เบื้องลึกเบื้องหลัง 2

หลังจากพายุอารมณ์สงบพร้อมกับทิ้งคราบเลือดจาง ๆ ไว้บนที่นอน เธอรวบรวมเรี่ยงแรงเดินออกมาโดยไม่หันหลังไปมองและไม่สนใจคำขู่ของเขา เธอไม่เหลืออะไรแล้ว ทุกอย่างจบสิ้น เมื่อกลับถึงบ้านและเธอได้สารภาพเรื่องทั้งหมด คนในครอบครัวกลับหัวเสียด่าเธอเสียยกใหญ่ ไม่มีคำให้กำลังใจหรือปลอบโยนใด ๆ มีแต่คำซ้ำเติมถากถาง จนเธอแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ จนกระทั่งวันหนึ่งแม่มาเรียกเธอไปพบและนั่งคุยกับพ่อรวมทั้งพี่ชายสองคน และบอกให้เธอรู้ว่า

“แต่งงานกับเสี่ยสิงห์”

“คะ?”

“ได้ยินชัดแล้วจะถามทำไม” คนเป็นพ่อทำหน้าเบื่อหน่าย

“แต่เสี่ยสิงห์อายุมากกว่าพ่ออีกนะคะ” ญาดาส่ายหน้าไปมา ที่เธอยอมเอาตัวเข้าแลกกับภาวัตเพราะเขาทั้งหล่อและรวย แต่นี่...จะให้เธอแต่งงานกับผู้ชายอายุหกสิบกว่า เธอไม่คิดว่าพ่อกับแม่จะทำกับเธออย่างนี้

“แก่สิดี จะได้ตายเร็ว ทรัพย์สินมรดกก็ตกมาอยู่กับแกไง” แม่พูดขึ้น

“แม่คะ เราหาวิธีประนอมหนี้กับธนาคารได้ไหม ยอมรับสภาพหนี้”

“บ้าสิ! จะให้ใครรู้ว่าเราจนได้ยังไง”

พี่ชายสองคนตวาดเสียงดังจนญาดาเผลอหดคอด้วยความกลัว สิ่งนี้คือความจริงที่คนนอกไม่รู้ เวลามีสัมภาษณ์มีถ่ายภาพครอบครัว ทุกคนจะยิ้มแย้มโอบกอดอย่างรักใคร่กลมเกลียว แต่ในความจริงมันตรงข้าม ตอนนั้นเธอก็ทุ่มเทกับภาวัตสุดกำลังเพื่อหวังจะได้ออกจากครอบครัวนี้ แม้รู้ว่าภาวัตมีผู้หญิงที่คบหาดูใจกันอยู่แล้ว

แม้จะพยายามอ้อนวอนขอร้องยังไงก็ไม่เป็นผล ญาดาต้องมาให้เสี่ยสิงห์ดูตัว เขาเป็นผู้ชายอายุหกสิบห้าที่รูปร่างอ้วนท้วน ศีรษะล้านแต่สวมสร้อยทองเส้นโต เสี่ยสิงห์กวาดตามองเธอขึ้น ๆ ลง ๆ เหมือนกำลังประเมินสินค้า แล้วก็พยักหน้าอย่างพอใจ

“ใช้ได้ ๆ ผอมไปหน่อยแต่ฉันขุนให้อ้วนได้ มาอยู่ดูแลฉัน มาเป็นเมียฉัน แต่ฉันไม่แต่งงานหรอกนะ แค่จดทะเบียนก็พอได้”

“ได้ ๆ แค่เสี่ยพอใจยังไงก็ได้”

“ค่าสินสอดสามสิบล้านขาดตัว ห้ามขอเพิ่มอีก ให้หนูญาดามาอยู่กับฉันแล้วก็ตัดญาติกันไปเลย ฉันไม่เลี้ยงดูคนอื่นหรอกนะ”

“แหม เสี่ยสิงห์ก็...ยังไงก็ลูกมีพ่อมีแม่ก็ให้ญาดามาเยี่ยมครอบครัวบ้าง”

“แค่เยี่ยมมันก็ได้ แต่เรื่องเงินให้แค่นี้คือจบ”

มันไม่เหมือนเงินค่าสินสอดเลยสักนิด เหมือนค่าตัวเธอมากกว่า ญาดากัดริมฝีปากข่มความปวดร้าวในอก เธอจะต้องใช้ชีวิตแบบนี้จริง ๆ หรือ ชีวิตเธอไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้วหรือ

จู่ ๆ หญิงสาวก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา ยิ่งเมื่อเสี่ยสิงห์ยื่นมือมาเชยคางเธอขึ้น เธอก็ทนกลั้นไม่ไหวเบือนหน้าไปอาเจียนทันที

“ไอ้หยา! นี่มันอะไรกัน”

“คงเครียด เอ่อ ตื่นเต้นน่ะค่ะ” คนเป็นแม่รีบลุกขึ้นมาลูบหลังลูกสาว แต่ญาดายิ่งรู้สึกแย่ลงมากกว่าเดิม หลายวันมานี้เธอกินอะไรไม่ลง คลื่นไส้อาเจียนแต่คิดว่าเป็นเพราะความเครียดที่ถูกจับแต่งงาน

“ไหนบอกลูกสาวแข็งแรงดี มาป่วยอะไรแบบนี้ ไม่เอา ๆ ฉันไม่เลี้ยงคนป่วย” เสี่ยสิงห์พูดด้วยท่าทีรังเกียจ

“ใจเย็น ๆ ครับเสี่ย ลูกสาวผมแข็งแรงดี คงตื่นเต้นที่ได้เจอเสี่ย”

ยิ่งเข้าใกล้ ยิ่งเหม็น ญาดาลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่กลับหน้ามืดหมดสติไป มารู้ตัวอีกทีก็อยู่โรงพยาบาลแล้ว ทันทีที่ลืมตาก็เห็นสีหน้าโกรธเกลียดของพ่อกับแม่

“นังลูกชั่ว เรื่องดีทำไม่ได้ เรื่องงามหน้าละถนัดนัก”

“แม่พูดเรื่องอะไร”

“ไปเอาออกเลย ไอ้ที่อยู่ในท้องแกนั้นนะ ฉันไม่นับมันเป็นหลานเด็ดขาด”

“อะไรนะ!” ญาดาตกใจและยกมือวางบนหน้าท้องตามสัญชาตญาณ ที่พ่อพูดแบบนั้นหมายความ “หนูท้องเหรอ”