ตอนที่ 20

ไข่มุกและเพื่อน ๆ สวมเสื้อคาร์ดิแกนทับเสื้อนักศึกษา พวกเธอเดินไปนั่งลงที่โต๊ะตามที่พี่ดาบอก

ระหว่างนั่งกินอาหาร พี่ดาก็มานั่งร่วมโต๊ะด้วย ไข่มุกแนะนำให้เพื่อน ๆ รู้จักพี่ดา เธอแนะนำว่าพี่ดาเป็นพี่สาวของคู่หมั้นของเธอ

คำว่าคู่หมั้น ทำให้ภริดาหันไปมองหน้าน้องสะใภ้ พอเห็นแววตาขอร้องของไข่มุก หญิงสาวจึงเออออห่อหมกตามว่า...น้องชายของเธอคือคู่หมั้นของไข่มุก

“พี่โทรบอกคุณแม่ให้แล้วนะ ไม่ต้องกลัวว่าแม่จะเป็นห่วง”

“ขอบคุณค่ะพี่ดา”

“วันนี้พี่ว่าจะกลับไปนอนบ้าน จะเลิกงานเร็วสักหน่อย มุกรอกลับพร้อมพี่นะ”

“ค่ะ”

ระหว่างที่สาว ๆ นั่งคุยกันอยู่ ลูกน้องในร้านก็เดินมาบอกภริดาว่า

“คุณดาครับมีนักศึกษามาสมัครงานเป็นนักร้องครับ”

ภริดาขมวดคิ้วมุ่น มองหาคนที่ลูกน้องบอก พอมองเห็นชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาดียืนถือกีต้าร์อยู่ไม่ไกลจึงกวักมือเรียกให้เข้ามาหา

พอชายหนุ่มเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างโต๊ะ ภริดายังไม่ทันพูดอะไร ช่อใบบัวก็ทักทายคนที่มาสมัครงานก่อน

“เวทิศ !”

คนถูกเพื่อทักยิ้มตอบ “ไปไงมาไงอะ ทำไมต้องมาสมัครงาน” ช่อใบบัวเคยเรียนระดับมัธยมกับเวทิศ และเท่าที่เธอรู้จักประวัติของเขา เพื่อนชายของเธอคนนี้รวยมาก พ่อของเขาเป็นเจ้าของกิจการใหญ่โต แล้วทำไมเขาต้อง...

“เราหาเงินระหว่างเรียนน่ะ เอาไว้จ่ายค่าเทอม”

“จ่ายค่าเทอม” ช่อใบบัวทวนคำของเพื่อนอย่างงง ๆ หาเงินจ่ายค่าเทอมอะไรกัน เท่าที่เธอทราบกิจการของพ่อเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรนี่ ทำไมเขาต้องมาหาตังค์จ่ายค่าเทอม

“เพื่อนกันเหรอ” ภริดาถามพลางมองหน้าเวทิศสลับกับมองหน้าช่อใบบัว

“ผมเคยเป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมกับบัวครับ”

“อ้อ ! งั้นก็โอเค พี่รับเธอไว้แล้วกัน เดี๋ยวเดินไปหาคนนั้นนะ เขาจะแจ้งรายละเอียดต่าง ๆ ให้เธอฟังเอง” ภริดาชี้ไปทางผู้จัดการร้านที่ยืนอยู่ใกล้ทางเข้าแบ็กออฟฟิศของร้าน

เด็กมันหาค่าเทอม เห็นแล้วเธอก็อยากช่วย แล้วยิ่งรู้จักกันกับเพื่อนของน้องสะใภ้ด้วย คนกันเอง ยังไงเธอก็ต้องช่วยเหลือ

“พี่ไม่ให้ผมร้องเพลงให้ฟังก่อนเหรอครับ”

“ไม่เป็นไร ถ้าถึงวันทำงานแล้วร้องไม่เพราะ พี่ก็ไล่เธอออกเท่านั้นเอง”

“เอ่อ...” เวทิศอ้าปากค้าง

“พี่ล้อเล่น” ภริดายิ้มขำ “เห็นหน้าเธอพี่ก็รู้แล้วว่าเธอร้องเพลงเก่ง”

จริง ๆ ที่รับเพราะหน้าหล่อ เอ๊ย ! ดูโหงวเฮ้งแล้วโอเคเลย เวทิศดูเป็นคนมีเสน่ห์ น่าจะดึงดูดลูกค้าได้ ส่วนการร้องเพลง...เพราะเธอคิดว่า ความชอบของคนเราไม่เหมือนกัน สไตล์การร้องของเวทิศอาจจะถูกจริตลูกค้าบางคนบางกลุ่มก็ได้ ไหน ๆ เด็กมันก็รู้จักทำมาหากิน ถือว่าช่วย ๆ กันไป

หลังจากพูดคุย ตกลงรายละเอียดกันอีกเล็กน้อย เวทิศก็เดินไปหาผู้จัดการร้านตามที่ภริดาบอก สาว ๆ จึงหันมาพูดคุยกันต่ออย่างถูกคอสนุกสนาน เมื่อถึงเวลาสองทุ่ม พลอยขวัญกับช่อใบบัวจึงขอตัวกลับก่อน โดยพลอยขวัญจะเป็นคนไปส่งไปส่งช่อใบบัวที่คอนโดเอง

พอเพื่อนทั้งสองกลับไปแล้ว ไข่มุกจึงย้ายตัวเองไปนั่งในห้องทำงานของพี่ดา ส่วนเจ้าของห้องออกไปดูแลร้าน พี่ดานัดเธอว่า วันนี้จะกลับบ้านเวลาสี่ทุ่ม

เมื่อใกล้ถึงเวลาสี่ทุ่ม พี่ดาก็เปิดประตูเข้ามาเก็บของเตรียมตัวพาน้องสะใภ้กลับบ้าน เป็นจังหวะเดียวเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ของไข่มุกดังขึ้น

รายชื่อคนโทรเข้าที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือทำให้ไข่มุกขมวดคิ้วสงสัย พี่กรจะโทรหาเธอทำไม ในเมื่อปกติแล้ว เขาไม่เคยสนใจไยดีอะไรเธอด้วยซ้ำ

ทว่า...หากไข่มุกได้เห็นใบหน้าเคร่งเครียด และแววตาดุของคนที่กำลังรอเธอรับสายอยู่ หญิงสาวคงจะกดรับสายในทันทีทันใด ไม่มัวแต่ขมวดคิ้วสงสัยแน่นอน

“ค่ะ...พี่กร”

พอไข่มุกรับสาย คนที่โทรหาเธอก็ตะคอกถามทันที

“อยู่ไหน ทำไมยังไม่กลับบ้าน”

“มุกอยู่ร้านพี่ดาค่ะ”

“ไปทำไม ใครอนุญาตให้ไป แล้วกลับไม่ตรงเวลาแบบนี้ได้ยังไง เพิ่งเป็นนักศึกษาปีหนึ่งก็ใจแตกแล้วเหรอ”

คำต่อว่าต่อขานของสามีทำให้ไข่มุกหน้าเสีย

“มุกมากับพี่ดาค่ะ พี่ดาไปรับที่มหาลัย แล้วพี่ดาก็โทรบอกแม่แก้วให้มุกแล้วว่าจะพามุกกลับบ้านตอนสี่ทุ่ม”

ภริดาเห็นไข่มุกมีสีหน้าไม่ดี และคนที่โทรมาก็โวยวายเสียงดังจนเธอได้ยินด้วย เธอจึงเดินไปหาน้องสะใภ้

“น้องมุก เอาโทรศัพท์มานี่” พี่ดายื่นมือมาตรงหน้าคนที่กำลังถือโทรศัพท์แนบหูอยู่ ไข่มุกจึงส่งโทรศัพท์ให้พี่ดา

“แกมีปัญหาอะไรคุณภากร ฉันเป็นคนไปรับน้องมุกและพามาที่ร้านเอง แล้วก็บอกคุณแม่แล้วด้วยว่าจะกลับตอนสี่ทุ่ม”

พอคนที่คุยกับเขาในสายไม่ใช่เมียเด็กปีหนึ่ง คนที่กำลังบ่นเป็นหมีกินผึ้งก็เงียบ

“มันดึกแล้ว พาน้องมุกกลับบ้านได้แล้ว”

ภริดาเบ้ปาก สามสี่ทุ่มนี่นะดึกสำหรับคุณภากร ทีตัวเองท่องราตรี กลับบ้านตีสามตีสี่นี่คือไม่ดึกเลยหรือไง อ้อ ! ลืมไป ไม่ดึก แต่ใกล้เช้าแล้วต่างหาก

ภริดาวางสายแล้วส่งโทรศัพท์มือถือคืนเจ้าของ เธอวาดวงแขนโอบบ่าของน้องมุก บีบมือไหล่ของหญิงสาวเบา ๆ

“กลับบ้านกันเถอะ”

น้องมุกเงยหน้ามองสบตาพี่ดา ถึงขนาดโทรมาตาม และน้ำเสียงก็ไม่พอใจขนาดนั้น กลับไปถึงบ้านเธอต้องโดนพี่กรลงโทษแน่ ๆ

ปกติไข่มุกกลับถึงบ้านก่อนสามี เพราะช่วงนี้พี่กรทำงานหนัก และกลับบ้านดึก พอวันนี้เธอกลับดึกกว่าเขา เขาเลยไม่พอใจ

“อย่ากังวล อย่าคิดมาก เดี๋ยวพี่จัดการไอ้คุณภากรให้เอง”