ความทรงจำในวันวาน 2

ผู้หญิงร้อนร่านขนาดนั้นแต่กลับเป็นสาวพรหมจรรย์ เขาไม่อยากจะเชื่อ ถ้าไม่เพราะ...คราบเลือดจาง ๆ ที่ทิ้งไว้บนเตียงนอน

สี่ปี!

ผ่านมาสี่ปี แต่เขากลับลืมเธอไม่ได้ ความเงอะงะไร้เดียงสาแต่ต้องพยายามร่วมรักเพราะฤทธิ์ยาปลุกเซ็กซ์ของตัวเอง แต่กลับไม่ได้ใช้กับภาวัตอย่างที่วางแผนไว้ เป็นเขาที่รับหน้าที่แทน แน่นอนว่าหญิงสาวไม่เต็มใจ พยายามต่อสู้กับความรู้สึกภายในอย่างสุดกำลัง เธอกัดริมฝีปากจนแทบห้อเลือด และสุดท้ายก็พ่ายกับความปรารถาที่เอ่อล้น และเพราะคำขู่ของเขา หากเธอไม่ยอม เขาก็จะเรียกลูกน้องมาบริการให้ เขาจึงกลายเป็นตัวเลือกที่เธอจำยอม

กรณ์กิตติแอบตั้งกล้องบันทึกภาพไว้ทั้งหมด เผื่อว่าผู้หญิงร้าย ๆ คนนั้นจะไม่ยอมลามือจากเจ้านายของเขา แต่หลังจากพายุอารมณ์พัดผ่าน เธอก็ยันตัวขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรงรีบสวมเสื้อผ้าแล้วก้าวออกไปโดยไม่หันมามองเขา ชายหนุ่มยังจำแผ่นหลังของเธอได้ดี วันเวลาผ่านมา สิ่งที่เขากังวลไม่เกิดขึ้น เธอเงียบหายไปราวกับไม่เคยเกิดเรื่องในคืนนั้น

แต่กลับกลายเป็นเขาที่เฝ้าโหยผู้หญิงคนนั้น

บ้าชะมัด! ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้

กรณ์กิตติหงุดหงิดรำคาญตัวเองขึ้นมาในทันที เขายกแก้วเหล้าในมือดื่มจนหมดแล้ววางแก้วไว้ที่โต๊ะตามด้วยผลักศีรษะของหญิงสาวออกจากท่อนล่างของเขา

“คุณกรณ์?”

“ผมจะให้ค่าเสียเวลากับคุณเพิ่ม” เขาพูดแล้วลุกขึ้นยืน ขยับจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่

“มีมี่ทำอะไรผิดคะ”

“ไม่มีอะไร ผมแค่...เหนื่อย ๆ น่ะ อยากกลับบ้านไปพักผ่อน” เขาหยิบสมาร์ทโฟนมาแล้วกดโอนเงินค่าตัวให้หญิงสาว มันเป็นจำนวนเงินที่มากกว่าที่ตกลงกันไว้ถึงห้าเท่า นั่นก็เพียงพอจะเรียกรอยยิ้มให้หญิงสาวได้

“ขอบคุณค่ะ จะรีบกลับไปหาคนที่บ้านหรือคะ?”

‘คนที่บ้าน’

ตอนนี้เจ้านายของเขาแต่งงานมีครอบครัวที่อบอุ่น ไม่ได้เรียกใช้งานเขายี่สิบสี่ชั่วโมงเช่นแต่เดิม แม้เขาจะมีแม่มีน้อง ๆ แต่เพราะออกมาใช้ชีวิตทำงานในเมืองหลวงหลายปี นาน ๆ จะกลับไปเยี่ยมครอบครัวสักครั้ง เขากลับรู้สึกเป็นคนแปลกหน้าในบ้านตัวเอง

ชายหนุ่มยิ้มเหงาๆ แล้วหมุนตัวเดินออกมาจากผับสุดหรูสำหรับลูกค้ามีระดับที่เป็นสมาชิกเท่านั้น ลูกน้องที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง VIP กำลังจะโทรบอกให้คนขับรถเตรียมเอารถมาจอดรอด้านหน้า แต่กรณ์กิตติยกมือห้ามไว้ก่อน

“ไม่ต้องวุ่นวาย เดินไปที่ลานจอดรถก็ได้”

“ครับ”

“แต่ถ้าเป็นบอสก็ทำแบบนี้ถูกแล้ว” เขาสอนงานลูกน้องไปในตัว

“เดี๋ยวนี้บอสไม่เที่ยวกลางคืนแล้วครับ” ลูกน้องพูดแล้วยิ้มแหย กรณ์กิตติพยักหน้ารับ ถ้ามีเมียสวยน่ารักอย่างนั้นจะออกมาเศษหาเลยนอกบ้านเพื่ออะไร เห็นความคลั่งรักของบอสแล้ว ลูกน้องอย่างพวกเขาก็อยากมีเมียกันขึ้นมาเลย

ขณะที่เดินมาที่ลานจอดรถของผับหรู ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวที่พุ่งมาทางเขา ร่างเล็กวิ่งเขาชนอย่างจังจนเกือบจะล้มหงายหลังแต่กรณ์กิตติจับไหล่เด็กชายตัวน้อยไว้ได้ก่อน

“ตาย ๆ แล้วน้องภีม” เสียงสาวประเภทสองกรีดร้องด้วยความตกใจแล้วรีบเข้าไปอุ้มเด็กชายตัวน้อยที่ยกมือลูบจมูกป้อย ๆ แล้วก็หัวเราะร่าออกมา “ขอโทษด้วยนะฮ้า”

“สถานที่แบบนี้ทำไมมีเด็กเล็ก ๆ ได้ มันไม่เหมาะกับเด็กเลยนะ” กรณ์กิตติอดอบรมไม่ได้ตามประสาคนทำงานเคร่งครัดในระเบียบแบบแผนมาตลอด

“ปกติก็ไม่เคยพามาหรอกค่ะคุณ แต่ไม่มีคนเลี้ยง แม่เลี้ยงเดี่ยวน่ะค่ะ ทำยังไงได้” สาวสองยกมือไหว้อีกหลายครั้งเพราะกลัวคนตรงหน้าจะเอาเรื่อง ใคร ๆ ก็รู้ว่าลูกผ้าผับนี้ร่ำรวยและมีระดับมาก เกิดเอาเรื่องขึ้นมาก็เกรงว่า....

“ช่างเถอะ อย่าให้มีเรื่องแบบนี้อีก” เขาพูดแล้วมองหน้าเด็กน้อย เจ้าเด็กน้อยในอ้อมกอดของสาวสองก็ทำตาวิบวับใส่จนเขาอดยิ้มไม่ได้ เขาหยิบกระเป๋าเงินแล้วหยิบธนบัตรสีเทาที่มีอยู่สี่หรือห้าใบส่งให้

“อะไรคะ?” สาวสองถามอย่างงุนงง

“ให้เป็นค่าขนมเด็ก”

“คะ?”

“ผมให้เด็กไม่ได้ให้คุณ โอเคไหม”

“อ้อ ๆ เอ่อ...ค่ะ ๆ ขอบคุณนะฮ้า”

ชายหนุ่มยิ้มให้เด็กชายตัวน้อยในชุดกะลาสีเรือแล้วเดินจากไป เขาเป็นลูกคนโตที่ช่วยแม่เลี้ยงน้อง ทำให้เข้าใจความยากลำบากนี้ดี โดยเฉพาะผู้หญิงที่ถูกผู้ชายทิ้ง เหมือนแม่ของเขาที่พ่อหลงเมียน้อยจนทิ้งแม่และลูกสามคนไว้กับหนี้สินกองโต

สาวสองหอมแก้มเด็กน้อยแรง ๆ พับเงินใส่กระเป๋าเสื้อของเด็กชายวัยสามขวบพร้อมทั้งติดกระดุมให้เรียบร้อยเพราะกลัวหล่นหาย

“อยู่กับน้องภีมนี่โชคดีจริง ๆ”