บทที่ 15

“ผมให้แอนดรูว์ไปรับแล้ว ส่วนคุณต้องกลับไปพร้อมกับผม” / “ฉันกลับเองได้”

“ลืมไปแล้วหรือยังไงว่ารับปากอะไรผมไว้! ไอ้อาการลืมง่ายแบบนี้นี่ไง เลยทำให้คุณใจง่ายมีผู้ชายคนใหม่โดยไม่ต้องคิด!”

“ไคลน์!” อิสลินกำหมัดและกัดริมฝีปากซ้ำลงไปที่รอยแผลแตก ทว่าความเจ็บยังไม่ถึงครึ่งของคำพูดที่เขาใช้ทิ่มแทงเธอไม่วายเว้น หญิงสาวตัดสินใจเดินกลับออกไปแต่ไม่ทันแขนใหญ่ที่ตวัดโอบไหล่เธอไว้อีกหน ร่างแน่งน้อยทำทีว่าจะไม่ยอมหากเขาไม่ขู่เสียงกร้าว

“อย่าขัดใจผม! เป็นเด็กดีและเชื่อฟัง...อย่าทำให้อะไร ๆ มันยุ่งยากไปกว่านี้!” เซอร์เรนัล์ฟเค้นเสียงจากในลำคอก่อนจะเดินโอบไหล่ร่างเล็กออกจากห้องทำงานเพื่อตรงไปยังลิฟท์ มีพนักงานหลายคนเดินผ่านมาและมองตามด้วยความสงสัย แต่ใครกันจะกล้าถามว่าประธานของดี ฮันเตอร์ หอบหิ้วผู้หญิงคนนี้มาจากไหน อิสลินจำต้องเดินตามเจ้าของวงแขนแข็งกระด้างด้วยความกระดากอายกระทั่งเข้าไปในลิฟท์ที่มีเพียงเขาและเธอสองคน

“ผมอยากเห็นเด็กคนนั้น...อีกครั้ง” ร่างสูงใหญ่พูดขึ้นก่อนกดปุ่มลิฟท์ลงไปชั้นล่าง หญิงสาวไม่พูดอะไรแต่หวาดหวั่นในใจโดยไม่มีเหตุผล และก็เป็นจริงดังคาด ความเงียบของเธอบันดาลให้เขาเกิดโทสะขึ้นม