วันนี้มีโปรแกรมไปไหนหรือเปล่า”

“วันนี้มุกต้องจัดของที่พวกเราไปซื้อมาเมื่อวานไงคะ”

“อ้อ ๆ พี่ลืมไป แต่พี่คงไม่ได้อยู่ช่วยจัดนะ พอดีที่ร้านกำลังจะเปิดโซนใหม่ พี่เลยต้องไปดูงานต่อเติมร้านหน่อย”

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ดา มุกทำเองได้สบายมาก”

“สู้ ๆ นะจ๊ะ ถือว่าเป็นการออกกำลังกายไปในตัว เอาไว้ร้านเสร็จเมื่อไร มุกค่อยไปที่ร้านนะ โซนใหม่ที่กำลังทำเป็นโซนเอาท์ดอร์ มีวงดนตรีแสดงสดทุกคืน รับประกันความสนุกโดยเจ๊ดาคนสวยจ้ะ”

“พี่ดาการันตีขนาดนี้ มุกต้องหาโอกาสไปให้ได้แล้วล่ะค่ะ”

“เดี๋ยวพี่พาไปเอง สำหรับน้องมุก พี่ให้กินฟรีได้ไม่อั้นเลย”

ไข่มุกยิ้มกว้าง “ถ้าวันไหนจะไปร้านพี่ดา มุกจะล้างท้องไว้รอเลยนะคะ”

“ได้เลย เจ๊ดาซะอย่าง พูดจริง ทำจริง ไม่ทิ้งประชาชน”

ไข่มุกแทบสำลักข้าวต้มกุ้งที่เพิ่งตักเข้าปาก หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาจากชามข้าวต้มแล้วยิ้มแหยให้พี่สาวสามี

“พี่ดาพูดเหมือนสโลแกนพรรคการเมืองเลยค่ะ”

“พรรคเดียวที่พี่จะเข้าร่วมคือ พักนี้นอนน้อยเพราะต้องดูแลร้าน”

สองสาวมองสบตากันแล้วยิ้มขำ ก่อนจะพากันกินมื้อเช้าต่อ พูดคุยกันเรื่องอื่นไปด้วย

ไข่มุกรู้สึกสนิทใจที่จะคุยกับพี่ดา เมื่อก่อนก็สนิทกันระดับหนึ่ง แต่พอได้เข้ามาอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน ไข่มุกยิ่งรู้สึกว่าพี่ดาน่ารักกับเธอมาก แม้ระยะห่างระหว่างเธอกับสามีจะกว้างยิ่งกว่ามหาสมุทรแปซิฟิก แต่ระหว่างเธอกับคนอื่นในครอบครัวของเขา ไข่มุกกลับรู้สึกสนิทสนมและอุ่นใจที่ได้อยู่กับพวกเขา

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว พี่ดาก็ออกไปดูร้าน เธอบอกพ่อกับแม่ว่าจะกลับไปนอนคอนโดแล้ว หลังจากที่มาอยู่บ้านตั้งหลายวัน

ไข่มุกเพิ่งทราบว่า ที่พี่ดาอยู่บ้านช่วงนี้ ก็เพราะกลับมาช่วยเตรียมงานแต่งของน้องชาย เมื่องานเสร็จแล้ว เธอจึงจะกลับไปพักที่คอนโดตามเดิม

ไข่มุกขนของที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวานขึ้นไปบนห้องนอน โดยมีพ่อแม่สามีคอยช่วยเหลือ หลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของเธอที่จะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย วันนี้ทั้งวันไข่มุกจึงขลุกอยู่แต่ในห้อง เพื่อจัดวางข้าวของให้เข้าที่เข้าทางและไม่ไปเบียดเบียนเจ้าของห้องเดิม

ใช้เวลาตลอดทั้งวัน ไข่มุกก็จัดการงานของตัวเองเสร็จ เมื่อเก็บของเรียบร้อย ไข่มุกจึงลงไปทำกับข้าวมื้อค่ำช่วยแม่แก้ว วันนี้แม่แก้วทำแกงเทโพหม้อใหญ่ ท่านทำเผื่อคุณพ่อคุณแม่ของเธอด้วย พอทำเสร็จแล้ว ไข่มุกจึงเป็นคนเอาไปให้ที่บ้านของเธอ และอยู่พูดคุยกับครอบครัวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินผ่านประตูรั้วที่กั้นตรงกลางระหว่างสองบ้านกลับมาบ้านสามี ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่พี่กรขับรถเข้ามาจอดในโรงรถและลงจากรถพอดี

“ถ้าจะกลับไปบ่อยขนาดนั้น ย้ายกลับไปอยู่ที่เดิมก็ได้นะ”

ไข่มุกชะงักเท้าที่กำลังจะเดินไปทางหน้าบ้าน หญิงสาวหันไปมองหน้าคนที่เหน็บแนมเธอโดยไม่รู้เหนือรู้ใต้อะไรเลย

“แม่แก้วให้มุกเอากับข้าวไปให้คุณพ่อคุณแม่ค่ะ” เรื่องไหนที่เธอไม่ผิด เธอก็จะไม่ยอมรับ เธอต้องบอกให้เขาเข้าใจ ไม่ใช่เอะอะก็ว่า เอะอะก็เอ่ยปากไล่

“ไปแล้วก็น่าจะอยู่เลย ไม่น่ากลับมา” ภากรเหมือนเด็กที่เถียงแพ้แล้วพาล เขาเดินเข้ามาใกล้เมียสาววัยสิบแปด จ้องหน้าเธอด้วยสายตาดุหาเรื่อง ก่อนจะเดินเลยเข้าบ้านไปก่อนโดยไม่พูดอะไร

ไข่มุกมองตามแผ่นหลังกว้างแล้วถอนหายใจแรง ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็คงไม่ถูกใจเขา เหตุการณ์วุ่นวายเพิ่งผ่านไป คงต้องใช้เวลาอีกสักหน่อย เพื่อให้เขาใจเย็นลงกว่านี้ เขาจะได้พูดดี ๆ กับเธอบ้าง