ตอนที่ 18

ไข่มุกเหลือบมองคนที่นอนอยู่บนเตียง พอเห็นว่าเขายังไม่ตื่น เธอจึงเดินไปหยุดที่หน้ากระจกบานใหญ่ใกล้ตู้เสื้อผ้า หญิงสาวหมุนตัวไปมา มองดูตัวเองในกระจก แล้วยิ้มหวาน

“กระโปรงสั้นไปไหม”

เสียงเข้มดุของคนที่เธอคิดว่า เขายังหลับอยู่ ทำให้ไข่มุกหันขวับไปมอง จึงเห็นว่าเขาตื่นแล้ว และลุกขึ้นมานั่งมองเธออยู่ริมเตียง

ไข่มุกขมวดคิ้ว ก้มมองกระโปรง แล้วจึงเงยมองหน้าเขาอีกครั้ง

“ไม่สั้นนะคะ เพื่อน ๆ ก็ใส่กันแบบนี้”

“เอะอะก็อ้างเพื่อน แบบนี้ เดี๋ยวก็ติดเพื่อนแล้วก็เสียคน”

พอถูกเขาว่า ไข่มุกก็ก้มหน้าถอนหายใจ

“มุกไปเรียนนะคะ” เธอไม่อยากพูดกับเขามากไปกว่านี้ พูดอะไรก็มีแต่ว่า ไม่เคยจะพูดดีกับเธอสักที

“รออยู่ข้างล่าง พี่จะไปส่ง”

ไข่มุกเงยหน้า เบิกตากว้าง มองคนที่เพิ่งบอกว่าจะไปส่งเธอด้วยความแปลกใจ

ภากรถอนหายใจแรง เขาลุกขึ้นจากเตียง บิดขี้เกียจสองสามที แล้วบอกเมียเด็กปีหนึ่งด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายว่า

“แม่บอกให้ไปส่ง แต่บอกไว้ก่อนนะ พี่ไปส่งแค่วันนี้วันเดียวเท่านั้น วันหลังไปเอง”

ไข่มุกยิ้มกว้างสดใส “ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

ยัยนักศึกษาปีหนึ่งลงไปข้างล่างแล้ว คนที่เพิ่งตื่นจึงเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการทำธุระส่วนตัว ทว่าในตอนที่สายน้ำจากฝักบัวรินรดศีรษะ ภากรกลับนึกถึงดวงหน้านวลสดใสและรอยยิ้มหวานของคนที่สวมชุดนักศึกษาที่เพิ่งออกจากห้องไป

“แม่งเอ๊ย !” ภากรไม่อาจหยุดความคิดหื่น ๆ ในหัวได้เลย ที่จริงเขารู้สึกร้อนรุ่มในกายตั้งแต่ตื่นมาแล้วเห็นเธอยืนหมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจกแล้ว ถ้าไม่ติดว่าวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของเธอ จะจับกดแล้วทำในตอนที่เธอสวมชุดนักศึกษานั่นแหละ แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้คือ ช่วยเหลือตัวเองด้วยมือไปก่อน และก็ต้องรีบด้วย เพราะเขาต้องไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัย

ภากรส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ เขายืนมองภาพที่ผู้ใหญ่ทั้งสองบ้านมารวมตัวกันเพื่ออวยพรให้คนที่จะไปเรียนวันแรกอยู่ข้างรถเก๋งคันหรูของตน ไม่เข้าใจว่าพ่อแม่สองบ้านนี้จะห่วงอะไรนักหนา กะอีแค่ไปเรียนมหาวิทยาลัยวันแรก แล้วแม่แก้วของเขาน่ะ บอกเขาตั้งแต่เมื่อวานตอนที่เขากลับมาถึงบ้านแล้วว่า วันนี้เขาจะต้องไปส่งน้องมุกที่มหาวิทยาลัย คนไม่อยากขัดใจแม่จึงต้องทำตามที่ท่านบอกอย่างเลี่ยงไม่ได้

พอขึ้นมานั่งบนรถเคียงคู่กัน และพอเขาขับรถออกมาจากบ้านแล้ว ภากรจึงบ่นเสียงรำคาญ

“อะไรกันนักหนา แค่ไปเรียนวันแรก ทำอย่างกับจะไปต่างประเทศ ต้องมาส่ง ต้องมาอวยพรกันทั้งตระกูล”

ไข่มุกเหลือบตามองคนบ่น พอเห็นว่าเขามองถนนข้างหน้า เธอจึงทำปากยู่ใส่เขา เธอเลือกที่จะเงียบ เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขา เช้าวันเปิดเทอม ควรเป็นวันดี ๆ วันสดใสของเธอ

บรรยากาศเงียบงันในรถถูกก่อกวนด้วยเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ของไข่มุก พอหยิบมันออกมาจากกระเป๋า แล้วเห็นว่าใครโทรมา ไข่มุกก็ยิ้มสดใส

“ค่ะ...พี่ดา”

“น้องมุก...โทษที พี่เพิ่งตื่น” เสียงงัวเงียดังมาตามสาย เพราะหลังจากกลับมาจากร้าน ภริดาเพิ่งนอนได้ไม่กี่ชั่วโมงเอง

“พี่ดาตื่นมาทำไมคะ ทำไมไม่นอนต่อ มีอะไรจะให้มุกทำให้หรือเปล่าคะ”

“ไม่มี ๆ พี่แค่จะโทรมาอวยพร ขอให้วันเปิดเทอมวันแรกเป็นวันดี ๆ ของน้องมุกนะจ๊ะ แล้วก็ขอให้เจอแต่เพื่อนน่ารัก ขอให้อาจารย์และรุ่นพี่เอ็นดูน้องสาวของพี่”

“ขอบคุณมากเลยค่ะพี่ดา พี่ดานอนได้แล้วน้า เพิ่งนอนไปไม่กี่ชั่วโมงเอง นอนน้อย ระวังหน้าโทรมไม่สวยนะคะ”

ภริดาหัวเราะ “โอเคจ้ะ พี่จะนอนต่อแล้ว ขอให้น้องมุกมีความสุขกับการเรียนในมหาวิทยาลัยนะจ๊ะ"

“ขอบคุณนะคะพี่ดา”

ไข่มุกวางสายและหย่อนโทรศัพท์ใส่ลงในกระเป๋าตามเดิม หญิงสาวถอนหายใจแล้วยิ้มกว้าง วันนี้เธอได้รับคำอวยพรดี ๆ จากคนที่เธอรักและรักเธอตั้งหลายคน วันนี้จะเป็นวันดี ๆ สำหรับเธอแน่นอน

ภากรเหลือบมองคนนั่งยิ้มสดใส และหลุบตามองชายกระโปรงที่ไข่มุกสวมอยู่แวบหนึ่ง

“วันนี้ตอนเย็นพี่จะไปรับ”

ไข่มุกขมวดคิ้วมุ่น หันไปมองคนที่เพิ่งบอกเธอก่อนขึ้นรถว่า เขาแค่จะไปส่ง แต่ไม่ไปรับ แต่ตอนนี้ทำไมถึงบอกว่าจะไปรับเธอ

“จะพาไปซื้อกระโปรงใหม่ ตัวนี้มันสั้นไป”

สิ่งที่ได้ยินจากปากของเขายิ่งทำให้คิ้วเรียวขมวดมุ่นไปกันใหญ่ ไข่มุกคิดว่ากระโปรงของเธอมันยาวพอดีแล้วนะ ทำไมต้องซื้อใหม่ด้วยเล่า

“เป็นเด็กเป็นเล็ก ผัวบอกอะไรก็ควรเชื่อฟัง อย่าสงสัยให้มันมากนัก” คนที่ขัดหูขัดตากับชายกระโปรงสั้นเกินไปสำหรับเขาบอกเสียงดุ

...ก็มันสั้นเกินไปจริง ๆ แม้ไข่มุกจะตัวเล็ก แต่ช่วงขาเรียวของเธอนั้นเพรียว นวลเนียน น่ามอง ใส่กระโปรงคลุมแค่เข่าแบบนี้ ผู้ชายคนอื่นก็มองกันเพลินสิ เป็นนักศึกษาก็ควรตั้งใจเรียน จะมาเปิดเนื้อหนังมังสาโชว์คนอื่น...มันไม่ควร !